Reis met ons mee 2005/2006 - Vietnam 1

Donderdag , 18 Augustus 2005

Hierbij de eerste update vanuit Vietnam. Na China zijn we voor ons gevoel nu echt in Azie aangekomen want het is hier toch echt wel een hele andere cultuur dan in China. Veel mensen en scooters op straat, de huizen zien er erg Frans uit, maar dan wel heel erg vervallen en het is overal super druk en chaotisch. Toch was het wel bijzonder om te zien dat als je met de trein de grens over gaat, ook gelijk alles veranderd.
Vorige week vrijdagmiddag zijn we met de trein vanuit Guillin naar Hanoi vertrokken. Het eerste gedeelte tot aan de Chineese grens zaten we weer in een super-de-luxe trein, en deze keer met twee Australiers, Mike en Terry. Zij komen uit Adelaide en hebben samen een groothandel die basketbalkleding exporteerd naar o.a Amerika en Europa. Ze werken ongeveer 8 maanden per jaar en de rest van het jaar reizen ze een beetje over de wereld onder het mom van "zaken doen". Verder begeleiden ze ook Australische basketbalkampen naar Amerika. Kortom twee vijftigers die genieten van het leven. We hebben het erg gezellig met hun in de trein en we kletsen er lekker op los, vooral over Terry z'n drie huwelijken worden veel grappen gemaakt. Tegen 8 uur 's avonds bereiken we Nanning, de laatste groote plaats in China en hier wordt een groot gedeelte van de trein losgekoppeld. Na een uur wachten gaan we met twee wagons verder naar de grens van Vietnam. Hier komen we rond middernacht aan en hier begint de voor ons inmiddels bekende procedure van uitchecken en inchecken. Al met al zijn we hier weer 5 uur zoet mee, maar we mogen Vietnam binnenkomen! En ons zaken-visum is geen enkel probleem...gelukkig maar. Als laatste moeten we overstappen op een Vietnameese trein en dat is echt andere koek dan de Chineese treinen. We delen wel weer onze coupe met Mike en Terry, maar deze is een stuk kleiner. En aangezien het toch nog steeds midden in de nacht is vouwen wij onze westerse lijven eens goed op en proberen nog wat te gaan slapen in deze kleine bedjes. Uiteindelijk rijden we om 8 uur 's morgens het station van Hanoi binnen....Goodmorning Vietnam! We nemen afscheid van Mike en Terry nadat we eerst nog even hun adres in Adelaide hebben genoteerd....altijd handig voor later!
Buiten het station worden we al opgewacht door vele jongens die ons naar een hotel willen brengen. Uiteindelijk kiezen we er een uit en deze brengt ons met de taxi naar een leuk hotelletje in het Old Quarter van de stad. De stad doet echt enorm Frans aan, en als je al de scooters met Vietnamezen weg zou denken dan zou het ook gewoon Parijs kunnen zijn! De huizen zijn alleen niet goed onderhouden en een likje verf zou echt geen overbodige luxe zijn, maar toch ziet het er allemaal sfeervol uit. Nadat we in het hotel een ontbijtje hebben gehad en een lekkere douche hebben genomen, gaan we de stad in om ons even te orienteren. Als we geld gaan pinnen zijn we in een klap miljonairs, een euro is 20.000 Vietnameese Dongs, dat wordt weer even omschakelen. We lopen verder wat door de wijk en belanden uiteindelijk bij een Franse Bistro waar we eens lekker pannenkoeken gaan lunchen. De rest van de dag doen we eigenlijk niks en 's avonds duiken we al vroeg ons bedje in want de treinreis de nacht ervoor was toch wel heel vermoeiend.
Zondagochtend beginnen we met een wandeling door de stad, en hierin zien we weer eens de Franse invloeden want elke straat heeft z'n eigen thema. Zo dwalen we wat rond en maken wat foto's van het straatbeeld. Fred krijgt het weer eens voor elkaar om tegen een vogelkooi te lopen. Deze keer blijft hij wel hangen en krijgt hij alleen wat water over zich heen! Bij een klein cafeetje drinken we wat koffie en Fred krijgt echt de smerigste koffie ooit voorgeschoteld...het lijkt wel een kopje stroop! En met dezelfde gang dat ik het z'n mond in zie gaan, zie ik het er ook weer uit komen. We betalen beleeft en gaan opzoek naar een ander cafeetje. Uiteindelijk komen we bij Little Hanoi terecht. Een hele leuke Franse bistro met de meest goddelijke cappuchino en om over de appeltaart nog maar te zwijgen! Ja.....weer taartjes!!! Na deze pitstop lopen we verder richting de Notre Dame. En omdat het zondag is, is hier een mis aan de gang. We eindigen onze ochtendwandeling met een rondje rondom het meer midden in de stad. 's Middags kijken we een film op de Vietnameese tv. En het leuke is dat hier alles wordt ingesproken door een mevrouw. Dus ook de mannen stemmen. En alles gaat dan ook nog eens op dezelfde toon. Niks emotie of andere intonatie. En "I'll be back" klinkt zo nog lachwekkender dan dat eigenlijk al het is! Na het eten 's avonds duiken we vroeg ons bedje in want morgen gaan we vroeg op pad.
Maandagochtend worden we vroeg opgehaald om naar Halong Bay te gaan. Een brommertje komt ons ophalen om naar de bus te brengen. Maar met z'n tweeen achter op een brommertje met volle bepakking zien we toch niet zo zitten. Dus we besluiten het stukje naar de bus maar te gaan lopen. Tegen de middag komen we aan bij de kust en in de haven liggen de boten al klaar. Wij vertrekken met een grote houten boot richting Halong Bay. In deze baai liggen allemaal karstbergen die als punten uit het water steken. In Yangshuo (China) lagen ze tussen de rijstvelden en hier dus gewoon in zee. Het is een prachtig gezicht en wij varen er tussen door. Na de lunch maakt de boot een stop bij een grot die we bezoeken en later op de middag maken we ook nog een pitstop bij een klein strandje waar we even mogen zwemmen. De mensen hier weten de natuur alleen niet echt op waarde te schatten en al het vuil wordt dan ook gewoon in het water gegooid. Het gevolg is dat het kleine witte idyllische strandje dus vol met rommel ligt en ook in het water drijft van alles. Dus na de zwempartij gaan we maar weer boven op het dek van de boot liggen, want daar is het wel heel aangenaam vertoeven! Tegen de avond gaat de boot in een kleine baai voor anker en na het avondeten genieten we boven op het dek ook nog van de sterrenhemel en uiteindelijk gaan we vroeg naar onze hut. Alleen hebben we de pech dat we naast de moterkamer liggen en dat betekend naast dat het heel warm is, het ook heel gehorig is! Voor de vaste kijkers van Yorin Travel...ooit was er eens een uitzending over Vietnam en daar zag je Chris "lekker-ding" Zegers ook op zo'n boot slapen. En 's morgens bij het wakker worden stapte hij vanuit z'n hut zo het water in. Nou na een nacht te hebben liggen zwemmen in ons eigen zweet en geen profijt te hebben gehad van onze oordoppen, dachten we allebei....ja Chrisje, je kan het allemaal leuk vertellen!!!
Na het ontbijt komen we eindelijk een beetje bij en de boot vaart inmiddels weer. Hij zet ons af op Cat Ba Island, waar wij een trekking naar de hoogste berg gaan maken. Het eerste stuk lopen we langs het water, door de jungle en door de rijstvelden en we eindigen in een klein dorpje waar we bij een klein restaurantje even wat drinken. Vanaf hier gaat de klim naar boven beginnen en ik besluit niet mee te gaan. De laatste dagen heb ik weer veel last van m'n darmen en daardoor heb ik maar weinig kunnen eten. Ik voel me na zo'n slechte nacht als vannacht dus echt als een vaatdoek. Uiteindelijk kan ik boven het restaurantje op een slaapzaaltje wat slapen en Fred gaat met de groep mee omhoog. Als hij na 3 uur terugkomt lijkt het wel of hij met kleren aan in een modderpoel is gaan zwemmen. Zijn schoenen zijn twee grote modderklompen en hij heeft geen droge en schone draad meer aan z'n lijf. Ook z'n gezicht zit helemaal onder en hij ziet er echt geweldig uit! Onder een kraantje spoelt hij alles schoon. Maar het was de moeite waard want het uitzicht boven was prachtig. Overal zag je speldenknoppen van karstbergen uit het water steken. Toch ben ik blij dat ik beneden ben gebleven want dat had ik echt niet overleeft. Iedereen kwam echt supervies en moe terug. Na de lunch lopen we terug naar de baai waar de boot op ons ligt te wachten. En na nog een zwemstop worden we uiteindelijk aan de andere kant van Cat Ba Island afgezet. Hier slapen we heel lekker rustig in een hotel....geen last van draaiende motoren en klapperende ramen!
De volgende morgen gaan we weer vroeg op pad naar de boot en deze vaart ons terug naar Halong City. Onderweg komen we nog hele drijvende dorpen tegen waar allemaal vissersfamilies wonen. Van grote tonnen en bamboe hebben ze grote vlotten gemaakt en daarop gewoon huizen gebouwd. Alle vlotten zijn verbonden met elkaar en vormen dus een drijvend dorp. Het is ongeloofelijk om te zien hoe mensen hier leven. Het lijkt een beetje op de de film Waterworld. Maar stress is een woord wat ze echt niet kennen! Uiteindelijk komen we tegen de middag in de haven aan en na de lunch gaan we verder met de bus naar Hanoi. Hier komen we eind van de dag aan. Al met al weer een vermoeiende dag reizen en na een lekker bordje spagetti, een flesje Heineken bier en een lekker bad gaan we dus vroeg ons bedje in!
Vandaag, donderdag, is even een rommeldagje. En vannavond vertrekken we met de trein naar het noorden van Vietnam waar we een paar dagen in de bergen gaan wandelen. Maar dat kunnen jullie natuurlijk volgende week weer lezen!

Liefs,
Petra en Fred


Donderdag , 25 Augustus 2005

Hierbij weer het volgende hoofdstuk vanuit Vietnam! Sinds onze aankomst in Vietnam, heb ik een wat mindere tijd gehad. M'n gezondheid liet weer wat de wensen over en als je je wat minder voelt dan komt ook het gemis van de dingen thuis een beetje naar boven. Maar met de hulp van een aantal zeer goede "psychologen" (dank je wel, meiden!!) gaat het inmiddels weer helemaal goed en geniet ik weer volop van alle belevenissen hier in Vietnam. En de afgelopen week hebben we ook weer een aantal hele mooie dingen gezien, en dan beseffen we ook wel dat wij hele bevoorrechte mensen zijn. Niet alleen om wat we allemaal zien en meemaken, maar ook hoe enorm wij geboft hebben dat wij in een ander werelddeel geboren zijn. Mensen hebben hier vaak geen keuze en leven toch een beetje om te overleven. Wij daarin tegen hebben zoveel keuzes, dat we soms niet eens weten wat we nu eigenlijk echt zelf willen. Maar het is wel goed om je daar eens bewust van te worden! Na deze diepzinnige woorden gaan we weer even terug naar vorige week donderdag.
Nadat ik 's morgens weer aan het werk ben geweest met de website, gaan we 's middags nog even wat cultuur happen in Hanoi. Er is hier namelijk een groot poppentheater en we besluiten hier naar een voorstelling te gaan kijken. De poppen zijn een soort marionettes, maar ze hangen niet aan touwtjes. Ze staan namelijk op stokken en deze stokken worden onder water bewogen. De poppenspelers staan dus in een groot bassin met water achter een decor en de poppen bewegen over het water. Het verhaal wordt ondersteund door live muziek. En verder worden er allerlei decors en lichteffecten gebruikt. En ondanks dat de zang in het Vietnamees is, volgen we aardig het verhaal van wat er verteld wordt. Al met al is het een leuke voorstelling en Fred is er echt niet bij in slaap gevallen. Na de voorstelling gaan we nog wat eten bij onze "stamkroeg" Little Hanoi. Het is echt een gezellige Franse bistro met heerlijke taartjes en sandwichjes. Later op de avond verrtekken we naar het station om de nachttrein naar Sapa te nemen. Sapa ligt hoog in het noorden van Vietnam en er zijn hier naast de prachtige natuur nog vele orginele stammen te zien die hier wonen. We delen onze coupe met een stel Fransen en voor het eerst hebben we coupegenoten die stinken....maar verder zijn ze wel aardig hoor!
Na een kort nachtje in de boemeltrein komen we al vroeg in de morgen aan in Lao Cai. Hier weten we een busje te vinden dat ons naar Sapa brengt. Het is toch nog 30 km over een zeer bergachtige weg met heel veel haarspeldbochten. Na ruim een uur komen we aan in Sapa. Het is niet het kleine bergdorp wat we ons er bij voorgesteld hadden en je kunt zien dat het tourisme hier flink heeft huis gehouden. Overal zijn bouwputten, waar hotels de grond uitgestampt worden. Desalnietemin hangt er wel een heel relaxt sfeertje en we krijgen een prachtige hotelkamer met twee hemelbedden, een openhaard en een groot balkon met een prachtig uitzicht over de vallei en de bergen. Sapa ligt op 1600m hoogte en dat is qua warmte wel te merken. Overdag is het heerlijk warm en 's avonds koelt het goed af. In de winter is die openhaard dus echt gen overbodige luxe hier. Het uitzicht is prachtig. Alleen de Fansiphan, met 3143m de hoogste berg van Vietnam, ligt onder een dik wolkendek. Na de lunch maken we met een lokale gids een wandeling naar het dorp Cat Cat, wat beneden in de vallei ligt. Het is een klein dorpje waar ongeveer 30 families wonen. En het is echt armoe troef wat hier de klok slaat. De families leven van de rijst en de vrouwen proberen met het maken en verven van stoffen nog wat geld bij te verdienen. De kinderen zien er ook allemaal heel smoezelig uit en ongedierte zie je zo over de hoofdjes kruipen. De ballonnen die we in onze tas hebben, worden weer met plezier ontvangen. En het is wel leuk om te zien dat de oma's de ballonnen eigenlijk nog leuker vinden dan de kinderen! Na het bezoek aan het dorp lopen we door de rijstvelden weer omhoog richting Sapa. En ondanks dat Sapa erom bekent staat dat het er heel erg veel regent, hebben wij niet mogen klagen want de zon schijnt de hele dag al uitbundig. Alleen aan het begin van de avond valt er een enorme regenbui en dat geeft wel heel veel herrie. Wij zitten namelijk op de 5e etage van het hotel (ja....en er is geen lift!!). Dus de regen valt boven ons hoofd op het platte dak.....en dat klinkt net alsof je in je tentje zit! Maar wij slapen er uiteindelijk niet minder om want we liggen heel romantisch in ons hemelbed, wat wel een soort trouwjurk lijkt met al dat witte kant. En voor het eerst in weken liggen we ook in een echt tweepersoons bed onder een dekbed. En dat is toch weer zo lekker knus om samen lepeltje-lepeltje te liggen.
Zaterdag gaan we na het ontbijt voor een trekking naar een ander gedeelte van de vallei. We volgen eerst een stuk van de "gewone" weg en na een poosje lopen stuiten we op een wegversperring. Door de enorme regenbui van gisteravond is er dus een heel stuk van de weg weggeslagen. Een grote bulldozer is bezig het gat te dichten en iedereen wacht braaf. Na een klein half uurtje kunnen we weer verder lopen. Bij een klein restaurantje maken we een pitstop en we zitten op een klein houten plateau voor het restaurant. We hangen echt boven de afgrond maar het uitzicht is er wel fantastisch. Het weer is ons weer heel gunstig gezint want de zon doet weer heel goed z'n best. Alle rijstterrassen tegen de bergen aan laten daardoor echt zoveel kleuren groen zien, dat je ogen er pijn van doen. Het fototoestel maakt overuren! Na de pitstop dalen we via een zandpad verder af de vallei in, waar we een bezoek brengen aan 2 dorpjes. Elk dorpje heeft hier z'n eigen klederdracht, die door de vrouwen zelf gemaakt en geverft wordt. Het ziet er allemaal prachtig uit, samen met de grote zilveren oorbellen die ze dragen. Tijdens onze wandeling worden we gevolgd door een aantal meisjes die hun engels proberen te oefenen. Cha is het meisje wat ons aanspreekt en ze is erg nieuwsgierig. Ze wil alles van ons weten maar verteld ook alles over haar familie...ik ben tenslotte ook nieuwsgierig! Uiteindelijk krijgen Fred en ik van haar alletwee een rood armbandje en als we haar daar iets voor willen geven dan weigerd zij dit resoluut. Het was een kado, zei ze. Maar als we haar dorp bijna gaan verlaten, probeerd ze eindelijk wat aan ons te verkopen. Ze had in haar tas een aantal overhemden en kleden bij haar. Maar wij hoeven echt niks. Toch vond ik haar techniek van verkopen geweldig....eerst de klant een beetje emotioneel bespelen en dan toeslaan. Tien jaar en dan al zo geslepen. Uiteindelijk voelden we ons zelfs nog een beetje schuldig dat we toch niks gekocht hadden. Maar ja, als je hier bij iedereen wat zou kopen die dat je aanbied, dan kunnen we wel een containerschip huren om alles naar huis te varen! Na de lunch lopen we verder door de rijstvelden en de natuur is echt "adembenemend"....al zal dat ook wel aan mijn slechte conditie liggen. Het laatste stuk van de wandeling is zeer stijl en modderachtige....en Fred krijgt het weer voor elkaar......lees maar bij Lachuh! Onderweg heb ik ook weer een geweldig toiletervaring. Deze keer loopt er gewoon een stukje van de rivier door de toilet en deze spoelt direct alles weg....en wij onze handen maar wassen in de rivier!!! Uiteindlijk komen we eind van de middag weer aan op de doorgaande weg en hier brengt een busje ons terug naar het dorp. Een geweldige dag, ondanks dat het zo nu en dan best even afzien was! Na een heerlijke douche en een smakelijk diner duiken we moe maar voldaan vroeg onze "bruidsjurk" in.
Maar onze nachtrust werd wreed verstoord door de telefoon. Toevallig hadden wij de telefoon naast ons liggen omdat we die als wekker hadden gebruikt de dag daarvoor. Dus met een slaperige kop neem ik de telefoon op en schreeuwt er iemand in m'n oor...."We komen naar Thailand"! Tom en Linda waren namelijk al enige weken bezig om tickets naat Thailand te regelen. Maar dat wilde steeds niet lukken, tot vandaag. En nu het eindelijk gelukt was, dachten ze; "goh, we bellen even"! Heel erg leuk, maar ik was zo verbouwereerd dat ik niet wist wat ik vragen moest en binnen een paar minuten waren we uitgebeld. Later hebben we er nog wel heel erg om moeten lachen, want zij hadden er ook helemaal niet over nagedacht dat wij in een andere tijdszone leven. Echt super leuk dat ze komen en we verheugen ons er op om samen weer een hele gezellige tijd te hebben. En gewoon weer eens lekker met vrienden kunnen praten over van alles en nog wat. Met de mensen die we tijdens onze reis ontmoeten blijven het vaak toch wat oppervlakkige gesprekken in de zin van; "waar komen jullie vandaan en waar gaan jullie naar toe". Daarom was het in China ook zo leuk om met Edwin en Sandy te reizen, omdat je dan toch wat langer met dezelfde mensen optrekt en dus diepere gesprekken krijgt. Maar goed, na deze nachtelijke onderbreking slapen we weer lekker verder. Zondag is rustdag, en dat proberen we er toch een beetje in te houden. We slapen uit, mailen wat, drinken een bakje koffie en brengen een bezoekje aan de markt. Naast alle bekende taferelen stuiten we voor het eerst tijdens onze reis op een geslachte hond. Z'n kop lag er nog bij en ik kon het toch niet laten om een foto te maken (sorry Nance!). Ik betrap mezelf er wel op dat als ik ergens bij mensen thuis een hond zie lopen, dat ik me afvraag of ze die hebben voor de bewaking of om op te eten? 's Middags krijgen we nog een mooie bonus hier in Sapa, want naast dat het tijdens het wandelen niet geregend heeft, komt ook eindelijk de top van de Fansiphan in het zicht. Met als klap op de vuurpijl ook nog eens een prachtige zonsondergang. Wat zijn we toch twee zondagskinderen! 's Avonds nemen we de nachttrein terug naar Hanoi en hier heb ik tot twee keer toe een flinke aanvaring. Een keer met de grond en een keer met een taxichauffeur....lees maar bij "Lachuh"! We delen onze coupe weer met onze Franse vrienden, die nu gelukkig niet zo ruiken!
Maandagochtend om 6 uur komen we aan in Hanoi. Onderweg heeft het de hele nacht al flink geonweerd en geregend en als we Hanoi binnen rijden zien we dat alle straten helemaal blank staan. En als we met onze volle bepakking het station uitlopen stuiten we direkt op een enorme watermassa. We besluiten terug te gaan naar de stationhal en onze bergschoenen om te wisselen voor onze teenslippers. Vervolgens zijn we op onze slippers door het water gelopen wat echt bijna tot aan onze knieen reikte. Na een flinke aanvaring met een taxichauffeur (zie;"Lachuh") vinden wij een andere taxi die we samen delen met een Amerikaans stel. Onderweg dreigen we vast komen te zitten, want de moter van de taxi dreigd ermee te stoppen door het vele water waar de chauffeur door heen rijdt. Maar gelukkig weet hij de auto weer aan de praat te krijgen en weten wij ons hotel te bereiken. Hier gaan we nog even slapen want het is tenslotte pas 6.30 uur! Als wij later wakker worden en gaan ontbijten lijkt het buiten alsof er helemaal niks gebeurd is. Iedereen veegt z'n huis schoon en gaat door met het dagelijkse leven. 's Middags lunchen we nog een keer bij Little Hanoi (tosti!) en daarna weten we bij een tweedehands boekenwinkel nog wat Nederlandse boeken te kopen. Lekker voor als we straks op hetstrand liggen! 's Avonds vertrekken we weer naar het station om deze keer de nachttrein naar Hue te nemen. We hebben deze keer twee beneden bedden en Fred kan nu eindelijk ook eens languit liggen in de trein. Meestal lig ik beneden, omdat ik altijd tien keer moet plassen. Dus Fred vouwt zich altijd dubbel op het bovenbed, wat toch net even iets korter is...de lieverd!!! Maar deze keer liggen we dus beide beneden.
Na een heerlijke nacht worden we om 8 uur gewekt door een warm zonnetje en een prachtig uitzicht. We zijn weer 600 km zuidelijker gezakt en het landschap ziet er weer heel anders uit. Een beetje als Zuid Frankrijk, maar met meer palmbomen. In de loop van de ochtend komen we aan in Hue en op het station worden we al opgewacht door iemand van een hotel hier in de stad. Gisteravond in de trein werden wij aangesproken door iemand met foto's voor dit hotel en dat zag er echt prima uit voor $10,-. Dus wij hadden ons aangemeld en zonder verdere verplichtingen worden we nu dus gratis naar het hotel gebracht. Wat dat betreft is Vietnam geen uitdaging voor de backpacker, het is hier juist een uitdaging om niet het gangbare touristen-track te volgen! Maar goed, het hotel ligt heel centraal, de kamer is schoon, groot, met koelkast, bad, airco, balkon en sateliet tv. Dus wat wil je nog meer! Het voordeel van sateliet tv is, dat er ook een filmnet is. En zo nu en dan is het heerlijk om toch even een filmpje te kijken, die niet ingesproken is! De rest van de dag kijken we even rustig in de stad rond en maken een plannetje voor de komende dagen. De stad is trouwens heel aangenaam. Erg ruim opgezet, veel groen en lijkt meer op een groot dorp dan op een stad. Terwijl Hue toch eeuwenlang de hoofdstad van Vietnam is geweest. We besluiten wat langer te blijven en hier rustig rond te kijken. Na het eten, kijken we lekker een filmpje en gaan weer vroeg knorren. Wat een saai leven he, die backpackers?
Maar het was niet voor niks dat we vroeg zijn gaan slapen want vandaag gaan we al om 6 uur op pad om een bezoek te brengen aan het gebied waar tijdens de oorlog tussen Vietnam en Amerika het hardst gevochten is. We moeten wel eerlijk bekennen dat onze kennis over deze oorlog niet verder gaat dan wat we gezien hebben in de serie Tour of Duty, een aantal jaren geleden. En dat is natuurlijk niet heel erg objectief, maar ondanks dat is het allemaal indrukwekkend wat we zien en horen. We rijden via de Highway 9 vanaf de kust naar het binnenland van Vietnam en naar de grens van Laos. Ook hier is de natuur weer overweldigend maar dat is jaren lang niet zo geweest. Onze gids verteld ons dat de Amerikanen hier tijdens de oorlog veel gif hebben gespoten omzo de jungle toegankelijker te maken voor de soldaten. Vliegtuigen vlogen dan over en loste vele liters gif boven de jungle, maar ook boven de dorpen waar de Vietnamezen woonde. Om een lang verhaal kort te maken....pas sinds een jaar of tien groeien hier weer bomen en vele mensen lijden momenteel aan diverse soorten kanker als gevolg van al het gif. Daar wordt je toch wel even stil van als je dat hoort. We bezoeken verder nog een oude Amerikaanse basis waar nu een museum is en waar nog diverse helicopters, tanks en bommen staan. Ook brengen we nog een bezoek aan een klein dorpje tegen de grens van Laos. Je ziet hier al heel duidelijk het verschil in armoede, want naarmate we meer richting de grens komen, hoe armzaliger het wordt. Kleine houten huisjes op palen en veel kindertjes met bolle buikjes. Toch wel een beetje deprimerend, maar de mensen blijven lachen! En daar kunnen wij alleen maar van leren. Op de grens "zwaaien" wij ook nog even naar Edwin en Sandy, die momenteel door de jungle van Laos reizen en waarschijnlijk hemelsbreed helemaal niet zo ver bij ons vandaan zijn. Na de lunch rijden we over de Highway 1 naar Vinh Moc. Dit is een klein dorpje aan de kust waar de mensen tijdens de oorlog in tunnels onder de grond leefde. Het is nog een van de weinige tunnels die nog toegankelijk is en ook dit is weer heel indrukwekkend. Als we net de tunnel in lopen krijg ik het wel even benauwd, maar ik wil het toch zien. Er zijn op drie nivo's tunnels, tussen de 15 en 26 meter diep. De tunnels zijn bij elkaar 2,8 km lang en ongeveer 1,5 meter hoog. Via een aantal uitgangen op het strand werd verse zuurstof aangevoerd en zo kon het dat mensen wel 6 jaar lang hier onder de grond hebben geleefd. Zelfs 17 kinderen zijn onder de grond geboren en zijn daar de eerste jaren opgegroeid. Het is echt ongeloofelijk. En nadat wij alles bij elkaar 15 minuten onder de grond zijn geweest, komen we helemaal bezweet en totaal leeglopend weer naar buiten. Hoe hebben deze mensen dit kunnen volhouden? Het is waarschijnlijk het verschil tussen leven en dood. Na dit bezoek rijden we weer terug naar Hue en nemen we ons voor om de komende weken ons eens wat meer te verdiepen in wat hier gebeurd is. Een hele interessante dag.
Donderdag is weer een lekker rommeldagje. Site updaten, wasje doen, boodschapjes halen (water en wit brood!) en verder niet veel bijzonders. Alleen tijdens het updaten heeft zus Greet in de gaten dat ik online ben en op deze manier sturen we elkaar wat mailtje. Net bellen, maar dan anders. Het doet ons toch heel goed om te merken dat er zoveel mensen zijn die onze website bezoeken. Het kost elke keer weer veel tijd om alles online te krijgen maar het is elke minuut waard. En door de berichten en de mailtjes die wij krijgen hebben wij ook het gevoel dat we weten wat er in Nederland allemaal gebeurd......net zoals jullie door het lezen van de website precies weten wat wij allemaal uitvreten! En dat geeft ons echt het gevoel dat we toch heel dicht bij zijn!
De komende week gaan wij een beetje "vakantie" vieren. Dat klinkt raar als je een jaar weg bent, maar reizen is soms echt heel vermoeiend. Dus de komende week ploffen wij eens lekker neer op een van de prachtige witte stranden hier en gaan eens lekker bij bruinen. Want dat geloven jullie niet....we zijn nog nooit zo wit geweest als dat we nu zijn! Maar hoe bruin we zijn geworden ......dat lezen jullie volgende week weer.

Liefs,
Fred en Petra


Donderdag , 1 September 2005

Vanuit een heeeel warm Hoi An volgt hier een volgende update van onze belevenissen in Vietnam. Al hebben we deze week niet zo heel veel uitgevoerd, want we zijn even met "vakantie". Vanmorgen hebben we dan ook al weer wat uurtjes op het heerlijke tropische strand doorgebracht, maar vanmiddag moesten we toch nog even aan het "werk" om de site weer te updaten! We gaan weer even terug naar vorige week vrijdag, toen we nog in Hue waren.
Want voor die dag hadden wij twee scooters met chauffeur gehuurd, zodat we eens op een andere en hele aangename manier eens wat meer van de omgeving zouden zien. Een van de chauffeurs was Bill, en hij fungeerde gelijk als onze gids. Bill heeft vroeger altijd voor de U.S. Army gewerkt als tolk, voor maar ook tijdens de oorlog. Voor hem is het na die tijd heel moeilijk geweest om een bestaan op te bouwen en uiteindelijk is hij gids geworden. Geen officiele gids in dienst van de Vietnameese regering, maar eigenlijk een Beun de Haas. Toch weet hij ons alles prima te vertellen zonder dat hij dingen achterlaat. Als eerste brengt hij ons naar een tempel complex waar ongeveer nog 80 monniken wonen. We krijgen hier een rondleiding door de diverse tempels en tuinen en er hangt echt een enorme rust over dit complex. In een van de ruimtes zien we ook een bamboo schilderij hangen met de tekst; Breathe en Smile (Haal adem en lach!). En deze twee simpele woorden maken gelijk duidelijk waar het nou eigenlijk om draaid hier in het leven! Dat was alweer een wijze les op deze vroege ochtend. Als we verder rijden komen we bij een mooi uitkijkpunt over de Perfume River. Op een berg hoog boven de rivier liggen een aantal bunkers zoals wij die langs de Nederlandse kust ook hebben liggen. Het uitzicht is prachtig, het verhaal achter deze plaats iets minder mooi. Tijdens de oorlog met Amerika zijn er in totaal meer dan 2 miljoen Vietnamezen gedood. En veel van hen liggen begraven op enorme begraafplaatsen tegen de heuvels hier in de omgeving. In deze regio is namelijk het hardste gevochten, zoals we ook vorige week al eerder gezien hebben in de omgeving van de DeMillitaireZone. Nadat we even rustig hebben rondgekeken rijden we weer verder op de scooters naar de Tombes van TuDoc. Dit was lang geleden de keizer van deze streek en in deze tombes ligt hij begraven samen met z'n vrouwen. Bij de tempels en de tombes zie je duidelijk de Chineese invloeden van de architectuur, alleen met dat verschil dat er niets is gerenoveerd. Alles ziet er dus zeer authentiek uit. En dat geeft het eigenlijk veel meer charmes dan alle tempels in China die dus helemaal nieuw lijken. We kijken hier weer rustig rond en genieten van de natuur waar deze tombes liggen. Na deze pitstop stappen we weer achter op bij onze chauffeurs en rijden verder door de omgeving van Hue. Bij een klein souveniersstalletje stoppen we even om wat te drinken en Fred kan het niet laten om weer een pet te kopen. Wat vrouwen (lees: Petra) dus met schoenen hebben dat heeft Fred namelijk met petjes. Alleen deze keer valt hij voor een echte Vietnameese rijsthoed. Nou is dat erg handig als je op de scooter of fiets zit, maar dit ding past dus niet in de rugzak als we verder moeten reizen. Maar hij vind het geen probleem om hem dan vast te houden zegt hij....dus toe maar! Toch ziet het er leuk uit hoe trots hij met z'n nieuwe aanwinst achter op de scooter zit. Later maken we ook nog een rondrit door de stad zelf, om vervolgens via de andere kant van de stad, het platte land op te rijden. Hier zijn de boeren heel druk aan het werk om de rijstoogst binnen te halen. Het is een prachtig gezicht en we rijden over kleine paadjes er tussen door. De rijst wordt met de hand van het land gesneden, met tak en al. Dit gaat vervolgens in een machine die de rijst van de takken scheid. De rijst wordt opgevangen en de takken worden later verzameld en te drogen gelegd op de weg. Deze gedroogde takken kunnen ze dan gebruiken voor vuur te maken als ze moeten koken. Het gevolg is dat wij met de scooters dus door hele bergen "hooi" rijden. Maar dat is hier de gewoonste zaak van de wereld! Aan het eind van deze route eindigen we bij een Japanse brug. En dit is echt een prachtig exemplaar, helemaal overdekt, met veel houtwerk en met allemaal bankjes aan weerskanten van de brug. En aangezien het inmiddels al rond het middaguur is liggen hier vele bejaarden lekker even een uiltje te knappen. Terwijl wij nog even wat drinken bij een klein restaurantje, komt er een "kunstenaar" die een profiel van ons knipt. Het leuke is dat mijn profiel de kin van m'n zus heeft en Fred z'n profiel heeft de neus van z'n broer (wie-o-wie zullen we bedoelen???). Terug in Hue lunchen we nog wat en de rest van de dag voeren we niet veel bijzonders meer uit.
Zaterdag worden we al vroeg opgehaald om met de bus naar Hoi An te gaan. Dit is een klein vissersdorpje, 130km ten zuiden van Hue. Via een aantal touristische trekpleisters rijden we die kant op. In Vietnam heb je namelijk een systeem van een open-bus tour. Dit houdt in dat je naar alle touristische steden kan reizen voor een paar dollar. Op deze manier wordt je als reiziger dus ontmoedigd om met het lokale vervoer te reizen, en de Vietnameese regering heeft zo prima overzicht van waar iedereen zich bevindt. Verder is het ook zo geregeld dat je onderweg dus op een aantal plaatsen stopt, en je kan er van uitgaan dat daar dan weer de bekende souvernierszaken vertegenwoordigd zijn. En als klap op de vuurpijl wordt je bij aankomst op de plaats van bestemming nog bij een aantal hotels afgezet, die op deze manier klanten proberen te krijgen. Kortom, het reizen in Vietnam is dus echt geen groot avontuur! Het komt erop neer dat dus de souveniersshops en de hotels bijdragen in de kosten van de reis. En....dat alle reizigers hetzelfde traject volgen. Wij zijn dan ook al veel mensen op verschillende plaatsen tegen gekomen. Maar goed, als je er een beetje door heen prikt, valt het allemaal best wel mee en is het uiteindelijk gewoon makkelijk. Na een tussenstop op China Beach, waar het U.S. Army z'n vrije dagen doorbracht, komen we na 5 uur rijden in Hoi An aan. Het hotel waar we als eerste stoppen ziet er keurig uit en voor $10 per nacht kunnen we hier best een poosje verrtoeven. Nadat we onze spullen geinstaleerd hebben, gaan we de stad in om te lunchen. Na even zoeken komen we in het centrum van het stadje terecht en dit is echt super leuk. Vroeger hebben hier heel veel Fransen gewoont, met als gevolg dat je je een beetje in Zuid-Frankrijk waant. Alleen de schilder is al in eeuwen niet meer langs geweest, maar dat voegt eigenlijk alleen maar toe aan de sfeer. Ook zijn er vele leuke Franse restaurantjes te vinden en we vinden zelfs nog een pattiserie waar ze naast fantastische taartjes ook bruin brood verkopen. En na 3 weken verlangen we daar echt weer naar. Kortom hier vermaken wij ons de komende dagen wel weer. 's Avonds bellen we via de computer nog even naar huis want m'n moeder is jarig. Echt lachen, via de computer...je zit gewoon met een headset op je hoofd en via het toetsenbord draai je het nummer. Wij hadden het nog nooit gezien, maar het werkt perfect. Het is heerlijk om weer even zo te kletsen en na het bellen gaan we thuis koffie drinken en taartjes eten die we 's middags bij de pattiserie gekocht hebben. Zo vieren we hier ook een beetje haar verjaardag en hebben we gelijk weer een excuus om taart te eten!!! Als we na de koffie en taart tv liggen te kijken wordt er opeens op de deur geklopt. Als ik open doe staat er een dame van het hotel met een bord met vers fruit en een vaas rozen. Ik sta met open mond te kijken als ze verteld dat het voor onze honeymoon is. 's Middags bij de receptie hadden ze bij Fred z'n ring om z'n vinger gezien. En dat vinden ze dus allemaal reuze interesant hier. Het meisje vroeg aan Fred hoelang we getrouwd waren? Dus Fred zegt 2 maanden en dit is onze honeymoon. Geregistreerd partnerschap begrijpen ze in Nederland al niet, dus laat staan hier! We hebben inmiddels besloten dat we dit voortaan bij elk hotel gaan doen want vers fruit en een bos bloemen is altijd leuk!!!!
Zondag huren we twee fietsjes bij een verkoopster voor de deur van het hotel. Zij is echt heel schattig en helemaal verliefd op Fred. Ze wil alles van hem weten en Fred krijgt ook gelijk haar hele (zielige) levensverhaal te horen. Na een half uur kunnen we dus eindelijk op pad naar het stand. Wij zitten in een hotel aan de buitenkant van het centrum en het strand bevindt zich op een kwartiertje fietsen vanaf het hotel. Maar het is wel lekker om even te bewegen. Uiteindelijk komen we op een prachtig, groot en wit strand aan. Net als Katwijk, alleen in plaats van strandtentjes staan er hier palmbomen. Nou dat vinden wij niet erg. We smeren ons eens goed in met factor 20, want we zijn echt nog twee melkflessen. Als we net lekker liggen te genieten worden we lastig gevallen door een dame die ons van alles wil verkopen. Heel beleefd wimpelen we haar af, maar al snel volgen er meer dames. Ik pak het Vietnameese woordenboek erbij en zoek iets op waarmee ik ze kan weg sturen. Uiteindelijk vind ik het woord "go away". Dus ik vertel de dame die inmiddels bij me zit "di di" en laat het haar zien. Ja...dat woord herkent ze wel en ze knikt ijverig...het betekend "go away". Maar ze blijft rustig zitten en begrijpt dus niet dat ik het tegen haar heb. Ik blader nog even verder en vindt nog een andere vertaling voor "go away" en laat deze haar zien. Weer knikt ze heel ijverig....ja dat betekend hetzelfde als di di, het betekent ook "go away". En lacht mij weer heel vriendelijk toe.....ja dan kan je niks anders doen dan maar heel hard mee gaan zitten lachen! Breathe en Smile, zullen we maar zeggen. Wat ook wel lachen is, is dat die verkoopsters hier op het strand denken dat het winter is. Sokken aan, lange broek, overhemd met lange mouwen, handschoenen aan, een pet op en als klap op de vuurpijl ook nog een sjaal voor de mond. En wij maar peentjes zweten! Na een paar uurtjes "braden" zijn we inmiddels dan ook veranderd in een paar garnaaltjes en dus gaan we maar lekker lunchen. Bij een klein restaurantje aan het strand genieten we van een heerlijke lunch met gebakken rijst en garnalen. Later fietsen we terug naar het hotel en 's avonds gaan we weer lekker uiteten. Nou doen we dit al bijna drie maanden, elke avond...maar vanavond is het restaurant waar we eindigen echt een juweeltje. Het heeft een zeer zuidelijk sfeertje met grote lounch-zithoeken, overal verse lotusbloemen, en een zeer sfeervol interieur. En het eten wat we voorgeschoteld krijgen, is echt een explosie van kleur en smaak. De eigenaar is een jongen van onze leeftijd en hij heeft een aantal jaren in Midden-Amerika en Europa doorgebracht. Inmiddels is hij terug in Vietnam en heeft hier dus een restaurant opgezet. En niet onverdienstelijk, want het zit er echt bomvol (met Europeanen!). Het is echt een top avond! En we hebben gelijk wat leuke ideeen opgedaan voor een volgend interieur.
De volgende ochtend worden we met regen wakker. Dat had het de hele nacht al gedaan en als we naar buiten kijken dan komen we beide tot de conclusie dat dit ook nog wel de hele dag zal duren. Fred besluit toch om lekker te gaan wandelen, want met regen zit er altijd lekker veel zuurstof in de lucht...het blijft een positieveling! Ik kruip eens lekker achter de computer en ga wat mailtjes beantwoorden. Op weg naar het hotel kom ik langs een boekenwinkel waar ze zelfs tweedehands Nederlandse boeken verkopen. Met 5 stuks verlaat ik de boekenwinkel weer en kan ik weer even vooruit. Aangezien het nog steeds regent weet ik in ieder geval wat ik ga doen vanmiddag.....lezen! Om 14.00 uur komt Fred echt als een verzopen katje thuis. Hij is richting het strand gelopen en daarna over het strand richting China Beach. Onderweg is hij ook nog even gaan zwemmen en had hij het geluk om een dolfijn te zien. Na een warme douche gaan we lekker lunchen en verder doen we inderdaad niet veel anders dan lezen. En zo vliegt de dag weer om.
De laatste dagen hebben we steeds op de kamer ontbeten met het bruine brood wat we elke keer bij de bakker haalde, maar vandaag besluiten we ons eens lekker te verwennen. We gaan naar de tearoom toe, die bij de bakker behoord en genieten daar van echte verse croissants, rozijnenbroodjes, pannenkoeken, gebakken eieren en verse jus d'orange. We hebben tenslotte "vakantie"! Na dit overweldigende ontbijt slenteren we lekker door het stadje, maken wat foto's, doen wat boodschappen en kopen voor Fred nog een nieuwe zonnenbril. Z'n andere is gesneuveld, maar voor $5,- heeft hij weer een mooie RayBan. Terug in het hotel maken we wat sandwiches klaar en gaan met de picknicktas naar het strand. Terwijl we in het zonnetje liggen beseffen we dat het in Nederland dinsdagochtend is en dat iedereen weer in de file staat, op weg naar z'n werk! En dat zijn van die momenten dat we ons echt heel gelukkig prijzen....grapje! Maar voor deze gedachten werden we wel vrij snel afgestraft, want na ruim een uur "braden" komen er donkere wolken aan! En nog geen 10 minuten later valt er een enorme hoosbui. Als het wat droger wordt rijden we op onze kinderfietsjes weer snel naar het hotel en doen de rest van de dag niet veel bijzonders meer. Wat hier in Vietnam overigens heel erg lachen is, is dat alles op kindermaat gemaakt is. Dus als wij fietsen huren, dan valt het niet mee om onze knieen steeds onder het stuur door te krijgen. En als wij ergens gaan eten in een lokaal restaurant dan zitten we echt op van die kleine plastic kuipstoeltjes die je in Nederland voor de kindertjes gebruikt. Dus ook daar vouwen we onszelf maar weer dubbel en hopen we dat de pootjes recht blijven staan!
Woensdag laten we het strand even voor wat het is en gaan een bezoek brengen aan My Son. Dit is een gebied op een uurtje rijden van Hoi An, en hier zijn allemaal opgravingen gevonden van tempels die gebouwd zijn tussen de 3e en 13e eeuw. Het is gebouwd door dezelfde stam die ook de Angkor Wat in Cambodja en de Borobodur op Java heeft gebouwd. Tijdens de oorlog zijn hier vele tempels kapot geschoten maar toch is het allemaal heel bijzonder om te zien. Ook de weg ernaar toe is weer lachen, want bij de ingang van het park worden we met oude legerjeeps verder het gebied ingereden. En als je bedenkt dat wij samen met 6 andere touristen onze grote, zwetende, westerse lijven in een klein 4-persoons jeepje moeten persen, dan begrijpen jullie dat we heel veel lol hebben gehad op dit 20 minuten durende ritje! Na een wandeling langs de tempels brengt de bus ons terug richting de rivier waar een bootje voor ons klaar ligt om ons naar Hoi An terug te varen. Op de boot krijgen we een lunchbox met een loempia die meer op een gummieknuppel lijkt en de rijst is ook al een kleffe rubberbal. We slaan maar even over en besluiten later wel wat te lunchen. Onderweg stopt de boot ook nog even bij een houtzagerij en Fred krijgt al helemaal heimwee als hij de houtlucht weer ruikt.....niet dus! Maar hij vindt het wel leuk om te zien hoe deze mensen werken en wat ze maken. Uiteindelijk komen we in het begin van de middag in Hoi An aan en bij onze tearoom gaan we boven op het terras lekker lunchen. We wanen ons echt in St. Tropez, zo boven op dit dakterras onder een grote witte parasol, zittende op prachtige teakhouten meubelen. Alleen de bootjes in de haven, waar we op uitkijken zijn wel van een ander nivo.....zeg maar; holle boomstam! Maar de kreeftsandwich smaakt er niet minder om. En met al dat luxe eten wat we de laatste weken doen begrijpen jullie dat ons budget voor Vietnam al aardig z'n einde gaat naderen...maar we willen toch echt nog drie weken blijven! Daarom bestellen we 's avonds via de roomservice maar twee pannenkoeken als diner, om de kosten een beetje te drukken...haha, en ze smaken nog lekker ook!
Nou, jullie zijn weer helemaal op de hoogte van wat wij deze week uitgevoerd hebben....niet veel dus. En toch is het me weer gelukt er een heel lang verhaal van te maken. Ik schrijf net zoals ik praat....veel dus! Elke keer probeer ik het echt zo kort en bondig mogelijk te schrijven, maar dat lukt gewoon niet. Maar goed, nu weten jullie alles tot in het kleinste detail. En dat terwijl hier de muizen echt over de vloer tippelen van het internethonk waar ik nu zit...en niemand die daar van op kijkt, behalve ik natuurlijk.
Mochten jullie ergens nog vragen over hebben, of dingen zouden willen weten dan kunnen jullie dat natuurlijk altijd even laten weten via de mail of het gastenboek!

Liefs,
Fred en Petra


Woensdag , 7 September 2005

Zo, daar zijn we weer...nog steeds vanuit een zonovergoten Vietnam. Deze week komt de update even iets eerder want morgen (donderdag) vertrekken we weer voor een paar dagen de bergen in. Vandaag hebben we dan ook eerst nog maar een aantal uur op het strand doorgebracht, en dat was weer heerlijk relaxen. Vooral omdat we hier in Nha Trang een zeer luxe en decadente beachclub hebben ondekt waar het zeer aangenaam vertoeven is. Maar eerst zullen we nog even vertellen wat we de afgelopen dagen weer hebben uitgevoerd...aan het werk dus!
Vorige week vrijdag waren we nog in Hoi An, waar we lekker een weekje "vakantie" hebben gevierd. En ondanks dat we vakantie hebben, slapen we niet echt uit. We hebben helaas te maken met een Vietnamees bioritme....en dat is echt niet leuk hoor. Klokslag 5 uur zijn we wakker en 's avonds om 21.30 uur gaat toch echt het licht uit, dus een echt opwindend "nachtleven" hebben we hier niet. Althans niet buiten onze hotelkamer, maar daar binnen....we zijn tenslotte toch op een soort huwelijksreis! Maar goed, het voordeel is dat voordat het echt warm begint te worden we al heel aktief zijn geweest. Zo heb ik deze ochtend de was weer even ouderwets met de hand gedaan. Elke keer wel weer een klus, maar zo op de vroege ochtend heb ik daar natuurlijk alle tijd voor. En zo voel ik me toch nog een beetje een brave huisvrouw. Na het ontbijt zijn we even de stad in gegaan om een busticket naar Nha Trang te regelen. De touristenbussen rijden alleen 's nachts en daar hebben we echt geen zin in. De wegen zijn hier niet al te best en niet verlicht. Slapen in zo'n bus doe je echt niet en de nachtbus doet er ook nog eens 4 uur langer over. Dus daar passen we even voor. Maar het valt niet mee om een bus voor overdag te regelen. Uiteindelijk vinden we iemand die wel een auto voor ons wil regelen om ons naar de "snelweg" te brengen (12 km verderop) en de chauffeur van de auto zal ons dan ook op de goede bus zetten. Nou, wij vinden het een prachtige deal en spreken af dat we zondag om 6.30 uur klaar staan. Gaan we toch nog een keer met het lokale vervoer reizen in Vietnam. Na deze klus huren we bij Fred z'n nieuwe "vriendin" weer twee kinderfietsjes. Fred krijgt deze keer de mountainbike van de zoon van z'n "vriendin", omdat hij zo groot is.....en terwijl hij prinsheerlijk op z'n grote-mannen-bike zit, vouw ik me weer dubbel op het roze kinderfietsje wat ik deze keer mee krijg. Maar het past wel goed bij m'n strand outfit! Nadat we weer een paar uurtjes heerlijk op het strand "gemodderd" hebben, gaan we weer lekker lunchen bij het strandtentje en na de eten peddelen we weer naar huis. Vandaag was het overigens heel erg druk op het strand met lokale bevolking. Op 2 september vieren zij het feit dat Vietnam onafhankelijk is verklaard, en aangezien dit in 1945 gebeurd is, vieren ze het dit jaar heel groots want het is 60 jaar geleden. Overal hangen de vlaggen buiten en iedereen is vrij.....en dus op het strand te vinden. Niet in de zon natuurlijk, maar goed aangekleed onder de palmbomen. Ze genieten in ieder geval van hun extra vrije dag. 's Avonds gaan we nog een keer bij Mango eten, wat inmiddels wel zo een beetje onze stamkroeg is geworden. Er heerst daar zo een aangename relaxte sfeer en het is heerlijk om eens even niet in lokale restaurantjes te eten. Maar gewoon even wat luxer en verrassender. Elke dag rijst gaat op den duur toch vervelen, al kunnen ze in China en Vietnam echt toveren met de bijgerechten. Met een volle buik rollen we weer terug naar huis en ploffen weer lekker ons bedje in.
Zaterdag is onze laatste dag in Hoi An, en we besluiten onszelf nog een keer te verwennen met een Frans ontbijt bij Cargo, de bakker/tearoom waar wij de hele week al lekker bruin brood hebben gehaald. En als we na het ontbijt nog wat extra bruin brood voor de komende dagen willen inslaan raken ze helemaal in paniek, want nu zijn ze op de vroege ochtend al door hun voorraad heen. Maar wij kunnen nog 2 dagen genieten. Na het ontbijt slenteren we nog even door de kleine sfeervolle straatjes en Fred valt weer eens voor een leuk t-shirt wat hij in een winkeltje ziet. Eerst petjes en hoeden en nu weer t-shirts....en de rugzak zit al bomvol! Hij ziet een t-shirt met de tekst "Goodmorning Vietnam". Maar als ik even aan het shirtje voel, blijkt het gewoon een polyester vod te zijn. Als ik aan de verkoopster vraag of ze ook katoen heeft zegt ze met volle overtuiging.....yes, this is Vietnam-cotton. En als ik hard begin te lachen, lacht ze net zo hard mee...leuke mensen toch, die Vietnamezen. Terug op onze kamer maken we de picknicmand klaar met bruin-brood-sandwiches en peddelen weer naar het strand. Deze keer huren we twee strandstoelen onder een rieten parasol want gisteren hebben we toch iets te lang in de zon liggen bakken. Maar zo onder de parasol is het net zo lekker en met de picknic mand erbij genieten we weer met volle teugen. 's Avonds gaan we nog een keer dineren op het dakterras van Cargo, waar we weer een prachtig uitzicht hebben over de vele lichtjes in de haven. Terwijl we zitten te genieten van een vruchtencocktail, zie ik vanuit m'n ooghoek opeens een hele grote rat over de vloer lopen. Van de week was het nog een muis bij het internet cafe....nu is het al een rat, het moet niet erger worden. Fred ziet hem niet, maar als ik een paar minuten later met m'n voet zijn tenen aanraak springt hij helemaal op van z'n stoel.....dacht dat de rat aan z'n voet zat te knabbelen. Denk je een keer romantisch te doen!!!
Zondag zijn we echt al heel vroeg wakker....Fred althans. Want het Nederlands Elftal moet zaterdag avond spelen en dat betekend bij ons zondag ochtend heel vroeg. In Vietnam houden ze enorm van voetbal en vooral Engels voetbal wordt hier dag en nacht uitgezonden. Er is zelfs een zender die Arsenal TV heet. Dus wat voetbal betreft komt Fred hier best aan z'n trekken. Maar een wedstrijd van Oranje wordt hier echt niet uitgezonden. Toch blijft Fred heel eigenwijs en wil dat met eigen ogen zien. Dus 's nachts om 1 uur zit hij voor de tv te zappen tussen BBC1, DW en TV5. We hebben in dit hotel de luxe van sateliet tv, dus de engelse, duitse en franse zenders kunnen we prima ontvangen. En ja wel hoor, er wordt zelfs voetbal uitgezonden.....maar natuurlijk niks over het Nederlands Elftal. Na 2 uur te vergeefs zappen stapt hij heel teleurgesteld weer in bed....."dit is de eerste wedstijd van het Oranje in 30 jaar die ik gemist heb" piept hij. "En ze lieten niet eens de uitslagen van andere wedstrijden zien"! Je zou toch bijna medelijden met hem krijgen. Uiteindelijk slapen we nog een paar minuten want om 5.15 uur gaat de wekker. Vandaag gaan we weer verder reizen en dit keer zakken we ruim 550 km langs de kust naar het zuiden, naar Nha Trang. Om 6 uur gaat de telefoon en meld de receptioniste dat de taxi al voor staat. Zijn ze hier normaal minstens een kwartier te laat, deze meneer is een half uur te vroeg. Maar we zijn bijna klaar en uiteindelijk staan we om 6.30 uur al langs de snelweg. En niet veel later houdt onze chauffeur een luxe airco bus voor ons aan die naar Nha Trang gaat. We moeten wel iets meer betalen omdat het een airco bus is, maar $6, ipv $5 dat hebben wij graag over voor wat luxer reizen. We hadden ons echt voorbereid om in een overvolle, krappe en warme bus te moeten zitten of staan voor 10 tot 12 uur. Maar we blijven echt een stel zondagskinderen, want we zitten heerlijk ruim achterin met de beentjes rechtuit en een airco op ons bolletje. De lokale bussen rijden hier elke dag dezelfde route en als je mee wil dan ga je gewoon ergens aan de kant van de weg staan en steek je je hand op. En de bus stopt net zolang totdat hij vol is.....en de bussen hier kunnen echt heeel vol. Na een uurtje begint onze bus ook al aardig vol te raken, maar gelukkig valt het uiteindelijk allemaal heel erg mee. Na een uurtje doet de hulp van de buschauffeur ook nog even gezellig een DVD-tje opzetten.....en liggen inmiddels in Nederland de pepernoten en chocoladeletters weer in de schappen....wij krijgen de eerste kerstclips al te zien! Maar toch wel heel leuk om de Vietnameese versie van Last Christmas te zien en te horen....vooral als het buiten 38 graden is en de palmbomen staan te wuiven in de wind. En het is echt niet uitzonderlijk hier, want het is al de derde keer dat we kerstmuziek horen en zien. Rond lunchtijd stopt de bus bij een klein restaurantje waar we wat kunnen eten. Het valt niet mee om wat te bestellen maar uiteindelijk krijgen we toch rijst en een soort spinazie voorgeschoteld. Na het eten komt er een meisje van een jaar of tien naar ons toe om haar engels te oefenen. Ze stottert heel erg, maar uiteindelijk weet ze toch het een en ander te vragen. Heel trots loopt ze weer terug naar haar ouders. 's Middags rijden we gestaag verder naar het zuiden en het landschap begint ook langzaam te veranderen. Het gebied ten noorden van Hoi An heeft altijd tot de Franse kolonies toe behoort. Dit is nu vooral nog te zien in de stijl van de huizen. Nu verder naar het zuiden wordt het allemaal wat meer armoediger en gaat het wat meer Aziatisch lijken. Ook zien we dat het land droger wordt en er meer palmbomen en cactussen te zien zijn. Uiteindelijk komen we rond 5 uur in Nha Trang aan. We worden keurig bij het busstation afgezet en nemen een taxi naar de wijk waar de meeste hotels liggen. Was Hoi An echt een klein sfeervol vissersdorpje, zeg maar net als Katwijk aan/zee, Nha Trang is echt het Scheveningen van Vietnam. Een hele lange boulevard met allemaal grote hotels en restaurants. Na wat zoeken weten wij uiteindelijk ook een leuke kamer te vinden met een groot balkon en uitzicht op zee. Na een douche en een echte Italiaanse piza storten we uiteindelijk moe ons bed in.
Natuurlijk zijn we al weer vroeg wakker en gaan we even de stad in om wat boodschappen te doen voor het ontbijt. En aangezien Nha Trang echt een grote stad is, waar veel verwende touristen komen, is er ook een echte touristen-supermarkt. Alles keurig geprijst, dus geen ellelange onderhandelingen over de prijs van een tube tandpasta en.....echte Europeese producten! Pindakaas, chocopasta en echt Hollandse kaas. We lopen weer als twee kleine kinderen door een "snoepwinkel" en ons mandje raakt al aardig vol. En voor het eerst sinds tijden hebben we dus weer 3 soorten beleg voor het ontbijt, wat een luxe. En dan ook nog eens echte Hollandse Maaslander! Alleen bruin brood hadden ze niet, en wij waren inmiddels ook al door onze voorraad heen, maar met een franse bagette smaakt het net zo lekker. Terug op onze kamer instaleren we ons op het balkon met uitzicht op zee en genieten van een heerlijk ontbijtje. Na het ontbijt gaan we nog een keer de stad in om weer wat dingen voor de komende dagen te regelen. Morgen willen we een boottocht naar diverse eilanden voor de kust maken en donderdag willen we verder reizen naar Dalat, dus daar moeten we ook even twee buskaartjes voor regelen. Gelukkig gaat dit allemaal lekker soepel en als we klaar zijn brengt Fred nog even een bezoekje aan de kapper. De tondeuse gaat er weer lekker overheen. En had hij de vorige keer een echt blockhead, nu is het meer de vorm van een baseball. Een beetje varieren kan geen kwaat. Ondertussen laat ik gelijk m'n wenkbrauwen even plukken, want ik kan bijna niets meer zien. Het meisje begint heel braaf met een pincet te plukken, maar na een poosje komt ze met een echte scalpel aanlopen en begint gewoon alles weg te scheren aan de onderkant van m'n wenkbrauwen. Ik ben zo met stomheid geslagen, en voordat ik er wat van kan zeggen is ze al klaar. Het ziet er uiteindelijk wel heel keurig uit maar ik wil niet weten welke stoppels ik straks ga krijgen! Na dit avontuur gaan we lekker naar het strand. Deze keer hoeven we alleen de weg maar over te steken en dan zijn we er al. We belanden uiteindelijk bij een zeer luxe beachclub, waar we voor een euro pp twee zeer luxe zonnenbedden huren met echt geweldige dikke kussen. We instaleren ons onder een rieten parasol en de ober komt onze drankjes al weer brengen. Tussen de middag genieten we van een heerlijke lunch met kreeft en witte wijn in de beachclub en we wanen ons echt in een decadente Zuid-Franse omgeving......het leven van een backpacker is echt zo armzalig nog niet! De rest van de dag doen we niet veel meer dan lekker modderen.
Dinsdag gaan we met de boot een aantal eilanden voor de kust van Nha Trang opzoeken. Om 9 uur varen we de haven al uit en na een uurtje varen gaat de boot voor anker en kunnen we lekker snorkelen in het azuur blauwe water voor een van de eilandjes. De onderwater wereld is hier niet echt spectaculair dus wij besluiten lekker op de boot in het zonnetje te blijven zitten en te genieten van het mooie uitzicht. Later varen we naar een ander eiland waar de boot wederom voor anker gaat en waar ons weer van allerlei lekkere vis, crab en kreeft wordt voorgeschoteld. Na het eten weet de bemanning ons te entertainen met een band die ze zelf gevormd hebben. Het is echt geweldig om te zien. Van een olievat en een plastic jerrycan hebben ze een drumstel gemaakt, van twee kokosnoten twee samba's en verder speelt een van de mannen gitaar. En het klinkt nog leuk ook. En als je ziet hoe deze mensen van niets toch nog iets weten te maken, dan kan je niks anders doen dan vol overgave mee zingen en dansen. Dus in een minuut staat dan ook de hele boot op z'n kop en is het feest compleet. Wat hebben wij gelachen zeg. En na dit optreden ging het feest nog even door want van een aantal reddingboeien hebben ze een drijvende bar gemaakt. Een van de mannen zit er midden in, samen met een krat met 12 flessen rode wijn en verse annanas. Iedereen op de boot krijgt een reddingsboei en moet daarmee te water en zich vast houden aan de drijvende bar. Met zo'n man of 20 liggen we uiteindelijk in het water en de stemming zat er natuurlijk al aardig in door het optreden van de band. Maar met de gratis wijn die we allemaal krijgen wordt de sfeer nog beter. Het duurd geen half uur dat de krat leeg is! Wat een super ervaring is dit zeg! En we kunnen het niet laten om te denken dat het in Nederland dinsdagochtend is en iedereen weer op weg naar z'n werk is. En wij liggen hier gewoon ladderzat in een reddingsboei te dobberen op de Zuid-Chineese zee! Na al dit vertier vaart de boot ons verder naar een ander eiland waar we op het strand lekker van de zon kunnen genieten.....maar onze gedachten aan werkend Nederland wordt weer afgestraft, want net als we liggen voelen we de eerste druppels al! Uiteindelijk valt het mee en als we terug komen op de boot staat er alweer een fruitbuffet op ons te wachten! Wat worden we weer verwent. Uiteindelijk komen we eind van de middag weer in de haven aan en nemen afscheid van al onze party-vrienden. De rest van de avond doen we niet veel meer, maar dat lag waarschijnlijk ook aan de drank!
Vandaag, woensdag hebben we eerst weer een bezoekje gebracht aan de Sailing Club, onze beachclub waar het zo fijn vertoeven is. Want het updaten van de website is best een vermoeiend klusje...en daar moet je wel goed voor uitgerust zijn!!!!
Dit was het weer voor deze week. Morgen gaan we voor een paar dagen de bergen in, richting Dalat en dan is het even over met het decadente geluier. Het is de bedoeling dat we daar het luie zweet er weer een beetje uit gaan werken met wat leuke wandelingen en fietstochtjes maar dat kunnen jullie volgende week weer lezen.

Liefs,
Fred en Petra