De eerste indrukken van Myanmar...

De eerste week in Myanmar is voorbij....wat een week en wat een land! We zijn echt door de tijd aan het reizen en wanen ons regelmatig een halve eeuw terug in de tijd. Wat is het toch ontzettend leuk en bijzonder om dit land te bereizen en ervaren. We kijken dan ook ontzettend uit naar de komende weken, maar eerst terug naar vorige week toen dit avontuur begon!

Vrijdagochtend gaat al heel vroeg de wekker, aangezien we nu echt aan onze reis gaan beginnen. Na een klein ontbijtje op de kamer nemen we een taxi naar Don Muang airport voor onze vlucht naar Mandalay in Myanmar. Het is een drukke ochtendspits in Bangkok, maar uiteindelijk weten we in een uur het vliegveld te bereiken. Daar wacht ons de volgende file, aangezien alle internationale vluchten van Air Asia via 1 balie worden ingecheckt. We waren er al voor gewaarschuwd dat dit zo maar een uur kan duren, en dat is helemaal waar. Gelukkig hebben we wel nog wat tijd over voor een bakkie bij de Starbucks, waarna we zo kunnen doorlopen het vliegtuig in. Alles verloopt verder keurig tijd en na 1,5 uur vliegen landen we al op het Internationale vliegveld van Mandalay. Niet dat het dan een enorm vliegveld is…..er landen hier enkele vliegtuigen per dag vanuit het buitenland, vandaar de titel internationaal. De douaneperikelen gaan vervolgens ook zeer voortvarend en met het visum is alles in orde. Het leverde namelijk nog wel wat gedoe op om het online visum voor Myanmar te verkrijgen. Maar na 3 weken heen en weer mailen met het Ministerie van Toerisme in Myanmar lukte het uiteindelijk om alles rond te krijgen. Dat scheelde een lastminute ritje naar Brussel, waar de dichtstbijzijnde ambassade zit. Nadat we onze tassen opgehaald hebben gaan we wat geld wisselen. Pinapparaten zijn er steeds meer in Myanmar, maar daar wordt door de banken enorm aan verdiend. Je mag maar maximaal 30.000 Kyat opnemen (ongeveer 25 euro) en daar moet je per opname een paar euro over betalen. Met een beetje pech kan je zo 20% extra moeten betalen over je opname. En aangezien we hier een poosje blijven en ongeveer 75 euro per dag zullen besteden, loopt dat natuurlijk enorm op. We hebben dan vooraf al veel hotels en tickets betaald en hebben daarnaast extra cash geld meengenomen om te besteden. De koersen voor het wisselen staan namelijk vast in dit land en daarbij krijgen wij voor een euro ongeveer 25% meer dan voor een dollar. Terwijl de huidige wisselkoers euro/dollar toch bijna 1 op 1 is. En daarnaast hoef je geen commissie te betalen als je cash geld wisselt. Al met al zeer de moeite waard dus om extra euro’s mee te nemen. Maar wanneer we €200,-- wisselen, hebben we bijna een extra tas nodig om het geld mee te nemen. We krijgen een enorme stapel briefjes, aangezien het grootste biljet 5000 Kyat is, omgerekend zo’n €4,--. Voorlopig kunnen we even vooruit. Naast dat de koersen voor het geld zijn vastgesteld, zijn ook de prijzen voor een taxi naar de stad vastgesteld. Geen gekonkel over de juiste prijs….het is meer wie gun je het ritje het meest. Daarnaast kan je ook een taxi delen en deze gaat rijden wanneer er 4 mensen zijn. Wij staan te bedenken wat we gaan doen, als er even verderop een Nederlandse jongen staat te zwaaien die we in Bangkok op het vliegveld al tegen waren gekomen. Hij staat samen met een ander meisje te wachten op een 3e en 4e persoon voor hun gedeelde taxi en wij sluiten snel aan. We blijven tenslotte toch Nederlanders;-)
De rit van het vliegveld naar de stad duurt ongeveer een uurtje en ondertussen maken we gelijk kennis met de grote en de chaos van Mandalay. Mandalay is na de hoofdstad Yangon, de 2e stad van Myanmar en er wonen ruim een miljoen mensen. En deze mensen verplaatsen zich hoofdzakelijk op scooters door de stad. Een stad die bestaat uit een enorme wirwar van straten rondom een groot ommuurt fort in het centrum. De drukte heeft iets weg van de hectiek in India en voelt dan ook gelijk alsof we in een andere wereld terecht gekomen zijn. Een wereld die ook een aantal decennia terug gaat. Als laatste worden wij bij ons kleine familie hotelletje afgezet, in een rustig wijkje rondom een tempel. We krijgen een leuke, frisse en schone kamer, gezellig geschilderd in roze, lila, geel en mintgroen. Nadat we onze tassen hebben neergezet gaan we op zoek naar een plek om te eten, maar onderweg hier naar toe, heb ik al ontdekt dat dat wel een soort van uitdaging gaat worden. Ik heb niet echt iets kunnen zien, wat maar een beetje op een schappelijk restaurant lijkt. Het zijn vooral kleine familierestaurantjes, waar alles open en bloot ligt te wachten om bereid te worden (het is 30 graden en er zijn minstens 30 miljoen vliegen!). Wanneer we de straat uitlopen, zien we iets van een biertuin en wanneer we vragen of zij ook iets te eten kunnen maken, krijgen we een groezelig menu in onze handen gedrukt. Gebakken rijst met groente is altijd wel goed en een lekker biertje gaat er inmiddels bij Fred ook wel in, dus we besluiten de gok maar te wagen. Ik neem mijn dagelijkse dosis cola om mijn darmen te sterken en wat meer bestand te zijn tegen de vuiligheid om ons heen. Alles is stoffig en grijs, de vloer mag wel weer een keer gebezemd worden en de kat met haar 3 kittens, doet zich te goed aan de restanten van een andere maaltijd die op de grond liggen. Even later krijgen wij 2 enorme borden met gebakken rijst en groente voorgeschoteld en ondanks de omgeving om ons heen, genieten we toch van dit prima maal. Natuurlijk ruiken de kittens op 10 meter afstand al dat ik niet zo veel van katten moet hebben en zeker niet van deze schurfies en ze beginnen lekker om mijn benen heen te spelen, die inmiddels ook door de muggen al gevonden zijn. Wanneer Fred naast zijn eigen bord rijst, ook de helft van mijn bord naar binnen heeft geschoven, weet ik dan ook niet hoe snel we weg moeten komen. We vragen om de rekening en zien dat we €4,50 euro moeten afrekenen voor deze prima lunch….zo zien we maar weer dat sfeer nooit wat zegt en dan neem je een paar vlooienbaaltjes maar voor lief;-) De rest van de middag struinen we door de stad en doen wat eerste indrukken op. Druk en chaotisch wisten we al, maar nu ontdekken we ook dat het echt heel stoffig is (nog niet alle wegen zijn ‘af’;-), de geuren komen vaak overeen met wat we zien en we ervaren dat de mensen echt heel vriendelijk en niet opdringerig zijn. Als we aan het einde van de middag weer een biertuin tegen komen, besluiten we nog lekker even een drankje te doen en Fred besteld een heerlijk lokaal biertje van de tap. Ik heb wel zin in thee, maar als ik vraag om tea, komt de barman terug met een stuk verpakte cheese….qua klank lijkt dat natuurlijk ontzettend, maar op dit moment heb ik echt veel meer zin in thee. Uiteindelijk bestel ik maar een cola, dat is voor alle partijen gewoon het makkelijkst! De barman knikt lachend en tevreden en een colaatje extra voor de darmen kan nooit geen kwaad;-) Na de borrel lopen we terug naar het hotel, waar we met een welverdiende douche kilo’s stof van ons lijf afspoelen en heerlijk op de kamer een paar crackers met pindakaas eten als diner!

De eerste nacht in Myanmar is er een om snel te vergeten. Aangezien het vrijdagavond is, ook hier het startsein van het weekend, is het nog lang onrustig op straat met heel veel, veel te luide muziek. En als de muziek eindelijk klaar is, nemen de vele blaffende honden het stokje over. Waarna de dienst in de tempel naast ons om 5 uur het einde van een lange nacht en het begin van een nieuwe dag aankondigt. De muziek en de dienst in de tempel gaan een uur lang op het hoogste volume door en ik zeg tegen Fred dat dit best handig is, want je kan gewoon vanuit je bed de dienst volgen;-) Aangezien we echt heel erg wakker zijn, besluiten we om 7 uur maar te gaan ontbijten, zodat we ook lekker vroeg op pad kunnen. Bij de receptie melden we ons voor het ontbijt en een jong meisje neemt ons mee naar een andere gebouw om de hoek. Daar in de garage/woonkamer van de familie staat een lange plastic tafel klaar met krukjes en op tafel staat een schaal met bananen. Ook hier is alles weer stoffig en smoezelig, maar we gaan zitten en nemen maar wat banaatjes. Maar even later volgen er nog 2 borden met watermeloen en papaya en een kopje thee krijgen we ook nog. Als je niets verwacht, valt het altijd mee! Zeker als we even later ook nog het gebruikelijke witte brood met jam en gebakken eieren krijgen. Al met al toch een prima start van de dag. Terug bij de receptie bestellen we een taxi voor de dag, zodat we wat bijzondere plaatsen buiten de stad kunnen bezoeken. Een van de jongens van de familie neemt ons mee naar zijn keurig gepoetste taxi en als eerste rijd hij ons naar Inwa. Een dorp op ruim 20 km rijden van Mandalay, waar veel oude tempels te zien zijn uit het verre verleden van Myanmar. Djodjo, onze chauffeur, zet ons af bij de rivier en hier nemen we een kleine houten boot naar de overkant van de rivier waar het dorpje Inwa ligt. Het gebied met de tempels ligt wijd verspreid tussen de akkers rondom dit dorp en om het de toeristen makkelijker te maken staan er een aantal boeren klaar met hun paard en wagen, om je zo rond te rijden. We hebben eerst enige twijfel, maar beseffen dan dat deze mensen de hoognodige inkomsten goed kunnen gebruiken en voor ons is het een leuke en gemakkelijke manier om dit gebied te verkennen. Even later zit ik dan ook op de bok naast de boer en heeft Fred zich achter op de kar gezeteld. We hobbelen in rap tempo over de zandweg vol kuilen en rijden door het prachtige en rustige platte land van Myanmar. Mensen werken op de rijstterrassen en tussen de bananenbomen, koeien, varkens en kippen scharrelen rondom de verschillende huizen en het geheel straalt vooral heel veel rust uit. Uiteindelijk komen we bij de eerste tempel aan en strekken we even de benen. We struinen rustig door het enorme complex en maken nog een praatje met 3 monniken die vooral hun Engels willen oefenen en nieuwsgierig zijn, waar we vandaan komen. Na een half uurtje stappen we weer in bij onze boer en deze keer vouwt Fred zijn lange lijf dubbel op de bok naast de boer;-) We hobbelen lekker verder en rijden langs een oude uitkijk toren en bezoeken nog een enorme tempels volledig gemaakt van teakhout. Ondanks dat de tempel al meer dan 150 jaar oud is, is de geur van het hout nog steeds heel goed te ruiken. Na 2 uur rijden en kijken zet de boer ons weer af bij de rivier, waar we bij een klein tentje genieten van een verse kokosnoot terwijl we wachten op de boot. Deze brengt ons naar de overkant, waarna we bij een klein familierestaurantje lunchen met gebakken noedels en groente. Natuurlijk weggespoeld met het inmiddels gebruikelijke colaatje. Na de lunch rijdt Djodjo ons naar Sagaing, een enorme heuvel bebouwd met honderden stoepa’s. De grootste en mooiste stoepa staat natuurlijk boven op de heuvel, welke wij na een half uur trappen lopen bereiken. Het is vooral heel veel glimmer en glitter bij deze stoepa en naast de enorme gouden stoepa zijn er ook een aantal tempels met muren en plafonds vol spiegels en om het geheel af te maken is de Boeddha verlicht met een flikkerende ledverlichting. We kijken weer rustig rond en genieten vooral van het uitzicht. Tevens ontdekken we een andere ingang, waar toeristen voor de deur afgezet kunnen worden….die Djodjo heeft ons lekker aan het werk gezet en had vast geen zin deze heuvel op te rijden…de grapjas;-) Bij het mooiste uitkijkpunt gaan we lekker even op een bankje zitten om te genieten van het uitzicht en het verkoelende briesje. Na de pauze, waarbij we bijna in slaapvallen door de gebrekkige nachtrust, dalen we weer af naar beneden en brengt Djodjo ons vervolgens naar een andere tempel. Terwijl wij in de auto zitten, vraagt hij of de muziek aan mag en daar hebben wij natuurlijk geen probleem mee. Altijd gezellig en we zingen dan ook uit volle borst mee met Hotel California….een eeuwige evergreen in Azië! Djodjo vindt ons gezang maar zo zo, maar dat kan de pret niet drukken. Na nog een aantal tempels bezocht te hebben, zet hij ons aan het einde van de middag af bij de U-bein Bridge. Dit is de langste teakhouten loopbrug ter wereld, met een lengte van 1300 yd. Op dit moment is het vrij laag water in het meer en op sommige plaatsen wordt het drooggevallen land gebruikt om groente te verbouwen. Wij lopen over de brug, samen met vele jongens en meisjes die hier op zaterdagmiddag lopen te flaneren. Fred als grote jongen trekt veel aandacht van de jonge meisjes en we worden dan ook vele malen op de foto gezet. Aan de rand van het meer genieten we bij een soort beach barretje van een lekker drankje wanneer de zon langzaam ondergaat in het meer. En terwijl we zo zitten te genieten komen er 2 bootjes voorbij, met elk daarin een man met een grote stok en gezamenlijk hoeden zij honderden eenden. Het is te leuk om te zien hoe de grote groep eenden de eerste boot volgen en de achterste boot houd de eigenwijze eenden een beetje in de gaten. Het kwetterende geluid van deze grote groep eenden is als een soort muziek op deze vredige plek aan het water met de ondergaande zon die de loopbrug in vuur en vlam zet. Een prachtig einde van deze heerlijke dag in dit mooie land!

Zondagochtend begint de dag weer om klokslag 5 uur, maar we zijn er inmiddels op voorbereid en Fred luistert wat muziek, terwijl ik wat lees. Wanneer om 6 uur de rust wederkeert slapen we heerlijk nog veder. Aangezien het zondag rustdag is, doen ook wij het wat rustiger aan. Na het ontbijt lezen we nog wat verder en ik werk m’n dagboek bij. Rond een uur of 11 gaan we pad en we struinen eerst wat over de markt, 2 straten verder op. Het is een hele grote markt en er wordt vooral veel fruit, groente, verse en gedroogde vis en vooral veel ondefinieerbaar vlees verkocht. De geuren zijn zeer wisselend en we worden er al snel zeer bedreven in om door onze mond te ademen. In een van de stalletjes kopen we voor Fred een katoenen rok. De mannen hier in Myanmar dragen over het algemeen allemaal nog katoenen omslagdoeken en geen broek. Maar vervolgens dragen ze wel een keurig overhemd op hun rok. Het ziet er heerlijk luchtig uit en met deze warmte lijkt het Fred wel wat om zo’n doek voor op de kamer te hebben. We zoeken een leuk ruitje uit en de verkoopster flirt wat met Fred….ze gebaart dat ie lekker ruikt….heel bijzonder aangezien hij al weer een nieuw zweetdesign op z’n shirt heeft;-) Fred glimlacht nog wat meer en we sluiten een mooie deal. Na een bezoek aan de markt lopen we naar een ander gedeelte van de stad. Het is een behoorlijke wandeling, maar straat per straat zien we de huizen groter en mooier worden en de straten groener. Het is wel duidelijk dat wij in downtown Mandalay verblijven. Voor het eerst zien we ook wat restaurantjes voor meer westerse en verwende toeristen. En ook wij laten ons vandaag in het beste restaurant van de stad verwennen met een heerlijke Birmese maaltijd. Diverse curries met aubergine en garnalen, kip met kokos en groente gemengd met gekookte rijst doen ons laten genieten. Ook de setting in een mooie groene tuin, ver weg van toeterende auto’s en stofwolken zorgt er voor dat we ons even in een klein paradijsje wanen. Na de lunch brengen we nog een bezoek aan de enige westerse supermarkt in de stad en slaan we voor de komende week wat crackers in. Net buiten de supermarkt zien we opeens ook nog iets wat op een bakker lijkt en we weten een heel mooi vers gebakken brood te scoren. Dat is een perfect maal voor vanavond en voor morgenochtend, voordat we al heel vroeg op pad moeten naar de volgende bestemming. Als we de supermarkt verlaten, besluiten we een taxi naar huis te nemen want we zijn het zat om nog 45 minuten terug naar ons hotel te lopen door de drukke en stoffige stad. De rest van de middag en avond relaxen we nog wat verder en regelen we wat zaken voor de komende weken. En na een aantal heerlijke boterhammen met hagelslag en pindakaas duiken we al vroeg in ons bedje in. Een fijne rustige zondag!

Klokslag 5 uur maandagochtend gaat inmiddels onze gebruikelijke wekker. We blijven even nog een half uurtje luisteren en staan dan op voor een klein ontbijtje met het laatste verse brood. Vervolgens worden we keurig om 7 uur opgehaald door een taxi. Deze zullen we opnieuw delen met 2 andere mensen en dat scheelt ons een omslachtige rit met taxi/bus/taxi. Natuurlijk duurt het even voordat we de 2 andere passagiers hebben opgehaald, maar uiteindelijk verlaten we om 8 uur de stad. Maar niet veel later is er natuurlijk nog een tankstop, gevolgd door een ontbijt stop, uiteraard even later ook nog een plasstop….en o ja….we hebben ook nog een lekke band. Al blijkt deze lekke band achteraf gezien onze redding, want de chauffeur rijd echt als een maniak. Hij heeft een hand aan t stuur, de ander op de toeter en het gaspedaal helemaal ingedrukt. En dat terwijl de weg niet heel best is, er meer dan voldoende andere weggebruikers zijn en inhalen eigenlijk onmogelijk is. Wanneer hij uiteindelijk toch een vrachtwagen inhaalt, moet hij even een stukje van de weg af waarbij de linker achterband het uiteindelijk begeeft. Aan het wisselen van de band kunnen we zien dat dit gesneden koek is voor de chauffeur. Maar aangezien er nu een klein ‘thuiskomertje’ onder gaat is het even later als we weer gaan rijden over met het idiote rijgedrag. Gelukkig maar want we hadden net al besloten hem nog een paar minuten het voordeel van de twijfel te geven om dan toch duidelijk te maken dat hij echt rustiger moet gaan rijden. Rond 10 uur komen we uiteindelijk in Pyin Oo Lwin aan en hier worden we afgezet bij ons nieuwe onderkomen. En dit ziet er echt ontzettend leuk en relaxt uit aangezien er midden in een prachtige tropische tuin diverse bungalows zijn gebouwd. Wij worden door de familie zeer warm verwelkomt met een glas sap en even later worden we naar ons huisje gebracht….wat paradijsje in deze groene oase van rust…dat is wel even wat anders dan in een stoffige stad van 1 miljoen inwoners. We maken ons even thuis en voor de lunch besluiten we naar een restaurant aan het meer te gaan en na een kleine wandeling komen we aan bij een leuk restaurant met een groot terras aan het meer. Deze regio werd in vroegere tijden vooral door Engelse overheersers gebruikt om te ontsnappen aan de stoffige hitte van Mandalay en aangezien het 1000 meter hoger ligt is het er overdag heerlijk warm en ’s nachts koelt het fijn af. We begrijpen dat de Engelse hier naar toe vluchtte want het is echt een beetje een Europese omgeving. Helemaal omdat er nog verschillende Koloniale huizen staan. Ook is er een grote Botanische tuin, perfect onderhouden en nog zo’n oase van rust en we besluiten daar na de lunch naar toe te gaan. Maar eerst lunchen we lekker uitgebreid op het terras en besluiten ook maar eens een taartje als dessert te proberen. We hebben nu al 2 dagen lang verschillende taartjes gezien, maar ze zien er zo chemisch gekleurd uit dat we wat onze twijfels hebben. Ik zoek dan ook de 2 meest normale taartjes uit en de Oreo cheesecake smaakt echt prima! Het eerste taartje in Myanmar is toch echt een feit;-) En dat terwijl we ondertussen genieten van een lekker fris briesje wat over het water en over het terras waait. De enerverende rit van vanmorgen is allang weer vergeten. Wanneer we onze buikjes vol hebben, lopen we langs het meer richting de Botanische tuin. Alleen ergens onderweg zijn we verkeerd gelopen en we komen bij de achter ingang van de tuin aan. Daar staat een wacht die ons gebaard dat we om het meer heen moeten lopen naar de ingang van de tuin. En dat terwijl we inmiddels al een half uur onder weg. Ik probeer het nog even met een lieve glimlach, maar dat mag niet baten. Vervolgens beeld ik uit dat ik echt heel moe ben van het lopen en kijk heel zielig. De man maakt weer het gebaar dat we om moeten lopen, maar dit doet hij wel met een hele lieve glimlach. Er rest ons niets anders dan om te lopen….en dat terwijl we de prachtige tuin door de poort heen al in volle glorie zien liggen. Wanneer we net een paar meter gelopen hebben, roept de wacht ons terug. Of zijn vriend ons anders even achter op z’n scooter naar de ingang moet brengen? Dat laten we ons natuurlijk niet 2 keer vragen en we persen onze grote lijven achter op de scooter….daar zit ik dan tussen 2 mannen ingeperst….zonder helm…en in m’n korte broek….maar we zijn er wel binnen 5 minuten;-) Wat een ontzettend vriendelijk gebaar van deze mannen en we hebben nog maar net de kans om hem te bedanken voordat hij weer wegscheurt. Dit was echt te leuk en te grappig! Ons uitje naar de Botanische tuin kan nu al niet meer stuk. Daarna wandelen heerlijk 2 uurtjes rond in de prachtige tuin en genieten van de diversiteit van bloemen, de strak gemaaide grasvelden en de prachtige orchideeën. Inmiddels hebben we ook ontdekt dat de achteruitgang, waar we net niet in mochten, de kortste weg naar huis is. Met een grote glimlachen passeren we onze nieuwe vrienden bij deze achter uitgang en beseffen dat dit zo vaak de dingen zijn die het reizen zo extra leuk maken. De onverwachte ontmoetingen of gebeurtenissen….het zorgt vandaag voor een grote glimlach op ons gezicht!

Sinds we een week geleden vertrokken zijn hebben we nog geen nacht perfect geslapen. De eerste nachten was het het tijdsverschil wat ons een wat vreemd ritme gaf en daarna was het de drukte en de herrie van de stad die onze nachten wat deed breken. Maar hier, in het rustige dorpje midden in de heuvels, waar het ’s nachts afkoelt naar 12 graden, slapen we bijna de klok rond onder een heerlijk dik dekbed. En als we ’s morgens rustig wakker worden in het zonnetje, krijgen we ook nog eens een lekker ontbijtje in de tuin voorgeschoteld. Dit voelt echt als vakantie! En een vakantiedag wordt het ook een beetje, want we hebben geen vast omlijnde plannen. In de ochtend lopen we door het dorp en bekijken daar nog wat overblijfselen van de tijd van de Engelse. Het zijn vooral de Koloniale gebouwen, de klokkentoren en de oude kerk die de sfeer bepalen. Als laatste eindigen we op de lokale mark, waar alles er veel netter uitziet dan de markt in Mandalay. Wanneer we het dorp volledig rond gewandeld hebben, zijn we aangekomen bij een ontzettend leuk restaurant, vlak naast ons resort. Ook dit is een oud Engels huis en op het terras, wat uitkijkt over een mooie groene tuin, staan een paar prachtig gedekte tafels. Wij laten ons weer verwennen met een heerlijke curries met rijst, weggespoeld met Myanmar-bier en jasmijn thee. Aangezien we heerlijk zitten, besluiten we ook nog voor een dessert te gaan. We vragen om de kaart, maar de ober verteld ons dat ze alleen vers fruit hebben. Daar hebben we op dit moment niet zo veel zin in, dus we geven aan dat we dan maar overslaan. We zijn dan ook zeer, toch wel aangenaam, verrast als er 2 heerlijke bordjes vers fruit voor ons worden neer gezet;-) We kijken elkaar glimlachend aan en bedanken de ober beleeft voor het heerlijke fruit, waarna we natuurlijk gewoon lekker onze bordjes leegeten! Na de uitgebreide en lange lunch wandelen we terug naar ons kleine paradijsje, waar we lekker nog een filmpje kijken, genieten van een super hete douche en nog wat zaken regelen voor de komende dagen. Een heerlijk relaxt dagje zo!

Maar na zo’n dag vakantievieren, gaat woensdagochtend om 5.30 uur de wekker. Dat is even andere koek, maar we kleden ons aan, gebruiken een klein ontbijtje op de kamer en melden ons om 6.30 uur voor de tuktuk naar het station. De eigenaar van het resort staat zijn auto al te poetsen en verzekerd ons dat we echt nog niet naar het station hoeven, aangezien de trein om 8.22 uur pas vertrekt. Wij laten onze papieren zien en daarop staat dat wij ons om 6.30 uur moeten melden en dat om 7.00 uur de trein vertrekt. Hij verzekerd ons dat we echt niet naar het station hoeven, dat we nog rustig een ontbijtje kunnen nemen en dat als we om 7.45 uur vertrekken we echt ruim op tijd zijn. Met een grote grijns vraag ik hem of hij ons eventueel naar Hsipaw brengt met zijn grote Mitsubishi Landcruiser als we de trein missen….dat beloofd hij met een grote glimlach. Wij settelen ons weer op de kamer en kijken nog maar even een stuk van een film, waarna we om 7.00 uur heerlijk genieten van een ontbijtje in de tuin. We zoeken een lekker plekje in de zon, zodat we gelijk een beetje kunnen opwarmen. Het is hier echt lekker fris ’s nachts. Na het ontbijt brengt een tuktuk ons naar het station en daar is het nog een drukte van belang. Het is wel duidelijk dat de enige trein naar Hsipaw vandaag nog niet vertrokken is. Verkopers en reizigers draaien om elkaar heen en wanneer de trein aankomt is de chaos op het perron compleet. Wij hebben tickets voor de upperclass en aangezien dit maar 1 wagon is, is het gelijk wel duidelijk waar we zijn moeten. Hier worden we verrast met 2 royale stoelen met wel een meter beenruimte. Dat is een meevaller, aangezien we ingesteld waren op houten banken. Niet dat het nu gelijk een luxe trein is, want er is minstens in 50 jaar niet schoongemaakt….en dat is dan ook waarschijnlijk gelijk de leeftijd van deze wagon….maar we zitten lekker ruim, bergen onze tassen op en zijn klaar voor de reis met deze boemel. En boemelen doet deze trein;-( Wanneer we een half uur te laat het station van Pyin Oo Lwin verlaten, lijkt het eerder alsof we in een slechte attractie van de Efteling zitten. We worden letterlijk alle kanten op geschut en ik vraag me af of mijn maag dit gaat houden…voor een rit van 7 uur lang? Maar na een half uurtje ben ik gewend aan het gehobbel en durf me wat te ontspannen. Ook Fred kijkt iets relaxter. En terwijl de trein voort boemelt, genieten wij van het heuvelachtige uitzicht en zien vooral veel rijstterrassen, maisvelden en enorme struiken met vrolijke gele bloemen. Hier en daar passeren we een klein dorpje, wat over het algemeen uit rieten hutjes bestaat met hier en daar al een stenen huis. De voortgang doet ook hier op het platte land langzaam zijn intrede. Dit zien we overigens ook aan de satellietschotels die bij vele rieten huisjes staan. Na 3 uur rijden komen we aan bij de rede waarom we deze treinreis maken. Halverwege het traject is namelijk een heel bijzonder metalen viaduct wat in 1901 gebouwd is door een Amerikaans staalbedrijf. Dit viaduct overbrugt een hoogte van ongeveer 100 meter en is ruim 700 meter lang. Stapvoets gaat de trein over het viaduct en we horen letterlijk het staal onder ons kreunen. Als we uit het raam naar buiten kijken, staren we zo de afgrond in. Maar het is een leuke beleving om zo over dit antieke stukje spoor te rijden. Wanneer we uiteindelijk de kloof gepasseerd zijn, geeft de trein weer gas en we worden echt weer volledig door elkaar geschut. Net als het iets rustiger lijkt, besluit ik even te gaan plassen wat op zich al een uitdaging is op deze hurktoilet in de trein. Alles ziet er te goor uit, het ruikt nog veel erger en het valt niet mee om je staande te houden, niets aan te raken en dan ook nog in het juiste gat te plassen. Zeker niet als op het moment dat ik wil gaan plassen de trein weer letterlijk alle kanten op gaat. Ik moet er toch wel om lachen, maar dat komt ook omdat ik m’n broek en schoenen redelijk droog heb kunnen houden tijdens deze uitdaging. Wanneer ik het toilet uitkom, ligt Fred natuurlijk helemaal in een deuk want die had ook wel in de gaten dat het een bijna onmogelijke opgave wat om normaal te kunnen plassen. De rest van de rit drink ik maar even niets meer, dan red ik het net tot in het hotel! Het is al bijna 16.00 uur als we arriveren in Hwipaw en we worden opgewacht door een allervriendelijkste jongen die ons vanuit het guesthouse op komt halen. Dat is nog eens een mooie service. Even later worden we afgezet bij een ontzettend leuk, mooi, verzorgt guesthouse en we worden enthousiast ontvangen met een vers sapje. Dat gaat er best in na zo’n stoffige rit, want natuurlijk hebben de gehele tijd alle ramen opengestaan in de trein. Als we onze spullen naar de kamer hebben gebracht, gaan we lekker het dorpje in voor een hapje en een drankje. We vinden een heel leuk restaurantje met een terras aan het water en wanneer wij genieten van heerlijk biertje en sapje, komt de volle maan achter de bomen op omhoog. Het is echt een prachtig gezicht, zo hier aan de rustige rivier met rondom diverse heuvels en de avond die valt. Dat is weer eens thuiskomen zo!

En de komende dagen gaan we hier wandelend in de heuvels en varend over de rivier de omgeving verkennen. Maar de eerste week in Myanmar is alvast een groot succes en het is bijzonder om in dit land wat op alle fronten enorm in ontwikkeling te mogen en kunnen reizen!!!

Veel liefs,

Fred & Petra