Een korte reis, 1 lang verhaal en heel wat foto's

Het is al even geleden dat we samen op vakantie zijn geweest en nu gaan we eindelijk weer eens met elkaar op pad. Al hebben wij ons prima vermaakt op de afgelopen reizen, die wij apart van elkaar gemaakt hebben...we blijven toch elkaars favoriete reismaatjes! Dus samen gaan we weer op reis. Niet voor lang en niet heel ver weg, maar we gaan verder in Italië daar waar we vorige jaar gestopt zijn. Waren het vorig jaar Rome en Toscane wat we met de auto en de tent verkende, nu gaan we lopend en met de trein vanaf Pisa langs de prachtige kust richting Portofino en Cinque Terre. Een mooi vervolg van een toen ook heerlijke reis en we verheugen ons dan met name op het heerlijke eten en de zalige wijnen...terwijl we tussendoor ook nog wat gaan wandelen. Zoals gezegd, voor elk reismaatje wat wils;-)

Ondanks dat het niet ver vliegen is naar Pisa, hebben we een toch wat lange reis voor de boeg als we op Hemelvaartsdag om 6 uur al in de auto zitten...op weg naar Eindhoven Airport. Een zeer goedkope vlucht met Ryanair brengt ons op dit bijzondere vliegveld aan de rand van de stad, langs de A2. Er is op deze vroege ochtend nog geen kip op de weg, maar als we rond 8 uur de terminal van de luchthaven binnen komen is het een drukte van belang. We spelen zelf voor stewardess met inchecken en even later zitten we in het zonnetje aan een heerlijk ontbijtje bij de Starbucks. Een fijn begin van de vakantie...dat konden we om 5 uur nog niet zeggen toen de wekker ging;-) Na het ontbijt begeven we ons naar de douane en hier is het een drukte van belang. De wachtrij bij een gemiddelde attractie van de Efteling is er niets bij. En wanneer het personeel ook nog om de paar minuten schreeuwt wat we allemaal uit onze tassen moeten halen en wat we uit moeten trekken verlang ik stiekem toch een beetje naar het goeie vertrouwde Schiphol. Dit gevoel wordt even later nog eens vergroot als we door een soort systeem van hekken voor het vliegtuig worden klaargezet. Het geeft het gevoel alsof we een kudde vee zijn, dat op transport gaat. Maar vanuit Lean-oogpunt kan ik niet anders zeggen dat ze dit proces zeer efficiënt hebben uitgedacht. Het vliegtuig blijft niet langer dan noodzakelijk aan de grond en elke minuut en mankracht telt...lang leve Ryanair. Neemt niet weg dat klantvriendelijkheid ver te zoeken is....maar goed, daar betaal je dan ook niet voor. Als alle schaapjes in het juiste kooitje zitten gaan we op tijd de lucht in. Het weer boven Europa is prachtig en we genieten dan ook van het uitzicht als we over de besneeuwde Alpen vliegen. Ook de Mont Blanc zien we aan ons voorbij gaan en ik zeg tegen Fred..zo die top heb je gezien, daar hoef je niet meer naar boven;-)
Na 1,5 uur vliegen komen we aan op Pisa Airport en ik keek al uit naar het moment dat we zouden landen. Ryanair laat dan altijd een zeer opzwepend trompetgeschal horen als ze op tijd geland zijn. En ja hoor, als de wielen de landingsbaan raken speelt de fanfare vol overgaven;-) Even later maken we gelijk weer kennis met de Italiaans chaos. Het duurt toch zeker een uur voordat onze bagage komt en als we in de centrale hal een kaartje voor de trein naar Camogli willen kopen zijn we ook nog een half uur zoet. Maar we hebben vakantie, zijn vrij, de zon schijnt..wie maakt ons wat. Uiteindelijk vertrekken we om 14 uur met de trein richting Camogli en we genieten van het nog groene landschap wat aan ons voorbij trekt. Ondertussen lunchen we met Hollandse krentenbollen en koude cola...we hebben de reissfeer gelijk weer helemaal te pakken! Uiteindelijk komen we even over vier aan in Camogli, een klein havenplaatsje in de buurt van Portofino. Hier gaan we met de rugzak op, op pad naar onze B&B en het is even zoeken. Terwijl we na 5 minuten lopen tegen een flinke heuvel op, nog eens een blik op de kaart werpen stopt er een auto naast ons. Een allerliefste dame met een heerlijk Italiaans accent vraagt of ik Petra ben? Zij is de eigenaresse van B&B Gabbianella en heet ons zeer hartelijk welkom met 3 woorden Engels. Nog geen minuut later heeft ze ons (en onze rugzakken) in haar piepkleine autootje gepropt en scheurt eerst de heuvel weer af om ons het centrum te laten zien. Supermarkt op links, station op rechts, winkelstraat voor ons en allerlei trappen die ons sneller naar de B&B kunnen brengen. Vervolgens scheurt ze in de tweede versnelling de berg weer op, ondertussen maar ratelend over van alles en nog wat. Ik glimlach wat...Fred glimlacht wat, af en toe laten we si si si horen en ondertussen zijn we blij dat ze ons heeft opgepikt want het is een behoorlijke klim om hoog. Maar als we uiteindelijk bij de B&B zijn, is het uitzicht over het dorp, de baai en de zee adembenemend. Van buiten ziet de B&B niet heel sfeervol uit, maar als we even later binnen worden verwelkomt door de zoon van Gabbianella, komen we in een aller schattigst huis te recht. Het is een kleurrijk geheel met allerlei kunst en vooral kitch, maar het voelt gelijk als thuis. Wij krijgen de kamer der liefde en deze doet haar naam eer aan. Donker rode muren, een hemelbed met witte gordijnen en overal waar we kijken...hartjes. In de woonkamer staat een buffetkast waar we lekker thee en koffie kunnen zetten en we komen eerst eens even bij van de reis. Vervolgens trekken we lekker onze slippers aan en vertrekken naar het centrum en de haven van Camogli om even de benen te strekken, van het zonnetje te genieten en een hapje te eten. Camogli is een smal dorpje wat zich tot hoog in de heuvels uitstrekt. Het centrum ligt helemaal beneden aan het water, bij het strand en de haven. Hier bevindt zich ook een boulevard met zitjes, winkeltjes en restaurantjes. We kopen een stuk focaccia en een biertje bij de bakker en gaan op de bankjes lekker even genieten van het uitzicht, de warmte en het zonnetje. De toch wel weer lange reis is snel vergeten en de vakantiestemming zit er gelijk in. Als de zon onder gaat gaan we lekker pasta met anjovis eten, een specialiteit van dit dorp en natuurlijk spoelen we het weg met een flesje rood. Na het eten slenteren we over de boulevard terug naar onze B&B en natuurlijk stoppen we ook nog even voor de eerste Italiaanse gelato. Na een flinke klim over vele trappen storten we moe en zeer voldaan om 22 uur in ons hemelbed in elkaar.

Vrijdagochtend worden we door Roberto, de zoon van Gabbianella, verrast met een geweldig ontbijt. In de woonkamer staan een aantal prachtig gedekte tafels met een mengelmoesje van prachtig servieswerk, mooie glazen en heerlijke verse producten. Het ontbijt is echt met veel zorg klaargemaakt en we genieten van verse sap, knapperige croissants gevuld met room en chocolade, verse focaccia, heerlijke soorten beleg en zelf gemaakte jam. We eten natuurlijk veel te veel, maar we gaan vandaag een dagje wandelen, dus we kunnen wel wat energie gebruiken. Het gebied aan deze kust is grillig en zeer heuvelachtig, dus we moeten even later ook gelijk aan de bak als we beginnen aan een wandeling naar het dorpje San Frutuosso. Dit is een heel klein dorpje, met een kerkje aan het strand in een kleine inham op het schiereiland van Portofino. Camogli ligt aan de westkant van het schiereiland, Portofino aan de oostkant en San Frutuosso ligt aan de zuidkant er tussen in. Het is alleen per voet of per boot te bereiken, maar aangezien er vandaag behoorlijk wat wind staat, zal er geen boot varen. De wandeling start voor ons met 810 treden tussen de wijngaarden door omhoog naar het dorpje San Rocco. Het is nog wat bewolkt en dit zorgt ervoor dat we niet gelijk zweten. We kunnen zo lekker opwarmen. Vanaf San Rocco lopen we langs een prachtig kustpad langs de rotswanden naar het hoogste punt van het schiereiland. Aangezien we stijgen naar een hoogte van meer dan 600 meter, lopen we steeds meer de laaghangende wolken in. Het zorgt er voor, dat het wat fris aanvoelt, zeker aangezien we inmiddels behoorlijk zweten van het steile klimmen. Fred is natuurlijk volledig in z'n element, maar ik moet toegeven...ook ik vind het heerlijk om het luie zweet er weer eens uit te werken. Na bijna 2 uur klimmen komen we aan op het hoogste punt van het schiereiland en vanaf hier dalen we stijl af naar de kom waarin San Fruttuoso verstopt ligt. De bovenbenen worden flink getest met afdalen, maar als we na een uur afdalen beneden op het strand aankomen, worden we verrast met een aller schattigst dorpje. Een kerk, een fort, 4 huizen en evenveel restaurants....maar alles gelegen in een prachtige smalle baai met een idyllische strandje en azuurblauw water. Onder de gewelven van de kerk loopt het strand door en hier heeft een familie een klein restaurantje gecreëerd. Er staan wat tafels en krukjes in het kiezelstrand, naast een paar houten vissersbootjes en in een professorisch keukentje staat oma te koken, terwijl zoonlief de bestellingen opneemt. Het enorme ontbijt van die ochtend is allang verteert na 3 uur klimmen en afdalen en we besluiten een lekkere lange pauze te nemen. Oma maakt voor ons lasagne en zoonlief brengt een karafje witte wijn en wat vers brood. Wij trekken lekker onze bergschoenen uit en drogen op in de zon die het langzaam wint van de wolken. Het is zeer aangenaam vertoeven op deze zalige plek, al beseffen we even later dat we ontzettend veel geluk hebben dat de boten niet varen vandaag. Dit zorgt er namelijk voor dat er alleen een enkele verdwaalde wandelaar het strand op komt en er geen bootladingen toeristen worden losgelaten in dit kleine dorpje. Na de heerlijke lasagne laten we ons verleiden door oma's zelfgebakken cake. Na ruim een uur gaan we met volle buikjes weer op pad, maar niet nadat we nog een glaasje limoncello hebben gekregen voor dat we vertrekken. Gezien de isolate ligging van het dorpje tussen enorme hoge kliffen, moeten we gelijk weer flink aan de bak met klimmen en deze keer is het nog steiler dan vanmorgen. En aangezien de zon er nu bij is, loopt het zweet in straaltjes van onze lijven af. Maar als we na een uur klimmen en klauteren weer op hoogte zijn, kunnen we een prachtig pad volgen wat langs de kliffen van dit schiereiland loopt. Het is inmiddels prachtig weer, de wind heeft de wolken verdreven en de zon schijnt uitbundig. Onder ons slaan de golven kapot op de ruige rotsen en de bomen en struiken staan in volle bloei met gele, witte en paarse bloemen en geuren zalig. Het is echt geweldig om hier te lopen, zonder dat we al te veel mensen tegen komen. Op sommige stukken loopt het pad over een aantal grote rotsblokken en hier liggen grote kettingen om je zelf aan vast te houden. Geen overbodige luxe, aangezien de afgrond hier meer dan 200 meter loodrecht naar beneden gaat. Hoogtevrees is hier niet wenselijk. We klimmen en klauteren zeer geconcentreerd verder en over een stuk van 4 km doen we wel meer dan 2 uur. Wanneer ik weer ergens aan een ketting hang en de zee onder me zie beuken...moet ik toch wel toegeven dat dit toch wel erg gaaf is. Ik zeg tegen Fred dat ik zo mee de Aconcagua op had gekund. Hij glimlacht me heel lief toe;-) Uiteindelijk komen we op een wat beter begaanbaarder stuk aan en we nemen nog even een rustpauze. De spieren zijn toch wel wat in shock na al dit harde werken...dat was voor mij al weer wat jaren geleden, wat zo lang wandelen betreft. Maar in de basis zit het gelukkig nog steeds goed. Na de rustpauze lopen we weer verder en na nog een half uurtje wandelen, komen we weer aan in San Rocco. Hier is net voor het dorp een kleine bar in de rotsen met een klein terras op een soort smal plateau, met een fenomenaal uitzicht. We besluiten nog lekker een zeer verdiende borrel te nemen. Ondertussen genieten we van de zon die langzaam onder gaat, terwijl we uitkijken over de kust van Camogli tot aan Genua. Wat een zalig einde op een beeldschone plek na een heerlijke intensieve dag. Bij de plaatselijke traiteur scoren we nog wat focaccia, tomaten en kaas voor t avondeten, waarna we vervolgens weer 810 treden afdalen naar Camogli. Hier komen we rond 19.30 uur pas weer aan. De douche en de focaccia met kaas en tomaten zijn nog nooit zo lekker geweest. En niet vreemd dat na zo'n dag om 21 uur het licht uit gaat;-)

Uiteraard valt het zaterdagochtend niet mee om het bed uit te komen, want de beenspieren hebben het toch wel zwaar gehad gisteren....gelukkig ook bij Fred, dus dat geeft wel aan hoe pittig het was! Maar het ontbijt van Roberto staat al weer op ons te wachten en aangezien het weer vanmorgen zeer zonnig is, staat de tafel gedekt op het dakterras. En ook dit is weer een enorm kadootje. Het uitzicht over Camogli, de zee en de zon die ons verwarmt...en dat terwijl Gabbianella zelf appelcake heeft gebakken voor het ontbijt; vakantie in optima forma;-)
We besluiten dan vandaag ook wat rustiger aan te doen en nemen de trein naar Santa Margaritta, aan de andere kant van het schiereiland. Hier slenteren we lekker langs de haven en het strand en na een kopje koffie nemen we de boot naar Portofino. Het is een heerlijk boottochtje en het zicht op Portofino als je aan komt varen is schilderachtig. Fred wordt gelijk met z'n werk geconfronteerd als er 2 enorme jachten voor de haven liggen. Geen Feadships ziet hij al van verre, maar desalniettemin ziet het er imponerend uit. Portofino wordt ook wel eens het kleinere zusje van St Tropez genoemd en die sfeer heeft het ook wel, al is het niet normaal hoeveel toeristen hier rondlopen. Uiteindelijk weten we langs het water in de haven een leuk plekje te bemachtigen voor een drankje. We genieten van het uitzicht, de mensen die voorbij paraderen en vooral van het drankje zelf, aangezien we 20 euro moeten aftikken voor een biertje en een glas witte wijn. Daar krijgen we dan wel een schaaltje chips en olijfjes bij...dat dan wel weer;-) Na de borrel nemen we de bus terug naar Santa Margaritta, waar we nog een lekker ijsje nemen en wat over de boulevard wandelen. Vervolgens nemen we de trein terug naar Camogli. Hier halen we bij de traiteur wederom lekkere kaasjes, focaccia, salami en een goede fles wijn...het is dolce vita hier in Italië!

Zondagochtend genieten we nog 1 keer van het overdadig ontbijt van Gabbianella en Roberto. Wat een verwennerij waren deze dagen in hun bijzonder gastvrije B&B. Wanneer we met onze rugtasjes op naar het station willen lopen, staat Gabbianella er op om ons naar het station te rijden en aangezien het al aardig warm is, laten we ons dat geen 2x zeggen. Bij het station nemen we met dikke knuffels afscheid en even later zitten we alweer in de trein naar onze volgende bestemming! Nog geen uur later komen we aan in Levanto en hier gaan we op zoek naar het appartementje wat we gehuurd hebben. We moeten ons op een ander adres melden en dit blijkt een makelaarskantoor te zijn. De eigenaar heet ons welkom en brengt ons even later naar het appartement waar we de komende dagen verblijven. Het blijkt een studio te zijn, op de begane grond van een oud, statig en sfeervol herenhuis. We hebben zelfs een kleine tuin met eigen citroenbomen. Heel anders dan de B&B, maar ook ontzettend leuk. Hoge plafonds, een woonkamer, keuken en slaapkamer in een en een heerlijke grote zithoek in de tuin. Ook hier gaan we het wel even uithouden. Nadat we alles een beetje geïnstalleerd hebben, gaan we Levanto ontdekken en het blijkt dat we maar 50 meter van het zandstrand zitten, midden in het leuke centrum van Levanto. Dat idee hadden we nog niet toen we de grote tuin van ons appartementencomplex inliepen. Bij een biologische winkel kopen we wat fruit en yoghurt voor de lunch en op onze eigen terrasje genieten we van deze verse vitaminen. Het voelt een beetje alsof we hier wonen...en dat voelt best goed;-) Na een middagsiësta in het zonnetje in onze eigen tuin gaan we opnieuw het dorp in en hier is het inmiddels wat levendiger. Het is zondag en de meeste mensen komen van t strand, drinken nog een borrel op een van de terrassen en slenteren nog langs wat leuke winkeltjes. Ook wij lopen lekker even door het gezellige dorp en uiteindelijk doen we bij de supermarkt wat boodschappen voor de komende dagen. Het ontbijt moeten we nu zelf verzorgen, maar ook voor het avondeten besluit ik zelf de keuken in de te gaan. Met alle heerlijke verse producten hier heb ik echt zin om zelf te koken. En met zo'n heerlijke tuin, hebben we ook een fijne plek om van een zalig dinertje te genieten. Goede verse tomaten met een heerlijke buffelmozzerella en basilicum als voorgerecht. Gegrilde groene asperges met proscuito ham als hoofdgerecht en dat alles natuurlijk vergezeld met een heerlijke fles rood uit deze streek van Cinque Terre. En natuurlijk een karaf water met citroenen uit onze eigen boom;-) Als toetje houden we het simpel; thee, met ook weer verse citroen, en een heerlijk stuk chocolade. Wat een heerlijk relaxte dag zo.

Maandag gaat ondanks dat we vakantie hebben toch al vroeg de wekker, want we gaan vandaag weer een wandeling maken. Deze keer gaan we richting Cinque Terre. Dit is een gebied langs de grillige kust, waar 5 dorpjes op loopafstand van elkaar liggen. De dorpjes liggen echt tegen de kustwand aangeplakt en bestaan uit vrolijk geschilderde huizen, verbonden door vele smalle en steile steegjes....en elke jaar, dag in dag uit worden deze dorpjes bezocht door hordes toeristen. Deze komen per trein of boot aan en worden dag in dag uit in al deze dorpjes uitgespuugd. Wij kiezen voor een alternatieve manier en gaan wandelen van dorp naar dorp. Er zijn verschillende wandelingen die allen onderdeel zijn van de Sentiero Azzurra, een langeafstand wandeling langs de kust van Italië. We nemen er alle tijd voor en besluiten voor vandaag de middelste 3 dorpjes te bezoeken. De trein vanuit Levanto brengt ons in 20 minuten naar Manarola, samen met honderden andere toeristen. Maar in het klein dorpje verspreiden deze zich al snel en wij kijken eerst even rond. Eigenlijk willen we bakje koffie drinken, maar kunnen niet echt een leuk, geschikt plekje vinden. Uiteindelijk drinken we boven in het dorp bij de kerk wat water, waarna we vervolgens op pad gaan naar het volgende dorp. De route die we het eerste stuk volgen is een alternatieve route van de Sentiero Azzurro, aangezien een grote landslide in 2012 het pad langs de kust heeft weggeslagen. We lopen nu via een alternatieve route boven langs de kliffen, al betekend dit wel dat we eerst weer een paar honderd meter moeten stijgen. Rustig klimmen we gestaag via vele trappen naar het dorpje Volastra, wat hoog boven op de kliffen ligt. Het pad loopt door vele wijngaarden heen en een uur lang lopen we de ene trap naar de andere trap op. Het zweet loopt weer in stralen van ons lijf af, maar het uitzicht wordt mooier en mooier dus we gaan vrolijk verder. Uiteindelijk komen we na een uur klimmen in Volastra aan, waar we bij de plaatselijk bar alsnog ons inmiddels echt verdiende cappuccino nemen...met een heerlijke zelfgemaakte notentaart. Op het pleintje voor de bar zitten we in het zonnetje te genieten en ik besef dat ik wandelen vooral hierom zo leuk vind;-) Na de pauze wandelen we verder naar Corniglia en het wandelpad loopt dwars door de wijngaarden heen en hier en daar zien we ook grote, oude olijfbomen staan. Het uitzicht is prachtig, het pad loopt glooiend en het is een genot om via deze alternatieve route naar Corniglia te wandelen. Na een uurtje zien we ver in de diepte de grote rotspunt al liggen waar Corniglia op gebouwd is. Het betekend weer een zware afdaling voor we beneden zijn, maar de benen zijn inmiddels goed getraind. Uiteindelijk komen we aan in het ook weer leuke dorpje met allerlei kleine steegjes, pleintjes en mooie doorkijkjes naar zee. We struinen wat rond en vinden uiteindelijk het schattige restaurantje wat we als tip hebben doorgekregen. Restaurant is een groot woord, het is meer een wijnbar/traiteur die naast de winkel een kleine tuin hebben met wat tafeltjes en stoelen onder de wijnranken. Vanuit de tuin kijken we zo op het dorp en op zee....een prachtige plek voor een volgende rustpauze. De lunch bestaat uit focaccia met gegrilde groenten en aangezien we bij een wijnbar zitten, genieten we van een glas heerlijke frisse wit uit deze regio...wat kan wandelen toch geweldig zijn! Maar de wijn zakt gelijk in de benen en het valt niet mee om na de lunch weer op pad te gaan. Toch hebben we nog een tocht van 2 uur voor de boeg met uiteraard eerst weer een lekkere klim. Maar daarna gaat het pad wat op en neer en hebben we uitzicht over de gehele kust van Cinque Terre. Links van ons zien we Corniglia, waar we geluncht hebben. Even verderop ligt Manarola, waar we deze ochtend gestart zijn. En heel in de verte zien we Riomaggiore, waar we later in de week nog naar toe gaan. Rechts van ons zien we Vernazza, waar we nu naar toe lopen en verderop Monterosso, het 5e dorp hier aan de kust. Vernazza zien we steeds dichterbij komen en het dorp ligt op een prachtige plek, op een uitstekende rots in zee. Het dorp slingert zich een weg naar de zee en helemaal aan de andere kant van de rots ligt een kleine beschutte haven. Net voordat we aan de laatste afdaling naar het dorp beginnen, komen we langs Bar La Torre. Ook dit adresje hebben we als tip gekregen om een borrel te drinken en we snappen waarom. Het uitzicht vanaf dit terras is fenomenaal en vinden dat we na 2 uur lopen wel weer een break verdient hebben. De schoenen gaan uit, we nestelen ons lekker in het zonnetje en genieten van de glinstering van de zon op de Mediterane en het kleurrijke dorpje Vernazza onder ons. Fred weet het geniaal te omschrijven....eigenlijk is het oude troep...in allerlei kleurtjes. Maar het ziet er schilderachtig uit, al is dat natuurlijk al snel hier wanneer de zon schijnt. Maar als je goed kijkt is het meestal slecht onderhouden...al zou je dat ook karakteristiek kunnen noemen;-) Wanneer de zon steeds verder in zee zakt, dalen we af naar de kleine haven van Vernazza en daar is het een drukte van jewelste. Na een heerlijk ijsje houden we het snel voor gezien en nemen de trein terug naar Levanto, waar we een kwartiertje later al aankomen. Hier lopen we nog even langs de groenteboer voor wat fruit voor het avondeten. En in ons eigen huisje genieten we weer van een welverdiende douche en een fruitsalade.

De volgende dag besluiten we het weer wat rustiger aan te doen en met de trein naar Monterosso te gaan, daar lekker te lunchen en het strand te bezoeken. Maar voordat we vertrekken drinken we eerst een lekkere cappuccino bij de patisserie op de hoek van de straat. Verder struinen we nog wat door de kleine straatjes van Levanto, waar het maandagochtend is en iedereen weer in het dagelijkse ritme verder gaat. Rond de middag nemen we de trein naar Monterosso, waar we na 5 minuten al aankomen. Het ligt letterlijk aan de andere kant van de heuvel, maar zoals gezegd...we doen het wat rustigere aan vandaag, niks geen stevige klim. In Monterosso ligt het treinstation letterlijk aan het strand. De trein gaat hier vooral door heel veel tunnels, alleen op het stukje waar het station is, komt het uit de tunnel. Het is bijna raar om vanuit de trein het strand op te stappen. Monterosso is een wat groter dorp en ligt verspreid over 2 baaien en we lopen langs de boulevard naar het oude gedeelte van het dorp. Hier is ook een haventje en het is een drukte van belang in de haven. Ook hier struinen we weer wat door de kleine straatjes en kijk ik kwijlend naar een aantal winkels waar ze vooral prachtige linnen kleding verkopen. Maar ik weet me in te houden...of Fred is er bij, dat kan ook;-) Voor de lunch vinden we een leuke pizzeria aan een rustig pleintje bij de kerk en aan de haven. Hier genieten we van de eerste pizza deze vakantie. Weggespoeld met een karafje huiswijn, die alleen lekker smaakt na een hap pizza...maar we zitten heerlijk in het zonnetje en de pizza is zalig...wie zeurt er dan over de wijn! En ook de tiramisu en crema catalana zijn heerlijk, dus we kunnen er weer even tegen. Na de lunch lopen we terug naar het nieuwe gedeelte van het dorpje en hier houden we lekker 2 uurtjes siësta op het strand. De ruisende golven van de zee, druk pratende Italianen en huilende kinderen....we vallen al snel in slaap;-)
Rond een uur of 5 nemen we de trein terug naar Levanto en hier eindigen we dag weer met een heerlijke verse fruitsalade. Met zo veel aanbod van vers fruit en na zulke uitgebreide lunches is het ook meer dan genoeg. Een heerlijke vakantiedag zo!

En na zo'n heerlijke luie dag...besluiten we er woensdag nog maar zo'n lui dagje aan vast te plakken. Het is tenslotte vakantie. En we hebben het ritme inmiddels goed te pakken, want we slapen zo ongeveer van 22 uur tot 8 uur. Vervolgens starten we rustig op met een lekker ontbijtje en het is al rond elven als we weer op pad gaan. We lopen door het centrum en over de wekelijkse markt naar het station. De weekmarkt is zo'n echte ouderwetse markt, met spullen waarvan je vermoed dat ze er 10 jaar geleden ook al lagen. Uiteindelijk nemen we wederom de trein en deze keer naar het dorp nummer 5; Riomaggiore. Hier komen we na 25 minuutjes aan en bij een prachtig uitkijkpunt over de smalle baai en de grillige kust doen we bij een klein cafeetje een cappuccino en zelfgemaakte taart, het beloofd weer een geweldige dag te worden;-) Zeker als de lucht ook weer helemaal schoon trekt en de zon uitbundig schijnt. Na de koffie slenteren we opnieuw door het dorp en ook deze keer moeten we door een lange tunnel om aan de andere kant van de heuvel in een andere baai te komen, waar het oude dorpje en de haven liggen. Het haventje is ook weer te bereiken via een steile trap naar beneden door een tunnel en dan kom je in echt een piepklein haventje. Het ligt in een soort v-vorm achtige baai en op het breedste stuk is het misschien maar 50 meter. De wind waait vandaag behoorlijk en de golven beuken dan ook flink op de rotsen. Het zorgt er voor dat er geen boten varen vandaag en dat maakt het in dit haventje relatief rustig. In de hoek bij het haventje zit een wat luxer visrestaurant met een prachtig terras en we besluiten vandaag eens flink uit te pakken. De plek is pracht, de locatie geweldig en uiteindelijk het eten fenomenaal. Zwaardviscarpaccio met sinaasappel, tonijncarpaccio met citroendressing, spaghetti met ansjovis, kappertjes en olijven, linguine met rode mul en groene asperges en dit alles vergezelt met een fles frisse, droge witte Litan uit Riomaggiorre...en dat terwijl de zon uitbundig schijnt, de zee een rustgevend geluid maakt en we genieten van elk moment, elke hap en elkaars gezelschap...dit is waar het leven toch om gaat;-) Het is uiteindelijk al ver na vieren als we na een espresso en een tiramisu het terras verlaten. We wandelen rustig terug naar het uitkijkpunt waar we vanmorgen koffie hebben gedronken en aangezien we nog een half uur op de trein moeten wachten, besluiten we nog even een kopje thee te drinken en voor een laatste keer te genieten van het mooie uitzicht. Uiteindelijk komen we rond 18 uur weer aan in Levanto, waar we nog even boodschapjes doen en in het park nog een gelato eten tussen de oudjes die daar de dag zitten door te nemen....wat een heerlijk relaxt leven zo!

Donderdag is alweer de laatste dag hier aan de kust en de vooruitzichten qua weer waren niet heel best. Toch als we 's morgens de luiken voor de terrasdeuren opendoen is het een zeer blauwe lucht met hier en daar een schapenwolk. We hebben voor vandaag een mooie wandeling op het programma staan, die langs de kust van Levanto naar Bonassola en Framura loopt. Het bijzondere van deze wandeling is, dat het over het oude spoor gaat wat hier vroeger langs de kust liep. Het is vooral een vlakke wandeling, die voor een groot gedeelte door tunnels gaat en hier en daar prachtige doorkijkjes heeft naar de grillige kust. Mocht het gaan regenen lopen we voor een gedeelte in ieder geval droog. Maar als we op straat uitlopen en op de boulevard aankomen, zien we vooral een strakblauwe lucht en een prachtig wilde zee. We lopen de boulevard af en aan het einde van de baai lopen we zo de eerste tunnel in. Het is er vooral heerlijk rustig en het is alleen het geluid van de zee wat we horen. Na ruim een haf uurtje wandelen komen we aan in Bonassola en dit is een heel klein dorpje met het gebruikelijke pleintje bij de kerk met een bar. Hier doen we koffie, voordat we verder lopen naar Framura. Het tweede gedeelte bestaat uit nog meer tunnels, met her en der een open stuk waar we in de diepte onder ons kleine strandjes zien liggen. Maar eerst lopen we door naar Fremura. Het is echt een heel klein dorpje, wat vooral bestaat uit een haventje met kleine bootjes en een treinstation. De huizen liggen vooral verspreid tegen de steile heuvels aan. Na even rondgekeken te hebben, besluiten we terug te gaan naar Bonassola voor de lunch. Hier hadden we al een leuk restaurantje aan het strand gezien, met een heerlijk terras en nog geen uurtje later zitten we daar dan ook te genieten. Een goed bord pasta met een biertje en een wijntje en dan ook nog maar een toetjes, aangezien er heerlijke zelfgemaakte taarten in de vitrine staan. Abrikoos-ricotta taart en chocolade-noten taart...wat een kadootje weer! Zeker ook omdat de weersvoorspellingen er goed naast lijken te zitten, want in plaats van regen, schijnt de zon nog steeds uitbundig. Na de lunch lopen we terug naar Levanto, waar we nog een uurtje op het strand doorbrengen. Een heerlijke plek voor een siësta, terwijl de golven in de baai hoog zijn en de surfers spelen. Aan het einde van middag halen we voor de laatste keer nog een ijsje in het dorp, welke we in het park weer opeten. Daarna gaan we terug naar ons binnen tuintje voor een relaxte avond. We hebben vandaag tenslotte toch nog 12 km gelopen;-)

Vrijdagochtend zijn we al vroeg wakker en we besluiten dan ook maar lekker op tijd op pad te gaan. Alleen loopt het niet allemaal heel vloeiend, want als we de sleutel van het appartement willen afgeven en betalen is er nog niemand op kantoor. Ik besluit even terug te lopen daar het appartement en daar de sleutels en het geld achter te laten. Zo lost het zich wel weer op. Vervolgens komen we op het station van Levanto aan en als ik treinkaartjes voor de trein naar Pisa koop, laat mijn Italiaans me even in de steek...i.p.v. kaartjes voor de regulaire trein te kopen die om 10.10 uur vertrekt, blijk ik uiteindelijk kaartjes voor de rechtstreekse sneltrein van 11.00 te hebben gekocht....ik vond het al wat prijzig;-) Staan we dan lekker vroeg op het station, moeten we nog een uur wachten. Al blijkt even later, als we aan een heerlijke cappuccino zitten in de stationsrestauratie, dat de regulaire trein vertraging heeft...elk nadeel heeft toch maar weer een voordeel. En al komt ook onze sneltrein wat later aan, de reis verloopt vervolgens voortvarend en het is toch wel aangenaam om in zo'n lekkere luxe trein te zitten. Om 12.30 uur komen we in Pisa aan en hier lopen we naar onze B&B, war we nog een nachtje slapen voordat we zaterdag naar huis vliegen. Het blijkt weer een fijne B&B te zijn. Alles keurig netjes, schoon en qua ligging tussen het treinstation en het vliegveld een prima plek voor ons...voor nog geen 40,-- per nacht. Als we de tassen hebben neergezet, gaan we op pad richting het centrum van Pisa om nog even lekker te shoppen. Maar we belanden eerst bij een superleuk buurtrestaurantje waar het een drukte van belang is zo rond lunchtijd. En als de Italianen hier lunchen...dan willen wij dat ook wel proberen. En wat eet je als je in Pisa bent.....natuurlijk een ovenheerlijke pizza. Uiteraard te groot en te veel en ik krijg het gevaarte gewoon niet op. Wat niet weg neemt, dat ik toch ook die zelfgemaakte tiramisu nog wil proberen die mij vanuit de vitrine de hele tijd al toelacht;-) Fred helpt me gelukkig een handje. Uiteindelijk rollen we tonnetje rond naar buiten en gaan eerst eens een stuk wandelen naar het centrum van Pisa. Vorig jaar hebben we alle toeristische trekpleisters al gezien hier in Pisa en we gaan nu gewoon lekker shoppen. We struinen winkel in en winkel uit en weten beide nog wat leuks te scoren. Wanneer we aan het begin van de avond terug naar de B&B lopen, doen onze voeten meer zeer dan na een dag wandelen....t is hard werken dat winkelen;-)

En zojuist zijn we in 10 minuutjes naar het vliegveld gelopen. Gelopen ja...en dat hebben we in al die reizen nog nooit gedaan. Maar Pisa is geen enorme stad en het vliegveld ligt gewoon in een buitenwijk...en laat dat nu net de wijk zijn waar wij ook heerlijk geslapen hebben. Een vliegreis naar Eindhoven rest ons nog en dan zit deze vakantie er helaas weer op. En ondanks dat het voor ons niet heel lang en heel ver was, hebben we enorm genoten van deze heerlijke vakantie. Wat dat betreft heeft Italië een beetje ons hart gestolen. Heerlijk eten, zalige wijnen, prachtige cultuur, mooie natuur, zeer vriendelijke mensen en met een beetje geluk heerlijk weer....en dat hadden we;-) Nu is het weer aan de slag en dromen over een volgende reis....het zal nog wel even duren, maar dat geeft ons de tijd om eens te kijken naar welke bijzondere bestemming we zullen gaan...de reis er naar toe is tenslotte ook een avontuur op zich!


Liefs,

Fred & Petra