Toeren, taartjes en thee.....

Pucon - 28 januari 2012

Vandaag, maandag, hebben we lekker een rommeldag. We slapen weer eens uit, doen een wasje en maken een wandelingetje naar Frutillar. Frutillar is ook een plaats waar ooit vooral Duitse immigranten zich hebben gevestigd. En dit is vooral te zien aan de huizen, die in een Zuid-Duits landschap niet zouden misstaan. Ook de kleine koffiehuizen waar overal kaffee und kuche verkocht worden zien er gezellig, ouderwets Duits uit. Nu zijn we op zoek naar een restaurant waar ze dan wel weer heel modern wi-fi hebben zodat we even kunnen internetten en dat gaat natuurlijk het beste onder het genot van thee en taart. En in dit geval wordt dat uiteindelijk natuurlijk apfelstrudel;-) Na de lunch gaan we op zoek naar een gastankje voor ons gaspitje, want inmiddels hebben we al 3 dagen niet echt warm gegeten...buiten de instant-noodles en cup-a-soup om, die we met onze waterkoker hebben kunnen maken. We lopen richting het oude dorp van Frutillar en hier vinden we een aantal duizend-dingen-winkeltjes die ons terug brengen in de jaren '50. En in 1 van de winkeltjes vinden wij gelukkig 2 gastankjes die op ons pitje passen....nu kunnen we tenminste weer een warme hap eten. Al hadden we voor vandaag alvast maar sla gehaald, in geval van nood. Ook komen we bij de supermarkt verse, volkoren zeekaken tegen die ze hier per kilo verkopen....een kilo zeekaken voor 1,35 euro! Met 14 zeekaken kunnen we voorlopig weer vooruit;-) Terug op de camping ga ik de sla klaarmaken en de ganzen die hier op het erf wonen, lopen al bedelend om me heen. Opeens hoor ik Fred verschrik iets roepen en het blijkt dat een van de ganzen zijn teen voor lekker hapje aanzag. Ik geef Fred alvast maar wat afval van de sla, zodat hij de ganzen echt kan voeren, zodat zij niet aan zijn andere tenen beginnen. Als de rattenvanger van Hamelen loopt hij wel met 20 ganzen achter zich aan, steeds wat stukjes sla achter hem neergooiend, het is echt te grappig om te zien. Uiteindelijk eten wij de rest van de sla op, samen met wat bruine zeekaken en brie.....met een vol buikje rollen wij al vroeg ons bedje weer in, aangezien er buiten een frisse wind staat!

Dinsdag rijden we door naar Entre Lagos, een klein dorpje aan een van de vele grote meren in dit gebied. Onderweg worden we aangehouden door de politie en wanneer Fred zijn raampje opent, zie je de agent al denken; 'shit, heb ik dit' Maar hij laat zich niet uit het veld slaan en vraagt heel gewichtig om Fred z'n rijbewijs. We overhandingen Fred zijn rijbewijs en internationale rijbewijs....opnieuw een moeilijke blik en we maken het weer extra moeilijk;-) De jonge agent kijkt wat bedenkelijk van ons naar de rijbewijzen en vraagt of we een hurauto hebben en waar we die hebben opgehaald...althans, dat is wat we uit zijn 2 woorden Engels begrijpen. Vervolgens krijgen we de documenten weer terug en en zegt hij met een grote glimlach; 'Nice to meet you'...blij dat hij van ons af is. Wij missen door het hele gebeuren wel de juiste afslag, maar met een kleine omweg bereiken we toch Entre Lagos. Hier vinden we al snel een kleine camping in het dorp, aan het meer...met wi-fi....als 2 kleine kinderen zo blij....we zijn inmiddels toch wel verslaafd aan internet! Maar onder de noemer dat we toch nog wat zaken moeten regelen voor de komende weken, praten we dat heel snel goed. Als de tent staat lopen we even het dorpje in voor wat boodschappen en hier ontdekken we dat aan de doorgaande weg naar het meer, zo'n 10 kleine theehuisjes zitten, waar oude oma's taarten met thee verkopen. Zelfgemaakte taarten met cake, pudding en frambozen en perzikken...dit kunnen we natuurlijk niet weerstaan. Met 2 grote stukken taart gaan we terug naar de camping, waar we in het zonnetje lekker genieten van deze heerlijke taartjes. En als we zo zitten te genieten komt er een klein, zwart hondje even bij ons snuffelen en Fred reageert gelijk dat dit hondje wel op Tarzan lijkt....het hondje wat de familie de Jong zo'n 35 jaar geleden in huis had. Deze Tarzan is gelijk vriendjes met Fred en gaat tevreden naast hem liggen, terwijl Fred hem achter z'n oor krioelt. Volgens Fred is deze Tarzan gelukkig niet zo vals als de vroegere Tarzan. Wat toen niet vreemd was met 11 baasjes tegelijk, die eerst allemaal te gelijk de baas wilde spelen en daarna nooit meer naar hem hebben om gekeken. Waardoor de toenmaligeTarzan na ruim een jaar huize de Jong heeft moeten verlaten. Deze reincarnatie van Tarzan is gelukkig niet vals en blijft rustig bij ons liggen...het liefst op je blote voeten...waar ik natuurlijk dan weer niet zo veel van moet hebben;-) Na het eten ga ik lekker een warme douche nemen en ook op deze camping is het weer een bijzonder exemplaar. Inmiddels heb ik echt al in de meest rottige hokken staan douche, maar wat deze zo bijzonder maakt, is dat de douchemat bestaat uit de helft van een tuintafel blad! We kijken echt nergens meer van op. Als ik uit de douche kom, heeft Fred eindelijk een vuur gemaakt en is de zak met sprokkelhout uit de auto naar de vuurkorf verhuisd. Fred zit als een tevreden man in het vuur te staren met de kleine Tarzan aan z'n voeten. Heel trots verteld hij dat hij het vuur in 1 keer heeft aangekregen, wat bijzonder is, aangezien er altijd allerlei noodgrepen aan te pas moeten komen om wat hout brandende te krijgen (tot aan een kopje benzine toe in Australie, een aantal jaren geleden!). Bij het vuur warmen we lekker op, waarna we warm, rozig en als een paar palingen ons slaapzakje induiken.

Als ik de volgende morgen ons tentje uitkom om even te gaan plassen, ligt Tarzan languit voor de tent. Maar als ik even later de tent weer in wil, heeft hij z'n kop al binnen voordat ik de rits 10 cm open heb. Tot 3 x toe haal ik Tarzan weg en zet hem buiten de voortent weer neer, maar ik krijg de kans niet om weer even m'n warme slaapzakje in te duiken. Al mopperend blijf ik buiten zitten, terwijl Fred zich kapot lacht in de tent...en in de warme slaapzak. Uiteindelijk komt hij er ook maar uit, aangezien het mij met geen mogelijkheid lukt om zonder Tarzan de tent in te komen. Uiteraard vervloek ik het kleine kreng! Maar goed, het is stralend weer, dus wat wil je nog meer. De plannen om vandaag naar een thermaal bad te gaan, stellen we maar uit, want het is zonde om met deze warmte in een warm waterbad te gaan zitten. En aangezien onze camping aan het meer ligt, zitten we hier prima. We lezen wat, doen nog even een wasje en besluiten de laatste weken van onze reis vast te gaan zetten. Ergens onderweg moeten we namelijk weer terug reizen naar Brazilie en met ons uitstapje naar Antarctica over een aantal weken hebben we iets minder tijd over dan vooraf bedacht. Op internet vind ik goedkope tickets van Montevideo (hoofdstad Uruguay) naar Rio de Janeiro....en daar willen we best nog eens naar toe. We hebben in Rio zo genoten van de stad, maar een dagje naar het strand is er toen helemaal niet van gekomen, een prima reden om terug te keren naar Rio. Een kwartier later zijn de tickets binnen! Begin april vliegen we dus terug naar Brazilie, voor nog een paar dagen Rio en daarna gaan we nog ruim een week naar het tropisch eiland Ilha Grande. Een eiland voor de kust tussen Rio en Sao Paulo. Hier vinden we via internet gelijk een leuk apartement...en zo zijn de laatste weken van onze reis alvast geregeld. Wat geen overbodige luxe is, aangezien het in die periode Pasen is en dat wordt in Brazilie nog grootser gevierd dan kerstmis....en dus gaat heel Brazilie met vakantie, en het liefst naar het strand natuurlijk! Maar voor ons wordt het een mooie, relaxte afsluiter voordat we 21 april vanaf Sao Paulo terug naar huis vliegen. Maar dat is gelukkig nog heel ver weg. Als we alles geregeld hebben, gaan we weer even het dorp in voor boodschappen en Tarzan laat ons natuurlijk niet alleen gaan. Hij dribbeld vrolijk met ons mee....ook zo de supermarkt in. Ik doe net alsof het beest niet bij ons hoort, maar Fred is natuurlijk te lief en te aardig en als het personeel van de supermarkt met de bezem achter Tarzan aangaat, gaat Fred maar snel buiten staan wachten met het beestje. Op de terugweg lopen we weer langs de taartjes-oma's en ook vandaag moeten we natuurlijk even wat proeven. We gaan voor een zoete en een hartige variatie, zodat we straks bij de koffie een hapje hebben en later bij de borrel nog een hapje. Ook nu zijn het weer 2 heerlijke hapjes en het avondeten bestaat dan ook uit niet meer dan een bordje Brintapap, maar dan wel met rozijnen!

Donderdagochtend gaan we weer op pad en we rijden verder naar het noorden. Onderweg besluiten we de plannen wat om te gooien en vandaag helemaal door te rijden naar Pucon. De toeristische hotspot van deze regio en bekend om alle outdoor activiteiten die hier mogelijk zijn. En dat het aan de voet van een actieve vulkaan ligt, daar heeft niemand het over. Voor de veranderingen rijden we vandaag niet over allerlei grindpaden, maar over de strak geasfalteerde Pan-American Highway. Een verademing om zo rustig te kunnen rijden en flink wat kilometers te maken. Wanneer we uiteindelijk de snelweg verlaten om richting Villarrica en Pucon te rijden, zien we de vulkaan Villarrica al in vol ornaat liggen. Een prachtig volmaakte kegel in een vlak landschap, met een besneeuwde top....waar gelukkig geen rook uitkomt. Uiteindelijk vinden we in Pucon een plekje op de camping en als ons huisje weer staat lopen we het dorp in voor wat boodschapjes. En hier zien we alles wat je als toerist mag verwachten. Leuke boutiques, mooie restaurants en gezellige terrassen, naast vele reisburo's die van alles in de omgeving organiseren. Hier gaan we het wel weer even uithouden. Bij het VVV kantoor halen we informatie over de omgeving en we besluiten morgen een wandeling te gaan maken in het NP verder op. Maar voordat het zo ver is, ga ik eerst eens lekker kokkerellen op ons gaspitje....veel groente met pasta en tomatensaus...een prima campingmaal...en een goede basis voor de dag van morgen.

Vrijdagdagochtend gaan we al vroeg op pad, want voor de start van de wandeling moeten we nog een stukje rijden naar het Nationale Park. Het eerste gedeelte van de route gaat nog over een goed geasfalteerde weg, maar als snel komen we weer op een grindpad terecht. Iets wat hier heel normaal is en waar ze vaak gewoon net zo hard over heen rijden als op de gewone weg....maar voor ons blijft het toch een beetje wennen...en we willen natuurlijk geen schade rijden met onze huurauto. Toch heeft deze weg nog een aantal verrassingen voor ons in petto en zo slingert de uiteindelijk smalle weg over een bergrug omhoog. De kiezelstenen worden steeds groter en de hellingen steeds stijler en we zijn blij dat we in deze grote terreinwagen rijden....want zelfs die heeft af en toe nog moeite om omhoog te komen. Maar gelukkig halen we weer veilig de plaats van bestemming en hier gaan we lekker lopend verder! We lopen door een prachtige vallei en klimmen aan het einde van de vallei een bergrug over, waardoor we in een soort brede kloof terecht komen met een aantal azuur blauwe meren. Het is een prachtig gezicht en op de achtergrond zien we de besneeuwde kegel van de vulkaan Villarrica. Aan een van de meren, zoeken we een plekje in de zon, zodat we lekker kunnen lunchen met onze meegebrachte zeekaken met kaas. Helaas zijn ook hier de horselvliegen weer zeer actief en zij zorgen er voor dat onze lunch van korte duur is. Zodra we de kaken hebben weggekregen, gaan we weer op pad en lopen we terug naar de auto. Onderweg stoppen we nog even bij een waterval, waar toevallig ook nog een andere dame zit te genieten van het uitzicht. Maar als zij wegloopt, zie ik opeens Fred achter haar aan hobbelen. Wanneer ik begin te lachen, kijkt hij verschrikt achterom en komt hij tot de conclusie dat ie zomaar achter de verkeerde vrouw aan is gelopen. Ja...hoe moet je dat nu goed praten;-) Toch heeft ie wel een goed excuus, want Fred is gisteren door z'n rug gegaan en dat is er vandaag nog niet beter op geworden. Hij loopt de hele dag al de pijn te verbijten en ik zie zijn benen zo'n 30 cm naast zijn bovenlijf lopen. Wat overigs wel een grappig gezicht is, maar niet zo'n fijn gevoel. Toch moet hij er hartelijk om lachen, als ik hem even later voordoe hoe hij er bij loopt. Hij is dan ook blij als we uiteindelijk bij de auto zijn. Gelukkig bereiken we zonder brokken weer veilig de camping, waar ik op het kleine gaspitje, een heuse zuurkoolstamppot klaarmaak....en dat het 29 graden is, dat maakt dan echt niet uit! Na een hete douche voor de rugspieren en een spierverslapper, verdwijnt Fred al snel het tentje in....zodat hij morgen weer als een jonge vent uit kan kruipen.

En dat doet hij wonderwel ook en als hij na het ontbijt nog een pil neemt, lijkt zijn rug al bijna weer zo goed als nieuw. Wat mooi uitkomt, want ik heb bedacht om vandaag in Pucon eens te gaan winkelen om nog wat kleding voor Antarctica te scoren. We hebben wel wat bij ons, maar niet genoeg om 11 dagen op een boot en een ijskoud continent te kunnen overbruggen. We gaan op pad en natuurlijk laat ik Fred eerst flink kopen, zodat hij daarna ook geduldig mij m'n gang kan laten gaan. En het is weer heerlijk om lekker te kunnen shoppen...dat heb ik best gemist....en we gaan dan ook als een speer. Spijkerbroeken, t-shirts, vesten, overhemden en schoenen...het kan niet op. Gelukkig is het ook hier op dit moment uitverkoop en liggen de prijzen toch al lager dan in Nederland, dus voor weinig shoppen we een eind weg. Na 2 uur lopen we beide met tassen vol kleren en wordt het tijd voor de lunch. Inmiddels is de zon weer gaan schijnen en we belanden op het terras van cafe Hausmann. Klinkt goed, en het eten is nog vele malen beter. We krijgen beide een super vers brood met een zelfgemaakte hamburger, met zuurkool, avocado en tomaat...een geweldige lunch, onder het genot van een lekker Duits pilsje. Met volle buikjes kunnen we de shopsessie vervolgen.....al begint Fred al een beetje te sputteren. Toch houden we het nog even vol tot het aan het einde van de middag begint te regenen en we besluiten te schuilen bij het beste koffiehuis van Pucon. Waar natuurlijk ook weer de meest mooie taartcreaties staan. En aangezien het er uitziet alsof het nog wel even blijft regenen, kunnen we hier beter nog maar even blijven zitten....en de taart uitproberen. Het zijn weer enorme calorieenbommen van schuim, chocolade en room en dus slaan we later die avond het avond eten maar weer over. Maar 't zorgt ervoor dat we weer een top winkel- en eetdag hebben;-)

En met dank aan hotel Interlaken, waar onze camping naast ligt...en waar ze een onbeveiligd wi-fi netwerk hebben, heb ik zojuist weer even dit verhaal op internet kunnen zetten....voordat we de komende dagen weer richting Puerto Montt gaan rijden. Het plan is om nog te stoppen in Conaripe voor een bezoek aan een Japans thermaal bad, om Fred z'n rug nog even helemaal tot ontspanning te laten komen. En hopelijk kunnen we nog een paar daagjes genieten van het strand aan het meer bij Panguipulli....maar we zien wel weer waar we terecht komen! Een ding is zeker....de schaatsen blijven hier nog dik in het vet aangezien het volop zomer is....al gaat het Fred wel een beetje aan z'n hart dat ie straks misschien wat schaatspret moet missen;-)


Veel liefs,

Fred & Petra