Van paradijs naar paradijs...

Inmiddels zijn we weer een week en 2 eilanden verder en hebben we helaas Alison al weer uit moeten zwaaien. Maar voordat dat zo ver was, hebben we met elkaar een paar heerlijke vakantiedagen gehad op Alona Beach, op Panglao Island. En om daar te komen hadden we weer een lange reisdag voor de boeg.
Aangezien de Filipijnen uit zo’n 7000 eilandjes bestaat, zijn we er inmiddels achter dat reizen hier elke keer weer een lange ‘werkdag’ betekend. Wij hebben er voor gekozen om zo veel mogelijk te vliegen, i.p.v. lange tochten over zee met onbetrouwbare en bijna vergane ferryboten te maken. Dit houd in dat een gemiddelde reisdag al snel een vlucht en 2 taxiritjes van en naar het vliegveld betekenen en daar kan ook nog eens korte tocht met een ferryboot naar het desbetreffende eiland bijkomen. Tel daar bij de gebruikelijke uurtjes wachten tussendoor op en je bent al heel snel een hele dag onderweg. Zo ook tijdens onze reisdag van Donsol naar Alona Beach. Om 8 uur verlaten we met de taxi ons kleine paradijsje in Donsel voor een rit van een uur naar het vliegveld. De chauffeur voert een enorme strijd met zijn gaspedaal en rem en het duurt niet lang voordat we allemaal een beetje groen beginnen te zien. Gelukkig komt er richting de stad meer verkeer op de weg en moet hij noodgedwongen rustig rijden, anders hadden onze ontbijtjes de weg terug weer gevonden;-( Op het vliegveld van Legazpi hoeven we gelukkig niet lang te wachten en met maar een half uurtje vertraging vertrekken we naar Cebu. Hier nemen we vervolgens een taxi naar de haven om verder te reizen met de boot. Het verkeer in Cebu is al net zo dramatisch als in Manila en we doen er bijna een uur over om van het vliegveld bij de pier te komen…..een ritje van ruim 10 kilometer;-( Hier lukt het ons om nog tickets te krijgen voor de fastferry van half 5 en nog geen 2 uur later zetten we voet aan wal op Bohol Island. En dan nog zijn we er niet want Alona Beach ligt op een het schiereiland Panglao en er volgt opnieuw een taxirit van bijna een uur. Het is dan ook al bijna 12 uur later als we eindelijk onze eindbestemming voor die dag bereiken. Maar we beseffen dat we het ene paradijsje voor het andere hebben verruild. Ook dit resort is weer heerlijk en in een grote, tropische tuin liggen een aantal kleine gebouwen met in totaal 10 kamers. De eigenaar van dit resort is van Duitse afkom en wanneer we de kamer binnen komen zien we dat alles er perfect schoon uitziet en dat ook de bouwstijl en afwerking (voor de verandering) echt naar Europese maatstaven is. We zetten snel onze tassen neer, trekken onze slippers aan en wandelen naar het strand om daar na deze lange dag te genieten van een zalig Thais maal. Met onze voetjes in het zand en het geluid van de omslaande golven naast ons, vergeten we al snel weer deze lange reisdag!

De volgende ochtend laten we ons lekker verrassen met een zeer uitgebreid ontbijt van bruin brood, gevulde omelet, pannenkoeken en vers fruit. We zitten heerlijk in de tuin, kletsen lekker met elkaar en het is dan ook al bijna middag als we besluiten om richting het strand te lopen. Hier wandelen we lekker langs de zee, zwemmen zo nu en dan, rusten wat uit op het strand en vermaken ons prima met niets doen. Na het relaxen op het strand, verplaatsen we ons ’s middags naar de spa waar we onze spieren nog soepeler laten kneden, om vervolgens voor de zonsondergang weer terug te gaan naar het strand voor een borrel. Hier blijven we dan ook gelijk de rest van de avond hangen voor het diner, om vervolgens uitgeput weer in slaap te vallen na een dag niets ‘doen’;-) En zo herhalen de dagen op Alona Beach zich, met hier en daar een aanpassing in ons ‘schema’ als we op de 2e dag een Franse bakker vinden, waar we vervolgens elke middag na de massage heerlijk genieten van thee en taart! Het is overigens opvallend hoeveel westerse restaurants er zijn op Alona Beach en zo genieten we de ene avond van een echt zalig Grieks diner en zitten we de volgende avond bij de Aussie bar, waar we genieten van een goed stukje gegrild vlees. Het Belgische Frietkot hebben we overgeslagen, maar de kroketten op het menu hebben ons wel even in verleiding gebracht! Tijdens een van onze ‘avondborrels’ op het strand zien we opeens Mariëlle voorbij lopen. We hebben haar eerder ontmoet tijdens onze eerste ochtend op de boot toen we op zoek waren naar walvishaaien en inmiddels heeft zij ook Donsol verruild voor Alona Beach. Ze komt er even gezellig bijzitten voor een biertje en het is alsof we een oude vriendin weer welkom heten. Het zijn van die momenten die het reizen altijd zo bijzonder maken. En verder genieten we vooral deze dagen van het gezelschap van Alison en we lachen heel wat af. Vooral wanneer Fred na een heerlijke slok koel bier haar zegt dat het voelt als ‘an angel is peeing on my tongue’. Zij kijkt hem eerst met een wat vies gezicht aan, maar als Fred uitlegt dat het betekend dat het goddelijk vocht is, ligt ze echt helemaal in een deuk;-) We vermoeden dat het spreekwoord inmiddels ook zijn weg heeft gevonden in Kuala Lumpur!

Na een paar heerlijke relaxte vakantiedagen met elkaar moeten we dinsdag helaas toch afscheid nemen van Alison, als zij weer terug vliegt naar Kuala Lumpur. Het gaat allemaal wat chaotisch, want wanneer we van de boot komen vanuit Panglao in Cebu aankomen, worden we bestormt door taxichauffeurs. Alison heeft een taxi naar het vliegveld nodig en wij naar de stad. We regelen eerst een taxi voor Alison, maar terwijl we afscheid nemen, staan er toch nog minstens 10 chauffeurs om ons heen te brullen om aandacht. Op een bepaald moment geef ik aan dat ze even moeten wachten en dat we eerst afscheid nemen van een vriend....ze blijken onder de indruk en we krijgen even de tijd om Alison rustig gedag te zeggen….natuurlijk wel onder het toeziend oog van al deze mannen. Maar op het moment dat Alison een stap richting haar taxi doet, begint het getetter weer van voor af aan;-) We doen snel zaken en niet veel later worden we al afgezet voor ons hotel. Een super de luxe hotel deze keer, aangezien ik een leuke aanbieding had gevonden. We kunnen helaas niet gelijk inchecken, maar in de koffiebar van het hotel genieten we van een bakkie en een blueberry cheesecake….geen straf om even te moeten wachten. En de kamer die we even later krijgen is ook geen straf. Een super moderne, strak ingerichte en van alle gemakken voorziene luxe kamer. Daar gaan we eens heerlijk van genieten. In de shoppingmall naast het hotel doen we vervolgens wat boodschappen en de rest van de middag en avond picknicken we op de kamer met fruit, versgebakken bruin brood, oude kaas, salade en yoghurt…het zijn de simpele dingen waar we echt blij van worden;-)

Na een zalige nacht slapen in een goed gekoelde hotelkamer, staat er woensdag opnieuw een reisdag op het programma en deze keer reizen we door naar het eiland Bantayan, aan de noordwest kust van Cebu. Dit eiland is in 2013 heel zwaar getroffen door de tyfoon Yolanda en een groot gedeelte van het eiland werd volledig verwoest. Inmiddels is een groot gedeelte weer opgebouwd en is het weer zeer aangenaam vertoeven op Bantayan. Eerst nemen we de lokale bus van Cebu naar Nagmaya port, een rit van 105 km waar we 3,5 uur over doen….dit zegt genoeg;-( Vervolgens nemen we de ferry naar Santa Fe en deze boot ziet er groot en redelijk onderhouden uit….het is vaak anders hier! Na ruim 1,5 uur varen zien we het witte strand van Santa Fe al schitteren in de zon en we vermoeden dat we het hier wel weer uit gaan houden! Bij de pier worden we opgewacht door iemand van de B&B waar we slapen en niet veel later worden we hartelijk ontvangen in het huis van Adelaida. Het is een groot huis met 10 keurig ingerichte kamers en alles ziet er keurig netjes uit. Ook deze B&B is nieuw gebouwd na de tyfoon en inmiddels bijna een jaar open. We zetten onze tassen weer neer, maken ons thuis en wandelen even later naar het strand, wat op 200 meter van de B&B is. De sfeer op het eiland voelt al enorm relaxt en als we op het strand aankomen is het echt een plaatje. Geen grote resorts, maar hier en daar een klein hotelletje en vooral heel veel vissersboten. Het is echt duidelijk dat het dagelijkse leven van de dorpsbewoners op het strand plaatsvind. De mannen zijn de visnetten aan het nakijken, de kinderen spelen op het strand en in zee en de vrouwen werken rondom het huis. Wij vinden een leuk klein barretje aan het strand waar we een drankje doen en de enerverende reis naar hier is al weer vergeten. Zeker als we even later bij een heel goed Italiaans restaurant genieten van een goed glas wijn en een zelf gemaakte pasta met gorgonzola kaas! Hier gaan wij ons wel weer even vermaken;-)

En de afgelopen dagen hebben wij ons helemaal onder gedompeld in het eilandleven op Bantayan en maken wij inmiddels deel uit van deze bijzondere community. Er blijkt namelijk een behoorlijke groep Scandinaviërs op dit eiland te overwinteren en we komen elkaar dagelijks op verschillende momenten tegen. Bij de lunch op het strand ontmoeten wij meestal een aantal bejaarde mannen die daar gezellig met elkaar zitten te kaarten. Wanneer wij aan het einde van de middag ons verplaatsen naar een leuke beachbar, komen we ook daar elkaar weer tegen en proosten we met elkaar op weer een prachtige zonsondergang. Tegen half zeven vertrekken de mannen op fiets of scooter naar ‘moeder de vrouw’…..meestal van Filipijnse afkomst;-) En wanneer wij ’s avonds eten bij 1 van de 3 goede restaurants op het eiland (elk gerund door een Deen, een Belg of een Italiaan) zien we elkaar weer! Ook met de Italiaanse bakker in het dorp zijn we inmiddels goede vrienden, want elke dag halen we hier een heerlijk vers gebakken bruin brood voor het ontbijt. Kortom, we zijn al helemaal ingeburgerd tussen alle overwinteraars en wij snappen inmiddels heel goed dat zij de koude en donkere winters van Noord Europa verruilen voor dit kleine paradijsjes. Een paradijsje waar het dagelijkse leven van de Filipijnse vissers in alle rust doorgaat en waar stress en drukzijn niet in het woordenboek voorkomt. En dan niet te vergeten de Filipijnse familie waarbij we logeren en die er alles aan doen om ons welkom en thuis te laten voelen. Ze zijn trots op hun nieuwe onderneming en werken hard om weer een nieuw bestaan op te bouwen na de tyfoon Yolanda. We voelen ons weer eens bevoorrecht dat we voor even van het leven op dit eiland onderdeel mogen uitmaken!

Maar morgen, maandag, gaat onze reis verder en hebben wij opnieuw een lange en complexe reisdag voor de boeg. Taxi, boot, bus, taxi, vliegtuig en taxi moeten er voor zorgen dat wij vanuit Bantayan verder reizen naar Iloilo op het eiland Panay. Hier hebben we dan een dag om geld en boodschappen in te slaan voordat we woensdag verder reizen naar het eiland Palawan. Een van de meest bijzondere, afgelegen en mooiste eilandengroep van de Filipijnen. Hier zullen wij de laatste 2,5 week in de Filipijnen verblijven en hopelijk weer een aantal kleine paradijsjes ontdekken. De laatste series van Expeditie Robinson zijn in dit gebied opgenomen en we zijn benieuwd hoe wij gaan ‘overleven’…..onze verwachtingen zijn hoog gespannen (lees; we hopen dat we niet te veel slangen, spinnen en andere ellende gaan tegen komen en dat we toch nog wat westerse gemakken mogen hebben;-))).


Heel veel liefs,

Fred & Petra