Tijd voor de trekking!

Maandagochtend in alle vroegte melden wij ons op bij het busstation van de toeristenbussen naar Pokhara. Het busstation is meer een hele lange stoep op de meest drukke straat van Kathmandu. Hier staan zo'n 30 bussen, in elke staat van ontbinding, die alle toeristen en wat beter bedeelde Nepalezen naar Pokhara vervoeren. Voor 4 euro pp brengt de bus ons naar het 200 km verderop gelegen Pokhara, een busrit van zo'n 7 uur. We zijn nog maar net op weg als we er achter komen dat de rugleuning van de stoel voor mij kapot blijkt te zijn. Steeds als we over een hobbel gaan, klapt de leuning naar achter. Omdat de weg nog steeds slecht is betekend dit dat de meneer die voor mij zit vrijwel de gehele rit met zijn rugleuning op mijn schoot ligt. En aangezien onze hoofden heel dicht bij elkaar zitten check ik eerst even of er geen ongewenste bezoekers over zijn hoofd kruipen.....die eventueel nu heel makkelijk naar mijn hoofd kunnen overspringen.....het zal de eerste keer niet zijn in Nepal dat ik wat ongewenste huisdieren meekrijg;-)) Naast wat grijze haren valt er gelukkig niets te vinden en met een gerust hart kan ik lekker gaan zitten doezelen. Maar aangezien we eerst de Kathmandu vallei uit moeten rijden, draait de bus heel wat haarspeldbochten. Iets wat mijn toch al weer onrustige gestel maar moeilijk kan verdragen. Gelukkig zijn we goed voorbereid en zo nu en dan nippen we even aan een fles cola om het gehele lijf rustig te houden. Bij mij werkt het maar gedeeltelijk, maar bij Fred fantastisch. Dus na een kleine 2 uurtjes rijden begint Fred lekker aan zijn ontbijtje van oude, uitgedroogde kaneelbroodjes. Ik sla nog even over en even later ben ik daar ontzettend blij om! Vooral wanneer de achterbuurman met zijn hoofd uit het raam hangt en zijn gehele maaginhoud met walgelijke geluiden het universum inslingert. Terwijl hij met zijn hoofd uit het raam van de rijdende bus hangt, besef ik dat hij aan de kant van de bus zit waar de auto's en met name andere grote bussen vaak heel dichtbij langs komen razen....in gedachte zie ik al een onthoofd lijf achter ons in de bus zitten. Het ontbijt voor vandaag sla ik maar even over;-((

Uiteindelijk arriveren we om 2 uur op het busstation van Pokhara en hier staan Bhuwan en Amrit ons al op te wachten. En wat is het toch heerlijk om die blije en vriendelijke gezichten weer te zien. Wanneer we uit de bus komen worden we direct hartelijk omarmt door beide jongens en van beide krijgen we mooie sjaal als welkom. Een mooi warm welkom en even later zien we ook Alisha, de dochter van Bhuwan die in de taxi nog even op ons zit te wachten met haar neefje Amit. Zij is heel even nog verlegen, maar wanneer we even later in het kantoor van Bhuwan en zijn zwager Babu zitten, kruipt ze gelijk alweer bij mij op schoot en kijkt me weer ondeugend aan met haar prachtige, grote, bijna zwarte ogen. Ondertussen overhandigen wij de kadootjes die we hebben meegenomen aan Bhuwan, Babu en Amrit en direct verdwijnt alles achter de balie van het kantoor en krijgen we wat te drinken aangeboden. Fred vraagt verbaast in het Nederlands aan mij waarom ze de kadootjes niet uitpakken. Met een grote glimlach antwoord ik hem dat ik geen flauw idee heb, maar dat het de eerste keer dat wij bij Bhuwan zijn familie waren, ook zo ging. We gaan er maar van uit dat het hier onbeleefd is om kadootjes uit te pakken waar iedereen bij staat. Uiteindelijk moeten we toch ook wel weer lachen om onze eigen reactie. De volgende dag ontdekken wij echter dat ze ontzettend blij zijn met de 3 canvasdoeken, die ze inmiddels hebben opgehangen in het kantoor. Op elk doek staan een aantal foto's van de trekkingen die wij eerder gemaakt hebben met Bhuwan en tevens hebben wij de bedrijfsnaam Virgin Hill Treks op elk doek laten drukken. Trots laat Bhuwan ons alles zien. Maar Bhuwan en Babu hebben ook niet stil gezeten want buiten het kantoor, op de stoep, staat een groot reclamebord met de bedrijfsnaam en een aantal foto's van alle excursies die ze aanbieden. Op een van de foto's herkennen wij onszelf en Connie en Hennie op de het basiskamp van Mount Everest afgelopen jaar...het ziet er naar uit dat wij wereldberoemd gaan worden in Pokhara en omstreken. Maar Hen....het is wel die foto waar jij voor pampus tegen die grote rots aan ligt;-)) Hopelijk gaat het heel veel toeristen bij Bhuwan en Babu naar binnen lokken!

De rest van de middag relaxen we een beetje op het riante balkon van onze kamer bij het Green Peace Resort (www.greenpeaceresort.com) en komen we bij van de toch wel weer zeer vermoeiende busreis. 's Avonds gaan we gezellig uit eten met Bhuwan en Amrit en bespreken we, onder het genot van een grote fles Everest bier en veel vlees voor de mannen, alvast een beetje de plannen voor onze trekking. We besluiten donderdag pas op pad te gaan, zodat wij (en vooral ik dus;-) nog een beetje tijd hebben om bij te komen. Geen straf in ons kleine familiehotelletje midden in de rijstvelden, net iets buiten de drukke toeristenwijk van Pokhara. De grootste grap van onze kamer is de badkamer. Meestal is dit in Nepal een oud, beschimmeld en scheef getegeld hok, maar hier lijkt het wel of Versace in eigen persoon de badkamer heeft ontworpen. Hoogglans, koningsblauwe tegels met allerlei figuren bekleden de ruime badkamer inclusief bad...en kraanknoppen van enorme Swarovskikristallen. Helaas heeft Versace de slaapkamer vergeten....en de schoonmaakster ook, aangezien zij al haar tijd waarschijnlijk aan het poetsen van de badkamer heeft besteed!

Dinsdag brengen wij vooral door op ons eigen balkon en genieten we van het rustige dorpsleven om ons heen. Vlak voor ons hotel, midden in de rijstvelden, loopt een klein, kabbelend riviertje en een drietal vrouwen zijn hier de was aan het doen. Er wordt ijverig geschrobt en geplonst met alle kleren en klein meisje doet exact na wat haar moeder ook aan het doen is. Echt een heel grappig gezicht. Maar na een poosje is het kleine meisje het zat en gaat zij verderop in het beekje lekker zitten spelen. Niet veel later zien wij haar broekje naar beneden gaan en gaat zij vrolijk zitten poepen. Vervolgens drijft het gevaarte richting de plek waar de vrouwen aan het wassen zijn en wanneer mama in de gaten krijgt wat haar dochter gedaan heeft, krijgt de kleine meid toch wel een grote mond. Even later begrijpen we waarom. Want net wanneer de vrouwen met de schoon gewassen kleren en het kleine meisje verdwenen zijn, komt er een andere vrouw met een aantal jerrycans om deze met water te vullen....precies op de plek waar het meisje net haar grote boodschap heeft gedaan. We hopen maar dat dit water niet als drinkwater gebruikt gaat worden....maar we vrezen het ergste. Toch, als je er over nadenkt, is het eigenlijk te vreselijk voor woorden dat er mensen zijn die niet eens stromend water bij hun huis hebben.

's Middags wandelen we lekker richting de Lakeside (toeristenwijk van Pokhara), waar we in een tuin aan het meer genieten van het mooie weer en een smakelijke lunch. Vervolgens gaan we nog even naar het kantoor van Bhuwan waar we alle plannen van de trekking nog even doornemen. Bhuwan gaat de trekkingpermits voor ons regelen en tevens huren we nog een extra rugzak bij, zodat wij alle bagage van ons en Bhuwan en Amrit, kunnen verdelen over 3 grote rugzakken. Zo kunnen de mannen alles dragen en hoef ik me alleen zorgen te maken over een dagrugzak met water, eten, regenjassen en een camera......natuurlijk laat ik me graag als een prinsesje behandelen...als ik dan toch met 3 mannen op pad ga. Terug in ons kleine paradijsje, nestelen wij ons weer op het balkon en skypen nog even met pa en ma Hoek. We laten hun via de skype even meegenieten van het decor waar wij ons in begeven. Wat is het toch leuk, maar volgens mij was ma toch wel onder de indruk van de meneer die zijn was aan het doen was in de rivier voor ons hotelletje!

En vandaag hebben we niet meer gedaan dan lekker luieren in het zonnetje, lezen, eten en de tassen klaarmaken voor de trekking. En terwijl ik lekker aan het rommelen ben met de spullen die mee moeten op de trekking, ontdekt Fred dat er voetbal is op tv.....Champions League voetbal wel te verstaan. Als een kind zo blij gaat hij uitgebreid voor de tv zitten. Maar met de beperkte stroomtoevoer hier, zie ik de bui al hangen dat de stroom zo gaat uitvallen op een kritiek moment. Voorzichtig waarschuw ik hem alvast, maar Fred blijft zoals altijd positief.....helaas wordt dit deze keer niet beloont en net voordat de eerste helft om is, gaat de stroom uit. Teleurgesteld en een beetje mopperend komt hij uiteindelijk op het balkon zitten. Maar wanneer we later die middag na de lunch weer op het balkon zitten, gaat opeens de tv weer aan en geloof het of niet....de wedstrijd gaat gewoon verder, waar deze vanmorgen gestopt is! Een glimlach van oor tot oor verschijnt op Fred zijn gezicht....al heeft ie inmiddels op internet wel al gezien dat Inter gewonnen heeft in de laatste minuten. Maar laten die laatste minuten nu toch weer net aan hem voorbij gaan omdat de stroom er weer af valt;-))))

Dit is voorlopig even het laatste nieuws vanuit Nepal, morgen vertrekken we voor 2 weken de bergen in richting de basiskampen van Annapurna en Machhapuchhare, maar zodra we terug zijn zullen we weer uitgebried verslag doen van al onze belevenissen tijdens dit hopelijk weer prachtige avontuur!


Veel liefs,

Fred & Petra

Ps. Gelukkig hebben we inmiddels weer bereik met de GSM, maar of dit in de bergen ook het geval is, is nog een raadsel...!