De laatste lootjes.....waren aangenaam!

Wat doe je op een vlucht van 11 uur, waar het eten slecht is, er geen films zijn.....en waarin je moet proberen wakker te blijven, om zo het tijdsverschil te overbruggen? Dan is het een mooi moment om de avonturen van de laatste week nog even op papier zetten! Al is het geen ellelang verhaal als de vorige keer, toch hebben wij in de laatste week toch best nog wel het een en ander beleefd.....

Zo zijn we vorige week zondag met de bus van Kathmandu naar Pokhara gegaan. Voor ons een busreis zoals wij al zo velen hebben gemaakt; over slechtere wegen dan we in Nederland kunnen bedenken, in een hitte waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen....en in een tempo dat we in Nederland al heel lang niet meer kennen. Maar na bijna 8 uur bussen komen we in Pokhara aan, de tweede stad van Nepal, 200 km ten westen van Kathmandu. Wij zijn verbaast over de vooruitgang van de staat van de weg in verhouding met een aantal jaar geleden, Hennie is vooral onder de indruk van het uitzicht over de rijstvelden en de mooie bloemen aan de bananenbomen...en Connie is geradbraakt door de lange rit en voelt zich totaal niet fit, heeft last van haar darmgestel...en mist inmiddels toch ook het thuisfront wel een beetje. Maar aangekomen in Pokhara is het tijd voor "echt" vakantie en nadat we de tassen in ons hotel hebben neergezet, gaan we eerst genieten van een late lunch met een grote fles Everestbier. Daar knappen we allemaal weer aardig van op!
's Avonds genieten Fred en ik van een diner voor twee bij Bistro Caroline, een van onze favoriete restaurantjes in Pokhara. Connie en Hennie doen het wat rustiger aan en genieten op de kamer van crackers met pindakaas...ook lekker, maar dat kan toch niet op tegen de applecrumble-pie die ze bij Caroline als dessert hebben....nog altijd even lekker als alle voorgaande keren. Al gaan we hier later in de week met z'n vieren ook nog een keer dineren en een aantal keer lunchen....want naast de applecrumble, moeten Connie en Hennie natuurlijk ook de hemelse creme-brulee nog testen;-)))

De rest van de week hebben we een beetje een ritme van rustig opstaan, lekker ontbijten in de tuin van de Pumpernickel Bakery Shop, een beetje shoppen, wandelen, roeien over het meer en gewoon lekker genieten van het zonnetje op ons riante dakterras. Kortom, echt vakantie dus. En dat hebben we wel verdiend na het harde werken wat we gedaan hebben tijdens onze trekking naar het basiskamp van Mt Everest. Wanneer we op een avond een gedeelte van de 3000 foto's terugkijken, komen alle verhalen weer los en we lachen heel wat af om de foto's waar we soms zo afgemat opstaan. Toch komt opeens nog meer het besef van het enorme avontuur wat we beleefd hebben en wat voor overweldigende natuur we gezien hebben. Zo vaak leken de besneeuwde bergen niet echt en waren we vooral gericht op ons eigen lijf en leed. Maar gelukkig waren er dan toch ook de momenten dat we tijdens het wandelen elkaar even wezen op het ongelofelijke uitzicht wat er vervolgens weer om een bocht verscheen.

Maar tussen al het geluier en geniks door, zijn we ook nog 2 dagen op pad geweest naar het dorp waar Bhuwan zijn familie woont en hebben wij een bezoek gebracht aan zijn ouders. Bhuwan komt oorspronkelijk uit het dorpje Kalika, wat op ongeveer 1,5 uur reizen van Pokhara ligt, midden in de bergen rondom Pokhara. Aangezien Bhuwan studeert in Pokhara, woont hij daar op een kamer. Hier woont hij samen met Alisha, zijn dochter van 6, die inmiddels naar een engelstalige school in Pokhara gaat. Bhuwan zijn ouders, vrouw en zoontje van 3 wonen op de boerderij in Kalika en wanneer het even kan gaat Bhuwan terug naar huis, of komen zijn ouders of vrouw en zoontje op bezoek in Pokhara.
Wanneer wij aankomen in Pokhara, is Apsora, de vrouw van Bhuwan samen met Alisha en Lisha in Pokhara. En zij reizen allemaal met ons mee terug naar Kalika aangezien zijn dochter een aantal dagen vrij is van school. Bhuwan wilde eerst in de ochtend zijn gezin met de bus terug naar Kalika brengen, om ons dan vervolgens weer op te komen halen, zodat wij met z'n vijven dan met de taxi naar Kalika kunnen gaan. Maar aangezien een taxi hier bijna niets kost, hebben we Bhuwan 2 taxi's laten regelen en gaan we dus vervolgens lekker met de gehele familie opweg naar Kalika. Hennie deelt de taxi met Bhuwan, Apsora, kleine Lisha en nog een "neef" die ook gebruik maakt van de luxe lift. En Connie, Fred en ik delen de taxi met Alisha en Amit, een echt neefje van Bhuwan. Amit is het zoontje van de zus van Bhuwan en Bhuwan zijn zus woont samen met haar man en twee kinderen in hetzelfde huis waar Bhuwan ook een kamer heeft. Alisha en Amit schelen maar een paar maanden in leeftijd en zij zijn dan ook dikke maatjes en gaan samen naar dezelfde school.
Alisha komt net uit school wanneer wij zijn familie met de taxi op komen halen en na 5 minuten is het ijs al weer gebroken. Zonder te twijfelen pakt ze me hand en gaat met mij mee in de taxi, waar ze gelijk op mijn schoot klimt. Het is niet anders dan 2 jaar geleden, toen we samen ook heel wat uurtjes hebben doorgebracht. Het enige verschil is dat ze nu ook echt een beetje engels praat en dat we elkaar veel beter kunnen verstaan. Al vraagt ze soms in haar enthousiasme ook nog wel eens wat in het Nepalees...waar ik dan maar een beetje mijn eigen verhaal van maak. Net wanneer we met de taxi's op pad gaan barst er buiten echt een ontzettend onweer los. Het is twee uur 's middags, maar het lijkt wel zeven uur 's avonds, zo donker is het. Maar we zitten droog en redelijk veilig en het duurt nog even eer we in Kalika zijn. Wanneer we daar na een uurtje aankomen, regent het nog steeds en we schuilen eerst even bij een theehuisje om te wachten dat het echt droog wordt. Na een half uurtje, een kopje thee, wat druiven en gedroogde noodles als alternatief voor chips is het inderdaad droog en beginnen we aan de wandeling naar de het huis van Bhuwan zijn ouders. Kalika is een uitgestrekt dorp en het huisje van Bhuwan zijn ouders staat helemaal boven aan de berg, wat voor ons nog een half uurtje lopen betekend. Maar het is een prachtige wandeling tussen de rijstvelden door en in de verte zien we het oranje huisje al staan. Afgelopen jaar is er een nieuw golfplaten dak op het huis gegaan en Bhuwan zijn vader heeft zelfs een stukje aan het huis laten bouwen. Net voordat de volgende onweersbui losbreekt bereiken we het huisje en Bhuwan zijn moeder zit op haar vaste plek de mais te malen tussen haar maalsteen. Wanneer zij me ziet breekt er een grote glimlach door op haar gezicht en wanneer ik haar handen vastpak trekt ze mij helemaal naar zich toe en geeft me een lange en dikke knuffel. Het is een mooi emotioneel weerzien en zonder te spreken begrijpen we elkaar. Ze zegent ons gelijk met de bloemen van een Afrikaantje uit de tuin en ook Bhuwan zijn vader komt naar buiten om ons te begroeten. Het is fijn om hier weer te zijn en het is vooral fijn om te zien dat de tijd hier niet heeft stil gestaan. Waar voorheen de kamer van Bhuwan en Apsora was, is nu van steen een echte kamer gebouwd met daar boven op nog een kamer. Verder is de veranda verhoogt en boven de veranda is ook een extra kamer gemaakt, waar Bhuwan zijn ouders nu slapen. Het geheel is nog niet helemaal af, maar al met al is het wel een hele verbetering dan eerst. Verder zien we ook dat er inmiddels stromend water is en dat Apsora dus niet elke ochtend 20 minuten moet lopen om drinkbaar water te krijgen. Het zijn kleine verbeteringen, maar het is goed om te zien. Apsora gaat gelijk aan de slag en gaat voor ons een noodlesoepje maken. Wij nemen plaats op een houten bankje op de veranda en terwijl buiten weer een enorme onweersbui losbarst, gaat Bhuwan met zijn ouders de bedden in gereedheid brengen. Pas wanneer het klaar is mogen we boven komen kijken. Fred en ik slapen in de kamer van Bhuwan en Apsora...op het zelfde bed als 2 jaar geleden....nog steeds zonder matras. En Connie en Hennie slapen boven in de nieuwe kamer, die nog niet helemaal af is maar waar door middel van 2 houten banken en wat kampeermatrasjes ook 2 bedjes zijn gemaakt. Bhuwan en Apsora slapen vanavond in de "woonkamer/keuken" en de kinderen slapen zoals gebruikelijk bij opa en oma in bed. Aan het einde van de middag wordt het eindelijk droog en wanneer we naar buiten kijken zien we langzaam de besneeuwde bergen van de Annapurna-range te voorschijn komen. Het ziet er prachtig uit, vooral omdat de ondergaande zon alles in een gouden gloed zet. In alle rust genieten we van het mooie uitzicht en de enorme rust die hier heerst. Wanneer het echt donker wordt, verhuizen we naar binnen waar Apsora al druk bezig is met het avondeten...het gebruikelijke dal bath met rijst! Zij kookt op hout en de ruimte staat dan ook helemaal blauw van de rook. En dat terwijl Lisha gewoon op een bankje ergens ligt te slapen...het gaat hier nu eenmaal anders dan in het westen! Zoals gebruikelijk hier, krijgen wij als gasten als eerste te eten en vanavond zit er zelfs kip bij de dal bath. Aangezien ik al een hele poos geen vlees meer eet en Bhuwan heb verteld dat ik vegetarisch ben...kan ik de kippenbotten afslaan! Wat ook maar goed is, aangezien mijn darmen de laatstse dagen weer aardig van pad zijn. Connie slaat ook af, maar Hennie en Fred houden de eer gelukkig hoog en genieten van de kippekluiven....en verse buffelmelk die even later volgt;-) Wanneer wij klaar zijn met eten, gaat de rest van de familie eten en ook dit gaat volgens vast patroon; eerst de mannen, dan de kinderen en als laatste de vrouwen....in dat opzicht leven de vrouwen hier echt nog een eeuw terug in de tijd. Na het eten houden we het voorgezien, want aangezien er geen stroom is, kan je maar beter op bed liggen....en dan doen we dan ook om 8 uur in de avond!
Maar zo stil het in de middag was.....zo druk is het 's nachts in en om het huis! Want we liggen nog maar 5 minuten op ons harde bedje wanneer we het eerste gepiep van de ratten al horen. Nu is dit voor ons een herkenbaar geluid....want wij zijn hier immers al eerder geweest....maar boven horen we Hennie aan Connie vragen of het toch niet beter is om de bedden van de muur af te schuiven. Het wordt een lange, lange nacht voor de dames boven is het even wennen....aangezien zij naast de voorraadschuur vol met mais en rijst slapen...of liggen in dit geval want van slapen komt niet veel. De ratten houden hele conversaties en Connie en Hennie duiken nog maar eens dieper weg in hun mummie-slaapzakken. Zij zijn dan ook blij wanneer het eindelijk morgen wordt en wanneer de zon op komt en er licht is in de kamer van de zusjes...blijkt wel hoe druk het die nacht is geweest. De hele vloer, maar ook de bedden liggen vol met rattenkeutels. Maar wanneer ik onze eigen slaapzakjes opruim, komen ook daar de nodige keutels te voorschijn.....we zijn blij dat dit avontuur maar 1 nachtje heeft geduurd en dat we de komende nacht gewoon weer in de veiligheid van een betonnen hok in Pokhara liggen.
Wanneer we buitenkomen wordt het leed van die nacht behoorlijk vergoed door de prachtige besneeuwde bergen van het Annapurna-massief. Door het onweer van de middag daarvoor is het helemaal helder en van links naar rechts zien we enorme grillige bergtoppen bedekt met sneeuw. Voor het ontbijt maken we nog een mooie wandeling naar een uitzichtpunt boven op de berg en ondertussen verteld Bhuwan honderd uit over de natuur rondom zijn huis. We genieten volop en ondanks dat de nacht geen pretje was, is het zo bijzonder om eens te zien hoe deze mensen leven in en met de natuur.
Terug bij het huis heeft Apsora het eten al weer klaar en tot groot verdriet van Connie is het opnieuw dal bath wat er op het menu staat. De meeste Nepalesen eten twee keer per dag dal bath en meer niet. Ergens tussen 9 en 10 in de ochtend en rond een uur of 7 in de avond.....dus ook voor ons als ontbijt dal bath; rijst met een groentencurry en een linzensoep. Als extraatje krijgen we er deze keer eigen honing bij. We doen allemaal ons best om zo veel mogelijk weg te krijgen....maar voor de komende jaren hebben we echt weer voldoende dal bath op! Rond het middaguur nemen we afscheid van Bhuwan zijn familie en samen met Bhuwan lopen we terug naar het theehuisje van Kalika, waar de taxi al weer op ons staat te wachten; de vooruitgang gaat niet hard, maar de mobile telefoon heeft ook hier zijn weg gevonden!

Na een heerlijke week in Pokhara, gaat de vakantie op zijn einde lopen en dat betekend dat we ook weer afscheid van Bhuwan hebben moeten nemen. Op zondagochtend komt hij ons om 7 uur ophalen om naar het busstation te brengen en hier nemen we met tranen in de ogen afscheid van elkaar. Het was weer een mooi en warm weerzien en is maar weer de vraag wanneer we elkaar weer gaan zien. En waar, want het lijkt Bhuwan natuurlijk fantastich om een keer naar Nederland te komen en dat gekke platte en natte land eens te zien. Wie weet wat er in de toekomst mogelijk is? Eerst moet hij de komende maanden nog hard aan de slag voor zijn studie en wanneer hij in augustus klaar is, volgt natuurlijk de volgende uitdaging om een baan te vinden!
De lange busreis terug naar Kathmandu gaat vervolgens prima en wanneer we bij het guesthouse in Kathmandu in de tuin nog even lekker bij zitten te komen van de rit, komt ook Amrit nog even afscheid nemen. Hij is de afgelopen week in Kathmandu gebleven, waar hij bij zijn zus woont. En voordat wij naar huis vertrekken komt hij dus nog even gedag zeggen...op het juiste moment want we zitten net aan de Everest;-)))

's Avonds genieten we met zijn vieren nog van een laatste avondmaal bij een Indiaas restaurant en het eten is weer een feest. Al blijf ik een haat-liefde verhouding hebben met Indiaas eten....want ik hou er ontzettend van, maar mijn darmen haten het echt! Toch kan het de pret niet drukken en we liggen allemaal heerlijk onderuit in de kussens van de loungebanken...en het voelt net alsof we thuis zijn! Alleen een lange, lange vliegreis scheid ons nog van de werkelijkheid.

En die lange vliegreis heeft er voor gezorgt dat wij vanmorgen in alle vroegte weer geland zijn in ons donkere en koude kikkerlandje. Al viel de reis deze keer wel mee, aangezien we 1,5 uur eerder geland zijn dan verwacht....wat betekende dat zus Ada nu wel heel vroeg haar bedje uit moest om ons op te halen. Ook Marco, de vriend van Connie, staat om 3 uur al fris en fruitig op Schiphol om natuurlijk Connie na 4 weken in zijn armen te sluiten....al was er na 5 minuten ook nog ruimte voor een dikke knuffel voor ons allemaal! En attent als Marco is heeft hij voor ons allemaal Hollandse tulpen meegenomen en speciaal voor mij een zak echte, verse en niet te duren manderijnen....nou die gaan er wel in na 16 uur reizen! Wanneer we om 5 uur thuis komen, duiken we toch nog even ons eigen, warme maar vooral heel erg zachte bedje in voor nog een paar uurtjes slaap. Je eigen bed gaat toch boven alles. Om even voor 8 gaat de bel en staat bakker Haasnoot met een warm ontbijtje voor ons klaar met alles er op en eraan! Warme broodjes, jus, krantje en een bosje bloemen.....wat een warm welkom van pa en ma...home sweet home!

Liefs,

Fred & Petra.....en Connie en Hennie


PS. Om jullie een idee te geven van wat voor natuur wij de afgelopen weken hebben gezien...hierbij een hele kleine greep uit de meer dan 3000 foto's ;-)