Myanmar nu al geslaagd!

Uitslapen is er in dit land echt niet bij, de mensen hebben hier volkomen een andere ritme. Zo tussen 21.00 en 22.00 uur ’s avonds gaat overal het licht uit en is er niet veel meer te beleven. Daarin tegen is er ’s morgens tussen 05.00 en 06.00 uur al weer volop leven op straat. Dit zorgt er voor dat ook wij ons slaapschema wat hebben aangepast (eigenlijk hetzelfde als thuis;-), zodat we elke ochtend om 7 uur al weer fris en fruitig aan het ontbijt zitten. Dit is wel zo makkelijk aangezien de meeste bussen ook op een onchristelijk tijdstip vertrekken en de tour die we vandaag gaan doen al niet veel later van start gaat. Dus na het ontbijt melden wij ons met veel enthousiasme bij de receptie en hier staat onze gids al op ons te wachten. Simon gaat vandaag met ons op pad, samen met een stel uit Slovenië. We maken kennis met elkaar en vertrekken daarna voor een prachtige wandeltocht naar een enorme waterval op 2 uur lopen van Hsipaw. Maar Simon neemt ons als eerste mee naar een klein lokaal fabriekje waar rijstnoedels gemaakt worden. Het is heel interessant om te zien hoe hier van rijst een soort pasta gemaakt wordt, waarna er lange noedelslierten van gedraaid worden. Simon beloofd ons dat we vanmiddag bij de lunch de gelegenheid krijgen om deze rijstnoedels te proeven. Vervolgens lopen we verder en ondertussen verteld hij ons alles over het dorp, de gewoontes en de gebruiken van de bewoners. Hij weet het goed te vertellen en naast dat hij serieus is, maakt hij tussendoor ook genoeg grapjes om onze aandacht vast te houden. Wanneer we Hsipaw achter ons laten, wandelen we tussen de rijstvelden verder. Er wordt hard gewerkt op de velden, aangezien de rijst op dit moment geoogst wordt. De mensen op het land zwaaien lachend naar ons en als we dichter bij komen om te zien wat ze precies aan het doen zijn, vinden ze het geen enkel probleem om ons even mee te laten kijken. De velden zijn pachtig goudgeel van kleur en met de groene heuvels op de achtergrond en de strak blauwe lucht is het een mooi gezicht. Onderweg passeren we ook een grote begraafplaats, waar het begrip multicultureel goed van toepassing is. Chinese tombes met de ingang naar het oosten, graven van moslims gericht naar Mekka in het westen en een gedeelte met graven van Christenen. Verder in het midden een groot crematorium waar mensen ook gecremeerd kunnen worden…kortom voor iedereen wat! Uiteindelijk komen we steeds dichter bij de waterval en na een korte en hevig klim komen we aan bij een groot bassin onder aan de waterval. Fred is inmiddels al aardig bezweet van het lopen en neemt even lekker een verfrissende duik, maar ik geloof het wel. Heerlijk even uitrusten en genieten van het uitzicht is meer aan mij besteed;-) Na de pauze lopen we door wat kleine dorpjes en tussen de rijstvelden door naar de plek waar we wat gaan lunchen. Midden in een klein dorpje is een winkeltje, wat meer weg heeft van een loketje waar je wat kleine boodschapjes kan halen. Maar de vrouw des huizes bereid voor ons een heerlijke noedelsoep met de rijstnoedels die we vanmorgen in de fabriek gezien hebben. En na een paar uur lopen in deze hitte gaat dat samen met een colaatje er best wel weer in! We zitten heerlijk voor het winkeltje onder een boom in de schaduw en we genieten vooral van de rustige sfeer in dit dorpje. Maar geen tijd voor een powernapje, na de lunch wandelen we richting de rivier om hier met een boot verder te gaan en nog wat Shan-dorpjes te bezoeken. Shan zijn de oorspronkelijke bewoners van dit gebied en zij leven buiten Hsipaw in kleine dorpjes nog steeds volgens hun eeuwen oude cultuur. Maar net als we in de boot willen stappen, horen we muziek en het we hebben ontzettend geluk want het is vandaag het jaarlijkse festival van het licht. We wisten al dat vandaag een feestdag is, aangezien het vanavond volle maan is (dat is hier elke maand een feestdag en dus een vrije dag). Maar tijdens de volle maan in november gaat dat gepaard met het festival van het licht. Alle bewoners van dit dorp hebben zich prachtig kleurrijk aangekleed en komen in een bonte stoet richting de rivier. Er wordt muziek gemaakt met trommels en zang en aan het einde van de stoet volgt een tractor met een kar. Op de kar staat een soort tempel versiert met bloemen, fruit, kaarsen en lichtjes. Wanneer de kar bij het rivier is, wordt de tempel over gedragen op een vlot wat tussen 2 boten in, in de rivier ligt. Vervolgens wordt het vlot verder versiert met allerlei bloemstukken en mooi bewerkte stukken fruit, die de dorpelingen allen hebben meegenomen. Wanneer iedereen haar offer op het vlot heeft gelegen, stopt de muziek en knielt iedereen richting de tempel op de rivier. Was het net nog heel rumoerig met zang en dans, opeens is het helemaal stil. Een bijzonder moment van eerbiedige rust, maar als iedereen uitgebeden is, gaan de trommels weer vrolijk verder. Tussen de 2 boten in, wordt het vlot met de tempel en alle offers vervolgens over de rivier weg gevaren. Simon verteld ons dat iedereen nu naar huis gaat en dat de vrouwen een lekkere maaltijd gaan voorbereiden en de mannen vooral gaan drinken. De kinderen gaan langs bij familieleden om iedereen iets moois en goeds toe te wensen. Als het even mee zit, krijgen zij dan wat geld van de familieleden. Eigenlijk is het net zo iets zoals wij Oud & Nieuw vieren….maar dan toch net anders;-) Na deze bijzondere onderbreking, gaan we uiteindelijk met een houten longtailboot de rivier op. Het is inmiddels al aan het einde van de middag en het is een genot om met een dalende zon over de rivier langs slaperige dorpjes te varen. Veel mensen zijn zich aan het wassen in de rivier, de kinderen spelen in het water en hier en daar doet een vrouw nog even de laatste was. Uiteindelijk, na 1,5 uur varen…we zitten op een houten plankje;-(…stoppen we bij een klein dorpje om daar wat rond te kijken. Simon verteld ons wat over het dagelijkse leven in dit dopje en over de rol van de rebellen die nog steeds in dit gebied actief zijn. Als toerist krijg je hier niets van mee, maar het is naar om te horen dat hier echt toch nog steeds hele andere regels en wetten gelden. Zo een andere wereld en zo tegenstrijdig. Het geeft ons een heel klein inkijkje in deze zo andere cultuur en vragen ons oprecht af hoe dit land zich de komende decennia zal ontwikkelen. Wanneer het bijna donker is varen we over de rivier terug richting Hsipaw, waar we net voor 18.00 uur aankomen. Een lange, indrukwekkende, mooie, gevarieerde en bijzondere dag en we bedanken Simon dan ook voor zijn enthousiaste manier van vertellen in het keurige Engels. Dat is hier vaak niet een vanzelfsprekendheid. Af en toe probeerde Simon zelfs wat Nederlandse woorden, die hij van andere toeristen geleerd heeft…..maar dat werkte wat verwarrend….als je gewend bent om naar Engels te luisteren en iemand zegt opeens spin, slang of gaan met die banaan…dan moeten je hersenen toch even omschakelen;-) Terug bij het hotel eten we nog wat, voordat we genieten van onze welverdiende warme douche, waarmee we weer kilo’s stof en opgedroogd zweet van onze lijven afspoelen….een zalig einde van een mooie dag!

En na zo’n intensieve dag, hebben we vrijdag lekker even een relaxte dag, waarop we vooral wat zaken moeten regelen. We doen de was, zoeken de inmiddels al weer vele foto’s uit, werken de website bij, genieten van een heerlijke uitgebreide lunch en proberen wat geld te wisselen. Nu weten we inmiddels dat de meest simpele dingen hier heel veel tijd in beslag kunnen nemen. Voor het wisselen van geld denk je heel simpel…we stappen een bank binnen en wisselen maar. Dus we gaan naar de enige bank die het dorp rijk is en deze is open….so far so good…..we worden zelfs met koffie ontvangen. Wanneer we aangeven dat we geld willen wisselen, krijgen we keurig een lijst te zien met de wisselkoersen….ook niets mis mee. Wij halen 200,-- euro tevoorschijn….en dan gaat het mis. De briefjes van 50,-- euro worden stuk voor stuk eens bekeken en vervolgens wordt er heel zielig nee geschut. De bankbediende laat ons een briefje zien, waarop in het Engels staat, dat de banken in Myanmar alleen niet gevouwen briefjes van buitenlandse valuta mogen innemen….en tja….die krijg je meestal niet uit een Nederlands pinapparaat. Nu hebben we nog maar omgerekend 0,20 euro….en zelfs in Myanmar begin je daar niet veel mee. Maar de lieftallige bankbediende weet ons toch verder te helpen. Ze komt met een kaartje van de goudsmid verder op in het dorp en daar kunnen we het wel proberen….die neemt misschien wel wat aan. We hebben niet veel keus en even later staan we bij de goudsmid opnieuw met onze briefjes van 50,-- euro. En aan de kwaliteit van het papier bepaald hij de wisselkoers. We onderhandelen nog wat heen en weer, maar uiteindelijk komen we een redelijke wisselkoers overeen. Wij kunnen weer eten en de goudsmid heeft goede zaken gedaan……maar het bijzondere van deze hele wisseltruc is wel, dat wij uiteindelijk weer een heel pak Myanmar geld hebben….waarvan alle briefjes gevouwen, gekreukt, vies, gescheurd en te smerig zijn;-) Alle missies voor vandaag zijn uiteindelijk geslaagd en we kunnen weer verder op pad door Myanmar!

En op pad gaan doen we zaterdagochtend dan ook geheel in Myanmar-stijl….om 05.30 uur met de bus. In het donker lopen we richting het busstation, maar op straat is het al een drukte van belang. Op de markt wordt al handel gedreven en ook op het busstation is genoeg leven. We hebben deze keer erg geluk en mogen voor de verandering eens met de meest luxe bus van het gehele stel mee….en dan hebben we ook nog eens stoel 3 en 4….vooraan, met extra beenruimte. We nestelen ons lekker onderuit en wanneer de bus gaat rijden proberen we nog wat slaap in te halen. Maar dit wordt ons niet heel makkelijk gemaakt, aangezien er al vrij snel een dvd aangaat met een uitzending van een soort piraten-festival met alle topartiesten uit Myanmar. Ook hier gaan we minstens 50 jaar terug in de tijd en het enige waar het echt mee te vergelijken is, is toch echt kattengejank…..hoog, hard en vals! Het voordeel is wel dat dit een beetje de geluiden van kotsende en rochelende mensen verbloemd;-( Na een aantal uur rijden stopt de bus even langs de kant van de weg en mogen we plassen. Niet dat er iets is…..geen wc, geen struik, geen privacy. Maar nood breekt wet en ik laat gezellig naast een aantal mede passagiers mijn broek zakken…..dat lucht lekker op;-) We vervolgen na een paar minuten onze reis en die gaat door een enorme kloof heen. Dit betekend dat we vele haarspeldbochten moeten afdalen en vervolgens weer vele bochten omhoog moeten klimmen. De chauffeur en zijn bijrijder zijn zeer gedegen en secuur en zorgen er voor dat we veilig door de kloof heen komen. Wat niet meevalt, aangezien de grote bus op sommige punten maar een enkele centimeter speling heeft. Op een punt sluit ik toch echt mijn ogen even en hel wat over naar rechts….kan maar net die paar kilo zijn waardoor de bus niet naar beneden stort;-) Uiteindelijk komen we rond de middag weer aan in Mandalay, waar we terug gaan naar ons guesthouse. Hier worden we met grote glimlachen weer ontvangen en als we onze tassen hebben neer gezet en even wat andere kleren hebben aangetrokken, gaan we met 2 kinderfietsjes op pad! Aan de rivier zit een heel goed restaurant en daar willen we vanmiddag lekker de lunch gebruiken. We storten ons met onze fietsjes tussen het drukke verkeer en komen na 10 minuutjes fietsen bij het restaurant aan. Het is een prachtig, teakhouten gebouw met een groot terras wat uitkijkt over de rivier. Er waait een heerlijk briesje en na zo’n lange reis en een ontbijt van 8 Maria-kaakjes en een half blikje cola gaat er best wel weer wat in. We genieten dan ook van een uitgebreide lunch en de zon gaat al dalen als wij weer op de fietsjes vertrekken. Door een wirwar van kleine straatjes rijden we terug naar ons guesthouse. We voelen ons ontzettend onderdeel van het geheel hier, alleen denken de lokale mensen daar anders over en ze zwaaien ons overal enthousiast na. Het voelt een klein beetje als een soort ontdekkingsreis. Ondanks het doolhof van steegjes weten we ons thuis weer terug te vinden, waarna we bij het buurtsupertje om de hoek nog even wat boodschapjes halen voor de komende dagen.

Om het ritme vast te houden, gaat ook op zondagochtend om 5 uur de wekker. Al hadden we die niet hoeven zetten, want op dat moment begint ook de dienst in de tempel naast ons weer en daar luisteren we dan ook naar als we wakker worden met koffie, thee en Maria-kaakjes….het beste backpackers-survival-voer wat er is;-) Om 6 uur zitten we vervolgens al in de taxi naar de pier waarvan de boot vertrekt die ons vandaag over de rivier van Mandalay naar Bagan zal varen. We zijn de eerste gasten en worden door het gehele leger van personeel opgewacht. Tassen worden aan boord gebracht, we krijgen verfrissende doekjes om de handen te wassen, een keurig uitleg over de boot en daarna worden we naar onze stoelen begeleid. We horen dat er vandaag maar 20 passagiers meevaren met de boot (er kunnen er 100 op), wat er voor zorgt dat we alle ruimte hebben en ook boven op de verschillende dekken niet om stoelen hoeven te vechten. Het beloofd een relaxte dag te worden! Wanneer om 7 uur de boot van de kade vertrekt komt net de zon op en met een kopje thee genieten we op het dek van de rust op het water en een laatste blik op Mandalay. De rivier is vrij breed en soms passeren we een vrachtschip, zien we wat vissers aan het werk vanuit hun houten bootjes en op het land zien we dat er hard gewerkt wordt aan het planten van nieuwe gewassen. De rest van de dag brengen we aan boord door met eten, drinken, lezen, genieten van het uitzicht, nog meer drinken, weer een hapje eten en hier en daar een klein powernapje….wat een zalige en relaxte manier van reizen! Uiteindelijk komen we om 17.00 uur aan in Bagan, waar het direct over is met de rust. Want er staan toch minstens 30 taxichauffeurs te wachten op de kade en deze schreeuwen om het hardst. Het voordeel is dat ze zich altijd op de man richten en ik kan als vrouw gewoon prima doorlopen en heb nergens last van. Fred daar in tegen krijgt de volle laag en het is grappig om te zien hoe hij als een enorme reus met volle bepakking op omringt wordt door vele kleine, druk gebarende mannetjes. De onderhandelingen duren even, er wordt gelachen, verontwaardig gekeken, weer gelachen en uiteindelijk hebben we een deal. Maar als we in een taxi willen stappen, komt er een ander taxi aanrijden en opeens moeten we daar in stappen. Onder de chauffeurs wordt er nu heel druk gepraat en het klinkt alsof er enorm ruzie wordt gemaakt. Wij stappen in de klaarstaande taxi en de chauffeur rijd met gillende banden weg. Hij was uiteindelijk wel de eerste die ons had aangesproken…..maar hij heeft geen vrienden achter gelaten. We grappen wat, dat hij vanavond maar een biertje moet kopen voor z’n collega’s. Hij knikt ons met een tandeloze grijns toe! In ons hotel in Bagan worden we allervriendelijkst ontvangen en het lijkt wel of we als lang verloren familie worden onthaalt. Ons hotel ligt iets buiten het centrum en even later mogen we 2 fietsen lenen om naar het dorpje te rijden. Het is een heerlijke tochtje en uiteindelijk komen we aan in een straatje met allerlei verschillende leuke restaurantjes en voor het eerst sinds we in Myanmar reizen, lijkt dit op een toeristische plaats waar weer even westers gegeten kan worden. Als we een Italiaans restaurant in het vizier krijgen, twijfelen we geen moment. Na 2 weken rijst, curries en noedels doen we ons te goed aan een goddelijke pizza en zelfgemaakte tagliatelle carbonara…en dat smaakt echt hemels. Een top einde van een relaxte dag reizen. Met volle buikjes fietsen we in het donker, zonder licht terug naar ons hotel…gelukkig is het een lange rechte weg en is er niet te veel verkeer!

Maandagochtend gaat opnieuw heel vroeg de wekker, maar vandaag spant dan ook wel echt de kroon…..om 4.15 uur zitten we aan een bakje thee en een kaakje. Toch ondanks het vroege tijdstip hebben we al een grote glimlach op ons gezicht, want vandaag gaan we eindelijk Fred zijn verjaardagscadeau innen. Een luchtballonvaart bij zonsopkomst over de tempels van Bagan. En die dag begint om 5.00 uur geheel in stijl als we door een prachtig oude, houten Amerikaanse Buick-bus worden opgehaald. Deze brengt ons, samen met onze medepassagiers, naar de plek waar de ballonnen vandaag worden opgelaten en als we daar aankomen is het al een drukte van belang. Maar wel een strak georganiseerde drukte. Was het 16 jaar geleden 1 ballon met 8 passagiers die de lucht inging, vandaag gaan er 10 ballonnen met in totaal 160 passagiers de lucht in. De bus rijd ons naar de ballon waar wij mee omhoog gaan vandaag. Deze ligt al klaar op een groot grasveld en naast de mand staat een kring met krukjes en een tafel met koffie, thee en koekjes. We worden in het donker, onder het genot van een bakkie welkom geheten door Barry en zijn crew. Barry komt uit Australië en is al 20 jaar lang commercieel luchtballonvaarder. Hij werkt op freelance basis voor Balloons over Bagan. Zijn crew bestaat uit 12 zeer enthousiaste en goed getrainde jongens/mannen uit Bagan. Nadat wij uitgebreide veiligheidsinstructies hebben gekregen, gaan Barry en zijn crew aan het werk om de ballon op te blazen en wij kijken vol ontzag toe. Wanneer de nacht bijna plaatsmaakt voor de dag, zien we onze ballon langzaam vorm krijgen. Terwijl er om ons heen ook steeds meer ballonnen worden opgeblazen. Wanneer de ballon volledig opgeblazen is, krijgen wij van Barry het sein om in de mand te klimmen en dit gaat volgens een vooraf doorgesproken protocol. Opnieuw is duidelijk dat er niets aan het toeval wordt overgelaten. De crew hangt aan de buitenkant aan de mand om deze stabiel te houden, zodat wij allemaal veilig in kunnen stappen. Wanneer iedereen zit, wordt door Barry het sein gegeven dat we kunnen gaan en langzaam zien we de aarde onder ons verdwijnen. Het is een bijzondere ervaring en de glimlach op ons gezicht kan niet groter. Het is bijna onwerkelijk dat we op deze manier vliegen en rustig de wereld onder ons door zien glijden. Terwijl wij zo enorm genieten van deze ervaring, verteld Barry het een en ander over de tempels onder ons en ondertussen komt de zon langzaam op. Een magisch moment en iedereen is en dan ook helemaal stil van. Vanuit de lucht is het ook pas echt goed zichtbaar hoeveel tempels er zijn en over welk groot gebied ze verspreid liggen. Meer dan 2600 tempels in alle soorten, vormen en maten zijn hier eeuwen geleden door diverse heersers gebouwd. Wat een uitzonderlijke manier om dit zo te kunnen ervaren. Het is ook ontzettend leuk om alle ballonnen om ons heen te zien zweven en we horen dat Barry via een ‘oortje’ verbinding heeft met de andere vaarders. Ook hier zien we weer de enorme strakke organisatie en er wordt continue overleg gepleegd wie hoog en wie laag vliegt. Wanneer we alle tempels overgevlogen zijn, land Barry ons met een keurige klap op een groot weiland. Zijn crew staan met de Buick-bus en de vrachtwagen voor de ballon al weer klaar. Zodra wij de grond raken, springen alle mannen half op de mand om het gewicht te verzwaren, zodat we blijven staan en verankerd kunnen worden aan de grond. Vervolgens geeft Barry het sein dat we weer mogen gaan staan en hij laat ons zien hoe de ballon weer leegloopt. Vervolgens verlaten wij een voor een de mand en worden bij de Buick-bus al weer ontvangen met een geweldig champagne-ontbijt. De krukjes staan weer keurig in een kring en terwijl wij rustig even de tijd krijgen om te ‘landen’ na deze geweldig ervaring, krijgen wij een heerlijk glaasje champagne en toost Barry met ons op deze bijzondere ochtend. Hij verteld met een grote glimlach dat hij hierom ballonvaarder is geworden….elke dag ontbijten met champagne….bij welke baan heb je dat? ;-) En terwijl de crew de ballon keurig opruimt doen wij ons te goed aan vers gebakken croissants en bananenbrood, vers fruit en nog meer bubbels. Decadentie ten top op deze unieke plek en een ervaring om nooit meer te vergeten. We bedanken Barry en zijn crew uitvoerig en worden na het ontbijt met de prachtige bus weer terug gebracht naar ons hotel. Echt een top-verjaardagscadeau wat het wachten waard was….en waar ik zelf ook ontzettend van heb mogen mee genieten…dat zijn toch de beste cadeaus;-))
Nu lijkt het wel alsof we er al een hele dag hebben opzitten, maar niets is minder waar en rond een uur of 11 gaan we weer op stap om nog meer van de tempels te bekijken, maar nu van de grond. Gezien de afstanden en de hitte, gaan we niet met de fiets maar hebben we een e-bike gehuurd. Een soort elektrische scooter, waarmee we makkelijk de grotere afstanden kunnen overbruggen, zonder zelf heel hard te hoeven werken. Ik nestel me achter Fred op de scooter en het is heerlijk om samen zo te rijden. Al kost het mij natuurlijk ontzettend veel moeite om me niet met Fred zijn rijkunsten te bemoeien;-) Toch bereiken we samen de eerste tempel en hier kijken we rustig rond. Het is een enorm complex met vele gouden torens, rijk versierde tempels en diverse Boeddha beelden. Vervolgens rijden we richting Oud Bagan waar we nog een aantal verschillende tempels bekijken, voordat we bij een heel leuk restaurantje ergens heerlijk in een groene tuin van een uitgebreide lunch genieten. We vieren tenslotte toch nog een beetje Fred zijn 50ste verjaardag. Na een aantal heerlijke vis- en groente curries uit deze streek, besluiten we ook eens voor een toetje te gaan. Crème Caramel en Chocolate Fudge laten wij natuurlijk niet aan onze neus voorbij gaan. De middag is al aardig gevorderd als we weer op pad gaan en we besluiten een aantal minder bekende tempels te bezoeken. Over diverse zandwegen dwalen we door het landschap en een aantal keer komen we met de scooter natuurlijk vast te zitten in het mulle zand. Daarnaast is het pad soms zo smal dat de takken tegen onze benen aan schuren. Het is een heel avontuur, maar het is geweldig om zo te dwalen. We komen ook een aantal prachtige oude ruïnes tegen waar geen toerist te vinden is. Maar uiteindelijk, wanneer de zon bijna ondergaat, rijden we naar een van de bekendste tempels om daar de zonsondergang over de tempels van Bagan te bekijken. Daar zijn we zeker niet de enige en het lijkt wel of elke toerist die op dit moment in Bagan is, hier zich op deze tempel bevind. Het mag de pret en het uitzicht niet drukken….het is een mooie afsluiter van een dag vol tempels. En om die dag echt goed af te sluiten doen we in het dorp nog een borrel, voordat we thuis moe maar zeer voldaan in bed neerstorten. Oprecht een dag met een dikke gouden rand, onze reis door Myanmar is nu al geslaagd!!!

En na zo’n enorme dag, doen we het dinsdag wat rustiger aan. We slapen heerlijk uit tot 6 uur;-) Vervolgens doen we nog een wasje, wisselen weer wat geld en regelen nog wat zaken voor de komende dagen. De enige inspanning die we verder leveren is dat we voor de lunch richting het dorp fietsen. En na de E-bike van gisteren is het afzien om nu op een kinderfietsje met 30 graden een half uur te fietsen;-) Daar genieten we nog maar eens van een uitgebreide westerse lunch, zodat we er de komende weken weer tegen kunnen. Een heerlijk relaxte dag!

De komende dagen reizen we verder naar Kalaw, een klein dorpje in de heuvels en van daar uit gaan we een meerdaagse trekking maken naar Inle Lake. Alweer de laatste etappe in Myanmar, maar voorlopig genieten we hier met volle teugen!

Veel liefs,

Fred & Petra