Allemaal beestjes.....

Regelmatig krijgen wij de vraag wat er nu zo leuk is aan reizen. En terwijl wij met de ferry van Koh Chang naar Trat varen, en ik heerlijk met mijn hoofd in de wind zit en nog eens terug staar naar het bergachtige en tropische eiland, bedenk ik dat het voor mij eigenlijk heel simpel is; het "onderweg" zijn is wat reizen zo leuk maakt!
Maar wat is er dan zo leuk aan onderweg zijn? Het land trekt aan je voorbij, voor je ligt waarschijnlijk weer een mooi en nieuw avontuur, de spanning van wat komen gaat, je komt andere mensen tegen die ieder op zich op weg zijn naar hun eigen bestemming, je ontmoet, deelt en gaat weer verder. Allemaal dingen die onderweg zijn zo mooi maken. Al gaat het de ene keer wat makkelijkere en soepelere dan de andere keer.
Zo gingen we op weg naar Koh Chang in een zeer luxe auto met prive chauffeur, die ons in een paar uurtjes tijd naar de plaats van bestemming bracht. Heel relaxt, fijn op tijd en goed georganiseerd. Maar de terugreis heeft toch wat meer voeten in aarde. De gezamelijke taxi naar de ferry rijdt tot drie keer toe overvol aan ons voorbij. Maar we blijven rustig, want het komt altijd goed in Azie. En uiteindelijk komt er toch nog een taxi aanrijden die ons meeneemt naar de pier. Daar ligt de boot keurig op ons te wachten en terwijl wij voet aan boord zetten worden de trossen los gegooit....en wederom komt het allemaal goed!
En nu zitten we in de bus die ons naar Bangkok gaat brengen...en weer vertrouwen we erop dat het goed gaat komen. Want het is een VIP bus, wij zitten zeer ruim, er wordt een hak-film vertoont, de airco draait op volle toeren, er is een wc aan boord....en ondertussen heb ik weer eens tijd om lekker wat te schrijven en na te denken over het "onderweg" zijn. Dat de bus om het kwartier stopt, omdat er iets met de moter niet goed is en dat het binnen in de bus ontzettend naar olie stinkt, daar maken wij ons niet meer druk om; want we zijn onderweg en het komt altijd goed...wij hebben er vertrouwen in dat we in Bangkok gaan aankomen....vandaag of morgen, wat maakt het uit? Want we zijn onderweg en dat maakt reizen zo leuk!

Dat we de afgelopen week niet onderweg zijn geweest, wil niet zeggen dat we niet genoten hebben van Koh Chang. Sterker nog, "onderweg" zijn kan niet zonder het op een plaats "zijn". Het een kan niet zonder het ander. Soms moet je even "zijn" om daarna weer "onderweg" te kunnen gaan en nadat je "onderweg" bent geweest is het heerlijk om weer even te "zijn".
En zo was het "zijn" op Koh Chang weer zalig! Een week lang op een heerlijk strand zijn, genieten van de rust, de warmte, het heerlijke eten, elkaar en vooral genieten van het niets moeten en het alleen maar "zijn". Het is zo zalig om even ergens zo te kunnen "zijn" maar daarom is het nu ook weer heerlijk om "onderweg" te zijn. Op weg naar Bangkok, op weg naar nieuwe avonturen en andere mensen. Spannend op dat wat gaat komen. Zal het nog zijn zoals het was, of zal de tijd ook hier zijn doorgegaan? We gaan het weer ervaren of het leuk is om ook hier weer even te "zijn".

Maar genoeg gefilosofeer. Er zijn ook zaken die minder leuk zijn aan het reizen....zoals bijvoorbeeld de beestjes! Je kent ze niet, weet niet of ze gevaarlijk zijn, als je ze kent vind je ze meestal vies of in het ergste geval; je kent ze wel maar je ziet ze niet....en als het tegenzit, dan voel je ze wel! Toen wij 4 jaar geleden op Koh Chang waren, waren er twee honden bij het hotel, Woolfie en Schurfie. En wat blijkt, Woolfie leeft nog steeds, Schurfie gelukkig niet meer. Maar Woolfie is wel steeds meer op Schurfie gaan lijken, overal op z'n huid zitten grote absessen, zijn vacht is op sommige plaatsen helemaal verdwenen en het ziet er naar uit dat Woolfie over niet al te lange tijd weer met Schurfie verenigd gaat worden. Helaas niet tijdens onze aanwezigheid en schurfterige Woolfie loopt dan ook regelmatig om ons heen te draaien, inclusief de vlooienfamilie die het laatste gedeelte van zijn vacht behuizen.
Inmiddels zijn er ook een aantal katten die het hotel als thuis zijn gaan beschouwen. Drie stuks in totaal, die elk hun eigen terrotorium hebben. De meest agressieve van het stel huist op onze etage en zodra hij een deur open hoort gaan, komt hij al heel snel aangeslopen. Hopend op een aai, of beter nog; wat te eten of drinken. Hij terroriseert echt de gehele etage en we geven hem al snel de naam Terrorcat. Maar terwijl wij ook bij deze vlooiebaal liever uit de weg blijven, wil Terrorcat niets liever dan kopjes geven en langs je benen draaien. Wanneer ik op een ochtend de deur opendoe komt hij gelijk weer aan stuiven. In mijn schrik knal ik de deur heel hard dicht en Terrorcat kan nog net zijn vlooienkop terugtrekken...toch is de boodschap wel overgekomen, want Terrorcat hebben we daarna niet meer gezien!
Het blijkt inmiddels wel dat ik niet veel op heb met dieren, niet als ze vies of eng zijn en al helemaal niet als ik ze niet ken. Dus wanneer er op een ochtend een grote tor op de muur zit, is het aan Fred om dit vieze beest buiten te zetten. Maar helaas is Fred ook geen liefhebber van vieze beesten. En dit is vooral te zien wanneer hij met een handdoek de tor naar buiten probeert te slaan, maar deze vervolgens op zijn hoofd beland. Hij begint als een gek te springen en te draaien om het beest van hem af te krijgen en het lijkt even alsof hij aan het breakdancen is! Echt te grappig voor woorden.....zolang het naturlijk maar niet jezelf overkomt! Dat Fred het eigenlijk ook niet op enge beesten heeft, blijkt elke middag wel als hij even gaat sporten. Zwemmend gaat hij naar het einde van de baai en dan komt hij vervolgens over het strand weer terug lopen. Heerlijk een uurtje lichaamsbeweging om al de Chang-pilsjes een beetje te compenseren. Wanneer hij gaat zwemmen loopt hij tot kniehoogte het water in en vervolgens gaat hij in de schoolslag naar het einde van de baai. Op mijn vraag waarom hij zo ondiep blijft zwemmen zegt hij heel serieus; nou, dan is het water niet diep genoeg voor grote haaien en kan ik gewoon rustig blijven zwemmen. Op een middag komt hij ook terug zwemmen inplaats van zijn dagelijkse wandeling terug. Wat blijkt; aan het einde van de baai zit vandaag een grote troep apen in de bomen op het strand....en ook apen vallen bij Fred in de catagorie eng en vuil! Dus dan maar tussen de babyhaaien terug naar huis zwemmen. Desondanks blijft hij blijft toch wel mijn "George in de jungle"!

Afgelopen week hebben wij op Koh Chang een aantal keer genoten van een heerlijke Thaise massage op het strand. Naast onze strandtent is een klein hotelletje waar drie dames een kleine beautysalon hebben; lees drie strandbedden onder een palmboom. De dames zijn echt heel vriendelijk, hebben veel plezier met elkaar, kletsen de oren van je kop (terwijl zij ze er ondertussen bijna vanaf trekken;-)) en zijn vooral ontzettend behendig met hun sterke vingers en puntige ellebogen. Het is altijd weer een feestje om hun openlucht salon te bezoeken, totdat ik gisteren na mijn laatste rek-en-strek-sessie naast mij kijk en zie dat de Thaise dame naast mij uitgebreid nagekeken wordt op grijze haren...dacht ik tenminste?! Maar wanneer even later de luizenkam er aan te pas komt, begint het bij mij natuurlijk overal gelijk te jeuken.....want wie weet wie er eerder met zijn "grijze" haren op mijn kussentje heeft gelegen? En dat zijn de beestjes waar ik echt niet van houd.....je ziet ze niet, maar je voelt ze wel...brrrr. Tijd om afscheid te nemen van het "zijn" op Koh Chang en "onderweg" te gaan naar Bangkok....hopelijk zonder beestjes....al zijn er overal allemaal beestjes!

Misschien moet ik na de shopsessie in Bangkok, toch ook nog maar even langs de kapper gaan voor een lekkere, pittige korte coupe;-)


Liefs,

Fred & Petra