De weg naar Everest was lang...het verslag ook ;-)

Nu had ik een heel verhaal geschreven op de laptop...maar deze is helaas gecrasht ergens boven de 5000 meter. De techniek staat dus niet altijd voor niets. Zo ook niet voor onze camera, die een val op de grond van het vliegveld niet heeft overleefd...opweg naar Lukla. Lukla, niet een plek waar je een andere camera kan kopen, laat staan repareren. Maar gelukkig hebben Connie en Hennie beide een camera bij zich....en kan schrijven nog steeds op de ouderwetse manier...en zo hebben wij gelukkig toch al onze belevenissen vast kunnen leggen.....
En dat is maar goed ook...want wat hebben wij de afgelopen twee weken een ontzettende avonturen beleefd. Waar begin je dan met vertellen.....(en waar stop je;-))

Ik begin maar met de vlucht van Kathmandu naar Lukla. Deze vlucht kent wat opstart problemen, aangezien we bijna anderhalf uur vertraging hebben. Maar uiteindelijk mogen we met de bus naar het vliegtuig, welke net aankomt uit Pokhara. De vlucht is niet helemaal uitverkocht, en er zijn maar 8 stoeltjes bezet in plaats van de 16 stoelen die beschikbaar zijn. De 8 stoelen die niet gebruikt worden, worden dan ook uit het vliegtuig gehaald en de ruimte wordt opgevuld met cargo wat mee gaat richting Lukla. Flessen water, wc-papier en allerlei andere zaken die de toeristen opweg naar Everest Base Camp nodig hebben. De stoelen die uit het vliegtuig komen zien er al heel kapot uit en wanneer we op de zijkant van het vliegtuig Agni Air zien staan, wordt dit al snel omgedoopt tot Aggenebes Air....en dan moeten we straks nog de lucht in en wat nog veel belangrijker is...landen op het vliegveld van Lukla, het op een na gevaarlijkste vliegveld ter wereld.
Maar eerst genieten we van een prachtige vlucht langs de Himalaya, waarbij alle toppen bedekt zijn met een dik pak sneeuw, welke prachtig afsteken tegen de strak blauwe lucht. De vlucht op zich is echt al fantastisch en laat ons een voorbode zien van de overweldigende natuur die we straks van dichtbij gaan bewonderen. Na ruim een half uur vliegen wordt de landing ingezet en ver voor ons uit zien we ergens op een bergwand een kleine landingsbaan vastgeplakt liggen. Tussen de hoge toppen van de bergen door, laveert het kleine vliegtuigje zich recht voor de landingsbaan en niet veel later staan we veilig op de grond. Wanneer we uitstappen zien we dat de landingsbaan in de hoek van 30 graden omhoog loopt, zodat het vliegtuig snel kan remmen op de maar 500 meter korte baan. Wat ook echt nodig is, aangezien achter de landingsbaan zich een 6000 meter hoge berg bevindt?! We zijn pas een paar uur onderweg en het eerste avontuur hebben we al overleefd. Aangezien we het ontbijt hebben overgeslagen, besluiten we in Lukla eerst even te brunchen en daarna gaan we vol goede zin op pad. Behalve Connie, want zij is vanmorgen geveld door de buikloop. Plassen in de natuur is iets wat absoluut niet haar voorkeur heeft....maar na een uur heeft ze toch wel in de gaten dat er niets boven een mooie openluchttoillet in de natuur gaat. Gelukkig is het de eerste dag geen ontzettende lange wandeldag en halverwege de middag bereiken we Phakding, de eerste stop van onze trekking. Hier vinden we een ontzettend leuk hotelletje met bungalowtjes in de tuin, waar we ons snel instaleren. Helaas heb ik ook al dagen last van buikloop en ik ben dan ook ontzettend blij met een eigen toillet in ons huisje. Na een warme hap duiken we lekker ons bedje in, met wat extra dekens want de temperatuur daalt al snel onder het 0-punt....en dan zitten we nog niet eens op 2800 meter...!

De eerste nacht hebben we allemaal niet erg best geslapen want het is best wel wennen op die dunne matrasjes van een centimeter dik. Gelukkig hadden we wel een extra deken, waardoor we de kou aardig hebben kunnen doorstaan. Maar wanneer we na het ontbijt op pad gaan, schijnt de zon al weer uitbundig en is het een heerlijke temperatuur om te lopen. We lopen door een enorme kloof richting een hoog plateau waarop Namche Bazaar ligt. De gehele dag volgen we de rivier de Duth Kosi en verschillende malen steken wij de rivier via lange hangbruggen over. Het is een prachtig begin van de trekking en langzaam stijgen we steeds hoger en hoger. Onderweg stoppen we bij een klein restaurantje en wanneer we daar aan de thee zitten, zet de eigenaar wat hindi-muziek op. Amrit laat weten dat hij leraar in traditionele dansen is en niet veel later staat de gehele familie De Jong midden in het restaurantje te dansen. Ik kijk rustig toe en lach...en laat het dansen aan mij voorbij gaan! Na de lunch gaat de route stijl omhoog en klimmen we in een paar uur tijd 800 meter. Het stijgen gaat mij zeer slecht af, aangezien ik de afgelopen dagen nog geen voedsel heb binnen gehouden. Het laatste uur klimmen wordt dan ook een martelgang en mijn hart gaat aardig op hol wanneer wij eindelijk Namche Bazaar bereiken op een hoogte van 3440 meter. Maar we zijn net op tijd voor de regen binnen en na een warme douche nestelen we ons lekker bij de openhaard in het restaurant. Een warm einde van een lange, lange dag.

Gelukkig hebben we zaterdag een rustdag om te acclimatiseren op hoogte. Dit betekend niet dat we niets doen, want na het ontbijt gaan we al op pad voor een wandeling naar de rand van de vallei waarin Namche Bazaar ligt. Het stijgen gaat niet vanzelf en we merken allemaal dat we inmiddels boven de 3500 meter zijn. Maar rustig aan klimmen we verder en een uurtje later bereiken we de richel. Vanaf hier hebben we echt een fenomenaal uitzicht....op Mount Everest. We zijn allemaal uitgelaten en maken vele foto's van de berg die we de komende weken nog veel zullen zien. En hopelijk is het dan net zo helder als vandaag en kunnen we nog meer gaan genieten van Sagarmatha, wat de Nepalese naam van Mount Everest is, en zoiets betekend als "hoogste berg uit zee".
Via een mooi pad lopen we naar de andere kant van de vallei en hier drinken we in het huis van een monnik een kopje thee...heerlijk in de serre tussen de garaniums. We proberen Amrit en Bhuwan dit lastige nederlandse woord te leren, maar het levert eigenlijk alleen maar lachsalvo's op. Voor de lunch zijn we weer terug in het hotel en hier genieten we de rest van de middag lekker in het zonnetje. Voor het eten nemen we nog een warme douche...want het is maar afwachten wanneer we weer een douche kunnen nemen!

Zondag gaan we al vroeg op pad en we volgen een prachtige pad, wat langs de bergwand is uitgehakt. Zo lopen we urenlang een nieuwe vallei in en de bergpieken worden steeds indrukwekkender. Voor ons uit is het vooral Ama Dablam die de show steelt. Het is een berg van bijna 7000 meter hoog en de top bestaat uit twee gedeelte. Ama Dablam betekend dan ook "twee moeders". Wanneer we einde van het pad bereiken dalen we af naar beneden, richting de rivier waar we lunchen met dal bath (rijst met groentecurry).....na 4 dagen zijn we het nog niet zat...al gaat de verzadiging wel al aardig komen. Na de lunch wacht ons een enorme klim naar het plateau waar Tenboche op ligt. Ruim 3 uur lang klimmen we weer bijna 400 meter omhoog en dit voelen we wel aan onze longen. Wanneer we bijna boven zijn, gaat bij mij het lichtje bijna uit, aangezien ik nog steeds niet veel eten heb binnen gehouden. Ik ben dan ook erg blij wanneer we de tempels van Tenboche bereiken. Hier vinden we al snel weer een hokje om te slapen en in het restaurant van het guesthouse warmen we ons lekker op bij de kachel. Dit is geen overbodige luxe aangezien de temperatuur al weer ver onder het 0-punt is gezakt en het inmiddels ook nog eens is gaan sneeuwen buiten. En dan moet de nacht nog beginnen. Bhuwan weet gelukkig wat extra dekens voor ons te regelen en dik weggedoken onder de dekens komen we de nacht weer door.

Al is het wel een korte nacht aangezien Fred om half zes al op staat om naar de zonsopgang op Everest te kijken. Deze is vanaf Tenboche ontzettend goed te zien en het lijkt net of je de berg zo aan kan raken. Wanneer Fred samen met Hennie naar buiten gaat, worden zij verrast door een dik pak sneeuw. De gehele nacht heeft het aardig doorgesneeuwt, maar inmiddels is het strak helder. De tempels van Tenboche liggen er zeer kleurrijk bij in de ochtendzon en de witte sneeuw en wanneer even later een aantal jonge monniken buiten gaan skieen is het filmbeeld compleet. Het is echt prachtig om te zien hoe zij in hun rode gewaden over de witte sneeuw zoeven. We kijken en lachen even met hen mee en beginnen vervolgens aan de volgende wandeling naar Pheriche, wat op een hoogte van 4200 meter ligt. Het eerste gedeelte van de wandeling loopt door een groot dennebos en aangezien alle bomen bedekt liggen met een dik pak sneeuw, ziet het er echt ontzettend sprookjesachtig uit. Het is echt een fantastische wandeling, al wordt het ons ook wel moeilijk gemaakt, aangezien de paden echt spiegelglad zijn. Wanneer Hennie bijna uitglijd, probeert Amrit haar te helpen. Alleen hij glijd ook heel ongelukkig uit en valt met zijn hand in de yakstront. Een seconde later glijd ook Connie uit, maar gelukkig weet Amrit haar nog net overeind te houden....met zijn hand vol yakstront! Even later staan zij beide hun hand in de sneeuw schoon te vegen, maar de gehele dag pesten wij ze nog met de stank die om hen heen hangt!
Even later zien we in het bos een man aan komen lopen met een slang om zijn nek. Eerst denken we allemaal dat de slang echt is, maar even later bedenken we dat het veel te koud is voor slangen in dit gebied. Wanneer de man dichterbij komt, maakt hij zelf een sissend geluid. We kijken eerst allemaal zeer verbaast, maar vervolgens barsten we allemaal in lachen uit. Wat een vreemde mensen lopen er toch op deze wereld rond. Wie gaat er nou in de Himalaya met een 2 meter lange knuffelslang om zijn nek lopen???
Wanneer we het bos verlaten, volgen we via een bergwand weer een prachtig pad wat ons steeds hoger de vallei in brengt. Zo nu en dan zien we het topje van Everest achter de Lotshe vandaan komen. Na de lunch laat de zon ons in de steek en wordt het snel kouder. Helaas is inmiddels ook Hennie geveld door de buikloop en ook zij maakt veelvuldig gebruik van de openluchttoillet. Gelukkig bereiken we aan het einde van de middag Pheriche en laten we ons door Bhuwan naar het beste hotel van het dorp brengen. Hier kunnen we gelukkig nog een kamer met wc krijgen en brand er in het restaurant de openhaard al weer lekker. Hier warmen we ons op en genieten we van een bak spaghetti met tonijn...het leven kan zo lekker simpel zijn!

Aangezien we de laatste dagen weer flink gestegen zijn, hebben we ook in Pheriche een acclimatiesatiedag. Deze gebruiken we om eerst lekker uit te slapen en rustig op te starten met een ontbijt. De nacht was voor Connie en Hennie moeizaam en beide hebben zij last van hoofdpijn. Dat is niet vreemd op deze hoogte, maar wel vervelend. Gelukkig kunnen zij met een paar asperines op weer op pad, want een acclimatisatiedag betekend niet dat we niet wandelen. Ook vandaag gaan we naar een hogergelegen gebied, om vervolgens weer af te dalen naar Pheriche om weer lager te slapen. Het klimmen gaat best goed en in een uur tijd klimmen we naar een prachtig uitzichtpunt. Hier zien we twee valleien bij elkaar komen en verder worden we rondom omringt door besneeuwde bergtoppen. Het is weer een zeer heldere dag, maar wel ontzettend koud. Overal ligt ook nog een dik pak sneeuw. We zijn dan ook blij wanneer we voor de lunch weer terug zijn in het hotel en hier warmen we ons weer lekker op bij de haard. 's Middags wordt het al snel bewolkt en begint het zachtjes weer te sneeuwen. Ik loop nog even snel naar het internetcafe en wonder boven wonder is de verbinding best goed op een hoogte van 4200 meter....alleen jammer dat mijn vingers er af vriezen en de sneeuw door de open deur naar binnen waait! Aan het einde van de middag brengen we nog een bezoek aan het kleine kliniekje van Pheriche, wat wordt gerunt door 3 Amerikaanse artsen. Zij doen vooral onderzoek naar hoogteziekte en elke middag geven zij ook een lezing aan de toeristen die op weg zijn naar Everest Base Camp. Ook wij gaan naar de lezing en laten ons goed informeren over de hoogteziekte. Dit kan tenslotte dodelijk zijn, dus het is maar goed om te weten waar we op moeten letten. Vooral omdat we allemaal al verschillende symthomen hebben. Aan het einde van de lezing laten we nog het zuurstofgehalte in ons bloed meten en dat van mij is opvallend hoog. Op zeenivo is het zuurstofgehalte in het bloed 100% en op de hoogte waarop wij ons nu bevinden zal dat zo tussen de 75% en 80% zijn. Dat van mij is nu nog steeds 92%, wat betekend dat mijn longen nog steeds heel goed zuurstof opnemen....zo voelt het alleen niet wanneer ik mij beweeg;-)) Alleen wanneer ik rustig zit voel ik me top, maar zodra ik me maar een beetje beweeg....of loop....dan zit mijn hart in mijn keel.
Maar goed....nog een paar dagen doorzetten...en dan wordt het van zelf weer beter!!

Na wederom een zeer koude nacht, worden we de volgende ochtend door het zonnetje uit ons houten bedje geschenen. Elke ochtend is het weer een worsteling om uit je warme slaapzakje te kruipen en je bevroren kleding aan te trekken. De afgelopen twee nachten hebben we al onze kleding al in onze slaapzakken gestopt...maar dan nog komt het moment dat je je warme holletje moet verlaten en je om moet kleden. Toch lukt het ook vanmorgen weer, al gaat het wel steeds moeizamer aangezien onze lichamen toch naar extra zuurstof beginnen te snakken. Naast Connie en Hennie heeft inmiddels ook Fred wat last van hoofdpijn, maar na het eten zakt dit gelukkig weer. Ik, daar in tegen heb helemaal geen last van hoofdpijn en bedenk dat dit ligt aan mijn grote hoofd....mijn hersenen hebben genoeg ruimte om te zwellen...want dat is wat er tenslotte gebeurd op deze hoogte! De eetlust wordt ook bij iedereen minder, behalve bij Fred die deze ochtend met een groot bord noedels begint. Wij houden het maar bij een soepje, dan krijgen we toch iets binnen! Na het ontbijt gaan we opweg naar ons volgende doel van vandaag; Dughla. Dit is niet meer dan een restaurant/guesthouse op een hoogte van 4600 meter en het ligt aan het begin van de Kumbu-gletsjer. De grootste gletsjer van Nepal die rechtstreeks van Everest afkomt. Het eerste gedeelte van de wandeling is vrij vlak, maar ook op deze dag zit de grootste stijging aan het einde van de rit. 2 uur lang ploeteren we weer omhoog en alles gaat in 10 versnellingen lager, aangezien anders onze hartslagen te hoog oplopen....behalve bij Fred dan, want die loopt als een jonge hond heen en weer en maakt van alles en iedereen foto's. Uiteindelijk bereiken we rond lunchtijd ons onderkomen in Dughla. Het is niet veel, maar we hebben we weer een hutje om in te slapen. Aangezien het weer buiten weer flink is omgeslagen en er een zeer koude wind waait gaan wij maar met een paar dekens over ons heen op bed zitten en luisteren naar wat warme en zonnige muziek. Nu hoeven we even niet te denken aan het rottige hok waar we in zitten, onder welke smerige dekens we liggen en hoe we hier de middag, avond en nacht weer door gaan komen. Maar om 4 uur gaat in het restaurantje de kachel weer aan en samen met de 6 andere toeristen nestelen we ons rond de kachel. Ook alle gidsen en dragers komen er bij zitten en niet veel later gaan de cocoskoekjes en yakkaas rond. Al met al wordt het toch nog een zeer gezellige middag en avond en als we om 19 uur klaar zijn met eten duiken we allemaal ons slaapzakje in....onder een dikke laag smerige dekens...maar we hebben het wel lekker warm!

Donderdag is het opnieuw een stralende dag als we op staan en na een klein ontbijtje van tomatensoep vertrekken we vol goede moed weer naar ons volgende doel van vandaag, Lobuche, wat op een hoogte van ruim 4900 meter ligt. We beginnen gelijk met een ontzettende stijle klim en dit zorgt er voor dat we ruim 2 uur lang heel hard aan de bak moeten om boven op de volgende heuvel te komen. Ondertussen worden we aan alle kanten ingehaald door yaks die vol beladen richting het basiskamp van Mount Everest gaan. Uiteindelijk komen we boven op een volgende richel te recht en vanaf hier hebben we werkelijk een geweldig uitzicht over de Khumbu-gletsjer met daarachter heel statig Everest en Nuptse. Het is onmogelijk om te omschrijven wat we allemaal zien en zo nu en dan rusten we even uit en kijken we vol ongeloof om ons heen. Voor Hennie wordt het steeds moeilijker om te blijven lopen en de hoogte zorgt er voor dat zij ontzettend moe is. Toch bereiken we voor de lunch Lobuche en hier gaan we na een lichte lunch allemaal lekker even onderuit. Buiten heeft de zon weer plaatsgemaakt voor wolken en dit zorgt er wederom voor dat het ijzige koud is. In het restaurant nestelen wij ons op de bank met een paar dikken dekens en lezen we wat in een Nederlands boekje wat hier gewoon in de boekenkast staat. Halverwege de middag ben ik zo moe dat ook ik maar even ga slapen en op die manier probeer ik ook een beetje op te warmen onder de dikke deken. Dit lukt uiteindelijk pas wanneer de openhaard om 4 uur aan gaat. 's Avonds eten we vroeg en gaan we om 7 uur ons bedje in aangezien ons morgen een lange, lange dag wacht....op weg naar het basiskamp van Mount Everest.

En aangezien vandaag de dag is dat we naar het basiskamp van Everest willen hebben we een lange dag voor de boeg. We staan dan ook iets vroeger op dan normaal en om half 8 gaan we al op pad richting Gorak Shep. Dit is een verzameling van guesthouses op een hoogte van bijna 5200 meter. De weg hier naar toe is weer lang en stijl en pas na 4 uur klimmen en wandelen bereiken we het guesthouse waar we onze tassen achterlaten en waar we lunchen. Hennie heeft het echt heel zwaar en elke stap is voor haar een ware martelgang. Toch krabbelt zij na de lunch weer op en besluit toch mee te gaan naar het basiskamp van Everest, want daar zijn we tenslotte allemaal voor gekomen. Steeds hoger en steeds verder wandelen we de Khumbu-kloof in en in de verte zien we midden op de Khumbu-gletsjer het basiskamp van Mount Everest liggen. Toch doen we er nog bijna 4 uur over om het basiskamp te bereiken en even is er een moment waarop Bhuwan en ik twijfelen of het wel verstandig is om verder te gaan. Om half 7 wordt het donker en we moeten ook het enorme stuk nog terug lopen. Maar we zien het basiskamp liggen en Bhuwan schat in dat het nog een uurtje lopen is. Uiteindelijk besluiten we door te gaan, aangezien we allemaal al zo veel gegeven hebben vandaag. Wat ons ook besluit verder te gaan is het prachtige heldere weer wat we nog steeds hebben. Alle dagen tot nu toe is het steeds in de middag bewolkt geworden, maar nu is het nog steeds helder en toch is het al 3 uur geweest. Het laatste stuk van de klim moeten we echt de gletsjer op en dit betekend dat we soms echt over bruggen van ijs lopen. We denken er maar niet te veel over na en concentreren ons allemaal vooral op dat ene punt midden op de gletsjer. Uiteindelijk bereiken we om 15.45 uur het basiskamp van Mount Everest, wat op dit moment niet veel meer is dan een verzameling stenen met vlaggen....aangezien ze de komende weken pas echt gaan beginnen met het opbouwen van het basiskamp voor het komende klimseizoen. We maken snel wat foto's, halen onze zelfgemaakte vlag te voorschijn, eten en drinken wat en vervolgens vertrekken we even over 4 alweer richting Gorak Shep. De laatste uren van de dag worden we nog verrast met werkelijk een fenomenale zonsondergang op Everest en Nuptse. Het is wederom onbeschrijvelijk wat voor kleurenpracht er op de besneeuwde pieken te zien is. En ondanks dat we allemaal aardig uitgeput zijn, kunnen we toch ook genieten van dit prachtige toetje wat we aan het einde van deze lange en zeer intensieve dag meekrijgen. Uiteindelijk bereiken we om half 7 het guesthouse waar we eerder op de dag onze tassen hebben achter gelaten. Hennie stort hier aardig in en valt midden in het restaurant gewoon in slaap, zo ontzettend moe is zij. Toch heeft ze vandaag ontzettende veerkracht getoont want elke stap die zij 10 uur lang heeft gezet was een ware martelgang. Maar ze heeft het gehaald en we zijn ontzettend blij dat we allemaal dit enorme doel hebben kunnen bereiken. Ook Connie en ik hebben aardig diep moeten gaan, want ademhalen boven de 5000 meter is net zo iets als ademhalen door een rietje....en dat valt niet mee als je 10 uur lang aan het wandelen en klimmen bent. Maar we zijn veilig en voor het donker weer terug en dat is het belangrijkste. Na een snelle hap duiken we allemaal ons bedje weer in en verstoppen we ons onder een dikke stapel dekbedden....heel warm en niet heel schoon...maar dat zal ons nu nog een zorg zijn! Vrijdag 19 maart om 15.45 uur hebben wij allemaal Everest Base Camp gehaald op een hoogte van 5364 meter....het doel van deze trekking! Nu kan de vakantie beginnen!!!

Maar voor Fred is het nog niet vakantie want hij gaat de volgende ochtend met Bhuwan en Amrit nog Kalar Patar beklimmen. Dit is een hoge klif boven Gorak Shep, op een hoogte van bijna 5600 meter. Om 5 uur vertrekken zij in het donker naar boven en wanneer zij halverwege zijn komt de zon al langzaam op. Boven op Kalar Patar hebben zij een indrukwekkend uitzicht over alle bergen rondom de Khumbu-vallei en Mount Everest steekt er hoog boven uit. Net wanneer zij weer afdalen komt de zon tussen Everest en Nuptse door en dit zorgt er voor dat ze een beetje kunnen opwarmen. Ondertussen blijf ik lekker in mijn warme bedje liggen en rond een uur of 7 ga ik alle spullen weer inpakken en mij klaarmaken voor het ontbijt. Net wanneer ik met een pot thee met mijn net gecrashte laptopje zit te tobben komen de mannen al weer binnen en gaan we gezamelijk ontbijten. Hennie en Connie hebben fantastich geslapen en na het ontbijt gaan we dan ook vol goede moed weer op pad naar beneden. Het eerste stuk is vrij glad en dit komt door de sneeuw die al een aantal dagen overdag smelt en 's nachts weer bevriest. Het afdalen gaat dan ook zeer langzaam en nu blijkt hoeveel Hennie gisteren van haar krachten heeft gevergt. Wanneer we in Lobuche aankomen voor de lunch besluiten we dan ook uiteindelijk hier te blijven en niet verder af te dalen. Hennie duikt de rest van de middag haar bed in en terwijl Fred muziek luistert halen Connie en ik de Nederlandse boekjes weer uit de boekenkast. En terwijl het zonnetje er voor zorgt dat het lekker warm is in het restaurant, genieten wij van de extra vrije middag.

Zondagochtend dalen we na het ontbijt verder af naar Pheriche, wat op 4 uur lopen van Lobuche ligt. Ook nu schijnt de zon weer uitbundig en we treffen het echt ontzettend met het mooie weer. We hebben wel een aantal ontzettende koude dagen en nog koudere nachten gehad....maar alles beter dan wolken en regen. De eerste uren dalen we hard af en uiteindelijk verlaten we de Khumbu-vallei en lopen we de vallei van Pheriche weer in. Rond lunchtijd komen we weer aan in het luxe hotel waar we al eerder verbleven en na 8 dagen ons niet gewassen te hebben, genieten we hier van een wel verdiende douche. Ieder maar 3 minuten.....maar net genoeg om drie keer heel snel die vette slierten op mijn hoofd te wassen. Vervolgens stappen we weer in ons vieze kloffie, maar dat kan de pret van een schoon lijf en hoofd niet drukken.
Ook hier relaxen we de rest van de middag en genieten we van het zonnetje, warme chocolademelk en een sandwich met tonijn en kaas! Aangezien we allemaal aardig wat kilo's zijn verloren, kunnen we dat best gebruiken! En nu we weer wat gezakt zijn begint bij iedereen ook de eetlust weer een beetje terug te komen. De enige klachten die Connie en Hennie nog hebben is dat zij erg veel vocht vast houden en dit verzamelt zich vooral in gezicht. Elke ochtend lijken zij dan ook wel op een stel hamsters, met hun opgezette wangen!! Maar gelukkig gaat het met iedereen steeds beter. Fred en ik brengen 's middags nog even een bezoekje aan het internetcafe en plaatsen hier een klein berichtje op de site om te laten weten dat we Everest bereikt hebben en dat het inmiddels weer allemaal goed met ons gaat. Wanneer halverwege de middag de openhaard weer aangaat spelen we met elkaar een spelletje kaart en leren we Bhuwan en Amrit pesten. Het is erg gezellig en eindelijk tijd om de Everestbier open te trekken. Die hebben we allemaal wel verdiend na het harde werken van de afgelopen dagen...al hou ik het gewoon bij een grote pot mint-thee....maar dan wel met een Mars...kost 3 euro maar dan heb je wel wat!!!

Aangezien we geen lange wandeldagen meer voor de boeg hebben, gaan we wat later op pad en rond 9 uur vertrekken we na een ontbijt van wentelteefjes richting Tenboche. Een aantal dagen geleden vertrokken we daar met sneeuw, maar inmiddels is alles weggesmolten en bekijken we de route met heel andere ogen dan we op de heenweg hebben gedaan. Ook vandaag is het weer weer fantiastisch en aangezien we steeds verder afdalen wordt het ook steeds warmer. We lopen in ieder geval gewoon weer in onze afritsbroek en fleecetrui...dat is de dagen hiervoor wel anders geweest. De wandeling naar Tenboche verloopt verder prima en nadat we een ontzettende eind zijn afgedaald richting de rivier, wacht ons aan het einde van de rit toch weer een flinke klim omhoog. Maar na al het ploeteren van de afgelopen dagen, voelen we allemaal dat het met onze conditie beter gaat. Toch is het pad omhoog heel stijl en zo nu en dan nog steeds glibberig. De sneeuw is allemaal weggesmolten, maar dit heeft een ontzettende modderbende achtergelaten. Vlak voordat we bijna boven zijn, ontdek ik nog een hertje tussen de bomen. Ik sta net even uit te puffen, wanneer ik opeens links van mij een klein hertje mij aan zie staren. Ik gebaar Bhuwan en Amrit, die voor en achter mij lopen, dat er iets is en zij staan ook rustig naar het beestje te kijken. Toch leuk, om zo wat wild te zien. Uiteindelijk bereiken we te gelijkertijd met de wolken opnieuw het plateau waar Tenboche op ligt. Hier melden we ons weer bij dezelfde lodge en deze keer zijn er niet veel andere toeristen. We trekken ons wandelkloffie weer uit en ons avondkloffie weer aan, nadat wij ons weer met de nodige snoetepoetsers gewassen hebben. Toch een fantastische uitvinding die doekjes....het heeft ons de afgelopen weken best heel schoon gehouden...voor Nepalese begrippen dan! Connie en Hennie brengen nog een bezoek aan het klooster van Tenboche en Fred en ik laten het aan ons voorbij gaan. Zoveel maanden in Azie heeft ons ontelbaar veel tempels doen bezoeken...en voor deze tempel geloven we het dus wel. Het is erg rustig in de lodge en eigenlijk zijn er nog maar 2 andere gasten. Een Engelse vrouw van rond de 55, die voor een maand of 9 op pad is en een sherpa-jongen die opweg is naar Kathmandu om daar zijn Spaanse groep klimmers op te halen. Wanneer we met elkaar rond het vuur zitten komen de verhalen los. De Engelse vrouw is al eerder voor een langere tijd weg geweest....6 maanden werden 8 jaar en zijn heeft in al die jaren veel van Midden- en Zuid-Amerika gezien, om vervolgens via de eilanden in de South Pacific (en wie wil daar nou niet jaren blijven hangen;-))) richting Azie te reizen. We delen wat verhalen met deze bijzondere vrouw. Ook de sherpa-jongen is een zeer interesant persoon, aangezien hij al 5 keer de top van Mount Everest beklommen heeft. Nu gaat hij zijn volgende groep ophalen en over een paar maanden hoopt hij ook met deze groep dit enorme doel weer te bereiken. Het levert hem per keer zo'n $12.000 op, wat voor Nepalese begrippen natuurlijk een fortuin is......maar waar geen mensenleven mee te betalen is. We praten met hem over dit bijzondere beroep en ondertussen controleren wij even of hij al zijn vingers nog heeft...hij moet er ontzettend om lachen. Na het eten gaat de Engelse dame naar bed en wij aan met elkaar nog een spelletje pesten...onze nieuwe sherpa-vriend doet gezellig mee en voordat we er erg in hebben is het al bijna 21 uur....ver over onze bed tijd!

Wanneer ik dinsdagochtend het gordijn open trek zie ik voor mij nog steeds heel majesteus Mount Everest in volle glorie voor mij. Het zullen wel de laatste blikken zijn, want vandaag gaan we weer verder de vallei uit wandelen. We gaan niet rechtstreeks terug naar Namche Bazaar, maar maken een kleine omweg via Khumjung. Dit is een bijzonder dorpje wat verscholen tussen hoge bergen op een weids plateau ligt. De weg er naar toe is weer prachtig en wederom volgen we een wandelpad wat langs de wand is uitgehakt en wat ons een prachtig zicht geeft over de rivier die diep beneden ons stroomt. Voor de lunch stoppen we bij een guesthouse waar we op de heenweg ook al gestopt zijn voor de koffie en wat ik nog niet vergeten ben is dat ze daar een kleine bakkerij hebben. Aangezien we inmiddels allemaal al heel wat kilo's lichter zijn, gaan we allemaal los....kaneelbroodjes, chocolade croissants, appelflappen en natuurlijk appeltaart! We zitten allemaal met een grote glimlach te genieten. Het gevolg is wel dat we na de lunch niet meer vooruit te branden zijn en dat terwijl we toch nog even 200 meter moeten klimmen. Maar uiteindelijk komen we in de prachtige vallei aan waarin Khumjung ligt. Hier vinden we al snel weer een mooi hotelletje met voor ons een enorm 2-persoonsbed....we kunnen er met gemak met zijn vieren in. Ook hier hebben we het genot van een douche...al is 't ie lauw...we zijn toch weer lekker fris. Aan het einde van de middag verzamelen we ons weer in het restaurant waar lekker de openhaard weer aangaat en we laten onszelf nog maar eens verwennen met een groot stuk vlees...gevulde kip-cordonblue....nu zit Fred met een glimlach van oor tot oor!

De afgelopen dagen zijn we zo ver gezakt, dat de nachten echt opvallend minder koud worden en gelukkig ook de dagen wat warmer. Inmiddels hebben we de korte broeken weer uit de tas gevist en dik ingesmeerd met zonnebrand beginnnen we dan ook aan de een na laatste wandeldag, op weg naar Monjo. Hiervoor moeten we eerst de vallei van Khumjung weer uitklimmen en vervolgens heel stijl afdalen naar Namche Bazaar. Onderweg wordt Connie opeens overvallen door hoogtevrees...wat niet vreemd is aangezien we af en toe toch echt de afgrond inkijken. Maar Amrit helpt haar goed en hand in hand dalen zij ook verder af naar Namche Bazaar....en laat hier nu weer een bakker zitten....en het net koffietijd zijn! We nestelen ons op het terras in het zonnetje en genieten allemaal van het grootste stuk verse appeltaart wat je maar kan bedenken! Na een uur wordt het helaas toch tijd om op te stappen, want er wacht ons nog een zware afdaling naar Monjo. In 2 uur tijd dalen we bijna 1000 meter...en dat voelen de benen wel! Maar dit zorgt er wel voor dat we weer op een schappelijke hoogte zijn voor onze lijven en longen en we merken dat we steeds meer inhoud krijgen. Halverwege de middag bereiken we Monjo en hier worden we bij het guesthouse verrast met een kamer met eigen douche en toillet. De douche werkt op zonnenenergie...en laat het nu al de hele dag ontzettend zonnig zijn! We genieten dan ook allemaal van een ontzettende hete douche...we kunnen er maar niet genoeg van krijgen! 's Avonds eten we lekker met groente uit de eigen groentetuin en in een diner eten we meer groenten dan we de afgelopen 2 weken hebben gedaan. Er kunnen best wel weer wat vitaminen in. Onderweg vandaag hadden we nog de mogelijkheid om wat manderijntjes te kopen. Maar toen we hoorden dat we 3,60 euro voor 6 manderijnen moesten betalen, waren wij zuinige Nederlanders toch wel gelijk klaar met de manderijnen.

Donderdagochtend beginnen we om 9 uur aan onze laatste wandeldag opweg naar Lukla. Het is geen lange wandeldag, maar we zullen eindigen met een lange en zware klim richting Lukla. Ook vandaag is het weer zeer gunstig en het ziet er naar uit dat wij echt alle dagen zonder regen zullen lopen...al tellen we de sneeuw dan niet mee natuurlijk! De route gaat de hele dag langs de rivier en zo nu en dan moeten wij diverse hangbruggen oversteken om het pad naar Lukla te blijven volgen. Tijdens koffietijd bereiken we Phakding, het dorpje waar we twee weken geleden de eerste nacht hebben geslapen. Nu stoppen we even bij de Herman Bakery voor een kop koffie met wat lekkers....maar dat lekkers ligt waarschijnlijk al een week in de schappen! De brownies zijn echt niet weg te krijgen en pas na 2 liter thee hebben we alles weg gespoeld. Vervolgens beginnen we aan de laatste etappe naar Lukla en dit is toch nog een hele stijle klim waar we zo'n 3 uur zoet mee zijn. Ik ben er inmiddels wel echt klaar mee en met het verstand op nul ga ik in een stuk door naar boven. Daar zit Fred al op mij te wachten en na 10 minuten volgen ook Connie en Hennie.....home sweet home...we zijn weer terug in Lukla en de trekking zit er nu echt op! Nu kan de vakantie echt beginnen. Bhuwan neemt ons mee naar de lodge waar we twee weken geleden gebruncht hebben toen we aankwamen in Lukla en nu nemen we hier een zeer late lunch want het is inmiddels al ver in de middag. Vervolgens krijgen we twee prachtige kamers toegewezen, met frisse dekens en zelfs weer een eigen badkamer met doouche en toillet. Helaas heeft de zon in Lukla niet veel geschenen dus het is voor ons allemaal een lauwe douche...maar we zijn weer lekker fris. Het einde van de trekking vieren we 's avonds met pizza en Everestbier...dat hebben we allemaal wel verdient. Bhuwan heeft inmiddels geregeld dat we morgen met de 2e vlucht mee kunnen naar Kathmandu....terug naar de echte bewoonde wereld! Terug naar schone kleding, westerse luxe en de chaotische drukte van de stad....dat zal omschakelen worden!

Al vroeg gaat de wekker want om half zeven staat het ontbijt klaar, zodat we nog even kunnen eten voordat we naar Kathmandu vliegen. Maar als we naar buiten kijken zien we alleen maar wolken. Dat betekend niet veel goeds voor vandaag, omdat er gewoon niet gevlogen wordt als het bewolkt is. Landen gaat hier in Lukla nog steeds op zicht en niet op apparatuur en tussen al die hoge bergen door, wil je dus echt wel goed zicht hebben. We ontbijten dus maar rustig en drinken nog maar een paar liter thee...nu het nog kan! Om 8 uur is er nog niet veel verbetering en vervolgens pakken we de kaarten maar uit de tas en gaan we maar nog een potje pesten. Wanneer even later ook de muziek aangaat is het feest compleet en lijkt het eerder 8 uur in de avond dan in de ochtend...alleen het bier is door thee vervangen! Terwijl we zitten te kaarten begint het buiten toch een beetje op te klaren en rond een uur of 9 komt er een telefoontje binnen dat de bagage alvast naar het vliegveldje gebracht kan worden. Aangezien ons hotel echt naast de landingsbaan ligt is dat niet zo heel ingewikkeld. Bhuwan en Amrit gaan met al onze tassen naar het vliegveld en we spreken af dat wanneer het eerste vliegtuig land, dat wij naar de vertrekhal komen. Buiten wachten wij inmiddels in het zonnetje op het eerste vliegtuig....dat ongeveer na een kwartiertje land. Wij begeven ons naar de vertrekhal, maar hier blijkt dat ons vliegtuig nog even op zich laat wachten. Bijna 3 uur lang leven we tussen hoop en vrees dat we toch nog een nacht in Lukla moeten doorbrengen....maar even voor het middaguur komt er toch nog een vliegtuig binnen! En ja hoor, deze is ook nog van Aggenebes Air! Een gejuich gaat op in de vertrekhal en wij vertrekken direct naar de uitgang van de vertrekhal. Tien minuten later zitten we al in het vliegtuigje en niet veel later gaan we de lucht in....toch nog naar het warme en chaotische Kathmandu vandaag, dat hadden we bijna niet meer durven hopen! Maar toch komen we niet zomaar in Kathmandu aan want de vlucht heeft meer weg van een slechte achtbaan en dan eentje die wel meer dan een half uur duurt. Ik voel mezelf steeds groener en geler worden en de turbulentie houd maar niet op. Op een moment komen we echt in een luchtzak terrecht en zweven we een paar seconden los van onze stoelen. Maar net op tijd landen we op het vliegveld van Kathmandu en worden we door een tropische warmte verwelkomt....en dat terwijl wij allemaal nog lekker ons thermo-ondergoed dragen (al twee weken lang;-))) Vijf minuten later komen we allemaal een beetje bij en zijn we blij dat we in de taxi naar ons guesthouse zitten. Hier gaan we eerst even wat lunchen en vervolgens brengen we de vuile was weg bij de receptie en spitten al onze tassen even uit....op zoek naar nog wat schone kleding! Fred gaat zijn baard van 2 weken er af scheren en geniet van een lange en hete douche....heerlijk om weer in de bewoonde en warme wereld te zijn!!! Vanavond gaan we nog een keer uit eten met Bhuwan en Amrit, om een goed einde van deze mooie weken te vieren....met heel veel Everest-bier en vlees voor de mannen. En dan zullen we afscheid nemen van Amrit die in Kathmandu achterblijft.

Morgen blijven we nog een dagje in Kathmandu, waar we nog wat tempels gaan bezoeken en zondag vertrekken we dan samen met Bhuwan met de bus naar Pokhara, waar we de komende week lekker gaan bijkomen van de avonturen van afgelopen weken. Bij-eten, shoppen, lezen en natuurlijk gaan we ook nog een bezoekje brengen aan Bhuwan zijn familie. Maar daarover volgende week meer....en natuurlijk zullen we proberen volgende week wat foto's op de site te zetten....wanneer de verbinding het tenminste toelaat!

Veel liefs van ons allemaal,

Fred & Petra.....en Connie, Hennie, Bhuwan en Amrit