Natuurgeweld in Patagonie

Puerto Natales - 15 januari 2012

Dinsdagochtend gaat opnieuw vroeg de wekker en om half 7 zitten we alweer aan het ontbijt, om vervolgens met de bus van 8 uur naar El Chalten te reizen. De route is wederom prachtig en geelgouden kale vlaktens gaan over in azuurblauwe gletsjermeren en deze meren worden omgeven door de besneeuwde bergtoppen van de Andes. Patagonie is echt fantastisch om door heen te reizen en de natuur is zo ontzettend veelzijdig, dat zelfs lange busreizen een attraktie op zich worden. Na 3 uur toeren komen we aan in El Chalten, een klein dorpje aan de voet van het Fitz Roy Massief. En dat we weer midden in de bergen zitten, voelen we gelijk wanneer we uit de warme bus stappen. De wind waait behoorlijk en t is ijskoud. Maar aangezien we een kwartiertje moeten lopen met volle bepakking, zijn we zo weer warm. Het dorp bestaat uit 2 lange straten die haaks op elkaar liggen en hier zijn vooral winkels, restaurants, hostels en hotels te vinden. Niet zo luxe als in El Calafate, maar meer een soort doe-maar-normaal-dan-doe-je-gek-genoeg-sfeer....alleen is dat de buitenkant, want inmiddels hebben we al ontdekt dat de prijzen in El Chalten niet normaal zijn en deze van El Calafate ver overstijgen. Iets waar we achter kwamen toen we op zoek waren naar een goedkope 2-persoons kamer. Normaal kunnen we die wel vinden voor rond de 25 a 30 euro per nacht, maar hier betalen we 30 euro voor een stapelbed in een 4-persoons dorm die we delen met 2 Italianen. En dan zit er niet eens ontbijt bij. Maar goed, de natuur die we hier om ons heen zien is onbetaalbaar en we genieten er niet minder om. Als we onze tassen gedropt hebben, gaan we lekker lunchen bij een heuse wafeleria....verse Brusselse wafels, met van alles en nog wat! We gaan voor een hartige variatie en nemen er allebei lekker een bord warme soep bij met heel veel groenten....we denken nog steeds aan de vitamientjes! Al lonkt de grote vitrine in het midden van het restaurant enorm....met de meest geweldige zelfgemaakte taarten van kilo's chocolade en caramel. Maar t is nog steeds begin januari....dus we houden nog even vol....maar ik vrees niet voor lang meer;-) Na de lunch lopen we nog even door het dorp en als we zien dat de zon weer aardig door de wolken begint te komen, besluiten we toch nog een wandeling te gaan maken. We gaan terug naar t hostel waar we ons wat warmer aankleden, want ondanks dat de zon weer wat schijnt, is de wind nog steeds ijzig koud. Wanneer we even later bepakt en bezakt op pad gaan, slaat het weer ineens weer om. We beleven weer eens 4 seizoenen in een uur. Net wanneer we het dorp uitlopen, komen er ook nog eens dikke regenwolken aanzetten en we besluiten maar weer terug te gaan naar het warme hostel. Ondertussen doen we nog even boodschappen en als we de supermarkt uitkomen, is t weer stralend weer....wat moeten we hier nou mee? We besluiten de boodschappen maar thuis te brengen en gewoon op pad te gaan en dan zien we wel waar t schip strand. En gelukkig blijkt dat de juiste keuze te zijn. We maken een prachtige wandeling door een zeer gevarieert gebied en lopen dan weer door het bos, dan weer langs een enorme ruwe rotswand en dan hebben we weer uitzicht op een prachtige vallei. Uiteindelijk komen we bij Lago Capri terecht en hebben we vanaf hier zicht op de Fitz Roy-piek.....althans, dat zouden we moeten hebben als de wolken niet over de toppen van de bergen heen waren gezakt. Aan het meer zoeken we op het kiezelstrandje een beschut plekje tegen de wind en wachten in stilte af of de 3348 m hoge en grillige Fitz Roy piek zich nog gaat laten zien. Helaas gaat het niet lukken, ondanks dat Fred Fitz Roy nog even toezingt en na een half uurtje zijn we zo verkleund dat we maar weer terug naar El Chalten lopen. Ondanks dat we de top van Fitz Roy niet gezien hebben, is het toch een prachtige wandeling. Vooral als we in het bos 2 grote spechten aan t werk zien. Al vele malen hebben we ze gehoord, maar eigenlijk nog nooit in het echt gezien en het zijn echt enorme zwarte vogels, met grote rode koppen met hanenkammen. En alsof het nog niet genoeg is, zien we wanneer we het bos uitlopen, hoog boven in de lucht weer een condor vliegen! Na 4 uurtjes wandelen komen we moe en voldaan weer in ons warme hostel aan, waar we na een bord warme brinta met rozijnen en een hete douche lekker ons stapelbedje in duiken....gezellig met onze nieuwe Italiaanse vrienden! Ik heb nu al medelijden met ze....aangezien Fred er natuurlijk gewoon weer lekker op los gaat snurken na zo'n mooie wandeldag;-)

Onze Italiaanse vrienden verlaten al vroeg de kamer om verder te reizen en wij blijven nog lekker even in ons warme bedje liggen. Het is grappig om te merken dat het voor 8 uur in de ochtend altijd spitsuur is in een hostel, omdat iedereen dan of de volgende bus moet halen, of wordt opgehaald voor een tour in de omgeving. En 's avonds, zo rond de klok van 20 komen de meeste reizigers weer terug of net aan. Wij plannen onze dag er lekker een beetje tussen in, dus als iedereen de deur uit is gaan we lekker rustig ontbijten met bruin brood en pindakaas en vervolgens maken we ons klaar voor een lange wandeldag naar de Laguna Torre. Ondanks dat er in de reisgids staat beschreven dat het een makkelijke wandeling over vlak terrein is, beginnen we direct met een pittige klim. Aangezien we allebei 4 lagen kleding aanhebben, is het eerste wat we doen als we boven komen, weer wat uittrekken. We hebben ontdekt dat we op een gemiddelde wandeldag hier, ons wel zo'n keer of 6 aan en uit kleden. Met omhoog gaan gaat er wat uit. Bij een rustpauze gaat er weer wat aan. Dat gaat vervolgens weer uit als we gaan wandelen. Dan gaat het opeens heel hard waaien en gaat er weer wat aan. Vervolgens gaat de zon weer schijnen en kan er weer een laag uit. Een dagje wandelen in Patagonie heeft inmiddels meer weg van een modeshow;-)
Als we even later dus weer wat lagen lichter verder wandelen, zien we opeens de top van de Fitz Roy achter een ander bergwand vandaan komen. Daar hebben we gisteren een half uur voor in de kou zitten wachten en nu laat hij zich in volle glorie zien. We maken snel wat foto's en misschien dat we met wat ge-foto-shop toch een totaalfoto van de Fitz Roy kunnen maken. Wanneer we verder de vallei in lopen zien we ook nog net de top van de Cerro Torre, de andere grillige piek hier in het Fitz Roy Massief. Een uitzonderlijk iets, aangezien deze top zelden te zien is en meestal in de wolken ligt. Iets wat 5 minuten later ook gebeurd en de top zal zich de rest van de dag ook niet meer laten zien. Maar het maakt ook deze wandeldag niet minder mooi. We lopen ook hier weer door een zeer gevarieerd stukje natuur, afwisselend door bos, dan weer over open vlaktes en uiteindelijk komen we bij een grote dam van enorme keien. Daarachter ligt het gletsjermeer van het water wat van de diverse gletsjers afkomt rondom de Cerro Torre. Als we boven op de dam van rotsen staan, worden we er bijna van afgeblazen door de enorme wind en we zoeken snel beschuttig achter een aantal grote rotsen. Hier lunchen we wat, maar blijven niet te lang zitten want de wind en de temperatuur zijn zeer onaangenaam, ondanks dat de zon zich toch zo nu en dan laat zien. Na de korte stop wandelen we in 3 uurtjes terug naar El Chalten, waar we eindigen in de Wafeleria.....voor dan toch een groot stuk chocolade taart! Naast dat we vinden dat we die wel verdient hebben na de lange tocht, is vandaag ook zus Greet nog jarig, dus echt reden voor een taartje. We delen samen een 1 groot stuk, dat dan wel weer, want de porties zijn hier echt enorm. Moe maar heel voldaan waggelen we even later ons hostel binnen, waar na een lange, warme douche op een ouderwets Nederlands tijd noedels eten. Net voordat de drukte weer losbarst van alle reizigers die weer binnen komen vallen, zodat we een beetje de ruimte hebben in de keuken. En na al die frisse buitenlucht duiken wij natuurlijk al weer heel vroeg in onze stapelbedjes....met vannacht een ouder Duits echtpaar als kamergenoten. Kijken wie het hardste snurkt!

Ik zeg 1-0 voor Nederland, want Fred won het gesnurk toch echt met gemak. Wat niet vreemd was na 6 uur wandelen in de frisse buitenlucht en daarna een lekker flesje pils (literfles dan;-)). Maar inmiddels slaap ik al weken met oordoppen in (hostels blijven rumoerig, ook als je op een 2-persoons kamer slaapt), dus ik hoor alleen van ver weg wat geluiden, maar meer niet. Slaapt zo lekker rustig!
Vandaag hebben we geen grote wandeling op het programma staan en we slapen dan ook lekker uit en zitten om 9 uur pas aan het ontbijt. De zon laat zich buiten al weer aardig zien en na de koffie besluiten we nog maar een klein ommetje te gaan maken. El Chalten ligt in een soort kom tussen 2 valleien en aan de rand van die kom is een mooi uitzichtpunt wat uitzicht geeft over de 2 valleien en de gehele Fitz Roy Range, die daarachter zichtbaar is. Uiteraard begint de tocht weer met een flinke klim. Daar heb ik normaal al een enorme hekel aan, maar vandaag heb ik niet echt mn dag en loop een beetje mokkend achter Fred aan te hobbelen die natuurlijk alles weer uitzonderlijk mooi vind, loopt te fluiten en geniet van alles om hem heen. Pas wanneer we boven komen en de zon begint te schijnen, kan ik ook alles om me heen weer waarderen....klimmen blijft gewoon niet mijn ding;-) Maar boven op deze heuvel is het uitzicht overweldigend en ook hier zien we weer een aantal condors in de lucht zweven. Ook de zon doet goed z'n werk en laat de gehele en grillige Fitz Roy Range in al z'n mooie kleuren zien. Dat is toch wel weer een kadootje vandaag. Vooral omdat we al 2 dagen lang enorme wandelingen maken om vooral alles van de bergen hier te kunnen zien....terwijl we op een uurtje klimmen van El Chalten nu op een uitzichtpunt zitten met het allermooiste zicht op alle bergen in de omgeving....dat we daar nu op de laatste dag pas achter moeten komen;-) We lopen ook nog even naar de andere kant van het uitzichtpunt en daar zien we de andere vallei, die veel breder is en waar een groot azuurblaauw gletsjermeer ligt, waar grote stukken ijs in drijven. Hier genieten we ook nog even van het uitzicht en het zonnetje! Uiteindelijk gaan we na 3 uur lopen weer terug naar beneden. Na de afdaling gaan we in het dorp lekker weer eens uitgebreid lunchen, want de laatste week hebben we vooral zelf gekookt. We belanden bij een restaurant met de naam Cervezaria en dit is de droomplek voor ons beide. Ze brouwen in dit kleine restaurantje hun eigen bier en tevens serveren ze de meest geweldige, verfijnde gerechten, met veel producten uit eigen tuin. Zo krijgen we een heerlijk zelfgebakken, plat, wit brood, met daartussen verse, gegrilde groenten en oude kaas en een salade met frisse peer, blauwe schimmelkaas, walnoten en selderij....terwijl we het wegspoelen met een tapbiertje uit de microbrouwerij die achter het restaurant zit. Wat kunnen we weer ontzettend blij worden van zo'n verrassend maal! En niet omdat we niet genoeg gegeten hebben (want we barsten bijna uit elkaar), maar alleen omdat ze ons de gehele lunch al staan aan te staren vanaf de bar.....eindigen we deze zalige maaltijd met thee en taart....brownies dan, zelfgemaakt net als het bolletje ijs wat er op zit en de caramel die er overheen gegoten is. Wat je noemt een koningsmaal en zo goed hebben we in Argentinie nog niet gegeten. Jammer dat we hier morgen al weg gaan, anders hadden we hier best nog wat andere gerechten willen proberen....een reden om hier nog eens terug te komen dan maar! Na zo'n uitgebreide lunch rollen we aan het einde van middag (het is inmiddels half 5 als we klaar zijn met lunchen!) terug naar t hostel. Hier gaan we eens lekker uitbuiken, slaan het diner over en duiken weer eens vroeg ons bedje in, want morgen gaat om 6 uur weer de wekker voor de busrit terug naar El Calafate. Al vrees ik alleen vannacht voor nog meer snurkgeweld, want onze Duitse kamergenoten hebben vandaag ook een lange wandeldag gemaakt en zitten nu nog aan t bier....en ik geloof niet dat Fred dat gaat winnen!

Gewonnen heeft Fred het snurkduel zeker niet, maar hij is wel strijdend ten onder gegaan....daar waren zelfs mijn oordoppen niet altijd tegen bestand;-( Maar om 6 uur gaat gelukkig de wekker, voor de busrit terug naar El Calafate. De bus vertrekt om 7 uur en om 7.05 uur ben ik weer vertrokken, voor nog een paar uurtjes rustige slaap! De rit naar El Calafate duurt maar 3 uur en voor de koffie zijn we alweer bij ons hostel daar, uitgeslapen en wel! Hier wacht deze keer een heerlijke 2-persoonskamer op ons, met eigen douche en toilet! Alleen is de kamer nog niet schoongemaakt en daarom gaan we eerst maar even koffie drinken en boodschappen doen. Tijdens het koffiedrinken bespreken we even wat we zullen gaan eten en beide hebben na al die stevige wandelingen wel weer eens trek in Hollandse pot. Bij de supermarkt gaan we op jacht en scoren een prachtige bloemkool, aardappeltjes en een paar lekkere malse biefstukjes.....een koningsmaal waar we een uurtje later ook heerlijk van zitten te smullen! De rest van de middag en avond, maken we de plannen voor de komende weken nog even wat concreter. Wat ons opvalt met het reizen door Zuid Amerika, is dat we steeds toch wel wat vooruit moeten plannen, anders lopen we vast op het vervoer omdat bussen vaak vol zitten. En zo aankloppen bij een hostel of hotel voor een 2-persoons kamer is er helemaal niet bij, want dan vis je zeker achter het net. Gelukkig hebben we de laptop bij ons en is er echt overal internet, dus kunnen we alles wel goed regelen. Maar t betekend ook, dat we om de paar dagen wel even bezig zijn om de plannen weer concreet te maken. Maar vanmiddag doen we weer goede zaken en nadat we volgende week van de ferry van Puerto Natales naar Puerto Montt reizen, zullen we in Puerto Montt voor 2 weken een auto huren zodat we lekker zelf kunnen rond toeren.....en eindelijk het tentje en de kampeerspullen kunnen gebruiken....die we al bijna 3 maanden meeslepen;-)) Verder hebben we ook een drukke en gezellige skype middag, wanneer we met pa en ma Hoek, Tom en Linda en Peter en Krijna skypen.....t is lang geleden dat we zoveel gelult hebben op een dag, maar wel weer heel erg leuk! 's Avonds gaan we lekker vroeg ons bedje in, want ook morgen gaat om 6 uur de wekker, voor werderom een bustocht. Deze keer gaan we terug naar Chili, als we van El Calafate terug naar Puerto Natales reizen.

Dus ook vandaag weer een reisdag en om 8.30 uur zitten we alweer in de bus voor een rit van 250 km....plus een grensovergang! En daar zit m nou net de bottle neck, want het is elke keer weer een hele papieren rompslomp en lang wachten eer we de grens over kunnen. Het begint met het uitchecken in het ene land, Argentinie in dit geval. Vervolgens rijden we 3 kilometer verder en daar checken we in bij het volgende land (Chili in dit geval). Alleen is er tussen deze landen best wel wat strijd (zeg maar een soort Nederland-Duitsland;-)) en bij de Chileense grens moeten ook alle tassen weer uit de bus en door de scan om te kijken of we geen verse groenten, fruit, kaas of melk bij ons hebben. Het heeft iets te maken met het overbrengen van beestjes en bacterien......en dus zijn wij 2 uur lang bezig met deze procedure....en ondertussen bedenken we, dat we de komende maanden, nog minstens 4 keer de grenzen van deze beide landen gaan oversteken.....reizen staat soms gelijk aan wachten, wachten en nog eens wachten. Maar uiteindelijk komen we na 7 uur reizen weer in het vertrouwde Puerto Natales aan, waar we heel hartelijk door Monica weer welkom worden geheten in het kleine, knusse en warme hostel. Andres is voor een paar weken aan het werk in El Calafate, aangezien hier het toerisme volledig op z'n gat ligt door de bosbranden in het Torre del Pain....met dank aan onze Israelische vrienden. Elke keer als we een groep Israeli tegen komen, kijkt Fred me al waarschuwend aan. Ik heb niet snel een hekel aan mensen en sta altijd wel open voor iedereen....maar met Israelische (jonge) reizigers heb ik helemaal niets....en dat wil ik ook niet;-) De oorsprong hiervan ligt in Nepal, waar ze vooral graag in grote groepen reizen en waar we al vele malen hebben meegemaakt hoe ontzettend onbeschoft en slecht gemaniert ze zijn en mensen afsnauwen en uitknijpen (afdingen op een kamer die 2 euro per nacht kost is toch te erg voor woorden!). En ook hier gedragen deze losgeslagen jongeren zich niet anders. En dat hier nu een heel park afbrand met enorme gevolgen voor de natuur, de dieren en economie van Puerto Natales....door een domme Israeli die z'n wc-papier moet verbranden, terwijl het gortdroog is en er wind waait die te vergelijken is met een Hollandse zuid-westerstorm....dan snappen jullie waarom ik helemaal niets met deze reizigers wil hebben....en waarom Fred mij steeds waarschuwend aankijkt als we weer een groep tegen komen. Dan heeft hij zo'n blik van; Peet, hou je mond en negeer ze! Tot zo ver mijn frustraties....dus!!!!
Maar wij zijn weer terug in Puerto Natales en het voelt een beetje als thuiskomen. Monica verteld ons dat de boekingen die ze hadden zijn afgezegd en dat wij weer in dezelfde kamer kunnen slapen als de vorige keer en het huis voor ons alleen hebben. Vervolgens gaat ze de tuin in om verse frambozen voor ons te plukken....hoe welkom kan je zijn. Eind van de middag gaan we boodschappen doen voor het avondeten en toen we gisteren aan de Hollandse bloemkool zaten, hadden we al bedacht dat we vandaag zuurkool gaan eten, aangezien ze dat hier in de supermarkt verkopen. Als 2 blije kinderen zitten we 's avonds dan ook weer aan het volgende Hollandse maal en de grote pan zuurkoolstampot gaat helemaal op. Als toetje heb ik ook nog warme vaniliepap met rozijnen gekookt en Fred wordt nog blijer als hij het vel van de pap mag eten....wat volgens hem de delicatessen is! Smaken verschillen hier behoorlijk. Moe maar heel voldaan rollen we weer lekker op tijd ons bedje in!

Vandaag blijven we lekker binnen bij de kachel, want ondanks dat de zon schijnt, is het weer ijzig koud buiten. Fred is al weer druk aan het brainstormen voor een nieuwe opzet van de jaarlijkse wandeltocht en ik stoei lekker met alle 3000 foto's die we tot nu toe gemaakt hebben....een echte zondag, ook voor ons.

En morgenavond stappen we op de ferryboot van Navimag, die ons in 3 dagen (4 nachten) varen van Puerto Natales naar Puerto Montt brengt. (Voor de liefhebbers; http://www.navimag.com/sitio/en/patagonia_fjords/programs2.aspx). Natuurlijk niet zo luxe als de cruise die we eerder gemaakt hebben, want het blijft een autoferry. En in plaats van een 2-persoons hut, hebben we deze keer 2 kooien in een lange gang waar 42 mensen kunnen slapen. Maar volgens de BBC is het de mooiste ferrytocht die je kan maken, dus we zijn weer heel benieuwd wat deze trip gaat brengen. Wij hebben er in ieder geval weer heel veel zin in!

Van de afgelopen weken hebben we weer wat mooie en grappige foto's op de site gezet...en natuurlijk weer 2 leuke filmpjes, zodat de verhalen nog meer gaan leven.


Veel liefs,

Fred & Petra