De walvishaaien van Donsol

Na een weekje luieren op het strand van Boracay, zijn we vrijdag weer vertrokken voor een lange reis terug naar Manila. Met taxi, boot en bus kost het ons 3 uur om op het vliegveld van Kalibo te komen, om hier vervolgens te horen dat onze vlucht van 19.30 uur minstens 2 uur vertraagt is. We hebben een kleine deja vous van de heenreis van Manila naar Kalibo;-( En we zijn dus voorbereid dat het nog wel wat langer dan 2 uur kan gaan duren. We besluiten dan ook om na het inchecken de luchthaven te verlaten en buiten ergens even lekker te gaan eten….het kan nog wel eens lange avond worden. Na een prima Chinese maaltijd en koffie en thee in een ander restaurant zijn we om 21.30 uur terug op het vliegveld….om daar nog eens 2 uur te kunnen wachten. We geven ons er maar weer aan over en wachten buiten, waar de temperatuur nog steeds zeer aangenaam is. Uiteindelijk gaan we net voor middernacht de lucht in en landen nog geen 40 minuten later op het vliegveld van Manila…dat was weer een lange reisdag voor zo’n klein stukje vliegen. Maar het kan niet altijd feest zijn!
Gelukkig is ons onderkomen voor de komende dagen, in een luxe buitenwijk van Manila, vlakbij het vliegveld. Midden in de nacht worden we bij de toegangspoort van het complex uitgebreid gescand en gecheckt wanneer we aankomen. Even later begrijpen we ook waarom er zoveel beveiliging is. Het zijn niet de armlastige Filippino die hier wonen en ons appartement ziet er dan ook keurig en netjes uit. Maar het enige waar we nog naar verlangen is een lekker bed en het duurt niet lang voordat we heerlijk onderuit gaan.

Toch staan we zaterdagochtend al weer vroeg op, want rond de middag komt Alison aan en voor die tijd willen we nog even wat boodschappen doen in de enorme shoppingmall naast ons appartementencomplex. Ondanks het vroege tijdstip is het al een drukte van belang in de shoppingmall, want het is het laatste weekend van de sale en alle Filippino hebben gisteren hun salaris gekregen…reden genoeg om eens flink te gaan shoppen. Wij doen onze nodige boodschappen en weten ook nog 2 leuke zwembroeken voor Fred te scoren…die kan hij vast wel gebruiken de komende weken. Wanneer we terug zijn in het appartement genieten we heel ouderwets van een heerlijke bruine boterham met Gouda kaas en eten zelfs het gedeelte op wat we voor het ontbijt de volgende morgen in gedachten hadden;-) Net wanneer we klaar zijn, krijgen we een berichtje van Alison dat ze vanuit Kuala Lumpur geland is in Manila en dat ze onderweg is met de taxi naar ons complex. Fred en ik gaan naar de lobby om haar op te wachten en niet veel later komt ze al aanrijden. Het is een zeer warm welkom en het voelt alsof we elkaar vorige week nog zagen i.p.v. vorig jaar…en Fred zelfs 3 jaar geleden! Onder het genot van een grote pot thee en kleffe brownies kletsen we heel wat bij en de middag is dan ook al bijna om wanneer we besluiten om bij de supermarkt een goede fles wijn, een paar heerlijke kaasjes en een stokbrood te halen. Een prima diner om in de tropische tuin bij ons complex heerlijk van te genieten. Hier kletsen we onder het genot van al dit lekkers gewoon verder. Maar rond 21 uur houden we het toch voor gezien aangezien we beide een korte nacht achter de rug hebben. En voor de volgende dag staat er opnieuw een reisdag op het programma en het is maar weer afwachten hoe die gaat verlopen.

Gelukkig hoeven we zondag niet heel vroeg op pad naar het vliegveld en daarom ontbijten we eerst heerlijk uitgebreid met elkaar, waarna we om 10 uur vertrekken. We zijn al helemaal ingesteld op een lange reis, al hoeven we maar een uurtje te vliegen, en we zien wel wat de dag gaat brengen. Deze dag begint al bijzonder, want wanneer we door de douane gaan, mag Alison wel haar fles water meenemen, maar Fred niet zijn blikje bier…welke nog over was van de avond daarvoor. Zonde natuurlijk vind Fred en hij besluit ter plaatse het biertje op te drinken. Nu is het een halve liter stevig bier en Fred nestelt zich dan ook op een van de banken naast de douane terwijl Alison en ik een beker thee halen. Even later zitten we gezellig met elkaar keuvelen en peuzelen ook nog eens de overgebleven brownies van de dag daarvoor op. De douanebeambten kijken ons wat vreemd aan……aangezien het niet een hele gezellige plek is om even een drankje te doen;-) Maar wij hebben des te meer plezier! Wanneer de drankjes op zijn, wandelen we naar de gate, maar onderweg komen we een spa tegen. Aangezien we nog tijd genoeg hebben, besluiten we allemaal heerlijk een stoelmassage te nemen. Wat er ook verder gaat gebeuren, wij zijn in ieder geval lekker relaxt;-) Bijna slaperig wandelen we een half uur later naar de gate. Hier wijst alles er op dat we geen vertraging gaan hebben en even later horen we ook dat het er goed uit ziet. Eerst zien, dan geloven denken we allemaal….maar weer een half uurtje later zitten we keurig in het vliegtuig. Toch gaat het dan nog mis, want het is zo druk met vliegverkeer op het vliegveld, dat we minstens nog 1,5 uur in het vliegtuig zitten te wachten voordat we de lucht in gaan;-( Maar we zitten naast een gezellige Australische familie, die er inmiddels al 24 uur reizen op hebben zitten en kletsen een eind weg. Voordat we er erg in hebben gaan we al landen en 45 minuten nadat we Manila achter ons hebben gelaten staan we alweer aan de grond in Legazpi, op het eiland Bicol.
Wanneer we uitstappen zien we bijna naast het vliegveld van Legazpi de vulkaan Mayon…de meest perfecte vulkaan ter wereld. Hij ziet er indrukwekkend uit, als inderdaad een perfecte kegel! Maar we zijn wel blij dat we op redelijk veilige afstand van deze actieve vulkaan zitten. Buiten op het vliegveld staat onze taxi al een aantal uren op ons te wachten en deze rijd ons in een uurtje tijd naar Donsol, een klein vissersdorpje aan de andere kant van het eiland. De natuur onderweg is weelderig groen en we kunnen zien dat het eerder vandaag flink geregend heeft. Nu is het weer helder en schijnt de zon uitbundig op de groene en natte palmbomen. Verder zien we slaperige dorpjes waar kinderen spelen, terwijl de volwassen elkaar zo aan het einde van de dag opzoeken voor een praatje. Het straalt vooral rust uit en als we even later bij ons resort aankomen, zien we gelijk dat ook dit weer een klein paradijsje is. Midden in een enorme tropische tuin aan het strand staat een groot open restaurant met daarom heen allemaal verschillende bungalowtjes. Elk met een eigen veranda en sfeervol rieten dak. Wij krijgen 2 leuke bungalowtjes naast elkaar en alles ziet er keurig netjes uit. We droppen onze tassen en gaan gelijk naar het restaurant waar we een welverdiend drankje nemen, aangezien het al langzaam donker wordt…de vakantie kan beginnen!

En die vakantie begint vroeg op maandagochtend als we om 6.30 uur al aan het ontbijt zitten. Maar het kan ons niet schelen, aangezien we op pad gaan om walvishaaien te spotten. We zitten dan ook met een grote glimlach aan het ontbijt! Vervolgens wandelen we naar het informatiecentrum, vanwaar alles geregeld wordt en voordat we er erg in hebben zitten we naar een informatiefilm te kijken over het zwemmen met walvishaaien. Het is de grootste vis ter wereld, die met gemak 20 meter kan worden. Ze voeden zich met plankton en komen hier al meer dan 20 jaar in het gebied voor. In eerste instantie wisten de vissers niet zo goed wat ze met deze enorme vissen aan moesten en ze waren vooral bang voor deze reusachtige beesten. Maar nadat een aantal duikers hen had verzekerd dat ze ongevaarlijk zijn en dat het heel bijzonder is, dat deze reuzen zo dicht bij de kust komen…werd al snel duidelijk dat het hier om heel iets bijzonders ging. En dit werd vooral bevestigd nadat de duikers filmpjes op internet hadden geplaatst en er steeds meer mensen naar Donsol kwamen om de walvishaaien te kunnen zien. Om dit alles goed te kunnen reguleren werd een organisatie opgericht die bepaalde regels instelde over de manier van interactie met de walvishaaien en tevens zorgen zij er voor dat alle vissers die hun boten beschikbaar stellen om toeristen te vervoeren, elk via een roulatie systeem aan de beurt komen. Op deze manier worden de inkomsten van toeristen eerlijk verdeeld onder de dorpelingen. Wij delen de boot met 3 andere reizigers aangezien er maar 6 mensen per boot mee mogen. Tevens mag er maar 1 boot per keer in de buurt van de walvishaai komen en mogen de zwemmers niet langer dan 10 minuten in het water blijven. Dit alles moet er voor zorgen dat de vissen redelijk ongestoord hier kunnen leven. En inmiddels heeft de tijd uitgewezen dat deze regels werken, aangezien er hier dan ook al bijna 20 jaar met deze reuzen wordt gezwommen. Wanneer we allemaal aan boord zijn, vertrekken we vol goede moed richting zee en de spotter klimt boven in de mast om zo de walvishaaien te kunnen spotten. We begrijpen al snel dat dit een redelijk onmogelijk opdracht is, aangezien de walvishaaien niet boven komen. Ze moeten dus vooral kijken naar bepaalde bewegingen in het water. Uur na uur varen we over het water, dicht langs de kust. Uiteindelijk zien we in de verte een aantal boten allemaal naar een bepaalde plek varen en ook onze boot gaat snel die kant op. We zoeken allemaal ijverig mee, al hebben we geen flauw idee waar we echt naar moeten kijken;-) En ondertussen stijgt de spanning! Maar helaas zien we uiteindelijk niets. En na een hele ochtend op zee te zijn geweest, moeten we helaas terugkeren. We besluiten al snel dat er niets anders op zit om morgen weer op pad te gaan en te duimen dat we dan meer geluk hebben. De rest van de dag relaxen we wat en aan het eind van de middag gaan Alison en ik nog even een wandelingetje maken langs het strand. We passeren een aantal rieten huisjes die langs het strand staan en de kinderen die buiten spelen komen allemaal naar ons toe rennen om te vragen hoe wij heten. Wanneer we daarna verder lopen horen we steeds achter ons…Alison, Petra…Alison, Alison, Petra;-) Via een stuk mangrovebos komen we uiteindelijk aan bij een grote dam langs een rivier, die hier uitkomt in zee. Over de dam lopen we vervolgens naar de weg, waarna we teruglopen naar het resort. Wanneer we bijna bij het resort zijn horen we een enorm gejoel en wanneer we om ons heen kijken zien we aan de overkant van een groot rijstveld dat een hele menigte kinderen staan te zwaaien en springen. We kijken nog even om ons heen, maar beseffen vervolgens dat ze naar ons staan te zwaaien. Van zoveel enthousiasme kunnen we alleen maar lachen. Toch nog een dag met een glimlach!

Dinsdag ochtend gaan we opnieuw vol goede moed op pad en rond 8 uur zitten we al weer op de boot. Het duurt nog geen 15 minuten, wanneer de spotter van boven laat weten dat hij wat ziet. De schipper vaart er snel op af en van de gids moeten wij ons alvast klaarmaken met zwemvliezen, duikbrillen en snorkels. De adrenaline giert door onze aderen en we kunnen bijna niet geloven dat het nu misschien bijna gaat gebeuren. Wanneer we dichterbij komen, zien we het water enorm in beroering door kleine visjes, maar van de walvishaai is helaas geen enkel spoor te bekennen. Na overleg tussen de gids en de schipper, varen we uiteindelijk verder. Wij ontdoen ons weer van alle attributen en gaan weer rustig zitten. We varen opnieuw de hele kust af en naar mate de tijd vordert, zakt de stemming. We beseffen dat er niet veel tijd meer is voordat we terug moeten omdat de wind anders te veel aantrekt. Maar net als we denken dat we morgen maar weer een poging gaan wagen, zien we dat een aantal andere boten iets op het spoor is. De schipper sluit aan en gezamenlijk wordt er verder gezocht. En dan opeens gebeurt er van alles te gelijk! Wij moeten klaar zitten en nog geen seconde later komt al het sein dat we het water in moeten. Voordat ik er erg in heb, duik ik boven op Alison het water in en een beetje gedesoriënteerd kom ik boven. Toch zie ik ergens de gids gebaren en ik zwem naar hem toe. Maar het valt niet mee, want ik zie niets, mijn hartslag lijkt wel boven de 200 slagen per minuut te zitten en mijn ademhaling gaat veel te snel om normaal door de snorkel te kunnen ademen. Ik dwing mezelf even te stoppen en mijn ademhaling onder controle te krijgen en ondertussen ontdek ik dat mijn masker maar half over mijn gezicht zit en eigenlijk nog op mijn voorhoofd staat;-) Maar nog geen 10 seconde later heb ik alles weer op orde en begin opnieuw richting de gids te snorkelen. Ik zie niets anders dan blauw water, maar wanneer de gids mijn hand vastpakt en naar beneden wijs, zie ik dat ik op 1,5 meter boven de kop van de walvishaai zwem. Ondertussen knijp ik de arm van de gids fijn en zwem vervolgens bijna 2 minuten boven de walvishaai mee. Het is echt magisch en ondanks mijn enorme angst voor vissen tijdens het snorkelen geniet ik met volle teugen van dit uitzonderlijke moment. Wanneer ik uiteindelijk alleen nog maar het laatste stukje van de staart zie, ga ik naar boven en zie dat Alison naast mij zwemt. Ook zij komt met een enorme glimlach boven en we geven elkaar een high five. Ook de gids komt heel enthousiast op ons af en we zijn hem zeer dankbaar dat hij ons dit moment heeft laten ervaren. Wanneer we terugzwemmen naar de boot, zien we dat Fred al bij de boot is en wanneer we aan boord komen, horen we dat hij als laatste pas in het water was en dat de groep inmiddels al zo ver was dat hij ons niet meer in kon halen. De teleurstelling is van zijn gezicht te lezen, maar de gids beloofd dat we nog een keer het water in gaan. Het duurt nog geen 2 minuten, als we alweer het sein krijgen om klaar te zitten en de gids sleurt Fred letterlijk mee het water in. Alison en ik volgen even later en wanneer we onder water kijken zien we dat we boven de achterkant van de walvishaai zwemmen. Als we boven komen zien we het gezicht van Fred met een enorme glimlach voor ons en naast hem dobbert een trotse gids. Met elkaar doen we een vreugde dansje in het water, want ook Fred heeft enkele minuten boven de kop van de walvishaai mogen meezwemmen. Zeer uitgelaten zwemmen we allemaal weer terug naar de boot en wanneer we aan boord zijn is iedereen ontzettend uitgelaten. De adrenaline giert door ieder z’n aderen en we praten en lachen allemaal door elkaar heen. Wat een unieke ervaring en wat zijn wij bevoorrecht dat we dit mogen zien en meemaken. De gids verteld ondertussen dat dit een andere walvishaai was dan de eerste en hij is nog niet uitgesproken als opnieuw het sein komt dat er opnieuw een walvishaai bij de boot zwemt. Voordat we het weten liggen we allemaal weer in het water en zwemmen we opnieuw een heel stuk met de walvishaai mee. Het blijkt dezelfde te zijn als degene die we de tweede keer hebben gezien. Niet dat we dit zelf gezien hebben, maar de gids verteld het ons later;-) Ook deze keer zijn we allemaal weer hieperdepieper als we aan boord komen en onze dag, maar ook onze reis door de Filipijnen, kan nu al niet meer stuk! En terwijl we terug varen naar het strand van Donsol, genieten we allemaal op onze eigen manier na van deze unieke ervaring. De glimlach staat letterlijk in ons gezicht gegrift;-) Aangekomen op het strand van Donsol, nemen we afscheid van onze crew en wij bedanken ze vanuit het hart voor de kans die zij ons gegeven hebben om dit te mogen ervaren!! Niet veel later zitten we aan een verdiende borrel en een bord spaghetti wat niet te eten is….maar dat kan ons echt helemaal niets schelen…..wij blijven lachen! Wanneer de adrenaline ’s middags wat gedaald is, zijn we allemaal zo moe dat we even een powernapje gaan doen en ’s avonds sluiten we deze gouden dag af met een heerlijk Filipijns maal en een goede fles wijn. Een ervaring om nooit meer te vergeten;-)))

Woensdag maken we er nog een beetje een after party dag van, als we pas laat gaan ontbijten en ons te goed doen aan pannenkoeken, vers fruit, gevulde omelet en toast. Nog steeds is de glimlach bij ons alle drie zichtbaar en we besluiten het feestje nog wat te verlengen met een heerlijke massage. Al die uren op een houten bankje op een boot zitten valt niet mee natuurlijk;-) En de massage kan niet beter getimed zijn, want wanneer wij in het open paviljoen bij het strand liggen te genieten, begint het ontzettend te regenen. En samen met het geluid van de omslaande golven klinkt het bijna als rustgevende muziek. Een perfecte setting om te relaxen! De rest van de dag genieten we van nog meer lekker eten, wandelen we nog wat over het strand en sluiten wij ons verblijf in Donsol af met een bloedstollende zonsondergang. Wat een prachtige dagen hebben we hier gehad en wat een mooie droom hebben we weer waar mogen maken!!!

En vandaag, donderdag, gaan we weer verder….op weg naar hopelijk nog meer avontuur. Maar eerst wordt het weer een enorme reisdag als we het eiland Bicol gaan verlaten en verder reizen naar het eiland Bohol. Een ander eiland, een ander strand en een ander avontuur…..maar daarover volgende week meer;-)


Veel liefs,

Fred & Petra …..& Alison