Reis met ons mee 2005/2006 - Australië 3

Dinsdag , 2 Mei 2006

En wat hebben wij een grootse week achter de rug. Zo hebben we de grootste werkende kopermijn ter wereld bezocht. We hebben de grootste kl...zak van Australie ontmoet. Verder hebben we het grootste complete dinosaurussen skelet gezien. En we hebben de gevolgen gezien van de grootste cycloon die Australie dit jaar heeft getroffen. Kortom, we hebben weer heel wat gezien, beleefd en meegemaakt!
Maar eerst gaan we nog even terug naar vorige week dinsdag toen we een bezoek hebben gebracht aan Outback in Isa. Dit is een groot complex wat bestaat uit twee musea en een replica van de kopermijn die hier in Mt Isa ligt. Als eerste brengen we een bezoek aan het museum wat het een en ander verteld over het ontstaan van Mt Isa. Doormiddel van een film en veel foto's en krantenmateriaal laat men zien hoe veel mensen van over de gehele wereld hier naar toe zijn gekomen om te werken in de mijnen. Momenteel telt Mt Isa nog steeds 52 verschillende nationaliteiten en het woord multi-culturele-samenleving is hier een veel gebruikt begrip! Vooral de groep emigranten uit Finland is zeer groot. Men zijn daar gewend hard te werken en hebben veel ervaring in de mijnen. Het leven in de begin jaren 40 is heel erg hard geweest maar nadat er veel koper is gevonden is de economie in Mt Isa flink gegroeid. We lopen verder even rustig door het museum heen en laten alles even op ons inwerken. Om een uur melden we ons vervolgens bij de mijn en hier staat Steve ons al op te wachten. Hij neemt ons mee naar de mijn en we worden allebei in een fantastische oranje overal gehezen. Fred heeft meteen al de neiging om het ding mee te nemen naar huis, want met het WK voetbal in het vooruitzicht kan dat natuurlijk heel goed van pas komen! Nadat we verder ook een helm, een beschermende bril en een paar rubbere laarzen hebben gekregen zijn we helemaal klaar voor vertrek. Steve verteld inmiddels dat hij 35 jaar onder de grond heeft gewerkt en nu al een aantal jaar als gids werkt. Vol passie weet hij over alles te vertellen en het is een genot om naar hem te luisteren. Eerst geeft hij ons uitleg over een aantal grote machines die buiten staan opgesteld en vervolgens zijn we er klaar voor om met de lift naar beneden te gaan. Steve verteld verder dat de mijn hier, de grootste werkende mijn van de wereld is en dat de mijn momenteel 1,5km diep is, verdeeld over 17 levels. Verder is er een gangenstelsel van meer dan 1000km en werken er nog meer dan 2500 mensen in de mijn. De tunnels zijn momenteel zo breed dat er met gemak twee grote vrachtwagens elkaar kunnen passeren en er staan 135 auto's onder de grond om de mensen van de ene plek naar de andere plek te brengen. Een complete stad onder de grond dus. Als we er klaar voor zijn neemt Steve ons mee met de lift naar beneden. Gelukkig geen 1,5km maar 22m. Een heel verschil maar het maakt de ervaring er niet anders op. Onder de grond, is onder de grond en het is er net zo donker en warm. Nadat we beneden zijn gekomen staat er een klein treintje op ons te wachten en deze brengt ons naar de crib. Dit is het Australische woord voor lunchroom. Het is een gezellige ruimte, diep onder de grond en hier krijgen we alvast een beetje uitleg van hoe het werken onder de grond er aan toe gaat. Terwijl wij wat te drinken krijgen verteld Steve weer honderd uit. Bij de ingang van de crib hangen twee grote borden. Een met de tekst IN erboven en een ander met het woord OUT erboven. Verder heeft elke mijnwerker een eigen naamplaatje en zodra ze de mijn ingaan moeten ze dat dus op het bord IN hangen. Wanneer ze klaar zijn met werken moeten ze het verplaatsen naar het bord OUT zodat de manager weet dat er aan het einde van de dag niemand meer in de mijn is. Wanneer de mensen met de explosieven aan het werk gaan komt er een groot STOP-bord op het In bord te hangen en mag niemand de mijn in. Wanneer een werknemer aan het einde van de dag zijn naambordje niet verplaatsen heeft dan wordt er naar hem gezocht...het zij in de mijn en anders in de kroeg! Alleen hij mag het naamkaartje verplaatsen en wanneer ze hem dus in de kroeg vinden mag hij zelf terug naar de mijn om het bordje te verplaatsen. Gebeurd dit te vaak dan kan dat je je baan kosten. Nadat Steve is uitverteld gaan we opweg de mijn in en als eerste laat hij ons zien hoe alle explosieven werken. Vervolgens worden alle graafmachines getoont en mogen we er een aantal zelfs proberen. Het is allemaal zeer informatief en het werken met de machines is echt heel zwaar. Maar de mijnwerkers krijgen er relatief veel voor betaald. Na een paar uur begint het behoorlijk warm te worden in de mijn en we zijn dan ook blij dat we weer terug gaan naar de crib. Hier krijgen we van Steve nog een lekker bakkie en vervolgens brengt hij ons weer naar boven. En toch zijn we wel blij als we de zon weer te zien krijgen. Na ons mijnbezoek gaan we ook nog naar het fossielenmuseum maar hier lopen we snel doorheen. Niet omdat we het niet leuk of interesant vinden, maar de komende dagen gaan we nog een aantal musea bezoeken waar alles over fossielen wordt verteld. Inmiddels is de dag al aardig voorbij en we beginnen aan de klim van Mt Isa. Gelukkig zijn we na 10 minuten al boven, want het moet natuurlijk wel leuk blijven! Hier genieten we van een prachtig uitzicht over de stad terwijl de zon langzaam onder gaat. Het zijn vooral de schoorstenen van de de kopermijn die de skyline domineren maar dat is waar het hier tenslotte allemaal om draaid.
En inmiddels zullen jullie je wel afvragen wie nu die grootste kl..tzak van Australie is.....en dat zullen we dan maar snel vertellen. En terwijl ik dit schrijf (bijna 2 weken later?!) gaat mijn bloed weer koken. Woensdag hebben we namelijk een lange reisdag voor de boeg en om 9 uur zijn we startklaar om op pad te gaan. Fred stapt in en ik geef gas. We rijden de camping af en na een paar seconde zie ik dat er een politieauto achter mij rijdt. Omdat Fred net is ingestapt zit hij z'n riem om te doen. Nu hebben ze hier in Australie in de politieauto niet een bord dat verteld dat je moet stoppen en wanneer ik na een minuut zie dat de sirenes draaien en dat de politieagent met z'n lichten knippert begrijp ik dat ik aan de kant moet gaan. Als ik stil sta stap ik uit en de politieagent sommeert mij gelijk dat ik direkt weer moet gaan zitten en m'n raam open moet draaien. Vervolgens verteld hij mij dat hij met mijn mede passagier gaat praten. Fred draait vervolgens ook zijn raam open en de politieagent vraagt hem een aantal dingen. Maar wanneer ik steeds antwoord geef raakt hij zeer geirriteerd. Ik leg hem vervolgens uit dat niet iedere toerist vloeiend engels spreek en dat ik Fred dus een beetje helpt. Hij verteld ons dat hij heeft gezien dat Fred zijn riem niet om had en hij wil graag Fred z'n rijbewijs zien. Als ik die gegeven heb, loopt hij terug naar zijn auto en we zien hem de eerste 5 minuten niet terug. Vervolgens komt hij terug met rijbewijs....en bekeuring! Ik probeer hem nog een keer uit te leggen dat we net op pad waren en dat Fred net was in gestapt....even voor de goede orde, we staan nog steeds maar 100 meter bij de camping vandaan! Hij zegt vervolgens dat hij dat niet gezien heeft en dat wij dat niet kunnen bewijzen. Hij overhandingd ons de bekeuring en verteld ondertussen dat we die bij het counsil of het politieburo kunnen betalen. Mijn ogen vliegen over de bekeuring en onder in de hoek zie ik het bedrag staan van $225,- (150,- euro) en op dat moment ontplof ik. Maar de politieagent is voor geen rede vatbaar en loopt rustig terug naar z'n auto. In het Nederlands scheld ik hem helemaal verrot en vraag of hij vannacht soms geen beurd heeft gehad.....gelukkig verstond hij geen Nederlands anders had ik daar vervolgens ook nog een boete voor gekregen. Ik sta echt als een klein kind te stampen en gooi met alles wat ik in mijn handen krijg. Maar meneer is absoluut niet onder de indruk en Fred is inmiddels meer onder de indruk van mijn uitbarsting dan van de bekeuring. Ergens in mij zat toch nog een stemmetje dat mij vertelde om het niet te doen.....maar wat had ik de neiging om die kerel aan te vallen. Op z'n "Edwins" gezegt; ik had hem echt een "Petra" willen verkopen! (Edwin moest erg lachen om mijn achternaam Hoek en vervolgens werd steeds het grapje gemaakt dat we iemand een "Petra" wilde verkopen, als we die een "Hoek" wilde geven, bijvoorbeeld als er in China weer eens een Chinees voordrong!). Maar na een paar minuten begrijp ik dat door mijn enorme woede aanval de bekeuring niet verdwijnt en we gaan vervolgens toch maar op pad. Na een paar minuten rijden staat dezelfde agent ergens verdekt opgesteld langs de weg en ik kan het niet nalaten om hem nog even de beroemde vinger te geven! Natuurlijk raken we niet uitgepraat over wat ons nu weer is overkomen en ik blijf het onrechtvaardig vinden. Maar we besluiten de boete uiteindelijk gelijk maar te gaan betalen want wanneer we dat niet doen komt de bekeuring bij het verhuurbedrijf terecht en deze incasseren $100,- administratiekosten over elke bekeuring en herrinnering die binnen komt. Dus wanneer we Richmond bezoeken rijden we gelijk maar even naar het counsil om de bekeuring te betalen. De mevrouw achter de balie bekijkt de bekeuring en verteld ons dat deze betreffende agent hier bekend staat om zijn manier van handelen en ze waarschuwd ons gelijk dat er in Charters Towers ook zo'n figuur rondrijd....we zijn gewaarschuwd. Maar voor ons blijft dit de grootste kl..tzak van Australie! En inmiddels staat de teller op $335,- want een paar weken geleden kregen we ook nog bericht vanuit NZ dat we daar een bekeuring hebben gekregen voor te hard rijden....hopen maar dat het hier bij blijft!? Maar even over tot de orde van de dag.....naast het vele rijden bezoeken we ook nog het fossielen museum in Richmond. Hier liggen een aantal complete skeleten van dieren die hier vele miljoenen jaren geleden geleefd hebben en die wij inmiddels niet meer kennen. Het gebied van noordoost Australie heeft lange tijd onder water gestaan en in die tijd kwamen er vele soorten walvis-dinosaurus-achtige vissen en beesten voor. En hier in het museum liggen nu nog hun botten. Tevens hebben ze geprobeerd een aantal beesten na te maken zoals deze er in die tijd moeten hebben uitgezien. Het is erg bijzonder om te zien en ongelofelijk om te begrijpen hoe de wereld er ooit uit gezien moet hebben. Ook is er in het museum een replica te zien van een enorme krokodil-achtige reptiel en Fred past met gemak in z'n gehele bek....gelukkig leven deze niet meer! Nadat we alle fossielen en skeleten goed bekeken hebben rijden we verder en aan het einde van de dag belanden we in Hughenden. Hier zoeken we een plekje voor de nacht en proberen na alle comotie maar rustig te gaan slapen!
Gelukkig is dat toch wel gelukt, maar aan de bekeuring moeten we maar niet meer denken want dan worden we alleen maar weer boos....niet doen dus. En we gaan dan ook gewoon vrolijk verder met onze reis door Australie. En hebben we gisteren het fossielenmuseum van Richmond bezocht, vandaag gaan we ook nog naar het museum van Hughenden. Hier krijgen we eerst een film te zien en inmiddels begrijpen we steeds meer van het hele fossielenverhaal. Het begint eigenlijk zo' 110 miljoen jaar geleden. De wereld zag er toen heel anders uit en landen als Zuid-Amerika, Antartica, Australie en Nieuw Zeeland zaten nog als een land aan elkaar. Door de jaren heen zijn deze landen uitelkaar gegroeid, door diverse ijstijden en aardverschuivingen. Australie heeft zo jaren lang een tropisch klimaat gekend en bestond geheel uit tropisch regenwoud. Na wederom miljoenen jaren en ijstijden is het noordoosten van Australie uiteindelijk een zee geworden. En in deze tijd woonde er vele enorme reptielen, dinosaurussen en vissen in dit gebied. Maar toen het klimaat wederom veranderden, zijn vele van deze dieren uitgestroven. Daarna is deze enorme zee opgedroogd en momenteel schat men in dat de zeebodem van de toenmalige zee, zo'n 14 meter onder de grond ligt. En in deze gebieden zijn dus enorm veel fossielen (skeletten van dieren en versteende schelpen en planten) gevonden uit deze periode. In de film wordt echt gesmeten met miljoenen jaren en voor ons blijft het iets ongrijpbaars maar wanneer we verder door het museum dwalen staan we opeens door een enorm skelet van een echte dino die hier een aantal jaar geleden gevonden is. Het is het meest complete skelet wat men ooit ter aarde gevonden heeft en het is wel iets anders dan de witte botjes die je vaak ziet in de andere musea. Beide zijn we behoorlijk onder de indruk en we nemen ons dan ook voor om ons eens wat meer te gaan verdiepen in deze geschiedenis. Na zoveel informatie wordt het weer tijd om verder te gaan en we maken ons op voor de laatste etappe naar de oostkust. Onderweg stoppen we nog in het gezellige stadje Charters Towers en kijken natuurlijk goed uit voor de vervelende agent. Dit is overigens het leukste stadje wat we in weken zijn tegen gekomen en het zijn vooral de kleurige oude gebouwen die het zo sfeervol maken. In een zeer ongezellige lunchroom genieten we van de lekkerste broodjes die we in maanden gegeten hebben en de bediening maakt ook veel van de ongezellige sfeer goed. Nadat we even hebben rondgewandeld gaan we weer verder en na uiteindelijk 10.000km te hebben gereden staan we weer aan de oostkust. Nog niet in Sydney, daar moeten we nog ruim 3000km voor rijden, maar we zien tenminste weer water! In Townsville zoeken we een leuke camping aan het strand en hier wordt het voor de komende dagen vast weer goed toeven. Maar wanneer we 's avonds staan te genieten van een heerlijke hete douche worden we weer op onaangename wijze verrast door de Australische "klantvriendelijkheid". Al een aantal maanden gaan wij vaak tegelijk douchen. Niet samen in een hokje, maar gewoon alletwee in een eigen hokje. We hebben namelijk maar een toilettas en we delen dus de shampoo en badschuim. Verder zijn we dan met een halfuurtje klaar ipv beide een half uur....we hebben natuurlijk ook weer niet alle tijd van de wereld. En het belangrijkste is natuurlijk dat we dan onder de douche gezellig met elkaar kunnen kletsen......we zitten natuurlijk al 24 uur per dag, 7 dagen per week, al 11 maanden op elkaars lip...dus ook onder de douche!!! Maar dat betekend dus dat of Fred mee moet naar de dames douche, of dat ik mee ga naar de mannen. In Australie hebben we al een aantal keer gemerkt dat de vrouwen niet gewend zijn aan een man in hun douche, dus meestal loop ik mee naar de mannenkant. Deze schijnen het vaak alleen maar grappig te vinden en al een aantal keer heb ik hele gesprekken gehad met mannen die even aan het scheren waren. Maar vannavond zegt Fred; "Ik ga wel weer een keertje mee naar de vrouwen....kunnen we weer lachen!" Maar voordat we de douche binnengaan, kijk ik nog even of er niemand is. En dat is het geval dus Fred komt ook binnen en beide zoeken we een hokje op. Maar net als we bijna klaar zijn met douche stat er iemand te rammen op mijn deur. Ze wil weten of er iemand inzit. Ik geef rustig antwoord. Vervolgens gaat ze op Fred z'n deur staan rammen en wanneer Fred antwoord geeft veranderd de dame voor zijn deur in een waar viswijf. Of Fred dan wel direkt de douche wil verlaten. Fred reageert niet erg en gaat rustig verder met douche. De tirade in de douche wordt van kwaad tot erger en ondertussen droogt Fred zich rustig af. De vrouw eist nu dat Fred naar buiten komt en wanneer ik vraag of hij zich even aan mag kleden gaat ze ook tegen mij staan gillen. We doen maar net of we het niet horen....wat overigens wel moeilijk is...en Fred verdwijnt uiteindelijk naar Speedy. Ik ben inmiddels ook bijna aangekleed en wil nog met goed fatsoen uitleggen waarom wij even met z'n tweeen douche. De mevrouw loopt boos weg en moppert nog wat. Maar als ik even later terug naar de camper loop, bedenk ik me op eens en maak rechtsomkeer naar het kantoor. De mevrouw die tegen ons stond te gillen is namelijk de eigenaresse van de camping en ik bedenk dat dit toch niet de manier is om met klanten om te gaan. Aangekomen bij het kantoor duurt het even voor ze de deur open doet. Maar wanneer ze de deur opendoet vertel ik haar rustig waarom wij even samen in de douche stonden, dat we echt gecheckt hebben of er niemand anders aanwezig was en dat ik niet gewend ben om zo als klant behandeld te worden. Ze vraagt boos, waarom we niet op haar reageerde en ik lieg dat Fred geen engels verstaat en dus geen idee had dat ze tegen hem stond te gillen en dat ik niet met haar praten omdat zij stond te gillen. Verder vertel ik haar dat ik niet met gillende mensen praat en dat ik er niet van gediend ben om zo als gast behandeld te worden. Als wij iets verkeerds doen, kunnen ze dat ook op een normale manier vertellen. De vrouw bind een beetje in en ze bied haar excuus aan. Ik vertel haar dat we voortaan niet meer tegelijk zullen gaan douche en we begraven de strijdbijl. Nu moet ik eerlijk vertellen dat het niet de eerste keer is dat we in Australie het gevoel hebben gehad dat we meer als slaven behandeld werden dan als toeristen/gasten. Op een of andere manier voelt het hier alsof het service nivo naar toeristen toe erg laag is en dat men toeristen gewoon maar voor lief nemen. Iets wat toch wel raar is omdat het toerisme de grootste bron van inkomsten is voor dit land. In de landen waar we hiervoor gereist hebben, hebben we echt nog nooit het gevoel gehad dat we incorrect behandeld werden en hier is dat toch al meerdere malen gebeurd. Niet dat we iets negatiefs over Australie willen schrijven, maar we zijn toch benieuwd of we de enige zijn die dat zo ervaren? Maar goed, een bijzonder einde van een bijzondere dag!
Vrijdag slapen we lekker uit, doen weer eens de was en wandelen vervolgens via de boulevard naar het centrum van Townsville. Het is een prachtige boulevard met de naat The Strand en het gehele project is pas een paar jaar klaar. Er zijn namelijk een aantal architecten geweest die een hele gebied onder handen hebben genomen en een echte boulevard hebben gecreeerd met prachtige appartementencomplexen, cafe's en restaurantjes, diverse leuke parken met vele speeltuinen en zwembaden voor de kinderen (alle gratis!) en een paar mooie witte zandstranden. We struinen hier lekker rond en aan het einde van de bouelvard komen we bij een groot Imax-theater. Hier draait net een film over Nepal en de Mt Everest en we zijn net op tijd. De film is echt prachtig en via het enorme ronde beeldscherm wanen we ons weer heel even in Nepal. Nadat de film is afgelopen wandelen we het centrum in en genieten ergens van een lekkere tonijnsandwich. Vervolgens gaan we naar het grote zeeaquarium wat hier in de stad is en hier krijgen we een uitgebreide rondleiding. Er zijn vele tropische vissen te zien, kleurig koraal in alle vormen en tinten en natuurlijk ook een paar grote haaien. De mensen vertellen hier weer met passie over het leven van de beesten en het meest opvallende vind ik wel dat er diverse vissoorten zijn waarvan alle kleintjes als vrouwtje geboren worden en de meest dominaten vrouwtjes veranderen na een tijdje in een mannetje.....wat kan de natuur toch ongeloofelijk zijn! Verder verteld men ook dat er diverse soorten koraal zijn en dat het koraal zich voortplant in de eerste week, na de volle maan van november. Elk soort koraal heeft zijn eigen dag en zo plant het ene koraal zich voort op de eerste dag na de volle maan en een ander soort doet dat op een andere dag. En het meest geniale daarvan is dat het koraal dus zijn zaadjes en eitjes loslaat en deze kunnen zich dan mengen met het zaad of een eitje van een zelfde soort koraal. Wederom een knap staaltje natuurfenomeen. NAdat we alles weer bekeken hebben lopen we via The Strand weer terug naar de camping en ondertussen genieten we nog even van een lekker ijsje. Een echte "vakantiedag" dus!
De volgende morgen worden we met regen wakker en dat is niet zo mooi. Want we willen vandaag een wildpark bezoeken. Maar aangezien de thermometer nog steeds 28 graden aanwijst laten we ons niet uit het veld slaan en gaan op pad. Aangekomen bij het wildpark trekken we onze regenponcho's aan, en dat is echt heel lang geleden! Ook in het wildpark krijgen we een uitgebreide rondleiding en ondertussen kunnen we kennismaken met alle dieren. Zo zijn er vele koala's, die we even kunnen aaien, slangen, hagadissen, dingo's en krokodillen. De verzorger verteld met veel passie over de beesten en we mogen uiteindelijk ook nog wat slangen en krokodillen vasthouden. Ik sla even over maar Fred toont zich een ware Crocodile-Dundee. Hij houd zeer volleerd de kroko vast en zonder veel angst draaid hij ook de phyton om zijn nek....het leverd in ieder geval leuke foto's op. Na de lunch gaan we weer op pad en we besluiten nog maar een paar uurtjes te gaan rijden. We komen uiteindelijk op een hele leuke camping terecht midden in de bush aan een kabbellend stroompje. Grote borden met krokodillen staan er langs de kant en we vinden het dan ook vreemd dat er hele familie's aan het zwemmen zijn. Het blijven bijzondere mensen, die Ozzie's!? Fred gaat gelijk weer wat hout sprokkelen voor een kampvuur en terwijl ik eten sta te koken steekt hij het vuur aan. Nu dachten we dat Fred al een aardige kampvuurmaker was, maar steeds hadden we het geluk dat het vuur kurkdroog was. Nu, in deze tropische omgeving is dat andere koek en het valt niet mee om het vuur aan te krijgen. Nadat de buurman een poosje heeft toe zitten kijken, met kromme tenen waarschijnlijk, komt hij met een dopje benzine aan. Binnen een seconde hebben we een knapperend haardvuur. Wanneer het hout dreigt op te raken, hakt hij ook nog even een boom voor Fred om....we staan weer eens met open mond te kijken! Wanneer even later op de avond het vuur weer dreigt uit te gaan komt de volgende buurman zich er mee bemoeien. Hij toont Fred hoe je het het beste kan doen....en ik zie Fred alleen maar denken; "laat mij toch zelf lekker met m'n vuurtje kloten!" Uiteindelijk moeten we er wel om lachen!
De volgende dag rijden we verder naar Mission Beach en hier zien we voor het eerst de gevolgen van de cycloon Larry. Deze heeft zo'n 6 weken geleden hier huis gehouden en nog steeds is het een grote chaos. Overal liggen bomen om, niet zo maar een hier en een daar, maar gewoon complete bossen die met de grond gelijk zijn gemaakt. Verder zien we ook veel huizen waar de daken van missen en iedereen is nog druk bezig met opruimen. Na een poosje rijden komen we aan in Mission Beach. En voor de cycloon moet dit echt een prachtig idyllisch strand zijn geweest maar nu ziet het er vernietigd uit. We maken nog wel een wandeling over het prachtige witte zand, maar het is niet een plek waar je nu een heerlijke strandvakantie gaat houden. 's Avonds verwennen we ons zelf een met een lekkere piza en met goed gevulde maagjes gaan we weer naar bed.
En aangezien de zon zich de volgende dag niet echt laat zien besluiten we maar verder te rijden naar Cairns. Dit is de grootste stad in het hoge noorden aan de oostkust en hier besluiten we een paar daagjes te blijven. We doen eerst maar weer eens de was, lezen een beetje en internetten nog wat, kortom een lekker rommeldagje.
Dinsdagochtend ga ik al vroeg aan het werk met de website en wanneer ik na ruim een half uur schrijven merk dat er iets mis is, ben ik al snel klaar. Even balen, want de komende dagen hebben we niet heel veel tijd om te schrijven......en ik had juist zoveel te schrijven. Maar niets aan te doen dus we gaan eerst maar weer eens om boodschappen en 's middags brengen we een bezoek aan hert centrum van Cairns. Aangezien we de afgelopen weken wel weer genoeg cultuur gesnoven hebben belanden we al snel op een terras met een lekker biertje en doen de rest van de middag niet veel meer. Terug op de camping doen we ons weer eens te goed aan een lekkere biefstuk en ondertussen hebben we flink smscontact met Danielle en Remi. Zij zitten momenteel ook aan de oostkust en we hopen elkaar de komende dagen ergens te treffen. Waarschijnlijk in Port Douglas, maar dat is nog even afwachten!
Nou, dit was dan het verslag van de afgelopen week....van vorige week dus. Jullie hebben er even op moeten wachten, maar inmiddels valt er weer genoeg te lezen. En de update van de "echte" afgelopen week zal aan het einde van deze week volgen....dus daar moeten jullie nog even op wachten!

Liefs,
Fred en Petra



Vrijdag , 12 Mei 2006

Snel glippen nu ook de laatste weken door onze vingers heen en daarom genieten we nog maar eens extra van alle dingen die we ondernemen. De afgelopen week hebben we dan ook weer een aantal heerlijke dagen gehad. We hebben alvast een voorproefje genomen op de voorgenomen vakantie in Thailand, en met Danielle en Remi een aantal heerlijke relaxte dagen doorgebracht. Ook hebben we een aantal dagen geleden weer eens een decadente uitspatting gedaan door een dag te gaan zeilen langs de Whit Sunday Islands....maar dan wel in style! Kortom, er is weer genoeg om over te vertellen.
Vorige weer woensdag zaten we nog in Cairns waar we een cultuur- en natuurdag op het progamma hadden staan. We hebben het al eerder geschreven maar sinds onze reis met de Trans Mongolie Express zijn we toch wel een beetje verslaafd aan treinreizen. En laten ze hier nu ook een leuke treinreis in de aanbieding hebben. Geen dagen lang geboemel, maar een ritje met een antieke trein door de Barron Gorge. Vroeg in de ochtend melden we ons op het station van Freshwater, even buiten Cairns. We moeten even wachten maar na een paar minuten komt er een prachtige locomotief aanrijden met daarachter een lange, lange trein. We zitten helemaal voorin en delen onze coupe met een groep Japanners. Dat wordt vast lachen want dit zijn zulke grappige mensen. Vonden we Chinezen soms al een beetje vreemd....volgens ons slaan de Japanners alles. Fred heeft al snel sjans met twee kleine Japanse dames en ze doen niets anders dan giechelen als kleine schoolmeisjes. En ik moet vervolgens weer lachen om hun rare gelach...zo houden we elkaar lekker bezig. De trein verlaat ondertussen het station en rijd richting de kloof die even buiten Cairns ligt. Het bijzondere van dit traject is, is dat het vroeger gemaakt is om het gebied achter Cairns toegankelijker te maken voor de gouddelvers. De rails is aangelegd op de flanken van de kloof en rijd door 15 tunnels heen die allemaal met de hand zijn uitgehakt. Verder klimt de trein over het gehele traject 300m omhoog en vanaf het hoogste punt hebben we een prachtig uitzicht over de baai en het tropisch regenwoud daar omheen. Verder passeren we aantal gigantische watervallen en de meest overweldigende is toch wel de Barron Fall. Momenteel staat het water nog niet heel hoog, maar het geweld is er niet minder om. De trein maakt zelfs even een stop en we kunnen even rustig kijken naar het natuurfenomeen. Na bijna twee uur boemelen komen we aan in het plaatsje Kuranda. Dit is niet echt een dorpje maar meer een tourist-trap zoals wij dat noemen. Straten vol met souvenierswinkels. We zoeken maar snel een leuk cafeetje op waar we lekker genieten van een Devonshire-tea (thee met scones, jam en room!). Vervolgens lopen we terug naar het station waar we niet op de trein stappen maar in een kabelbaan. Deze kabelbaan is wel meer dan 7 km lang en brengt ons over de toppen van het regenwoud terug naar het dal. Onderweg stappen we nog twee keer uit om een wandeling door het regenwoud te maken....en ja, de bomen zijn groen, het is er vochtig en ik wil nog steeds niet weten welke enge beesten er ronddwalen! Als we rond de lunchtijd beneden aankomen brengen we vervolgens nog een bezoek aan Tjaipukai. Dit is een cultureel Aboriginal centrum en hier hopen we een beter beeld van de Aboriginals te krijgen. We krijgen eerst een film te zien over het ontstaan van de Aboriginal cultuur en dit wordt op speciale manier in beeld gebracht. We moeten plaats nemen in een theater en krijgen allemaal een koptelefoon op. De Aboriginals op het podium vertellen alles in hun eigen taal en wij krijgen via de koptelefoon de Engelse vertaling door. De voorstelling is een combinatie van 3D-film en mensen die daadwerkelijk op het podium staan. Het is zeer bijzonder om te zien. Daarna krijgen we in een openlucht theater nog een voorstelling van traditionele dans en uitleg over hoe je een diggeridoo moet gebruiken (dit is een traditioneel Aboriginal muziekinstrument). Verder wordt er ook nog verteld hoe men vroeger eten uit de natuur haalde en dit bereidde. Het is allemaal zeer interesant, maar toch missen we een beetje de echte trotse passie die we bij andere mensen, uit andere landen wel zagen. Het kan natuurlijk ook zijn dat de Aborinalcultuur gewoon anders is en dat wij dat dus niet begrijpen! Vervolgens krijgen we de gelegenheid om zelf eens te gaan "jagen" en er wordt ons uitgelegd hoe je met een speer en een boemerang moet gooien. Het is erg leuk om te doen. Een van de mannen die ons helpt, merkt wel op dat Fred waarschijnlijk beter is in koken en dat ik me maar met het jagen moet bezig houden! Geemancipeerd zijn ze wel die Aboriginals! Na zo veel cultuur en natuur hebben we het wel weer aardig gehad voor vandaag en we rijden dan ook aan het einde van de middag terug naar de camping waar we onze avond weer op vertrouwde wijze doorbrengen.
Donderdagochtend zijn we alweer vroeg wakker en nadat we alles weer hebben opgeruimd vertrekken we richting Port Douglas. Dit is een leuke en trendy (voor Australische begrippen dan!) badplaats. Onderweg halen we nog een heerlijke taart, want in Port Douglas gaan we eindelijk Danielle en Remi ontmoeten. Zij reizen al een paar weken door Australie en nu gaan we de komende dagen met elkaar op pad. Wat overigens wel grappig is om te melden....Daan en Reem hebben al een poosje "Hollands weer" hier in Australie. Zeg maar veel bewolking, koud en winderig....en daar kom je natuurlijk niet voor naar Australie. En de afgelopen dagen konden we echt merken wanneer zij weer aan het reizen waren en dus dichter bij ons kwamen...dan ging de zon namelijk schuil achter de wolken en viel er zo nu en dan een bui. Maar het mag de pret niet drukken en wanneer we in Port Douglas de camping oprijden zien we al een prachtige camper, versiert met ballonnen staan...dat kan dus niet missen. We vliegen elkaar in de armen en we ratelen gelijk aan een stuk door. Ondertussen beginnen we aan de goddelijke taart en voordat we er erg in hebben is het al laat in de middag. Na een snelle, late lunch besluiten we even het dorpje in te wandelen en niet veel later belanden we op een terrasje voor weer een bakkie. Natuurlijk wordt er nog steeds aan een stuk door gepraat en ik moet toegeven dat ik hoofdzakelijk de schuldige ben. Natuurlijk wil ik in een paar uur tijd vertellen wat we het afgelopen jaar allemaal beleefd hebben.....en dat lukt dus niet, heb ik ontdekt!? Inmiddels is het al aardig laat en opweg naar de camping besluiten we lekker uit eten te gaan. We stoppen bij een Mexicaans restaurant en laten vervolgens de hele tafel volzetten met allerlei Mexicaanse hapjes....genieten weer. Met volle buikjes waggelen we terug naar de camping waar we na een warme douche weer ons bedje in duiken! Maar voordat we gaan slapen komt Daan nog met een verrassing. Vanuit Nederland heeft zij een dikke envelop met allemaal post meegenomen. En het is weer heerlijk om eens echte post te ontvangen. De rest van de avond vermaken wij ons dus met lezen!
De volgende ochtend zijn we al weer vroeg wakker en dat komt mooi uit want we hebben een druk progamma voor vandaag. Boven Port Douglas bevindt zich een enorm National Park met een heel groot tropisch regenwoud en dat gaan we vandaag bezoeken. Na een uurtje rijden komen we eerst bij de Mossman Gorge aan en dit is een prachtige kloof in het regenwoud. We parkeren de campers en vervolgens gaan we op pad voor een leuke wandeling door het regenwoud. En zoals je in een regenwoud mag verwachten...regent het er zachtjes. Onderweg komen we diverse riviertjes tegen en vele bijzonder bomen en planten. De slangen en spinnen laten zich gelukkig weer niet zien! Wanneer we weer terug komen bij de campers gaan we eerst een bakkie doen met de left-overs van de taart van gisteren...het smaakt er niet minder om! Vervolgens rijden we verder het Daintree NP in. We volgen een prachtige kustweg en uiteindelijk moeten we met een klein pondje over naar de overkant. Vanaf de boot proberen we nog wat kroko's te spotten maar deze laten zich ook niet zien vandaag. In Daintree NP bezoeken we nog een centrum waar je via een hangbrug-systeem tussen de boomtoppen heen kan lopen....het klinkt spannender dan het is en na een half uurtje hebben we het ook wel gezien. Vervolgens zoeken we een leuk plekje om te lunchen en we genieten van een paar zalige zelfgemaakte tonijnsandwiches. s' Middags rijden we terug naar Port Douglas waar we 's avonds op de camping de BBQ weer eens aansteken en ondertussen kijken naar een rugbywedstrijd tussen Nieuw Zeeland en Australie.....zeg maar de Nederland-Duitsland van Oceanien! En terwijl de mannen kijken, kletsen Daan en ik nog even verder...mijn stem begint het al aardig te begeven!
Zaterdag doen we het heerlijk rustig aan. 's Morgens gaan we weer lekker het dorpje in voor een bakkie met wat lekkers...het is tenslotte vakantie. Verder shoppen we nog een beetje, zonder echt wat te kopen en wanneer we terug komen op de camping doet de zon aardig haar best om door de wolken heen te schijnen. We besluiten dan ook om 's middags lekker naar het strand te gaan. En het strand liegt er niet om....kilometers verlaten strand omringt met vele palmbomen. We zonnen, lezen en wandelen wat en aan het einde van de middag keren we lekker gekleurd terug naar de camping. Na een frisse douche gaan we vervolgens weer het dorp in en strijken neer bij Zinc, wat een super relaxte lounge club is. We nestelen ons in een paar heerlijke dikke kussen op een paar grote banken en genieten ondertussen van een cocktail. Niet veel later worden er verschillende exclusieve tapahapjes gebracht en op deze manier brengen wij de avond een beetje door. Natuurlijk kunnen we het niet laten om ook nog eens een overdadig dessert te bestellen....maar zoals al eerder vermeld....we nemen alvast een voorproefje op onze vakantie. En voor Daan en Reem is het tenslotte vakantie...en wij passen ons graag aan!
Zondag wordt zowaar nog relaxter dan zaterdag. 's Morgens bezoeken we eerst de touristenmarkt in Port Douglas en daarna drinken we ergens nog even een bakkie. Vervolgens trekken we onze bikini's weer aan en strijken neer op het zonnige strand. Fred gaat alvast even een beetje trainen voor de 4-daagse van Nijmegen en loopt twee uurtjes over het strand te rennen.....en nu al heeft hij twee enorme blaren onder zijn hielen.....dat gaat leuk worden straks! Daan, Reem en ik maken ons niet te druk en het meest inspannende wat we doen is draaien op onze handdoeken. Voor de lunch houden we het maar even simpel want de laatste dagen hebben we ons flink uitgeleefd met eten. Het is ook opmerkelijk dat als we nu de foto's terug kijken van onze dagen met Daan en Reem, dan zien we alleen maar eet-en drinkfoto's! Aan het einde van de middag rijden we terug naar Cairns en daar genieten we 's avonds nog een keer van een heerlijk maal. Ook bel ik nog even met het thuisfront maar na een half uurtje bellen gaat mijn stem echt kuren vertonen......al 4 dagen staat mijn klep niet stil en ook aan de telefoon gaat deze lekker door!
Maar vanaf nu kan ik m'n klep weer houden want vandaag gaan we afscheid nemen van Daan en Reem. Zij vliegen vanmiddag verder naar het nog tropischere Darwin en wij gaan aan onze laatste etappe van onze reis door Australie beginnen. Na het ontbijt nemen we afscheid, maar niet voor lang want over een paar weken zullen we elkaar gewoon weer in ons oude, vertrouwde kikkerlandje zien. En ondanks dat onze reis er bijna opzit, was het heerlijk om zo een paar dagen met vrienden door te brengen en lekker te genieten van elkaar! Na een paar dikke kussen rijden we weg en beginnen aan de volgende 700km, die ons weer dichter bij ons einddoel, Sydney, moet brengen. Maar voor dat we weggaan, worden we nog eens op onaangename wijze verrast.....opnieuw zijn onze boodschappen uit de koelkast gestolen. Was het vorige keer alleen de rosbief, nu is het de complete tas met kaas, pindakaas, pasta en mijn hele dure en net gekochte pak Hollandse vlokken?! We kijken allemaal wel twee keer in de koelkast maar de tas komt er niet van terug. Gelukkig hebben Daan en Reem nog een halve pot jam en pasta over die ze toch niet kunnen meenemen naar Darwin, dus voor vanmiddag zijn we in ieder geval gered! Onderweg gebeuren er verder geen spannende dingen en aan het einde van de middag bereiken we Airlie Beach. Ook dit is een kleine badplaats en tevens de uitvalbasis voor de Whit Sunday Islands, die hier voor de kust liggen. Na even zoeken vinden we weer een mooi plekkie voor Speedy en hier houden we het wel weer een paar dagen vol. Traditiegetrouw trekken we weer eens een blik spagetti open en na een douche duiken we weer lekker ons bedje in. En we kunnen merken dat we vandaag weer 700km gezakt zijn en dat we het tropisch regenwoud achter ons hebben gelaten. Het voelt hier niet meer zo vochtig aan en 's nachts koelt het heerlijk af....voor het eerst sinds weken daald de temperatuur weer eens onder de 20 graden...'s nachts dan!
Dinsdag beginnen maar eens met uitslapen...dus in plaats van 6 uur zjin we nu om 7 uur wakker! Na het ontbijt gaan we eerst even wat huishoudelijke klusjes doen. Speedy wordt even schoongemaakt, het bed wordt gelucht, de was wordt weer eens gedaan en ik werk m'n dagboek weer bij. Na de lunch gaat Fred lekker lezen in z'n WK-voetbalblad en ik verdwijn achter de computer om de update van vorige week af te maken. De storing is gelukkig verholpen en aan het einde van de middag ben ik klaar. Terug op de camping doen we lekker een borrel en kijken weer terug op een lekker relaxt dagje.
En vandaag gaan we weer eens decadant doen. Het gebied hier rond de Whit Sunday Islands staat bekent om het zeilen en dat willen wij natuurlijk best eens meemaken en beleven. Om even over 7 worden we opgehaald door een busje en even later worden we in de haven afgezet. Hier liggen een aantal flinke boten en wij mogen ons melden bij een grote, paarse catamaran. Het is echt een trendy ding en ziet er enorm gestroomlijnt uit. Door de bemanning worden we welkom geheten aan boord en mogen gelijk onze schoenen inleveren....op een echte boot loop je op je blote voeten! We krijgen een kleine introductie over de boot. Het exemplaar is wel 26 meter lang en de mast wel 33 meter hoog. Verder is de Camira gebouwd in Nieuw Zeeland en behoord tot een van de snelste boten in deze catagorie. Topsnelheid is 30 knopen, maar met de wind van vandaag zullen we dat niet halen. Vervolgens kunnen we onze spullen opruimen en plaatsnemen op een van de banken die allemaal bekleed zijn met heerlijke dikke kussens. En terwijl we de haven uitvaren komt de zon langzaam op uit zee. Wij genieten ondertussen van een lekker bakkie en het prachtige uitzicht om ons heen. Na een uurtje varen komen we aan bij een klein eilandje waar we nog andere mensen ophalen en als die aan boord zijn worden de zeilen gehezen en gaat het echte genieten beginnen. De zon schijnt inmiddels vrolijk, de wind blaast geweldig en de zeilen staan bol. Al snel bereiken we een snelheid van 20 knopen per uur en het is echt puur genieten. De wind die langs de zeilen blaast, het "gevecht" met de elementen, grote schildpadden die in het water zwemmen en een heerlijk zonnetje op onze bol....hoe mooi kan het leven zijn. Onderweg passeren we vele eilandjes die allemaal een ding gelijk hebben....parelwitte stranden....maar dan ook echt parelwit! In de loop van de ochtend wordt de morningtea geserveerd en we kunnen ons tegoed doen aan allerlei cakes, muffins, scones en koekjes. Wat een slecht leven hebben we weer. Aan het einde van de ochtend gaan we voor anker in een baai en hier worden we met een kleine speedboot naar het strand gebracht. En nu hebben wij in ons leven al heel wat witte stranden gezien, maar wat we hier te zien krijgen is echt ongelofelijk...echt zo wit als papier! We maken een kleine wandeling en gaan vervolgens even zonnen. Na een uurtje worden we weer opgehaald vanaf ons paradijsje en wanneer we terug aan boord komen staan de garnalencocktails al voor ons klaar. Smullen! En wat nou zo vervelend is...er zijn mensen die geen garnalen lusten....dat vinden wij niet erg! Ondertussen nestelen wij ons lekker in de trapezes van de catamaran en wanneer we verder zeilen spat het water onder ons door. Niet veel later komt ons alweer een heerlijke geur tegemoed en de kok staat achterop te BBQ-en. Een heel buffet staat er weer voor ons klaar, compleet met mosselen, vis en allerlei vleessoorten. En het leuke is dat we onbeperkt kunnen drinken en Fred doet zich dan ook tegoed aan een paar koude pilsjes! Na al het overdadige eten nestelen we ons weer lekker op een van de banken en genieten daar nog even verder. Halverwege de middag gaan we opnieuw voor anker en dit maal voor een heel bijzonder eiland...Hoek-eiland. En ik moet zeggen, dit eiland, daar zou best een echte Hoek kunnen wonen! We krijgen ondertussen een stingersuit aangemeten, een paar flippers, bril en snorkel uitgedeeld en de speedboot brengt ons naar een stuk koraalrif, vlak voor het strand. Hier mogen we snorkelen en genieten van al het mooie onder water. Naast dat er in Australie slangen, spinnen, schorpioenen en krokodillen hebben op het land, hebben ze in zee ook nog eens gevaarlijke stingers. Dit zijn kwallen met enorme tentakels van soms wel 30 meter lang. Deze kwallen bevinden zich tussen oktober en mei voor de kust en wanneer je met de tentakels in aanraking komt kan je enorme brandplekken oplopen. Ook kunnen mensen die gestoken worden hartklachten oplopen en op alle stranden wordt er dus alleen gezwommen tussen speciale stingernetten. En met snorkelen krijg je dus een speciaal stingersuit aangemeten zodat niet geraakt kan worden door een van de tentakels. Wanneer we bij het rif zijn gaan we het water in en zien enorme stukken koraal. Het lijken wel stukken hersens, maar dan in enorme proporties. Helaas zit mijn bril niet helemaal goed en na een paar seconde loopt deze helemaal vol met water. Nadat ik het ding drie keer heb geleegd begin ik het al aardig zat te worden en eigenlijk vind ik het maar doodeng daar in het water. Al die vissen en dan het koraal waar je soms bijna overheen zwemt. Na 10 minuten hou ik het dan ook voor gezien en peddel terug naar de boot. Helaas raak ik ook nog vol met mijn knie een stuk koraal....en ondanks dat het behoorlijk pijn doet aan mijn knie vind ik het veel erger voor het koraal. Dit zal hierdoor zeker afsterven en aangezien koraal maar 1 tot 3 mm per jaar groeit vind ik het erg zonde. Uiteindelijk ben ik weer blij als ik in de speedboot zit want voor mij is het duidelijk....vissen vind ik om te eten en niet om er tussen te zwemmen! Fred heeft een andere mening en geniet nog van al het leven onder water. Ze moeten hem dan ook als laatste uit het water halen! Terug aan boord nemen we even een douche en gaan vervolgens weer lekker lounge. De zeilen worden weer gehesen, de muziek staat weer aan en terwijl we zo rustig terug zeilen naar de haven gaat aan het einde van de middag de zon langzaam onder. Wat een geweldige dag was dit weer en ondanks dat we al bijna een jaar als "armzalige backpackers" door het leven gaan.....houden we op z'n tijd toch echt nog wel van een beetje decadente luxe! Terug in de haven nemen we afscheid vande bemannig en de taxi brengt ons weer terug naar de realiteit...een oude camper van 2 bij 4 waar we al weer 2 maanden in wonen! Maar het kan de pret niet drukken, vandaag was weer een topdag!!!
Donderdag plakken we er nog maar eens een relaxdagje aan vast...uitslapen, ontbijten, beetje lezen, lekkere eten, wandelingetje naar het dorp, ijsje eten, even internetten en 's avonds weer lekker eten....wij hebben het relax-sfeertje al weer helemaal te pakken!
En vandaag, vrijdag, zitten we nog steeds in Airlie Beach. Nog even een dagje genieten, want dat kan hier prima. Morgen gaan we weer 700km zakken naar Town 1770, om daar de komende dagen toch nog een keertje te gaan snorkelen op het Great Barrier Rif. Dit moet dan de grote afsluiter gaan worden van onze reis door Australie en dat moet vast wel gaan lukken. Maar dat kunnen jullie volgende week allemaal weer lezen!

Liefs,
Fred en Petra



Woensdag , 17 Mei 2006

De update van deze week is wat vroeger dan dat jullie gewend zijn maar dat heeft te maken met het feit dat we echt bijna aan het einde van onze reis door Australie zijn. Momenteel genieten we nog even in Byron Bay van het prachtige strand, de gezellige winkeltjes en restaurantjes en natuurlijk de gigantische surfgolven hier. Morgen gaan we aan onze laatste 800km terug naar Sydney beginnen en daar gaan we dan zaterdag ons "thuis" van de afgelopen maanden inleveren. Met veel plezier hebben we uiteindelijk toch rond gereden in onze oude Wicky en Speedy, en met een traan in de ogen gaan we dan ook afscheid nemen van onze relaxte camper. Daarna gaan we de rest van het weekend nog even genieten van de wereldse stad Sydney, een echt bed en een eigen prive toilet....het zijn nu echt de kleine dingen waar we enorm van kunnen genieten! Maar eerst nog even de gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen.
Over zaterdag hebben we eigenlijk niet zo veel te vertellen. Een lange, lange reisdag van Airlie Beach naar het 800km verderop gelegen Town 1770. Onderweg veel regen, Hollandse weer dus. Toch als we aan het einde van de dag Town 1770 inrijden schijnt de zon nog even en deze gaat net onder in zee. En dat is lang geleden want aan de oostkust van Australie komt de zon meestal op in zee. Maar door de ligging van dit dorpje op een landengte in zee, zien we de zon dus weer eens ondergaan in zee. Daar genieten we na zo'n lange dag reizen dan ook met volle teugen van. Verder gaan we na ons gebruikelijke avondritueel weer vroeg naar bed want morgen gaat al vroeg de wekker weer....voor een snorkeltripje naar het Great Barrier Rif!
Maar voordat om 6 uur de wekker gaat zijn we al lang en breed wakker. We ontbijten lekker rustig en rond half acht lopen we naar de ingang van de camping. Hier worden we even later door een taxi opgehaald en deze zet ons na een paar minuten rijden af in de haven van Town 1770. Het dorpje heeft zijn naam te danken aan het feit dat Kapitein Cook hier in 1770 voor het eerst voet aan wal zette....een historisch stukje Australie dus. In de haven ligt een grote catamaran-moterboot al op ons te wachten. We worden bij het inchecken gewaarschuwd voor een ruige zee en we bereiden dan ons op het ergste voor. Vandaag gaan we naar het Lady Musgrave Island en rond het eiland ligt een enorme lagoon waar we kunnen snorkelen. Maar voor het zo ver is moeten we nog 32 zeemijlen varen en met golven van 3 meter hoog beloofd dat een flinke klus te worden. Als we rustig de haven uit varen zien we op een zandbank voor de kust een hele groep pelikanen zitten. Zij zitten rustig op te warmen in het zonnetje. Als de boot de haven uit is gaan echt alle registers open en op volle kracht klappen we op de enorme golven. Het duurd niet lang of het wordt al heel rustig aan boord en niet veel later gaan de eerste mensen over hun nek. Fred en ik beginnen inmiddels ook al aardig groen en geel te zien maar kunnen het nog wel een uur rekken voordat we beide voor de bijl gaan. Fred kan als eerste nog maar net zijn kotszakje pakken en als ik even kijk of het goed met hem gaat zie ik het kots letterlijk uit zijn neusgaten komen. Tien boterhammen worden keurig in een zakje gekotst en de zaden die vanmorgen nog in het brood zaten zie ik nu echt in z'n neusgaten zitten. Ik kan er nog net om lachen maar dan begint ook mijn maag zich samen te trekken. Na drie keer komen ook mijn drie boterhammen weer naar buiten en na nog eens een flinke boer voel ik me weer behoorlijk opgelucht. Gelukkig komen we na nog eens een half uur varen bij de lagoon aan en gaat de boot voor anker. Langzaam begint iedereen weer tot leven te komen en na een kopje thee zijn we allemaal weer terug gekeerd tot het rijk der levende! Niet veel later zitten we al weer lachend in een bootje naar het eiland met onze snorkelspullen klaar. Op het eiland maken we eerst nog even een wandelingetje en net wanneer we uit het bos terug keren, terug naar het strand, zien we in zee een aantal dolfijnen zwemmen.....en daar gaan wij straks lekker snorkelen....dat wordt leuk! We trekken onze spullen aan en nadat we er weer als marsmannetjes uitzien gaan we de zee in. Een van de begeleiders legt ons uit hoe we het beste kunnen zwemmen. Naast elkaar zwemmen we vervolgens langs prachtige stukken koraal. Het eerste stuk is nog niet indrukwekkend maar naarmate we dieper komen wordt het echt overweldigend. Toch vind ik het doodeng en durf bijna niet opzij te kijken, bang dat ik een grote vis of haai zal zien. Na tien minuten krjig ik de neiging om terug te gaan naar het strand maar de prachtige kleuren onder water zorgen er toch voor dat ik blijf snorkelen. Vissen met de meest onwaarschijnlijke kleurcombinaties zwemmen rustig met ons mee en wanneer ik toch even opzij kijk zie ik een vis naast mijn hoofd zwemmen die mij ook rustig aankijkt. Ik ga het bijna leuk vinden! Na een half uur zwemmen we toch weer terug naar het strand want het begint behoorlijk koud te worden in het water. Op de weg terug zie ik nog een enorme rog over de bodem zwemmen met een prachtige bruine rug met blauwe stippen....maar gelukkig blijft ie wel rustig over de bodem zwemmen! Terug bij het strand valt het niet mee om er uit te komen maar met vallen en opstaan bereiken we toch het strand. Daar trekken we snel wat droge kleren aan want boven water is het nog kouder dan onder water. Ondertussen hangen er ook een paar enorme zwarte wolken aan de horizon en we zijn maar net voor de tropische bui terug aan boord. Daar staat een heerlijke lunch op ons te wachten en die gaat er wel weer in. Ons ontbijt was natuurlijk op bijzondere wijze verteerd en na het harde werken in het water lusten we wel weer wat. En net als we onze lunch naar binnen hebben gewerkt mogen we alweer het water in. Deze keer gewoon vanaf de boot zodat we nu ook in een dieper gedeelte kunnen snorkelen. Leuk hoor, maar dieper betekend naar mijn mening ook grotere vissen! En terwijl ik achter op het plateau moet staat te verzamelen om het water weer in te gaan verteld een van de andere snorkelaars dat hij bij het strand vanmorgen een haai van 1,5 meter heeft gezien. Dat wilde ik nou net niet horen. Verder zijn ze ondertussen ook nog vissen aan het voeren en rondom de boot wemelt het van de grote vissen....en daar moet ik dan tussen gaan zwemmen?! Ik vind het echt doodeng en heb echt de neiging om terug aan boord te klimmen. Laat mijm maar tien keer bungy jumpen....dat vind ik echt veel minder eng. Maar mijn nieuwsgierig wint het uiteindelijk toch en achter Fred aan ga ik het water in. We zwemmen richting het koraal en hier is het nog veel mooier dan bij het strand. We zwemmen echt langs een soort muur van 7 meter hoog vol met de mooiste kleuren koraal. En daartussen weer de meest prachtige gekleurde vissen. Opeens zie ik een paar meter voor mij een enorme vis van meer dan een 2 meter op mij afkomen...paniek!!! Met mijn armen probeer ik hem onder water te gebaren dat hij lekker verder oet zwemmen...en wonderwel luistert de vis! Geweldig....eindelijk iemand die naar mij luistert! Nadat we de de koraal wand een poosje gevolgd hebben krijg ik toch weer de neiging om terug te gaan naar de boot. Maar net op dat moment komen er twee andere snorkelaars langs en ik zwem stoer achter ze aan. Vervolgens komen we bij een soort nauwe kloof en door de kloof heen komen we in een enorm basin terecht. Hier bevinden we ons letterlijk in een aquarium. Wat een kleurenpracht zien we aan alle kanten om ons heen. Na ruim een half uur snorkelen beginnen we weer aardig koud te worden en we gaan dan ook terug naar de boot. Daar trekken we weer warme en droge kleren aan en gaan vervolgens nog met een glass-bottom-boat een tochtje door de lagoon maken. Onderweg zien we een paar hele grote schildpadden en nog wat andere soorten koraal. Maar onder water ziet het er toch allemaal veel mooier uit, dan zo vanuit de boot. Uiteindelijk worden we weer terug gebracht naar de boot en na de afternoon-tea gaan we terug naar Town 1770. Gelukkig zijn de golven iets minder hoog en gaat de boot dus wat minder te keer. Deze keer is het gewoon lekker genieten en wanneer de zon onder gaat bereiken we de haven van Town 1770. Wederom een topdag die we beleefd hebben...en eerlijk is eerlijk, je mag Australie echt niet verlaten zonder dat je een keer op het Great Barrier Rif hebt gesnorkelt!
Maandag kunnen we maar moeilijk ons bed uitkomen. Dat snorkelen van gisteren was toch wel vermoeiend en we hebben nog steeds een paar zeebenen..alles beweegt! Maar vandaag hebben we ook weer een lange reisdag voor de boeg en om half acht gaan we dan ook alweer op pad. Onderweg stoppen we nog een paar keer om te plassen, tanken, koffiedrinken en lunchen....kortom geen bijzondere hoogtepunten. Einde van de middag maken we ook nog even een pitstop bij de Mac en genieten van een heerlijk ijsje....met caramel en nootjes! En wat nu zo leuk is...ze hebben hier een XL uitvoering!!!! Dat kunnen we natuurlijk niet laten staan. Helaas zijn mijn darmen niet echt verzot op softijs en voordat we onze eindbestemming Byron Bay bereiken moeten we toch nog even een pitstop bij een benzinestation maken. Daar leeg ik even de inhoud van mijn darmen en zo ben ik in 24 uur tijd weer helemaal opgeschoont van binnen. Wanneer we begin van de avond op de camping aan komen begint het ook nog eens enorm te regenen en we besluiten het avondeten maar simpel tehouden....brood met Hollandse speculaas! Zelfs voor douche zijn we te moe en al heeeel erg vroeg duiken we ons bed in....blijkt later?!
En hoe vroeg, daar komen we de volgende dag pas achter. We zijn gisteren namelijk weer naar een nieuwe staat binnen Australie gereden, van Queensland naar New South Wales. En nu hebben ze daar wel eens een uurtje tijdsverschil tussen de verschillende staten en heel braaf hadden wij onze klok dus een uurtje vooruit gezet. Maar de volgende ochtend ontdekken we dat ze hier ook zoiets van zomertijd en wintertijd hebben dus er is momenteel helemaal geen tijdsverschil. Dus lagen wij gisteren niet om 8 uur in bed....maar om 7 uur!!! Maar vanmorgen zorgt het ervoor dat we weer een uurtje extra hebben en dat is altijd lekker. Wanneer we onze gordijntjes open doen zien we dat we echt op een geweldig plekje staan....op een kleine heuvel, tussen de bomen, aan het strand van Byron Bay. En terwijl wij rustig aan het ontbijt zitten liggen de eerste surfers al weer lang en breed te wachten op de perfecte golf.....en die zijn er hier in grote getale. Dus Gerco...blijven sparen...this is the place to be!!! En tijdens het ontbijt zien we in zee ook nog een heuse walvis....althans dat denken we. Maar wanneer het 's middags eb wordt zien we dat het een groot stuk koraal is, dat voor de kust in het water ligt....het kan natuurlijk niet altijd feest zijn met bijzondere beesten. Aan het einde van de ochtend lopen we even naar het gezellige centrum van Byron Bay en genieten daar op een terrasje van een heerlijk bakkie en een nog geweldiger taartje....dat werd weer eens een keer tijd! Verder spenderen we nog wat tijd in een internetcafe en nadat we boodschappen hebben gedaan gaan we terug naar de camping. Daar gaan we lekker voor de camper zitten en genieten van het geweldige uitzicht...alvast even wennen als we straks bij zus Mennie in wonen, want dan gaan we ook voor een kamer met zeezicht! Ondertussen hebben we Wicked-buren gekregen en dit bljiken twee Hollandse jongens te zijn. En wanneer ik weer eens aan de klets raak, duikt Fred weer in een nieuw voetbal blad....ook in Australie begint de Oranjekoorts langzaam toe te nemen. Einde van de middag gaan we nog even een strandwandeling maken en genieten van weer een prachtige zonsondergang. 's Avonds eten we lekker Mexicaans en vervolgens duiken we al vroeg weer ons bedje in. Het begint hier aardig winter te worden en overdag komt de thermometer niet hoger dan 23 graden en 's nachts liggen we dan ook heerlijk weer in ons warme slaapzakje!
En vandaag wordt ook weer een lekker modderdagje. Lekker even naar het strand, ergens even wat drinken en verder een beetje lezen....het wordt nu tijd voor ontspannen! Morgen volgt de laatste etappe naar Sydney en daar zullen we vrijdag dan ons huisje eens goed schoonmaken want dat moeten we zaterdag inleveren. En het weekend zullen we Sydney nog een beetje beter verkennen. Maandag vliegen we dan terug naar ons tweede thuisland Thailand, voor een welverdiende vakantie...en ook daar hebben we weer heel veel zin in. Dit was dus de laatste update vanuit Australie en volgende week melden we ons weer vanuit het tropische Thailand...opweg naar het einde...opweg naar huis!

Liefs,
Fred en Petra



Donderdag , 25 Mei 2006

Terug "thuis", in het tropische Bangkok genieten we weer van al het Aziatische wat we de afgelopen maanden toch wel een beetje gemist hebben....de chaos, de drukte, de warmte, de stinklucht en het feit dat we het wc papier weer in de prullebak moeten gooien.....fantastisch om weer in Thailand te zijn. Maar afgelopen weekend hebben we nog op een bijzondere manier afscheid genomen van Australie door een aantal dagen met een nicht van mij moeder in Sydney door te brengen. Kortom we hebben weer een lekker weekje achter de rug!
Vorige week donderdag hadden we een lange reisdag voor de boeg....maar wel de laatste lange rijdag in Australie! Om 7 uur zitten we dan ook al in de auto en tijdens de laatste 800 km die we afleggen naar Sydney gebeuren er geen bijzondere dingen. De reis loopt voorspoedig en om 5 uur rijden we de avondspits van Syney in...welkom in de bewoonde wereld! Terwijl we de stad in rijden gaat de zon al langzaam onder en kleurt de bomen in allerlei prachtige tinten rood, geel en oranje. Het is herfst in Sydney en dat is duidelijk te zien...en te voelen! De temperatuur zakt 's avonds zelfs onder de 15 graden en dat is voor ons heel lang geleden. Na een uur komen we aan op de camping en deze ligt midden in Lane Cove Park, midden in de stad. Maar er heerst een geweldige rust en in het donker zoeken we naar ons plekje. Wanneer Speedy weer geparkeerd staat gaan we naar de keuken om een warme hap klaar te maken en na het eten en een warme douche duiken we direkt ons bedje in...het is tenslotte al half negen!
De volgende ochtend worden we door de zon ons bedje uit geschenen, maar dat vinden we niet erg...want wat was het koud vannacht. Dus in het zonnetje warmen we ons een beetje op en ontbijten lekker. Daarna gaan we aan het werk want morgen moeten we de camper inleveren en dat moet schoon gebeuren. Eerst pakken we de rugzakken weer in en alles wat we niet meer nodig hebben geven we aan onze arme Duitse buren. Het zijn drie studentjes die zonder geld in Australie proberen te overleven. Ze zijn blij met al onze left-overs en wij zijn blij dat we er vanaf zijn en dat het een goede bestemming heeft gekregen. Wanneer alles gepakt is gaan we Speedy eens goed oppoetsen en in maanden heeft ie niet zo geglimt. Het is al bijna lunchtijd wanneer we klaar zijn en na een frisse douche gaan we lekker lunchen...de laatste blikjes spagetti worden opgewarmt en we genieten nog even van deze snelle hap. Na de lunch vertrekken we naar de uitgang van de camping want daar worden we door Frida opgehaald. Zij is een nicht van mijn moeder en woont sinds haar 16e jaar in Australie. Inmiddels is ze 65 en heeft in Australie nog nooit bezoek gehad van familie. Wanneer ze uit de auto stapt worden we gelijk met e