Denali...door de ogen van Fred

Het is inmiddels ruim een maand geleden dat Fred terug is gekomen uit Alaska. Ondanks zijn dagboek wat hij heeft meegenomen en de vele rustdagen die zij gehad hebben, heeft hij niet veel geschreven;-) Daarom van mijn kant een kleine samenvatting van al zijn verhalen die hij inmiddels verteld heeft en daarnaast een kleine greep uit de enorme hoeveelheid foto’s die hij gemaakt heeft. En eerlijk is eerlijk, 1 foto zegt meer dan 1000 woorden. Zijn avontuur naar de top van Denali, de hoogste berg van Noord Amerika, heeft niet de ultieme bekroning gekregen. Maar desondanks kijkt hij inmiddels terug op een geweldige en fantastische reis.

Een reis die begon in oktober 2016 met alle voorbereidingen; het juiste materiaal aanschaffen, trainingsschema’s uitwerken, voeding optimaliseren en vooral ontzettend veel trainen. Cardio, krachttraining en lange wandeltochten over het strand met volle bepakking wisselen elkaar af. Zes dagen in de week keihard maar toch ook gedoceerd trainen…en ondertussen zag ik hem genieten van elke minuut afzien, elke zweetdruppel en het langzaamaan sterker worden voor de beklimming van Denali. Het trainen met een doel brengt altijd het beste in hem naar boven.

Toch verliep niet alles volgens plan en na een trainingsweekend in Zwitserland kwam hij enigszins ontdaan thuis. Sneeuwschoenen die niet goed waren, eten wat niet in de smaak viel en een aantal zware wandeldagen in de sneeuw met volle bepakking zorgde ervoor dat hij 5 kilo afviel in 4 dagen. Verder waren zijn schenen volledig ontvelt en ook zijn hielen waren behoorlijk beschadigd. Maar Fred zou Fred niet zijn om alles weer positief te benaderen en het weekend toch als een perfecte voorbereiding te zien. Met nog 6 weken te gaan werden de trainingsschema’s aangepast en er werd nog maar eens een tandje bij gezet. Goede sneeuwschoenen werden geregeld en de zoektocht naar de juiste voeding begon. Sokken werden vervangen door speciale kousen (oranje;-) en de touwtechnieken werden extra geoefend. Langzaamaan begon het vertrouwen weer te groeien en werden de laatste puntjes op de i gezet. Maar opnieuw werd er een beroep gedaan op zijn mentale veerkracht, toen hij 2,5 week voor vertrek op zijn werk de zaag raakte met zijn vinger. Gelukkig waren er geen pezen en bot geraakt en na wat hechtingen en een week rust kwam hij ook hier weer sterker uit.

Uiteindelijk vertrekken Fred en zijn broertje Peter op 9 mei 2017 richting Alaska voor een groots avontuur. Dit avontuur begint met een vlucht naar de gletsjer in een klein vliegtuigje. Het uitzicht onderweg is fenomenaal en Fred kan niet wachten om een aantal weken in deze wonderschone omgeving te mogen verblijven. De eerste week verloopt geheel volgens schema en de eerste klimdagen gaan goed. Gecontroleerd afzien op z’n tijd en soms elkaar wat oppeppend komen ze uiteindelijk aan in kamp 3. Wanneer ze hier zijn worden ze gewaarschuwd voor een mega storm die nadert. De grootste storm van de afgelopen 10 jaar. Met het hele team zorgen ze ervoor dat het kamp zo goed mogelijk wordt voorbereid op de storm en het lange wachten begint. De dagen vullen zich met slapen, eten, praten, soms wat wandelen, nog meer eten en slapen en vooral wachten op goed nieuws. Elke avond om 20.00 uur volgt het weerbericht en ruim een week lang blijven ze hopen op een goed weerwindow, zodat ze in 2 a 3 dagen verder kunnen klimmen naar high camp en de top. En ondanks dat de tijd gaat dringen blijven ze positief en blijven ze hopen dat het moment gaat komen. Fred, en ook de andere teamleden, voelen dat ze sterk zijn en ontzettend klaar voor een toppoging. Ondertussen viert Fred zijn 52e verjaardag en verrassen ze hem met chocolade taart. Maar het grootste verjaardagscadeau gaat helaas niet komen en op 30 mei komt helaas het bericht dat ze moeten afdalen. De teleurstelling is groot en de afdaling naar het basiskamp in ruim 10 uur heel zwaar. Vooral zwaar omdat het hoofd iets anders wil en zegt. En ook omdat ze tijdens het afdalen andere teams omhoog zien gaan. Alle maanden trainen, afzien en investeren hebben helaas niet geleid tot het ultieme gevoel van euforie op de top van Denali.

Maar in de dagen en weken die volgen komt bij Fred ook steeds meer en vaker het besef wat een ongelofelijk avontuur het geweest is. En met het zien van alle foto’s komen ook alle mooie herinneringen en momenten weer boven en vooral het besef wat een buitengewone reis dit geweest is. De werkelijk adembenemende natuur, de teamspirit, het trainen met een doel en het ‘zijn’ op een unieke plek.
De eindbestemming is deze keer niet bereikt, maar de weg er naar toe was buitengewoon en bijzonder….zoals de foto’s ook laten zien;-)