Een groots avontuur....

Weer terug van een groots avontuur volgt hier op de ouderwetse manier een verslag;
zittende in een oud en aggenebes internetcafe. De reis was zo enerverend dat de laptop het niet overleeft heeft en dat geeft gelijk aan onder welke omstandigheden wij gereisd hebben door het ruige en verlaten Salar de Uyuni. Maar het was groots, avontuurlijk, wonderschoon...en koud!

De reis begon afgelopen zondagochtend in alle vroegte in het Chileens San Pedro de Atacama. Wanneer we op pad gaan komt de zon net op aan wederom een strak blauwe hemel en het belooft weer een mooie dag te worden. Maar voordat we echt op pad gaan volgen eerst nog de nodige douane perikelen. Ruim een uur zijn we zoet aan de Chileense kant, vervolgens worden we met een busje een uur verder op bij de Boliviaanse grens afgezet en ook hier volgt weer het gebruikelijke wachten, papieren invullen en stempels zetten. Maar als we dan de grens over zijn staan daar onze jeeps al klaar en worden we door onze chauffeurs welkom geheten met koffie, thee en verse zeekaken met ham en kaas. Heerlijk in het zonnetje, op een ijskoude sneeuwvlakte genieten we van deze verwarming en ondertussen maken we gelijk kennis met onze reisgenoten. Moeder en dochter, Anke en Samia uit Frankrijk (al komt Anke oorsponkelijk uit Duitsland en woont Samia in Buenos Aires), Luciana en Carlos uit het swingende Brazilie en Laura en Ghislain ook uit Frankrijk.
Wij delen de jeep met Laura en Ghislain, 24 jaar oud en inmiddels al 9 maanden aan het reizen rond de wereld. Luis is onze chauffeur, gids, kok en heel belangrijk; de monteur!
Als alle spullen zijn ingepakt gaan we op pad en we zijn heel blijdat we de jeep met Laura en Ghislain delen. Laura spreekt vloeiend meerdere talen en zij vertaald voor ons steeds wat Luis allemaal te vertellen heeft. Hij spreekt namelijk alleen maar Spaans...en wij nog niet zo veel;-))) Luis verteld ons wat de plannen zijn voor vandaag, terwijl hij ons ondertussen in de grote Toyota 4x4 een verlaten wereld in rijd. De natuur die we zien is groots, ruw, rauw en overweldigend. De Altiplano van Bolivia bestaat uit eindeloze vlaktes met vulkanen, besneeuwde bergen, rotspartijen, gekleurde laguenes gevuld met flamingo´s, vicuina´s, lama´s en vooral een complete leegte. Echte wegen zijn er niet, mensen wonen er bijna niet en alle verbindingen met de buitenwereld verdwijnen naarmate wij verder de eindeloze vlakte oprijden. Gelukkig zijn we met 2 jeeps en goed bevoorraad met water, eten, benzine en heel veel warme kleren. Nu zo rond de middag is het in de zon aangenaam...met jas aan. In de schadus is het ronduit koud. Maar al het moois wat we zien doet de kou snel vergeten..zo rijden we langs Laguana Blanca en Laguana Verde. Twee enorme meren omgeven door besneewde bergen. Het ene meer wit uitgeslagen door ijs en zout, het andere meerazuurblauw en zo heelder dat de bergen er prachtig in weerspiegelen. Luis zet ons steeds bij een punt af, zodat wij lekker kunnen wandelen en vervolgens wacht hij ons verderop weer op. Het is zalig om zo in de natuur te zijn. Na deze meren rijden we verder naar Mirador Aqua Calientes. Dit is een prachtif uitkijkpunt aan een groot meer, waarbij aan de rand van het meer een warmwaterbron is. We mogen hier een duik nemen, maar er komt natuurlijk een moment dat je uit het warme water de kou weer in moet en bij temperaturen rond het vriespunt slaan wij lekker over! Ook omdat we inmiddels op een hoogte van bijna 4700 meter zitten en dat voelt niet echt fijn. Natuurlijk zijn we met de auto veel te snel gestegen en vooral ik voel me duizelig en misselijk..Als we later bij een aantal spuwende geisers aankomen, instaleer ik me op een grote rots en laat de wandeling langs de geisers met Luis aan me voorbij gaan. Met mn hoofd tussen mn knieen en mn ogen dicht probeer ik weer wat bij te komen, terwijl ik ondertussen luister naar de geluiden van de aarde. Stomende, kokende geluiden, ploppende modder en overal de geur van rotte eieren. Mn zintuigen werken op volle toeren om het allemaal op te nemen en te verwerken...terwijl ik ondertussen oom mn lijf weer een beetje onder controle probeer te krijgen. n Liter water helpt ook al wat en als we even later verder rijden naar lagere regionen kom ik weer een beetje bij.
Uiteindelijk komen we aan bij onze refugio voor de nacht, wat zoiets betekend als ¨beschermplek¨. We hadden vooraf niet veel verwacht en het valt ons alles mee. In de luwte van een rotsrichel ligts een stenen gebouw, wat bestaat uit een aantal slaapzalen en een soort keuken/restaurant. Wij krijgen samen met Laura en Ghislain een slaapzaal, aangezien er niet veel andere gasten zijn. De ruimte ziet er prima uit met dikke muren en
bedden met dikke wollen dekens. Terwijl wij onze tassen neerzetten, maakt Luis een zeer verlate lunch klaar. De middag is al bijna om en we zijn dan ook uitgehongerd. Een salade met tomaat, komkommer, avocado en aardappelpuree...weggespoeld met cola hebben nog nooit zo lekker gesmaakt! Na de late lunch rijd Luis ons voor de zonsondergang naar Laguana Colorado, een groot meer wat aan het einde van de dag altijd rood kleurt. Luis verteld ons dat dit komt door de wind die dan opsteekt en die er voor zorgt dat het water zich in beweging zet, waardoor de rode algen het water rood kleuren. Het is een prachtig gezicht, ook omdat er vele flamingo´s in het het meer leven. We wandelen lekker rond en als het donker wordt rijd Luis ons weer terug naar de refugio. Onderweg verteld hij ons heel veel over dit gebied en zijn levensverhaal hier. Luis is een gepassioneerde man van 52, die al heel wat jaren van zijn leven in dit gebied heeft doorgebracht. Hij is al jaren lang bezig er voor te zorgen dat er goed wordt omgegaan met de natuur hier en dat de inkomsten van het toerisme vooral bij de lokale mensen terecht komt. In het verleden heeft Luis samen met een Duitse bioloog 2 boeken geschreven over de flora en fauna hier. De komende jaren wil hij zich als gids meer richten op toeristen die meer tijd willen doorbrengen in deze omgeving en zijn passie voor de flora en fauna hier delen. Het is heerlijk om naar hem te luisteren terwijl hij vol overgave verteld. Terug in de refugio krijgen we nog een heus 3-gangen diner voorgeschoteld van groentensoep, spagetti met tomatensaus en als toetje perzik uit blik....helemaal niks mis mee! Rond 20 uur duiken we allemaal ons bedje in en ondanks mijn nieuwe donzen slaapzak ben ik toch heel blij met de extra wollen dekens. Terwijl de nacht komt, daalt de temperatuur naar -16 en van slapen komt niet veel op deze hoogte van 4100 meter.

We zijn dan ook blij als we de volgede ochtend om 6.30 uur mogen opstaan. Al moeten we dan wel ons warme nestje uit. Maar in de keuken staat al hete thee en koffie op ons te wachten samen met de iets minder verse zeekaken van gisteren. Maar het vult en we hebben gelukkig geen last meer van de hoogte. Wanneer de zon net boven de bergen uitkomt, gaan we dik aangekleed weer op pad voor een nieuw avontuur. Luis heeft de jeep weer aan de praat gekregen, al laat de verwarming het afweten...we hadden ook niets anders verwacht, aangezien het de jeep een oud beestje is....maar wel met nieuwe banden en dat is wat hier belangrijk is. Als eerste rijden we naar de woestijn van Dali, waar we veel bijzondere rotsformaties zien. Dit is de plek waar Dali zich heeft laten inspireren tot vele kunstwerken en vandaar dat deze woestijn zijn naam dan ook heeft gekregen. Vervolgens rijden we door naar een andere gebied met nog meer bijzondere rotsformaties....maar dan opeens stopt onze jeep ermee. We hadden ook niets anders verwacht dat dit zou gebeuren...het hoort toch gewoon een beetje bij dit avontuur. Luis en de chauffeur van de andere jeep gaan aan de slag en na een uur knutselen en priegelen, start opeens de motor weer. Wij springen snel in en vervolgen onze hobbelige weg naar een enorm meer waar duizende flamingo´s wonen. De flamingo´s lopen hier gewoon aan de rand van het meer en we kunnen ze dan ook van heel dicht bij bewonderen. En terwijl genieten van dit natuurwonder, zoekt Luis een mooi plekje op om de lunch voor ons klaar te maken. En aan de rand van het meer, met uitzicht op de flamingo´s genieten we van een heerlijke salade met rijst en tonijn. Een betere lunch op een betere plek kan je je niet indenken. Een door god vergeten land met een ongelofelijke natuur waar wij van mogen genieten, we voelen ons bevoorrecht. Na de lunch rijden we al hobbelend en klotsend verder en aan het einde van de middag bereiken we een kleine zoutvlakte. Aan de rand van de zoutvlakte staan een heus zouthotel; ons onderkomen voor de nacht. Het is weer een waar sprookje waar we terecht komen en alles is gemaakt van zoutblokken; de muren, stoelen, tafels, bedden en zelfs op de vloer ligt zout. Het blijft wonderbaarlijk dat er in deze verlatenheid dit soort onderkomens bestaan. Na dat we onze spullen hebben uitgeladen neemt Luis ons nog mee naar een goede vriend van hem die iets verder op een restaurantje/winkeltje heeft. Met de gehele groep drinken we hier gezellig een biertje gemaakt van cocabladeren, wat goed is tegen de hoogte. Na de borrel rijden we terug naar het zouthotel waar inmiddels ons diner al weer klaarstaat...geroosterd lamavlees....lands wijs, lands eer! Na het eten duiken we allemaal ons warme bedje weer in, aangezien we om 4 uur al weer op moeten staan voor een nieuwe dag.

En wanneer we heerlijk diep weggescholen liggen in onze warme slaapzakken, gaat de wekker om op te staan. We kleden ons met 5 lagen dik aan en vertrekken met de jeep de nog donkere nacht in. De sterrenhemel is om bijna aan te raken zo dichtbij en helder en Luis rijd ons voorzichtig richting de uitgestrekte zoutvlaktes van Uyuni. De kachel in de jeep doet het nog steeds niet en met temperaturen van -15 buiten, is het binnen niet veel warmer. Laura, Ghislain en ik kruipen op de achterbank dan ook dicht tegen elkaar aan met een deken over ons heen. Wel meer dan 2 uur lang stuiteren we in het donker door we weten niet wat en we zijn vooral heel blij dat Luis de weg weet en de auto heel houd....dit is niet een moment waarop we stil willen komen te staan. Maar uiteindelijk komen we aan op het middelpunt van de 12.000 km2 grote zoutvlakte....net voordat de zon op komt. De camera´s hebben moeite met de kou en moeten we eerst op ons lijf opwarmen, maar het kleurenspel is wonderschoon en doet ons alle ongemakken weer snel vergeten. Wanneer de zon wat hoger aan de hemel staat, zoeken we de beschutting van de auto weer op en rijd Luis ons verder naar een soort rotseiland midden in de zoutvlakte. Het is een prachtig eiland, bedekt met enorme cactussen en wij maken een wandeling naar de top van het eiland. Vandaar hebben we een wijds uitzicht over de zoutvlakte en overal waar we kijken is het stralend wit. De temperatuur doet denken dat het sneeuw is, maar niets is minder waar. Wanneer we weer zijn afgedaald hebben Luis en de andere chauffeur het ontbijt voor ons klaargemaakt en heerlijk in de zon genieten we van het ontbijt op deze bijzondere locatie. En terwijl we weer zo staan te genieten komen er opeens 2 lama´s aanhobbelen om te zien of er nog wat te eten valt...te grappig voor woorden.Na het ontbijt brengt Luis ons naar het allerwitste gedeelte van de zoutvlakte waar we de meest bizarre foto´s met elkaar maken. Op een van de foto´s lijkt het net alsof Fred de gehele jeep optilt en we hebben veel plezier met elkaar. Wanneer het speelkwartier over is rijden we verder naar het einde van de zoutvlakte en aangezien we al uur lang met bijna 100 km per uur over de zoutvlakte rijden, beseffen we pas goed hoe enorm groot dit gebied is. Aan de rand van de zoutvlakte maakt Luis nog 1 keer een heerlijke lunch voor ons klaar, voordat hij ons afzet in Uyuni. En wat we daar zien is een behoorlijke afknapper na alle enorme natuur van de afgelopen dagen....het voelt een beetje van de hemel naar de hel gaan.
Uyuni is niet meer dan een woestijnstadje op de grens van Bolivia/Chili/Argentinie. Het is kaal, vies, lelijk, vervuilt en niets is af.....maar in het hotel wacht ons een warme douche en een warm bed....en dat is waar het hier om gaat! Er volgt een emotioneel afscheid van al onze nieuwe vrienden en het duurt even eer we weer geland zijn na zoveel moois en zoveel gezelligheid met elkaar. We stappen dan ook om 19 uur ons warme bedje al in voor een ´klokje rond´!

Woensdag blijven we toch een dagje in het troosteloze Uyuni om even uit te rusten en aan te sterken. Onze lijven hebben toch heel wat te verduren gehad de afgelopen dagen met het stuiteren in de jeep over de hoge vlaktes en we nestelen ons dan ook gewoon lekker in bed met een boek en de laptop. Helaas blijkt de laptop de extreme omstandigheden niet overleeft te hebben en ik krijg hem met geen mogelijkheid meer aan de praat....het is even slikken, want we zijn er zo aan gewend....maar het is even niet anders. ´s Middags na een lunch met pizza en bier, duiken we dan ook weer ouderwets een internetcafe in om het vervolg van onze reis door Bolivia te organiseren. Na het afzien van de afgelopen dagen, gaan we ons de komende week verwennen met wat meer luxe..dat hebben we wel weer verdient! Een uurtje later hebben we alles weer op poten staan en nadat we de schone was hebben opgehaald
duiken we weer ons warme bedje in...heerlijk!

En inmiddels is het vrijdag ochtend in zitten we in het zonnige en warme Potosi, de zilverstad van Bolivia waar we zo heerlijk de stad in gaan voor een wandeling door de kleurrijke straten en langs de vele kerken....weer heel anders dan het verlaten Uyuni...we gaan ons weer laten verrassen!!!

Veel liefs,

Fred & Petra


PS.....heb het hele verhaal in een keer er op gezet....dus excuses voor de waarschijnlijke vele schrijffouten...maar dat is eigenlijk niet anders dan anders,-)))