Reis met ons mee 2005/2006 - Australië 2

Dinsdag , 11 April 2006

Alweer een week verder....sterker nog...al 10 maanden onderweg. We hebben het al een aantal keer gezegd, maar het lijkt wel of de tijd steeds harder gaat. Toch genieten we nog steeds met volle teugen en hebben we de afgelopen week weer heel wat gezien. We zijn inmiddels weer zo'n 2500 km verder en zitten nu in het hart van Australie; Alice Springs. Al vele male hebben wij gehoord dat het in het binnen land van Australie allemaal op elkaar lijkt. Maar niets is minder waar en vele malen hebben we de afgelopen week de natuur en omgeving zien veranderen. Van heuvelachtig en bebost gebied naar verre, vlakke vlaktes, dorre woestijn gebieden en natuurlijk heel veel rood zand. Kortom, ook in dit grote uitgestorven gebied is genoeg te beleven en te zien. Maar eerst gaan we nog even terug naar vorige week woensdag toen we nog in Adelaide zaten.
Woensdagochtend gaat al heel vroeg de wekker want vandaag hebben we een lange reisdag voor de boeg. Bijna 850 km van Adelaide naar Coober Pedy. Dus om 7 uur gaan we dan ook al op pad en net als we de stad uitrijden krijgen we een sms-je vanuit Nederland. Marieke en Fedor hebben een dochter gekregen met de naam Jetske. En wat nu zo leuk is, de avond daarvoor had ik Mariek een sms-je gestuurd met de vraag of de beeb al geboren is, want dat had ik die nacht gedroomd....krijg ik 3 minuten later een berichtje terug dat de bevalling net begonnen is. Zelfs op 15.000km afstand voelen we precies aan wat er dus gaande is in Nederland! Helaas rijden we nu een heel onbewoonbaar gebied in en hebben we de eerste uren dus geen bereik met de GSM. Dat wordt dus even wachten met bellen. We rijden in rap tempo verder en genieten van de wisselende natuur. Het eerste gedeelte is nog redelijk heuvelachtig met veel bossen maar als we na Port Augusta echt de woestijn in rijden veranderd de natuur langzaam en dit is in een woord samen te vatten; DROOG! En echt met hoofdletters geschreven want het is echt een dorre bende. Toch beleven we in deze droge woestijn nog een aantal kleine hoogte puntjes die dag. Zo zien we enorme roofvogels langs de weg die zich te goed doen aan dood gereden kangaroo's. Ook zien we voor het eerst de beroemde roadtrains en wat zijn dit enorme gevaartes. Grote vrachtwagens met soms wel 4 opleggers. Ze kunnen maar een kant op en dat is recht voor uit. Met een maximale lengte van 50 meter wil je geen bochtje achteruit draaien. Ze rijden vaak met meerdere trucks achter elkaar aan en je moet er wel de tijd voor nemen om deze "treinen" in te halen. Gelukkig is dat niet echt een probleem want de wegen zijn kaarsrecht en je kunt echt kilometers vooruit kijken. En tegemoed komend verkeer dat is er niet veel; gemiddeld zo'n 3 auto's per uur. Het leuke is dat je hier dus ook zwaait naar de mensen die je passeerd....daar moet je in Nederland niet aan denken!!! Ook hebben we een nieuw fenomeen ondekt en dat is het "Wicky-Wave-en". We komen nog wel eens andere Wicked campers tegen en inmiddels zijn wij echt lid geworden van de grote Wicked-familie. En dit betekend dus dat we echt zeer uitgebreid zwaaien, toeteren en met de lichten knipperen....daar kunnen we dan echt weer heel veel lol om hebben! Eind van de middag naderen we Coober Pedy en rondom dit kleine stadje zijn overal enorme opaal mijnen te vinden. Je ziet dan ook duizende hopen zand en puin in de woestijn liggen en er wordt nog steeds heel veel opaal uit de grond gehaald. Wij komen dan ook op een camping terecht dat vroeger een opaal mijn is geweest. Je kan hier met de tent ook eventueel onder de grond kamperen in de oude mijn. Wicky past er helaas niet in dus wij blijven boven de grond en dit is toch wel het meest bijzondere plekje waar we ooit gestaan hebben. Geen stukje groen te bekennen en het is echt alleen puin en gruis wat we om ons heen zien. En als we uitstappen worden we werkelijk belaagt door vliegen. Niet tien of twintig, maar echt honderden. En ze hebben allemaal de voorkeur voor onze neus, oren en ogen. Het is echt ongeloofelijk. Soms zie je van die beelden op tv van mensen in Afrika die overal vliegen hebben zitten.....dat is hier dus precies hetzelfde. Gelukkig hadden we in Adelaide vliegennetjes gekocht en deze doen we over onze hoed en hoofd heen....het ziet er niet uit, maar nu zitten ze in iedergeval niet in al je gaten! Heel veel mensen in Coober Pedy wonen ook onder de grond, niet alleen voor de vliegen maar ook voor de enorme warmte. In de zomer loopt de temperatuur elke dag met gemak op tot boven de 40 graden en onder de grond blijft het lekker koel. Wij zijn hier nu in de herfst en is het maar 25 tot 30 graden....daar kunnen we in Nederland alleen maar van dromen! Aangezien wij ons dus bij een oude mijn begeven kunnen we 's avonds een tour maken door de mijn met de eigenaar van de camping; Rick. Het is een grappige man en hij lacht heel veel om zijn eigen grapjes...maar waar hij het nou de hele avond over gehad heeft, daar zijn we nog steeds niet achter. In iedergeval heeft hij hier al het opaal weggehaald en is daarna een camping begonnen in de oude mijn. Na de tour nemen we nog even een snelle douche. Het water hier is zeer schaars en ons wordt verzocht om zo zuinig mogelijk met het water om te gaan want de laatste regen dateert alweer van september 2005...en dat is aan de natuur wel te zien!? Ook bellen we nog even met de nieuwbakken mama in Nederland en het is heerlijk om weer even met Mariek bij te kletsten. Alles is goed gegaan en op de achtergrond hoor ik Jetske ook nog even een brul geven....en Jetske, Wicky kunnen we niet voor je meenemen maar we beloven een leuk kadootje voor je mee te nemen! Maar je moet nog even geduld hebben.
Donderdagochtend zijn we al weer vroeg wakker en na het ontbijt brengen we een bezoek aan Coober Pedy. Hier doen we eerst even wat klusjes zoals de gastank bijvullen, geld pinnen en de watertanken bijvullen. Dat gaat hier op een bijzondere manier. Er staat een waterpomp, vergelijkbaar met een benzine tank en als je hier $0,20 ingooit kan je 30 liter water tanken. Natuurlijk gaat het mis en spuit ik mezelf helemaal onder, maar met deze warmte maakt dat niet uit. Vervolgens brengen we een bezoek aan een levende legende hier in CP en dat is Crocodile Harry. Deze meneer is vroeger echt een krokodillen jager geweest en woont nu in een grot onder de grond even buiten CP. En niet alleen hield hij van krokodillen jagen....ook van "rokken-jagen" was hij zeer gecharmeerd. In de grot waar hij woont is dus veel kunst te zien, allemaal geinspireerd op het vrouwelijk schoon. En naast alle foto's en beelden van zeer schaars gekleden dames, hangt er door de hele grot heen ook allerlei lingerie aan het plafond. Van bh's tot slipjes, in alle soorten en maten. En terwijl de bejaarde Harry zit te genieten van z'n kopje thee mogen wij rustig zijn hele huis bekijken. Het is te bizar voor woorden en we raken niet uitgekeken. Na een poosje gaan we toch verder en brengen nog een bezoek aan het opaal museum. Hier krijgen we wat meer inzicht in het opaal-gebeuren en langzamerhand beginnen we ook een beetje het verhaal van Rick te begrijpen. In CP is verder een heel bijzonder en duur hotel en hier mogen we even binnen kijken. Een groot gedeelte van het Dessert Cave hotel is onder de grond gebouwd en het ziet er prachtig uit. Vervolgens drinken we nog even een bakkie en gaan weer op weg want er moet nog flink gereden worden vandaag....450km naar het Kulgera Roadhouse. Inmiddels draaien we echt onze hand niet meer om voor zulke afstanden en bijna 5 uur later komen we aan in een dorp waar we worden verwelkomt met het bord: Welkom in Kulgera, 20 inwoners, 20.000 schapen en 2 miljoen vliegen! Het moge duidelijik zijn....ook hier gaan onze vliegennetjes weer op. Gelukkig gaat de zon bijna onder en dan verdwijnen deze rotbeesten weer. En over rotbeesten gesproken....terwijl ik heerlijk even op de wc zit zie ik op het plafont opeens een echte vogelspin. Heb ik dat weer. Iedereen die we tegen komen hier in Australie beweren nog nooit een slang of een spin gezien te hebben en hier zie ik zo'n groot, harig geval van 15 cm groot. 's Avonds douche ik dan ook maar bij de mannen...held!
En als ik vrijdagochtend wakker wordt heb ik een groot dilemma; ga ik weer naar de wc of blijf ik nog even knijpen. Eigenlijk wil ik die spin helemaal niet meer zien...maar ja, als hij er niet meer zit....waar zit ie dan wel? Mijn blaas laat me geen keus en ik ga toch maar naar de wc...en natuurlijk is het beest in geen velden of wegen te bekennen. Met m'n schoen wip ik de wc bril omhoog en gelukkig zit er niets onder. Snel plassen en weer wegwezen! Deze morgen toeren we nog 300 km verder en voor de lunch komen we in Yulara aan. Dit is niet meer dan een touristen resort in de omgeving van Ayers Rock. Hier bespreken we eerst een plekje op de camping en eten even wat en daarna gaan we het natuurwonder bekijken; de Ayers Rock! En van verre zien we de Ayers Rock al liggen. Het land is hier volkomen plat, dus zo'n grote markante rots...daar kijk je niet zo snel overheen. En al hebben we al heel wat foto's gezien....in het echie is het toch wel heel imposant. Maar voordat we echt naar de Ayers Rock gaan, rijden we naar de Olga's en dat is het tweede natuur fenomeen hier. Niet een grote rots zoals de Uluru (dit is de Aboriginal naam voor de Ayers Rock), maar de Olga's zijn opgeboud uit meerdere rotsen. De Aboriginal naam van de Olga's is Kata Tjuta en dit betekend zoiets als "vele hoofden". Het gebied rondom de Uluru en Kata is zeer heilig voor de oorspronklijke bewoners van dit land; de Aboriginals. Wij maken een wandeling tussen de rotsen van de Kata door en we hebben een prachtige lichtinval omdat we hier aan het einde van de middag zijn. We zijn hier niet alleen en we worden weer vergezeld door miljoenen vliegen. Inmiddels zijn we dus zeer vertrouwd geraakt met onze vliegennetjes! Nadat we de Kata van alle kanten hebben bekeken rijden we terug naar de Uluru. Hier parkeren we Wicky op een prachtig plekje en gaan even lekker rustig zitten... voor zover dat kan met al die vliegen. En terwijl wij genieten van een wijntje en een bordje spagetti uit blik gaat de zon langzaam onder en kleurt de Uluru echt in vele tinten oranje en rood. Een prachtig spectakel. Als de zon helemaal onder is rijden we terug naar de camping waar we al vroeg ons bedje induiken want morgenochtend willen we ook de zon zien opgaan bij de Uluru.
En dus gaat om even voor 6 de wekker al. We hebben besloten om maar later te ontbijten en nadat we wat kleren hebben aangetrokken rijden we weer naar de Uluru. Natuurlijk zijn we ook nu niet de enige en de hele camping is dan ook al in rep en roer. Iedereen komt hier natuurlijk voor hetzelfde. Aangekomen bij de Uluru worden we geconfronteerd met een stukje Aziatische organisatie. Een complete Japanse bus zit keurig in een rijtje, op klapstoeltjes te genieten van een ontbijtje terwijl ondertussen de zon opkomt. De meeste Japanners "doen" Australie in 10 dagen...dus alle tijd wordt nuttig besteed! Het is echt een komisch gezicht en we krijgen bijna de neiging om er tussen te gaan zitten. Het valt niet mee om een goed plekje te vinden, maar 3 minuten nadat de zon op is gekomen zijn de meeste bussen alweer vertrokken en kunnen wij in alle rust genieten van het prachtige kleuren-schouwspel wat de Uluru weer veroorzaakt. Nadat wij weer te veel foto's hebben gemaakt rijden we een stukje verder en vinden weer een mooi plekje om te ontbijten. Na het ontbijt maken we ons klaar voor een wandeling rondom de Uluru en deze laat ons in 3 uur tijd alle mooie details van dichtbij zien. Veel stukken zijn zeer heilig voor de Aboriginals en men vraagt dan ook om van deze heilige plaatsen geen foto's te maken. Zo vragen ze ook om de Uluru niet te beklimmen omdat dit een soort altaar voor ze is. Toch zijn er genoeg mensen die dit verzoek in de wind slaan en toch de tocht omhoog maken. Nadat wij wederom genoten hebben van al het natuurgeweld hier gaan we weer op pad. We rijden weer "even van Groningen naar Maastricht" om dus een aantal uur later aan te komen in King's Canyon. Onderweg beleven we nog een klein diepte punt. Hier in de outback zijn benzine stations zeer schaars en vaak moet je dus bij elke benzine station tanken. Zo komen we bij Curting Springs terecht en deze mensen buiten de reizigers echt uit. Ze durven wel $1,71 voor een liter benzine te vragen. Normaal is dat in de steden ongeveer $1,30 en wat verder in de outback $1,50. Dit is dus echt te schandalig voor woorden. Maar we hebben geen keus en gooien Wicky weer vol. Fred berekend even later dat Wicky dus "1 biertje" in 10 kilometer oprijd...en aangezien hij al een poos geen biertje opheeft omdat het hier in Australie wel heel erg duur is, kan hij Wicky wel even schieten! Hij elke dag maar aan de goedkope wijn terwijl die stomme auto met gemak voor $100 wegzuipt. Maar Wicky brengt ons uiteindelijk weer waar we naar toe willen en aan het einde van de middag komen we in King's Canyon aan. Hier vinden we weer een heerlijk plekje op de camping tussen de bomen en de papagaaien en de rest van de middag en avond relaxen we lekker een beetje.
Ook zondagochtend gaan we weer vroeg op pad en rijden naar de ingang van de King's Canyon. Hier gaan we een wandeling maken die ons eerst naar boven voert en daarna langs de hele kloof laat lopen. Het eerste gedeelte is dan ook zeer stijl en in rustig tempo klimmen we naar boven. Ondanks dat het nog zeer vroeg is, loopt de temperatuur al aardig op en de 4 liter water die we bij ons hebben slinkt snel. Boven aangekomen volgt een prachtige wandeling door een zeer rood en rotsachtig gebied. Zo nu en dan komen we bij de rand van de kloof en hebben we een geweldig uitzicht over de gehele kloof beneden ons. Halverwege de kloof is er een soort kom en in deze kom staat wat water. En om dit water heen staan vele bomen en palmen. Dit stukje wordt dan ook de Hof van Eden genoemd. Ook hier weer een verrassend stukje natuur. Op de weg terug zien we heel veel verschillende salamanders in de meest mooie kleuren, en Fred heeft weer heel wat aan te kruisen in zijn boekje over het Australische wildleven. Als we weer beneden zijn besluiten we ook nog een stukje de kloof in te wandelen om zo een totaal beeld van dit natuurwonder te krijgen. Rond lunchtijd zijn we weer terug bij Wicky en lunchen we wat. Daarna gaan we weer opweg en rijden we naar een roadhouse waar we de komende nacht zullen slapen. Als we daar aan het einde van de middag aankomen worden we echt belaagd door de vliegen en zelfs in de camper krioelt het er van. Ik vlucht uiteindelijk naar de douche en kom daar het eerste uur niet meer uit vandaan. Fred volgt mijn voorbeeld op en we zijn dan ook blij dat de zon weer ondergaat. Je zou er bijna een rot humeur van krijgen. Steeds maar dat gezoem om je hoofd en dat gekrioel op je lijf...grrr!?
Maandag gaan we opnieuw verder en deze keer rijden we naar Alice Springs, de grootste stad in het hart van Australie. Onderweg zien we voor het eerst wilde camels langs de weg en natuurlijk stoppen we daar even voor. Rond een uur of elf komen we in AS aan en hier brengen we eerst een bezoek aan de beroemde Flying Doctors. We krijgen eerst een uitleg over de radiokamer en kunnen daar gelijk een kijkje nemem. In de radiokamer hangt een grote kaart waarop het gehele gebied staat aangegeven die de Flying Doctors verzorgen. Het gebied wat ze vanuit AS verzorgen is zo groot als Engeland en beslaat een straal van meer dan 600 km. Op de kaart staan allemaal rode, blauwe en gele stippen en deze geven aan dat er een landingsbaan is. De rode en blauwe stippen zijn onverharde landingsbanen en de gele stippen zijn verharde landingsbanen. De rode en de gele stippen geven aan dat de landingsbanen tevens verlicht kunnen worden zodat er ook in het donker geland kan worden. Een aantal dagen geleden hebben wij ook over een stuk weg gereden dat gebruikt wordt als landingsbaan. De weg is hier wat breder en aan het begin en het einde loopt een soort zebrapad dat dus de landingsbaan aangeeft. Verder hangt er in de radiokamer ook een bord met de namen van de vier vleigtuigen die ze hier tot hun beschikking hebben en vandaag zijn er twee vleigtuigen in de lucht. Op het bord wordt precies aangegeven wanneer het vliegtuig waar naar toe vertrokken is, wie de piloot en de verpleegster zijn en of er een dokter mee is. Verder zijn er speciale code's die aangeven wat ze gaan doen. Zo kan het zijn dat ze ergens spreekuur hebben in de outback of dat er een zieke opgehaald moet worden. Vanmorgen was er een vlucht met een code C2, wat betekend dat er een ernstig ziek iemand opgehaald moet worden, maar dat deze niet in levensgevaar is. C1 betekend dat de situatie kritiek en levensbedrijgend is. De Royal Flying Doctor Service is niet zo zeer een ziekenhuis maar meer een soort "huisartsenpraktijk". De meeste problemen worden telefonisch opgelost en de dokter bepaald wanneer er een vliegtuig naar toe gaat en waar de patient naar toe gebracht wordt. Als er specialistische hulp nodig is kan een patient dus zelfs naar Adelaide gevlogen worden. Momenteel zijn er 23 basissen over heel Australie en zij bestrijken 2/3 van het gehele land. Het is allemaal zeer informatief en leuk om hier even een kijkje te mogen nemen. En op deze manier wordt het leven in de outback iets minder gevaarlijk. Als we alles gezien hebben drinken we nog even een bakkie in het cafe bij de Flying Doctors en omdat er weer de meest goddelijke, zelfgemaakte taarten staan nemen we er beide eentje! Daarna brengen we Wicky even naar de garage want die krijgt hier in AS een check-up. Er zijn twee plaatsen in Australie waar Wicked een garage heeft en als je deze plaatsen aandoet moet je verplicht langs voor een beurt. Dus vandaar dat Wicky even nagekeken wordt. Wij brengen ondertussen een bezoek aan The School of the Air en hier krijgen we uitleg hoe kinderen in de outback les krijgen. Dit gaat allemaal via de radio en het internet. De kinderen hebben thuis een soort klaslokaaltje en hier in AS zitten twee radiokamers van waar uit de leraren les geven. 3 dagen per week hebben de kinderen dus via de radio les met hun gehele klas, verspreid over het hele land. Verder hebben ze een uur prive les met de leraar via de radio en eens in de zoveel tijd brengt de onderwijzer een bezoek aan de kinderen. Verder komen de kinderen 4 keer per jaar een week naar AS waar ze dan een week "echt" naar school gaan. Dit zijn dus de enige momenten dat ze hun klasgenoten in levende lijven zien en deze weken staan dan vaak ook in het teken van sport en spel. Verder hebben ze thuis een hulp-leraar en dit is meestal de moeder of een soort au-pair die er op toe kijkt dat de kinderen goed hun lessen volgen. Ook krijgen de kinderen steeds een soort lessen pakket opgestuurd en hier zitten voor 10 dagen lessen en boeken in. Dit complete pakket moet later weer terug gestuurd worden en wordt dan door de leraar nagekeken. In het centrum hangt een groot bord en op dit bord staan de foto's van de kinderen die in een klas zitten. Verder staat erop waar ze wonen, hoever dit vanaf AS is, hoe oud ze zijn en in welke klas ze zitten. Momenteel zijn er elf klassen die op deze manier les krijgen en dit is verdeeld over de groepen 0 tot 8. Pas nu pas beseffen we hoe enorm dit land is en hoe onbewoont het midden gedeelte is. Er zijn kinderen die wel 700 km van school wonen! Ook hier is het weer erg leuk om een kijkje te nemen, alleen is er vandaag helaas geen school want ook hier is het paasvakantie. Nadat we alles gezien hebben gaan we Wicky ophalen en rijden we naar de camping. Hier lezen we de rest van de middag nog wat en genieten van het feit dat hier bijna geen vliegen zijn! Heerlijk!!!
En vandaag is weer even een klusjes- en oplaaddag. De was wordt weer gedaan, boodschappen worden weer aangevuld, de website wordt weer bijgewerkt en verder relaxen we nog even een beetje. De komende dagen gaan we weer lekker toeren en rond de pasen hopen we dan weer 1500 km noorderlijker te zitten, in het tropische Darwin. Op naar de krokodillen en de gevaarlijke slangen!!!

Liefs,
Fred en Petra


De "Week van Wicky"

O, en wat heb ook ik weer veel te vertellen. Die twee laten me toch hard werken. De afgelopen week heb ik wel ruim 2300 km gelopen...en dan vinden ze het raar dat ik zoveel drink. Maar het is ook een beetje hun eigen schuld. Want terwijl ze mij nou lekker in een rustig tempo van 90/100 km per uur laten rijden....nee hoor, ze gebruiken me als een Formule-1 wagen! Het is zelfs zo erg dat we op een gegeven moment harder gingen dan 120 km per uur. En dat kan mijn meter echt niet aan want dan valt hij om. Bij 110 km per uur staat mijn meter overeind, maar als hij over dat punt heen gejaagd wordt dan valt hij om naar de andere kant en komt hij niet meer overeind. Dus nu moeten ze het doen zonder snelheidsmeter....mag hopen dat er snelheidsboetes volgen!!! En door het harde rijden is ook mijn buitenspiegel al lam geraakt, want tja...al die wind daar win ik het niet van! Dus ook mijn buitenspiegel kunnen ze niet meer gebruiken. Ik zie de toekomst soms best wel een beetje somber te gemoed want we hebben nog 8000 km samen voor de boeg. Ik wil niet weten wat er daarin nog allemaal mis kan gaan. Maar gelukkig kan ik af en toe ook wel heel erg hard om ze lachen...je moet die twee idioten zien zitten als ik een broertje of zusje tegen kom. Gaan ze zitten zwaaien, lachen, toeteren en knipperen...het is gewoon te zot voor woorden. En wat ze toch elke ochtend en avond aan het doen zijn...ik weet het niet?! Maar dan hoor ik allerlei gerommel en gestommel....een bed opmaken is toch niet zo moeilijk! Of zullen ze aan ochtend en avond gymnastic doen? Ik wil het eigenlijk allemaal niet weten!

Wicky de Wicked-camper



Woensdag , 19 April 2006

Hier weer het volgende verhaal vanuit het zeer warme Australie...en wat hebben wij weer een week achter de rug. Aangezien dit echt de week van Wicky was zal ik het zeer kort houden zodat Wicky alle ruimte heeft om haar verhaal te doen. Dus daarom van ons wat kleine hoogte- en dieptepunten en daarna Wicky haar verhaal....!
Zo hebben wij onder andere een bezoek gebracht aan de Devil's Marble"s. Midden in het centrum van het grote Australie bestaat de natuur hoofdzakelijk uit zand en stenen, in allerlei vormen en maten. De Aboriginals hebben een aantal van die bijzondere steenformaties tot heilige plaatsen benoemt. Zo ook de Devil's Marble's. En als brave touristen bezoeken wij die dan ook. Maar na al het natuurgeweld bij de Uluru is het moeilijk om onder de indruk te raken van een aantal zeer grote en rode "hunnenbedden". Maar niet alles kan even geweldig zijn.
Verder had ik nog een persoonlijk hoogte puntje want na 10 maanden heb ik eindelijk eens met al m'n vriendinnen gebeld. Zij waren bij elkaar voor een gezellig avondje en zo'n moment wil ik natuurlijk niet missen. Maar aangezien wij toch in een andere tijdszone leven betekende dat ik daar voor wel om 5.30 uur mijn bed uit moest....en wat zeggen ze dan als eerste; "Goh, wat klink je anders, zo duf" ....ja, hallo, ik ben net wakker! Maar het was heerlijk om weer even bij te kletsen met iedereen en natuurlijk gaat de tijd dan veel te hard en bedenk je later dat je nog van alles vergeten bent te vragen. Maar nog 2 maandjes en dan hebben we weer alle tijd om bij te kletsen. Fred was zo lief om op dit vroege tijdstip met mij mee te lopen naar de telefooncel en dit was toch echt geen overbodige luxe. In het centrum van Australie zijn er toch behoorlijk wat problemen met de Aboriginal. Zij leven tussen twee culturen en doen momenteel niets anders dan een soort uitkering opstrijken die ze vervolgens spenderen aan drank en drugs. Dit zorgt voor veel overlast in de dorpen in Midden Australie en het is zelfs zo erg dat er hele gebieden zijn waar dus geen drank verkocht wordt. Verder zwerven deze mensen dag en nacht over straat en zelfs zo 's morgens vroeg is het erg druk met dronken mensen die rondzwalken. Ik ben dan ook erg blij dat Fred even is mee gegaan en zelfs met ons tween voelen wij ons niet echt heel veilig. Maar voor je vrienden moet je toch wat over hebben!
Verder hebben wij een zeer bijzondere nacht beleefd in het Kakadu NP. Na een lange dag rijden kwamen wij aan in het tropische Kakadu NP. Het leefgebied van 38% van de flora en fauna wat in Australie voorkomt...en dan hebben we het over krokodillen van 7,5 meter lang, 8 van de meest gevaarlijke en dodelijke slangen ter wereld, allerlei vreselijke spinnen en over de muskieten nog maar te zwijgen. Dan vraag je je af; wat doe ik hier eigenlijk en moet ik dit echt leuk vinden? Maar goed, een beetje spanning en avontuur maken het reizen wel extra leuk, dus vandaar. Nadat wij ons op een bushcamping geinstaleerd hebben trek ik weer eens een blik spagetti open en genieten we van een prachtige zonsondergang. Maar met de tijd dat de zon onder gaat komt de bush tot leven en we horen van allerlei rare geluiden. Zo komt er opeens een dingo even een kijkje nemen of er nog wat eten te halen valt. En al ziet deze hond er op het eerste gezicht best aardig uit....het blijft een wilde hond en daar wil je geen ruzie mee. Fred besluit maar een vuurtje te gaan maken en ik blijf dicht bij hem in de buurt. Ondertussen worden we echt lek gestoken door de muskieten en echt niets helpt. Uiteindelijk besluiten we maar binnen in de camper te gaan zitten maar aangezien het nog steeds boven de 25 graden is en zeer vochtig veranderd de camper al snel in een sauna. Een deur of ramen open zetten kan ook niet want dan kan er van alles naar binnen komen en dat willen we ook niet. Even doorbijten maar dus. Inmiddels gutst het zweet van onze lijven af en met een handoek drogen we ons zo nu en dan maar even af. Verder gebruiken we de handoek ook als vin en draaien we om de beurten even een paar minuten met de handoek rond, zodat er wat verkoeling ontstaat...helaas maar tijdelijk! Dit gaat vast een lange nacht worden. We blijven beide maar zo stil mogelijk liggen en hopen dat we toch nog ergens in slaap vallen. Ondertussen wemelt het in de camper inmiddels ook van de muskieten en ik ben nu echt zeer bedreven in het doden van muskieten. Toch als het inmiddels 3.30 uur is zijn we het beide aardig zat en besluiten maar even een lekker bakkie te gaan drinken...warm hebben we het toch al. Als ik Fred even later de handoek geef om zichzelf weer eens af te drogen maakt hij een geniale opmerking; "Nee, die vieze handdoek hoef ik niet meer, ik gebruik mijn boxershort wel" ....en die is echt lekker schoon, want die heeft hij al twee dagen om z'n zweterige kont zitten!!! Ondanks de vreselijke nacht kunnen we er beide nog hartelijk om lachen. Uiteindelijk gaan we weer liggen en vallen toch nog een paar uur in slaap. Maar als we wakker worden lijkt het wel of we beide waterpokken hebben want we zitten onder de rode bulten. Alleen Fred al heeft 131 muggenbulten op z'n benen en dan hebben we die op z'n armen en rug nog niet geteld....we schatten in dat we samen toch goed zijn voor zo'n 500 muggenbulten en dat we beide toch minstens een liter bloed moeten missen....wie beweert dat reizen altijd geweldig is? Toch beginnen we die ochtend met een heerlijk boottochtje over de Yellow River. Deze rivier staat bekent om z'n grote concentratie krokodillen maar door het hoge water zijn ze helaas niet te zien. Ze liggen lekker verstopt in de kleine poeltjes die hier genoeg aanwezig zijn en waar wij met de boot niet kunnen komen. Toch zien we genoeg andere dieren waaronder vele prachtige, kleurige en grote vogels. Toch besluiten we Kakadu NP te laten voor wat het is en ons heil te gaan zoeken in de stad Darwin. Als we 's middags die kant oprijden zien we voor het eerst ook slangen. Gewoon liggend op de weg en wij rijden daar dan met een sneltreinvaart overheen. Zoals geleerd, kijken we daarna braaf in onze achteruitkijkspiegel om te zien of de slang er nog ligt want het zou kunnen dat deze zich vast slaat onder de auto en dat wil je niet hebben. Stap je rustig uit de auto en dan wordt je van ondere aangevallen...daar moet je toch niet aan denken?!
Darwin is de meest noordelijke stad van Australie en heeft een zeer tropisch klimaat. Het ligt ook zeer dicht bij Indonesie en dit verklaart dus ook de enorme luchtvochtigheid....het is er gewoon "Aziatische warm" zoals wij dat noemen! Een prima plek dus om even een paar dagen bij te tanken. Want in de 10 dagen die wij inmiddels vanuit Adelaide gereisd hebben, hebben we 4300 km gereden....zeg maar 2x heen en terug naar Zuid-Frankrijk!? En dat blijft gewoon een pokken eind. Dus de dagen vullen zich dan ook met lezen, een beetje zonnen, lekker even een baantje trekken in het zwembad en zo nu en dan ergens een hapje eten...kortom, even lekker "vakantie"! Verder beld Fred nog even met het thuisfront en eten we chocolade paashazen, maar dit valt niet mee. Overdag stijgt de temperatuur met gemak naar de 38 graden en daar kunnen die paashazen niet zo goed tegen...snel opeten dus! Maar daar hebben wij geen moeite mee!!!
En dit waren wel de hoogte- en diepte punten van onze week...heel veel gereden dus en zo nu en dan wat dingen meegemaakt. Dit is wel een korte samenvatting van hoe het reizen in Centraal Australie is. De afstanden zijn echt enorm en inmiddels rijden we bijna elke dag even van "Amsterdam naar Parijs". Maar toch is er onderweg genoeg te zien en genieten we nog steeds..ondanks de problemen die wij met Wicky hebben gehad. Dus we gaan maar snel verder met.....

De "Week van Wicky".....
O,o,o....wat heb ik een week achter de rug! Ik heb wel geleerd wie m'n vrienden zijn en die twee hebben echt heel goed voor mij gezorgt. Het begon al vorige week toen we nog in Alice Springs waren. Als ik hier langs kom moet ik altijd even langs de garage voor een check-up. Maar die twee kerels die daar werken dat zijn echt "boeren", snappen helemaal niets van auto's....en al helemaal niets van Wicky's. Maar die Petra, dat is me een bijdehande zeg....had al een heel lijstje klaar met dingen die gemaakt moesten worden. M'n buitenspiegel was kapot, de ruitenwisser werkte niet meer, m'n snelheidsmeter was al overleden en de laatste dagen liep de temperatuur van m'n moter ook steeds op. En m'n achterbanden hadden ook echt hun beste tijd al gehad. Dus Petra gooide al haar charmes in de strijd en ik had echt goede hoop dat al mijn gebreken nu eindelijk eens gemaakt zouden worden door die twee pummels. Maar zodra Fred en Petra weg waren gebeurde er niet veel meer dan wat ze altijd doen...alleen even de olie en het water controleren en bijvullen en m'n bandjes oppompen. Ik was er al weer bang voor. Maar wat kan ik doen? Eind van de middag komen m'n baasjes me weer ophalen en zien na een paar seconde al dat er niet veel gebeurd is. Verder krijgen ze nog wel een veeg uit de pan van de twee monteuren dat ze beter de olie en het water in de gaten moeten houden want er zit waarschijnlijk een klein lekje in!? De ogen van Petra werden zo groot als schoteltjes en gelukkig liet ze zich niet afschepen.
Dus de volgende dag brengen we nogmaals een bezoekje aan de garage maar die gasten daar zijn echt zeer lui en dom en vertellen alleen dat het maar een heel klein lekje is en dat het verder geen kwaad kan. Na dit bezoekje gaan we toch op pad en na een paar uurtjes rijden krijg ik even rust. Fred en Petra checken even m'n olie pijl, maar de kleine lek is echt niet zo klein en inmiddels ben ik alweer twee liter olie verloren. Gelukkig hebben ze wat olie bij zich en vullen me weer een beetje bij. Ze besluiten gelijk niet langer bij Devil's Marble te blijven en door te rijden naar Tennant Creek om mij weer naar een garage te brengen. In Tennant Creek aangekomen gaat die bijdehande meid weer met Wicked campers bellen en deze proberen haar af te schepen met het verhaal dat ze niet moet panieken en gewoon mij steeds bij moeten laten vullen. Gelukkig trapt ze daar niet in want de volgende plaats ligt 300km verderop en daartussen is echt helemaal niets en kunnen ze zelfs niet bellen. Ondertussen heeft Fred nog even naar mij gekeken en ziet nu ook dat er zelfs olie op m'n achterklep zit. Uiteindelijk krijgen ze Wicked campers zo ver dat ze naar een garage kunnen gaan. Helaas is het niet zomaar een lek die ik heb en de monteur kan het niet vinden. Hij vraagt om morgen maar terug tekomen want dan heeft hij meer tijd....hopen dat het wel lukt!
En zo gaan we een dag later dus weer op pad...naar de garage! En terwijl die twee echt heel geduldig 5 uur wachten in de garage ontdekt de monteur ondertussen waar mijn lek zit. Ik ben natuurlijk niet de allerjongste meer en een rubber ring is inmiddels zo hard geworden dat de olie er dus aan alle kanten uitspoot. Gelukkig is de nieuwe ring wel verkrijgbaar hier en kunnen we aan het einde van de middag weer verder. Ik had toch wel een beetje medelijden met die twee....zitten ze daar de hele dag op hun stoeltjes in een achteraf-garage in Tennant Creek. Maar gelukkig is dit probleem ook weer verholpen en kunnen we verder.
Helaas was de lekkende olie niet het enige probleem, want ook mijn radiator heeft echt z'n beste tijd gehad. Gelukkig checken Petra en Fred elke ochtend m'n waterpijl en zien al snel dat de lek in mijn radiator ook groter aan het worden is. Ik begin echt een beetje op te raken. Het wordt misschien wel tijd dat ik een poosje rust krijg....maar goed, die twee hebben nog grote plannen voor de komende weken. Ik hou m'n hart een beetje vast?! Gelukkig bereiken we zonder al te veel problemen Darwin en hier krijg ik eerst een paar dagen rust. Maar helaas verhelpt dit nog steeds mijn lekkende radiator niet en alle andere dingen die het nog steeds niet doen. Al een paar keer heb ik die twee horen praten over het bejaardentehuis....en ik moet eerlijk bekennen....dat klinkt toch echt zo slecht nog niet. Na 420.000km heb ik toch m'n beste tijd wel gehad en het wordt nu echt tijd om te gaan genieten van andere dingen. Lekker een bakkie drinken met andere bejaarden Wicky's en een beetje in de zon staan...Darwin is daar wel de ideale plaats voor. Dus nadat we nog een paar dagen in alle rust van elkaar hebben genoten hebben zij mij gisteren naar het bejaardenhuis gebracht. En die twee hebben echt een geweldig plekkie voor mij uitgezocht. Heerlijk aan een rustige weg, met veel andere bejaarden auto's om mij heen en genoeg palmbomen om zo nu en dan even in de schaduw te staan....kortom, een prima plek om mijn oude dag te slijten. Gelukkig hebben Fred en Petra na zware onderhandelingen weer een lekkere, jonge frisse camper meegekregen met de naam Speedy. En ik hoop dan ook dat zij nog een fijne reis voor de boeg hebben. Nou, dit was dan mijn laatste verslag. Ik ga lekker genieten van m'n oude dag en vond het heel fijn dat jullie allemaal zo met mij meeleefde....en als jullie ooit Darwin eens bezoeken kom dan nog even een kijkje bij mij nemen!!!
O ja, nog even voor de nieuwgierige onder jullie...ik heb inmiddels ontdekt wat zij toch elke ochtend en avond aan het doen zijn in die camper.....het is echt niet wat jullie denken....ze zijn gewoon het bed aan het opmaken of opruimen! Maar soms doen ze daar wel heel lang over?!

Wicky de Wicked-camper



Dinsdag , 25 April 2006

Alweer een week verder, alweer 1600km verder....en helaas alweer wat dichter bij ons eindstation. Al maanden roepen we; "wat vliegt de tijd", maar het lijkt wel of de tijd nu voorbij raast....net als de cycloon Monica, die momenteel boven onze hoofden blaast! Inmiddels hebben we de Stuwart Highway verlaten, nadat we 3200km van zuid naar noord zijn gereden, en weer 1000km terug naar het zuiden, naar de afslag van de Barkley Highway....op weg naar de Oostkust! En wat een vrienden hebben wij gemaakt langs de Stuwart Highway. Zo hebben we kennis gemaakt met John, Adrian, Brian, Andrew, Jake en Shaine. En deze vrienden hebben allemaal een aantal dingen gemeen. Zo zijn het allemaal mannen, ze zijn allemaal automonteur en ze hebben allemaal aan Wicky of Speedy gewerkt. Want geloof het of niet. Nadat wij vorige week Wicky naar het bejaardentehuis hebben gebracht en een jonge frisse Speedy hebben opgehaald.....belanden we na een dag weer bij een garage, dit keer met een kapotte radiator!? Dus snel naar vorige week donderdag, toen alle ellende opnieuw begon....!
Donderdagochtend gaan we al vroeg op pad. We hebben niet een hele lange reisdag voor de boeg en zijn van plan naar het 400km verderop gelegen Mataranka te rijden voor een bezoekje aan een thermale pool. We gaan lekker op weg maar moeten wel een beetje wennen aan Speedy. Hij heeft namelijk een schakelbak en dat zijn we de afgelopen maanden niet meer gewend. Steeds hebben we lekker met een luie automaat gereden. Gelukkig zijn we al helemaal gewend aan het links rijden en het links schakelen leren we dan ook zo. Helaas loopt de schakelbak niet zo soepel en af en toe lijkt het alsof we de gehele pook eraf trekken of duwen. Maar aangezien we de meeste tijd toch in de vijfde versnelling zullen rijden, hopen we dat we toch heelhuids Sydney zullen bereiken. Verder komen we er al snel achter dat Speedy niet zo dorstig is als Wicky en Fred begint alweer een beetje te glimmen want dat betekend dat er voor hem waarschijnlijk wel weer een biertje in zit! Alleen is er een meter die mij zorgen baard en dat is de temperatuurmeter. Deze loopt namelijk al heel snel op en nadat we een uur gereden hebben staat deze echt tegen het hoogste punt aan. Maar we kunnen niet veel want we rijden weer door de Outback en de eerst volgende plaats die we tegenkomen ligt 100km verderop. We blijven dus maar rustig doorrijden en na nog een uur bereiken we Pine Creek. Hier tanken we eerst even en als we verder willen rijden begint er een flink alarm te gillen. Na al onze problemen met Wicky zijn we beide al aardige doe-het-zelf-monteurs geworden en we laten eerst de moter even afkoelen en zien daarna al snel dat de radiator half leeg is. We vullen deze maar weer aan en gaan voor de zoveelste keer maar weer eens bellen met Wicked Campers. Deze sturen ons weer door naar een garage en gelukkig is er een, in dit dorp met 350 inwoners. Maar een garage betekend in dit land niet altijd gelijk hulp. Want de monteur ziet wel dat de radiator lek is, maar heeft geen onderdelen om ons te helpen. Hij adviseerd ons om verder te rijden naar Katharine, waar meer garage's zijn. We vullen de radiator nog maar eens bij en rijden in rustig tempo verder naar het 100km verderop gelegen stadje. De meter blijft gelukkig redelijk op pijl en zonder al te veel kleerscheuren bereiken we Katharine. Hier gaan we op zoek naar een garage maar dit valt niet mee. De eerste garage heeft geen monteurs, dus kan ons niet helpen.....hoe deze man z'n geld verdiend begrijpen we nog steeds niet! De volgende drie garage's hebben het erg druk en kunnen ons maandag pas helpen en dan is het nog maar de vraag of zij de onderdelen hebben....wat is dit voor een land??? We bellen maar weer eens met Wicked, en zij sturen ons door naar de AANT...zeg maar de ANWB van Australie. Gelukkg wordt er hier direct naar Speedy gekeken en er wordt een geblokkeerde radiator geconstrateerd. Maar aangezien het inmiddels half vijf is, mogen we morgen om acht uur terug komen. Er zit niets anders op dan een plekje op een camping te zoeken en lekker nog een beetje van de dag te genieten...het is tenslotte prachtig weer, de zon schijnt, er waait een lekker windje en we zijn nog steeds op reis. Zo gezegt, zo gedaan. Op de camping instaleren we Speedy en duiken daarna lekker nog even het zwembad in, genieten van de ondergaande zon, een heerlijke bord "spagetti-uit-blik" en een warme douche. Morgen weer een nieuwe dag!
En die dag begint al heel vroeg want we moeten tenslotte om 8 uur bij de garage zijn. Nu waren we toch al vroeg wakker want de hele nacht zijn we een beetje gepest door een paar muggen die met ons kwamen spelen. Dus na een rustig ontbijt, waarbij we beide nog lekker duf voor ons uit zitten te staren, gaan we om even voor 8 naar de garage. Helaas ligt deze garage ver buiten het dorp en de bewoonde wereld en zit er voor ons niets anders op om bij de garage te wachten. Keurig om acht uur melden we ons, maar het blijkt dat de monteurs hier zeer variabele werktijden hebben. Ze komen wanneer ze zin hebben en het is dan ook al negen uur voordat er iemand eens naar Speedy gaat kijken. Wij nestelen ons maar onder een paar grote bomen met een goed boek en wachten rustig af. Na een uurtje zien we dat de radiator eruit gehaald is, maar vervolgens gebeurd er weinig. Toch blijven we heel rustig wachten, maar als het inmiddels twaalf uur is, wint mijn ongeduldigheid het toch en ga ik eens vragen hoe lang het nog gaat duren. Het blijkt dat de radiator naar een ander bedrijf is gebracht en daar wordt deze schoongemaakt. En wanneer de radiator terug komt zullen ze deze er gelijk inzetten. We gaan dus maar weer rustig zitten en lezen verder. Uiteindelijk wordt om drie uur de radiator terug gebracht en twee uur later zit deze er weer keurig in. We kunnen weer verder. Maar aangezien de dag al aardig voorbij is besluiten we maar om nog een nachtje in Katharine te blijven en morgen verder te rijden. De zon gaat hier om half zeven al onder en in de donker wil je hier niet door de Outback rijden. Er bevinden zich dan vaak veel kangaroo's op de weg, en daar wil je geen aanrijding mee krijgen. We rijden dus weer terug naar dezelfde camping en genieten wederom van een verkoelende duik in het zwembad, een warme hap en een hete douche!
En wat een lange nacht hebben we daar weer gehad. Opnieuw werden we geplaagt door muggen en ondanks dat we inmiddels al aardige "muggenverdelgers" zijn, leek het wel of er steeds een nieuw blik muggen werd opengetrokken. Ik heb uiteindelijk m'm heil maar gezocht onder een paar dikke dekens, zodat ze er niet doorheen konden prikken. Maar Fred vond dat bij een temperatuur van 23 graden (s' nachts!!!) een beetje te ver gaan. De volgende morgen zit zijn hele rug dan ook vol met ontelbaar veel bulten. En zagen zijn benen er al "verrot" uit...z'n rug oogt nu niet veel beter. Er zijn hier waarschijnlijk weinig mensen met bloedgroep O-negatief...want de muggen lusten hem rauw! Toch blijft het een raadsel waar die muggen toch allemaal vandaan kwamen, want we hebben de deuren en ramen niet echt opengehad. We hebben het idee dat ze gewoon door de roosters heen komen. Om eens goed wakker te worden beginnen we maar met een bord warme pap en daarna ruimen we onze spullentjes weer op. En terwijl ik alles een beetje aan het opruimen ben, zie ik opeens dat het raam aan de voorkant helemaal openstaat.....dit verklaard het "blik" muggen van vannacht, want deze hadden dus gewoon vrij toegang tot onze "warme lijven". Als Fred terug komt uit de keuken vandaan vertel ik hem dat ik heb ontdekt waar de muggen vandaan kwamen....ik laat hem het open raam zien, maar hij kan er niet echt om lachen. Gisteravond hebben we wel gekeken of alle ramen dicht waren, maar als een raam helemaal openstaat dan zie je dat niet echt in het donker! "Ach, het zijn maar 81 muggenbulten op je rug en over een paar dagen jeukt het niet meer" zeg ik tegen Fred....nog steeds kan hij er niet erg om lachen!!! Uiteindelijk gaan we weer op pad en terwijl we met argus-ogen alle meters in de gaten houden rijden we verder naar Mataranka. Gelukkig doet Speedy het vandaag heel goed en na een uurtje bereiken we dan ook de thermale baden van Mataranka. Deze baden liggen echt midden in de bush en het zijn eigenlijk een paar grote kuilen die zich vullen met heet water wat hier uit de grond komt. De omgeving is echt prachtig en de natuurlijke baden worden omringt door palmbomen en andere tropische vegatatie. Het water is heerlijk en er zwemmen zelfs visjes in. We nemen een heerlijke duik en genieten van de natuur en de rust. We denken maar niet aan het bord wat we net gelezen hebben, want het kan zijn dat er zoetwater krokodillen zwemmen. Deze zijn niet gevaarlijk voor mensen, maar met een lengte van 3,5 meter wil je ze toch niet tegenkomen. Gelukkig blijft het rustig en na een uurtje poedelen gaan we weer verder. Omdat we weer een aantal dagen bij een garage gespendeerd hebben besluiten we vandaag maar zo ver mogelijk door te rijden en aan het einde van de dag bereiken we Three Ways. Dit is niet meer dan een roadhouse....zeg maar een benzinestation met cafe en achter op een veldje hebben ze een soort camping aangelegd. Maar we kunnen we douche en slapen en dat is het belangrijkste. Three Ways ligt op de splitsing van de weg naar Adelaide, Darwin en Cairns. De weg van Adelaide naar Darwin hebben we nu al gereden en morgen slaan we dus af naar Cairns....wat dan nog 1800 km verderop ligt! Eerst maar lekker slapen en dan morgen weer fris op pad.
En ondanks dat de wind buiten flink te keer ging hebben we heerlijk liggen knorren. Geen muggen rond onze hoofden en niet te warm...heerlijk. Buiten waait het nog steeds enorm maar dat is niet zo verwonderlijk. Momenteel baant de cycloon Monica zich een weg langs de bovenkant van Australie en daar krijgen wij een klein staartje van mee. Gisteren is de cycloon over Cape York gegaan, wat ver boven Cairns ligt. En nu is de cycloon opweg naar Darwin, waar wij een aantal dagen geleden zijn vertrokken. Het lijkt erop dat we de cycloon aardig ontlopen en dat we alleen wat last hebben van extra wind. Van regen is er bij ons geen spraken, al weken lang is het een strak blauwe lucht wat we zien. Zo ook vandaag en we gaan dus maar snel op pad. Het wordt weer een lange reisdag, maar uiteindelijk komen we dan wel aan in een hele bijzondere plaats. Wij hebben namelijk een klein, schattig en ondeugend nichtje in Katwijk met de naam Isa....en de plaats waar wij naar op weg zijn is naar haar vernoemt: Mount Isa! (Of anders om, dat kan ook!) Daar kunnen we dan natuurlijk niet zomaar doorheen rijden. Maar eer we daar aankomen hebben we nog 700 km te rijden en de natuur laat weer een paar prachtige kanten zien. Zo zien we de eerste paar honderd kilometer vele struiken met prachtige gele bloemen. Vervolgens veranderd het landschap en wordt het wat vlakker. Nu zijn het paarse velden vol met een soort heide waar we van kunnen genieten en weer een paar uur later is het vooral grasland waar we door heen rijden. Het lijkt zelfs een klein beetje op Nederland want overal staan grote kuddes met koeien. Uiteindelijk bereiken we de grens van Queensland en verlaten de provincie Northern Territory. Het leuke is dat we nu ook de klok een half uur vooruit moeten zetten. Het ene moment is het dus half drie en een meter later is het dus drie uur....raar land dat Australie! En terwijl we de grens overrijden veranderd ook gelijk de weg. Hadden we tot nu toe alleen maar prachtige, gladde twee-baans-wegen, nu is het een zeer slechte strook asfalt waar verkeer elkaar maar net kan passeren. Het is nu echt opletten geblazen want wanneer we nu zo'n denderende roadtrain tegen komen moeten we echt de berm in vluchten. En ondanks dat het zondag is, komen we toch heel veel roadtrains tegen. We gaan echt gelijk in de beugels en duiken van de weg af want deze roadtrains gaan echt voor niemand opzij. Ze hebben zelfs 3 kilometer nodig om te stoppen. Gelukkig komen we na een uurtje rijden weer op een normale weg terecht en kunnen we met een gerust hart verder rijden naar Mount Isa. Hier komen we aan het einde van de dag aan en vinden weer een super plekje op een leuke camping. 's Avonds bel ik daar nog even met Nederland en klets wel een uur lang met vriendin Nance. Heerlijk even bijkletsen zo na 10 maanden...daar kunnen we weer even op teren!
En aangezien we Mount Isa eens goed willen bekijken besluiten we hier een paar dagen te blijven. We maken eerst een plannetje met wat we allemaal willen doen en zien en gebruiken de rest van de dag voor wat klusjes. De was wordt weer eens gedaan, ik werk nog even aan de website, we doen weer boodschappen en genieten nog even van een duik in het zwembad. Tijdens het boodschappen doen worden we weer erg verrast door het feit dat ze hier zelfs in de Outback Hollandse speculaas en gevulde koeken verkopen.....Australie blijft ons verrassen. Dus aan het einde van de middag doen we dan ook lekker een bakkie met een Hollandse gevulde koek! s' Avonds eten we weer eens vlees en doen ons beide tegoed aan een flinke biefstuk. Aangezien we maar een keer in de week boodschappen doen, eten we maar een keer per week vers vlees. We hebben geen koelkast aan boord, dus we kunnen niets koel houden. Niet dat we iets te kort komen want met blikjes smac, tonijn en zalm zijn ook prima maaltijden te maken....maar een lekkere flinke biefstuk op z'n tijd daar kunnen we ook erg van genieten! En dat doen we dus dan ook. Natuurlijk wordt alles weer weggespoeld met een heerlijk wijntje om het feestmaal compleet te maken!
En vandaag gaan we dus Mount Isa verkennen. Deze stad staat vooral bekent om z'n goud- en kopermijnen en vandaag gaan we dus een echte mijn bezoeken. Verder zullen we nog wat musea's bezoeken om wat extra info te krijgen over deze stad en als klap op de vuurpijl gaan we voor de zonsondergang Mount Isa beklimmen! Kortom, we hebben weer een druk progamma voor de boeg. Verder zullen we de komende dagen verder rijden naar de Oostkust en daar hopen we van het weekend Danielle en Remi te ontmoeten. Zij zijn voor vijf weken op vakantie in Australie en wij gaan dus de komende week een aantal dagen met elkaar op pad. Wij in onze snelle Speedy en hun in hun luxe Britz-camper. Hopelijk kunnen we nog een mooie duik bij het Great Barrier Rif maken en natuurlijk genieten van een paar verlaten tropische stranden.....maar dat kunnen jullie volgende week weer lezen!

Liefs,
Fred en Petra