Chileense fjorden en meer....

Frutillar - 23 januari 2012

Wederom een waarschuwing vooraf; zijn weer heel veel woorden! Niet alleen omdat we weer heel veel beleefd hebben, maar ook omdat het alweer een week geleden is dat we wat hebben laten horen. Tijdens de 4 dagen op zee met de ferry van Puerto Natales naar Puerto Montt hadden we natuurlijk geen internet (zelfs geen telefoonbereik) en afgelopen vrijdag hebben we de auto opgehaald en toeren we nu rond door vooral verlaten gebied zonder wi-fi.....de komende weken wordt dus even inproviseren en zullen we wat minder frequent online zijn....en volgen er dus wat langere verhalen! Dus voor de liefhebbers...terug naar vorige week.....en lees vooral verder;-)

Met wat achterstallig schrijfwerk, heb ik mij vanmorgen (woensdag 18 janunari) eens lekker in het restaurant van de ferry genesteld. Zojuist zijn alle tafels aan de kant gegaan en er wordt nu een yoga-les gegeven met een heerlijk rustgevend muziekje. En dat terwijl we door de grote ramen het fjordenlandschap van Noord-Patagonie aan ons voorbij zien gaan. De wolken hangen laag tussen de fjorden, maar de zon doet heel hard zijn best om er door heen te schijnen en zorgt voor een prachtig schaduwen spel. De albatrossen zweven rustig met ons mee en met een kopje thee in mn hand, starent naar buiten, laat ik de afgelopen dagen, weken en maanden in gedachten weer eens aan mij voorbij gaan. Een mooi moment om nog maar eens goed te beseffen, wat voor uniek leven wij leiden en wat voor ongelofelijke reis we weer aan het maken zijn. De afwisseling van kleurrijke steden en zonnige stranden in Brazilie, de zalige kerst in ons schattige appartementje in Buenos Aires en de onbeschrijvelijke en veelzijdige natuur in Patagonie laten ons weer zoveel moois zien en ervaren. Ook nu weer tijdens deze ferrytocht door de fjorden van Noord-Patagonie, waar we al dagenlang varen door ruig, ruw en onbewoond gebied. En waar we 'gedwongen' worden tot niets doen, heerlijk naar buiten staren en zo nu en dan een beetje uitwaaien op het bovendek van de ferry. De juiste manier om dit woeste landschap te ervaren en op je in te laten werken.......en weer inspiratie op te doen voor een volgend hoofdstuk!

En in dat volgende hoofdstuk gaan we terug naar maandag, waar we nog wat zaken te regelen hebben in Puerto Natales, voordat we op de ferry stappen naar Puerto Montt. Na het ontbijt gaan we dan ook het dorp in met een flinke boodschappenlijst en boven aan de lijst staat; Fred kapper. En ik weet niet hoe het komt, maar elke keer is het weer een hilarsiche bedoening als Fred in het buitenland naar de kapper gaat. En ook deze keer stelt ons niet teleur! We komen terecht in de woonkamer van een mevrouw, waar in de hoek gewoon een kappersstoel voor een spiegel staat, met alle benodigde spullen er om heen. Gewoon in de woonkamer, dus ook gewoon op het tapijt....waar alle afgeknipte lokken in verdwijnen! Fred maakt weer de bekende gebaren met de denkbeeldige tondeuse over zijn hoofd en zegt met een grote glimlach; zero, por favor! De vrouw glimlacht begrijpend terug, pakt de tondeuse en gaat aan de slag. Alleen als ze de tondeuse aandoet, horen wij een verdacht geluid, wat ons doet denken aan eerdere keren dat iemand met een kapotte tondeuse Fred probeerde te kortwieken. Ik kijk Fred niet aan en staar met ingehouden lach naar de tv, waar een of andere soap aan de gang is. Maar het geluid van de brullende tondeuse doet mij uiteindelijk toch even kijken en daar zie ik Fred met z'n ogen dicht zitten, terwijl er allemaal happen uit zijn donshaar zijn gehakt. Er wordt weer eens een beroep gedaan op ons vertrouwen en we doen heel hard ons best om er op te vertrouwen dat het ook deze keer weer gewoon goed gaat komen. Na 10 minuten hakken, besluit de 'kapster' toch maar een andere apparaat te pakken, want de stand 'zero' waar Fred om gevraagd heeft, laat nog steeds op zich wachten. Met een kleine baardtrimmer gaat ze verder en deze doet het gelukkig een stuk beter, al moet ze weer helemaal opnieuw beginnen, aangezien er nu zoveel verschillende banen over Fred z'n hoofd lopen. Uiteindelijk zie ik dat Fred z'n ogen weer durft open te doen, maar hij vermijd nog angstvallig mijn blik;-) Na een half uur ploeteren wordt ons vertrouwen gelukkig beloond en stapt Fred met een lekkere kale kop het huis weer uit! Buiten barsten we beide in een ontzettende lachbui uit.....die we al een half uur lang hebben moeten inhouden;-) Gelukkig loopt de rest van de ochtend wat voortvarender en halen we de tickets op voor de ferry vannavond, boeken we nog bus- en vliegtickets voor onze reis terug naar Ushuaia (vertrekpunt van onze expeditie naar Antarctica!) over een paar weken en slaan we nog wat lekkere snackies en koekies in voor tijdens de ferrytocht. Ook scoren we voor Fred nog geweldige, ouderwetse, leren sloffen, zodat hij aan boord niet steeds zijn grote bergschoenen hoeft aan te trekken. Voor mij helaas geen sloffen, aangezien de vrouwenmaten tot maat 39 gaan (wat hier al maat 'vrouwen-reus' is;-)) en de mannenmaten beginnen bij maat 42...en zulke zwemvliezen heb ik nu ook weer niet! Na al het geshop, gaan we lekker met thee en taart lunchen in de tuin van een hip koffiehuis. De laatste dagen is het extreem warm voor Puerto Natales-begrippen met zo'n 18 tot 20 graden en we genieten dan ook buiten van een paar zalige taartjes. De serveerster verteld dat het een taart van drie soorten melk is en het lijkt meer op 3 soorten broodpudding; 1 laag met chocolademelk-broodpudding, 1 laag met gewone melk-broodpudding en 1 laag gezoete-melkpudding (wat na verwarmen gewoon caramel wordt;-)). Een prima lunch van brood met melk dus! Vervolgens brengen we onze grote backpacks alvast naar het kantoor van Navimag, zodat deze vanavond al aan boord staan als wij aankomen. We krijgen te horen dat de ferry met vertraging binnenkomt en dat wij pas om 23.30 kunnen inchecken ipv 21.00 uur. Gelukkig mogen we de gehele dag nog bij Andres en Monica blijven, dus voor ons geen probleem. Terug in het hostel boeken we nog een auto voor de komende 2 weken in Chili, zodat we zelf lekker door het merengebied van midden Chili kunnen toeren.....en eindelijk kunnen kamperen met het tentje wat we al 3 maanden meeslepen. Het heeft wat voeten in aarde om de betaling met de credit card rond te krijgen, maar na een telefoontje met SunnyCars in Nederland is alles weer geregeld. Als we vrijdagochtend in Puerto Montt aankomen met de ferry, kunnen we daar lekker ons eigen autootje ophalen. 's Avonds eten we nog maar een keer Hollands pot, aangezien we niet weten wat we tijdens de ferrytocht kunnen verwachten en nemen met een borrel afscheid van Andres en Monica. Wanneer de dag bijna om is lopen we naar de haven, waar inmiddels de Evangalista van Navimag al op ons ligt te wachten. Voordat we aan boord gaan, krijgen we nog even uitleg over de gang van zaken en vervolgens lopen we allemaal te gelijk naar de ferry. Op de ferry wordt nog hard gewerkt met het laden en lossen van vrachtauto's. De Navimag was eerst uitsluitend een cargo-ferry, maar aangezien er steeds meer aanvragen kwamen van toeristen om mee te varen, heeft de rederij een nieuwe boot laten bouwen (Evangalista), waar ook 3 dekken met hutten voor toeristen zijn ingericht. De route die deze ferry namelijk aflegt is niet met auto te berijden en gaat door onbewoont gebied, maar wel met een uitzonderlijke natuur. Toch blijft de boot een ferry en geen cruiseschip en we hebben dan ook geen hut maar 2 kooien in een lange gang met heel veel bedjes. Toch staan onze tassen ook nu keurig klaar, bij onze kooien en naast een kooi hebben we allebei een grote kast, waar we onze tassen en spullen in kunnen bewaren. Iedereen probeert een beetje z'n spullen op te ruimen, maar aangezien het inmiddels al ver na middennacht is, wordt het al snel stil en gaat iedereen lekker slapen!

Wanneer iedereen lekker ligt te slapen, verlaat de Evangalista de haven van Puerto Natales en beginnen wij aan onze volgende boottrip van deze reis. Ondanks dat het een ferry is, zit het eten van deze trip inbegrepen bij de prijs. Om half 8 worden we dan ook gewekt voor het ontbijt. En werden wij tijdens onze vorige cruise tijdens de jaarwisseling ontzettend in de watten gelegd door de gehele bemanning.....hier moeten we alles zelf doen. Het restaurant op de ferry is een grote ruimte met lange tafels en er is een buffet waar je met je blad kan langslopen voor je eten, wat dan wel heel vriendelijk en keurig voor je wordt opgeschept. Het is eten wat de pot schaft, en die schaft degelijke en veel. Maar ondanks de simpele en degelijk uitstraling van alles, worden we tijdens het ontbijt toch verrast....met heuse en echte Kattukse zeekaken! Versgebakken en lekker zacht en warm....een prima en stevig ontbijt als je dan toch op zee zit! Verder is er ook ham, kaas, vers fruit en yoghurt....passend bij de degelijke en simpele uitstraling van de ferry. Na het ontbijt krijgen we uitleg van de kapitein over de route die we gaan volgen en welk weer we kunnen verwachten en tevens krijgen we uitgebreide uitleg over de veiligheidsaspecten aan boord....stel dat er opeens een rots uit zee omhoog komt! Na de instructies gaan we eerst lekker even douche en ons warm aankleden, om vervolgens buiten op het dek te genieten van het ruwe landschap van ontelbare fjorden en de frisse wind. Ook hier aan boord is er een soort activiteitenprogramma met vooral veel lezingen over de flora en fauna van het gebied waar we door heen varen. We luisteren met een half oor, terwijl we ondertussen lekker een beetje lezen en naar buiten staren. Om half 1 wordt de lunch al weer opgediend; kippensoep met zeekaak;-) en vis met rijst en salade, niks mis mee en goed vullend. Na het eten gaan we lekker een tukje doen in onze knusse kooi, totdat we gewekt worden met de mededeling dat we de grote Brugo gletsjer gaan naderen, waar het schip even een uurtje voor anker gaat. We kleden ons snel aan en gaan naar buiten om het wonder te aanschouwen. De ferry heeft een open-brug beleid, wat betekend dat wij als de deuren openstaan, gewoon de brug mogen bezoeken. Als we boven komen en de deuren openstaan, gaan we dan ook snel een kijkje nemen. De kapitein is een grappige man die het leuk weet te vertellen, maar t blijft wel een kapitein, wiens wil wet is! Terwijl de stuurman keurig zijn bevelen opvolgt, laveert het schip keurig en precies tussen de smalle fjorden door. 't Is leuk om even te kijken hoe het er op de brug aan toe gaat. En als we daar staan, komt er opeens een grote school dolfijnen omhoog springen en spelen met het boegwater voor het schip....een mooi kadootje weer op deze fijne dag. Voor 't avondeten krijgen we wederom een 3-gangen menu met mosselsoep, salade, aardappelpuree en kip. Gevolgd door een soort Saroma-achtige pudding....onze meegebrachte snacks blijven voorlopig in de tas, want met 2 warme maaltijden per dag komen we niets te kort. Na het eten trekken wij ons terug in mijn kooitje, waar we ons net met z'n tweeen kunnen inpersen.....knus en gezellig, met t gordijntje dicht luisteren we nog wat muziek!

Dachten we tijdens deze overtocht veel te slapen, luieren en relaxen.....dan beginnen we woensdagochtend niet zoals gedacht; om 6.15 uur worden we gewekt door de kapitein met de mededeling dat we inmiddels zijn aangekomen in Puerto Eden, waar we even voor anker gaan om mensen te laten in- en uitstappen. Puerto Eden ligt in een smal fjord en bestaat uit een 50-tal huizen waar vooral vissers ver weg van de bewoonde wereld wonen. Volgens de kapitein de moeite waard om eerder je bed voor uit te komen en te kijken hoe dit kleine, kleurrijke dorpje vanaf de ferry te bewonderen. Het doet ons denken aan de kleine dorpjes die we wel eens tegenkwamen in de Noorse fjorden....maar dan nog eens 50 jaar terug in de tijd. We vragen ons af wat de mensen hier in hemelsnaam doen, naast het genieten van de mooie en verlaten natuur....want meer is er niet te beleven. Na een uurtje wordt het anker gehaald en gaan we verder met onze tocht door de Chileense fjorden, terwijl bij het ontbijt de zeekaken al weer klaarliggen. Deze keer een dag oud en ze beginnen steeds meer op de echte taaie Kattukse zeekaken te lijken. Ik vertel Fred, dat tegen de tijd dat we Puerto Montt bereiken, de zeekaken precies de juiste taaiheid zullen bevatten....terwijl hij nu al flink zit te kauwen en alles met koffie moet wegspoelen;-) Na het ontbijt gaan we weer lekker douche en daarna nestelen wij ons weer in het restaurant, waar ik wat schrijfwerk ga doen, terwijl Fred buiten wat albatrossen probeert te fotograveren. Ondertussen is er ook een yogales in het midden van het restaurant, waar alle tafels en stoelen zijn weggehaald. En terwijl iedereen moeite doet om zo lenig mogelijk mee te doen, geniet ik vooral van de rustige muziek en de prachtige fjorden waar we door heen varen......het schrijven gaan vanzelf in zo'n omgeving! Zeker als er even later een aantal zeehonden buitelend door het water gaan;-) Voor de lunch gaan we buiten nog even een frisse neus halen en een kijkje nemen op de brug. Hier is het rustig aangezien we langzaam aan de smalle fjorden gaan verlaten en richting open zee gaan varen. We zijn al gewaarschuwd dat we na de lunch een aantal uren over open zee, en in dit geval dus de Pacific Ocean, moeten varen. En ondanks dat er niet heel veel wind staat, kan de deining vrij hoog zijn. Maar eerst gaan we lekker lunchen met groentesoep, hartige taart en draadjesvlees....een goede basis voor als we zeeziek worden. Als we na het eten nog zitten na te genieten met een bakje thee, komt er bericht van de brug dat er walvissen gespot zijn en we kleden ons warm aan en gaan naar buiten. Hier volgt weer het voor ons inmiddels vertrouwde gesprek. Een van ons roept; 'Ja, daar!' Waarop de ander dan vraagt; 'Waar, waar?' Vervolgens wijst de ene dan weer naar de weidse blauwe zee en zegt; 'Ja, daar! Daar. DAAAAAR!' Ge-irriteerd volgt dan; 'Ja, waar daar, ik zie alleen maar water!' Waarna dan lachend volgt; Ja, je bent net te laat, hij is weer onder gegaan;-) Gelukkig zien we uiteindelijk beide weer wat walvissen voorbij zwemmen, maar de grote snoekduiken waar we steeds op hopen blijven uit.....die bewaren ze hopelijk nog voor als we op Antarctica zijn!
De rest van de middag luieren we weer heerlijk, doen een middagtukje, luisteren wat muziek en terwijl Fred verder werkt aan zijn volgende wandeltocht, puzzel ik nog even met de route voor de komende 2 weken als we met de auto door het midden-gedeelte van Chili gaan toeren. Als we zo in het restaurant zitten te werken, gaan er opeens wat bellen rinkelen. Even later roept de kapitein in het Spaans wat om. In het restaurant kijken wij elkaar wat aan, want hier snappen we niets van....net als alle andere Engelstalige gasten die hier zitten. Gelukkig is er iemand die wel wat Spaans verstaat en die ons geruststelt met de mededeling dat het een boodschap is voor de bemanning en dat zij een meeting hebben. Iemand vraagt zich hard op af of het een meeting is om het schip te verlaten en ons achter te laten, waarop iedereen natuurlijk hartelijk moet lachen;-)
De tocht over het stuk open oceaan valt reuze mee en de deining is niet heel erg hoog. We slingeren wat heen en weer, maar dat kunnen we makkelijk handelen. En wanneer we 's avonds aan een groot bord spagetti Bolognaise zitten, krijgen we bericht van de kapitein dat we de Golf van Penas gepasseert zijn en dat de deining snel af zal nemen. Hier tekenen we voor als we over 3 weken de Drake Passage straks gaan oversteken, als we richting Antarctica varen! Aangezien we in de late shift gegeten hebben, duiken we na het eten gelijk lekker onze kooi in voor een lange nacht slapen.

En slapen doen we goed op de boot in onze kooien want na bijna 10 uur slapen worden we om 8 uur gewekt voor het ontbijt. Buiten is het wat mistig en we kunnen nog niet veel zien. Maar als wij onze inmiddels 3 dagen oude zeekaken weg proberen te krijgen, verteld de kapitein dat het een prachtige dag gaat worden en dat hij de route iets heeft aangepast, zodat we nu door een paar smalle fjorden kunnen varen, aangezien er geen wind staat. Na het ontbijt begint het weer inderdaad op te knappen en de zon laat zich weer volop zien. De fjorden waar we door heen varen zijn inderdaad prachtig en laten meer bomen zien dan alles wat we tot nu toe gezien hebben. Een mooi kadootje van de kapitein die er alles aan doet om ons zoveel mogelijk natuurschoon te laten zien, ondanks dat hij gewoon een strak schema heeft aan te houden om op tijd weer in Puerto Montt aan te komen. Het blijft tenslotte een ferry en de vrachtwagen met schapen die beneden op het dek staat, moet natuurlijk gewoon op tijd afgeleverd worden! Na de lunch gaan we heerlijk boven op het dek zitten en het water is echt zo glad als een spiegel. Wat er voor zorgt dat we al snel weer een kleine zeehond zien dobberen en later ook weer de fontijnen van een paar walvissen om hoog zien spuiten. Met een boek en een muziekje genieten van de heerlijke zon, terwijl het landschap om ons heen langzaam veranderd. Tegen de avond komen de eerste besneeuwde toppen in zicht van een aantal vulkanen die hier bijna uit het water oprijzen. En aangezien er bijna geen wolk te zien is, kunnen we echt een groot gedeelte van de Andes zien liggen. We snappen inmiddels waarom dit een van de mooiste ferrytochten genoemd wordt....zeker met het zonnige weer wat wij nu hebben en wat echt weer een kadootje is. Terwijl we zo zitten te genieten raken we wat aan de praat met wat Nederlandse jongens die ook een paar maanden door Zuid Amerika aan het reizen zijn. Het is overigens toch opvallend hoeveel Nederlanders er aan boord zijn. Zoveel zijn we er nog niet tegengekomen op een plek, tijdens de gehele reis. Het laatste avond maal bestaat uit tomatensoep en zalm met aardappeltjes, gevolgd door vruchtjes uit blik....groente blijft echt ver te zoeken hier....al vinden we vannavond wel een paar doperwten op ons bord;-) Maar eerlijk is eerlijk, het ware geen culinaire hoogstandjes, maar wel gewoon degelijke maaltijden met veel vlees of vis...het eiwitgehalte is weer goed op pijl! Na het eten gaan we nog even lekker douchen en de tassen alvast klaarmaken, want morgenochtend om 8 uur mogen we van boord. Maar terwijl we onze tassen staan te pakken, komt er een bericht van de kapitein, dat we een tussenstop op de Chiloe eilanden gaan maken. Er is een passagier aan boord met medische klachten die niet kunnen wachten totdat we vannacht om 4 uur in Puerto Montt aankomen. Dit betekend dat de kapitein een tussenstop gaat maken op deze eilandengroep, zodat deze passagier snel geholpen kan worden. Het levert een vertraging van 2 uur op, op de aankomsttijd in Puerto Montt, maar voor ons maakt dat niet uit omdat wij als toeristen toch als laatste van boord gaan en gewoon eerst kunnen uitslapen en ontbijten.....nadat de schaapjes als eerste gelost zijn;-))

Om kwart voor 6 maakt de kapitein ons wakker met de mededeling dat we de haven van Puerto Montt gaan naderen. Ik geloof het wel en draai me nog lekker even om en Fred snurkt gewoon rustig verder en heeft helemaal niets gehoord. Maar om 7 uur gaat onze eigen wekker en maken we ons klaar voor het uitschepen van de ferry. We gaan eerst nog even ontbijten, met zeekaken die na 4 dagen echt de juiste taaiheid hebben gekregen;-) Daarna pakken we onze rugzakken weer op en gaan van boord, waarna we met een bus naar de uitgang van het havengebied worden gebracht. Passagiers mogen niet los door de haven lopen, wat begrijpelijk is met alle trucks en auto's die daar rond scheuren. We worden keurig bij het havengebouw afgezet, waarna we naar het busstation lopen om de bus naar het vliegveld te nemen. Op het busstation regelen we gelijk de bustickets van Puerto Montt naar Bariloche (Argentinie) over 2 weken heen en een week later weer terug, zodat het maar klaar is. Vervolgens stappen we in de bus naar het vliegveld waar we een half uurtje later aankomen, niet om te vliegen, maar om onze huurauto op te halen. Het duurt even eer alle papieren zijn ingevuld en als we klaar zijn heeft de dame van Alamo nog een aangename verrassing voor ons. De allergoedkoopste auto die wij via Sunnycars in Nederlands hebben geboekt is niet voorradig maar ze heeft voor ons nog wel een andere auto voor de zelfde prijs.......vervolgens komt er een grote Nissan X-trail terrein wagen voorgereden. Fred en ik kijken elkaar aan en kunnen natuurlijk een grote glimlach niet onderdrukken;-) We blijven toch een beetje luxe kampeerders (lees; Petra) en met zo'n auto hebben we echt alle ruimte en kunnen we in geval van nood bij heel slecht weer gewoon achter in de auto slapen. Alle banken kunnen namelijk prima naar beneden en met onze slaapmatjes er dan overheen zouden we een prima bed hebben. Maar vandaag is het prachtig en warm weer, dus we kunnen nu eens echt ons nieuwe tentje gaan uitproberen. We rijden vervolgens van Puerto Montt naar Puerto Varas. Puerto Montt is een grote havenplaats met veel industrie en Puerto Varas ligt 30 kilometer verder op aan een prachtig meer met uitzicht op een aantal vulkanen en is zoiets als het Wassenaar van Den Haag. Een klein ritje, maar een wereld van verschil. In het dorp parkeren we de auto en aangezien het inmiddels bijna lunchtijd is gaan we eerst lekker wat eten. Op een zalig zonnig terrasje genieten we maar weer eens van thee en taart, want t zijn ook hier weer prachtige baksels. Terwijl we zitten te genieten, skypen we ondertussen even snel met Nederland, want de komende weken zullen we minder toegang hebben tot internet aangezien we op de camping niet altijd (geen) internet zullen hebben. Na de lunch gaan we flink wat boodschappen inslaan en kopen we nog wat stoeltjes, kussen en opbergboxen voor t kamperen. t Is fijn dat we zo'n grote bak hebben, t is inladen en wegwezen. We rijden vervolgens van Puerto Montt naar Ensenada, een klein plaatsje verderop aan het meer, aan de voet van de Osorno vulkaan. Een prachtige volmaakte kegel waarvan de top nog bedekt is met sneeuw...dat dat maar zo mag blijven de komende tijd;-) We vinden een allerschattigste camping aan het meer en met uitzicht op de vulkaan. We mogen zelf een plekje uitzoeken en staan op 10 meter van het strand.....een prima plek om voor het eerst ons nieuwe tentje op te zetten. Na 3 maanden komt alles eindelijk uit de tas en wordt al het slepen met tent, matjes en slaapzakken beloont. Een uur later staat de tent, zijn de rugzakken uitgepakt en is de auto omgetoverd tot een rijdende kast, keuken, opbergplek en voorraadkast! Tijd voor een lekker bakkie met uitzicht over het meer en de vulkaan. De ultieme vrijheid! Wanneer de zon ondergaat ga ik eens lekker koken, maar dan blijkt dat we de verkeerde gastankjes hebben gekocht. Gelukkig hebben we wel stroom en kunnen we met de waterkoker water koken....prima voor de instant noodles...met een tomaatje, paprika, wat ketchup en geraspte kaas....een waar culinair-camping maal. Vooral door het toetje, want wanneer ik sta te rommelen met m'n noodles en groente, komt er een opaatje langs die een heel verhaal in het Spaans begint. We begrijpen er niet veel van, maar als hij even later met z'n vrouw terug komt snappen we het gelijk. Oma heeft vandaag wat taarten gebakken en komt nu stukken verkopen. Verse frambozen-room taart...daar kunnen we natuurlijk geen nee tegen zeggen....en het is natuurlijk het toetje wat deze belabberde maaltijd helemaal red!!! Opa en oma blij dat ze weer 1,50 euro hebben verdient en wij ontzettend blij met dit zalige toetje. Met de laatste zonnenstralen in het gezicht genieten we vandaag nog maar eens van taart en thee....op de vrijheid! Waarna we moe en heel voldaan ons kleine, maar o zo fijne tentje induiken!

De eerste nacht in ons tentje slapen we bijna de klok rond! Wat betekend dat de met dons gevulde thermo-matjes en de nieuwe, extra warme lakenzakken prima zijn werk hebben gedaan. Om van de fijne kussens die we gisteren gekocht hebben nog maar te zwijgen. Het is al bijna 10 uur als we aan het ontbijt zitten, wat weer ouderwets uit bruin brood met kaas, pindakaas en hagelslag bestaat. Terwijl wij zitten te ontbijten komt de camping langzaam tot leven, wat ons verbaast aangezien de laatste gasten vanmorgen om 6 uur pas gingen slapen. Het tolerantie vermogen van de Chilenen is erg groot, want niemand die vannacht ook maar een hint heeft gegeven dat het misschien wat rustiger kan. Ons tolerantie vermogen is zeker niet zo groot, maar gelukkig werken ook hier de oordoppen verzachtend. Na het ontbijt gaan we op pad en als eerste rijden we richting Petrohue waar we aan de voet van de Osorno vulkaan een grote waterval gaan bezoeken. De waterval heeft zich ooit een weg gevormd door grote banen lava. Een prachtig gezicht en het gestolde lavasteen lijkt net op hersenen. In de omgeving maken we nog een kleine wandeling, maar we worden vooral heel veel dwarsgezeten door een aantal horsels. Fred is zo bezig om de beesten van zich af te houden, dat hij niet ziet dat er een grote tak van een boom laag over het pad hangt.....en hij loopt er vol tegen aan. Ik loop voor hem en hoor alleen wat gemopper, waarvan ik denk dat het door de horsels komt. Als ik even later naast hem ga lopen zie ik opeens een grote schaafwond op zijn voorhoofd. Ik vraag eerst hoe het gaat, voordat ik natuurlijk toch een beetje moet lachen;-) Bij de uitgang van het park met de watervallen, is een klein tentje waar ze verse empanades verkopen. Zoiets als gevulde pasteitjes. Een prima lunch op een lekker zonnig plekje. Na de lunch rijden we door naar het strand van Petrohue, maar hier zijn we heel snel uitgekeken. t Is er bewolkt en koud en er is niet veel te beleven. We rijden snel weer terug naar de andere kant van de vulkaan Osorno, waar onze camping ligt. Hier is het stralend weer en even later zitten we prinsheerlijk op t strand voor ons tentje. Het is erg druk op het strand en het lijkt of heel Puerto Montt hier zijn weekend komt vieren. Ook de camping is tjokvol en er staan meer auto's dan tentjes. Met gemak slapen hier 4 personen in een klein koepeltentje en de tentjes zien er soms heel bijzonder uit....ze missen wat haringen, kapotte tentstokken zijn vervangen door houten takken, maar het belangrijkste is dat ze een beetje op een droog plekje kunnen liggen. En slapen in de auto is ook heel normaal. Naast de ongeveer honderd auto's (voor 40 plekjes en minstens 300 campinggasten) branden er dus ook 39 vuren waar vlees boven hangt te roosteren. Gelukkig staat er geen wind en verdwijnt de rook recht omhoog, maar anders wordt je hier echt volledig uitgerookt. Ook in Chili weet men met vuur en vlees om te gaan, dat is duidelijk. De pyromaan in Fred begint ook weer boven te komen en terwijl ik 's middags even lekker op het strand lig, gaat hij hout sprokkelen. Niet om vannavond te stoken want we hebben geen vlees....maar alvast voor de volgende camping waar we naar toe gaan. We hebben toch een grote auto, dus we kunnen best een halve boom aan sprokkelhout meenemen. Mannen en vuur...het blijven net kinderen! Helaas hebben we vandaag nog geen nieuwe gastankjes kunnen vinden, want we bevinden ons best een beetje in de middle of no were, dus bestaat het avondeten uit een tomatensoepje en een verse zeekaak met kaas en tomaat. Natuurlijk blijf ik nog hopen op opa en oma die langskomen met taart.....maar helaas, dit is waar we het vandaag mee moeten doen!

Gelukkig is het afgelopen nacht wat rustiger geweest ondanks de enorme drukte op de camping. Alleen de Duitse schlager muziek ging zachtjes de gehele nacht door....wat vast alvast een voorproefje was op de Duitse bierfeesten vogende week. Ook het gesnurk wat uit de diverse tentjes komt, op de vroege morgen, laat horen dat er aardig wat bier ingegaan is;-) Na het ontbijt ruimen we op en pakken we alles weer in en gaan op weg naar de volgende bestemming. Het plan is om een paar dagen in de omgeving van Cochamo door te brengen en de weg er naar toe is weer prachtig. Het doet ons een beetje aan een zomers Oostenrijk denken. Cochamo blijkt een heel klein plaatsje aan een meer te zijn en de plaatselijke camping bestaat niet meer uit een veld met een hokje waar een toilet en een koude douche te vinden zijn. Het uitzicht is prachtig, maar na een bakje koffie aan het meer hebben we het eigenlijk wel gezien.....vooral omdat ik natuurlijk niet zo'n zin heb in een koude douche;-) We besluiten verder te rijden richting Frutillar, een wat grotere plaats ook aan een meer, waar veel Duitse immigranten zich ooit gesetteld hebben. Het is een schattig plaatsje met een soort boulevard en een zwart lavastrand, wat op deze zonnige zondagmiddag overbevolkt is. Uiteindelijk vinden we net buiten Frutillar een heerlijke natuurcamping. Een oude meneer heeft hier van een stuk weide een kleine camping gemaakt, met voor elke plaats een overdekte picknicktafel met stroom en licht en in een klein bijgebouw zijn keurig nette douche (warm!) en toiletten. Binnen 15 minuten staat alles weer op z'n plek en zitten we heerlijk met een bakkie koffie in het zonnetje. Niet op de plek die we bedacht hadden, maar dat maakt het reizen met eigen auto nu zo leuk....het is elke keer weer een verrassing waar we terrecht komen! Alleen hebben we helaas nog steeds geen gas en het avondeten bestaat net als de lunch uit zeekaken. Wel verse, want die hebben we vanmorgen nog wel kunnen kopen, samen met wat kaas en salami. Voor het avondeten voegen we er nog wat tomaten, ui en een groentensoepie aan toe....en t camping-diner is weer klaar! We blijven gewoon lekker wat aanrommelen en we komen nog niet om van de honger!

De komende weken toeren we dus nog heerlijk met onze eigen terreinwagen en kleine tentje door het merengebied van midden Chili en gaan we in de omgeving van Pucon misschien nog een vulkaan beklimmen...maar dat hangt een beetje van het weer en de omstandigheden af! We genieten in ieder geval enorm van de vrijheid van een eigen auto en het kamperen en het geeft het reizen voor nu weer een hele andere en leuke draai!


Liefs,

Fred & Petra