Eat, beach, sleep, repeat...

Inmiddels zijn we ruim 2 weken verder en hebben we al weer heel wat kilometers afgelegd. De lange reis vorige week maandag begon weer lekker op z’n Filipijns. De boot van Bantayan naar Nagmaya zou om 5.30 uur vertrekken en om even voor 5 uur staat er een tricycle voor (brommer met zijspan) ons hotel om ons naar de pier te brengen. Wanneer we even over 5 bij de pier aankomen, blijkt de boot om 5 uur te vertrekken. Maar gelukkig vertrekt ie vandaag wat later (net als waarschijnlijk alle andere dagen;-), dus we kunnen nog net een kaartje kopen en aan boord springen, voordat de boot vertrekt. Tussen een aantal vrachtwagen door, vinden we ons weg richting het stuurhuis, waar plek is om te zitten. Alleen blijken wij op maandagochtend om 5 uur niet de enige te zijn die richting het vaste land vertrekken, want heel wat bewoners van Bantayan blijken op het vaste land te werken en nemen nu de boot naar hun werk. Geen stoeltje meer vrij voor ons dus, daarom gaan we maar op de trap aan de zijkant zitten. Zo hebben we wat frisse lucht van buiten en kunnen we ook de zon nog op zien komen…het is ten slotte nog midden in de nacht! We dommelen we wat in, al zittende op de trap. Maar ondertussen vraag ik me af of we boven de toiletten zitten, want het ruikt wat naar;-( Wanneer ik even later naar buiten hang om een foto te maken van de opkomende zon, zie ik opeens een vrachtwagen op het dek staan die gevuld is met varkens…..het mysterie van de stanklucht is gelijk opgelost;-) Rond 7 uur komen we aan in Nagmaya en als we de boot aflopen staan er al 2 bussen klaar die richting Cebu vertrekken. Nog geen 5 minuten later gaan we al op pad. En alles loopt zo voortvarend dat we rond 10 uur al de buitenwijken van Cebu bereiken, terwijl we pas om 12 uur op het vliegveld moeten zijn. Daarom stappen we bij een grote shoppingmall maar uit, zodat we ergens eerst even lekker kunnen ontbijten. Dat was er zo op de hele vroege ochtend bij ingeschoten. Wanneer we rond het middaguur op het vliegveld aankomen, besluiten we na het inchecken even een massage te nemen. Voor ons gevoel hebben we er al een hele dag opzitten en het is heerlijk om even de ogen te kunnen sluiten. Als we wakker worden, blijkt dat onze vlucht naar Iloilo al bijna vertrekt en deze keer zelfs 10 minuten voor op schema….dat hebben we nog niet mee gemaakt op de Filipijnen. En nog geen 35 minuten later staan we alweer aan de grond in Iloilo en hebben we alleen nog een korte taxirit naar de stad te doen. Al met al een zeer voortvarende dag qua reizen en na 10 uur reizen zijn we al weer op de plaats van bestemming!

De rustdag in Iloilo gebruiken we vooral om geld in te slaan, wat boodschappen te doen en er voor te zorgen dat we alles weer op orde hebben voor de komende weken als we richting Palawan gaan. Dit is een van de minst ontwikkelde eilanden van de Filipijnen, bijvoorbeeld geen ATM om geld te pinnen en niet de hele dag stroom, dus we zorgen er voor dat onze voorraad geld en pindakaas weer op orde is;-) Verder genieten we van een heerlijke lunch in een traditioneel Filipino restaurant en vinden we met geluk een hele goede spa. Het ziet er van buiten niet veel belovend uit en ook binnen is het wat simpel, maar voor € 7,-- pp durven we het wel aan om 1,5 uur gemasseerd te worden. Maar voordat we op de tafel mogen, wordt eerst onze bloeddruk nog even opgemeten…dat is dan wel weer heel professioneel! We worden beide gezond genoeg bevonden en niet veel later liggen we lekker te genieten. Mijn masseuse is een echte pro, dat is me al heel snel duidelijk en de knopen in mijn rug worden zeer intensief onderhanden genomen….lees; ik word gemarteld en bond en blauw geknepen;-) Het is in ieder geval een zeer aangename verrassing om zo goed gemasseerd te worden. Na de massage krijgen we een lekker kopje thee en wanneer we zo nog even op de menukaart zitten te kijken zien we opeens wel een hele vreemde massage; de ‘Venus Placenta’ massage??? We besluiten dat we voor vandaag wel genoeg hebben gehad!!!

De volgende dag staat er opnieuw een reisdag op het programma en om 7 uur zitten we al weer in de taxi richting het vliegveld. Hier gaat opnieuw, geheel tegen alle verwachtingen in, onze vlucht naar Puerto Princessa zonder noemenswaardige vertraging weg. Rond het middaguur zijn we dan ook al weer op de plaats van bestemming en deze keer slapen we in een ontzettende leuke B&B van een Filipino familie. In een grote, prachtig onderhouden tuin hebben zij een aantal mooie bungalows gebouwd en alles ziet er echt schoon en perfect onderhouden uit. We zetten onze tassen neer en besluiten voor de lunch direct maar naar het beste restaurant van Puerto Princessa te gaan. Ka Lui is een openlucht restaurant in een mooie tuin en alles is gemaakt van bamboe. De sfeer is een beetje Polynesisch en het eten echt zalig. We smullen van het verrassingsmenu en krijgen na een heerlijke vissoep met zeewiersalade, diverse gerechten van vis, garnalen, aubergine andere diverse groente. De smaken zijn geweldig, de opmaak van de borden zeer verfijnt en we beseffen dat dit de beste Filipino maaltijd is, die we tot nu toe gegeten hebben. Ook het dessert is lekker verfrissend met diverse gemarineerd fruit in een halve kokosnoot. Een zalig cadeautje op deze woensdagmiddag.

Donderdagochtend gaat opnieuw vroeg de wekker, want vandaag gaan we een van de natuurlijke 7 wereld wonderen bezoeken. De ondergrondse rivier van Sabang. Om daar te komen moeten we eerst 2 uur rijden over een zeer bochtige bergweg. En natuurlijk hebben we weer een Fomule-1 coureur als chauffeur. Remmen, gasgeven, bochten draaien, nog harder rijden, iedereen inhalen...ons ontbijt blijft maar net zitten en we halen opgelucht adem als we om half 10 in Sabang aankomen. Hier is het echt een grote kermis, aangezien vele toeristen dit wereldwonder willen aanschouwen. Per dag worden er 1000 permits uitgegeven voor het bezoeken van de grotten en deze mensen staan allemaal te wachten op de pier van Sabang. Hier vragen de gidsen een boot aan voor haar/zijn groep en deze krijgt vervolgens een nummer. Wanneer er weer een boot beschikbaar is wordt het volgende nummer omgeroepen en kan de groep vertrekken. Met een beetje geluk hoef je maar een uurtje te wachten, maar standaard heel wat langer. Wij hebben een meevaller vandaag, want een stel in onze groep moet vanmiddag nog de vlucht van Puerto Princessa naar Manila halen. En aangezien hun vlucht op het laatste moment verplaatst is, moeten zij om 16 uur al terug zijn in Puerto Princessa. Met het bewijs van hun boardingpassen krijgen wij dus voorrang en mogen we na een uur al met de boot vertrekken naar het eiland waar de rivier zich bevind. Er staat een zeer stevig bries en ons houten vissersbootje heeft grote moeite om door de golven heen te jagen. Klets nat, maar nog steeds met ontbijt, komen we na een half uurtje stuiteren aan in een mooie baai. Ik ben heel blij met het reispilletje wat ik eerder heb ingenomen! Vervolgens lopen we een stuk door de jungle en even later komen we bij een groot binnenmeer aan van prachtig azuurblauw water. Ook hier staan weer de nodige mensen te wachten, want met kleine kano’s gaat elke groep met een gids naar binnen. Opnieuw moeten we een uurtje wachten voordat we mogen instappen, maar dan krijgen we wel een audio systeem op, zodat we in de grot kunnen luisteren naar een gids die verteld over het ontstaan van de karstgebergten in deze regio, de ontdekking van deze rivier en de enorme grot waar de rivier door heen stroomt. Het is een fijn systeem, want zo blijft het heel stil in de grot. Dit is o.a. van belang voor de grote populatie vleermuizen die hier woont. Ik hou lekker mijn oortje af en geniet vooral van de stilte en de duisternis. Zo nu en dan richt de gids zijn lamp op diverse rotsformaties en het ziet er prachtig uit. Ook het gedeelte wat ‘de Kathedraal’ wordt genoemd is zeer indrukwekkend en de enorme ruimte lijkt inderdaad op een gotische kathedraal. Af en toe voelen we natte druppels op ons vallen en we hopen maar dat het water is wat van het plafond af naar beneden valt…..en niet de uitwerpselen van de vele vleermuizen die aan t plafond hangen;-) Na een klein uurtje komen we weer uit bij het azuurblauwe meer en de zon verblind ons volledig. Het was een mooie ervaring om dit te kunnen zien….maar eerlijk is eerlijk….we hebben inmiddels wel mooiere natuurwonderen gezien dan dit. Toch was het de moeite waard om te bekijken en we begrijpen de enorme boost die het toerisme heeft gekregen door dit natuurfenomeen hier. De reis terug naar Puerto Princessa gaat vervolgens voortvarend en het is vooral fijn dat de chauffeur naar ons verzoek geluisterd heeft om na de lunch wat rustiger te rijden. Hij begreep de boodschap wel dat hij anders na thuiskomst ook zijn busje nog eens schoon moest maken;-)

We zitten al weer helemaal in het ritme van vroeg opstaan en ook vrijdagochtend zitten we om 6.30 uur aan het ontbijt. In de tuin van onze leuke B&B worden we verwend met vers bruin brood, gebakken eieren en fruit. Een prima basis voor onze volgende reisdag, want het is altijd maar weer afwachten hoe deze gaat verlopen. Maar gelukkig gaat het inmiddels geheel volgens Filipijns gebruik….we worden opgehaald en vouwen ons dubbel in een busje. Zo’n busje waar je in Nederland zeg maar 9 personen in kan vervoeren….maar waar ze hier nog een extra bank in hebben gemaakt en waar gemiddeld per bank toch wel 4 (maar vaak ook 5;-) kunnen zitten. Dit busje rijd dan nog minstens een uur langs allerlei ophaaladressen, om vervolgens op het busstation te eindigen om daar de overige gaatjes te op kunnen vullen. Wanneer iedereen dan vastgeklemd zit, vertrekt de chauffeur eindelijk naar de eindbestemming. En natuurlijk ben je hier pas een echte chauffeur als je gemiddeld harder dan 80 km per uur rijd, alles en iedereen inhaalt die maar op je pad komt en naast je gaspedaal ook je rem veelvuldig gebruikt. Maar besef dan wel dat de weg hier geen A4 is en dat het gewoon een in beton gegoten strook is, langs bergen, dalen en kleine dorpjes. Kortom, we zijn elke keer weer blij als we op de plaats van bestemming aankomen…heelhuids en met maaginhoud;-) Onze bestemming vandaag is Port Barton en dit is een klein, slaperig vissersdorpje in een prachtige baai waar jungle en bergen zo in zee eindigen. Het dorpje bestaat uit 2 zandpaden met lokale huizen en hier en daar een klein winkeltje of een restaurantje. En het dagelijkse leven lijkt zich vooral op het strand af te spelen waar de vissers aan het werk zijn of toeristen mee nemen naar kleine paradijselijke eilandjes die in de omgeving van Port Barton liggen. Voor ons is het in ieder geval een prima plek om heerlijk een paar dagen vakantie te vieren en te genieten van het zeer rustige dagelijkse leven hier. Ons onderkomen deze keer is een rieten bungalow in het Greenviews Resort aan het strand van Port Barton. Het huisje ligt in een prachtige tropische tuin die over gaat in het strand en de bloementuin is een paradijs voor de vele vlinders die hier rond fladderen. Vanaf onze veranda kijken we uit over de tuin en het strand en de wind zorgt er voor dat het zeer aangenaam vertoeven is. Het enige waar we even aan moeten wennen is het feit dat we alleen ’s avonds tussen 18 en 23 uur stroom hebben en dat de douche alleen bestaat uit een kraan met koud water en een emmer….een zogeheten bucked shower;-) Maar dat zijn niet de meest vervelende dingen….want waar we echt aan moeten wennen is dat we in een rieten hutje toch wel in de jungle zitten en dat daar meer inwoners zijn dan ons lief is;-( Wanneer ik mij sta te douche komt er namelijk uit het niets een enorme harige spin aanrennen. Ik schrik me echt een ongeluk en ren nog harder de douche uit….zonder kleding en met mijn haar vol met sop. Fred schrikt nog harder van mijn gegil en wanneer hij het monster ziet, deint hij toch ook even achter uit. We weten niet zo goed wat we nu moeten, maar zo maar even doodslaan met een slipper geloven we niet in….daar is het beest echt veel te groot en te snel voor. En de vraag is dan maar wat ie dan gaat doen. Uiteindelijk besluiten we de douchedeur maar dicht te houden, nadat ik me in de douche met de emmer water heb afgespoeld….natuurlijk met mijn ogen gericht op het monster wat er nog steeds zit. Diezelfde emmer gebruik ik ’s nachts ook als toilet, want no-way dat ik in het donker het badkamertje in ga om te plassen;-) De adrenaline giert natuurlijk door onze aderen en slapen zit er voorlopig niet in. Gelukkig vinden we wel een klein klamboe in de kast die we over de bovenkant van ons bed kunnen hangen, zodat we uiteindelijk toch nog een beetje beschermt kunnen slapen. Tien keer raden waar we die nacht over gedroomd hebben;-(

De volgende ochtend is de spin natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen en we besluiten de badkamer dan ook maar gewoon weer te gebruiken….natuurlijk wel angstvallig om ons heen kijkend;-) Maar diezelfde avond, wanneer ik in de kamer mijn omslagdoek pak, komt daar onze vriend weer uit rennen. Opnieuw schiet mijn hartslag ver boven de 200 en ik weet even niet wat ik nu moet doen…..gillen, huilen of negeren?! Deze keer verdwijnt hij (en ik ga er gewoon vanuit dat het dezelfde is en niet een ander, want er is hier maar echt 1 spin in deze hele jungle;-)) onder het bed. Ik besef dat we eigenlijk niets kunnen doen, aangezien er tussen de houten planken van onze vloer overal kieren zitten. Negeren wordt dus de techniek en ik kruip naast Fred in bed….dicht tegen hem aan, onder de klamboe! Wanneer ik de volgende dag weer onder de beroemde koude bucked shower sta, roept Fred vanaf de veranda dat er een slang in de tuin voorbij schuift. Ik besluit dat de negeer techniek inmiddels het beste werkt en kom niet eens kijken….als je het niet ziet, is het er niet;-))

Onze dagen in Port Barton schakelen zich aan een met wandelen over het strand, een beetje zwemmen, naar de masseur gaan, lekker eten en vooral heel veel lezen. Daar hebben we nu eindelijk eens echt tijd voor;-) Verder gaan we ook een dagje op pad met een bootje naar diverse eilandjes in de omgeving. Het is een heerlijk ontspannen dag, al moet ik met snorkelen elke keer weer even wennen aan alle vissen die steeds om ons heen zwemmen. Maar wanneer er opeens een grote zeeschildpad gezien wordt, lig ik als eerste in het water en zwem met het prachtige dier mee. Heel relaxt zweeft het door het water en beweegt een beetje van links, naar rechts en af en toe gaat het naar boven toe om even te ademen. Maar wanneer ik me besef dat ik inmiddels wel in heel diep water zwem, weet ik niet hoe snel ik terug moet gaan naar de boot. Fred zwemt nog vrolijk verder en lijkt de wereld om hem heen even te vergeten. Wanneer hij uiteindelijk terugkomt heeft hij een glimlach van oor tot oor, een mooi onverwachts cadeautje zo. Voor de lunch stoppen we bij een prachtig Expeditie Robinson eiland en de crew maakt voor ons een heerlijke lunch klaar bestaande uit verse vis van de bbq. Wij kletsen ondertussen gezellig met onze Belgische en Franse medepassagiers en genieten van het paradijselijke eilandje….op deze manier kunnen wij Expeditie Robinson best wel volhouden;-)

Na een paar hele fijne dagen in Port Barton, reizen we donderdag verder naar El Nido. Een klein dorpje, op de noordpunt van het enorme eiland Palawan en inmiddels ontdekt door vele avontuurlijke toeristen. En het avontuur begint natuurlijk al met de reis er naar toe, want die is niet anders dan alle andere busreizen die we hier gedaan hebben en we weten inmiddels dat het prima gaat….als je maar accepteert dat het zo is zoals het hier gaat;-) El Nido is een dorpje in een kleine baai, van waaruit vele bootjes vertrekken naar de prachtige eilandjes in de omgeving. Maar de toeloop van toeristen is de laatste jaren zo groot, dat het dorp de stroom niet goed aan kan qua accommodatie. Er wordt dan ook veel gebouwd om maar aan de vraag te kunnen blijven voldoen. Helaas wordt er alleen niet echt duurzaam geïnvesteerd. Het ziet er dan ook allemaal rommelig en chaotisch uit….maar dat is dan wel weer gelijk heel Filipijns;-) Wij hebben besloten om naar Corong Corong Beach te gaan, de baai naast El Nido. Hier heeft de Engelse eigenaar van het Greenviews Resort in Port Barton, namelijk ook een resort. Wanneer we na een dagje reizen aankomen bij Greenviews El Nido, zien we dat de opzet van dit resort hetzelfde is en dat alles er ook hier prachtig onderhouden uitziet. Deze keer hebben we een kamer in een grote bungalow, ook wel van riet….maar van binnen goed afgewerkt met hardboard muren....lees….minder kans op spinnen;-) Ook de houten vloeren laten minder spleten zien en de klamboe boven ons bed stelt ons helemaal gerust. Hier gaan we het wel weer even uithouden!

En ook de dagen in El Nido zijn zeer aangenaam. Het strand is mooi en het uitzicht op de karstbergen in zee is wonderschoon en sprookjesachtig. De Franse strandtent naast ons resort is een heerlijke decadente plek om overdag te vertoeven en de spa verderop op het strand een perfecte plek voor een ontspannen massage met het geluid van de zee op de achtergrond. De enige smet is dat ik helaas iets verkeerds eet en beland ik een dag in bed (lees; in de buurt van een toilet;-) om de foute bacterie kwijt te raken. Gelukkig ben ik na een dag de ergste ellende kwijt….want dit is natuurlijk geen plek om ziek te zijn. Verder gaan we ook hier een dagje op pad om diverse eilandjes te bezoeken, maar wat opvalt is dat het hier vele male drukker is dan in de omgeving van Port Barton. De kleine idyllische eilandjes worden soms overspoelt met tientallen boten en dus dan honderden toeristen, vooral van het slag ‘backpacker die zijn roes ligt uit te slapen’. Jammer, maar als we dit negeren beseffen we wel dat het echt wonderschone eilandjes zijn met de prachtige namen Secret Beach, Hidden Beach, Big Lagoon en natuurlijk Paradise Beach. We begrijpen de aantrekkingskracht van El Nido wel;-) Eat, beach, sleep, repeat zagen we vorige week op een poster staan en dat is wat je prima kan doen op Palawan!

Kortom, de laatste 2 weken in Palawan zijn een perfecte tropische vakantie als relaxte afsluiter van deze weer grote reis. Maar toch is de reis nog niet ten einde want de komende dagen reizen we terug naar de hoofdstad Manila en zondag vliegen we dan verder naar de laatste bestemming; Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Daar gaan we de laatste week doorbrengen in weer een hele andere cultuur en gaan we genieten van deze Chinees/Japanse smeltkroes van culturen….hopelijk een mooi toetje van deze al zeer geslaagde reis!!

Veel liefs,

Fred & Petra