Mijn weg naar de top..in woord en beeld!

Eindigde vorig verslag met de zin dat Fred hopelijk de komende dagen met zijn verslag en foto’s zal komen…het werden elke weken! Maar het was zo’n enorm avontuur dat hij wat meer tijd nodig had om alles te verwerken. Maar nu…een maand nadat hij op de top stond van Aconcagua, eindelijk zijn verhaal, wat begint met de enorme reis naar Argentinië.

Fred:
Na maanden voorbereiden en heel hard trainen is eindelijk ons grote avontuur van start gegaan. Van mijn vrouwlief heb ik afscheid genomen op Schiphol en samen met broer Peet ben ik op pad gegaan. We hebben er beide ontzettend veel zin in, al is het eerst nog wel een lange reis naar Mendoza in Argentinië. Als alles meezit zijn we 31 uur onderweg, een pittig reisje dus.

De eerste etappe van 2,5 uur gaat naar Madrid en na een tussenstop van 3 uur gaan we verder naar Buenos Aires. Alles verloopt redelijk volgens schema en rond 9 uur in de ochtend plaatselijk tijd moeten we in BA aankomen. Na een lange nacht vliegen met toch wat uurtjes slapen, begint iets eerder dan verwacht het vliegtuig aan de daling. Rond 8.45 uur staan we aan de grond. Voor de wind gevlogen zeker, denk ik nog. Maar het loopt iets anders en we moeten in het vliegtuig blijven zitten, terwijl stewardessen rondlopen met zorgelijke gezichten en niemand ons verteld wat er aan de hand is. Er wordt heel geheimzinnig gedaan en Peter en ik hebben allebei het idee dat het vliegtuig gekaapt is. Onze gedachten gaan alle kanten op en zal het grote avontuur dan hier eindigen, zonder dat het goed en wel echt begonnen is?

Uiteindelijk worden we na 2 uur wachten in het vliegtuig op de hoogte gebracht. Het blijkt dat er een vrouw onwel is geworden tijdens de vlucht en uiteindelijk is overleden in het vliegtuig. En het blijkt ook dat we niet in BA zitten, maar in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay, buurland van Argentinië. (Beide hoofdsteden worden door een enorme rivier die uitmond in de Oceaan gescheiden). Ondertussen vraag ik me af of we ons vertragingsrecord gaan breken. Ooit moesten Petra en ik de nacht op Schiphol doorbrengen met Tom en Linda toen we samen een reisje naar Turkije gingen maken. Daar hebben we 12 uur lang zitten hangen, voordat er eindelijk een nieuw vliegtuig uit Istanbul kwam. Ik ben benieuwd waar we nu de nacht zullen doorbrengen? Wordt het Uruguay, BA of toch nog eindbestemming Mendoza? Ik denk Uruguay, maar we wachten maar af. Ik hoop alleen dat we het openingsdiner met het expeditie team in Mendoza wel gaan halen!

Uiteindelijk moeten we 11 uur wachten in Uruguay, voordat we verder kunnen vliegen naar BA, wat uiteindelijk nog maar 20 minuten vliegen is. Het is inmiddels 20.30 uur lokale tijd in BA. Hier heeft Air Europa gelukkig alles goed geregeld en rond middernacht worden we met een taxi naar een hotel gebracht. Er is een kamer voor ons gereserveerd en na een broodje gaan we nog een paar uur slapen. Niet in Uruguay maar in ieder geval wel al in Argentinië.

Om 5.30 uur staat er alweer een taxi voor ons klaar om ons opnieuw naar het vliegveld te brengen, waar we om 6.00 uur aankomen. Maar als we denken nu eindelijk rustig naar Mendoza te kunnen vliegen, gaat het toch weer anders. Nadat ik ben ingecheckt en mijn bagage al verdwenen is, blijkt Peter niet op de lijst te staan en we worden verzocht ons bij een andere balie te melden. Hier is er weer veel gedoe en na lang wachten lukt het toch om Peter op deze zelfde vlucht mee te krijgen. Maar inmiddels is het al bijna 7.30 uur en het vliegtuig vertrekt om 8.00 uur. Het is toch weer gestress, maar als we uiteindelijk bij de gate aankomen blijkt het vliegtuig wat later te vertrekken. Wat een reis zeg, maar uiteindelijk komen we om 10.00 in de ochtend eindelijk in Mendoza aan, nadat we al bijna 48 uur onderweg zijn geweest. Maar wij zijn er, onze bagage is er, dus we kunnen gelukkig goed van start! Die middag hebben we in het hotel een eerste bespreking met het team en de gidsen en ’s avonds gaan we gezellig met elkaar dineren. Een aantal biertjes doet de lange reis wat vergeten en uiteindelijk is het een goed begin!

Dinsdag rijden we met een busje in 3 uur van Mendoza naar Plaza del Inca’s, een klein plaatsje op de route naar het startpunt van Aconcagua. Hier slapen we nog 1 nacht in echte bedden en woensdagochtend worden we met hetzelfde busje naar de start van de trekking gebracht. Het is al 11.00 uur als we hier eindelijk van start gaan met dit hopelijk weer mooie avontuur. De eerste dag hebben we gelijk een stralend blauwe lucht en iedereen heeft ontzettend veel zin om op pad te gaan. De eerste dag verloopt voor iedereen prima en na 5 uur lopen komen we bij onze eerste kampeerplek aan. We moeten zelf onze tentjes opzetten, dus we krijgen eerst uitleg. In 15 minuten zetten we daarna de tentjes op. In de hogere kampen zullen we daar ongetwijfeld straks langer over doen. Na het avondeten gaan we lekker op tijd onder de wol!

Als ik donderdagochtend wakker wordt, heb ik een redelijk nacht geslapen. De dag begint helaas met het bericht dat Bas de expeditie al gaat verlaten. Hij heeft een te drukke tijd gehad en is zo moe dat hij eigenlijk alleen maar wil slapen. Geen goede conditie om aan zo’n zware expeditie te gaan beginnen. Heel jammer, maar de expeditie wacht niet. De groep gaat door. Ook dag 2 starten we met fantastisch weer en er zijn vele mooie vergezichten. Iedereen maakt veel foto’s. ’s Middags heb ik wat kleine pijntjes en zeertjes die ik niet vertrouw en ik neem wat gas terug. Het lichaam moet zich nog wat aanpassen aan de belasting. Maar verder verloopt de dag prima. Bij aankomst in het volgende kamp staan de tenten weer vrij snel en even later staan er plankjes met kaas, worst, pinda’s en chips op tafel voor ons klaar. Na de snack rusten we nog even wat in de tent en na het avondeten gaan we rond 21.00 uur ons slaapzakje weer in.

Het slapen in de bergen lijkt mij steeds beter af te gaan en ik heb weer heerlijk geslapen. Al zitten we nog niet zo heel hoog, op 3200 meter. Rond 8.00 uur vertrekken we en vandaag gaan we een rivier over steken. Ik dacht dat de rivier wat later op de route zat, maar wanneer Tjark aan mij vraagt of ik op een ezel de rivier over ga, zie ik pas dat iedereen op z’n slippers of Teva’s loopt. Blijkt dat we al vrij snel de rivier gaan oversteken;-) Ik verwissel mij bergschoenen voor Teva’s en even later volg ik de rest van de groep de rivier over. Er zitten nog wel serieuze stroomversnellingen bij, maar uiteindelijk komt iedereen goed aan de overkant. Terwijl iedereen nog bezig is met zijn voeten afdrogen en schoenen aantrekken, spoel ik mijn voeten af en stap zo met mijn natte voeten in mijn droge sokken en schoenen. Die drogen vanzelf wel met het lopen. Na een paar uur wandelen komt voor het eerst de Aconcagua in zicht. Wat is ie hoog! Helaas zijn net de batterijen van mijn camera op en de nieuwe batterijen zitten in de duffelbag op de rug van de ezel, bij mijn andere bagage. Gelukkig kan ik met mijn telefoon nog wel wat foto’s maken. Peter schiet ook veel materiaal. De natuur is ook erg mooi en laat zich van haar beste kant zien. Verder zijn wij beide de 3e dag ook goed doorgekomen en het blijkt dat onze lijven zich goed aanpassen aan de omstandigheden. Rond 15.30 uur komen we aan in het basiskamp en het lijkt hier wel een heel dorp. Verschillende expedities hebben hier hun basiskamp opgeslagen met grote, vaste tenten en wij worden verwelkomd met fruit en allerlei lekkernijen. Na het uitrusten gaan we ons eigen tentje opzetten en Peter heeft een mooi plekje uitgezocht. Het lijkt wel een Inca-ruïne met een meter hoge muur van stenen die op elkaar gestapeld zijn. Het is een mooie beschutting tegen de wind. ’s Avonds krijgen we als diner een pizza en ook nog een lekker toetje, Een mooie einde van een mooie dag en morgen nog lekker een vrije dag ook!

Ook deze nacht weer redelijk geslapen. Helaas gaat het slapen broer Peter wat minder goed af. Ik hoop niet dat het door mijn gesnuk komt;-) Ik heb lekker uitgeslapen tot 8.00 uur, maar toen moest ik er toch echt uit om te plassen. Ik heb de plasfles nog niet gebruikt. Overdag drink ik tot 17.00 uur heel veel en daarna nip ik alleen nog wat. En zo hoef ik er ’s nachts niet uit om te plassen. Rond 9.00 uur gaan we ontbijten en daarna droog ik wat natte spulletjes in de zon. Na de lunch gaan we langs bij de dokter voor de verplichte check. Hier wordt gekeken of je verder mag of niet. Nou, als ik niet verder mag dan klopt die test niet! Want ik voel me beresterk, dus het zou me verbazen als er rare uitslagen komen. En dit blijkt later ook als de zuurstoftest uitwijst dat ik nog 84% zuurstof in mijn bloed heb (op zeeniveau is dit 100%). Evelijn, de enige vrouw in ons gezelschap heeft de hoogste waarde, de bikkel! In ieder geval zijn we allemaal nog gezond genoeg om verder te gaan. Verder is mijn bloeddruk 70/130, wat opvallend is aangezien dit op zeeniveau meestal hoger is. Ik geeft vooral aan dat ik me op mijn gemak voel in de bergen! ’s Avonds verzamelen we nog wat eten voor de komende dagen, wat we meenemen naar kamp 1 morgen. We gaan dan met de dagrugzak omhoog met spullen die we achterlaten in kamp 1. Wij dalen dan weer af naar het basiskamp. Maar voor het zo ver is dineren we met elkaar in de grote tent en hier is het weer supergezellig. De tranen staan in mijn ogen van het lachen, wat heeft Tjark een geweldig goeie humor;-))

Zondag vertrekken we rond 9.30 uur naar kamp 1. Vincent, de maat van Bas, die eerder al is afgevallen, heeft helaas ook de expeditie verlaten. Ook hij voelde zich niet sterk genoeg om door te gaan. We vertrekken dan ook met 9 man. Jeroen is op dit moment de enige in de groep die wat last heeft van de hoogte, maar ook hij gaat gewoon mee omhoog. Ook n bikkel! Maar we worden gelijk hard aan het werk gezet en we moeten 750 meter aan hoogte overbruggen. Ik voel dat mijn lichaam zich steeds beter aanpast en ondanks dat het een pittige tocht is, komen we na 4 uur lopen aan in kamp 1. Het is weer een mooie plek, waar we eerst wat eten en uitrusten. Daarna droppen we onze spullen die hier achterblijven in een waterdichte duffel met wat stenen erop. Vervolgens dalen we in 1,5 uur weer af naar het basiskamp op 4200 meter.

Maandag is weer een rustdag en na het ontbijt maken we de spullen klaar in de grote rugzak die we vanaf nu meenemen. De dagrugzak gaat met overige spullen morgen op de ezels naar het andere basiskamp, waar we na de top naar toe zullen afdalen. Het is allemaal passen en meten, maar uiteindelijk past alles weer in de tassen. Verder werk ik mijn dagboek bij.

Dinsdag is inmiddels dag 7 van de expeditie en vandaag vertrekken we definitief naar kamp 1. Helaas starten we vandaag zonder onze Belgisch Bart. Hij heeft voedselvergiftiging opgelopen (blijkt later na onderzoek) en het is vervelend dat hij op deze manier de expeditie moet verlaten. Echt heel jammer, want hij loopt zo ontzettend makkelijk en is een sfeermaker in de groep. Hopelijke komt zijn moment nog wel! Wij vertrekken voor het eerst met volle bepakking en het is even wennen om met ruim 20 kg op m’n rug te lopen. Ik heb een wat stroeve start, maar door de dag heen gaat het steeds beter. Wel is de moeilijkheidsgraad van het pad hoog, maar uiteindelijk komen we rond 15.00 uur in kamp 1 aan. We zetten de tenten op, rusten lekker uit en doen een bakkie. Die avond eten we voor het eerst uit een zakkie en ik moet zeggen, het valt niet tegen. Het lijkt op een soort goulash. Verder is het inmiddels wat harder gaan sneeuwen en rond 20.00 uur ligt iedereen plat.

Gelukkig heeft Peter voor het eerst ook een redelijke nacht geslapen. Ik slaap in het algemeen goed en ben blij dat hij nu ook 6 a 7 uur goed geslapen heeft. Na het ontbijt vertrekken we met wat lichte bepakking naar kamp 2 op 5400 meter. We komen in een recordtijd aan. Het is weer een prachtige plek en na een uurtje rusten en lunchen dalen we weer af naar kamp 1 op 4950 meter. Alle teamleden gaan nog goed. Hier en daar wat hoofdpijn en slaapgebrek, maar dat is normaal op deze hoogte. Alleen Jeroen heeft nog wat last van zijn darmen, maar hij laat zich niet kennen!

Donderdag, op dag 9 van de expeditie, gaan we weer naar kamp 2 op 5400 meter. Nu met volle bepakking. Voor de komende 2 kampen hebben we extra mankracht ingehuurd, die voor ons in kamp 2 en 3 de tenten opzetten en afbreken. Voor $30,-- pp zorgen deze mannen er voor dat in de komende kampen onze tentjes staan en worden afgebroken. Zo hoeven wij daar geen energie aan te verspelen. Het kan erg hard waaien op de berg en dan kan het opzetten en afbreken van een tentje op deze hoogte een zware belasting voor je gestel zijn. We kiezen er voor deze energie te sparen voor ons ultieme doel! Het is uiteindelijk bijna 15.30 uur als we opnieuw in kamp 2 aankomen. En het kamp ligt echt op een prachtige plek. Ook het weer is nog steeds uitstekend. Eigenlijk wil ik er niet te veel over zeggen, om de weergoden gunstig gestemd te houden. Maar vanaf dag 1 is het al zonnig en staat er niet te veel wind. Als dat nog maar even doorzet! De tijd zal het leren, maar dit hebben we alvast te pakken. Verder voel ik me op dit moment echt top. Mijn lichaam lijkt zich goed te hebben aangepast aan de hoogte. De hoofdpijn die ik op 4950 meter had, is gelukkig verdwenen. En morgen is weer een rustdag die ik zie als mentale voorbereiding op het laatste stuk omhoog. Eerst naar kamp 3 op 5900 meter en daarna de ultieme dag naar het dak van Zuid- Amerika, oftewel de 6962 meter hoge top van Aconcagua. Over 3 dagen zouden we daar kunnen staan, wat zou dat toch fantastisch zijn!

Voor het eerst tijdens de expeditie heb ik wat onrustig geslapen. Onbewust gaat de spanning toch wat toenemen denk. Maar ik mag niet klagen, want over het algemeen heb ik heel goed geslapen deze dagen. In tegenstelling tot broer Peet. Hij slaapt slecht en maakt zich zorgen of dit zijn gestel zo gaat beïnvloeden dat het zijn poging naar de top kan kosten. Ik heb met hem te doen en ik probeer meestal wat later te gaan slapen, zodat hij eerder in slaap kan vallen zonder last te hebben van mijn gesnurk. Maar het heeft nog niet veel geholpen. Al herken ik zijn gevoel wel want in Nepal had ik ook vaak moeite om in slaap te vallen. Nu probeer ik het maar te nemen zoals het komt. En of het de jaren zijn die gaan tellen of het feit dat ik wat meer probeer los te laten, ik slaap hier prima. Maar ik zeg altijd maar tegen mezelf (en soms tegen anderen;-); als je niet slaapt, rust je toch uit! Gelukkig is vandaag een rustdag, dus genoeg tijd om op te laden voor wat komen gaat. En voor Peet nog wat tijd om misschien wat bij te slapen. Het is grappig om te merken dat een aantal leden uit het team wat onrustig en gretig zijn. Het liefst zouden ze de rustdag overslaan en doorgaan naar de top. Ik vind het vooral fijn om nu een rustdag te hebben en mijn mentaal voor te bereiden. Ieder doet dat deze dag op zijn eigen manier en zo hobbelen we allemaal een beetje de dag door. Het lijkt gelukkig ook weer beter te gaan met Jeroen. Hij heeft wel besloten het dragen van zijn bepakking uit te besteden, zodat hij al zijn energie spaart voor een toppoging. Het is opvallend wat een leuke groep we met elkaar hebben en tot nu toe hebben we vooral heel veel lol met elkaar. Echt uniek voor zo’n grote groep!

Zaterdag gaan we voor de laatste keer met volle bepakking omhoog naar kamp 3 op 5900 meter. Daar kan ik niet om treuren want het vraagt veel concentratie om met ruim 20 kg op je rug over een route te lopen met een hoge moeilijkheidsgraad. Het kost veel energie om een hele dag zo geconcentreerd te lopen. En omdat je met stokken loopt, kan je ook met je handen je tas op je rug niet ondersteunen. Dit maakt het ook extra zwaar. Het eerste stuk is gelijk vrij steil en we moeten gelijk hard aan het werk. Kunnen we alvast een beetje wennen aan de dag van morgen;-) Na ruim 4 uur klimmen komen we aan op 5900 meter en de tentjes staan al voor ons klaar. Die middag doen we onze laatste voorbereidingen voor de toppoging van morgen en het besef is daar dat ik morgen op de top van de Aconcagua kan staan. Wat zou dat toch uniek zijn! Iedereen is er klaar voor en ’s avonds kruipt iedereen al vroeg de tent in.

En dan is het zondagmorgen 3.30 uur op 15 februari 2015. De dag dat we met een team van 8 expeditieleden en 3 gidsen een poging gaan wagen om de top te beklimmen. De dag der dagen is aangebroken! Na 2 uur van eten, drinken, omkleden en rugzak omdoen vertrekken we om 5.30 uur voor hopelijke een ultieme dag. Het eerste uur lopen we in het donker en we hoeven alleen de lichtjes boven ons maar in de gaten te houden, om te zien waar we naar toe moeten. De lichtjes gaan al vrij snel steil omhoog en dat het een zware, steile klim gaat worden, hebben de gidsen al voorspeld. Maar ik voel me sterk en ik besef dat elke stap er een dichter bij de top is. Na een paar uur in de kou te hebben gelopen, komt de zon eindelijk op en verwarmt ons. Bij de eerst volgende rustpauze gaat dan ook de donsjas uit en trek ik mijn Goretex jas aan. Verder geniet ik lekker van de heerlijke energierepen die Petra voor mij gemaakt heeft. Op zo’n dag verbrand je zo ontzettend veel energie, dus alle beetjes helpen om deze dag door te komen. En ik moet zeggen, zelfs op 6650 meter smaakt alles nog prima. Dat is een fijn gevoel en ik besef dat het bijna niet meer mis kan gaan. Of het weer moet in een keer om gaan slaan, maar zo ziet het er niet uit. Het uitzicht is fenomenaal en nog een paar uurtjes….. We lopen de hele dag steil omhoog en het lijkt of het alleen nog maar steiler wordt als we hoger komen. En het pad wordt ook alleen maar moeilijker, maar ik houd me voor dat het nog maar een paar uurtjes ploeteren is. En wat zijn nu een paar uurtjes op alles wat hier aan vooraf ging? Toch, als ik weer omhoog kijk, zie ik dat het nog een enorme klus gaat worden…..maar waar een wil is, is een weg…en deze gaat rechtstreeks omhoog! Doorgaan nu! Vlak voor de top hebben we nog een laatste korte pauze. Peter heeft wel 7 kg aan cameraspullen bij zich en gisteren echter twijfelde hij of hij zijn grote camera mee zou nemen naar de top. Aangezien de weersvoorspellingen uitmuntend zijn voor de top en de kans om mooie foto’s te maken groot is, heb ik gezegd dat hij waarschijnlijk spijt krijgt als hij zijn camera straks niet bij zich heeft. Alleen had ik dat achteraf gezien beter niet kunnen zeggen. Vlak voor de top gaat het vreselijk mis en laat ik per ongeluk zijn cameratas vallen;-( Verbijsterd en geschokt kijk ik hoe de cameratas stuiterend de afgrond in verdwijnt. Ik denk alleen maar…stop maar, stop nu maar. Het projectiel maakt alleen maar meer snelheid en iedereen kijkt met ingehouden adem naar de cameratas…inclusief camera en lens;-( Ik heb me nog nooit zo lullig gevoeld. Wat een klote situatie. Maar het leven gaat door, met of zonder camera, of ik wil of niet…het is nog een half uur klimmen naar de top van de Aconcagua. Toch ga ik met gemengde gevoelens verder en het is even schakelen als we een half uur later echt op de top van de Aconcagua staan. 6962 meter boven zeeniveau. De hoogste berg van Zuid-Amerika, de een na hoogste ‘Seven Summit’, na Mt Everest. We omhelzen elkaar met blijdschap en emotie over de topprestatie die we hier met elkaar hebben bereikt. Voor dit fabelachtige uitzicht, voor alle mooie en pure emoties die we met elkaar mochten delen en natuurlijk het ultieme gevoel dat ik samen met mijn broer Peter hier op de top sta. Het is een uniek moment en is geweldig om dit met hem en de andere teamleden te mogen delen!
Na een uur van verwondering, blijdschap, geluk, knuffelen, felicitaties, genieten van het uitzicht, eten en drinken beginnen we vervolgens aan de ook nog zware afdeling. Wel 4 uur lang ploeteren we naar beneden en regelmatig vallen we allemaal wel een keer of wat. Al zijn Paul en ik wel de grootste stuntels. Onderweg vinden de gidsen gelukkig nog de gevallen camera, wat verzekeringstechnisch wel fijn is. En uiteindelijk komt iedereen veilig weer in kamp 3 aan. We zin allemaal flink naar de klote maar het voldane gevoel overheerst. We hebben het gehaald, yes!!!

The day after is iedereen ontzettend uitgelaten. Iedereen beseft nu echt dat we met elkaar de top behaald hebben. Maar we beseffen ook dat de expeditie pas geslaagd is als we allemaal ook weer veilig beneden zijn. Nog 2 dagen de concentratie vasthouden dus. Al voel ik vandaag in de afdaling wel dat mijn lijf vermoeid is. Ook Paul doet het rustig aan en samen komen we na 4 uur afdalen in het basiskamp van Plaza del Mulas aan op 4350 meter. Hier staat de lunch voor ons klaar en we worden verrast met een geweldige hamburger. Deze is zo verorberd en als verrassing krijgen we nog een 2e….ik ben uitgehongerd! ’s Middags zitten we gezellig met elkaar na te genieten en na het diner gaat iedereen uitgeput zijn slaapzakje weer in!

Ook de laatste dag is het weer nog steeds stralend, maar het maakt de laatste dag niet minder zwaar. Het is toch nog bijna 8 uur lopen naar de weg, waar we weer worden opgepikt en iedereen is het dan ook bagger zat. We zijn allemaal blij als we in het hotel een douche kunnen nemen na 13 dagen. Maar ook zijn we allemaal supertrots op ons zelf en op elkaar. Wel 8 van de 11 expeditieleden hebben de top behaald, 70 %...een hele goede score.

Paul, Tjark, Eric, Evelijn, Jeroen, Nils en broer Peter, bedankt voor deze unieke ervaring en deze bijzondere tijd met elkaar…dat moeten we nog maar eens een keertje over doen!

En Bart, Vincent en Bas, jammer dat jullie moesten afhaken. Hopelijk vinden jullie ergens de kracht om nog eens terug te gaan en ook deze berg een koppie kleiner te maken. Jullie kunnen het! Of eerst een andere berg met hetzelfde team;-)

Jullie waren allemaal top en hopelijk kunnen we snel een keer nagenieten met elkaar…ik neem nog maar een biertje op deze top!

Proost,

Fred