Pure adrenaline

Hola....ja ja, we spreken weer een woordje meer Spaans! Hier weer een berichtje van ons en dit keer vanuit het regenwoud van Costa Rica; Monteverde. En wat wil het geval; niks geen regen maar strak blauwe luchten en een heerlijke zomerse temperatuur...we mogen dus echt niet klagen aangezien we dus nog geen noemenswaardige regen gehad hebben. Maar als we de berichten vanuit Nederland mogen geloven hebben jullie daar ook geen klagen!


Maar eerst weer even terug naar vorige week vrijdag toen we vanuit San Jose naar La Fortuna zijn gereist. Geen enorme reis maar de chauffeur was lekker aan het spelen met zijn rem en schakelbak en daar was mijn gestel niet geheel tegen bestand. Na een uurtje ben ik bijna net zo groen als de gehele natuur hier. En de Amerikaanse big-mama die achter mij zit maakt de reis er ook niet beter op doordat ze bij elke keer als de chauffeur over de dubbele doorgetrokken streep rijd, uitgebreid de lord aanroept....en dat doet hij zo om de twee minuten, dus we wanen ons een beetje in de kerk, maar dan anders! Zijn net mijn darmen een beetje gewend, krijg ik dit weer. Maar goed, uiteindelijk halen we de eindbestemming en zakt de kotsneiging gelukkig snel weg.
Het hostel wat we in gedachten hadden zat helaas vol maar aan de overkant zit nog een prima ander hotel en daar gaan we even kijken. Wat blijkt; het hotel is van een chineese familie die tevens een chinees restaurant runnen....we voelen ons uiteraard gelijk thuis, vooral als de eigenaresse ons op strenge en krachtige wijze naar de kamer brengt; "come" roept ze heel hard en geirriteerd en Fred en ik schieten allebei in lach aangezien we beide even een deja vu naar onze reizen door China krijgen....heerlijk subtiel zijn die chinezen toch. Maar de kamer is prima en vanaf het balkon hebben we uitzicht op de vulkaan Arenal. We instaleren onze spullen weer en vervolgens gaan we het dorpje in voor een lunch. Geheel in stijl eindigen we bij Cafe Vienna, waar we genieten van super zelf gemaakt brood en heerlijke sandwiches... wij kunnen nog niet echt verliefd worden op de Costa Ricaanse keuken...dat blijkt! Later die middag gaan we nog op pad voor een leuke tour in de omgeving van vulkaan Arenal. We gaan eerst met een vogelspotter op pad en dit is echt geweldig. Hij kan de vogels bijna allemaal na doen en als hij in de bossen staat te roepen, krijgt hij ook echt antwoord. En dan gaat Fred zijn grootste wens in vervulling; boven in 1 van de bomen zit een enorme "van der valkie". Goed en duidelijk te zien en Fred staat als een klein kind te jubelen. Zijn eerste missie in Costa Rica is geslaagd nu hij echt duidelijk een toekan heeft gezien! Vele andere kleurige vogels zien we die middag nog en de birdwatch is dan ook zeer geslaagd. Vervolgens neemt de gids ons mee naar de Observatory Lodge, waarvan we uit het restaurant een prachtig uitzicht op de Arenal hebben. En net als we op het balkon staan te kijken komt er met denderend geweld een enorme stroom lava naar beneden. We staan echt met kippevel op de armen te kijken en het is echt bizar om zo dicht bij een aktieve vulkaan te zijn. We nemen er maar lekker een drankje op en terwijl aan de ene kant de zon prachtig achter het meer en de bergen zakt, blijven wij gespannen naar de Arenal kijken. En we worden nogmaals beloond met een lavastroom en omdat het inmiddels donker is zien we deze keer echte een rode stroom naar beneden komen. Ook Fred zijn tweede missie is geslaagd en dat allemaal op 1 middag/avond. Zijn reis door Costa Rica is geslaagd....nu mijn missie nog....maar daar moeten we even mee wachten tot de laatste week hier! En alsof we nog niet genoeg genoten hebben deze dag eindigen we de avond met een bezoek aan de Baldi hotsprings. Een prachtige tropische omgeving met vele warme thermale baden. Hier genieten we na van al het moois wat we eerder gezien hebben en relaxen in het heerlijke warme water! Een top dag met een gouden randje!


En na zo´n topdag starten we zaterdagochtend heerlijk relaxt op en gaan we ontbijten bij Cafe Vienne. Omelet, pannenkoeken, vers fruit en yoghurt met noten en honing....en op de achtergrond de vier seizoenen van Vivaldi....de dag kan echt niet relaxter beginnen. Vervolgens gaan we toch nog een beetje aktief worden en brengen we een bezoek aan de Catatara de La Fortuna. Dit is een 70 meter diepe waterval in een prachtig groen begroeide krater. We dalen helemaal af in de krater en Fred gaat zelfs nog even zwemmen. Met al die grote vissen in het water geloof ik het wel en ik geniet heerlijk van de rust en het stromende water om mij heen....en doe net alsof die 15 Amerikaanse tieners er niet zijn en ook helemaal geen herrie maken;-((( Als Fred is uitgezwommen klimmen we weer naar boven de krater uit en vervolgens lopen we terug naar La Fortuna. We lopen heerlijk tussen de velden door en hebben uitzicht over glooiende heuvels aan de ene kant en een Arenal dik in de wolken aan de andere kant....de top hebben we helaas nog niet kunnen bewonderen. Terug in het hotel genieten we op ons balkon van heerlijke taartjes bij Cafe Vienna vandaan en de chineese mevrouw komt heerlijk onze schonen en gestreken kleren terugbrengen...dat is ook echt vakantie! ´s Avonds genieten we nog van een heerlijke Mexicaanse maaltijd en met volle maagjes duiken we om 21.00 uur ons bed weer in. Het leven is hier echt anders, aangezien alles om 5.30 uur al op gang komt en dus iedereen ook weer vroeg naar bed gaat...wij hebben er geen moeite mee!


Maar als Fred de volgende ochtend om 4.30 uur al als een klein kind staat te jubelen in de kamer, stop ik mijn hoofd toch nog even onder de kussen. Voor het eerst ligt de Arenal helemaal vrij en Fred verdwijnt dan ook met de camera naar buiten om de zonsopgang vast te leggen...maar eerst komt hij nog 5 keer naar binnen met allerlei vragen...niet lekker uitslapen dus. Uiteindelijk zijn we om 7.30 uur 100 foto´s van Arenal rijker en gaan we lekker ontbijten op ons balkonnnetje. Een mooie afsluiter van ons verblijf in La Fortuna. Later die ochtend vertrekken we met de bus-boot-bus naar Monteverde, een klein bergdorpje ruim 4 uur rijden verderop. Maar omdat we het meer met de boot oversteken zijn we 2,5 uur later al in Monteverde. Onderweg genieten we weer van het hele andere landschap en vooral omdat de hemel strak blauw is


Ja, en toen had ik nog een heel lang verhaal geschreven over die pure adrenaline kick....maar de verbinding werd verbroken en het hele verhaal is verloren gegaan...k...!?!?!?!?

Maar aangezien ik even geen zin en tijd meer heb om opnieuw te beginnen stop ik er maar mee en laat jullie in spanning met het verhaal over de adrenaline...dus nog even geduld (haha en dat zeg ik!)...maar wordt vervolgd!

Liefs,

Fred & Petra



Het vervolg...


En na de mislukte poging gisteren ga ik vandaag een nieuwe poging doen….maar ben inmiddels wel zo slim dat ik mijn verhaal eerst in Word schrijf en het daarna wel op de site knip en plak!!!

Dus waar was ik gebleven….

Onderweg van La Fortuna naar Monteverder genieten we weer van het hele andere landschap en vooral omdat de hemel strak blauw is lijkt het landschap nog groener. Vanaf de boot hebben we nog een prachtig uitzicht op de Arenal, die nog steeds helemaal vrij ligt. Wanneer we het meer zijn over gevaren komen we bij en aanlegplaats waar een aantal stevige busjes op ons staan te wachten. Deze brengen ons over een aantal slechte grindpaden door een prachtig bergachtig gebied naar Santa Elena, wat vlakbij Monteverde ligt. Hier komen we bij een schattig hotelletje terecht wat in bezit is van een Tica-familie. Ze zijn allemaal reuze aardig en we brabbelen lekker een beetje met elkaar….spaans, nederlands, een beetje engels tussen door…we begrijpen elkaar prima. Rond de lunch gaan we eten bij een leuk restaurantje in het dorp wat rond een grote vijgenboom gebouwt is, maar zo leuk het eruit ziet, zo slecht is het eten….juist nu we een stevige maag moeten hebben want vanmiddag gaan we tokkelen. En niet zo maar een beetje over een lijntje van een meter of 30, nee over kabels die over complete valleien gespannen zijn en wel tussen de 500m tot 1000m lang zijn. Aangekomen bij Extremo Canopy, worden we eerst zorgvuldig in een tuigje gehesen, krijgen we een helm en speciale handschoenen en als laatste nog een korte instructieles. Vijf minuten later hangen we al aan de eerste zipline en tokkellen we al over de eerste boomtoppen heen. Na wat korte ziplines te hebben gehad gaan we op voor het echte werk en worden we vastgekoppeld aan een lijn van meer dan 500 meter labnd die ons echt naar de overkant van het ravijn brengt. Het uitzicht om ons heen (…en onder ons!) is echt geweldig en het is net alsof we als vogels door de lucht heen zweven. Echt helemaal fantastisch! Nadat we zo´n 20 zipelines gehad hebben eindigen we in de top van een hoge boom en staan we om ons heen te kijken waar de volgende lijn naar toe gaat….het blijkt dat deze loodrecht naar beneden hangt en niet veel later hangen wij in ons tuigje om zo´n 30 meter naar beneden te abseilen. En net toen we dachten dat dit spectaculair was, komen we bij een heuse Tarzan-swing terecht. Het is moeilijk voor te stellen, maar ik ga het toch proberen uit te leggen. Er staat een mege hoge en grote boom en halver wege deze boom bevind zich een plateau. Aan de hoogste takken van de boom hang teen grote lijn (als een liaan) en vanaf het plateau worden wij vastgehaakt aan de lijn. Vanaf het plateau mogen we nu in het diepe springen en net als Tarzan en Jane aan een liaan swingen. De hoogte is enorm en het moment van springen voelt net als het bungy-jumpen…alleen na een paar seconde slinger je verder en val je niet meer naar beneden. Het gevoel is echt helemaal geweldig en nadat ik de longen uit mijn lijf heb geschreewd, klimpt mijn hartslag in 1 seconde naar de 200 slagen per minuut….de adrenaline dendert door mijn lijf….en de kick is echt met een hoofdletter K. Wanneer ik weer enigzins rustig aan de grond sta, is mijn eigen Tarzan aan de beurt. Fred gilt als een echte Tarzan en gaat ook helemaal uit zijn dak…..dit is weer pure adrenaline! Nadat we allebei even op adem zijn gekomen, gaan we weer vrolijk verder want als klap op de vuurpijl mogen we nog 1 zipline nemen van meer dan 1000 meter lang. De kabel is weer over een enorme valley gespannen en als een vogels zweven we weer minuten lang door de lucht…..en we denken we maar niet aan date r iets mis kan gaan…want dan helpt die helm echt niet. Na 3 uur zweven en springen komen we weer aan bij het begin punt en zit ons avontuur er weer op….en dat was er echt eentje in de catagorie bungy jumpen! Echt helemaal super. En na zoveel spanning doen we de rest van de dag niet veel meer en duiken weer vroeg moe en voldaan ons bedje in! Top top!!!


Maandag besluiten we het dan ook maar wat rustiger aan te doen en gaan we lekker een wandeling door de jungle maken. Zo nu en dan kunnen we over een hangbrug lopen zodat we wat meer in de boomtoppen lopen en dus een ander beeld op de jungle hebben. Na de wandeling gaan we lekker lunchen en na de lunch gaan we nog met een gids op pad. Ook dit is ontzettend leuk omdat we nu weer heel veel wilde dieren tegen komen; slangen, vogelspinnen, leguanen, wasbeertjes, giftige kikkers in de meest heldere kleuren en vel blauwe vlinders zo groot als je hand. Het is allemaal weer prachtig al krijg ik bij die spinnen toch wel de kriebels..bbrrrrrr. Wanneer we met de bus naar huis rijden krijgen we nog een kleine bonus en zien we een quetzal….een grote groen/blauwe vogel met een enorme lange staart….we beginnen al echte vogelaars te worden en lopen overall met ons vogelboekje in de tas! Wederom doen we het ´s avonds om 21.00 uur ons bedje in.



En inmiddels is het dinsdagmiddag zijn we aangekomen in NP Manuel Antonio, een prachtig natuurgebied aan de Pacific kust. Hier zijn we weer in een klein paradijsje terecht gekomen en hebben net ons onderkomen gevonden in weer een allerschattigst hotelletje, waar we een gedeelte van een bungalow huren met eigen zitkamer, een heerlijke veranda en een schattig dakterras midden in de jungle en met uitzicht op zee….hier houden we het de komende dagen prima uit. De koelkast staat gevuld met cerveza en lemonda…..het uitrusten gaat beginnen….maar daar volgende keer meer over!!!! Aangezien het toetsenbord hier echt rare fratsen heft, zal het taaltechnisch niet echt top zijn….maar jullie begrijpen vast wel wat we bedoelen en daar gaat het om!


Liefs,

Fred & Petra


Ps. Jolanda, Jan en Els, wat ontzettend leuk dat jullie een berichtje op de site hebben achtergelaten. Hopelijk hebben jullie een goede reis naar huis gehad en Jolanda jij nog veel plezier en succes de laatste weken hier in Costa Rica. En wanneer jullie het leuk vinden en zin hebben….jullie zijn van harte welkom om een keer bij ons vis te komen eten in Katwijk. Mail maar naar petra_fred@yahoo.com en dan zullen wij de tongen alvast bestellen!!!