Reis met ons mee 2005/2006 - Nieuw Zeeland 3

Dat kunnen wij dus ook. Het gebied waar we door heen rijden wordt steeds ruiger en we stoppen dan ook vele malen om foto's te maken. Uiteindelijk rijden we nog door vele riviertjes heen en na een paar keer kom ik tot de ontdekking dat het bord langs de kant van de weg met het woord FORD eronder betekend dat er dus een rivier gekruisd moet worden. En ik maar denken dat ze reklame maakte voor de nieuwe Ford?! Na ruim een uur rijden komen we bij een parkeerplaats en hier zetten we de auto neer. Vervolgens lopen we door een enorme vallei richting de Rob Roy Gletsjer. Door de vallei loopt ook een denderende rivier die al het smelt water vanuit de bergen naar de zee brengt. Deze rivier steken we over via een houten hangbrug. Het tweede stuk van de track gaat door een hele nauwe kloof, dicht begroeit met bomen en enorme varens. Naar mate we hoger komen volgen er enorme rotsblokken waar we overheen moeten klauteren. Uiteindelijk komen we in een enorme kom terecht, prachtig begroeid en helemaal ingeklemt tussen enorme bergen. En aan de ene kant van de kom ligt de geweldige Rob Roy Gletsjer. We zoeken een mooi picknic plekje op en gaan lekker zitten. Maar we hebben onze rugzakken nog niet opengedaan of we maken al kennis met de bewoners van deze kom; de kea. De kea is een papegaai-soort. Maar in tegenstelling tot zijn neefjes en nichtjes wonen de kea's niet in een tropische omgeving maar in alpine-achtig gebied. Verder zijn ze ontzettend nieuwsgierig en ondernemend....en dus helemaal niet bang voor mensen. Sterker nog...mensen zijn een hele makkelijke manier om aan eten te komen. Dus als wij zitten te genieten van onze boterhammetjes worden we scherp in de gaten gehouden door twee enorme kea's. Ook hier worden weer de nodige foto's van gemaakt. Gelukkig zijn we niet de enige mensen in deze kom en de kea's gaan al snel naar een stel andere mensen toe. We genieten echt van dit stukje wonderschone natuur en terwijl we om ons heen zitten te kijken horen we een enorm gedonder. Ver boven onze hoofden denderd er een flinke lawine van de gletsjer af. Een bijzonder schouwspel om te zien. Na deze heerlijke pauze lopen we weer terug naar de auto. Ondanks dat we weer enorme BBK-jes zijn omdat de zon weer de hele dag heeft geschenen is het wel enorm koud, hier in de bergen. Terug bij de auto halen we dan ook even het gasbrandertje uit de auto en maken een warm bakkie thee. Naast ons staat een camperbusje, en terwijl we deze grondig staan te bestuderen komen natuurlijk net de eigenaren aan. Gelukkig blijken dit Nederlanders te zijn en we krijgen gelijk een rondleiding door het busje. We vertellen dat we straks in Australie ook zoiets willen huren en het ziet er allemaal top uit. We kletsen nog even wat en vervolgens rijden we via het avontuurlijke pad weer terug naar de camping. In Wanaka doen we nog even boodschappen en in de supermarkt weten we een pak stroopwafels en speculaas te scoren. Terug in de cabin doen we eerst een heerlijk bakkie....met een stroopwafel. s' Avonds volgt er een flink maal en na een lange en warme douche duiken we weer ons bedje in. De benen hebben weer flink gewerkt, want het was toch weer stijgen en dalen vandaag maar er zijn nog heel wat taartjes die weggewerkt moeten worden. Dus voorlopig blijven we nog even wandelen. Vandaag was alweer een superdag!
En inmiddels is het al bijna weer weekend en zit de eerste week van het nieuwe jaar er weer op. We eindigde 2005 op een fantastische manier en de eerste dag van 2006 was ook top. Daarna volgde even een kleine tegenvaller omdat de heli-hike niet doorging.....maar laten we eerlijk zijn, er zijn ergere dingen op deze wereld. In ieder geval hebben we de afgelopen dagen weer genoten van een paar fantastische wandelingen. Het blijft moeilijk om te omschrijven hoe de natuur er hier uitziet. Inmiddels hebben we alle variaties van het woord mooi wel gebruikt, en toch blijft het onbeschrijvelijk! Voor de kenners van Lord of the Rings....in de film is al heel veel mooie natuur te zien, maar in het echt is het nog vele male mooier! De komende week zullen we hopelijk weer veel mooie wandelingen kunnen maken, maar dat kunnen jullie volgende week weer lezen.

Liefs,
Fred en Petra



Woensdag , 11 Januari 2006

Hier zijn we alweer, vanuit Queenstown ditmaal....de adrenaline-stad van NZ. Deze week wel iets eerder dan normaal maar de komende dagen hebben we een druk progamma. En afgelopen week hebben we toch weer een aantal geweldige dingen beleefd die we jullie niet wilde onthouden! Zo zit ik nu nog zeer hyper achter mijn computertje want vanmorgen hebben we "gevlogen". Niet met een vliegtuig of een helicopter....maar gewoon aan een elastiekje....wordt vervolgd!? Eerst gaan we weer even terug naar vorige week zaterdag toen we heerlijk nog in Wanaka zaten.
De afgelopen dagen in Wanaka hebben we echt fantastisch gewandeld en omdat het weer hier zo heerlijk is hebben we besloten om nog een dagje te blijven. We zijn van plan om er een heerlijke echte, ouderwetse zaterdag van te maken. Zo slapen we eens goed uit na al het vroege opstaan van de laatste dagen. En onze stijve lichamen vinden het ook wel erg lekker om nog even onder die hele warme dekentjes te blijven liggen. Rond een uur of negen gaan we toch maar ontbijten. Maar als ik in de keuken de spullen uit de koelkast haal, staat mij een onaangename verrassing te wachten. Want voor het eerst in 7 maanden zijn we bestolen...en dat nog wel in NZ. Wie had dat verwacht? Op alle campings hier in NZ zijn complete keukens te vinden met echt alles er op en eraan, zo ook enorme koelkasten. Hier kan iedereen z'n spullen in zetten en heb je geen gekloot met koelelementen en zo. Dus ook wij hebben overal een tasje met wat boodschappen in de koelkast staan. Alleen heeft iedereen wel toegang tot die koelkasten. En als je nu een beetje krap bij kas zit, of je hebt iets nodig wat je zelf niet bij je hebt is het natuurlijk erg verleidelijk om even in een ander z'n tasje te neuzen. En als ik dus 's morgens de koelkast open doe zie ik ons tasje al wagenwijd open staan. Op het eerste gezicht mis ik niets...boter, kaas en yoghurt..alles zit er nog in! O nee, toch niet...gisteren hadden we voor Fred lekker rosbief gekocht voor bij het ontbijt. Helaas, dat wordt weer pindakaas voor hem. Als ik Fred het slechte nieuws breng is hij helemaal teleurgesteld. De rest van de dag ziet hij iedereen op de camping aan voor een rosbief-dief.....en z'n pilsjes durft hij ook niet meer koel te zetten! Na het ontbijt begeven we ons naar het internetcafe om alles weer op orde te brengen. Rond lunchtijd kopen we bij de supermarkt wat sandwiches en deze peuzelen we op een bankje aan het meer op. Heerlijk genietend van het zonnetje, het mooie uitzicht en de sandwiches. Vervolgens bedenken we dat het wel leuk is om lekker naar de bios te gaan. En in dit kleine dorp met 3500 inwoners is een heuse bios te vinden. Vanmiddag draaid de Disney-film Narnia. Deze film is hier in NZ opgenomen dus dat is een leuke bijkomstigheid. De bios zit helemaal vol en het is even afwachten of er nog een plekje voor ons is. Gelukkig kunnen we er nog net bij, want ja, zo groot is het hier niet. Maar eerlijk is eerlijk, zo'n geweldige bios hebben we nog nooit meegemaakt. Het is eigenlijk meer een hele grote huiskamer met heel veel luie opa-stoelen en lekkere onderuit-gezakte-banken. Wij weten nog net twee oude opa-stoelen te bemachtigen en we zitten echt super. De film is een beetje een mix van Harry Potter en Lord of de Rings, maar dan een beetje in een sprookjesachtige uitvoering. Halverwege is er, zeer ouderwets, een pauze en we kunnen bij het aangrenzende restaurant wat te drinken en eten halen. Als we de bios uitkomen komt ons een heerlijke geur tegemoed van zelfgebakken koeken. En op de counter staan dan ook allemaal schalen met zelf gemaakte choco-koeken...wat een bioscoop, gewoon zelfgebakken koeken in de pauze. En of het nog niet genoeg is verkopen ze ook home-made ijs. Natuurlijk willen we dat ook proberen en het Baily's/witte chocolade ijs is echt goddelijk. Kortom, het is een bioscoopervaring om nooit te vergeten! Na de bios wandelen we naar huis waar we lekker koken, eten, douchen en na een heerlijk relaxt dagje weer ons bedje induiken.
Zondagochtend pakken we na het ontbijt onze spullen weer in en rijden vervolgens verder richting Queenstown. Het is een kort ritje van anderhalf uur, maar het landschap onderweg is weer zeer afwisselend en weer zo anders dan in de omgeving van Wanaka. Voor de middag komen we aan op de camping en hier zetten we ons eigen paleisje weer op. Het heeft even rust gehad na de enorme hoos buien bij de Frans Jozef gletsjer, maar we gaan het toch maar weer proberen! Als alles weer staat, lunchen we buiten in het zonnetje even en vervolgens lopen we het centrum van Queenstown in. Queenstown staat bekend om al de adrenaline-achtige excursies die hier te doen zijn en we laten ons dan ook uitgebreid informeren over wat er allemaal te doen is. Ook kopen we nog een wandelkaart met een paar mooie routes hier in de omgeving. Vanuit Queenstown zijn er ook een aantal meerdaagse wandeltochten te ondernemen. Onderweg kan je dan in een berghut slapen of eventueel camperen in de omgeving van de berghut. Helaas zitten wij nu midden in het zomerseizoen en de wandelingen zijn zo enorm populair dat de meeste meerdaagse tochten tot eind maart volgeboekt zitten. Voor ons geen meerdaagse tracks hier dus, maar met een paar mooie dagtochten zijn wij ook wel tevreden. Nadat we alle info vergaard hebben gaan we terug naar de camping en maken daar een plannetje voor de komende dagen. Maandag en dinsdag gaan we lekker weer wandelen en woensdag besluiten we toch echt de sprong te gaan wagen. Al heel wat jaren geleden heb ik geroepen.."ooit ga ik een keer bungy jumpen, maar alleen op de plek waar het ooit allemaal begonnen is". En nu zijn we in Queenstown en even buiten de stad ligt de brug waar het ooit allemaal begonnen is....dus ik zal er aan moeten geloven!? Woensdag dus! Inmiddels is het al weer etenstijd en ik besluit eens lekker pannenkoeken te gaan bakken; Hollandse pannenkoeken! Maar dan wel met een gewone pan, een electrische kookplaat, olijfolie en een pak American Pancake beslag...dik beslag dus. En dan vraag je natuurlijk om problemen....grote problemen! Ik maak het dikke beslag wat dunner door wat extra melk bij te voegen en ook gaan er op z'n Hollands appeltjes en rozijnen doorheen. Maar de 1e pannenkoek veranderd al snel in een scrambled pancake en bij de 2e pannenkoek gaat het al niet veel beter. De appel en de rozijnen blijven overal aan plakken en branden enorm aan. Een nieuwsgierige buurman, die naast mij staat te koken vraagt wat ik aan het maken ben. Heel serieus vertel ik hem dat dit de Nederlandse variant van de American Pancake is, maar dat het er meer uitziet als gebakken aardappelen. De man zegt vervolgens dat het lekker ruikt en dat het er goed uitziet. Vervolgens loopt hij met zijn pan met heerlijk gebakken biefstukken de keuken uit en laat mij achter met mijn pan aangebranden pannenkoeken-brokken, appel en rozijen. Uiteindelijk gooi ik alle brokken in een pan en stamp dit even lekker aan tot een grote, dikke pannenkoek. Fred zit al met smart op z'n pannenkoeken te wachten en valt zonder verblikken of verblozen aan op de pan met puinhoop....het enige wat hij zegt is; "Jammer, dat je deze pannenkoeken niet kan oprollen!"
Als we maandagochtend ons hoofd buiten de tent steken is het een strak blauwe lucht wat we zien. Gelijk trekken we onze wandelkleren aan en na een stevig ontbijt van warme pap gaan we op pad. We beginnen rustig aan want we nemen de gondel naar boven en vanaf de Skyline lift beginnen we aan de klim naar de Ben Lomond. Een berg van 1748m hoog, die ons vanaf de top een prachtig uitzicht over de wijde omgeving moet geven. Maar voordat we daar zijn moeten we weer lekker aan de slag. Het eerste gedeelte lopen we door een dennenbos, en hier zijn ze druk bezig met kappen. De geur die daarbij vrij komt is echt heerlijk en werkt bijna verslavend. Nadat we het bos verlaten hebben beginnen we rustig te klimmen naar de Ben Lomond Saddle. Dit is een flauwe bergrug die voor de Ben Lomand berg ligt. Het pad gaat door alpine achtige gebied en er staat veel hoog gras. Als we daar heerlijk lopen komen er opeens 3 kea's over vliegen. Zo in de lucht zijn het prachtige beesten. Groot, groen en de vleugels van onderen oranje. Een foto maken lukt helaas niet, want ze vliegen net uit beeld. Als we boven bij de Saddle komen krijgen we opeens zicht op de andere kant van het gebergte en wederom is het uitzicht fantastisch. Overal wit besneeuwde bergtoppen en omdat er geen wolk aan de lucht is kunnen we enorm ver kijken. Toch nemen we er hier niet echt de tijd voor want we moeten nog naar de top klimmen. Het laatste uur van de klim is zeer stijl en zo nu en dan moeten we echt klimmen en klauteren. Maar het harde werken wordt weer beloont met een adembenemend uitzicht. We gaan heerlijk uit de wind zitten, want die is op deze hoogte heel koud, en gaan lekker lunchen. Ondertussen genieten we wederom van het uitzicht....dit is wel weer even want anders dan je boterham op peuzelen tussen de tafelzagen en de dameskleding! Na een uurtje gaan we weer aan de rit naar beneden beginnen. Zeer geconcentreerd dalen we af want hier wil je geen misstap maken. Na ruim 2 uur dalen komen we weer aan bij de gondel en deze brengt ons terug naar het dal en de camping. En op de camping genieten we nog even na van wederom een geweldige wandeldag. En na een stevige hap en een warme douche duiken we weer ons slaapzakje in. Super dag weer!
Aangezien we gisteren weer heel wat bergen gezien hebben, besluiten we vandaag eens wat lager bij de grond te blijven. We rijden met de auto een stuk langs het meer en nadat we de auto geparkeerd hebben lopen de de 12 Mile Delta track. Een leuke en afwisselende wandeling langs de oevers van het meer waar Queenstown aan ligt. Ook is het weer even heel wat anders dan al het klimmen wat we gedaan hebben en nu lopen we in strak tempo lekker over de vlakke paden te wandelen. Onderweg hebben we mooie uitzichten over diverse baaien en rond lunchtijd zoeken we een leuk strandje op. Als we hier zitten komt net het zonnetje er door heen en het is wederom genieten. Na de lunch lopen we terug richting de auto en na 4 uurtjes doorstappen zit onze wandeling er weer op. Vervolgens gaan we even om boodschappen en we besluiten gelijk even langs The Warehouse te gaan...mijn favoriete winkel. Een soort Makro/Xenox/Blokker-achtige winkel. Hier kopen we een extra dekbed want de afgelopen nachten was het toch wel fris en bleek het moeilijk om ons zelf warm te houden. Ook kopen we een tondeuse want Fred z'n haar begint weer veel te lang te worden. En in het kader van de bezuinigingen besluit ik het zelf te knippen!? Terug op de camping maak ik mijn "kapsalon" in orde en Fred gaat gewillig zitten. Na zijn knip-avontuur in Azie elke keer kan er maar weinig mis gaan...denkt hij! In een lekker kort standje ga ik met de tondeuse over z'n hoofd en de plukken haar vliegen alle kanten op. Maar als ik klaar ben met de ene kant stopt de tondeuse ermee en zit Fred met een halfgeknipt hoofd op z'n stoeltje. O, wat nu? Gelukkig krijgen we na een paar keer schudden de tondeuse weer aan de praat en ik ga snel verder met de andere kant. Toch maakt het apparaat het geluid van een straaljager en dat betekend niet veel goeds. Ik hou het dus maar even bij de achterkant en de zijkanten van z'n hoofd en bovenop laat ik lekker zitten. Als de tondeuse er echt helemaal mee stopt maak ik het met de schaar maar af.....en ik ben echt heel trots op het resultaat. Wie weet ligt er een nieuwe carriere voor mij in het verschiet....alleen vraag ik me af waarom Fred nu de hele dag met z'n pet op loopt? Na dit uurtje lachen ga ik lekker koken, biefstuk maar weer en de rest van de avond lezen we wat en zitten we een beetje zenuwachtig te zijn voor morgen...want dan gaat het echt gebeuren!
En ondanks de kriebels in onze buiken hebben we toch heerlijk geslapen. Lekker warm onder ons extra dekbedje....kamperen moet natuurlijk wel leuk blijven. Toch zijn we ver voordat de wekker gaat al wakker en we gaan dan ook maar rustig ontbijten. Om half negen lopen we al giebelend naar het kantoor vanwaar we vertrekken.....waarom willen we dit soort dingen toch? Bij het AJ Hackett-kantoor melden we ons en samen met een aantal andere gekken worden we in een busje naar de brug even buiten Queenstown gereden. 17 jaar geleden is het hier ooit allemaal begonnen en inmiddels zijn er ruim 400.000 mensen ons voor gegaan. Alles ziet er ook zeer professioneel uit. We moeten allebei eerst op een weegschaal en ons gewicht wordt op onze hand geschreven. Vervolgens maakt de computer berekeningen over welk elastiek er gebruikt moet worden. En met het ticket in onze hand waar alle gegevens opstaan moeten wij ons melden op "De Brug". Het rare is, is dat het moment dat je de brug oploopt alle zenuwen lijken te vervallen en dat je in een soort roes terecht komt. Wij hebben gekozen voor een tandem sprong en dit betekend dat we samen aan 1 elastiekje gaan bungelen. Fred moet als eerste over de reling klimmen en wordt daar op een plateau als eerste ingesnoerd en vervolgens moet ik er aan geloven. Onze gewichten worden nogmaals, voor de vierde maal gecontroleerd. Nauwkeurig kijken we verder of alle klemmen worden afgesloten en als we goed zijn ingepakt moeten we naar de rand van het schavot lopen. Heel stoer kijk ik niet naar beneden en klem mij heel stevig aan Fred vast....als hij springt dan ga ik van zelf mee. En als onze coach aftelt springen we keurig bij 1 het diepe in.....43m diep! Zeker niet de hoogste sprong maar wel van de orginele brug. Als een gillend speenvarken val ik naar beneden en de eerste twee seconden zijn overweldigend. Het besef dat je vliegt/valt en dat je wacht op het moment dat het elastiek je weer omhoog trekt zijn super. Maar het moeilijkst blijft toch wel het moment dat je boven op dat kleine schotje staat en dat je moet beslissen; nu spring ik! Als ik eraan terug denk gaat m'n hart weer op hol. Gelukkig hoefde ik dat niet te beslissen want Fred trok me mee maar het maakt de ervaring er niet minder op. Fred heeft nog de primeur dat hij met z'n hand het water aanraakt en zo wordt het zelfs een dip-tandem-jump! Nadat we zijn uitgebungeld beginnen we enorm om onze as heen te draaien door het verschil in gewicht tussen Fred en mij. Het valt dan ook niet mee om in de boot onder ons te landen. Gelukkig weten ze ons wel te pakken te krijgen en op onze kop landen we in een raftboot op de Kawarau-river. Hier worden we van onze tuigjes ontdaan en vervolgens worden we naar de wal gebracht. Als twee trillende rietjes stappen we uit en blijven eerst even rustig staan om diep adem te halen. Wat een super ervaring was dat en wat viel het uiteindelijk mee. Als je eenmaal boven op de brug staat lijkt het echt alsof je in een soort molen terecht komt waar je niet meer uit kan en laat je alles maar gebeuren. De zenuwen in de uren vooraf zijn echt veel erger. Via een pad klimmen we weer naar boven en daar genieten we nog even na van deze SUPER-ERVARING. We lopen echt allebei met een glimlach van oor tot oor en wat vinden we ons zelf super stoer. Sterker nog, we zouden zo weer gaan...maar ons budget laat dat even niet toe. Nadat we nog wel de nodige foto's en een heuse DVD van onze sprong hebben gekocht gaan we terug naar Queenstown waar we onszelf eerst eens op een taartje trakteren. Op onze bungy-jump en op het feit dat we vandaag alweer 7 maanden onderweg zijn! Deze dag kan niet meer stuk.
En zoals jullie hebben kunnen lezen, hebben we dus weer een geweldige week achter de rug. Met als letterlijk hoogte punt, de beklimming van de 1748m hoge Ben Lomond en met als letterlijk diepte punt de bungy-jump van 43m hoge Kawarau-bridge. Toch zijn we nog niet klaar met al het genieten en morgen gaan we al weer verder naar de Milford Sound, het fjordengebied van Nieuw Zeeland. Daar gaan we een boottocht door de fjorden maken met hopelijk weer fantasische uitzichten en misschien nog wat dolfijnen om de boot. Verder hopen we daar ook weer wat mooie wandeltochten te gaan maken, maar dat kunnen jullie volgende week allemaal weer lezen.

Liefs,
Fred en Petra



Donderdag , 19 Januari 2006

Vanuit een winters Nieuw Zeeland melden wij ons weer, na een zeer afwisselende week. We hebben weer heel veel gezien en gedaan en wederom genoten van de overweldigende natuur hier. We kunnen het maar niet vaak genoeg zeggen. Deze keer hebben we ook een gedeelte bezocht wat wij erg op Nederland vonden lijken...inclusief het weer. Al bijna een week waait de wind op het zuid-eiland vanuit het zuidwesten, en dat betekend rechtstreekse aanvoer van heerlijke frisse wind vanaf de Zuid Pool. Er is ook niets wat deze wind afremt en het eerste stuk land wat het tegen komt is dus het zuider gedeelte van het zuider-eiland....en laten wij ons daar nu net bevinden. Echt heerlijk Hollands winterweer dus....gelukkig wel zonnig maar ovrdag komt de temperatuur niet boven de 15 graden en 's nachts koelt het heel erg af. En wij bikkels dus maar kamperen in ons tentje....niet dus! Maar eerst weer even terug naar vorige week donderdag toen wij richting Te Anau zijn gereisd.
Al heel vroeg zijn we wakker die donderdagochtend. Sterker nog, we hebben niet echt geslapen. Gisterenmiddag is het rond en uur of 1 gaan regenen en dat is pas vanmorgen rond een uur of 5 gestopt. En niet zo maar een miezerbuitje maar gewoon een heerlijke stevige regenbui van 16 uur! Om 6 uur staan we maar op en pakken onze kletsnatte tent in. Daarna gaan we lekker ontbijten in de warme keuken van de camping en al vroeg gaan we rijden. De route van vandaag voert ons van Queenstown naar Te Anau en onderweg passeren wij heel wat "Europeese" landschappen. Het eerste gedeelte wanen we ons echt in Zwitserland. Rondom weer vele bergen met sneeuw en wij kronkelen ons daar doorheen. Na een poosje passeren we een onzichtbare grens en rijden Schotland binnen. Ook hier is het weer "stijve-nekken-werk" zoals wij dat inmiddels noemen....we weten niet waar we allemaal kijken moeten! Net voordat we richting Te Anau rijden pakken we ook nog even een stukje Noorwegen, maar dat verbaasd ons niets want we gaan tenslotte richting het fjordengebied van NZ. Al rond een uur of half 11 komen we aan op de camping in Te Anau en hier zetten we ons natte paleisje weer op. Gelukkig schijnt inmiddels de zon weer volop en droogt alles in een seconde. We lunchen lekker buiten en na de lunch vertrekken we richting Milford Sound. Ook de weg hier naar toe is weer fassinerend. We zeggen steeds tegen ons zelf dat we dingen niet mogen vergelijken. Maar om jullie een idee te geven van wat wij hier allemaal zien is het onmogelijk om dat niet te doen. Zo is het eerste gedeelte van de route net Denemarken en na een uur rijden naderen ze bijna weer Zwitserland. Het fototoestel draaid weer overuren en het is wederom een genot om hier auto te rijden. Zo'n 20km voor Milford Sound arriveren we bij de Homer tunnel en dit is weer een hele ervaring. Dwars door een stuk berg en gletsjer is een tunnel uitgehakt. Aan beide kanten staan stoplichten en deze blijven 15 min op rood (en aan de andere kant dus op groen) staan. Als wij na een kwartier wachten eindelijk mogen, krijgen we weer een echt staaltje Nieuw Zeelands-wegenbouw voor de kiezen. Zodra we de tunnel in rijden stopt het asfalt en rijden we over een gravel-road, de muren zijn niet bewerkt, om de 100m hangt een klein tl-buisje en alsof het nog erger kan daalt de weg in de tunnel wel 11%! Kortom, weer een belevenis op zich. Het wachten voor de tunnel is overigens geen straf want het begin van de tunnel bevind zich in een kom met rondom weer zeer hoge bergen met hier en daar hele stukken gletsjers. Wat hier ook heel normaal is, is een one-lane-bridge. Dit betekend dat als je een brug naderd, de weg zich versmalt tot een baan. Over de brug kan dus maar een auto-breed gereden worden. De ene keer heb je van de ene kant voorrang en de andere keer vanaf de andere kant....moet je je voorstellen dat je bij de van Brienenoord-brug maar een baan hebt om overheen te rijden, en dat je deze baan ook nog eens moet delen met tegemoedkomend verkeer?! Na bijna 3 uur rijden komen we aan in Milford Sound. Dit is niet meer dan een motel, een restaurant en een bootwerf aan het begin van de Milford Sound, het bekenste fjord van NZ. Wij checken in bij een van de boten en niet veel later verlaten we de kleine haven. We varen door het geweldige fjord en dat terwijl de zon schijnt en de de lucht strak blauw is....overigens heel bijzonder hier want er valt hier gemiddeld 7m regen per jaar!? We genieten met volle teugen en de boot vaart ons langs vele zeer hoge watervallen naar het einde van het fjord. Hier varen we ook nog een stukje open zee op maar de deining is behoorlijk dus heel snel gaan we weer terug naar het fjord. Op de terug weg zien we hier en daar nog wat zeehonden zwemmen en zonnen. Al met al is het weer een zeer bijzonder stukje natuur geweld. En natuurlijk genieten we weer met volle teugen. Eind van de middag zijn we weer terug in de haven en hier pakken we weer de auto richting Te Anau. Na een lange rit komen we daar pas laat weer aan. Na een warme hap en een hete douche duiken we zo ons slaapzakje weer in! Een lange maar zeer mooie dag hebben we weer beleefd!
En wat was het weer koud vannacht! Diep weggedoken in onze slaapzak hebben we het overleefd, maar toch komt er een keer dat je dat warme holletje moet verlaten. Gelukkig worden we wel door een zonnetje gewekt en als we naar buiten kijken is het weer een strak blauwe lucht. Snel aankleden en ontbijten dus. Nadat we de rugtassen hebben gepakt gaan we op pad. We besluiten een stuk van een meerdaagse tocht te gaan lopen. Hier in de omgeving loopt de Kepler-track en deze kan je in 4 dagen lopen. Wij besluiten de laatste dag van deze track, maar dan heen en weer, te gaan lopen en we beginnen eerst met een route langs het meer waar Te Anau aan ligt. Na een uur verlaten we de oevers van het meer en loopt het track de bossen in. Hier staan ontzettend veel varens en bomen helemaal begroeid met mos. De zon schijnt er prachtig op en het is een waar sprookjesbos waar we doorheen lopen. Een fijne wandeling met niet veel stijg- en daalwerk. We lopen in lekker tempo door en rond de lunch stoppen we alleen voor een kleine picknic. Helaas begint het weer in de loop van de middag te veranderen en halen we niet droog de eindstreep. Het laatste uur lopen we in de stromende regen, maar met een warme douche in het vooruitzicht kan dat ons niet schelen. Uiteindelijk komen we na 7 uur lopen, als twee verzopen katjes aan op de camping. Hier duiken we gelijk onder de hete douche en settelen ons daarna in de gezellige keuken. Na het eten raken we hier aan de klets met een Nederlands stel wat een aantal weken door NZ reisd. Het is weer erg gezellig en zo laat, dus pas tegen middernacht rennen we naar ons paleisje....een koud paleisje weer, want de wolken zijn verdwenen en het is helemaal helder. Natuurlijk levert dat een prachtige sterrenhemel op, maar beloofd het dan ook weer een koude nacht te worden. Maar met ons extra dekbed maakt niemand ons meer wat!!! Alleen de nachtelijke plas blijft een zeer koude operatie.
Zaterdag doen we niet veel bijzonders...althans geen actieve dingen. We slapen lekker uit, gaan boodschapjes doen in het dorp en internetten wat. 's Middags lunchen we met overheerlijke verse scones met room en jam. Verder gaan we nog lekker relaxen in de sauna en de hot-tub die we beide voor twee uur hebben afgehuurd! Super genieten en lekker even opwarmen. Tegen de avond nestelen we ons weer in de keuken, waar we in de grote serre heerlijk in het zonnetje zitten. Als we net een bakkie zitten te doen loopt er een jongen voorbij en dit blijkt een Nederlander te zijn. We raken aan de praat en hij komt er gezellig bij zitten. Rudie is 26 en komt uit de buurt van Eindhoven. Hij fiets drie maanden lang door NZ en we zijn natuurlijk heel benieuwd naar zijn verhalen. Met name ik natuurlijk, omdat ik ook het idiote plan heb gehad om hier te gaan fietsen. We wisselen in ieder geval heel veel verhalen uit en het is erg gezellig. Rond etenstijd vraag ik of hij mee wil eten want we eten vandaag ZUURKOOL!!!!! Afgelopen week hebben we bij een supermarkt een blik zuurkool kunnen vinden en dat gaan we vanavond lekker opeten. Rudie slaat dit niet af, en terwijl Fred en Rudie lekker een biertje nemen maak ik een heuse Hollandse zuurkool schotel klaar. We smullen er heerlijk van en natuurlijk gaat alles schoon op. We eindigen ons maal met een bord yoghurt. En alsof het nog niet Hollands genoeg is trekken we bij de koffie een pak speculaasjes open. Hollandse gezelligheid op en top! Wederom is het zo weer middernacht en deze keer rennen we door de regen naar onze tent...dat betekend wolken, en dus een iets minder koude nacht!!!
Nou, een minder koude nacht was het wel maar veel geslapen hebben we toch niet. Er stond heel veel wind en ons tentje kreeg het zwaar te verduren. Maar ook dit heeft ons paleisje met vlag en wimpel doorstaan en daar zijn we natuurlijk erg blij mee. Na het ontbijt pakken we alles weer in en vertrekken richting Invercargill. De zuidelijkste stad van NZ. We nemen vandaag de Southern Scenic Route...en dat betekend geen snelwegen....net of ze die hier hebben; niet dus! Via de Nieuw Zeelandse VVV kan je een boekje krijgen en hierin staan allerlei leuke stops langs deze route. Mooie uitzichtpunten, interesanten wandelingen en leuke attracties. De route loopt eigenlijk van Milford Sound via Te Anau naar Invercargill en vandaar door naar Dunedin. Voor ons vandaag dus het middelste gedeelte van de route. Maar helaas regent het echt pijpenstelen en waait het nog steeds heel hard. Onze voorgenomen wandelingen laten we zitten en we rijden dan ook bijna in een keer door naar Invercargill. Maar ondanks het slechte weer genieten we toch nog steeds van het grillige landschap. Omdat de weersvoorspellingen de komende dagen niet heel rooskleurig zijn hebben we besloten om maar weer eens lekker in een echt bed te gaan slapen. Dus we hebben een cabin geboekt op een leuke kleine camping. De camping wordt gerunt door Chris en Rose, en zij hebben eigenlijk een schapen boederij. Maar op diverse stukken grond kan er gekampeerd worden en ze hebben ook een paar cabins. Als we aankomen worden we hartelijk ontvangen en Rose brengt ons persoonlijk naar onze cabin. Zoals we al eerder verteld hebben zijn dit vaak niet meer dan kleine schuurtjes...zo ook deze keer. Maar toch is het wel een heel leuk, oud en kneuterig schuurtje met zelfs een klein keukenblokje en een tv. Alles ziet er wel ongelofelijk antiek maar schoon uit en al snel voelen wij ons er enorm thuis. En terwijl wij heerlijk bij het kacheltje zitten raast er buiten een echte storm over....horizontale regen en hagel. Wat zijn wij blij dat we binnen zitten want dit had ons paleisje echt niet overleefd. 's Middags besluiten we toch nog even Invercargill te bezoeken. Van Chris krijgen we een aantal leuke tips. Zo bezoeken we een heel oud landhuis waar een expositie wordt gehouden van diverse kunstenaars. Niet dat wij zulke kunstkenners zijn maar zo'n landhuis is toch wel heel leuk om te zien. Fred kijkt natuurlijk beroepsmatig rond en ik geniet van de enorme kamers met grote haarden en mooie antieke meubels...o ja, en wat schilderijen natuurlijk. De tuin rondom het landhuis is ook een plaatje maar net als wij ons weer buiten wagen komt de volgende hagelbui over. In Invercargill is vandaag verder niet veel te beleven want het is zondag. Niet dat we veel konden ondernemen want we kwamen tot de ontdekking dat we onze portemonee thuis hadden laten liggen. Dus na een korte wandeling rijden we weer terug naar de camping waar we ons heerlijk terug trekken in onze knusse cabin.
En na bijna de klok rond te hebben geslapen worden we door de regen gewekt. Met bakken komt het weer uit de hemel en de wind is ook nog niet veel minder geworden. Veel haast om uit bed te komen hebben we dus niet. Maar als we later ons ontbijt naar binnen hebben gewerkt breekt toch de zon weer door en rijden we met de auto naar Bluff. En stonden we 6 weken geleden op 90 Mile Beach aan het begin van de Highway 1, nu staan we bij Bluff aan het einde van deze 1403km lange "snelweg". Aan een hoge paal hangen allerlei bordjes en zo kunnen we zien dat we nu 18.998 km van Londen verwijderd zijn....kortom, het maakt niet uit of we links om of rechts om gaan, het is allebei even ver! Ook hier valt onze voorgenomen wandeling letterlijk in het water, want vanuit zee komen er weer zwarte wolken aandrijven....en aangezien het momenteel windkracht 9 is hier, komen ze heel snel dichterbij. Met moeite krijgen we de deuren van de auto open en net op tijd zitten we weer binnen. We rijden terug naar Invercargill waar we nog even wat boodschappen doen en lekker lunchen. Vervolgens rijden we weer terug naar ons nieuwe huisje. Gelukkig klaart en 's middags lekker op en buiten in de tuin, in een beschut hoekje genieten we lekker van de zon en maken weer wat plannen voor de komende weken. Ook knutsel ik nog even aan de kapotte tondeuse en op wonderbaarlijke wijze krijg ik deze weer aan de praat. Vorige week was ik ijverig begonnen met het kort wieken van Fred z'n haar maar het haar bovenop is blijven zitten doordat de tondeuse er mee stopte. Nu hij inmiddels al bijna een week voor joker heeft gelopen maak ik eindelijk de klus af. En dat doe ik gelijk maar grondig en Fred gaat nu inmiddels als marinier door het leven.....qua haarcoupe dan!!! De conditie wordt nog hard aan gewerkt! 's Avonds eten we een heerlijke vis salade en kijken nog wat tv, lekker rustig dagje zo!
Dinsdagochtend pakken we ons boeltje weer in en beginnen we aan het laatste gedeelte van de Southern Scenic Route. De zon schijnt weer lekker en we hopen dan ook wat meer uitstapjes op deze route te kunnen maken, als de voorgaande dagen. Onze eerste stop is bij Slope Point en dit is het meest zuidelijke stukje van NZ. Stonden we ruim 6 weken geleden op Cape Reinga (noordelijkste puntje van NZ), daar waar de twee Oceanen elkaar ontmoeten...nu staan we, na 4000 km rijden, aan het einde van de wereld en is het alleen een Oceaan die ons scheid van de Zuid Pool. Volgens de borden ligt die Zuid Pool nog wel 4803 km van ons verwijderdt, maar gevoelsmatig lijkt het alsof het hier voor de deur ligt. Wat is het koud. Wat mischien nog leuk is om te vertellen, is dat het water hier in het afvoerputje met de klok mee draaid, en dit komt door de aantrekkingskracht van de Zuid Pool. In Nederland (aan de andere kant van de evenaar dus) staan wij onder invloed van de Noord Pool en draaid het water dus tegen de klok in.....vannavond even testen dus, na de afwas of in het bad....stop eruit en kijken welke kant het op draaid! Terug naar Slope Point. Het uitzicht is wederom geweldig en we genieten weer van hoge kliffen waar de hoge golven op kapot slaan. Om bij Slope Point te komen moesten we een stuk door een schapenweide lopen, en wat zijn die schapen toch dom. Als er een gaat rennen volgen ze allemaal, zonder zich af te vragen wat er nu aan de hand is. Als we verder rijden richting Curio Bay komen we ook een hele kudde op de weg tegen. De boer is ze van de ene weide naar de andere weide aan het brengen en ze weten niet hoe ze voorbij onze auto moeten komen. Het leverd wel weer leuke plaatjes op. Bij Curio Bay bevindt zich een fossielen woud/strand. Van verre ziet het eruit als een grote steenplaat maar als je na een flinke afdaling erover heen loopt zie je allerlei rotsformaties. Het is net een soort maanlandschap en hier en daar zie je hele stukken hout in het steen geperst zitten. In dit gebied komen veel yellow-eyed pinguins voor maar deze zijn vaak alleen 's avonds en 's nachts te zien. Maar wij hebben een beetje geluk bij een groot ongeluk want al een paar dagen verblijft er een gewonde pinguin op het strand. Het beest is door iets aangevallen en had een behoorlijke wond in de achterpoot. Inmiddels is de wond wel geheeld maar de ranger die wij toevallig tegenkwamen wist nog niet of het beestje het zou gaan overleven. Ook ligt er nog een zeeleeuw heerlijk te zonnenbaden en we kunnen maar geen genoeg krijgen van deze beestjes. Na dit tweede uitstapje gaan we weer verder. De omgeving van Invercargill, die wij inmiddels achter ons hebben gelaten leek erg op Nederland. Heel plat en ontzettend veel groene weide met koeien en schapen. Er zijn dan ook ontzettend veel Nederlandse boeren doe naar deze omgeving geemigreed zijn. Het gebied waar we nu doorheen rijden heet The Catlins en is een prachtig natuurgebied. Heel glooiend en heuvelachtig, met hier en daar flinke bossen en grote weides met hoog Nieuw Zeelands-gras (kniehoogte). De weg hier is echt uitgestorven en we komen in een uur rijden maar een paar auto's tegen, en dat terwijl heel NZ zomervakantie heeft. In het begin van de middag komen we aan bij de Purakaunui watervallen en nadat we hier hebben rondgewandeld lunchen we lekker op een bankje in de bossen. Onze laatste stop vandaag heet Nugget Point. Nadat we al een hele poos langs de kust hebben gereden komen we weer bij een paar hoge kliffen aan. Een van de kliffen loopt door in zee en hier staat een vuurtoren op. Voor dit klif liggen allemaal grote rare rotsen in zee in de vorm van...kip-nuggets! Nee hoor...grapje, de naam nugget komt van nugget-gold en dit zijn kleine rare klompjes goud. Het gebied van The Catlins staat ook bekend om het goud-graven van vroeger. Nadat we hier nog even genoten hebben van wat spelende kleine zeehondjes rijden we uiteindelijk verder naar Dunedin, het eindpunt van de route en ons eindstation van vandaag. Op het schiereiland voor de kust van Dunedin, de Otaga Peninsula, instaleren wij ons wederom in een cabin en na een hap en een hete douche duiken we ons bed weer in. Het was een lange dag, maar we hebben weer zoveel mooie en afwissellende dingen gezien....kortom, genoten weer!
En wat waren wij weer blij met onze cabin. Ondanks dat wij gisteren toch heel wat zon hebben gezien was er namelijk een regenwaarschuwing afgegeven voor overvloedige regenval. Gelukkig is dat niet gisteren overdag gevallen, maar dus wel vannacht. Enorme plassen liggen er over het camping terrein verspreid, maar inmiddels is het wel weer droog. Na het ontbijt gaan we de stad in en hebben we besloten dat het wel weer tijd is voor wat cultuur. Dunedin is een behoorlijke grote stad waar met name Schotse immigranten wonen. Zo is ook de Schotse meneer Speight's ruim een eeuw geleden verhuisd naar Dunedin en is daar uiteindelijk met een paar vrienden een bierbrouwerij begonnen. En deze gaan wij vandaag bezoeken. Speight's is hier op het zuider eiland het meest gedronken biertje en ook Fred is er groot-gebruiker van. Begrijpelijk dat hij dus erg uitkeek naar dit culturele uitstapje! We krijgen eerst het een en ander te zien over de geschiedenis van Speight's en het ontstaan van bier en we brengen een bezoekje aan de fabriek. Maar waar het natuurlijk allemaal om draaid is....het proeven! En zo staan we dan om even over 11 in de morgen ons eerste biertje te tappen en natuurlijk mogen we alles uitgebreid proeven. Na 1 biertje haak ik toch echt af maar Fred proeft nog vrolijk verder....mijn tijd komt nog wel!? En dat is niet veel later, want nadat we zeer vrolijk de bierbrouwerij bezocht hebben gaan we nu een bezoek brengen aan een CHOCOLADE-fabriek!!!! De beroemde fabriek van Cadburry (zeg maar de Nieuw Zeelandse Verkade) staat ook in Dunedin en hier kan je ook een rondleiding krijgen. Als we de fabriek binnenlopen begin ik al te glimmen van oor tot oor want die lucht alleen al....heerlijk! We krijgen een charmant haarnetje op en een plastic zakje uitgereikt voor we van start gaan. Waar zal dat plastic zakje nou voor zijn....om te kunnen kotsen na al het proeven? Nee hoor, bij elke afdeling die we bezoeken krijgen we een monster aangeboden van hetgene wat hier gemaakt wordt. En dat kan je in dat zakje bewaren....grapjassen....dat eet je toch gelijk op!!! De leukste afdeling van de fabriek was toch wel het magazijn...7000 pallets met chocola! Dit is een echt "choco-paradijs"....laat mij hier maar achter! Helaas komt er veel te snel een einde aan deze heerlijke tour, maar we verlaten de fabriek niet voordat we nog even geshopt hebben. Wij hebben namelijk een plak chocolade ontdekt die echt super lekker is; Triple-Decker-Caramel....zeg maar 3 lagen choco, waarvan de onderste melkchocolade, de middelste witte chocola en de bovenste laag CARAMEL-CHOCOLA!!!! Zelfs Fred, die toch meer een bierman is, vindt dit de lekkerste chocolade die hij ooit gegeten heeft...en daar sluit ik mij graag bij aan. Ook dit was weer een geweldig stukje cultuur! De rest van de middag slenteren we nog wat door de zeer Schots oogende stad en terug in de cabin eten we nog wat en drinken nog een heerlijke Speight's....voor allebei is het weer een leuke dag geweest!
Donderdagochtend gaat al vroeg ons wekkertje want vandaag gaan we weer treinen! Na onze reis met de Trans Mongolie Express en de 15.000km die wij inmiddels per trein hebben afgelegt zijn wij helemaal trein-verslaafd! Vanuit Dunedin loopt en een oude spoorrails de binnenlanden in en er zijn een paar antieke treinen die over dit gedeelte nog steeds rijden. Het is de Taieri Gorge Railway. De rails loopt door een zeer ruige kloof en onderweg zijn er een paar unieke oude, houten bruggen die gepasseerd moeten worden. Niet alleen de trein is prachtig antiek, ook het personeel is geweldig antiek. Maar zo ontzettend enthousiast en bezeten van hun werk, dat het een plezier is om naar ze te luisteren. Ze vertellen van alles over het gebied, de treinen en de route. Onderweg stoppen we een paar keer en mogen we even uitstappen voor wat mooie kodak-momenten. Wij zitten heerlijk onderuit in onze luxe stoelen en genieten weer van het vertrouwde "kedengedeng". Het gebied waar de trein doorheen rijd is totaal verlaten en er woont niemand meer. Alleen de trein rijd hier nog dagelijks en verder komt er dus niemand. Het is weer op en top genieten en veel te snel komt er een einde aan onze rit. Keurig op tijd worden we weer op het station van Dunedin afgezet. Hier gaat Fred nog even de stad in voor wat foto's te maken en ik ga weer aan het werk. Maar zoals jullie hebben kunnen lezen zit mijn werk er voor deze week weer op en gaan we lekker weekend vieren....6 dagen lang, zoals we dat al 32 weken doen! En we kunnen jullie vertellen dat we daar echt nog geen genoeg van hebben.
Wat de komende week gaat brengen weten we nog niet echt. We hebben wel wat plannen maar die vallen en staan een beetje met het weer. Voorlopig is het overdag nog steeds niet meer dan 15 graden en regent het ook regelmatig..dus we blijven even duimen. Morgen gaan we nog een dagje wandelen op de Otago Peninsula. En zaterdag hopen we richting MT Cook en Lake Tekapo te vertrekken voor weer wat serieus wandelwerk....maar dat lezen jullie volgende week wel weer!

Liefs,
Fred en Petra



Dinsdag , 24 Januari 2006

Nee, deze keer ga ik niet alleen maar over het weer schrijven...want dat had ik de vorige keer volgens Fred te veel gedaan. Maar het was dan ook wel echt winters?! Inmiddels is het hier nu echt zomer is geworden en genieten wij al een week van heerlijke zomerse dagen....en dat is dus alles wat ik over het weer te zeggen heb! De afgelopen week hebben wij weer een paar top dagen achter de rug. We hebben geweldige wandelingen gemaakt en weer heel wat verschillende soorten natuur mogen bewonderen. Kortom, alles wat je je in NZ maar kan wensen.
Vorige week vrijdag zaten wij nog in Dunedin waar wij al een aantal hele leuke dingen hadden gedaan....denk bijvoorbeeld maar aan bier en chocolade!!! Maar een bezoek aan het schiereiland de Otega Peninsula hadden we nog niet gebracht. Dus nadat we vrijdagochtend eerst wat klusjes hebben gedaan zoals de was, de auto opruimen en de tassen weer eens uitmesten, zijn we rond het middag uur in de auto gestapt voor een mooi ritje. Het schiereiland ligt bij de stad Dunedin en zoals we vorige week al gemeld hebben wonen er veel Schotse emigranten in deze stad. En als we nu over de Otega Peninsula rijden verbaasd dat ons helemaal niets want we wanen ons echt in Schotland. Er staat zelfs een echt Schots kasteel in de heuvels. Na een poosje rijden, parkeren we de auto voor een wandeling naar Sandfly Bay. Via een stijle afdaling komen we in een prachtig duingebied terecht en deze duinen liggen helemaal beschut in een enorme baai. Aan beide kanten van de baai rijzen hoge kliffen op die alles goed beschermen. En zijn het meestal kiezelstranden die we hier tegen komen....hier ligt echt een prachtig breed, wit zandstrand. Er staat een heerlijke frisse wind en we lopen echt lekker uit te waaien op dit verlaten stuk strand. Fred begint van blijdschap te rennen en te dansen over het strand en terwijl hij zo langs de zee huppeld komt er opeens een enorme zeeleeuw uit zee vandaan het strand op lopen. Wij staan allebei vol verbazing te kijken, maar het leek echt of dit beest even kwam kijken wat die rare vogel op het strand nu aan het doen was! Nadat hij alles even goed bekeken heeft stunteld hij weer terug de zee in en zwemt weg. Wij staan nog steeds met open mond op het strand. Echt een geweldig moment. Als we naar het einde van de baai lopen komen we nog een hele grote kolonie zeeleeuwen tegen. En wat zijn deze beesten groot als ze zo op het strand liggen te modderen. Daar wil je echt niet te dicht bij komen. We hebben weer een klein primeurtje want er zijn twee zeeleeuwen hevig aan het paren. Wij kijken op afstand toe en het is een geweldig gezicht om te zien. Als we dichter bij de rotsen komen, die aan het einde van de baai liggen, spotten we zelfs een pinguin. Het beestje hupt parmantig van rots naar rots en loopt daarna waggelend over het strand naar de zee om daar heerlijk een stukje te gaan zwemmen....het is weer net een vrije dierentuin waar we in rondlopen! Na al dit natuurschoon rijden we verder naar een klein dorpje waar we bij een cafeetje heerlijk op het terrasje een bakkie doen met een warm appeltaartje. Vervolgens rijden we door naar het einde van de Otega Peninsula, waar we een kijkje gaan nemen bij Taiaroa Head. Dit is een heel bijzonder plekje want dit is de enige plaats ter wereld waar albatrossen zo dicht bij de bewoonde wereld broeden. Helaas zien we geen albatrossen vliegen en we besluiten maar een bezoekje te brengen aan het Royal Albatros Center. Hier sluiten we ons aan bij een tour waarbij we heel veel info over het leven van de albatros krijgen. Uiteindelijk worden we ook meegenomen naar een uitkijktoren en vanaf hier hebben we heel goed zicht op drie nesten waar momenteel albatrossen zitten te broeden. En wat zijn het toch enorme beesten. Tijdens het whale-watchen een paar weken geleden hebben wij het geluk gehad dat we wel 3 albatrossen hebben zien vliegen. En als deze vogel z'n vleugels gespreid heeft, wordt er gemiddeld een lengte van 3 meter gemeten! Graham, onze gids verteld weer vol passie over deze bijzonder dieren. Zo duurt het een jaar voordat een jong is opgevoed en na dat jaar nemen beide ouders een jaar rust. Beide ouders vliegen dan apart van elkaar weg en meestal zweven ze op de wind mee, die hun in dat jaar tijd geheel rond de Zuid Pool laat vliegen. Albatrossen kunnen wel 5 jaar op zee blijven zonder aan land te komen. Meestal keren de vogels na een jaar terug en komen dan zo in oktober aan op de Otega Peninsula. Daar nemen ze ongeveer een maand de tijd om weer aan elkaar te wennen en zo eind november beginnen ze met paren. Het duurt ongeveer 78 dagen voor een ei is uitgebroed en in die tijd zitten pa en ma om de beurten op het ei. Meestal voor 4 tot 6 dagen. En terwijl de een op het ei zit, vliegt de ander boven zee om de maag te vullen. Na een paar dagen wisselen ze elkaar weer af. Als het ei uitkomt gaan ze om de beurten op voedsel jacht en de eerste maanden krijgt het jong gemiddels 30% van z'n gewicht aan voedsel per dag. Als het jong groot genoeg is gaan beide ouders op voedsel jacht omdat het jong dan gemiddeld 2 kg eten per dag krijgt. Het is hard werken voor de ouders en in die tijd verliezen ze dan ook 20% van hun lichaamsgewicht. Na ongeveer 7 maanden wordt het jong ernstig op dieet gezet omdat het tegen die tijd veel te zwaar is om te vliegen. En serieus op dieet betekend dat het maar 200gr eten in de twee dagen krijgt. Het jong gaat van de honger zoveel bewegen om aandacht te vragen en verliest op deze manier weer heel wat gewicht. Tegen de tijd dat het oud genoeg is om uit te vliegen is het nog maar 1 kilo te zwaar, maar dat is niet voor niets. Want op het moment dat het jong uitvliegt staat het er helemaal alleen voor. De ouders hebben hun klus geklaard en gaan beide een jaar met vakantie en het jong moet zelf maar uitzoeken hoe het aan eten moet komen. De extra kilo die het dus mee heeft gekregen is een mooie buffer om de eerste tijd te overleven. De jongen vliegen vervolgens zo'n 3 tot 5 jaar rond de Zuid Pool en tegen de tijd dat ze volwassen zijn keren ze weer terug naar de plaats waar ze geboren zijn om daar een maatje te zoeken en te gaan paren. De kolonie hier wordt heel goed in de gaten gehouden want omdat het zo dicht bij de bewoonde wereld ligt heeft het veel last van wilde katten, hermeleinen en fretten. De albatrossen zijn hier niet aan gewend omdat ze daar "normaal" geen last van hebben. Het gebied is hier dan ook goed afgeschermd met hekken en overal staan vallen om de nesten te beschermen. De vogels die hier komen worden allemaal genummerd en zo kunnen ze precies in de gaten houden wat er allemaal gebeurd. Er zijn maar twee mensen die in het gebied mogen komen waar de vogels zich bevinden want anders zou het kunnen gebeuren dat de vogels hier niet meer terug komen. Jaarlijks komen hier zo'n 18 paren om te broeden en gemiddeld komen hier uiteindelijk maar 9 jongen uit voort. De hele kolonie wordt al ruim 30 jaar in de gaten gehouden en zo hebben ze al heel wat informatie over deze Konings Albatrossen kunnen verzamelen. Nadat wij onze glazen uitkijktoren verlaten hebben zit onze tour er op en zijn we weer heel wat wijzer geworden. Na deze tour rijden we terug naar Dunedin waar we nog even boodschappen gaan doen en de rest van de avond lezen en kaarten we wat.
Zaterdagochtend gaan we al vroeg op pad. Vandaag rijden we richting Lake Tekapo, waar we de komende dagen weer wat hopen te gaan wandelen. Onderweg stoppen we nog in een klein plaatsje wat Pleasant Point heet, en het is ook een heel schattig klein dorpje. Op een terrasje genieten we hier van een lekkere cappuchino en vervolgens rijden we verder naar Lake Tekapo, waar we rond de middag aankomen. Na een week weer in cabins te hebben geslapen zetten we hier ons eigen paleisje weer op. En dat doen we op een geweldig plekje. Aan de rand van het azuur blauwe meer, met uitzicht op de bergen en midden tussen de bomen.....een echt paleis-plekje! Na de lunch lopen we langs het meer richting het dorpje. En dit is echt een dorpje want er wonen niet meer dan 300 mensen.....terwijl de natuur hier weer overweldigend is!? We brengen nog even een bezoekje aan een heel klein kerkje wat aan de rand van het meer staat. Het is een geliefd kerkje om in te trouwen en dat verbaasd ons niets want vanuit het kerkje heb je via een enorm raam uitzicht op het meer en de bergen. Het meer is echt azuur blauw en dat heeft te maken met het water en de kiezels in het meer die uit de gletsjers komen. Het is echt onnatuurlijk, maar zo mooi! Op de terugweg kopen we nog een lekker ijsje en vervolgens slenteren we weer terug naar de camping. Daar gaan we lekker borrelen en na een warme hap en een douche duiken we ons tentje weer in.
Zondagochtend beginnen we met een stevig ontbijt. En nadat de tassen gepakt zijn gaan we weer op weg voor een mooie wandeling. We lopen de eerste uren langs het meer en rustig aan stijgen we naar de top van Mt John. Hier komen we rond de lunchtijd aan en we zoeken weer een leuk plekje om te picknicken. Inmiddels is het zonnetje heerlijk gaan schijnen en dit zorgt ervoor dat het water van het meer nog blauwer wordt dan blauw. En de bergen op de achtergrond worden goud gekleurd. Het is weer een kleurenfestijn wat we te zien krijgen. Na een uurtje besluiten we toch maar weer verder te gaan en via een groot dennenbos dalen we af. Helaas hebben we Mt Cook vanaf de top niet kunnen zien want de top van Mt Cook lag goed weggestopt tussen de wolken. Maar we zijn hier nog even, dus wie weet? Terug op de camping modderen we nog lekker wat in het zonnetje met een borrel en een knabbeltje en genieten nog even na van de heerlijke wandeling vandaag.
De volgende morgen worden we door een warm zonnetje onze tent uit geschenen. En als we naar buiten kijken is de lucht strak blauw. We twijfelen geen moment en we springen ons bedje uit. Na een bord warme pap en een paar boterhammen pakken we de wandeltassen weer in en rijden vervolgens met de auto richting Mt Cook. Al van verre zien we deze nu al liggen en dat is best bijzonder want 90% van het jaar ligt de top van Mt Cook in de wolken. Mt Cook is de hoogste berg van NZ en met een hoogte van 3754m steekt hij ver boven alle andere bergen uit. Het is een uurtje rijden naar Mt Cook Village, maar de weg er naar toe is weer een feestje. Want we rijden langs Lake Pukaki en dit is net als Lake Tekapo zeer azuur blauw. En aan het einde van het meer ligt dus de enorme, koninklijke Mt Cook. Bij de plaatselijke vvv halen we wat informatie over het weer en de wandel routes en vervolgens besluiten we de Hooker Track te gaan doen. We rijden met de auto naar het beginpunt van de track en gaan lekker van start. De route loopt eerst door een enorme vallei en onderweg passeren we een groot gletsjer meer. Alleen maar puin en gruis en muisgrijs water is er te zien. Maar daarboven, overal om ons heen, hoge bergpieken met enorme stukken gletsjers. Via een aantal hangbruggen bereiken we uiteindelijk het grote meer van de Hooker gletsjer en in dit meer drijven grote ijsschotsten. En alsof het nog niet genoeg is staat daar nog steeds de Mt Cook in volle glorie. Aan het meer nuttigen wij weer een geweldige lunch en daarna lopen we terug richting de auto....wat een overweldigende natuur weer....en nog steeds een strak blauwe lucht! Als we rond 3 uur aankomen bij de auto besluiten we ook nog maar een wandeling bij de Tasman gletsjer te gaan maken want het weer is ons vandaag zo goed gezind. We rijden dus weer een stukje verder naar een andere vallei en parkeren hier weer ergens de auto. Na een stijle klim komen we op een soort dijk terecht aan de rand van het meer dat voort komt uit de Tasman gletsjer. Ook hier weer veel puin en gruis. Niet zo mooi als de Hooker vallei maar toch ook wel leuk om gezien te hebben. Wat zo verwonderlijk is, is dat deze vallei maar 10km verderop ligt dan de Hooker vallei, maar dat de natuur hier dus weer totaal anders is. En dat maakt NZ nou zo afwisselend want het lijkt wel of elke kilometer er anders uitziet. Terug bij de auto koken we even wat water voor een bakkie en na een fruitje rijden we terug naar de camping. Hier genieten we echt nog even na van een geweldige dag....dit is er weer een met een gouden randje zoals wij dat noemen!
Eerder hadden we bedacht om bij de Mt Cook ook een twee daagse tocht te gaan lopen. Maar nadat we gisteren al een geweldige tocht door de Hooker vallei hebben gelopen, hebben we besloten om er van af te zien. Ook omdat deze meerdaagse tocht door dezelfde vallei loopt. En omdat de weersverwachtingen aan de westkust voor de komende dagen zeer goed zijn hebben we besloten om nog een keer terug te rijden naar de Franz Jozef gletsjer. Zijn we daar begin januari helemaal weggeregend en hebben we niet de heli-hike kunnen doen......we gaan het een tweede kans geven. Maar nu wil het geval dat de Franz Jozef gletsjer aan de andere kant van Mt Cook ligt, hemelsbreed 70 km......alleen is er geen direkte weg en moeten wij dus 500 km om rijden om hier weer te komen. Dus dinsdagochtend stappen wij al vroeg in de auto voor een lange reis dag. Je moet er wat voor over hebben. Maar met zoveel natuurschoon om ons heen hoor je ons niet klagen. Onderweg maken we nog even een pit stop in Wanaka waar we een paar weken geleden zo een geweldige bioscoop hebben bezocht. Bij het cafe van de bios doen we even een bakkie......met...ja, weer een! Aan het begin van de middag bereiken we de westkust nadat we weer de Haast-pass zijn overgestoken. We besluiten op Haast Beach even te lunchen. Een geweldig verlaten en breed zandstrand ligt er hier op ons te wachten....wat een rust! We liggen ons picknick kleedje neer en pakken de koelbox uit. Maar we zitten nog geen minuut of we worden aangevallen door een zwerm sandfly's.....wat een k....beesten. Echt tien keer zo erg als muggen en die bulten jeuken wel 3 weken lang! Onze lunch is nog nooit zo kort geweest en wij begrijpen inmiddels waarom dit Haast Beach heet...want hier wil je heel snel weer weg!? Tegen de avond bereiken we uiteindelijk Franz Jozef en we nemen het besluit om deze keer maar niet op de Rain Forest camping te gaan staan......na ons regen-avontuur van de vorige keer. Uiteindelijk vinden we weer een mooi plekkie op een camping waarvan we vanuit onze tent een prachtig uitzicht op de gletsjers hebben. De vooruitzichten zijn goed dus we hopen de komende dagen echt een keer met een helicopter de gletsjer op te gaan.
Vandaag, woensdag zit het er nog niet in maar als alles meezit gaan we vrijdagochtend de lucht in. We worden dan over de Mt Cook en de Franz Jozef- en Fox gletsjer gevlogen om daarna te landen op de Franz Jozef. Vervolgens gaan we een hike van 2 uur over de gletsjer maken en worden we daarna door de helicopter weer opgehaald. Het klinkt in ieder geval geweldig....hopen dat het ook werkelijkheid gaat worden. Verder gaan we ook nog een paar mooie wandelingen rondom de gletsjer maken en na het weekend zien we wel weer verder. Kortom, we vervelen ons nog steeds niet....sterker nog, je wordt alleen maar nog gretiger gemaakt om nog meer van de wereld te zien!

Liefs,
Fred en Petra