Reis met ons mee 2005/2006 - Lachuh!!!

Op deze pagina vertellen wij al de bloopers en blunders die wij begaan hebben. Uiteraard zullen we ze tot in het kleinste detail vertellen zodat jullie je vanachter de computer kapot kunnen lachen. Want wat is er nu leuker om te lachen om het "leed" van twee van die gekke globetrotters? En aangezien we inmiddels al twee weken onderweg zijn volgen hier de eerste bloopers.


Rusland en Mongolie

*Na nog geen dag in Moskou heeft Fred het al voor elkaar gekregen om de kostbare douche die we hadden te slopen. Staat hij met de knop van de kraan in z'n handen, en nog wel de warme kraanknop ook. Dag warme douche.......!
*Tijdens onze excursiedag in Moskou ontmoeten we Bep en Dorien. Rustig volgen wij die dag onze gids en laten ons alles vertellen. Later in de trein ontmoeten we Bep en Dorien weer, samen met nog een tiental andere Nederlanders. Binnen de kortste keren is volgens Fred het Holland House geopend en staat de Nederlandse muziek al te schallen door de treinwagon en loopt Fred voorop in de polonaise. Dorien merkt heel droog op dat ze in Moskou dachten dat Fred zo'n rustige jongen was?!
*De eerste de beste keer dat we met volle bepakking op zoek zijn naar onze homestay in Listvianka (Baikalmeer/Rusland) verstapt Fred zich en rolt met een rugzak op z'n rug en een rugzak op z'n buik de helling af naar beneden. Net voor de deur van onze homestay komt hij tot stilstand. Zelfs in Rusland weet hij z'n weg al aardig te vinden! Gelukkig houd hij er geen grote wonden aan over alleen een geschaafde arm en schouder.
*Bij deze zelfde homestay ben ik 's middags om een thermoskan met heet water gaan vragen. Op zich niet zo heel ingewikkeld want ik had de thermoskan al bij me, en ik hoefde alleen duidelijk te maken dat er heet water in moest. Maar tijdens het wachten op de waterkoker mocht ik van onze Russische gastheer binnenkomen en op de bank gaan zitten. Vervolgens begint hij in het Russisch hele verhalen tegen mij af te steken. Ik heb net gedaan alsof ik alles begreep en ben gewoon in het Nederlands terug gaan zitten praten. Echt een fantastisch gesprek kregen we! Maar waar het nou precies over ging dat weet ik nog steeds niet?!
*Tijdens het opschrijven van dit bericht begint het weer zeer te doen! Want tijdens ons verblijf in een gertent op de Mongoolse steppe hebben wij meerdere malen geprobeerd het houten kozijn van de lage deur eruit te lopen. En het is ons helaas niet gelukt. Wat we er wel aan hebben over gehouden zijn diverse bulten en schaafwonden op ons hoofd, schouders en rug.
*Tijdens dit zelfde verblijf hebben wij een bezoek gebracht aan een echte nomaden familie. We waren nog maar net binnen en er werd ons al van alles voorgeschoteld. Yoghurt, brood met een soort creme fraiche en kaaskoekjes. Wij maar braaf alles opeten. Maar wat gebeurd er als je je schaaltje leeg eet, dan krijg je gewoon weer nieuw voorgeschoteld. Nou was dat voor de yoghurt niet zo erg want die was best lekker, maar die kaaskoekjes waren echt niet te vreten. Hard, zout en tenenkaas achtig. Gelukkig kregen we ook nog een schaaltje zelf gemaakte Wodka aangeboden waarmee we alles konden wegspoelen! Tien keer raden waar ik die middag heb doorgebracht......juist ja, op de wc!
*Wederom in dit zelfde kamp kregen wij de gelegenheid om paard te rijden. Nu hadden we beide nog nooit op een paard gezeten, dus het leek ons erg leuk om dat nu eens mee te maken. Want wat is er nou mooier om in de regen te galoperen over de Mongoolse steppe. Maar zoals een wijs geleerde eens zei; "Voordat je kan rennen moet je eerst leren lopen" (dank je wel Nance!). Dus naast onze Mongoolse bijrijder sjokte wij rustig over de steppe. Op zich een al een fantastisch ervaring, maar we gingen voor het galoperen?! Dus na een half uur sjokken werden de paarden aangespoord en daar zaten we als twee zoutzakken te schudden op onze paardjes! Wat hebben die Mongolen zich kapot gelachen om onze paardrij-technieken. Maar het blijft een fantastische ervaring waar we nu drie dagen later nog enorm veel plezier van hebben, letterlijk en figuurlijk..........denk daarbij aan klotsballen en open bilspleten!


Peking - China

*Wij hebben in Peking er echt een hele grote vriend bij gekregen!? Want op onze eerste dag in Peking waren we al de weg kwijtgeraakt. Dus wat doe je dan; Juist, je neemt een taxi terug naar het hostel. In ons geval werd het een fietstaxi. Deze bracht ons in 10 minuten terug naar waar we zijn moesten en hij vroeg vervolgens om 100 RBM. Nou 1 euro dacht ik, daar gaan we niet over onderhandelen. Dus Fred betaald braaf want hij dacht precies hetzelfde. Vervolgens lopen we ons hostel in en opeens bedenk ik dat ik niet door 10 maar door 100 heb gedeeld. Dus in plaats van 1 euro hebben we 10 euro betaald! Stom, stom, stom. Zegt Fred nog heel grappig; "Ja, hij keek ook al zo blij toen ik hem het geld gaf!" Maar goed, we denken maar zo; Er is vandaag weer iemand heel erg blij gemaakt!
*Een onderwerp wat elke dag eigenlijk wel weer even terug keert is de stand van onze darmflora. "Goh, hoe zag het er bij jou uit vandaag? Was het al hard of is het nog steeds zacht?" Nou, na een week Peking is het hele bio-ritme weer in prima staat en met al dat goddelijke chineese eten gaat het met de darmen dus ook weer de goede kant op! Wordt vervolgt
*Op weg naar de Chineese Muur hebben wij als zeer zuinige Nederlanders geprobeerd ons met z'n 8e in een 6-persoons busje te proppen. Volgens onze Chineese chauffeur, Mr. Lijang ging het prima! Maar na 1 minuut hadden de 4 personen op de achterbank al kramp, dus uiteindelijk zijn we toch maar met twee busjes gegaan. Maar het koste wel 1,50 euro extra per persoon!!!
*Met de darmflora gaat het inmiddels steeds beter maar wat er elke keer uit je neus komt dat begrijp je niet. Het lijkt wel zwarte stopverf!


Xi'an - China

*Dat Chinezen rare mensen zijn dat wisten we al een beetje, maar wat je hier allemaal tegenkomt op straat dat wil je echt niet weten. Zo is het bijvoorbeeld heel normaal dat vrouwen pantykousjes dragen in open schoenen. En dat het 40 graden is buiten, dat maakt niks uit. Je trekt gewoon je pantykousje aan! Maar ook mannen lopen hier graag met pantykousjes aan, je weet niet wat je ziet! Of zullen ze gewoon aan het beeld van de nieuwe metro-man voldoen? Verder vinden de mannen het heerlijk om met hun ene borsthaar te koop te lopen. Ze rollen daarbij hun t-shirt op tot onder hun oksels en lopen dan vervolgens trots met hun handelswaar te pronken.
*Voor Fred valt het niet mee om te leven in een land waar de gemiddelde mens 1,60cm. is. Hij moet voordurend uitkijken of hij nergens zijn hoofd stoot. Maar omdat hij dus zo vaak omhoog kijkt struikeld hij dus ook zeer regelmatig omdat hij dan weer bepaalde op- of afstapjes over het hoofd ziet. Maar gelukkig is hij erg flexibel, dus er zit nog steeds niets in het gips!!!
*In de plaatselijke bar van het hostel in Xi'an hingen overal vrolijke vlaggen aan het plafond. Alleen de vlag van Nederland ontbrak. Reinier en Fred hebben de barvrouwen zover kunnen krijgen dat ze met z'n vieren een Nederlandse vlag hebben gekleurd en opgehangen. Verder brachten wij in Xi'an nog een bezoek aan de Belltower. Hier werd door een groep muzikanten een concert gegeven op de diverse bellen....en ja hoor, wat spelen ze? ......Wij houden van Oranje....?! Tien keer raden wie er naast mij uit volle borst zat mee te zingen in dit Chinese theater??? Fred doet in ieder geval goed zijn best wat Holland-promotie betreft.
*De eetgewoontes van de Chinezen blijven elke keer weer een bron van verbijstering. In de trein van Xi'an naar Chengdu zat er een dame naast ons gewoon een echte gebraden kippeklauw op te eten. Dus echt de tenen en de nageltjes. En maar lekker kluiven.....?!


Chengdu - China

*Al een aantal keer zijn wij grote speeltuinen tegen gekomen in de steden. Alleen vonden wij de speeltoestelen wel altijd een beetje aan de grote kant. Maar toen we in Chengdu weer eens langs zo'n speeltuin liepen zagen we tot onze stomme verbazing dat dit gewoon een soort fitniss toestellen waren, waarop oude chineese opaatjes aan het sporten zijn! Wat een geweldig idee om de bevolking aan het sporten te krijgen.
*Van pampers hebben ze hier in China nog niet gehoord. Maar wat hebben al die baby's dan om, vraag je je af. Nou helemaal niets. Ze hebben gewoon een groot gat in de broekjes die ze aan hebben. En als ze moeten plassen of poepen dan hurken ze gewoon ergens neer en doen wat ze moeten doen. Dus zoals wij dat meemaakte, gewoon in het gangpad van de trein!
*Chinezen hebben een ding altijd op zak en dat is een paraplu. Is het niet om droog te blijven terwijl het regent dan is het wel om zichzelf tegen de zon te beschermen. Daarnaast hebben ze ook een gave om je met hun paraplu te hinderen. Wil jij er links omheen, zakt het kreng net naar links en bedenk je; "Nou dan ga ik wel rechtsom", dan krijg je hem rechtsom wel in je ogen! Ze hebben toch al een gave om je te hinderen met lopen, soms zou je er echt dwars door heen willen. Maar ja, dat doen zij tenslotte ook!
*Verder bezoeken wij hier in China natuurlijk regelmatig toeristische trekpleisters. Alleen gebeurd het zeer regelmatig dat wij dan een grotere attractie zijn dan de trekpleister. Zoals ook op Mount Emei. Daar waren wij in de bus al het middelpunt, maar toen we boven op de berg onze nieuwe busvrienden weer tegen kwamen moesten we toch echt met ze op de foto. Maar niet met de hele groep in een keer....nee, allemaal stuk voor stuk. Dus Fred en ik, elke keer met een andere chinees tussen ons in. Wel 15 keer dus!!!! De volgende keer gaan we er geld voor vragen, kunnen we ons reisbudget een beetje aanvullen!
*Ja, na bijna 4 weken China heb ik er nu echt aan moeten geloven; een chinees openbaar toilet! Een grote ruimte zonder enig tussenschot en met 10 gaten op een rij. Nou had ik er wel al eerder op gezeten, maar toch elke keer nog steeds alleen. Maar in Lijiang heb ik voor het eerst gezellig met twee chinese vriendinnen zitten babbelen over het weer tijdens onze dagelijkse ochtend routine! En tussen de "donderslagen" door, dus lekker blijven kletsen he??!!


Dali - China

*De eerste ochtend dat we in Dali wakker werden, werden we gewekt door een auto die door de straat reed en het liedje Happy Birthday door de speakers liet galmen. Nou is dat met de verjaardag van Edwin voor de boeg natuurlijk hartstikke lachen. Alleen zijn we inmiddels 8 dagen later en nog steeds worden we stipt om 8 uur gewekt door deze vuilniswagen (hebben we inmiddels ontdekt) die nog steeds met hetzelfde deuntje door de straat rijdt! En dat is echt niet meer lachen.
*Inmiddels hebben jullie al een aantal keer kunnen lezen dat Fred steeds zijn hoofd stoot. Nu is zijn haar inmiddels zo kort geknipt, dat je zou denken dat dat nu niet meer mogelijk is. Maar van de week presteerd hij het om een hele vogelkooi uit een boom te lopen! De Chinezen hangen overdag namelijk hun parkietjes met kooi en al buiten neer. En Fred had deze kooi echt niet gezien! Gelukkig kon de familie in kwestie, die dus allemaal zaten toe te kijken, er hartelijk om lachen! De vogeltjes vonden het volgens mij iets minder geslaagd.
*Vorige week was in Nederland natuurlijk de Vierdaagse in volle gang, en aangezien er wat familieleden en vrienden meeliepen, hebben wij zo nu en dan sms-contact met Nijmegen gehad. Zo ook met Jan Kuijt. En Jan was zo vriendelijk om ook een berichtje terug te sturen. Alleen de Chineese KPN heeft dit ene berichtje wel 36 keer aan ons door gestuurd. Dus wel 3 dagen lang werden wij bestookt met dit ene sms-je! En toen we vervolgens aan Jan vroegen hoe vaak hij het bericht had verstuurd, stuurde hij een sms-je met de tekst; "Maar een keer!"........Ja, tien keer raden, ook dit bercht heeft ons dagen achtervolgt!!!!
*De vorige keer schreef ik al over mijn Chineese plasavonturen. En ik kan jullie vertellen, je wordt echt steeds makkelijker. Zo moest ik van de week weer eens heel nodig plassen, maar er was geen wc in de buurd te zien. Uiteindelijk ben ik gewoon een huis binnen gelopen met de vraag: WC? Nou, geen enkel probleem hoor....keurig werd ik naar een hokje achter het huis gebracht en daar moest ik het maar uitzoeken. Ok, ogen dicht, t-shirt over de neus, snel broek naar beneden en hangen maar. Vervolgens snel je broek omhoog en een sprintje naar buiten trekken om daar in alle rust je kleren weer normaal aan te trekken. Maar ik was het wel weer kwijt!


Kunming - China

*Tijdens ons enthousiaste bezoek aan de supermarkt Carrefour, werden wij in deze redelijke westerse omgeving toch weer even geconfronteerd met de rare Chinese gewoontes. Voor ons staat een vrouw met een klein kindje in de rij bij de kassa. En ja hoor.....het kindje moet plassen! Moeders neemt het kind op de arm, doet het broekje naar beneden en laat het hangende in haar eigen armen even in het gangpad plassen. Kindje klaar, broekje omhoog en de schoonmaakster moet het maar even opruimen! Met open mond hebben we staan kijken.
*In deze zelfde supermarkt was oude kaas, en allerlei andere soorten heerlijke kaas, te krijgen. En na zo'n twee maanden onderweg te zijn, doe je daar toch echt bijna een moord voor! Maar een koelkast is niet iets wat wij altijd tot onze beschikking hebben en nu helaas ook niet. Dus wat doe je dan......? Juist ja, binnen 24 uur hebben wij met z'n tween meer dan een pond oude kaas op, en ook nog een stuk brie van 250 gram! Goh, het gaat toch zo goed met die darmen!!!!!!


Yangshuo - China

*Bij aankomst in Guilin proberen wij op het treinstation gelijk kaartjes te regelen voor de trein naar Hanoi. Inmiddels weten wij dat het kopen van treinkaartjes op het treinstation een tijdrovende klus kan zijn. Over het algemeen worden we eerst een aantal keer naar een ander loket gestuurd. In Guilin werden we zelfs naar een ander station gestuurd...ok, dat kan. Alle bepakking in een taxi, taxi chauffeur duidelijk maken waar we naar toe willen, stukje scheuren door de stad, bepakking er weer uit (het is hier 40 graden dus het zweet loopt je bilspleet in!), opnieuw naar diverse verschillende loketten gestuurd....en eindelijk staan we bij het goede loket vooraan in de rij! Komt daar opeens een klein chinees kereltje wat even voor wil dringen. Nu is dat hier de gewoonste zaak van de wereld, maar deze meneer trof mij op een heel verkeerd moment (lees nog eens wat er aan vooraf ging!!!). Met mijn wijsvinger heb ik hem eens even flink in de ribben geprikt en in het Nederlands verteld dat hij even lekker op moest zouten. Het kereltje kijkt verschrikt achterom en staat daar tegenover een zeer rood aangelopen blond monster met volle bepakking.......ik zie hem vervolgens achteruit deinzen....en ik sta weer voor in de rij! Achteraf moest ik er zelf ook wel om lachen.
*Om in Guilin en Yangshuo te komen hebben wij een treinreis van meer dan een dag moeten maken. Nu is dat in een 1e klas trein echt geen straf hier in China. Alleen door al dat gereis ben je wel eens het besef van tijd kwijt. Nu is voor ons een dag een dag, en welke naam die dag dan heeft dat doet er niet zo veel toe. Maar toen wij in Yangshuo een excursie wilde boeken kwamen wij tot de ontdekking dat wij al twee dagen lang met de verkeerde dag leefde. Dus helemaal geen woensdag en donderdag, maar donderdag en vrijdag! Door het reizen met de trein waren wij helemaal een dag vergeten! Maar ach...we hebben toch genoeg dagen.
*Aangezien we al weer een aantal dagen aan het reizen waren, begonnen de waszakken al weer aardig vol te raken. Nu gaat dat met temperaturen van rond de 40 graden toch al heel snel (hoe was het weer in Nederland ook al weer?). Maar de wasjuffrouw van ons hotel rekent per kilo vuile was...en dat loopt toch aardig op. En we moeten natuurlijk op de kleintjes letten! Dus deze luie huisvrouw ging maar eens aan de slag met de handwas. Sopje gemaakt, alles lekker even laten weken, goed uitgespoeld, tot blaren toe alles uitgewrongen en buiten van een bamboestok een waslijntje gemaakt! So far, so good. Maar tijdens het ophangen van de was valt tot twee keer toe de bamboestok naar beneden. En Fred maar lachen! En in plaats dat hij me nou helpt om de was snel op te rapen.....nee ik moet even wachten tot hij een leuke foto kan nemen!!!!
*Tijdens een heerlijke fietsrit door het prachtige landschap rond Yangshuo, worden wij opeens verrast door een kleine regenbui. Maar aan de lucht is echt geen wolk te bekennen. Nadat we eens om ons heen hebben gekeken ondekken we twee oude opaatjes met een bamboe waterpistool die een beetje als tijdsverdrijf toeristjes zitten nat te spuiten!!!! Geweldig als je zo je tijd kan doorbrengen.


Sapa - Vietnam

*Dat wij van wandelen houden, dat weet iedereen inmiddels wel. Dus als wij ergens de kans krijgen om een leuke tocht te maken, dan doen we dat ook. Maar inmiddels zijn we er achter dat wij in Europa toch erg verwend zijn met de wandelingen over de prachtige paden door de Alpen. In Vietnam zijn de paden vaak niet meer dan een zandpad, welke bij een goede regenbui dus echt in een modderbende veranderen. Fred had hiermee al kennis gemaakt bij een trekking over Cat Ba Island. Maar tijdens ons uitstapje naar Sapa weet hij het weer voor elkaar te krijgen om echt tot zijn enkels in de blubber te verdwijnen. En dat, terwijl z'n schoenen net schoon en droog waren van z'n eerste ontmoeting met de blubber. Maar ik heb echt niet gelachen toen ik hem weg zag glijden en hem vervolgens met beide bergschoenen helemaal weg zag zakken in de blubber!!!
*De stand staat inmiddels 1-1! Kreeg Fred het binnen een week al voor elkaar om met complete bepakking te vallen.....deze keer was het mijn beurt. Na ons uitstapje naar Sapa, zouden wij met de nachttrein weer terug reizen naar Hanoi. Maar zo georganiseerd alles in China was op de stations, zo chaotisch is het hier in Vietnam. Na veel zoeken kwamen wij erachter dat onze trein achter de trein stond die op perron 1 klaar stond. Dus even omlopen, langs deze trein van bijna 1 kilometer lang. Vervolgens een aantal sporen overklimmen om bij het goede perron te komen en er dan achter komen dat onze wagon helemaal aan de voorkant van de trein is en dat wij nu aan de achterkant staan! Maar goed, we zijn er bijna....dus even doorlopen! Wat ik ondertussen ook nog even moet vertellen is dat er dus erg weinig licht is op de stations, dus alles gebeurd een beetje in het donker. En terwijl wij dus naar onze wagon lopen lig ik ineens op m'n plaat! Je geloofd het niet, maar ze hadden gewoon even een waterput open laten staan en daar stapte ik nou net met m'n ene been in! Met m'n andere been/knie en m'n twee handen kon ik met nog net op het perron werpen. En dan denk je dat je het overleefd heb.....krijg je ook je rugzak van 15 kilo nog eens over je hoofd heen! Gelukkig heb ik er naast een blauwe knie niks ernstigs aan over gehouden!
*Tijdens diezelfde treinreis had het echt de hele nacht geonweerd en geregend en toen wij in Hanoi aankwamen stonden echt alle straten blank. En dat is natuurlijk een prachtig excuus voor een taxichauffeur om eens even lekker een paar touristen te gaan uitknijpen! Dus terwijl wij met onze poncho's aan de trein uitstapte stond hij al klaar om ons op te wachten. Super, dachten wij....dus we volgen de man braaf naar z'n taxi. Ondertussen stort het nog steeds van de regen, maar het lukt ons om onze kostbare spullen allemaal droog in de auto te krijgen. Wij zelf waren tot op de huid toe nat geregend, maar dat geeft niet! En dan zit je veilig en wel in de taxi, wijgerd de taxichauffeur de meter aan te zetten en wil hij 5 euro voor z'n rit hebben ipv de ene euro die het normaal kost......en toen knapte er even wat in mij. De laatste week was al niet heel makkelijk geweest en nu wordt je ook nog eens even uitgeknepen. Ik heb hem uitgescholden zoals ik nog nooit iemand heb gedaan. Gewoon in het Nederlands en lekker ordinair schreeuwend. Ik wist niet dat ik het in me had. Maar meneer was dus echt niet onder de indruk en we konden mooi weer uitstappen. En Fred stond erbij en keek erna.....en dacht; wat is er toch aan de hand? Eind van het liedje was dat wij met onze kostbare spullen gewoon weer in de regen stonden en dat naast dat wij tot op onze huid toe nat waren, nu ook onze spullen nat waren! Achteraf hebben we er toch wel om moeten lachen, maar op dat moment kon ik de man wel aanvliegen!


Hanoi - Vietnam

*In ons hotel in Vietnam woonde ook een Canadees. Een meneer op leeftijd die de ene helft van het jaar in Canada woont en de andere helft van het jaar in Vietnam. Tijdens ons ontbijt vertelde hij, dat wanneer hij terug vliegt naar Canada of Vietnam, hij altijd een tussenstop maakt op Schiphol om in Nederland z'n broers te bezoeken. Op mijn vraag waar die dan wonen, antwoord hij heel beleeft; "Op de militaire begraafplaats". Ik had even gemist dat hij had verteld dat zij in de oorlog waren gesneuveld in Nederland. Foutje!? Fred kon nog net z'n lachen inhouden!


Hue - Vietnam

*Dat wij inmiddels ervaren treinreizigers zijn, dat moge duidelijk zijn. We hebben echt al een hele routine als we in de trein komen. Tassen opruimen, toillettas pakken en tasje met eten klaarzetten. Meestal zorgen we ervoor dat we ons eigen eten bij ons hebben, want het is elke keer afwachten of je wat krijgt en wat dit dan is. Tijdens onze reis van Hanoi naar Hue krijgen we als ontbijt instant noedels aangeboden. Nou vind ik die echt niet lekker en al helemaal niet op de vroege ochtend, dus ik hou het bij een witte boterham met pindakaas! Maar Fred vindt de noedels een prima vulling, vooral op de vroege ochtend. Dus hij maakt z'n bakje klaar. Bakje open, warm water erbij, even laten staan, roeren en als laatste de kruiden en groente toevoegen. En daar ging het even mis. Want als ik hem help om het zakje groente open te snijden doe ik dat met zoveel kracht waardoor ik in een keer het hele zakje opensnij en alle groente verdwijnen door de hele coupe. Het is echt een grote chaos! Om over de lucht van deze gedroogde groente nog maar te zwijgen!


Hoi An - Vietnam

*Het is opvallend om te zien hoe weinig auto's er zijn in Vietnam. En als er eens een auto langs rijdt dan is dat 9 van de 10 keer een taxi. Het enige moterijtuig wat de Vietnamezen zich kunnen veroorloven is dan ook een scooter. En daar zie je er dus echt HEEL VEEL van. Maar het leuke is, dat zij deze scooter net zo gebruiken als wij onze auto. Dus gaan we met het hele gezin op visite bij familie in een andere plaats dan neemt het hele gezin dus plaats op de scooter. Varierend van 3 tot 6 personen is dus echt geen uitzondering op 1 scooter!!!! Gelukkig dat de Vietnamezen maar niet zo groot zijn. En kleine kinderen.....nou die klemmen ze gewoon tussen twee volwassen in! Niks kinderzitje of helm! Maar dan heb je ook nog mensen die hun spullen van huis naar de markt willen vervoeren....geen probleem op de scooter! We hebben echt hele boerderijen langs zien komen, hangend in twee grote manden aan beide zijde van de scooter......kippen, geiten, schapen en hele grote varkens...allemaal nog levend! Verder zijn we nog scooters tegen gekomen met een complete linnenkast, betonstaal van 6 meter lang, rioolbuizen en zo kunnen we nog wel even doorgaan!!!!!
*Veel mensen spreken in Vietnam Engels.....althans ze weten een paar woorden uit te spreken! Maar wat ze zeggen....dat weten ze niet. Zelfs in hotels en restaurants valt het niet altijd mee om iemand te vinden die echt Engels spreekt en verstaat. Zo hebben wij al een aantal keer eten besteld en toch heel wat anders gekregen dan dat we besteld hadden. Maar alles is hier bijna even lekker...dus meestal eten we het zonder er wat van te zeggen op. Maar laatst hebben we wel erg moeten lachen want toen ik een fruitshake bestelde om de dagelijkse vitaminen weer binnen te krijgen, kreeg ik niet het glas sap wat ik in gedachten had....maar een groot bord met allerlei vers fruit. Ik vond het ook al zo raar dat de ober vroeg hoeveel bananen ik wilde hebben!!!!! Maar goed, zo'n bord fruit voor het eten gaat er best wel in hoor!!!!


Mui Ne - Vietnam

*Jullie zullen je vast wel eens afvragen of wij geen enge beesten tegen komen...zo hier in de tropen? Ja, natuurlijk en dat is elke keer weer even schrikken. Hier in Mui Ne hebben we zelfs een echt huisdier. Want al enige dagen woont er een gekko (soort hagedis) in onze slaapkamer. Gelukkig is hij heel blij met het plekje hoog op het plafond aan Fred z'n kant van de kamer....dus kan ik gewoon met een gerust hart gaan slapen. Maar deze gekko heeft waarschijnlijk rond gebazuind dat het goed vertoeven is bij de familie De Jong en toen ik van de week rustig in m'n dagboek zat te schrijven stond er opeens een grote rat voor de deur. Deze had ik namelijk opengezet om even wat frisse zeewind naar binnen te laten waaien. De rat vond het een mooi moment om even kennis met ons te komen maken. Maar na een harde gil van mijn kant besloot hij toch dat dit niet het huisjes was waar hij wilde wonen en nam snel de benen....gelukkig maar. Alleen was de rat even vergeten te vertellen tegen de andere dieren op ons resort dat wij uiteindelijk toch helemaal zo gezellig niet zijn....dus toen ik de volgende dag buiten even m'n slippers wilde pakken zat Meneer Slang naast m'n slippers te wachten om kennis te maken......deze keer heb ik me heel snel uit de benen gemaakt!
*Om soms toch nog het gevoel te hebben dat ik een huisvrouw ben, doe ik al enige weken mijn was met de hand. Dit komt ook voort uit het feit dat ik dan zeker weet dat het schoon ruikt. Het klimaat is hier heel vochtig waardoor het soms lastig is om de was te drogen. En sommige bedrijfjes die de was voor je doen, hebben dan ook een manier gevonden om de was toch snel droog te krijgen. Terwijl ze de was ophangen staat er ergens een pot met vuur te branden en door de warmte die de pot uitstraald droogt de was dus sneller. Alleen.....waar vuur is, is rook.....en rook ruikt. Het leek wel of een bezoek hadden gebracht aan een paling rokerij!!!! Maar uiteindelijk ben ik er wel heel druk mee....was ophangen en weer binnen halen....was ophangen en weer binnen halen enz. Want het regent hir zo nu en dan eens even. Het zijn steeds wel kleine buitjes alleen wel zo hard dat m'n was in een keer weer nat kan zijn. Zo kwam ik vorige week net uit de douche en zag dat het weer even regende...dus snel kleren aan en de was weer binnen halen. Nadat ik de was binnen provosorisch had opgehangen, deed ik m'n kleren weer even uit want het blijft hier wel 30 graden ondanks de regen. Zie ik opeens tot mijn stomme verbazing dat ik m'n bh achterste voren aan heb. Jullie weten wel, zo'n sporthemdje. Alleen de achterkant heeft toch echt wel een stuk minder stof.....die kilo's gaan er bij een vrouw ook altijd op de verkeerde plekken af. Straks kom ik echt als een Pietje terug.....al hoe wel.....m'n haar is wel al heel lang, nog even en ik kan twee lange blonde vlechten maken!


Bangkok - Thailand

*De eerste dagen in Bangkok hebben wij doorgebracht op Khao San Road. Een gezellige straat met allemaal restaurantjes en terrasjes. Veel backpackers dus, die hier lekker de hele dag op het terras mensen zitten te bekijken onder het genot van een lekker pilsje. Zo ook wij, natuurlijk! Alleen had ik die bewuste middag wel heel veel aandacht van al het mannelijk schoon om mij heen.....dacht ik dus. Want als er opeens een groot gejuich op gaat als Manchester United scoort, kom ik er achter dat ze dus niet naar mij zitten te kijken maar naar het grote beeldscherm wat achter mijn hangt. En ik maar denken dat deze "getrouwde vrouw" van 30 nog steeds goed in de markt ligt! Daar gaat m'n ego!
*Het verkeer in Thailand is niet minder druk dan in andere Aziatische steden....alleen men rijd hier links. En dan lijkt het soms toch heel erg rustig op straat. Want als wij oversteken kijken wij namelijk nog steeds eerst naar links. En daar is het toch altijd opvallend rustig.....totdat wij gaan lopen dus! Want dan komt er van rechts opeens een orkaan van geluid aan door alle auto's die toeteren om ons te waarschuwen dat wij toch echt eerst naar rechts moeten kijken!
*Als wij bij de Piza Company in Bangkok zitten te smullen van een zalige piza komen we tot de ontdekking dat je in geval van nood geen 112 moet bellen in Thailand.....dit is namelijk het nummer van de pizaboer, om piza's voor thuis te bestellen. Dat wordt straks weer oppassen in Nederland als we een take-away piza willen bestellen......komen ze die met gillende sirenes brengen!


Koh Chang - Thailand

*Tijdens een wandeling over het eiland Koh Chang lopen we langs een kleine groentewinkel. Eerder die dag hadden we al een echte Franse stokbrood gescoort bij een bakkertje en nu kunnen we daar ook nog verse tomaatjes aan toevoegen. Alleen als het heel hard begint te regenen en wij snel even willen schuilen laat Fred het tasje met de tomaten vallen en stapt er vervolgens met zijn maat 45 en 85 kilo bovenop......dat werd dus stokbrood met tomatensoep in plaats van verse tomaatjes. Ook lekker hoor!
*Inmiddels weten jullie wel dat ik de was met de hand doe.....echt met heel veel plezier?! Zo ook hier op Koh Chang. Alleen had de buurman bedacht dat het wel een mooi moment was om zijn tuinafval te verbranden. En laat de wind, en dus ook de rook, nou net in de richting staan van mijn waslijntje.....met mijn net gewassen kleren. Ja hoor, we ruiken weer naar twee Hollanders die net in een palingrokerij zijn geweest!!!
*Op het strand hier op Koh Chang wonen heel veel zwerfhonden. Inmiddels noemen wij alle zwerfdieren die wij tegenkomen "Schurfie". Want zo zien ze er namelijk ook uit. En wat is er nu zo leuk aan die schurfies...nou eigenlijk helemaal niets. Maar zij schijnen ons daardoor juist wel heel erg leuk te vinden en komen dus allemaal even bij ons kijken, liggen, krabben, uitschudden en kwijlen. Hebben wij dat! Maar toch zijn er ook wel leuke schurfies. Zo wonen er bij onze beachbar twee schurfies waarvan de een in in pot roze verf heeft gestaan en dus al dagen met een roze poot rond loopt. En zijn vriendje heeft een heuze hanenkam op z'n rug. Homoschurfie en Punkschurfie dus!
*Op dat zelfde strand graven Homoschurfie en Punkschurfie ook grote kuilen. En dat doen ze erg goed. Want toen er laatst een verkoper met een groot bord met allemaal sieraden aan kwam lopen, was hij zo druk aan het praten met ons dat hij de kuil dus niet zag.......plat op z'n plaat met al z'n handel. We konden nog net ons lachen in houden. Maar toen hij heel snel weer opstond en stoer wegliep, om vervolgens in de volgende kuil te stappen toen hadden we het niet meer. Gehuild van het lachen hebben we.....met dank aan onze nieuwe vriendjes!!!!


Bangkok - Thailand

*Aangezien we inmiddels met z'n vieren reizen zijn we nog weleens heel druk ingesprek met elkaar.....zeg maar bijna 24 uur per dag. Zo ook in de lift van ons hotel in Bangkok. Nou was die lift toch al niet zo snel, maar deze keer deed hij er wel heel lang over. En toen we ons na een paar minuten af vroegen waarom we nog steeds niet beneden waren, bleek dat niemand van ons op het knopje had gedrukt....zo kan je natuurlijk wel heel lang wachten! Een aantal dagen later was het weer mis bij de lift. Toen wij namelijk verder gingen reizen, stonden wij alle vier met volle bepakking klaar om de lift naar beneden te nemen. Maar deze lift is niet zo groot en wij, 4 grote Nederlanders met 4 grote rugzakken, passen dan natuurlijk niet in zo'n kleine lift. Fred gaat dus de eerste rit mee met een half volle lift en wij drieen volgen later met de volgende lift. Alleen was het wel passen en meten om er met z'n drieen in te komen, en als eindelijk de liftdeuren sluiten klinkt er opeens een gierend gelach en schieten de lift deuren weer open. Tom heeft namelijk op de achterkant van z'n rugzak een "lachebekje" hangen en dit pluche beest gaat heel hard lachen als je er in knijpt. En aangezien het ding klem zat tussen de liftdeuren ging het af. We stonden natuurlijk alweer te piesen in onze broeken. Maar dit is nog niet alles, want als Tom voor de tweede keer de lift in draait, drukt hij met z'n rugzak alle knoppen van alle etages aan......vervolgens stoppen we dus op 6 etages eer we beneden zijn! En Fred staat inmiddels al 5 minuten beneden te wachten en zich af te vragen wat er daar boven toch allemaal gebeurd!


Kanchanaburi - Thailand

*Op de eerste dag die wij door brengen aan de River Kwai, maken we een mooie tocht met een hele snelle longtailboot over de rivier. Onderweg stoppen we o.a. bij een grot. Na een kleine klim vanaf de waterkant komen we aan bij de ingang van de grot. Hier staat een geestelijk gehandicapte jongen ons op te wachten. Hij wijst ons de weg naar binnen en laat ons de diverse boedha beelden zien. Zo is er ook een grote liggende boedha. Tom vraagt aan de jongen, die geen engels spreekt, of dit een slapende of een doden boedha is. Maar de jongen begrijpt alleen de twee woorden SLAAP en BOEDHA. Vervolgens loopt de jongen naar de boedha toe en gaat voor de boedha op de grond liggen slapen en wenkt ondertussen naar ons dat we een foto kunnen nemen. En probeer dan je lachen maar eens in te houden! Braaf maken wij onze foto's en de jongen lacht ons, al slapende, tegemoed. Als wij een dag later met de trein langs deze zelfde grot rijden staat hij langs het spoor. En als hij ons vanuit het raam van de trein ziet hangen begint hij weer heel enthousiast te zwaaien!
*In de omgeving van Kanchanaburi zijn diverse Nationale Parken. Wij bezoeken een park waar zich de grootste watervallen van Thailand bevinden. Na een prachtige wandeling door de natuur, gaan we bij een van de watervallen zwemmen. En na deze heerlijke verkoelende zwempartij gaan Tom en Linda terug naar de ingang van het park en Fred gaat nog even naar een andere waterval kijken. Ik blijf op een bamboobankje even op hem wachten en geniet van het mooie uitzicht. Maar opeens valt er vanuit de boom iets in mijn nek. En het voelt alsof er een slang zich om mijn nek draaid. Natuurlijk blijf ik niet rustig zitten en spring in wilde paniek op. De twee Japanners naast mij kijken mij zeer verbaasd aan. En als ik wat gekalmeerd ben en kijk wat er nou op de grond ligt, schaam ik me kapot......het was namelijk mijn eigen zonnenbril die van mijn hoofd af in mijn nek is gevallen. Ik probeer mijn eer nog een beetje te redden door ze uit te leggen dat ik dacht dat het een slang was, maar daar trappen mijn Japanse vrieden niet in. Gelukkig ben ik niet de enige vrouwelijke paniekzaaier. Want als we een paar dagen later 's avonds ergens een biertje zitten te drinken begint Linda opeens te schreeuwen. Er zit iets kouds, groots en nat op haar been en dat wil er niet van af. Als we onder de tafel kijken zit er een witte kikker met grote zwarte ogen ons aan te kijken......waar maken jullie je druk om, zie je hem denken!


Chang Mai - Thailand

*Aangezien wij fantastische ervaringen hebben met treinreizen, willen wij ook Tom en Linda laten delen in dit leuke avontuur. Dus in plaats van heel luxe te vliegen, nemen we met z'n vieren de nachttrein naar Chang Mai. Aan het begin van de avond gaan we richting het station van Bangkok, maar daar aangekomen staat de trein nog niet klaar. We besluiten even op een bankje te gaan zitten en ik leg Tom uit dat hij gewoon zijn rugzak op kan houden en dan toch kan gaan zitten. Tom laat zich dus met rugzak en al op het bankje neer plompen. Alleen aan de andere kant van het bankje zitten twee Thaise mensen te wachten en deze worden de lucht in getorpedeerd door het gewicht wat aan de andere kant op het bankje gaat zitten. Opnieuw worden de buikspieren weer flink getest!


Bangkok - Thailand

*Zoals eerder al geschreven kletsen wij heel wat af met elkaar. En daardoor hebben we niet altijd in de gaten waar we mee bezig zijn. Zo zat ik dus tijdens een heerlijk ontbijtje van croissants weer eens niet op te letten en in plaats van dat ik suiker op het croissantje deed, was het koffiemelkpoeder wat erop terecht kwam.....en ik kan jullie verzekeren dat dat echt een hele andere smaak heeft!
*In China hadden we er regelmatig last van......boodschappen kopen waarvan je denkt dat het hetgene is wat je denkt dat het is, en dan later tot de ontdekking komen dat het toch heel wat anders is. Maar ook hier in Thailand ging het een keer mis, want ook hier hebben ze een heel ander geschrift dan dat wij hebben. En terwijl ik dacht dat ik shampoo had gekocht, bleek dit onder de douche toch niet zo te schuimen??? Maar na het uitspoelen van de drap kwam ik er snel achter wat het wel was....haarconditioner, om het haar soepel en zacht te maken! En wat ik nu echt niet nodig heb met mijn inmiddels stijle Aziatische coupe is haarverzachter!!! Ik heb de hele dag het volgende moeten aanhoren....Peet, je haar danst......hahahaha!?


Koh Chang - Thailand

*Weer terug op "ons" eiland is Fred ook weer verder gegaan met zijn dagelijkse zwemuurtje hier. Want ja, al dat lekkere eten en al die biertjes gaan natuurlijk toch ergens zitten.....zeg maar rond de taille!!! En terwijl Fred zo lekker aan het zwemmen is, dacht een Thaise visser; "Wat een mooie dikke vis gaat daar"! En voordat Fred er erg in heeft wordt er een vishaakje in z'n zwembroek geslagen....gelukkig was hij net niet op z'n rug aan het zwemmen want dan zouden er wel eens hele belangrijke onderdelen beschadigd kunnen worden!!!


Auckland - Nieuw Zeeland

*Na een reis door diverse tijdszones zijn we toch een beetje van slag als we in Auckland aankomen. En terwijl we in de bus zitten die ons van de airport naar de stad brengt vraagt Fred of we ook langs de Opera House komen, want die hebben we net toch gezien vanuit het vliegtuig. Maar dat NET was toch echt ruim 4 uur geleden toen wij vanuit Sydney opstegen om verder te vliegen naar Auckland. De Opera House is dat grote witte gebouw met die driehoekige punten dat aan de haven van Sydney ligt, en daar waren we nog even over heen gevlogen voordat we verder gingen naar Auckland. Maar ik zal het eerlijk toegeven...toen ik met de voorbereidingen van NZ bezig was heb ik op de kaart van Auckland ook zitten zoeken naar het Opera House....en toen waren we echt nog geen tijdzone doorgevlogen!!!!!
*De mensen die deze site goed hebben doorgespit, hebben kunnen lezen dat wij (lees; Petra) het idee hadden om in NZ fietsen te kopen en ons al fietsende door dit prachtige land te verplaatsen. Nu kregen wij al steevast de reactie van mensen die hier geweest zijn; "Nou, het is wel heel erg heuvelachtig hoor!" Ach, dachten wij, een nieuwe uitdaging is best wel leuk. Maar al tijdens het begin van onze reis werden wij in de TME door Edwin en Sandy op andere gedachten gebracht. Want zo zeiden zei, als je van wandelen houd dan kun je beter een auto kopen en lekker allerlei lange wandelingen gaan maken. Dus het fietsplan verdween al snel uit ons systeem. Totdat wij in Auckland aankwamen....want daar werden wij in diezelfde bus vanaf de airport al geconfronteerd met enorme heuvels in de stad. Ik heb Fred ook heel vragend aangekeken waarom hij dit idiote plan nooit uit m'n hoofd gepraat heeft. Maar iedereen die Fred een beetje kent weet dat hij van lichamelijke uitdagingen houd en hij vond het wel heel grappig dat ik met het fietsplan aankwam.....terwijl ik thuis niet eens een fiets had!!!
*Zo chaotisch het verkeer in Azie is zo gestructureerd is het in NZ. Bij het stoplicht wacht iedereen geduldig dat het op groen springt en niemand loopt door rood. Ze hebben hier ook zo'n systeem wat langzaam tikt als het stoplicht rood is en wat snel gaat tikken als het groen is. Maar voordat het stoplicht op groen springt hoor je ook nog een hele harde PJIEW. Dus als je staat te praten met iemand en je hebt niet in de gaten dat het stoplicht op groen springt dan hoor je dat wel door de PJIEW. Nu stonden Fred en ik ook weer eens te beppen voor een stoplicht en toen ik de PJIEW hoorde begon ik braaf te lopen.....alleen was de PJIEW niet bedoeld voor het stoplicht waar wij voor stonden te wachten maar voor een andere stoplicht. De mevrouw in de auto kon mij nog net ontwijken en ik sprong geschrokken weer terug naar de stoep...toch maar even kijken in het vervolg!
*Het verkeer in NZ blijft wel voor leuke bloopers zorgen want ze rijden hier tenslotte links. En al zijn we daar inmiddels best wel aan gewend, in geval van snel handelen verval je toch snel terug in je oude gewoontes. Dus nog regelmatig gaat de ruitenwisser aan als we willen afslaan, zitten we te schakelen met het deurhandvat en gebruiken we dus helemaal niet onze achteruitkijkspiegel. Al zit deze dan nog steeds in het midden van de auto, wij kijken automatisch naar links....gelukkig zit daar nog wel een buitenspiegel! Verder hebben wij van tante Trees een rondleiding door Hamilton gekregen. Ondanks dat zij zelf nog steeds auto rijdt, zijn we toch met onze auto gegaan en kregen we zeer duidelijke aanwijzingen van hoe we rijden moesten. Ze zou een zeer goede rij instructeur zijn en bemoeide zich echt met alles. Maar vooral wanneer ze zei dat we nu het blinkertje naar links of rechts moesten uitdoen, lagen we weer helemaal in een deuk. Ze spreekt nog perfect Nederlands, maar soms gebruikt ze toch alleen de engelse woorden!
*Nu zijn wij niet echt van die museun types, maar een aantal musea mag je toch niet overslaan als je door een land reist. Zo zijn we in Auckland naar de Auckland Museum geweest, en dit was zo leuk dat we ook besloten om in Wellington naar het museum te gaan. We hadden al van meerdere mense gehoord dat dit echt de moeite waard is. Dus tijdens ons dagje in Wellington lopen we richting de haven en volgen daar de bordjes Museum. Uiteindelijk komen we bij een prachtig gebouw en binnen is van alles te zien over hoe Wellington ontstaan is. Toch vonden wij het absoluut geen vergelijking met de Auckland Museum. Maar als we eind van de dag vanuit het centrum terug lopen naar de auto komen we langs een enorm gebouw met een groot bord voor de deur...TE PAPA Museum.....waar zijn wij vanmorgen dan geweest? Dat was toch ook het TE PAPA Museum? Niet dus, dat was het Wellington Museum by the Sea. Ach, gelukkig komen we over een paar maanden weer terug in Wellington en kunnen we alsnog een bezoek aan het TE PAPA Museum brengen....de grote van buitenaf komt in ieder geval al meer overeen met dat van de Auckland Museum!


Pahia - Nieuw Zeeland

*Na een aantal maanden reizen krijgt Fred eindelijk de kans om weer eens een hamer te hanteren.....en wel om de haringen van onze nieuwe paleisje in de grond te slaan. Heel enthousiast gaat hij van start en kan er geen genoeg van krijgen. Zelfs als de haringen al volledig in de grond geslagen zijn geeft hij ze nog lekker een paar klappen na. Maar wanneer hij zo lekker bezig is slaat hij per ongeluk met de hamer dwars door het tentdoek heen....en dat al na de eerste dag....als dat zo door gaat dan hebben we over 14 weken geen tent meer over!


Takapuna - Nieuw Zeeland

*Na onze gezellige avond met Edwin en Sandy bij het Christmas in the Park, komen we tijdens onze terugreis naar de camping een stel Nederlandse jongens tegen. Het blijkt dat ze bij ons op de camping zitten en ze vragen of we nog even een biertje komen drinken. Maar aangezien de alcohol die avond al rijkelijk gevloeid heeft slaan we beleefd af en duiken onze tent in. De jongens gaan wel lekker aan het bier en niet veel later komt er een Engelse dame gezellig bij zitten. Wij staan met ons tentje direkt naast hun camper en we kunnen alles horen wat ze te bespreken hebben.....en jullie begrijpen dat wanneer er zoveel alcohol gedronken wordt, dat er niet zo heel veel zinnigs meer uit komt. Het Engelse meisje vraagt op een gegeven moment of de jongens haar wat Nederlandse woordjes kunnen leren. Maar even voor de duidelijkheid....deze jongens komen uit Limburg...dus Nederlands spreken ze niet. In onvervalst Limburgs beginnen ze met "goeiemoggen". Het meisje zegt het in perfect Limburgs na...en wij liggen inmiddels helemaal in een deuk om de Limburgse tongval die ze helemaal overneemt....en zij maar denken dat ze nu Nederlands leert!?


Wanaka - Nieuw Zeeland

*Tijdens onze rit naar Aspiring NP komen we langs een grote boerderij waar ze herten houden. Fred wil graag een foto maken van deze schattige bambi's en nadat ik de auto aan de kant heb gezet, stapt hij uit voot wat leuke plaatjes. Maar net op het moment dat hij een foto wil nemen schrikken de bambi's ergens van...waarschijnlijk Fred....en rennen allemaal weg. Vanuit de auto neem ik dit allemaal waar en lig echt helemaal in een deuk...Fred komt helemaal teleurgesteld weer terug naar de auto. Een paar dagen ervoor had hij ook al geen geluk toen hij een lammetje wilde fotograveren...deze rende ook al heel snel weg. Ik zei nog tegen hem; "Misschien moet je ze eerst geld aanbieden net als in Azie, en dan blijven ze vast wel staan".....vond hij niet grappig!!!


Mt Cook - Nieuw Zeeland

*Na een aantal weken wandelen in de bergen hebben wij inmiddels een heel nieuw taalgebruik ontwikkeld. Doordat er zo veel te zien is om ons heen gebeurt het nog wel eens dat we struikelen of vallen. Fred heeft hiervoor het woord "flexibelen" bedacht.... hij test dan namelijk de flexibiliteit van zijn enkelbanden. Maar aangezien hij er echt een sport van maakt om te "flexibelen", heb ik er inmiddels "Fredsiebelen" van gemaakt. En terwijl wij bij Mt Cook aan het wandelen waren hoorde ik weer wat gerommel achter me. En terwijl ik omkijk zie ik Fred midden op het pad liggen...hij was weer even aan het Fredsiebelen. En zo testen wij regelmatig de lengte van onze enkelbanden en tot nu toe zijn ze gelukkig nog steeds lang genoeg!?
*Een ander woord we nu regelmatig gebruiken is het woord "superb". Terwijl wij opweg waren naar een van onze wandelingen zat Fred even voor te lezen wat er in de wandelgids over deze wandeling geschreven stond. En opeens zegt hij; "the views are super B". Ik lig alweer helemaal in een deuk want hij bedoelde "superb" (lees; supurp!). Inmiddels gebruiken wij het gehele alfabet om aan te geven hoe mooi iets is. Zo is Super A wel aardig en Super Z betekend dat het gewelig is, en wanneer iets echt buitengewoon bijzonder is dan noemen wij dat Super A t/m Z!


Charteris Bay - Nieuw Zeeland

*Tijdens ons bezoek aan Henk en Aprilla werkte wij voor kost en inwoning. Maar jullie weten wel hoeveel Fred kan eten en Aprilla keek elke keer met argusogen naar Fred wat hij allemaal weer weg zat te stouwen. 's Morgens begonnen we altijd met yoghurt en muesli en die yoghurt maakte Henk altijd zelf. Normaal deed hij dat eens in de week maar toen wij er waren moest hij om de dag yoghurt maken. Nu moeten we even vertellen dat met name Aprilla zeer zuinig is met alles, en dat Fred zo veel eet...daar was ze niet zo blij mee. En toen wij na een flink ontbijt van yoghurt, muesli en moerbeien naar Akaroa vertrokken op onze vrije dag werd Fred opeens wagenziek. Aan de kant van de weg heeft hij dus even zijn gehele ontbijt uitgekotst. Toen we aan het einde van de dag terug kwamen bij Henk en Aprilla en hun vertelde dat Fred had overgegeven na het ontbijt, maakte Aprilla echt de meest briljante opmerking.....ze vond het niet zo erg dat Fred ziek was...maar dat hij al die kostbare yoghurt had uitgekotst....dat was toch wel zonde!!!!


Sydney - Australie

*In Sydney aangekomen vinden we al snel een heel leuk hostel. Ergens op Victoria Street, in een heel oud en mooi huis. Onze studio bevindt zich aan de achterkant van het huis en bestaat uit een slaapkamer met keukenblokje, een douche met toilet en een klein gangetje met een zitje. Vanuit onze kamer hebben we een leuk uitzicht op de binnentuin, maar helaas bevinden zich hier een aantal grote bomen. En wie aan Australie denkt, denkt toch al snel aan...slangen! Zo ook wij natuurlijk! En met een paar van die grote bomen voor het raam, laat je toch niet met een gerust hart het raam openstaan 's nachts. Maar goed, het is zeer warm en vochtig en uiteindelijk gaan we toch voor wat frisse lucht en besluiten het raam op een klein kiertje open te laten staan. We vallen al snel lekker in slaap, maar midden in de nacht worden we opeens op zeer brute wijze wakker gemaakt. Wat blijkt; het rolgordijn voor het raam is opeens spontaan kapot en slingert met een enorm geweld midden in de nacht omhoog. Wij zitten alletwee rechtop in bed en denken minsten dat we aangevallen worden door tientallen slangen....want ja, die zijn natuurlijk altijd heel luidruchtig als ze aanvallen...niet dus!!! Als na 5 minuten onze hartslagen weer enigzins tot een normaal tempo gedaald zijn gaan we weer lekker rustig verder slapen.


Blue Mountains - Australie

*Tijdens onze reis door Australie overnachten we regelmatig op zo genaamde bush-campings. Dit zijn prachtige campings midden in de natuur, maar over het algemeen met maar weinig facaliteiten. Zo is er vaak alleen maar een toilet en soms is er water te krijgen en thats it! Maar wij blijven toch wel van een beetje luxe houden en willen graag toch wel een douche. Daarom hebben we een zogenaamde solar douche gekocht en dit is een grote plastic zak met een slang en een douchekop eraan. Deze zak kunnen we vullen met 15 liter water en wanneer de zak 3 uur in de zon heeft gelegen is deze zeer warm. En na een van onze "expeditie's" door de bush hebben wij bij terugkomst op de camping onze solar douche boven op de autoklep gelegen zodat deze even kan opwarmen. Nu rijden wij in een busje en de als we de achterklep openzetten dan ligt de douche zo hoog dat wij er onder kunnen staan. Maar aangezien het water nog niet warm genoeg is, besluiten we eerst even een borreltje te doen. En terwijl we zo heerlijk rustig zitten wordt Fred z'n hart voor de tweede maal getest. Want op een of andere manier glijd de douchezak met 15 liter water van de klep af en beland met veel geweld boven op Fred z'n hoofd. Ik kom natuurlijk niet meer bij van het lachen want ik zag aan zijn gezicht dat hij dacht dat er minstens een eng beest vanuit de lucht op z'n hoofd is gevallen. Gelukkig is de waterzak nog wel heel want anders had hij ook nog eens 15 liter water over hem heen gekregen!


The Grampians - Australie

*In Nieuw Zeeland hebben wij al veel gebruik gemaakt van onze mobiele wc...een klein rood emmertje met deksel. En aangezien we ook in Australie aan het camperen zijn hebben wij dit kleinnoot dus meegenomen. Want zeker hier wil je 's nachts niet door de bush naar de wc lopen. En in het begin was het even wennen, maar ook in onze kleine camper hebben we een plekje gevonden om te kunnen plassen......gewoon aan het voeteneind van het bed en als we klaar zijn zetten we de emmer in het wasbakje van ons keukenblokje zodat het niet om kan vallen. Helaas is het toch een keer misgegaan.....nee, gelukkig niet in de camper, maar daar buiten! We hadden namelijk een zeer mooi campeerplekje, maar wel heel ver van de wc. Ach, geen nood dacht ik, dan ga ik gewoon even op de emmer....dat moet overdag ook kunnen! Maar omdat ik dit keer buiten op het emmertje hurk, vergeet ik de emmer op z'n vaste plaats terug te zetten. Wanneer ik even later dan ook naar buiten loop schop ik de hele emmer om en krijg een gedeelte van de inhoud over m'n voet....heb ik dat??? Maar ik ben niet de enige die pech heeft. Want een dag later maakt Fred er helemaal een potje van. Hij moet halverwege de avond heel nodig plassen, maar heeft geen zin om door het donker ook dat hele eind naar de wc te lopen. De emmer wil hij nog niet gebruiken want anders is deze al vol voordat de nacht begint. Dus hij besluit gewoon even uit de deur te plassen, want dan is hij het maar kwijt. Waar hij even niet aan gedacht heeft is dat zijn schoenen nog buiten staan......en ja hoor, laat hij daar nu net over heen staan te zeiken!!! Gelukkig waren het zijn eigen schoenen en niet de mijnen.


Darwin - Australie

*Op een of andere manier heeft Fred patent op vallende voorwerpen want wanneer we in het tropische Darwin heerlijk onder de palmbomen zitten, valt er ook hier wat uit de boom. Weer is het geen slang gelukkig, maar deze keer is het een enorm palmblad. Vanaf 20 meter hoogte komt dit toch wel hard aan, maar gelukkig heeft hij geen blijvend letsel opgelopen....alleen moet hij nu met wat minder hersencellen door het leven!


Mt Isa - Australie

*Net als thuis halen we elke week onze boodschappen. Op zich is hier niet s bijzonders aan maar tijdens onze shopsessie in Mt Isa maakte we toch weer eens kennis met een staaltje Australische logica? Omdat het bier hier erg duur is en de wijn erg lekker drinken we sinds onze aankomst in Australie regelmatig een lekker wijntje. Aangezien we met de camper reizen en geen koelkast hebben, is het makkelijker om een 4-liter pak te kopen welke verpakt zit in een folie zak. Heel handig en blijft lang goed en koel. Maar wanneer we in Mt Isa de drankwinkel bezoeken krijgen we te horen dat ze voor 4 uur 's middags geen 4 liter pakken wijn mogen verkopen. Dit om mensen tegen te houden om overdag te veel te drinken. Maar je mag wel 4,5 of zelfs wel 10 flessen wijn kopen.....alleen dus geen 4 lite pakken?! Snappen jullie er wat van...wij nog steeds niet!


Mission Beach - Australie

*Zoals altijd op een bushcamping weet Fred niet hoe snel hij hout moet gaan sprokkelen voor een kampvuur. Zo ook op deze camping. En al duurd het even dat hij het vuur echt aan heeft. Na wat hulp van diverse buurmannen brand er toch een heerlijk kampvuur tijdens het eten. Alleen wanneer Fred een tak even wat beter op het vuur wil liggen, blijft deze aan zijn vingers plakken. Hij had namelijk niet gezien dat de onderkant van stok al in het vuur had liggen gloeien. Heel stoer doet hij natuurlijk of er niets aan de hand is maar wanneer er na een paar minuten toch een grote blaar op zijn vingers verschijnt, stopt hij z'n hand toch maar even in de emmer met afwas water.....zonder dat de buren het zien natuurlijk!


Port Douglas - Australie

*Onze schoenen hebben het hele jaar al heel wat te verduren gehad. Vele kilometers hebben we er mee gelopen, Fred heeft er al eens over heen geplast in een onbewaakt ogenblik en nu krijg ik het voor elkaar om er met de auto overheen te rijden! Na een jaar ruiken onze schoentjes natuurlijk niet zo lekker meer. Dus wanneer we ze niet aan hebben staan ze buiten onder de auto. Zo hebben wij er geen last van en beesten komen niet in de buurt want daar ruiken ze echt te erg voor. Maar wanneer we samen met Daan en Reem een dagje op pad gaan, maakt onze camper 's morgens toch wel een hele vreemde manouvre.....ja, niet zo raar natuurlijk als je over twee paar schoenen rijdt.


Sydney - Australie

*Wanneer we in Sydney onze camper weg gaan brengen hebben we onderweg nog een schitterende Babalonische spraakverwarring. Wanneer we door de straten van Sydney rijden merkt Fred op "Wat een vreselijke gebouwen". Ik versta onderstussen; "Wat heb ik heerlijk gebout". Niet dat dit op elkaar lijkt, maar we hebben het wel vaker over de substantie die we elke morgen wegbrengen, dus voor mij niet echte een vreemd onderwerp. Ik antwoord dan ook heel serieus; "Ja, ik had ook heerlijke harde drollen vanmorgen!" Fred kijkt mij vervolgens heel vreemd aan en zegt; "Jou antwoord klopt niet". Natuurlijk liggen we allebei in een deuk over deze spraakverwarring.....ja na 24 uur per dag, 7 dagen per week al bijna een jaar op elkaars lip te zitten heb je natuurlijk niet altijd hoogstaande gesprekken!!!


In vele landen, op verschillende plekken.....

*Tijdens onze reis hebben wij al vele verschillende en opmerkelijke namen gehad. De meeste tijd boekte we alles op Fred zijn naam...Fred de Jong. Maar ondanks dat deze naam in Nederland nooit problemen geeft, zijn we tijdens onze reis toch heel veel leuke en bijzondere variaties op zijn naam tegen gekomen zoals...
*Fritz de Jong
*Fred de Young
*Fred de Jowg
*Fred de Jouyng
*Ferd de Jong
Ook mijn naam gaf soms reden tot lachen en Petra werd in Australie regelmatig Beatrice. Maar mijn favoriet is toch wel de volgende....?! Bij het instappen van een vliegtuig zeggen ze nog even je naam die op de instapkaart staat vermeld en ondanks dat Hoek in Nederland een simpele, korte achternaam is....in het engels weten ze geen raad met de oe-klank. Dus tien keer raden hoe ik dus in het engels heet...juist ja, Mrs. Hoo eek! Probeer dan je lachen maar eens in te houden!!!!