2022 - Arctic deel 1

Reisverslag Arctic – 19 juli t/m 4 augustus 2022

Nu we weer zo’n bijzondere reis gaan maken, is het wel een mooi moment om weer eens een ouderwets reisverslag te schrijven. En ondanks dat we pas een paar uur onderweg zijn, weet ik nu al dat het een groots avontuur gaat worden en daardoor vast ook echte een heel lang reisverslag;-)

Dinsdag 19 juli 2022

De afgelopen week was best wat hectisch met veel onduidelijkheid over onze vlucht naar Oslo op 21 juli en dan heb ik het nog niet eens over al het gedoe op Schiphol met enorm lange wachtrijen en bagageproblemen. Een lang verhaal kort; nadat duidelijk werd dat onze vlucht op 21 juli gecanceld zou worden hebben wij gezocht naar een goed alternatief. En dat betekend dat we vandaag vertrokken zijn voor een aantal dagen ‘ouderwets’ reizen. Niet met het vliegtuig, maar ‘gewoon’ lekker met de trein, boot en bus tot aan Oslo. En dat zorgde ervoor dat zwager Wim om 9 uur voor de deur stond om ons naar het station van Leiden te brengen, waar we even later in de trein naar Groningen stapten. Heerlijk relaxt en koel in de 1e klas coupe, wat geen overbodige luxe was met buiten temperaturen rond de 39 graden. En terwijl tropisch Nederland aan ons voorbij trekt, werk ik nog wat terwijl Fred een powernapje doet. In Groningen hebben we een korte overstap op de boemeltrein naar Eemshaven en wanneer wij met al onze bagage in de trein stappen, zien we gelijk dat we niet de enige reizigers zijn die richting Noorwegen gaan reizen met de Holland Norway Line, een nieuw ferry die sinds april dit jaar 2x per week naar Kristiansand in Noorwegen vaart. In het boemeltreintje naar Eemshaven ervaren we echt het gevoel dat we aan het einde van de Nederlandse wereld aangekomen zijn. Hier en daar kleine dorpjes met drie huizen en een verlaten treinstationnetjes met onherkenbare plaatsnamen…en dat terwijl we nog steeds in Nederland zijn. Aangekomen in Eemshaven lopen we in 10 minuten naar de boot, wat met zo’n 36 graden best even zweten is. Maar we genieten ervan, vooral omdat we weten dat in een paar dagen tijd de temperatuur zo’n 40 graden lager zal zijn. Na het inchecken mogen we lopend aan boord van de MS Romantica, wat net zo heerlijk klinkt als de Loveboat en de vakantiestemming zit er al helemaal in zo. Al snel vinden we onze hut en als we onze tassen hebben neergezet, voelt het gelijk weer als thuis. Rond 16 uur verlaat de boot de haven van Eemshaven en buiten genieten we van een verfrissende zeewind en gaan we ons nieuwe avontuur tegemoet in het hoge noorden van Europa. ’s Avond genieten we in onze hut van wat heerlijke kaasjes, een stokbroodje en een goed glas wijn, terwijl we ondertussen genieten van de ondergaande zon in zee….en dan vaart ook onze favoriete Wilson-boot ons voorbij, waarvan we ontzettend leuke herinneringen in Zeeland hebben;-)

Woensdag 20 juli

En was het gisteren al een relaxte reis, de boottrip is echt een minicruise naar Noorwegen. Als we na een hele rustige nacht wakker worden, zien we in de verte Noorwegen aan de horizon verschijnen. Rond 10 uur komen we in de haven van Kristiansand aan en ook hier is het heerlijk zomers weer. We lopen richting onze AirBnB voor de nacht en nadat we onze tassen hebben neergezet, lopen we terug naar het gezellige centrum van Kristiansand, waar het best druk is aangezien er een groot cruiseschip in de haven ligt. We struinen rond, drinken een kopje koffie en thee en lopen richting de haven en het strand waar veel Noorse families ook genieten van het zomers weer en vakantie vieren. Uiteindelijk vinden we een leuk terras aan het water voor de lunch en nu waren we best wat gewend qua prijzen tijdens onze eerdere reis door IJsland, maar de prijzen hier in Noorwegen overtreffen dat behoorlijk. Een biertje voor 15,-- euro en een glas wijn kost net even 2 kwartjes minder. Toch genieten we met volle teugen van de smakelijke vis, het uitzicht over de haven en het heerlijke zonnige weer. Na de lunch lopen we terug naar ons appartement, waar Fred naar de Tour de France kijkt en ik nog wat werk. De dag eindigen we met een klein hapje en drankje, terwijl we ondertussen nog een fantastische over de top Bollywood film kijken.

Donderdag 21 juli

We starten de dag op met een antigentest, welke we nodig hebben voor het boarden van ons schip naar de Poolcirkel. Gelukkig kunnen we een online test doen voor de juiste papieren en binnen een half uur hebben we een negatief getest certificaat in ons bezit, we zijn weer een stap dichter bij onze cruise naar de Poolcirkel. Maar vandaag gaan we eerst verder op pad en lopen we rond 09.30 uur bepakt en bezakt richting het busstation van Kristiansand. Gelukkig is het niet zo warm, maar wel lekker zonnig. We checken in voor de busreis en met een grote, luxe touringcar rijden we in een kleine 5 uur naar Oslo. En een luxe reis is het zeker, want er is gewoon wifi aan boord, waardoor ik naast wat werk ook nog een aflevering van Virgin River kan kijken. Uiteindelijk komen we ondanks enige vertraging onderweg op tijd in Oslo aan, waar het gezellig druk is rond de haven. Toch reizen we door naar het hotel bij het vliegveld aangezien daar ook Alison en Sandy de komende uren gaan aankomen. Het busstation zit gelukkig naast het treinstation, waardoor we heel makkelijk kunnen overstappen op de sneltrein naar het vliegveld van Oslo. We hadden natuurlijk bedacht om te gaan vliegen naar Oslo en aangezien we morgen ook nog door moeten vliegen naar Longyearbyen, was een hotel bij het vliegveld wel zo makkelijk. Uiteindelijk loopt ook het laatste deel van de reis lekker vlot en rond 16.00 uur checken we in bij ons hotel Runway, wat echt letterlijk ook langs de landingsbaan ligt. Wanneer we net geïnstalleerd zijn, komt het bericht dat ook Alison inmiddels is aangekomen. En ondanks dat het pas een paar weken geleden is dat we elkaar nog gezien hebben, is het weer een enthousiast welkom.

Wanneer wij net helemaal geïnstalleerd zijn komt Alison bij ons op de kamer gezellig een drankje drinken. En ondertussen hebben we inmiddels het bericht van Sandy ontvangen dat zij inmiddels vanuit München ook onderweg is naar Oslo. So far so good en we beginnen inmiddels te geloven dat het nu echt allemaal gaat gebeuren! Echter nog geen 5 minuten later, terwijl met een glaasje rood net toasten op deze bijzondere reis met elkaar, komt er een heel vervelend mailtje binnen; onze bootreis van Spitsbergen naar Groenland is gecanceld. Ik lees het Alison en Fred voor en Alison zegt vervolgens; en nu ga je zeggen dat het een grapje is. Maar dat is het helaas echt niet;-( De boot is eerder ergens tegen aan gevaren en blijkbaar heeft het een gat in de romp opgelopen waardoor het niet veilig genoeg is om verder te varen. Voorlopig is de boot afgekeurd en mag het de haven van Longyearbyen niet verlaten. We video-bellen gelijk met Julia, onze reisagent in Canada, en zij is ondertussen al aan het kijken geweest met welke boot we mogelijk als alternatief meekunnen. En terwijl wij op diverse fronten aan het schakelen zijn met bootreizen, vliegtickets en annuleringen komt net Sandy aan vanuit Amerika, zich van nog geen kwaad bewust. Fred gaat haar beneden ophalen bij de receptie, het is zeker niet het warme welkom wat we voor ogen hadden. Alison informeert vervolgens Sandy en na 30 uur reizen komt de boodschap bij haar nog niet helemaal aan. Maar in alle chaos is gelijk een ding duidelijk; we willen niet naar huis en willen alles op alles zetten om een andere reis te kunnen vinden. Julia is vanuit Canada een grote hulp en heeft rechtstreeks contact met diverse maatschappijen. Al snel blijkt dat er nog ruimte is op de Sea Spirit voor een 14-daagse rondom heel Svalbard/Spitsbergen. Echter komen we dan niet in Jan Mayen en Groenland en eindigen we onze reis ook niet in Reykjavik/IJsland. Dit betekend dat we nieuwe vluchten moeten boeken van Oslo naar Longyearbyen en terug en vervolgens ook nog nieuwe tickets van Oslo naar Amsterdam. Andere tickets en hotelreserveringen moeten geannuleerd worden en we moeten opnieuw ergens PCR-testen doen. Alle kosten moeten we eerst zelf betalen, wat natuurlijk ook het nodige bank-gedoe oplevert. De gehele avond staat in het teken van alles regelen, maar uiteindelijk is rond middernacht alles gelukt. Wat een stress, wat een ontzettend gedoe en toch ook wel een teleurstelling die we even moeten verwerken. Van slapen komt die nacht dan ook niet veel, gelukkig moeten we om 07.00 uur alweer naar het vliegveld van Oslo. Maar zo langzamerhand komt ook het enthousiasme voor deze nieuwe reis, die ook vast prachtig gaat worden.

Vrijdag 22 juni

En na een hele korte nacht, waar de hersenen nog een beetje doorwerken (behalve bij Fred, die ligt heerlijk te snurken;-), zitten we om 6.00 uur al weer aan het ontbijt. ‘Zal het dan toch allemaal nog goed komen’ gaat er steeds door mijn hoofd. Op het vliegveld gaat het allemaal heel soepel en met een kleine vertraging vertrekken we uiteindelijk met het vliegtuig naar de hoofdstad van Svalbard/Spitsbergen; Longyearbyen. Hier komen we rond de middag aan in een grijs en grauw poolgebied. We zijn allemaal weer ontzettend over-enthousiast, maar ergens in het achterhoofd zit nog steeds de vraag; zullen we nu dan echt wel gaan? Wanneer we even later bij de bagageband staan, zie ik een bekend gezicht. Door het mondkapje moet ik even heel goed kijken, maar ik twijfel er bijna niet aan dat het de kapitein is van het schip wat ons 10 jaar geleden naar Antarctica heeft gebracht. Sandy stapt op de man af en vraagt of hij Ernesto is? En ja hoor, hij is het. Wat ongelofelijk eigenlijk hoe klein de wereld is. En nu is de wereld van Antarctica en Arctic reizen ook weer niet zo groot, de kans dat je elkaar 10 jaar later op de ander Pool tegenkomt, nadat je in hetzelfde vliegtuig hebt gezeten…die kans is toch wel heel erg klein.

Nadat we onze bagage hebben opgehaald, proberen we Ernesto nog even een keer op te zoeken om gedag te zeggen. Maar helaas kunnen we hem niet meer vinden. We besluiten uiteindelijk maar in de bus naar ons hotel te stappen. Daar aangekomen checken we in en we merken gelijk al dat we te maken hebben met zeer veel eisende gasten. De Duitse dame voor mij, is echt zeer ontevreden dat haar kamer om 13.00 uur nog niet klaar is en laat dat op haar niet zo charmante Duitse manier weten. Gelukkig zijn onze kamers wel klaar en nadat we onze koffers en tassen naar de kamer hebben gebracht, lopen we het centrum van Longyearbyen in. Alison stelt voor om eerst even naar het plaatselijke VVV te gaan, voor een kaart van Longyearbyen, zodat we gelijk kunnen zien waar alles zit. Ik moet er vervolgens heel erg hard om lachen, omdat heel Longyearbyen bijna uit 1 lange straat bestaat waaraan alle winkels en restaurants zitten, dus hoezo een kaar nodig?! We struinen wat rond en op aanraden van onze eerdere pick-up gids belanden we bij Kroa. Een super leuk, relaxt en sfeervol eetcafé waar we heerlijk genieten van een mooseburger….en die smaakt echt helemaal prima! En terwijl wij zitten te genieten van onze late lunch, komt Ernesto binnenlopen om ook te lunchen....en zo klein is Longyearbyen dan wel weer. We schudden elkaar even de hand en kletsen heel gezellig bij. Wat een mooie en bijzondere ontmoeting, op een unieke locatie. Na de lunch lopen we nog wat verder door de winkelstraat en we besluiten om uiteindelijk toch wat wijn te kopen om mee te nemen aan boord. Ondanks dat het niet mag, is het natuurlijk wel lekker om wat te drinken te hebben in onze eigen hut. Alison en ik hebben weer onze gebruikelijke discussie over hoeveel we dan mee zullen nemen, natuurlijk zwichten we weer voor te veel en kopen we allebei een 3 liter box;-) Sandy gaat voor een sixpack gemberbier. Vervolgens verdwalen we ook nog bij de lokale bakker, waar we een paar heerlijke taartjes ophalen. Deze gaan we onder het genot van een kopje koffie en thee lekker opeten in onze zeer luxe kamer van het Radisson Arctic hotel. Een plek waar we zelf nooit zouden verblijven, maar wat onderdeel van deze nieuwe cruisereis is. Als dit een voorbode is van de luxe die we nog mogen verwachten, dan gaat het zeker helemaal goedkomen! Na de thee met taart maken we nog een heerlijke frisse wandeling door Longyearbyen en bij het bord wat het einde van de stad markeert wandelen we terug. Aangezien er hier veel ijsberen voorkomen, mogen we niet zonder geweer voorbij dit bord komen. Sterker nog, de grenzen van de stad worden door een aantal rangers bewaakt, waardoor je als bewoner/bezoeker wel zonder geweer, binnen de grenzen van het dorp, vrij mag rondlopen. Maar buiten de grenzen mag je alleen komen, als je ook daadwerkelijk een geweer bij je hebt en deze weet te gebruiken. Spannend aan de ene kant en aan de andere kant voelen we ons echt wel gewoon veilig. Bij de ingang van de supermarkt staat dan wel weer een groot bord dat het verboden is om wapens mee naar binnen te nemen;-) Na de wandeling gaan we terug naar ons luxe hotel en relaxen we nog wat op de kamer. Een zeer ontspannen en relaxte reisdag zo!

Zaterdag 23 juli

We starten de dag heerlijk rustig op met een fantastisch ontbijt in het hotel. Echter daarvoor moeten we eerst nog even een PCR-test doen en dit is zo ongeveer de laatste hobbel die we nog moeten nemen voordat we later vandaag aan boord mogen op de Sea Spirit. De dokter van de boot neemt de test af en het moet bijna onmogelijk zijn om positief te testen met deze test, die wel heel erg voor in de neus is. We vinden het helemaal prima, maar moeten stiekem ook wel een beetje lachen. Het verbaasd ons dan ook niet dat we negatief testen. Na het ontbijt leveren we onze bagage in, dit wordt eerder vandaag al met de zodiacs naar de boot gebracht. Gisteren werd ons al verteld dat vandaag de drukste dag van het jaar in Longyearbyen is, omdat er wel 9 boten in de haven liggen die wisselen van passagiers. Een grote logistieke uitdaging voor deze kleine havenplaats, waardoor onze boot niet voor de pier kan liggen, maar voor anker in de haven moet. Dit betekend ook dat wij dus met de zodiacs aan boord gaan. Altijd leuk! Maar eerst hebben we nog een paar uur ter vrije besteding in Longyearbyen. We winkelen nog wat, ik score nog een paar mooie handschoenen en we drinken bij Kroa nog een kopje thee. Daar zien we al een aantal mensen van de crew van de Sea Spirit, heel herkenbaar aan hun rode jassen met groot Sea Spirit-crew op de achterkant. Zij hebben een paar uur vrij en zitten hier vooral om gebruik te kunnen maken van het internet, iets wat zodra de boot Longyearbyen verlaat niet meer kan. Ondertussen schrijven wij nog even een kaartje naar huis, zodat we later ook een mooie postzegel en stempel hebben vanuit deze bijzonder locatie. Na de thee wandelen we een rondje Longyearbyen en bezoeken we de plaatselijke kerk, waar Fred nog even een kaarsje op steekt voor een goede reis. Uiteindelijk lopen we terug naar het centrum om een lichte lunch te gebruiken; thee met taart….want stel dat we dat niet meer krijgen op de boot;-) En dan is het tijd om richting de boot te vertrekken. We melden ons bij het hotel, vanwaar we worden meegenomen met een bus naar de haven. Daar liggen de zodiacs al klaar om ons naar de boot te brengen en we beseffen dat het avontuur nu echt, echt gaat beginnen! Wanneer we aan boord komen worden we ontzettend welkom geheten met een cocktail en lekkere hapjes en vervolgens worden we naar onze hut gebracht. En die mag er echt zijn, wat een luxe en wat heerlijk ruim. Zo’n luxe boot hebben we nog nooit gehad, want we hebben zelfs een walk in closet. Na een paar dagen reizen is het ook wel fijn om de tassen uit te pakken. Daarna gaan we eerst de boot verkennen en dan is het al bijna tijd om naar het restaurant te gaan om te eten. Josef is onze ober en hij komt uit Manilla en Bade is de dame die voor ons de drankjes verzorgt, zij komt uit Jakarta. Alison verteld dat zij 3 jaar lang in Jakarta heeft gewoond en er worden gelijk verhalen uitgewisseld. Bade is blij dat zij iemand heeft om mee te praten over Jakarta, aangezien zij de enige werknemer aan boord is die uit Indonesië komt. Het grootste gedeelte van de bemanning komt van de Filipijnen en vanuit India. Het eten is echt fantastisch en we weten nu al dat we veel te zwaar terug gaan komen na 2 weken op deze boot te zijn geweest. Maar we genieten met volle teugen en als we na het eten even buiten een frisse neus gaan halen, zien we Longyearbyen inmiddels achter ons verdwijnen….wij varen de wijde Arctic wereld in, op weg naar een ijskoud avontuur! En daarvoor worden wij goed gekleed door Poseidon, de eigenaar van ons expeditieschip, want we krijgen allemaal een prachtige dikke rode winterjas, met op de achterkant Poseidon Expedities en MV Sea Spirit. Tevens krijgen we een paar stevige, waterdichte boots te leen voor alle strandlandingen die we zullen maken met de zodiacs. Het is een al luxe wat we hier ervaren en er wordt op alle fronten ontzettend voor ons gezorgd.

Zondag 24 juli

Na een heerlijke eerst nacht slapen gaat al vroeg weer de wekker, een reis met een expeditieboot is geen vakantie. Vandaag staan de eerste landingen al op het programma, maar als we naar buiten kijken zien we vooral veel mist. Het zorgt er wel voor dat het landschap er mysterieus uitziet en het past wel ontzettend in de sfeer hier. Anja, onze expeditieleider, kijkt het weer eerst nog even aan, maar besluit dan toch dat het te gevaarlijk is om aan land te gaan. Voordat wij namelijk aan land mogen, gaat altijd een deel van het expeditieteam eerst aan land om te checken of er geen ijsberen in de omgeving zijn. Als dit niet het geval is, dan mogen wij aan land. Als er wel ijsberen gespot worden, is het verboden om aan land te gaan. Een hele duidelijke regel, voor ons ieder veiligheid en vooral ook van die van de ijsbeer. Uiteindelijk geeft Anja aan dat we een zodiaccruise gaan doen in het Fjortende Jublibukta, zodat we van dicht bij langs wat kliffen kunnen varen om verschillende vogels te bekijken. Wanneer we ons in de hut aan het omkleden zijn en ik naar buiten kijk, zie ik opeens een puffin/papagaaiduiker langs vliegen. Ik gil vol enthousiasme naar Fred dat hij ook moet komen kijken, maar de vogel is natuurlijk al gevlogen. Het is ontzettend leuk om zo een beetje langs de rotsen te varen en verschillende vogels te spotten. Wanneer we een meeuw met 3 jongen op een rots zien zitten, moeten we toch even lachen….dachten we thuis te ontsnappen aan de krijsende meeuwen, hier krijsen ze net zo hard. We vertellen Serge waarom we moeten lachen en zijn advies is dat we dan toch echt ergens anders naar toe hadden moeten gaan op vakantie:-) Terug op de boot staat er weer een fantastische lunch voor ons klaar en na de lunch komen we aan in Ny Alesund, de meest noordelijke vestiging op het noordelijke halfrond, op bijna 79 graden noord. Het kleine dorp wordt bewoond door alleen maar wetenschappers vanuit verschillende landen en zij doen allemaal onderzoek naar verschillende onderwerpen, verbonden aan deze omgeving; het weer, ijsberen, bloemen, rendieren etc. etc. De boot kan hier aan de kleine pier in de haven aanleggen en we mogen zelf van boord lopen. Vadim en Serge lopen met ons mee en vertellen ons alles over de historie van Ny Alesund en we beseffen ons nu pas hoeveel geschiedenis hier ontstaan is. Aan de rand van het dorp mogen we een monument bezoeken, echter ligt dit buiten de veiligheidszone. Daarom begeleiden Eduardo en Sandra ons met de geweren richting het monument. Het blijft een raar idee dat je hier dus niet zo maar rond kan en mag lopen. Uiteindelijk gaan we weer terug naar de veiligheid van het dorpje en hier struinen we nog wat rond tussen de vrolijk gekleurde huisjes. Ergens achter een huis, staan zelfs nog 2 rendieren te grazen. Het zijn 2 jonge mannetjes en ze hebben beide een behoorlijke indrukwekkend gewei. Als laatste brengen we nog een bezoek aan het plaatselijke winkeltje en postkantoor voor het kopen en versturen van een kaart naar onszelf vanuit het meest noordelijke postkantoor ter wereld. Voor Fred weet ik nog een prachtige oranje tas van Ny Alesund op de kop te tikken. Uiteindelijk gaan we aan het einde van de middag weer aan boord en verlaat de Sea Spirit de kleine haven van Ny Alesund. Terug aan boord warmen we weer een beetje op en maken we ons klaar voor de welkoms cocktail en een kennismaking met het expedititieteam. Elke avond rond 18.30 uur zal er een briefing/recap zijn, waarin we terug kijken op de dag die we gehad hebben, wat de hoogte punten waren en Anja kijkt ook met ons vooruit om de dag van morgen te bespreken. Na de meeting gaan we weer naar het restaurant van een volgend fantastisch diner.

Maandag 25 juli

Vanmorgen staat er een druk programma voor de deur, want we gaan op 2 verschillende plekken aan land. Als eerste brengen we een bezoek aan Virgohamna, waar we naar de restanten van een kleine nederzetting gaan kijken. Vanaf hier probeerde de Zweedse ballonvaarder Salomon Andree met een zeppelin als eerste de Noordpool te bereiken. Vadim en Serge nemen ons mee op pad en laten ons diverse overblijfselen zien. Als echt historici vertellen zij met veel enthousiasme over de geschiedenis hier en het valt niet mee om ons na een uur te laten gaan, zodat wij aan de overkant van het fjord ook Smeerenburg kunnen bezoeken. Onderweg naar de overkant, komen we langs een vrij ondiep stuk waar een paar harbour seals liggen te zonnen op de rotsten. We varen er heel rustig langs en hebben de kans om een paar hele mooie foto’s te maken. Uiteindelijk stappen we in Smeerenburg uit op het strand en neemt Ab ons eerst mee naar de walrussen die hier op het eiland wonen. We ruiken ze al van verre en ze laten ook van zich horen, het klinkt een beetje alsof ze snurken, boeren en scheten laten. Het zijn gigantische beesten die wel zo’n 650 kg zwaar kunnen worden en op het strand liggen ze het liefst tegen elkaar aan om warm te blijven….of nog beter, lekker over elkaar heen. Twee van de jonge mannetjes rollen over het zand richting het water en het is een ontzettend grappig gezicht om te zien, hoe ze heel lui omwentelen om zo het verkoelende water te bereiken. En in het water maken de twee pubers er ook nog even een showtje van om met hun grote slagtanden elkaar eens een beetje te porren en uit te dagen. We kunnen er naar blijven kijken en de camera’s draaien overuren. Uiteindelijk weet Jonas ons mee te nemen naar de overblijfselen van Smeerenburg, wat ooit een Nederlandse nederzetting was. In dit gebied werd er door de Nederlanders ooit op walvissen gejaagd en soms werden er wel duizenden per seizoen uit het water gehaald. Hun blubber werd vooral gebruikt voor het maken van olie. Er staan hier in de oude nederzetting nog een aantal fundamenten van blubberbaden, waar de olie gekookt werd. Inmiddels zijn we al zo’n 3 uur aan land en we beginnen het nu wel koud te krijgen en moeten vooral ook naar het toilet. We gaan dan ook met de zodiacs terug naar de Sea Spirit en hier warmen we ons op met een lekker kopje thee. We kleden ons weer om voor de lunch en inmiddels hebben het proces van aan- en uitkleden aardig geperfectioneerd. De eerste dagen is altijd even zoeken, waar je wat bewaard en wanneer je wat aantrekt, maar we hebben inmiddels de flow gevonden. Afhankelijk van hoe vaak we van boord af gaan per dag, verkleden we ons gemiddeld zo’n 9 keer om en trekken we verschillende soorten kleding aan en uit. En elke keer is het ook weer afwegen hoeveel lagen je aantrekt en wat je nodig hebt om van boord af te gaan. Overigens als we van boord gaan moeten we altijd langs de receptie waar we een speciaal kaartje moeten scannen, zodat ze exact weten wie er van boord zijn. En als we terugkomen aan boord, moeten we ons ook weer aanmelden zodat duidelijk is dat iedereen weer aan boord is voordat we verder varen. Daarnaast dragen we speciale laarzen, die we elke keer als we in en uit de zodiacs stappen door een speciaal waterbad moeten halen. We lopen dan door de waterbak heen, zodat alles schoon is en we het land niet bevuilen met gekke dingen die mogelijk aan onze laarzen zijn blijven plakken. Tijdens de lunch vaart de boot verder naar Alicehamna in het Raudfjord, zodat we daar ’s middags ook nog een mooie landing kunnen maken. Het duurt even eer we daar zijn, dus uiteindelijk hebben we na de lunch even de tijd om een klein power-napje te doen. Heel fijn, gezien de lange en intensieve dagen aan boord.

Uiteindelijk komt het signaal dat het veilig is om weer aan land te gaan en een gedeelte van de crew staat al klaar om ons tegen ijsberen te beschermen. Deze keer is het een grote cirkel (parameter) waarin we mogen lopen en eigenlijk zien we de bemanning met de geweren niet eens. Het geeft in ieder geval een fijn gevoel om hier wat vrijer rond te mogen lopen. Op het strand waar we aan land gaan staat een hut, die vroeger door jagers werd gebruikt, maar nu nog steeds dient als schuilplaats. We mogen even een blik werpen in de kleine Raudfjord hytte en we zien dat er naast de kachel wat hout ligt om een vuurtje te maken en er zijn wat bedden (lees houten planken) waar een aantal mensen kunnen slapen. Na het bezoek aan de hut lopen we langzaam omhoog naar de top van een prachtig uitzichtpunt en in alle stilte kijken we naar de omgeving om ons heen en proberen we alles in te ademen en observeren. Inmiddels heeft de zon zich ook van zijn beste kant laten zien en het is eigenlijk aangenaam warm, voor Arctic begrippen dan;-) Het is windstil en 10 graden, voor ons heerlijk, maar voor hier natuurlijk niet zo goed. Na een fijne wandeling is het weer tijd om terug te gaan naar het strand en de zodiacs naar de Sea Spirit te nemen. Aan boord kleden we ons weer om, warmen onszelf op met thee en maken ons klaar voor een recap en wederom een geweldig diner….wat een unieke reis is het nu al weer en wat zijn wij toch bevoorrecht dat wij dit mogen meemaken. En de dag is nog steeds niet om, al is dat hier nooit in deze tijd van het jaar want het is echt 24 uur licht. We maken met de Sea Spirit uiteindelijk nog een prachtige cruise door het Raudfjord. De zon schijnt op het water, de gletsjers lichten wit en blauw op, er heerst een enorme rust om ons heen en we genieten met volle teugen boven op het dek in de zon. Een prachtige dag en we hebben al zo veel gezien en gedaan, dat we ons afvragen wat er allemaal nog gaat komen wat dit zou kunnen overtreffen. Moe, maar zeer voldaan duiken we ons warme bedjes in.

Dinsdag 26 juni

Wanneer we ’s morgens vroeg wakker worden en naar buiten kijken zien we dat we voor een enorme gletsjer liggen. Vandaag verblijven we in het Liefdesfjord en in de ochtend hebben we een zodiaccruise langs de Monaco gletsjer. En terwijl wij zo rond de gletsjer varen, breken er her en der grote stukken af. Heel indrukwekkend is het geluid en tevens zien we ook dat er dan honderden vogels opvliegen en op zoek gaan naar eten. De reuring in het water zorgt er namelijk voor dat er veel voedingsstoffen naar boven komen. De vogelaars onder ons proberen bijzondere soorten te spotten en via de radio komt het signaal dat er ivory gulls gesignaleerd zijn. Dit zijn meeuwen die helemaal wit zijn en het enige soort wat eventueel op het ijs of in de sneeuw kan nesten. De vogelaars worden er wild van, wij genieten vooral van het magnifieke uitzicht. Ondertussen verteld Serge ons nog van alles over het ijs en de gletsjer, maar na 2 uur op water zijn we inmiddels allemaal wel aardig onderkoeld. We varen weer terug naar de Sea Spirit en warmen daar opnieuw op, kleden ons weer om en genieten nogmaals van een geweldige lunch. Na de lunch staat er een volgende excursie op het programma en mogen we kiezen uit drie verschillende wandelingen. Er is een uitdagende wandeling voor de echte berggeiten onder ons. Ook is een medium walk voor degene die lekker willen wandelen, soms wat willen klimmen, maar ondertussen ook foto’s willen maken. En als laatste is er een beachwalk voor degene die vooral heel veel tijd aan de fotografie van bijzondere bloemen, grassen en plantensoorten willen besteden. Het is mooi om te zien hoe het expeditie team steeds weer ons weet te verrassen met mooie dingen en met voor ieder wat wils. Fred gaat mee met de klimmers en ik ga met Alison en Sandy mee met de medium walk. We worden aan land gebracht bij Texas Bar en het ziet er zo uitnodigend uit dat we hopen dat we later vanmiddag hier een drankje kunnen drinken. Ab neemt ons mee voor de wandeling en al snel dompelen wij ons onder in wereld van de flora en fauna van Spitsbergen. Ab komt oorspronkelijk uit Noordwijk en is daar vele jaren hovenier geweest. Uiteindelijk is hij vertrokken naar de polen met diverse expeditie schepen en weet hij met name heel veel te vertellen over de vogels hier. Het is mooi om te zien met welke passie de expeditieleden vertellen over hun specialisme en ook Ab weet er voor ons een hele mooie middag van te maken. We wandelen lekker, genieten ondertussen van de natuur om ons heen en luisteren naar Ab zijn verhalen. Uiteindelijk komen we weer aan bij de Texas Bar op het strand, waar 2 Duitse dames van de beachbabes al klaar zitten met 2 flessen wodka. Ook Fred komt net met zijn groep klimmers aan op het strand en niet veel later heerst er een echte apres-ski sfeer rondom Texas Bar. De wodka vloeit rijkelijk en niemand wil echt terug naar de Sea Spirit. Het zijn uiteindelijk onze blazen die het vertreksignaal geven;-) Na de heerlijke wandelmiddag nemen we terug aan boord een warme douche en maken we ons klaar voor het avondprogramma. In de recap laat Anja ons weten dat de omstandigheden zo gunstig zijn dat we verder naar het hoge noorden varen, naar de 82e breedte graad. Hier bevind zich momenteel de rand van de ijskap en we gaan daar morgen dus een kijkje nemen. Veel varen, niet van boord, maar hopelijk veel ijs en mogelijk een enkele ijsbeer….als we ontzettend geluk hebben. Maar voor het zo ver is, varen we na het diner eerst nog naar Moffen. Dit is een kleine zandbank in de middle of nowhere waar een groep walrussen huist. Het is een bijzondere plek en voordat we aankomen, zien we om ons heen al veel walrussen in het water. Ze spelen er lekker op los en het blijft grappig om naar te kijken. Inmiddels is het zeer koud geworden en na een kopje warme thee duiken we heerlijk ons bedje in. Een mooie dag weer!

Woensdag 27 juli

Wanneer ik ’s morgens de gordijnen open doe zie ik al diverse ijsschotsen om ons heen drijven en is duidelijk dat we inmiddels heel hoog richting het noorden varen. We varen rond de 82e breedte graad, wat betekend dat we nog maar zo’n 8 graden verwijderd zijn van de Noordpool. Dichterbij dan dit zullen we nooit komen en het is bijzonder om hier te zijn. Tevens is het te gelijk ook erg dat wij in deze tijd van het jaar zo hoog noordelijk met de boot kunnen komen, want dat betekend dat de ijskap al voor een groot gedeelte gesmolten is. Geen goed teken en we zien wederom met eigen ogen de gevolgen van de klimaat veranderingen. Gezien we vandaag geen vast programma hebben om met de zodiacs van boord te gaan, kiest iedereen er voor om lekker even uit te slapen en wat later te ontbijten. Het was gisterenavond ook langer dan gebruikelijk zeer gezellig in de bar;-) Na het ontbijt gaat Fred lekker lezen en ik trek een paar lagen kleding aan om buiten eens te gaan kijken naar de witte wereld om ons heen. Het is ijzig koud buiten en ik ben blij met Fred zijn expeditie kleding. En terwijl ik buiten sta te genieten van het uitzicht, raak ik aan de praat met Sanne en Stefanie, twee van de expeditieleden. Zij hebben een aantal weken geleden op de Ocean Atlantic gevaren en weten mij wat meer ins en outs te vertellen over wat er daar aan boord gebeurd is. Het geeft mij in ieder geval meer achtergrond informatie om straks, als we terug zijn in Nederland een claim in te dienen voor alle extra kosten die wij hebben moeten maken om uiteindelijk last minute met deze trip mee te kunnen. Maar dat is een zorg voor later, eerst genieten we van de prachtige reis die we nu aan het maken zijn. Uiteindelijk ga ik naar binnen om op te warmen met een kopje thee en daarna besluit ik eens lekker te gaan Netflixen. Al snel is het weer tijd om te gaan lunchen. Voor de middag staan er 2 lezingen op het programma; Eduardo verteld veel over de ijsberen en later in de middag verteld Ab ook alles over de vogels die op Spitsbergen te vinden zijn. De middag vliegt om en ondertussen varen we nog steeds langs de ijskap. Het is een witte en grijze wereld waar we ons in begeven en het straalt vooral heel veel rust uit. Samen met Alison ga ik nog even een frisse neus halen en we genieten van de rust om ons heen en de verschillende vormen van de ijsschotsen die langs ons heen drijven. Het is duidelijk te zien dat onze kapitein geen risico’s neemt en heel rustig tussen alle grote ijsschotsen heen laveert. Uiteindelijk krijg ik het weer koud en ga ik naar binnen voor een warme douche, waarna we weer aanschuiven voor een fantastisch diner. We zijn inmiddels 5 dagen aan boord en elke dag is het eten echt van een hoog niveau en is er een enorme diversiteit. De tonijn die we vanavond krijgen is echt geweldig, over de sticky date pudding nog maar te zwijgen. Na het diner gaan we naar de bar, waar Sanne, Jonas, Vadim en Serge vertellen over het leven in Longyearbyen. We mogen allerlei vragen stellen om zo een inkijkje te krijgen in het leven in dit bijzondere stadje in het hele hoge noorden van Spitsbergen. En omdat Spitsbergen zo ver weg ligt van het vaste land van Noorwegen, heeft het ook echt een eigen besturing, met eigen wetten en regels. Het is interessant om er over te horen en het is wel duidelijk dat het leven er niet altijd makkelijk is. De inwoners komen dan ook van over de hele wereld, zijn er over het algemeen niet geboren en tegen de tijd dat ze met pensioen gaan vertrekken ze ook weer. Daarmee is een heel groot gedeelte van de ongeveer 2500 inwoners tussen de 20 – 50 jaar oud. Je mag er ook alleen komen wonen als je een baan hebt en je hoeft maar 16% belasting te betalen. Kortom, een bijzonder stadje met een eigen cultuur, structuur en identiteit. Het is leuk om zo de dag af te sluiten, terwijl we inmiddels weer richting het zuiden aan het varen zijn, naar onze volgende bestemming; the Seven Islands.

Donderdag 28 juli

Na een dag varen in het hele hoge noorden van de Arctic rond de 82e breedte graad, zijn we inmiddels aan de bovenkant van Spitsbergen terecht gekomen en liggen voor anker tussen de Seven Islands als we wakker worden. De Seven Islands is het meest noordelijke gebied van Spitsbergen en in de ochtend maken we een landing op het eiland Phippsoya. Hier kunnen we een lekkere wandeling maken over een lang strand en aangezien op diverse plekken weer ijsbeerwachters staan voelen we ons veilig. Echter zien we op het strand wel de pootafdrukken van een ijsbeer. Het zijn enorme afdrukken, wat wel aangeeft hoe groot de ijsberen zijn. Tevens ligt er naast heel veel drijfhout ook best behoorlijk wat zwerfvuil op het strand en de crew vraagt ons te verzamelen wat we mee kunnen nemen, zodat zij het in grote zakken kunnen verzamelen. Eloisa verteld ons dat toen ze hier een maand geleden aankwamen er ontzettend veel vuil was. Nu doet elk schip wat hier een landing maakt, een poging om mee te nemen wat ze kunnen. Een kleine bijdrage die wij ook kunnen leveren. Nadat we ruim een uur hebben gewandeld gaan we met de zodiac weer terug naar de Sea Spirit en hier genieten we wederom van een geweldige lunch. Aangezien de bestemming van de middag wat langer varen is, hebben we in de middag aan paar uur vrij. Na het eten duiken we daarom ook even ons bedje in voor een middagtukje….de hele dag buiten zijn in de winterse koud, zorgt ervoor dat we echt fantastisch slapen aan boord. Het hele kalme weer zal daar ook debet aan zijn. De landing in de middag laat even op zich wachten, aangezien het eiland waar we gaan landen, Karl XII, eerst moet worden onderzocht op de aanwezigheid van ijsberen. Normaal gesproken als het expeditie team hier komt is er altijd wel een ijsbeer waardoor ze niet aan land kunnen. Maar na lang zoeken kunnen ze niets anders vinden dan wat ijsberen poep en aangezien dit niet warm is wordt er door Anja, de expeditieleider besloten toch aan land te gaan. Toch blijft het expeditie team voorzichtig en mogen we in drie kleine groepen van 20 aan land. De overige zodiacs blijven op zee en varen langs een hoge klif waar heel veel zeevogels nesten. Het is een bumpie tocht richting het eiland en Page onze zodiacdriver geeft nog eens extra gas. Het is echt hilarisch hoe iedereen zit te stuiteren op de rand van de zodiac. Wanneer we uiteindelijk aan land mogen laat Anja weten dat er ook overblijfselen van een dode ijsbeer op het eiland te zien zijn. Al enige tijd hebben ze hier een oude ijsbeer gespot en inmiddels lijkt het alsof deze ijsbeer door een soortgenoot is opgegeten. In de schedel van de ijsbeer, die op strand ligt zijn de tandafdrukken van een andere ijsbeer te zien. Ook liggen er her en der nog stukken bot van poten en klauwen, naast stukken ijsbeervacht. Het is indrukwekkend om te kunnen zien en als we de tanden in de schedel van de ijsbeer zien, beseffen we maar weer eens hoe extreem gevaarlijk deze dieren zijn. Verderop zien we ook nog het skelet van een walrus liggen en deze ziet er dan opeens in de verhouding met het deel van wat we van de ijsbeer hebben gezien opeens weer heel klein uit. Uiteindelijk gaan we weer terug naar de boot, waar we snel nog even een warme douche nemen voordat we weer gaan eten….het is een hard leven aan boord;-) Na het diner hebben we weer een recap met de crew en Anja verteld ons dat we morgen naar het meest oostelijke punt van Spitsbergen gaan varen en dat we daar naar het eiland Kvitoya gaan. Wij dromen alvast van levende ijsberen als we gaan slapen.

Vrijdag 29 juli

Wanneer we om 05.30 uur wakker worden, zien we buiten een witte wereld aan ons voorbij trekken en dat terwijl de zon uitbundig schijnt. Het is lang geleden dat we die gezien hebben en het beloofd een uitzonderlijke dag te worden. Kvitoya, het meest oostelijk eiland van Spitsbergen, ligt op minder dan 100 km van de Russische grens en de eilandengroep van Frans Jozef land. Boven het eiland Kvitoya hangt mist en dit zorgt ervoor dat het er mysterieus uitziet. Na het ontbijt kleden we ons extra dik aan, want we gaan vanmorgen wel 3 uur lang met de zodiacs op pad. Nu ziet het er zonnig uit, maar buiten is het toch echt Noordpool-koud. Dik aangekleed met 3 lagen aan gaan we richting de zodiacs en even later scheuren we met Sanne al over het water. Sanne komt uit Finland en is helemaal geobsedeerd door ijs. Eerder heeft zij een tocht naar de Zuidpool gemaakt en is zij nu al een aantal jaar bezig om een expeditie naar de Noordpool voor te bereiden. Gezien covid en de boycot van Rusland, vanwaar uit de expeditie zal beginnen, ziet het er naar uit dat zij nog wel even moet wachten om deze droom uit te laten komen. Wanneer we in de baai van Kraemerpynten aankomen, varen we rustig rond en Sanne wijst ons een geel vlekje in de witte sneeuw aan, waarvan ze verteld dat het een slapende ijsbeer is. We proberen wat dichterbij te komen, maar de ijsbeer laat zich niet wakker maken door een paar zodiacs. Om ons heen drijven heel veel ijsschotsen, waarop walrussen heerlijk liggen te zonnebaden. Zo af en toe komt er een walrus even richting de boot zwemmen en kijkt ons nieuwsgierig aan. Op een van de ijsschotsen ontdekken we ook een moederwalrus met haar jong welke ligt te drinken. We cruisen de hele ochtend langs de kust en de ijsbergen om ons heen hebben spectaculaire kleuren. Uiteindelijk gaan we terug richting de plek waar we de ijsbeer hebben gezien en als we daar met de zodiac weer aankomen ligt de ijsbeer nog steeds heerlijk in haar sneeuwkuil te slapen en het ziet er niet naar uit dat ze nog iets actiefs gaat doen vandaag. Even verder langs de kust zien we nog een ijsbeer lekker liggen. Sanne verteld dat in deze tijd van het jaar de ijsberen ook niet erg actief zijn. Er is weinig eten in de zomermaanden, waardoor de ijsberen daarom ook geen extra energie verspillen door heel actief te zijn. Zo nu en dan proberen ze in een kudde walrussen aan land wat onrust te creëren, waardoor ze misschien een jonge walrus kunnen pakken, maar hun favoriete snack is het niet. Ze hebben liever de blubber van een zeehond of een dode walvis. Wanneer we in alle rust een beetje liggen te dobberen voor de slapende ijsbeer in de sneeuw, begint ze zich toch een beetje uit te rekken en om te rollen in de sneeuw. Ondertussen kijkt ze ons aan en snuffelt ze wat met haar neus om eens te ruiken of wij misschien lekkere hapjes zijn;-) Inmiddels zijn we allemaal redelijk onderkoeld, moeten we ontzettend naar het toilet en zijn we blij dat we weer terug gaan naar de Sea Spirit. Het is echt een geweldige ochtend en tijdens de lunch genieten we heerlijk na. Inmiddels vaart de boot verder naar de andere kant van het eiland, waar we bij Andreeneset een volgende zodiaccruise gaan maken. Tot die tijd doen we een middagtukje, warmen we weer wat op en genieten van het uitzicht op het ‘Witte eiland’. En terwijl we zo lekker warm in onze hut zitten komt het nieuws van de brug dat er walvissen gespot zijn. Ik kleed me zo snel en warm mogelijk aan en ga naar buiten, naar de voorkant van het schip en daar zie ik inderdaad wat fonteinen om hoog spuiten. We horen al snel dat het een bowhead walvis is, uitzonderlijk in dit gebied en een zeer zeldzame walwis om te zien. De kapitein probeert de boot langzaam richting de walvissen te laten drijven, maar de walvissen gaan te snel en verdwijnen al snel ver voor ons uit. Na dit onverwachte cadeautje komen we uiteindelijk aan het eind van de middag in Andreeneset aan en ook hier hebben we weer een waanzinnig uitzicht op de ijskap die het gehele eiland bedekt en aan de rand bevind zich een strook met strand en rotsen. Op de rotsen liggen wederom heel veel walrussen te modderen en we kunnen ze van veraf al ruiken. En ook hier is een ijsbeer gespot door de expeditiecrew, waardoor we wederom kunnen genieten van een slapende ijsbeer, deze keer op het strand;-) We dobberen een half uurtje voor het strand, maar ook deze ijsbeer laat zich door ons niet afleiden en slaapt gewoon door. Wij varen de rest van de middag langs de kust en moeten vooral lachen om de capriolen die de walrussen in het water uithalen. Het zijn vooral groepen met jonge mannetjes die in groepen in het water spelen en uiteraard ook een beetje meten wie het sterkste is. Verderop langs de kust spotten we opnieuw een ijsbeer, maar ook deze ligt lekker te slapen. We varen daarom maar weer terug richting de Sea Spirit, maar wel nog met een kleine tussenstop langs de eerste ijsbeer die we gezien hebben en deze keer is ze wat actiever. Daardoor zien we opeens ook dat zij een kleintje bij haar heeft en terwijl mama een beetje om zich heen zit te kijken en wat stretch, blijft de kleine ijsbeer lekker tegen haar mama aanliggen. Super leuk om te zien en wat een geweldige dag hebben we zo, ook omdat het weer echt waanzinnig is. Het is windstil en de zon schijnt uitbundig, waardoor het echt heerlijk aanvoelt….voor Arctic begrippen dan, met 3 lagen kleding, thermo ondergoed en 2 paar sokken;-) Uiteindelijk is het al na 20.00 uur als we weer terugkomen op de Sea Spirit en hier staat alweer een fantastisch diner voor ons klaar. Het warme eten en de wijn na alle buitenlucht, zorgt ervoor dat we allemaal rozig zijn. Na de korte recap om 21.45 uur, waarin de plannen voor morgen worden gedeeld, duiken we dan ook al snel weer ons bedje in.

Zaterdag 30 juli

En wanneer ik om 01.30 uur wakker word, besluit ik toch even naar buiten te kijken. Want ondanks de dikke gordijnen zie ik dat het zonnig is. En wanneer ik de gordijnen dan ook een stukje open doe, zie ik een stralend blauwe lucht, een helder schijnende zon en een zeer vlakke en blauwe zee….het voelt echt eerder 13.30 uur dan midden in de nacht. Toch duik ik weer mijn bedje in en besluit wat verder te slapen. Wanneer we uiteindelijk wakker worden zien we dat de mist toch meer de overhand heeft gekregen en het is afwachten hoe de dag zich verder zal ontwikkelen. In de ochtend blijven we met de boot voor de Brasvellbreen gletsjer liggen, al was het de bedoeling om hier langs te varen. Er drijven echter zoveel ijsschotsen in het water, dat het niet veilig genoeg is voor de boot om hier te varen, vandaar dat we voor de gletsjer voor anker gaan. Vanaf de boot hebben we een prachtig uitzicht op de gletsjer en iedereen staat buiten te genieten van de omgeving en gezellig wat te kletsen. Ik loop een beetje rond en kom tijdens mijn wandeling steeds Eloisa tegen, een van de leden van het expeditie team. Zij is een van de kayak masters, samen met haar partner Eduardo verzorgt zij de kayak expedities tijdens de reis. Zij komt uit Argentinië en Eduardo uit Peru. Wanneer zij niet aan boord zijn, wonen zij in de Valdes Penninsula in Argentinië, wat aan de oostkust ligt, een gebied waar ook heel veel walvissen voorkomen. Uiteindelijk lopen we samen rondjes op het 4e dek en al snel sluiten Sandy en Alison aan. We proberen steeds meer mensen enthousiast te krijgen voor onze Arctic-wandelclub en niet veel later lopen we met wel tien mensen een half uur lang rondjes over het dek. Een prachtige plek, want elke keer hebben we vanaf alle kanten van de boot een waanzinnig uitzicht op de gletsjer en de ijsschotsen in het water. Uiteindelijk volgt ook Jonas en hij neemt een gezellig muziekje mee, waardoor het steeds leuker wordt om zo rond te lopen. En hopelijk zorgt deze beweging er voor dat we niet te veel aankomen na alle toetjes die we hier aan boord krijgen;-) Rond half 11 gaan we weer naar binnen en terwijl Fred zit te lezen, ga ik naar een lezing van Vadim, waarin hij verteld over zijn leven op de Noordpool. Wel 4 jaar lang heeft hij in het voorjaar een aantal maanden op de Noordpool doorgebracht en was hij onderdeel van het expeditie team daar. Hij laat wat interessante filmpjes zien van hoe het kamp op de Noordpool werd opgebouwd en hoe het leven daar is. Een groot vliegtuig dropt in het begin van het seizoen veel van de benodigdheden die ze daar nodig hebben en daarna gaat het team aan de slag om als eerste een landingsbaan voor een klein vliegtuig te maken. Daarna bouwen zij het kamp op, waar onder andere ook eventueel toeristen kunnen verblijven. Tevens doen ze in het kamp onderzoek naar het weer, de sneeuw en de ijscondities. Het is leuk om op deze manier iets van het leven onder deze omstandigheden mee te krijgen en Vadim weet er met veel passie en gepaste trots ook over te vertellen. Wanneer de lezing klaar is, is het al weer tijd voor de lunch. Echter is het helaas niet mogelijk om buiten een BBQ te houden, zoals eerst het plan was. Miezerregen gooit roet in het eten en we melden ons binnen voor het BBQ-buffet. Na de lunch hebben we weer even tijd voor een middagtukje, echt een traditie nu en dat wend wel heel snel. Dat wordt volgende week weer afkicken als we aan het werk gaan;-) Ondertussen vaart de boot door naar Torellneset en uiteindelijk krijgen we rond 15.30 uur de call van Anja dat we aan land kunnen en dat we een mooi stuk strand kunnen bezoeken. Hier is het ook mogelijk is om een stukje een gletsjer te beklimmen, wat best indrukwekkend is omdat er op diverse plekken ook rivieren en watervallen naar beneden komen denderen. Het is weer fantastisch om van de boot af te zijn en te genieten van de eindeloze natuur hier. De lucht, de wolken en het licht zijn echt waanzinnig en we maken weer prachtige foto’s. Aan het einde van de middag gaan we terug naar de Sea Spirit waar en we ons na een warme douche klaar maken voor een heerlijk diner met vissoep en gegrilde coquilles met spinazie. Bade voorziet ons de gehele avond van heerlijke wijnen, we worden echt zo ontzettend verwend door de gehele bemanning. Jozef die elke maaltijd voor ons serveert en inmiddels weet wat we lekken vinden. Dat we liever geen ijs in ons water hebben, dol zijn op toetjes en speciaal voor ons alleen bruin brood serveert. Bade daarentegen weet dat Fred tijdens de lunch graag elke keer een ander biertje uitprobeert en bij zijn kaas-plankje na het diner graag een glas rode wijn heeft….die ene uit Oosterrijk, die zo lekker is. En bij mij komt ze steeds langs om een klein beetje bij te schenken, gewoon om te proeven. Dan is er nog Diana, die elke dag onze hut schoonmaakt en voordat we naar bed gaan, het dekbed terug slaat, de gordijnen sluit, het nachtlampje aan doet en dan ook nog een chocolaatje op onze kussen ligt. Vele kleine details die er voor zorgen dat wij ons echt zo verwend voelen. Kortom, ondanks dat de reis een andere is dan die wij voor ogen hadden, we worden elke dag verrast met overweldigende natuur terwijl we daarnaast ontzettend in de watten worden gelegd.

Zondag 31 juli

Wanneer we wakker worden en naar buiten kijken zien we een stralend blauwe lucht en in de verte hoge kliffen en gletsjers, het beloofd weer een prachtige dag te worden. We liggen voor Alkefjellet voor anker en na het ontbijt gaan we met de zodiacs varen langs de kliffen om zo alle vogels die hier nesten te bekijken. De kliffen hier huizen een medium grote kolonie, die hoofdzakelijk bestaan uit brunnich guillimot, black guillimots, kittiwakes en glaucous gulls. We hebben het geluk dat we bij Ab in de boot zitten, hij is de vogelkenner onder de expeditie crew en hij weet ons wel 3 uur lang enthousiast te houden over alles wat we hier zien. Naast dat we veel leren over de verschillende vogels hier, krijgen we ook alle tijd om heel veel close up foto’s te maken van de verschillende vogels. Ook zijn we getuigen van een grote meeuw die een kleine guillimot te pakket weet te krijgen voor de lunch. De meeuw gaat gelijk voor zijn ingewanden en smult van het lekkere hapje, het is hoe de natuur hier werkt. En terwijl wij in het winterse zonnetje zo lekker langs de kliffen varen wordt een Duitse dame in onze boot vol getroffen door de uitwerpselen van een van meer dan 60.000 vogels die hier zitten. Het is eigenlijk een wonder dat we niet meer onder gepoept worden, aangezien we steeds heel dicht langs de hoge kliffen varen. De ochtend vliegt voorbij en voordat we er erg in hebben, zijn we al weer op weg naar de Sea Spirit voor de lunch. En terwijl we lekker zitten te genieten van het eten, komt het bericht van de brug dat er ijsberen zijn gezien langs de kust. Ab had ons vanmorgen al laten weten dat de kans groot zou zijn om vanmiddag weer ijsberen te zien, aangezien we langs een strand zouden varen waar eerder een dode walvis is aangespoeld. Voor ijsberen een fantastische bron van blubber, waar ze wel paar weken van kunnen smullen….als er niet te veel ijsberen in de buurt zijn. Wanneer wij buiten in het zonnetje staan te kijken, zien we drie ijsberen achter elkaar over het strand rennen. Die zijn het vast niet eens over wie welk stuk te pakken heeft. Wanneer we door de verrekijker kijken, zien we ook een moeder met 2 kleintjes verderop op het strand liggen en in een klein sneeuwveld ligt ook een ijsbeer in de sneeuw af te koelen. Het is echt uitzonderlijk om in deze tijd van het jaar, zoveel ijsberen bij elkaar te zien. Wanneer we onderkoeld raken, eten we binnen het laatste deel van ons dessert op en vervolgens maken we ons klaar voor de volgende landing, want vanmiddag gaan we weer lekker wandelen. Aangezien we wat langer bij de ijsberen hebben gekeken, wordt de middagwandeling wat korter. Maar uiteindelijk kunnen we in Faksevagen aan land en daarna klimmen we richting een richel, vanwaar we fantastisch uitzicht over de gletsjers en de wijde omgeving er om heen hebben. Het is heerlijk om ruim 2 uur lang lekker te wandelen, terwijl ondertussen de crew ons weer beschermt tegen mogelijk ijsberen om ons heen. Het is niet zo dat de ijsberen heel ver weg zijn, ‘om de hoek’ zagen we er eerder vanmiddag nog zeven rond struinen;-) Na de wandeling gaan we weer terug aan boord, waar we na het diner boven op het dek nog even genieten van het avondzonnetje. Ondertussen kletsen we wat met Serge over zijn Russische afkomst, hoe het hem op dit moment belemmert in het leven, zijn Oekraïense vrienden en hoe complex de situatie is. Het is bijzonder dat hij zo open is over diverse zaken en daarmee geeft hij ons een klein inkijkje in zijn leven. Een enerverende, afwisselende en mooie dag en met een lach op ons gezicht duiken we weer ons warme bedje in.

Maandag 1 aug

Wanneer we ’s morgens wakker worden, is het vooral dichte mist wat we om ons heen zien. Maar dat zien we dan wel uit de jacuzzi, die op het 5e dek van het schip staat. Met een kopje thee en een rustig muziekje genieten we van het warme water en de kleine witte wereld om ons heen, terwijl er af en toe wel wat bergen boven de mist uitsteken. Het is een fantastische manier om wakker te worden in deze stille wereld. Na het ontbijt verteld Anja ons dat we doorvaren naar onze volgende stop, aangezien de verwachtingen zijn dat de mist voorlopig niet gaat verdwijnen. Dit zorgt ervoor dat we niet aan land kunnen, daar is het dan echt te gevaarlijk voor omdat de aanwezigheid van ijsberen dan niet te checken is. Uiteindelijk gaan we voor anker Burgerbukta en even later zitten we voor een bumpie tocht in de zodiac bij Lou. We varen tegen de stevige wind in en af en toe moet hij echt even bij sturen om er voor te zorgen dat de boot op koers blijft liggen. We komen gelukkig veilig, maar wel nat aan land aan. Hier krijgen we 2 uur de tijd om lekker zelf rond te wandelen, terwijl de parameter met beveiligers weer om ons heen staat. Op het strand vinden we naast 3 oude houten hutten, veel overblijfselen van de jacht die hier heeft plaatsgevonden op walrussen en rendieren. Gelukkig zijn er ook nog levende exemplaren te zien, want op het strand ligt een grote kolonie walrussen. We ruiken ze al van verre, zij ons ook, want ze kijken wat nerveus onze kant op. We wandelen eerst richting het einde van het strand, waar we een richel beklimmen zodat we uitzicht hebben over twee baaien. Aan de andere kant van de baai, zien we naast een klein meertje een groot groen grasveld, waar twee rendieren heerlijk smullen van het gras. We observeren ze rustig en uiteindelijk gaan we terug richting de walrussen. Hier zijn een paar jonge mannetjes wel heel nieuwsgierig naar die raar ruikende en bewegende dingen op het strand. Ze komen steeds dichter bij het strand en uiteindelijk bekijken we elkaar wel een half uur lang. Het is een prachtig gezicht om deze enorme dieren van zo dicht bij te zien. Op een afstandje ziet het er ook ontzettend grappig uit, want aan de ene kant in zee liggen de walrussen en aan de andere kant op het strand staat de hele groep in rode jassen in een lijn tegenover de walrussen….de vraag is, wie bekijkt wie? :-) Uiteindelijk laten we de walrussen met rust en varen wij weer terug naar de Sea Spirit voor de lunch. Na de lunch blijkt dat de mist nog steeds op onze eerste landingsplaats hangt en Anja en de kapitein besluiten de lange tocht naar het zuiden van Spitsbergen alvast aan te vangen. We hebben zo’n 300 km voor de boeg en de weersvoorspellingen zijn wat ruig met windkracht 7 a 8. De rest van de middag volgen we wat lezingen over ijsberen en gletsjers, terwijl ondertussen het schip steeds bewegelijker wordt. Voor het diner besluit ik maar een pil tegen zeeziekte in te nemen, waardoor het diner me niet echt smaakt. Met pijn in mijn hart sla ik het dessert over, wat deze avond een chocoholic-buffet is;-( Fred maakt nog wel wat foto’s, maar ik duik mijn bedje in om te gaan slapen en hopelijk wakker te worden, wanneer het weer wat beter is.

Dinsdag 2 augustus

Gedurende de nacht is de wind afgenomen en de boot beweegt gelukkig dan ook een stuk minder. Na het ontbijt gaan we aan land in Burgerbukta, een prachtig gebied met hele hoge en grillige kliffen vol met vogels, laaghangende mistflarden, vel groen mosvelden en ijsschotsen op het strand. Het is heerlijk om hier rond te lopen en te genieten van de stilte, de frisse lucht en de waanzinnige uitzichten. Her er der zien we prachtig gekleurde kleine bloemetjes, het enige wat hier een beetje kan groeien. Ook zien we uiteindelijk nog Freddy de Fox, de poolvos die hier onder aan de kliffen woont. Een geweldig plek voor Freddy, omdat er nog wel eens een ei of een jong uit het nest van de hoge kliffen valt. Freddy is ook nieuwsgierig en komt redelijk dicht bij om te kijken welke vreemde kostgangers er nu weer over zijn eiland lopen. Het is leuk om te zien en het lijkt bijna of hij wil spelen. Na 2 uur wandelen, gaan we terug naar de boot en hier kleden we ons weer eens om, al is het dit keer de badkleding die aangaat, want we gaan een polar plunge maken. Eigenlijk wil ik niet, want het is natuurlijk veel te koud, maar het besef dat we op de Zuidpool ook een duik gemaakt hebben en dat we waarschijnlijk nooit meer terugkomen op de Noordpool doet mij op het laatste moment besluiten mijn badpak aan te trekken. Gelukkig zijn wij niet de enige en uiteindelijk duiken er 14 andere gekkies met ons het water in. Alles is door de crew weer goed voorbereid en aan de zijkant van de boot is een trap richting het water, waar een aantal zodiacs klaarliggen. Voordat we in het water mogen duiken, moeten we eerst een veiligheidsgordel om en Serge en Anja geven ons 1 voor 1 het signaal om het water in te duiken. Dat duiken gaat mij net iets te ver, dat kan niet goed zijn voor het hart. Ik geef dan ook aan dat ik rustig het water in zal zakken i.p.v. duiken. Serge geeft aan dat het echt veel moeilijker is, maar uiteindelijk laat ik mij toch heel rustig het water in zakken. En ja, het is koud…heel koud! Maar het is zo koud dat je bijna niet meer voelt hoe koud het is;-) Wanneer ik het water weer uitkom, voelt het buiten opeens een stuk warmer aan en met mijn badjasje aan kijk ik eerst nog even naar de plunges van mijn mededuikers. Wanneer we uiteindelijk weer naar binnengaan staat er een glaasje wodka voor ons klaar om op te warmen. Fred springt vervolgens onder de douche, maar ik besluit de warme douche over te slaan. Het voelt eigenlijk wel heerlijk fris zo en wanneer ik mijn verschillende lagen kleding weer aan trek, warm ik goed op. Een heerlijke lunch met een glaasje rode wijn doet de rest. ’s Middags gaan we opnieuw een zodiac cruise langs een grote gletsjer maken, alleen regent het inmiddels pijpenstelen. Toch kleden we ons weer om, trekken een extra laagje kleding aan onder de waterdichte jas en broek en stappen vervolgens bij Sanne in de zodiac. Inmiddels hebben we elkaar wat beter leren kennen en ze is blij ons te zien. Ze heeft een heerlijke droge humor, een beetje de noordelijke geslotenheid, maar als je eenmaal verbinding met haar maakt, praat ze er lekker op los. Gezien de regen besluiten veel mensen om aan boord te blijven, maar wij genieten uiteindelijk van weer vele prachtige ijsschotsen in het water, al moet Sanne op een gegeven moment heel hard lachen omdat wij als treurige verzopen katjes in haar boot zitten. Bij een van de grote ijsschotsen ontdekken we een heel klein zeehondje, van nog geen halve meter groot. Het is duidelijk dat zij haar moeder kwijt is en hier rondom de ijsschots wat bescherming probeert te vinden. We laten haar snel met rust en vertellen niet aan de andere zodiacs wat we gezien hebben, zodat ze haar niet laten schrikken. Hopelijk lukt het haar om te overleven in deze harde wereld. Wanneer we terugkomen aan boord, blijkt dat de jacuzzi nog vrij is en wij besluiten om na deze regenachtige tocht en de polar plunge eerder vandaag lekker op te gaan warmen in het hete water. En dat doen we, terwijl de boot langzaam het fjord verlaat waar we de hele middag voor anker hebben gelegen. Hoge kliffen en gletsjers gaan aan ons voorbij terwijl wij ontzettend genieten van het heerlijke warme water en de waanzinnige natuur waar we ons in mogen bevinden. Na het avondeten drinken we in de lounge nog een kopje thee en terwijl we net lekker zitten te kletsen komt het signaal van de brug dat er walvissen gespot zijn. We rennen allemaal naar buiten en daar horen we net het geluid van een walvis die boven komt drijven om adem te halen. Het blijft een magisch geluid en we genieten nog maar eens keer, het kan niet op vandaag. Eerst wordt er gezegd dat het een humpback whale is, later weten de experts ons te vertellen dat het een minke whale is. Een mooi einde van een prachtige dag!

Woensdag 3 augustus

Inmiddels zijn we al bijna weer in Longyearbyen, toch hebben we nog een hele dag om hier het Ekmansfjord te verkennen. We gaan aan land in een prachtige baai, waar we weer de gelegenheid krijgen om lekker rond te wandelen. We kunnen over het strand, langs een rivier richting een waterval lopen en vanaf hier kunnen we ook een stukje omhoog klimmen, zodat we een prachtig uitzicht over het fjord hebben. Door al het water, ziet het er ook ontzettend groen uit en we zien dan naast heel veel mos, ook nog veel gekleurde bloemetjes. Het is heerlijk om hier rond te wandelen, af en toe even op een rots te gaan zitten en gewoon de omgeving in ons op te nemen. Als we weer terugkomen aan boord, begin ik alvast maar met het inpakken van de tassen, want het is een hele uitdaging om alles weer ingepakt te krijgen. Met een beetje passen en meten lukt het wel. Na de lunch gaan we nog een korte landing maken in Skanbukta, waar we de overblijfselen van een oude mijn kunnen zien, inclusief een stukje treinrails op het strand. Ook ligt er nog een oude houten boot aangespoeld op het strand en wij wandelen een beetje tussen alle overblijfselen door. Ergens op een grasachtig stuk liggen twee rendieren heerlijk te herkauwen en laten zich door ons uitgebreid fotograferen. Het is inmiddels heerlijk zonnig en met 15 graden ook bijna tropisch warm hier. Fred gaat met een aantal andere sportieve gasten nog een bergtopje beklimmen en Vadim neemt de berggeiten mee op pad. Ruim twee uur later komt hij bezweet en met een grote glimlach op zijn gezicht terug. Net op het moment dat Serge Alison en mij toespreekt; wij zitten met onze dikke konten op honderd jaar oud hout, een overblijfsel van de oude treinrails die hier nog ligt. Het is natuurlijk cultureel erfgoed en het is zeker niet de bedoeling dat je daar op gaat zitten. Wanneer ik opmerk dat het nog steeds heel sterk hout is, omdat het na twee weken cruisen nog steeds mijn toegenomen gewicht kan dragen, moet Serge grote moeite doen om zijn glimlach te verbergen;-) Uiteindelijk gaan we terug naar de Sea Spirit waar we ons klaarmaken voor het afscheidsdiner en de fotoreportage van Paige die hij voor ons gemaakt heeft. En terwijl we in ons hut zijn, komt het signaal dat er beluga’s gespot zijn en deze bijzonder witte walvissen stonden nog heel hoog om het verlanglijstje om te zien. Echt een mooi moment dat de grote school beluga’s zich op het laatste moment nog zo laten zien. De zakkende zon kleurt de kliffen om ons heen oranje, terwijl in het blauwe water de witte walvissen heel goed zichtbaar zijn. Een waardig afscheidscadeau van deze prachtige expeditie reis. Tijdens de afscheidsborrel vloeit de champagne rijkelijk, zo ook de tranen als we met elkaar terugkijken naar alle mooie en bijzondere momenten van deze reis die Paige prachtig heeft vastgelegd. Tevens krijgen wij nog een officieel diploma voor onze Arctic Polar Plunge, altijd leuk voor op je cv;-) Het is een mooie avond met elkaar, terwijl we ondertussen langzaam de haven van Longyearbyen weer invaren. En daar wacht Fred nog een hele leuke verrassing, want tussen de boten die in de haven voor anker liggen, ligt de Sherpa. Een bijzondere Feadship boot, waar Fred een aantal jaar geleden aan gewerkt heeft. Deze boot is speciaal ontworpen om juist in dit soort ijselijke gebieden te varen, terwijl het wel alle luxe heeft van een Feadship. Het is Fred zijn favoriete boot, juist omdat deze zo anders is dan alle andere boten waar hij aan gewerkt heeft. We wisten wel dat de Sherpa richting het noorden aan het varen was, maar twee weken geleden lag de boot nog in Reykjavik. Daarom hadden we niet verwacht dat we de Sherpa nog zouden zien in Spitsbergen, maar niets is minder waar. Na wat foto’s gaan we snel weer naar binnen om op te warmen en met elkaar nog even te genieten van een laatste drankje.

Donderdag 4 augustus

En dan zit het er toch echt op, om 6 uur gaat de wekker, een uur later zitten we aan het ontbijt en om 8 uur worden we van boord gezet. Er staat een bus klaar om ons naar het centrum van Longyearbyen te rijden, maar aangezien het maar 20 minuten lopen is en wij de hele ochtend nog tijd hebben voordat we in de middag naar Oslo vliegen, besluiten we lekker te gaan lopen. Het is rustig in Longyearbyen, ondanks dat het hoogseizoen is wat betreft toeristen. We struinen wat langs de haven en door het dorp. Uiteindelijk do