Reis met ons mee 2005/2006 - Mongolië (TME)
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Fred
25 Juni 2005 | Mongolië, Ulaanbaatar
Zaterdag , 25 Juni 2005
En daar zijn we dan weer en ditkeer vanuit een wederom zeer warm maar bewolkt Beijing. We zullen met deze update verder gaan vanaf het moment dat we vanuit Irkutsk weer met de trein verder zijn gegaan.
Na het goddelijke bad wat we bij Helena thuis hebben gekregen zijn we die avond vroeg naar bed gegaan want de volgende ochtend om 5.30 uur zouden we weer opgehaald worden voor het vervolg van onze reis met de Trans Mongolie Express. Maar voordat we vertrokken kregen we van Helena eerst nog een "klein" ontbijtje met wentelteefjes. Zo'n homestay is dus helemaal zo gek nog niet! Als onze taxi voorrijd zit daar ook Reinier weer in, een jongen die we op het eerste gedeelte van de treinreis ook al ontmoet hadden en op het station zijn daar ook weer Ruud en Yvette uit Enkhuizen (onze vorige coupematen) en Bep en Dorien (met wie wij de excursie in Moskou hebben gemaakt). We zitten allemaal weer in dezelfde coupe en ditkeer zitten wij bij Bep en Dorien, twee zeer gezellige dames uit het 't Gooi. Als we de trein binnenkomen begint het al goed. Onze gereserveerde coupe ligt vol met Mongoolse handelaren en natuurlijk al hun handel. Het duurt wel 20 minuten voordat ze alles hebben leeggehaald. En als ze weg zijn laten ze een zeer vieze coupe achter. Dorien, Bep en ik ploffen op de banken neer maar durven even niets aan te raken. Maar goed, we moeten hier toch nog nog een goede 24 uur vertoeven dus met wat Snoetepoetsers (met dank aan Zwitsal) maken we de boel een beetje fris en besluiten gewoon op ons laken te gaan zitten. Als we helemaal geinstaleerd zijn gaan we eerst allemaal nog even slapen want het is pas 6.30 uur 's morgens. Om 10 uur worden we allemaal wakker en gaan we lekker ontbijten; oud brood, jam, Fred&Ed pasta en kleine witte kaasjes. Weer geen vitaminen en mineralen dus. Na het ontbijt ga ik even buurten bij Ruud en Yvette. De eerste dagen in de trein met hun was echt super gezellig en het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Zij zijn de afgelopen dagen in Irkutsk gebleven en hebben daar ook een heerlijke tijd bij hun homestay gehad. We wisselen even lekker onze verhalen uit en op de gang is inmiddels het Holland House alweer geopend. We lunchen vervolgens met Wasa crackers en leverpastei, welke we krijgen van Dorien. Wat kan dat toch goddelijk smaken met een komkomertje! In de trein is het inmiddels een drukte van belang want de Mongoolse handelaren lopen ijverig heen en weer met hun handel. Sommige pakketten zien we wel drie keer voorbij komen en wat ze er nou allemaal mee doen is ons echt een raadsel. De meeste coupes worden gewoon omgebouwd tot winkeltje en ze hebben echt alles, van kleding tot douchekoppen. Helaas nemen ze ook de toiletten in gebruik wat betekend dat het erg moeilijk is om je plas kwijt te raken. Maar op de toiletten wil je toch niet lang toeven want de lucht is onbeschrijvelijk. Op het moment dat we de Russische grens bereiken gaat de kermis pas echt beginnen want zelfs de luiken onder de grond van de gang worden vol gestopt met handel. Als alles vol zit, ligt de Provotnik de loper er overheen en is het alsof er niets gebeurd is. Zij speelt namelijk ook een hele grote rol in het smokkelverhaal. Bij de grens moeten we wel drie uur wachten eer alle formaliteiten geregeld zijn en na een paar kilometer rijden begint het hele verhaal nog eens opnieuw en dit keer bij de Mongoolse grens. Al met al zijn we zes uur zoet met deze hele procedure en worden we een beetje als criminelen behandeld. Het is gewoon een grote poppenkast! Maar goed, na zes uur mogen we weer plassen en kunnen we eindelijk gaan slapen.
Na een zeer kort en warm nachtje komen we om 8 uur aan in Ulaan Baator, de hoofdstad van Mongolie. Het landschap is inmiddels helemaal veranderd, we hebben de berkenbossen achter ons gelaten en maken kennis met de Mongoolse steppe. Het uitzicht is met geen enkel ander landschap te vergelijken en we kijken onze ogen uit. Vies en moe verlaten we de trein en stappen direct in een busje wat ons naar een gerkamp in het Terelj NP zal brengen. Nadat we de vieze gore stad achter ons hebben gelaten genieten we van het wijdse uitzicht en na een uurtje rijden komen we aan in een heel leuk klein gerkamp met tien tenten en een restaurantje. We krijgen een hele leuke fleurige tent toegewezen en kunnen ons eindelijk even wassen. En dat is best wel weer nodig na 2 warme dagen in de trein. De temperatuur in Mongolie liegt er ook niet om want het is er 38 graden. Maar we genieten met volle teugen van de rust, het uitzicht en het heerlijke eten. En dat konden we best gebruiken. Want mijn bioritme is echt een chaos met al die korte nachtjes slaap, slecht eten en dan ook nog de radelozen darmen. We besluiten dan ook direct een extra dag hier te blijven en niet terug te gaan naar de stad, zodat we hier weer even op krachten kunnen komen. In de loop van de ochtend bezoeken we een nomaden familie die verderop met hun gertent staan. We worden hartelijk ontvangen en krijgen gelijk een kop yoghurt voorgeschoteld. Erg lekker, maar er volgt nog meer. Brood met een soort creme fraiche, kaas-tenen-koekjes en zelf gemaakte wodka. En wij maar braaf alles opeten. Alleen als je schaaltje leeg was werd er direct weer bijgevuld. Dus leerde we al snel wat te laten staan. Maar al met al toch heel wat binnengekregen wat er natuurlijk 's middags gelijk weer uit wilde! Ik zie inmiddels botjes verschijnen die ik in mijn hele leven nog niet gezien heb!? Verder was het erg leuk om met deze mensen kennis te maken en via een gids hebben we nog even gezellig met elkaar gepraat. Al met al is het natuurlijk een ontzettend hard bestaan, want ze leven letterlijk van vlees en melk en zijn verder afhankelijk van wat ze eventueel kunnen krijgen van mensen die vanuit de stad hun kant op komen. De mensen die wij bezochten hebben 20 koeien die twee keer per dag uit zichzelf vanaf de steppe terug komen om gemolken te worden. Als we aan het eind van de middag voor onze ger in het zonnetje zitten zien we ze inderdaad voorbij komen. 's Avonds genieten we weer van een heerlijke maaltijd in het restaurant maar de kokkin is een beetje bezorgt omdat ik heel weinig eet. Wat dacht je van tenen-kaas-koekjes??!!
De volgende dag hebben we een heerlijk relaxte dag en maken 's morgens een wandeling naar een heel mooi uitkijkpunt. Na terugkomst krijgen we de gelegenheid om voor het eerst in drie dagen weer een (koude) douche te nemen. Maar deze is echt goddelijk. We mogen dit overigens niet aan de groep vertellen die 's middags aankomt, want zoveel water is er niet. Dit maakt de douche nog specialer! De kokkin heeft 's middags een heerlijke lunch met o.a. rijstepap klaar gemaakt. Dit speciaal voor mijn zielige darmen en ik ben er dan ook erg blij mee! Later op de middag komt de rest van de Nederlandse enclave uit de TME en is het feest weer compleet. Het wordt wederom een zeer gezellige avond. De laatste dag in het gerkamp is het weer totaal omgeslagen, het regend zo nu en dan en de temperatuur is gezakt met 20 graden. Maar ook dit heeft zo z'n charmes wel vooral als we 's middags gaan paardrijden! Wat geweldig was dat. Iedereen kreeg een mooi Mongools paardje toegewezen en samen met Dorien en onze "meester" hobbel ik over de Mongoolse steppe. Vooral het trieste weer en de regen maakte de sfeer compleet. Maar op de terugweg moest ik er echt aan geloven want de paardjes gingen in galop. En daar zaten we als een paar zoutzakken te schudden in ons zadeltje. Al had Fred aardig de smaak te pakken, maar ik ben zeker geen natuurtalent! Toch mocht het de pret niet drukken want ik vond het echt een belevenis. Bij terugkomst in onze gertent hebben we eerst de kachel lekker opgestookt om op te warmen en om de kleren te drogen. Na een BBQ met yakvlees gaan we gezellig met Ruud en Yvette weer terug naar onze warme ger en stoken het vuur nog eens extra op. Morgen vroeg, om 6 uur vertrekken we weer naar het station van Ulaan Baator voor het laatste gedeelte van onze TME.
Het opstaan valt niet mee, niet omdat het nog zo vroeg is maar met name van het paardrijden van gisteren. We hebben last van klotsballen (Fred), open bilspleten (Petra) en natuurlijk de bijbehorende spierpijn. Maar toch hebben we het er allemaal voor over want het was echt leuk! Maar goed, de reis gaat verder en om 6 uur vertrekt de bus naar het station van Ulaan Baator. Hier krijgen we de tickets voor het laatste gedeelte van de treinreis naar Beijing. We hebben geluk en zitten gezellig weer bij Ruud en Yvette in de coupe. Als inmiddels ervaren treinreizigers instaleren wij ons en gaan eerst nog even slapen. Na het ontbijt is het uitzicht echt ongelofelijk mooi. Heel wijds, groen en onbeschrijvelijk. Maar naarmate de treinrit volgt wordt het steeds kaler en in de middag maken we kennis met de Gobi woestijn. En hier wil je je ergste vijand nog niet laten wonen. Wat een troosteloze bende is het hier. Zand, gruis en puin en nog steeds zien we hier gertenten. Waar kunnen deze mensen uberhaubt nog van leven? Tegen het eind van de middag daald bij iedereen de stemming een beetje. Het bier is op, er kan niet meer gegeten worden in de restauratie (dankzij twee Duitse/Zwitserse groepen) en Bep en Dorien kunnen tot ramp van overmaat niet eens in hun coupe zitten want twee Belgische heren hebben gewoon hun bank toegeeigend. Ze staan dus de hele dag in het gangpad te hangen en daar worden ze niet lekker van. Als ze bij ons nog even komen buurten moeten we er toch wel hartelijk om lachen en maken een paar zeer flauwe grappen! Ook lachen we nog heel erg om een foto van een verzopen Bep op haar Mongoolse paardje! In de loop van de avond bereiken we de Mongools/Chineese grens en gaat de papier winkel weer beginnen. Vele formulieren moeten ingevuld worden en alle stempels worden weer gezet. Vervolgens rijden we na 2,5 uur weer verder naar de Chineese douane en begint het riedeltje weer van voor af aan. En als je denkt dat je dan alles gehad hebt dan moeten ook de onderstellen nog gewisseld worden!!!! Dus de gehele trein word een loods ingereden, alle wagons worden losgekoppeld, de wagons worden door een lift opgetild, wielen er onder vandaan, nieuwe wielen eronder, lift weer zakken, wagons weer aan elkaar en ruim 1,5 uur later mogen we eindelijk verder rijden. En even voor de goede orde; al deze tijd zijn de wc's gesloten! Gelukkig hadden we een lege 1,5 liter fles om te plassen en een Pringle's tube om te poepen! Uiteindelijk zijn we na alle comotie weer rustig gaan slapen.
De laatste uurtjes in de trein is iedereen het wel zat. Iedereen hangt een beetje voor het raam en staart wat naar buiten. Er wordt nog weinig gepraat maar ineens klinkt er een oorverdovend gejuich want daar is ineens de Chineese Muur. De trein maakt een speciale pitstop en iedereen krijgt de kans om een foto te maken. Na 8000km treinen zijn we dan bijna bij het eind station. We wisselen nog wat adressen uit en als de trein het station van Beijing binnen rolt maken we gelijk kennis met het feit dat hier in 2008 de Olympische Spelen zullen plaats vinden. Op het perron nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden, en dat valt toch niet mee. De laatste weken waren voor mij emotioneel heel zwaar en deze nieuwe vrienden voelde even als een kleine familie, die de heimwee naar onze eigen familie en vrienden een beetje deed verzachten. Maar goed, life goes on en we moeten weer op zoek naar een nieuw thuis. Buiten het station pinnen we eerst wat geld en vervolgens nemen we een taxi naar het Far East Youth Hostel. Hier krijgen we een leuke kamer in een echte Chineese hutong. Achter een bouwvallig geveltje bevind zich een oase van rust met een leuke binnentuin en een zeer verzorgt kamercomplex. Nadat we ons hebben geinstaleerd, nemen we beide een zeer lange en hete douche. Daar knapt een mens van op!
Dit waren weer de belevenissen van de afgelopen week. De komende week zullen we in Beijing blijven en volgende week zullen we weer verslag doen van onze avonturen hier! Verder willen we iedereen bedanken voor jullie reacties en emailtjes. We vinden het erg fijn om te lezen hoe het leven in Nederland er voor staat, het geeft ons toch een beetje het gevoel dat we heel dichtbij zijn.
Liefs, Fred en Petra
En daar zijn we dan weer en ditkeer vanuit een wederom zeer warm maar bewolkt Beijing. We zullen met deze update verder gaan vanaf het moment dat we vanuit Irkutsk weer met de trein verder zijn gegaan.
Na het goddelijke bad wat we bij Helena thuis hebben gekregen zijn we die avond vroeg naar bed gegaan want de volgende ochtend om 5.30 uur zouden we weer opgehaald worden voor het vervolg van onze reis met de Trans Mongolie Express. Maar voordat we vertrokken kregen we van Helena eerst nog een "klein" ontbijtje met wentelteefjes. Zo'n homestay is dus helemaal zo gek nog niet! Als onze taxi voorrijd zit daar ook Reinier weer in, een jongen die we op het eerste gedeelte van de treinreis ook al ontmoet hadden en op het station zijn daar ook weer Ruud en Yvette uit Enkhuizen (onze vorige coupematen) en Bep en Dorien (met wie wij de excursie in Moskou hebben gemaakt). We zitten allemaal weer in dezelfde coupe en ditkeer zitten wij bij Bep en Dorien, twee zeer gezellige dames uit het 't Gooi. Als we de trein binnenkomen begint het al goed. Onze gereserveerde coupe ligt vol met Mongoolse handelaren en natuurlijk al hun handel. Het duurt wel 20 minuten voordat ze alles hebben leeggehaald. En als ze weg zijn laten ze een zeer vieze coupe achter. Dorien, Bep en ik ploffen op de banken neer maar durven even niets aan te raken. Maar goed, we moeten hier toch nog nog een goede 24 uur vertoeven dus met wat Snoetepoetsers (met dank aan Zwitsal) maken we de boel een beetje fris en besluiten gewoon op ons laken te gaan zitten. Als we helemaal geinstaleerd zijn gaan we eerst allemaal nog even slapen want het is pas 6.30 uur 's morgens. Om 10 uur worden we allemaal wakker en gaan we lekker ontbijten; oud brood, jam, Fred&Ed pasta en kleine witte kaasjes. Weer geen vitaminen en mineralen dus. Na het ontbijt ga ik even buurten bij Ruud en Yvette. De eerste dagen in de trein met hun was echt super gezellig en het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Zij zijn de afgelopen dagen in Irkutsk gebleven en hebben daar ook een heerlijke tijd bij hun homestay gehad. We wisselen even lekker onze verhalen uit en op de gang is inmiddels het Holland House alweer geopend. We lunchen vervolgens met Wasa crackers en leverpastei, welke we krijgen van Dorien. Wat kan dat toch goddelijk smaken met een komkomertje! In de trein is het inmiddels een drukte van belang want de Mongoolse handelaren lopen ijverig heen en weer met hun handel. Sommige pakketten zien we wel drie keer voorbij komen en wat ze er nou allemaal mee doen is ons echt een raadsel. De meeste coupes worden gewoon omgebouwd tot winkeltje en ze hebben echt alles, van kleding tot douchekoppen. Helaas nemen ze ook de toiletten in gebruik wat betekend dat het erg moeilijk is om je plas kwijt te raken. Maar op de toiletten wil je toch niet lang toeven want de lucht is onbeschrijvelijk. Op het moment dat we de Russische grens bereiken gaat de kermis pas echt beginnen want zelfs de luiken onder de grond van de gang worden vol gestopt met handel. Als alles vol zit, ligt de Provotnik de loper er overheen en is het alsof er niets gebeurd is. Zij speelt namelijk ook een hele grote rol in het smokkelverhaal. Bij de grens moeten we wel drie uur wachten eer alle formaliteiten geregeld zijn en na een paar kilometer rijden begint het hele verhaal nog eens opnieuw en dit keer bij de Mongoolse grens. Al met al zijn we zes uur zoet met deze hele procedure en worden we een beetje als criminelen behandeld. Het is gewoon een grote poppenkast! Maar goed, na zes uur mogen we weer plassen en kunnen we eindelijk gaan slapen.
Na een zeer kort en warm nachtje komen we om 8 uur aan in Ulaan Baator, de hoofdstad van Mongolie. Het landschap is inmiddels helemaal veranderd, we hebben de berkenbossen achter ons gelaten en maken kennis met de Mongoolse steppe. Het uitzicht is met geen enkel ander landschap te vergelijken en we kijken onze ogen uit. Vies en moe verlaten we de trein en stappen direct in een busje wat ons naar een gerkamp in het Terelj NP zal brengen. Nadat we de vieze gore stad achter ons hebben gelaten genieten we van het wijdse uitzicht en na een uurtje rijden komen we aan in een heel leuk klein gerkamp met tien tenten en een restaurantje. We krijgen een hele leuke fleurige tent toegewezen en kunnen ons eindelijk even wassen. En dat is best wel weer nodig na 2 warme dagen in de trein. De temperatuur in Mongolie liegt er ook niet om want het is er 38 graden. Maar we genieten met volle teugen van de rust, het uitzicht en het heerlijke eten. En dat konden we best gebruiken. Want mijn bioritme is echt een chaos met al die korte nachtjes slaap, slecht eten en dan ook nog de radelozen darmen. We besluiten dan ook direct een extra dag hier te blijven en niet terug te gaan naar de stad, zodat we hier weer even op krachten kunnen komen. In de loop van de ochtend bezoeken we een nomaden familie die verderop met hun gertent staan. We worden hartelijk ontvangen en krijgen gelijk een kop yoghurt voorgeschoteld. Erg lekker, maar er volgt nog meer. Brood met een soort creme fraiche, kaas-tenen-koekjes en zelf gemaakte wodka. En wij maar braaf alles opeten. Alleen als je schaaltje leeg was werd er direct weer bijgevuld. Dus leerde we al snel wat te laten staan. Maar al met al toch heel wat binnengekregen wat er natuurlijk 's middags gelijk weer uit wilde! Ik zie inmiddels botjes verschijnen die ik in mijn hele leven nog niet gezien heb!? Verder was het erg leuk om met deze mensen kennis te maken en via een gids hebben we nog even gezellig met elkaar gepraat. Al met al is het natuurlijk een ontzettend hard bestaan, want ze leven letterlijk van vlees en melk en zijn verder afhankelijk van wat ze eventueel kunnen krijgen van mensen die vanuit de stad hun kant op komen. De mensen die wij bezochten hebben 20 koeien die twee keer per dag uit zichzelf vanaf de steppe terug komen om gemolken te worden. Als we aan het eind van de middag voor onze ger in het zonnetje zitten zien we ze inderdaad voorbij komen. 's Avonds genieten we weer van een heerlijke maaltijd in het restaurant maar de kokkin is een beetje bezorgt omdat ik heel weinig eet. Wat dacht je van tenen-kaas-koekjes??!!
De volgende dag hebben we een heerlijk relaxte dag en maken 's morgens een wandeling naar een heel mooi uitkijkpunt. Na terugkomst krijgen we de gelegenheid om voor het eerst in drie dagen weer een (koude) douche te nemen. Maar deze is echt goddelijk. We mogen dit overigens niet aan de groep vertellen die 's middags aankomt, want zoveel water is er niet. Dit maakt de douche nog specialer! De kokkin heeft 's middags een heerlijke lunch met o.a. rijstepap klaar gemaakt. Dit speciaal voor mijn zielige darmen en ik ben er dan ook erg blij mee! Later op de middag komt de rest van de Nederlandse enclave uit de TME en is het feest weer compleet. Het wordt wederom een zeer gezellige avond. De laatste dag in het gerkamp is het weer totaal omgeslagen, het regend zo nu en dan en de temperatuur is gezakt met 20 graden. Maar ook dit heeft zo z'n charmes wel vooral als we 's middags gaan paardrijden! Wat geweldig was dat. Iedereen kreeg een mooi Mongools paardje toegewezen en samen met Dorien en onze "meester" hobbel ik over de Mongoolse steppe. Vooral het trieste weer en de regen maakte de sfeer compleet. Maar op de terugweg moest ik er echt aan geloven want de paardjes gingen in galop. En daar zaten we als een paar zoutzakken te schudden in ons zadeltje. Al had Fred aardig de smaak te pakken, maar ik ben zeker geen natuurtalent! Toch mocht het de pret niet drukken want ik vond het echt een belevenis. Bij terugkomst in onze gertent hebben we eerst de kachel lekker opgestookt om op te warmen en om de kleren te drogen. Na een BBQ met yakvlees gaan we gezellig met Ruud en Yvette weer terug naar onze warme ger en stoken het vuur nog eens extra op. Morgen vroeg, om 6 uur vertrekken we weer naar het station van Ulaan Baator voor het laatste gedeelte van onze TME.
Het opstaan valt niet mee, niet omdat het nog zo vroeg is maar met name van het paardrijden van gisteren. We hebben last van klotsballen (Fred), open bilspleten (Petra) en natuurlijk de bijbehorende spierpijn. Maar toch hebben we het er allemaal voor over want het was echt leuk! Maar goed, de reis gaat verder en om 6 uur vertrekt de bus naar het station van Ulaan Baator. Hier krijgen we de tickets voor het laatste gedeelte van de treinreis naar Beijing. We hebben geluk en zitten gezellig weer bij Ruud en Yvette in de coupe. Als inmiddels ervaren treinreizigers instaleren wij ons en gaan eerst nog even slapen. Na het ontbijt is het uitzicht echt ongelofelijk mooi. Heel wijds, groen en onbeschrijvelijk. Maar naarmate de treinrit volgt wordt het steeds kaler en in de middag maken we kennis met de Gobi woestijn. En hier wil je je ergste vijand nog niet laten wonen. Wat een troosteloze bende is het hier. Zand, gruis en puin en nog steeds zien we hier gertenten. Waar kunnen deze mensen uberhaubt nog van leven? Tegen het eind van de middag daald bij iedereen de stemming een beetje. Het bier is op, er kan niet meer gegeten worden in de restauratie (dankzij twee Duitse/Zwitserse groepen) en Bep en Dorien kunnen tot ramp van overmaat niet eens in hun coupe zitten want twee Belgische heren hebben gewoon hun bank toegeeigend. Ze staan dus de hele dag in het gangpad te hangen en daar worden ze niet lekker van. Als ze bij ons nog even komen buurten moeten we er toch wel hartelijk om lachen en maken een paar zeer flauwe grappen! Ook lachen we nog heel erg om een foto van een verzopen Bep op haar Mongoolse paardje! In de loop van de avond bereiken we de Mongools/Chineese grens en gaat de papier winkel weer beginnen. Vele formulieren moeten ingevuld worden en alle stempels worden weer gezet. Vervolgens rijden we na 2,5 uur weer verder naar de Chineese douane en begint het riedeltje weer van voor af aan. En als je denkt dat je dan alles gehad hebt dan moeten ook de onderstellen nog gewisseld worden!!!! Dus de gehele trein word een loods ingereden, alle wagons worden losgekoppeld, de wagons worden door een lift opgetild, wielen er onder vandaan, nieuwe wielen eronder, lift weer zakken, wagons weer aan elkaar en ruim 1,5 uur later mogen we eindelijk verder rijden. En even voor de goede orde; al deze tijd zijn de wc's gesloten! Gelukkig hadden we een lege 1,5 liter fles om te plassen en een Pringle's tube om te poepen! Uiteindelijk zijn we na alle comotie weer rustig gaan slapen.
De laatste uurtjes in de trein is iedereen het wel zat. Iedereen hangt een beetje voor het raam en staart wat naar buiten. Er wordt nog weinig gepraat maar ineens klinkt er een oorverdovend gejuich want daar is ineens de Chineese Muur. De trein maakt een speciale pitstop en iedereen krijgt de kans om een foto te maken. Na 8000km treinen zijn we dan bijna bij het eind station. We wisselen nog wat adressen uit en als de trein het station van Beijing binnen rolt maken we gelijk kennis met het feit dat hier in 2008 de Olympische Spelen zullen plaats vinden. Op het perron nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden, en dat valt toch niet mee. De laatste weken waren voor mij emotioneel heel zwaar en deze nieuwe vrienden voelde even als een kleine familie, die de heimwee naar onze eigen familie en vrienden een beetje deed verzachten. Maar goed, life goes on en we moeten weer op zoek naar een nieuw thuis. Buiten het station pinnen we eerst wat geld en vervolgens nemen we een taxi naar het Far East Youth Hostel. Hier krijgen we een leuke kamer in een echte Chineese hutong. Achter een bouwvallig geveltje bevind zich een oase van rust met een leuke binnentuin en een zeer verzorgt kamercomplex. Nadat we ons hebben geinstaleerd, nemen we beide een zeer lange en hete douche. Daar knapt een mens van op!
Dit waren weer de belevenissen van de afgelopen week. De komende week zullen we in Beijing blijven en volgende week zullen we weer verslag doen van onze avonturen hier! Verder willen we iedereen bedanken voor jullie reacties en emailtjes. We vinden het erg fijn om te lezen hoe het leven in Nederland er voor staat, het geeft ons toch een beetje het gevoel dat we heel dichtbij zijn.
Liefs, Fred en Petra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
