Reis met ons mee 2005/2006 - Cambodja

Woensdag , 28 September 2005

Hallo allemaal, hier de eerste update vanuit Cambodja. We hebben weer wat in de tijd gereisd. En waren we in Vietnam 50 jaar terug in de tijd, in Cambodja gaan we nog even verder terug....zeg maar zo'n 100 jaar! Ik ga dus ook heel geduldig proberen de belevenissen van deze week op de site te krijgen...maar jullie weten dat geduld niet mijn sterkste eigenschap is. De verbinding heeft hier namelijk een snelheid van 10 Mbps en de kenners onder jullie begrijpen dat dat echt uit de vorige eeuw is. Maar ik ga een poging wagen en we gaan weer even terug naar vorige week zaterdag, waar wij onze laatste dag in Saigon doorbrachten.
We hadden onszelf een heerlijke massage beloofd als we in Saigon zouden zijn, zodat we dan weer helemaal fris en fruitig aan onze volgende etappe kunnen beginnen. In de Lonely Planet stond het adres van een blinden instituut, waar blinde en slechtziende mensen worden opgeleid tot masseurs. Het leek ons wel wat, en zuinige Nederlanders als wij zijn, het was ook zeer aangenaam geprijst. Dus wij op pad en na 10 minuten lopen hadden we het Instituut gevonden. Nadat we twee kaartjes hadden gekocht, werden we door een slechtzinde dame naar de massagekamers gebracht. Fred naar de mannenafdeling en ik naar de vrouwenafdeling. Het is niet een luxe massagesalon, maar gewoon een oud schoolgebouw waar een aantal massagekamers zijn gemaakt. Als ik me heb uitgekleed en geinstaleerd, ben ik er helemaal klaar voor. Het meisje begint een kant van mijn rug te beknijpen van boven naar beneden, maar na 5 minuten vraag ik me af wat dit voor zin heeft. Ondertussen lig ik ook nog te bedenken dat dit geknijp straks ook nog 5 minuten aan de andere kant van mijn rug plaats zal gaan vinden. Maar opeens stopt ze en loopt weg. Gelukkig, dacht ik, zei is er alleen voor het "opwarmen". Straks komt de echte masseuse. Maar lekker naief natuurlijk, want na 10 minuten komt ze terug en gaat verder met de andere kant van mijn rug. En of het nog niet erg genoeg is, gaat ze ondertussen met een hand SMS-en en met de andere hand aait ze zo nu en dan over m'n rug. Na een paar minuten wordt het me echt te gortig en ik kijk eens even achterom. Ze gaat snel verder, maar niet voor lang want na een paar minuten pakt ze gewoon weer haar telefoon. Ondertussen lig ik er over na te denken om te zeggen dat ze kan stoppen, maar daar ben ik dan toch net iets te beleefd voor en de tijd is ook bijna om. Ik ben ook helemaal blij als ze zegt dat ze klaar is. Ik kleed me snel aan en wacht buiten op Fred. Als we buiten op straat staan zeg ik tegen Fred dat dit de slechtste massage is geweest die ik ooit gehad heb. Fred schiet in de lach en zegt; "Ik was al benieuwd hoe het bij jou was want mijn masseur heeft een uur lang alleen maar staan trommelen op m'n rug". We liggen allebei helemaal in een deuk en bedenken dat we het vanmiddag nog maar eens ergens anders gaan proberen! Na deze bijzondere ervaring gaan we nog even naar de boekenwinkel om wat boeken te ruilen en daarna gaan we weer lekker lunchen bij Deli Paris....een echt stokbroodje met rosbief! Na deze heerlijke lunch lopen we nog even door de stad en worden al snel aangesproken door iemand van een beautysalon en we besluiten deze keer voor de voetmassage te gaan. Anders zou onze rug "overbelast" raken! We worden naar een keurige salon gebracht en mogen onszelf in twee heerlijke luie stoelen instaleren. We krijgen een heerlijk kopje thee aangeboden en onze (stink)voetjes worden in een heerlijk heet massagebadje gestopt. Dit is wel even iets anders dan vanmorgen! Twee jonge jongens beginnen vervolgens onze kuiten en voeten te masseren. Maar was het vanmorgen "slappehap", nu worden we echt "bond en blauw" geknepen. Vervolgens krijgen we ook nog een accupressuur behandeling. Ook dit is niet echt heel "vriendelijk", maar het schijnt wel goed te zijn! En of het allemaal nog niet genoeg is krijgen we als toegift ook nog een rug/schouder/nek massage en ook de armen en benen worden niet vergeten. Maar mijn masseur is wel heel erg hardhandig en als hij m'n hiel naar m'n bil probeerd te duwen, klapt m'n hele knie uit elkaar. Ik ben natuurlijk ook geen 20 meer! Na 1,5 uur staan we weer buiten met benen vol met blauwe plekken en een verrekte knieband....we kunnen weer fris en fruitig aan de volgende etappe beginnen?! Na deze mishandeling hebben we onszelf maar lekker getrakteerd op een high-tea in een luxe Engelse tearoom. 's Avonds lukt het me ook eindelijk om de foto's op de website te krijgen, met dank aan een hele hulpvolle Vietnamees.....die mij waarschijnlijk maar heel dom vond! En ik bel ook weer even lekker het thuisfront. Ondanks dat er een enorme vertraging op de lijn zit, is het toch heerlijk om even weer bekende stemmen te horen.
Zondagochtend vertrekken we al vroeg met de bus richting de Mekong-Delta. Na 3 uur rijden, worden we in een dorpje afgezet en gaan we met de boot verder. Voordat we de Mekong opvaren kijken we eerst nog even bij een floating-market. Op het water liggen hier vele boten en elke boot heeft z'n eigen product te verkopen. Wat dit is kan je zien aan de bamboestok die voor op de boot staat. Hier hangt namelijk de groente of fruit aan die ze verkopen. Verder gaan we ook nog even aan wal om een bezoek te brengen aan een dorpje waar ze een soort caramelsnoepjes van cocos maken. En we mogen heel veel proeven! Later lunchen we ook nog ergens en als ik na de lunch even naar de wc wil staat daar opeens een man met een enorme phyton. Wel 3 meter lang en zo dik als een brandweerslang. Ik laat de wc maar even voor wat het is. Later varen we nog 2 uur over de rivier, maar het uitzicht op dit gedeelte is niet erg spectaculair. De rivier is enorm breed en de kant is maar moeilijk te zien. Halverwege de middag gaan we weer aan land om vervolgens nog 3 uur met de bus richting de grens van Cambodja te rijden. Onderweg is al goed te zien dat het leven hier echt anders is dan aan de kust. Aan de kust en met name in het noorden valt het met de armoede nog wel mee. Maar reis je wat meer het binnenland in en richting het zuiden dan wordt het echt een heel ander verhaal. Steeds minder stenen huizen en veel meer bamboe hutjes en houten hutjes. Als we 's avonds in een hotel aankomen gaan we eerst wat eten en na een warme douche duiken we gelijk ons bed in. Er staat ons de volgende dag ook nog een lange reisdag op het schema!
Al vroeg gaat de wekker weer af en na een snel ontbijtje gaan we op pad. Vandaag reizen we verder met 2 meiden uit Belgie en 2 meiden uit Australie. Met z'n zessen gaan we de boottocht richting Phnom Penh maken. Maar voordat we op pad gaan brengen we eerst nog een bezoek aan een drijvend vissersdorp. Met een aantal kleine roeibootjes worden we naar de overkant van de rivier gevaren en hier bevindt zich een heel drijvend dorp. Bootjes, hutjes op vlotten en alles wat je maar kan bedenken wat kan drijven....en neem maar van ons aan dat er hier heel veel kan drijven! Wederom worden we weer even met de beide benen op de grond gezet en vooral door het feit dat we hier door iedereen heel enthousiast worden toegezwaaid. De kinderen staan al 5 minuten naar je te zwaaien als ze je van verre aan zien komen. Toch is het een hard leven hier op de rivier, maar de mensen lijken er geen probleem mee te hebben en weten natuurlijk ook niet beter. We nemen nog even een kijkje bij een groot vlot waar vis gekweekt wordt. In kleine bassins onder het huis worden de vissen gekweekt en vetgemest. Als de vis groot genoeg is wordt het eerst gedroogd voordat het verder vervoert en verwerkt wordt. De lucht is hier weer onbeschrijveijk. Na dit uitstapje worden we ergens over gezet in een grotere boot en hier staan zelfs 6 luxe tuinstoelen voor ons klaar. De volgende 3 uur varen we langs de oevers van de Mekong en ook hier zien we weer heel veel armoede en blijheid.....het enthousiasme van de kinderen is echt hartverwarmend! Tegen het middag uur bereiken we eindelijk de grens en gaan we aan land om te lunchen en de douane formaliteiten af te handelen. Na een uur zijn onze maagjes gevuld en de paspoorten gestempeld en gaan we met een express boot verder richting de hoofdstad Phnom Penh. Na 2 uur varen gaat de boot weer aan land en worden we ergens in een klein dorpje afgezet. Hier staan een aantal busjes klaar om ons in 1,5 uur naar de hoofdstad te brengen. Uiteindelijk gaan we met 10 reizigers en dus weer 10 rugzakken en een chauffeur in een afgeladen Hyundai-busje op pad. En nu had de chauffeur ons wel verteld dat de weg slecht was......maar deze weg was niet meer dan een zandpad met HEEL VEEL kuilen. En voor de chauffeur is dit gewoon de A-4 richting Phnom Penh, dus hij houdt het tempo er lekker in. Zo nu en dan moeten we ook wat bruggen over, maar dit zijn vaak niet meer dan twee metalen platen naast elkaar. En dan vinden ze het raar dat ze elkaar niet kunnen passeren!!! Een keer stond er een grote vrachtwagen tegen over ons, en hier in het verkeer geldt het recht van de grootste...dus wij moesten achteruit! In het busje werd al druk gespeculeerd over onze levensverzekeringen. Als ik tijdens deze rit naar buiten zit te staren zie ik opeens een moeder die haar babytje in een hangmat heen en weer aan het wiegen is. Maar dit doet ze met zoveel enthousiasme dat het kind er net lijkt uit te vliegen. Een van de Australische meiden ziet het ook en we liggen allebei helemaal in een deuk. Het is toch wel raar om te zien hoe mensen hier met de veiligheid van de kinderen omgaan. Je ziet ze gewoon op de brommer zitten met een klein kindje voorop of een baby in de armen. En bij huisjes op de rivier zagen we ook al een aantal keer kleine kinderen over de veranda kruipen, terwijl er geen hekje omheen staat. Ook hier gaan we er maar van uit dat ze niet beter weten. Aan het eind van de middag bereiken we toch eindelijk ons einddoel; Phnom Penh. En vonden wij het in Saigon uiteindelijk wel meevallen met de drukte op straat.....hier krioelt het van de mensen en scooters. Gelukkig vinden we al snel een aardig guesthouse. Van Edwin en Sandy, onze China-reisgenoten, hadden wij een tip gekregen voor een heel leuk guesthouse hier. Zij waren namelijk een aantal weken geleden al in Cambodja. Maar door de lange reis en de enorme drukte zijn we gewoon het eerste en beste hotel in gelopen en hebben een prima kamer kunnen krijgen....met satelite-tv! Nu zullen jullie wel denken; ach, is dat nou zo belangrijk? Maar neem maar van ons aan dat het op z'n tijd toch gewoon lekker is om even voor het kassie te hangen. En satelite-tv betekend CNN, MTV, BBC en nog 66 andere kanalen, waaronder diverse filmkanalen. En natuurlijk om over de voetbal nog maar te zwijgen! Als we onze tassen hebben geinstaleerd gaan we beneden in het restaurant wat eten. Wat ons bij het binnen rijden van de stad al op viel is dat er hier toch wel meer bedelaars op straat rondhangen dan dat we tot nu toe gezien hebben. En als we zitten te eten staat er opeens een jongen van een jaar of 20/25 naast onze tafel zonder armen en benen. Dus eigenlijk aleen een romp met een hoofd erop. En we zullen het eerlijk toegeven...maar dan smaakt je eten toch even wat minder. Niet omdat hij vies is of zo, maar omdat je dan nog meer beseft dat wij het "geluk" hebben gehad, dat wij in een ander werelddeel zijn geboren. En zo sluiten we deze lange maar indrukwekkende dag af.
Maandag morgen worden we al in alle vroegte gewekt, want het blijkt (of lijkt!) dat onze kamer aan de drukste straat van Phnom Penh ligt. Wat een enorm lawaai maken al die mensen en scooters....en dat om 5 uur al! We hebben in ieder geval weer een lekkere lange dag. Als ik de tv aanzet om het nieuws te kijken, kom ik al zappende langs de film Dirty Dancing. Ach, zo komen we de vroege uurtjes wel door. En voor de mensen die de Bold and the Beauty volgen.....Ridge trouwt toch weer met Brooke en zij is weer zwanger, maar het kan ook van Ridge z'n broer zijn. Deze broer heet Dominiqeu en is de andere zoon van Maurismo (of hoe die dan ook heet?). Brooke dacht namelijk dat Ridge dood was en liet zich "troosten" door deze broer....en dat heb ik allemaal al uitgezocht door het kijken van een uitzending!!!! Als het tijd wordt voor het ontbijt ga ik eerst nog even douche. Deze keer hebben we weer een bijzonder krap exemplaar......de douchekop hangt tussen de wasbak en de wc en hier tussen zit maar 30 cm. Ik wurm m'n slanke lijf er tussen en geniet van het warme pisstraaltje! Als ik later naar beneden loop om wat stokbroodjes te kopen, wordt ik buiten al opgewacht door een horde brommer- en tuktukchauffeurs. Als eerste zie ik al hun voeten en als ik even blijf staan om mij te bukken en te kijken hoeveel het er zijn, bukken zij ook net allemaal. Want ze hadden mijn voeten inmiddels ook al gezien en begrepen niet waarom deze stil bleven staan. Als ze mij net zo gebukt zien staan als zichzelf breekt er een enorm lachsalvo uit. Ik heb er in een klap weer vele vrienden bij! In de loop van de ochtend gaan we de stad in op weg naar de Royal Palace. Onderweg stranden we bij een luxe shopping mall En op de bovenste etage genieten we van een lekker bakkie met een prachtig uitzicht over de stad. Als we later bij de Royal Palace aankomen blijkt deze tijdens lunchtijd gesloten te zijn, dus wij gaan ook maar even lunchen. In een heel leuk semi-westers restaurant genieten we van gebakken rijst en Fred heeft deze keer een Indonesische variant met echte sate. Voor het eerst in 4 maanden heeft hij eindelijk het idee dat hij echt "Chinees" heeft gegeten. Want al komt sate dan echt uit Indonesie, in Nederland haal je het gewoon bij de Chinees! Wat een heerlijke man is het toch! Na de lunch brengen we een bezoek aan het Royal Palace en de Silver Pagode. De tempels bij het paleis zijn zeer indrukwekkend en de tuinen erom heen zien er zeer verzorgt uit. De Zilvere Pagode, die naast het paleis ligt, is een tempel met een vloer van 5000 zilvere tegels die elk 1 kg wegen. Ook dit is erg mooi om te zien. Als we na dit culturele uitstapje terug lopen naar het hotel komen we langs een tandarts waar je voor $5,- per kies een witte vullig kan laten zetten. Hij gaf alleen geen 15 jaar garantie, dus we hebben er maar van afgezien...haha! 's Avonds genieten we van een super piza bij de Pizahut. Deze hadden we 's morgens ontdekt in de shoppingmall en we hadden wel weer eens zin in een echte piza!
Vanmorgen werden we natuurlijk weer in alle vroegte gewekt, maar dat vond Fred uiteindelijk niet erg. Want als hij de tv aanzet voor het nieuws blijkt dat er Champions League voetbal wordt uitgezonden......en je geloofd het niet...AJAX! Nou zijn dag kon niet meer stuk, althans dat was voordat hij de uitslag meekreeg want ze verloren met 1-2. Toch was hij zo blij als een kind dat hij wat gezien had. Na het ontbijt gaan we op weg naar Tuol Sleng museum en de Killing Fields. En om jullie een klein beetje een idee van de geschiedenis van Cambodja te geven zullen wij het belangrijkste even toelichten. In 1975 kwam Pol Pot(Khmer Rouge)aan de macht en met hulp van, toen nog communistisch, China maakt hij Cambodja ook tot een communistisch land. Scholen en ziekenhuizen worden gesloten en iedereen wordt verplicht om gemiddeld 15 uur per dag op het land te werken. Ouderen, vrouwen, kinderen en zieken, niemand wordt ontzien. In de 4 jaar die volgen overlijd 30% van de totale bevolking (ruim 2 miljoen mensen). Vooral de hoger opgeleide mensen worden gevangen genomen en vermoord en de rest van de bevolking komt om van de honger en het harde werken. In Phnom Penh werd een toenmalige school omgetoverd tot een gevangenis en hier werden met name de geleerde en hogere regerings functionarissen gevangen gezet, samen met hun hele familie. De meeste verbleven hier 2 tot 4 maanden en werden tijdens die tijd op gruwlijke wijze gemarteld. De gevangenis is inmiddels een museum geworden en door middel van foto's wordt een duidelijk beeld gegeven van wat hier zich allemaal afspeelde. Uiteindelijk werden de gevangenen over gebracht naar een plek buiten de stad en hier werden ze op gruwlijke wijze vermoord. Alles werd gedaan om kogels te besparen en het moorden gebeurde hoofdzakelijk "met de hand". Jonge jongens werden gebrainstormed en klaargestoomt voor deze praktijken. Zo werden er bij kinderen de handen en voeten afgehakt en werden de lichaampjes tegen een grote boom aan geslagen, net zo lang totdat ze dood waren. De Killing Field die wij vandaag bezoeken liggen 15 km buiten de stad en hier zijn ruim 100 massagraven terug gevonden. In vier jaar tijd zijn hier bijna 18000 mensen vermoord. Als we bij de plek aankomen staat er een grote tempel in het midden van het gebied en in deze tempel staat een glazen tempel waarin 15 etages te zien zijn. Op de grond liggen de kleren van de mensen uit de massa graven en op de etages erboven liggen 8988 schedels van de mensen die ze hier vermoord hebben. Momenteel zijn er nog zo'n 40 massagraven niet geopend, omdat het voor de mensen die de graven moesten openen emotioneel niet meer te doen was. Als we door het gebied lopen zien we her en der grote kuilen in de grond van waar ooit de massa graven waren. Ook zijn overal op de grond nog resten van botten te zien en het is gewoon niet te bevatten wat hier allemaal is gebeurd. Toch is het echt nog niet zo heel lang geleden want we hebben het over 1975-1979. Fred ging toen bijvoorbeeld al naar de middelbare school. We zijn er allebei stil van en lopen met onze eigen gedachte rond in het museum en over de Killing Fields. In 1979 wordt er een einde gemaakt aan het Pol Pot regieme en vluchten de mensen van de Khmer Rouge de jungle in. Hier wordt nog jaren lang gevochten en Amerika legt op een gegeven moment een hele linie van landmijnen aan in de jungle om de Khmer Rouge te verslaan. Helaas hebben heel veel onschuldige mensen in de jaren die volgen hun leven of ledematen verloren doordat zij op een landmijn gestapt zijn. Vandaar dat je nu in het dagelijkse leven hier op straat geconfronteerd wordt met bedelaars die een of meerdere ledematen missen. Je kan wel zeggen dat de mensen hier nog steeds getraumatiseerd zijn van alles wat er de afgeopen decenia hier gebeurd is en dat Cambodja nog steeds een land in opbouw is. Helaas hebben we nu ook wat mindere mooie kanten gezien van de wereld waarin wij leven. Maar dit mag nooit vergeten worden en het zou toch eens goed zijn om hier wat meer bij stil te staan. Als iedereen dit toch eens zou kunnen zien, dan zou er toch wat meer vrede op aarde moeten zijn. En dat geld natuurlijk niet alleen voor wat er hier in Cambodja gebeurd is, maar bijvoorbeeld ook voor wat er op dit moment in Afrika en het Midden-Oosten gebeurd. Nou, dit was het weer voor deze week. Aangezien we dit laatste pas een paar uur geleden hebben gezien, moet het ook voor ons nog even een plaatsje krijgen. Maar we krijgen steeds meer waardering voor de mensen die hier proberen te "overleven"!
Morgen gaan we weer een dagje bussen, naar het noord-westen van Cambodja. Daar zullen we de komende dagen de tempels van Angkor Wat bezoeken in de omgeving van Siem Reap. En hopelijk zullen we dan ook de mooie kanten van Cambodja zien. En in de loop van volgende week gaan we dan verder reizen naar de wereldstad Bangkok. Dus de volgende update komt alweer vanuit een ander land, maar we zullen waarschijnlijk nog genoeg te vertellen hebben over Cambodja. Verder zullen we de komende dagen waarschijnlijk niet veel mogelijkheid hebben om te mailen. De verbindingen zijn niet super (ik ben al 4 uur bezig met het bovenstaande bericht!), dus we zullen jullie mail wel lezen maar dus wat later vanuit Bangkok beantwoorden.

Veel liefs, Fred en Petra


Dinsdag , 4 October 2005

Deze week komt de update wel heel vroeg, maar morgen gaan we Cambodja alweer verlaten en daarom willen we jullie nu alvast onze laatste avonturen vanuit Cambodja vertellen. Nadat we de eerste dagen van onze reis door Cambodja in de hoofdstad Phnom Penh hebben door gebracht, zijn we donderdag verder gereisd naar Siem Reap.
Al vroeg in de ochtend zijn we op de bus gestapt, om verder te reizen richting het westen. De bus viel erg mee, en om eerlijk te zijn hebben we in tijden niet zo ruim gezeten in een bus. Ook de weg naar Siem Reap was prima te doen en echt heel anders dan het zandpad waarover wij naar Phnom Penh zijn gereden. Verder werd er ook keurig om de twee uur gestopt, iets wat echt niet altijd vanzelf sprekend is want ze laten je gerust 4 uur met een volle blaas zitten. Maar tijdens de lunchstop volgde er toch een bijzondere ervaring want we werden getrakteerd op gefrituurde vogelspinnen...vol met eiwitten! Beleefd hebben we dit afgeslagen, maar misschien hadden we dat toch beter niet kunnen doen. Want toen onze echte lunch arriveerde, was dit eigenlijk nog veel slechter. Kleffe rijst met hier en daar een groen blaadje en rauwe kip met heel veel bot. Gelukkig hadden we voor nood nog wat broodjes in de tas, en die gingen er gretig in, ondanks dat deze ook niet echt vers meer waren! Rond half drie arriveerde we uiteindelijk in Siem Reap en hier werden we wel op hele bijzondere wijze ontvangen. Normaal staan er altijd wel een paar jongens (touts) klaar om je mee te lokken naar hun hotel. Maar de hoeveelheid touts die ons hier stonden op te wachten was echt buiten proportie. En nu hadden wij ook nog de pech dat wij de enige twee touristen in deze bus waren. Dus door honderden jongens werden we uit alle macht toe geschreewd. En wat er toen gebeurde hadden we echt nog niet mee gemaakt. Er stonden zelfs bewakers met bamboo stokken en deze begonnen de jongens bij ons weg te slaan zodat wij in ieder geval "normaal" onze tassen konden pakken. We keken elkaar aan en konden eigenlijk alleen maar lachen.....wat een ontvangst zeg! Uiteindelijk zijn we maar even mee gegaan met een jongen die ons in de bus al had aangesproken. Hij had al een taxi geregeld en dan waren we tenminste weg uit deze "kermis". Helaas was het hotel waar deze jongen ons afzette niet veel, dus nadat wij hem vriendelijk bedankt hadden, zijn we op zoek gegaan naar een ander hotel. Gelukkig liepen we na 5 minuten al tegen een leuk hotelletje aan en hadden we weer een nieuw thuis gevonden. Als we 's avonds de stad in gaan komen we al snel tot de ontdekking dat Siem Reap toch wel de nummer 1 bestemming in Cambodja is. Alles is ingesteld op de verwende tourist en daar proviteren wij nu lekker van mee. Hele leuke en sfeervolle westerse restaurantjes en bij een echte supermarkt volop bruin brood, wasa-crackers (!), kaas en dutch yoghurt te krijgen. Het is wel raar om te merken dat in een land, dat volgens ons echt 100 jaar terug in de tijd leeft, toch zoveel westerse producten te krijgen zijn. Maar wij mopperen niet, want we krijgen langzaam het gevoel dat we weer terug keren naar de westerse wereld.....wat eten betreft dan!
De volgende dag hebben we lekker rustig doorgebracht. En dat hadden we goed gepland, want het heeft de hele dag pijpenstelen geregend. We hebben ons een beetje vermaakt met lezen, schrijven, filmpje kijken en de gebruikelijke was doen. En zo was er weer een dag om. Ook als we niet veel doen vliegt de tijd!
Zondag gaan we al vroeg op pad. Aan de overkant van ons hotel huren we weer twee kinderfietsjes. We zijn inmiddels echt heer en meester geworden in het fietsen op deze kleine krengen. Maar ze hebben een voordeel; ze hebben wel een lekker groot zadel. Bij de ingang van het gebied waar de tempels zich bevinden kopen we twee passen waarmee we de komende drie dagen toegang hebben tot dit gebied. Eerst moeten we nog even een pasfoto laten maken en deze zijn echt verschrikkelijk. Fred kijkt alsof hij nu al te veel gedronken heeft (het is 8.00 uur in de ochtend )en ik lijk wel op Giesmo, met mijn bolle ogen! Maar goed, in het echt zien we er gelukkig beter uit...vinden wij dan! We peddelen verder naar de Angkor Wat, de grootste en bekenste tempel in dit hele gebied. De tenmpels in dit gebied zijn gebouwd tussen de 9e en 14e eeuw. En de Angkor Wat heeft o.a. gediend als tempel en woonplaats van de toenmalige koning. In die tijd was dit gebied dus echt het centrum van het koninkrijk, wat zich helemaal uitstrekte tot ver in Vietnam, Laos en Thailand. Vandaar dat je tegenwoordig ook in deze landen nog steeds tempels tegenkomt in dezelfde stijl als hier bij de Angkor Wat. Bij de Angkor Wat zetten we onze fietsjes bij een soort fietsenstalling en hier worden we gelijk belaagd door vele kinderen die ons van alles willen verkopen. Meestal geeft het tourisme een enorme imput aan de economie, maar hier zien we ook de "slachtoffers" van het tourisme. Want deze kinderen gaan niet naar school omdat ze op deze manier "meer geld" verdienen. Het is triest maar waar. Het tempelcomplex is enorm indrukwekkend. En alles ziet er ook nog heel goed uit terwijl het toch al heel wat eeuwen oud is. Verder is het prachtig om te zien welke mooie schilderijen ze in de muur gehakt hebben. Het zijn allemaal taferelen met allerlei dieren en mensen. Op sommige stukken zie je er nog wat glazuur overheen zitten, maar bij het grootste gedeelte is dit inmiddels verloren gegaan. We maken weer prachtige foto's en dwalen rond door het enorme complex. Na een uurtje fietsen we verder naar de volgende tempel en deze staat helemaal in het teken van gezichten. Op elke muur en op elke toren zijn gezichten uitgehakt in het steen. Deze tempel, de Angkor Thom, heeft weer een hele andere uitstraling en is ook prachtig om te zien. We volgen vandaag de "kleine route" en deze brengt ons langs diverse tempels. De wegen tussen de tempels zijn prima en worden druk bevolkt door busjes en tuktuks. Wij, armzalige fietsers, mogen het strookje zand naast de weg wel gebruiken. Maar onder het fietsen zie ik ook een mooi zandpad, dat een stukje van de weg af ligt. Goh, een echt wandelpad; dacht ik. Maar als we even verder fietsen komen er opeens een heleboel olifanten over het paadje aankuieren. Het is maar goed dat we niet zijn gaan lopen! Je kan je dus op de rug van een olifant van de ene naar de andere tempel laten brengen. Uiteindelijk komen we ook bij een tempel die nog helemaal niet gerestaureerd is en waar gewoon grote bomen boven op de tempels groeien. Ook dit is een echt natuurwonder. Bij de uitgang van deze tempel zit een klein bandje te spelen. Het zijn allemaal jongens die op een landmijn zjin gestapt en daardoor armen en/of benen zijn verloren. Op deze manier proberen ze toch wat geld te verdienen en dat is natuurlijk altijd beter dan bedelen. Onderweg eten we nog wat in een klein restaurantje en aan het eind van de middag als we de hele route gefietst hebben, eindigen we weer bij de Angkor Wat waar we genieten van een mooie zonsondergang. 's Avonds als we thuis komen hebben we toch wel weer een houten kont van het fietsen want al met al was het toch zo'n 20 km. Maar het was een leuke manier om de tempels te bekijken.
De volgende dag slapen we eerst een beetje uit....tot 7 uur dan! Als ik in de douche mijn tanden staat te poetsen roept Fred vanuit de slaapkamer: "ik rol me nog even in mijn icoontje!" "Icoontje?" vraag ik. "Fred, een icoon is een schilderij!" "Nee, dat is toch een tycoon?" vraagt hij weer. "Nee, een tycoon is iemand met heel veel macht en geld" "Maar dat is toch een typhoon?" vraagt hij vervolgens. Inmiddels lig ik helemaal in een deuk om al deze moeilijke woorden zo op de vroege ochtend en leg hem nog even uit dat een typhoon een grote orkaan is. We hebben er nog steeds lol om, want elke ochtend vraag ik nu aan hem of hij zich nog even in z'n icoontje rolt. Even voor de goede orde..hij bedoelde dus "in z'n coconnetje"! Na het ontbijt gaan we weer op pad richting de tempels en vandaag gaan we de "grote route" volgen en deze is ruim 30 km lang. En omdat we gisteren zo aktief hebben gefietst, gaan we vandaag lekker met de tuktuk. En dat is ook weer een hele leuke manier om hier de omgeving te verkennen. We nestelen ons als Wim-Lex en Maxima achter in de tuktuk en laten ons prinsheerlijk rondrijden. En als de kindertjes langs de weg ook nog naar ons gaan zwaaien is het koninklijk gevoel compleet. En we zwaaien heel deftig terug! We kijken weer bij diverse tempels en als we na het bezoeken van een van de tempels weer verder willen met de tuktuk, komt deze de heuvel niet op. Wim-Lex en Maxima moeten dus uitstappen en heel burgelijk hun eigen koetsje de heuvel op duwen. Gelukkig maar dat er net niemand keek! Onze chauffeur vandaag is echt een schatje want als het opeens begint te regenen op het moment dat wij de laatste tempel willen bezoeken, komt hij ons helemaal achterna rennen met een paraplu. En Fred vindt hem helemaal geweldig...de paraplu dan...want het logo van Angkor bier staat erop, zijn favoriete merk! Tegen lunchtijd vinden we dat we weer genoeg cultuur hebben gesnoven voor vandaag en we laten ons terug brengen naar de stad. Hier laten we ons bij The Blue Pumpkin afzetten en dit is een heel trendy lunchcafe. Het is in een oud pakhuis en alle ruimtes zijn helemaal wit. Er staan grote witte leren lounge banken en witte moderne eethoekjes. Weer een geweldig cafe, in een land wat voor ons gevoel nog steeds 100 jaar terug in de tijd leeft. Ook hier zie je dus welke imput het tourisme deze stad heeft gegeven...en dan in positieve zin. Althans, dat vinden wij dan. Want we merken dat we (vooral Petra!) na 4 maanden Azie weer wat behoefte krijgen aan westerse imput! Dus dit soort sfeervolle tentjes zijn dan echt super....en dat geld gelukkig ook voor het eten. Het bruine (!) brood, de muffins, brownies en taartjes worden hier in huis gebakken en zouden het in Nederland ook heel goed doen. Vooral de brownies! Voor de echte kenners....kennen jullie de brownies van de Bijenkorf? Nou, deze waren nog lekkerder!!!!! De rest van de dag doen we niet veel meer. Fred kijkt nog wat Nederlands voetbal (weer als een kind zo blij!) en ik heb even live email contact met de familie thuis. Ze zitten bij pa en ma thuis voor de zondagmiddag borrel en zo zij wij er ook even bij......vooral de toostjes met file american waren top!!!
Maandagochtend gaat echt al heel vroeg de wekker want we willen de zonsopgang bij de Angkor Wat zien. En helaas moeten we er echt uit, want ik had stiekem gehoopt dat het zou regenen! Maar niet dus, er staan nog alemaal sterren aan de hemel dus om 4.30 uur hijsen we ons het bed uit! Voor het hotel maken we een tuktuk-chauffeur wakker die nog lekker lag te slapen in z'n tuktukje. Hij rijdt ons keurig naar de tempel en het lijkt wel of de hele stad al wakker is, want er staan gewoon file's richting de Angkor Wat. En ondanks dat we er heel vroeg ons bedje voor uit moesten was het wel een bijzondere ervaing. Vooral als je in het donker, want er zijn nergen lichten, naar het tempelcomplex loopt ziet het er allemaal heel mysterieus uit. Heel spannend allemaal! Maar als we bij het meer aankomen vanwaar je het mooiste uitzicht hebt op de tempel is alle spanning verdwenen. Want er staan minstens 1000 andere touristen. Maar de zonsopgang is er niet minder mooi om en het was echt de moeite waard om er midden in de nacht je bed voor uit te komen. Als de tuktuk-chauffeur ons bij het hotel heeft afgezet is het nog maar 7 uur en we gaan eerst maar even ontbijten. Fred duikt daarna zijn "icoontje" weer in en ik ga weer even aan de slag met de website. 's Middags lunchen we lekker in de stad en regelen we onze bustickets naar Bangkok voor woensdag. Als we door de stad lopen heeft Fred weer veel contact met de tuktuk-chauffeurs. Zij stoppen namelijk bij iedereen die op straat loopt om te vragen of ze een ritje willen maken. En als ze stoppen zegt Fred elke keer heel vriendelijk "hallo", maar hij knikt daar vervolgens ook met z'n hoofd bij......dus ze denken allemaal dat hij mee wil rijden! En dan moet hij ze dus weer net zo vriendelijk afwimpelen. Ik hou het maar bij niks zeggen en gewoon nee knikken...maar als vrouw heb ik hier toch niets te zeggen...dus ze doen net of ze dat niet zien!!! De rest van de dag modderen we lekker en 's avonds genieten we op de kamer van bruin brood met kaas!
De laatste dag in Cambodja besteden we aan het regelen van allerlei kleine dingetjes. De tassen worden weer eens lekker uitgemest. De website wordt nog even geupdate. Er kunnen weer wat foto's gebrand worden. Kortom, de dag vliegt weer om. Normaal verwennen wij onszelf zo'n laatste dag ook nog even met een heerlijke massage. Maar we zijn nog niet helemaal hersteld van ons vorige behandeling, zodat we het hier in Cambodja maar even overslaan. In Thailand kunnen we onszelf nog genoeg laten verwennen.
Woensdag gaat al weer vroeg de wekker want om 7 uur vertrekt onze bus naar Bangkok. En tijdens onze reis hebben wij nog geen vervelende dag meegemaakt. Maar de dag die nu gaat komen, haald de schade van vier maanden dubbel en dwars in! Het begon namelijk al met het feit dat het de hele nacht had gegoten. De laatste dagen is het hier extreem warm geweest en vannacht kwam dat tot een climax met een enorm onweer. Dus toen wij vanmorgen in alle vroegte naar buiten stapte stonden de straten blank. We besloten een tuktuk naar het busstation te nemen en dat was gelukig zo voor elkaar. Maar toen we met de tuktuk de hoofdstraat van Siem Reap opreden stond het water daar we een halve meter hoog. Toch lukte het de chauffeur om ons keurig en met droge voeten af te zetten. So far, so good! Maar toen begon de ellende aardig op gang te komen. De bus kwam een uur te laat...nou is dat hier redelijk normaal, dus daar keken we echt niet van op. Alleen de staat van de bus was echt vreselijk. Vele stoelen waren kapot en hingen scheef en de bagage werd gewoon achter op een hoop gesmeten. Helaas hadden wij ook de pech dat wij de laatste twee waren, dus veel keuze van stoelen hadden we niet. Fred zat uiteindelijk op het midden pad op een extra klapstoeltje. Maar nadat we een half uur onderweg waren, veranderde de weg in een onbegaanbaar modderpad. Alle bagage kregen we steeds over ons heen en Fred z'n stoeltje was niet bestand tegen dit geweld. Uiteindelijk hebben we zelf de bagage maar gereorganiseerd en zo konden we voor Fred een klein plekje op de achterbank creeren. Het pad was echt dramatisch. En hadden we eerst nog de hoop dat het snel beter zou worden, na een half uur zagen we de bui al hangen dat dit de komende 160 km nog wel zo zou doorgaan. Ondertussen voeren we ook nog een gevecht om alle bagage op z'n plek te houden, waardoor we echt helemaal bond en blauw zijn gedrukt. Uiteindelijk hebben we 8 uur gedaan over een afstand van 180 km en we waren echt gebroken toen we bij de grens aan kwamen. Onderweg moesten we overigens ook nog eens van busje wisselen, zodat wij met een groep andere touristen in een overvol busje verder konden naar de grens. En ons eigen busje kon weer terug naar Siem Reap en onder tussen wat extra bij verdienen door lokale bevolking op te pikken. Maar deze truc hebben we al eerder mee gemaakt....dus toe maar! Helaas was in de tweede bus mijn stoeltje kapot en heb ik twee uur lang gehurkt gezeten, want ik had ook nog eens de pech dat ik boven het wiel zat...dus geen beenruimte! Maar gelukkig bereiken we toch de grens en hier begint weer de procedure van uitchecken uit Cambodja en inchecken in Thailand. En hier kwam de volgende tegenvaller want we kregen maar een visum voor 30 dagen. Dit betekend dat we over een maand dus op een of andere manier Thailand even moeten verlaten en later weer terug gaan. Dan mogen we nog een keer 30 dagen blijven. Toe maar, dat kan er ook nog wel bij! Toch zijn we blij dat we in Thailand zijn, want wat ziet het er hier gelijk anders uit. En die wegen....die zijn gewoon geasfalteerd! Als we bij de bus naar Bangkok aankomen volgt echt de uitsmijter van de dag, want iemand heeft er tijdens het wisselen van d bus met onze tickets gerommeld en nu kunnen we dus niet mee naar Bangkok.....tenzij we weer een ticket kopen. En na inmiddels 11 uur onderweg te zijn en het gevoel te hebben alsof we een in een flinke bokspartij hebben meegevochten, is dat net effe 1 druppel te veel. Helaas is er een klein Thais mannetje die hier voor meot boete, terwijl er helemaal niets aan kan doen. Gelukkig(?) is deze meneer het gewend, want het schijnt dat dit geintje regelmatig wordt uitgehaald. Samen met nog twee andere gedupeerde reizigers weten we het op een akkoordje te gooien en krijgen we 30% korting op ons kaartje naar Bangkok. Het kaartje kost uiteindelijk maar $5 pp, dus echt armer worden we er ook niet van. Maar op deze manier verlaat je Cambodja toch een betje met een rare smaak. Maar we zullen het er maar op houden dat het een paar rotte appels zijn, want de rest van de bevolking vonden wij echt heel erg aardig. En aan de andere kant, als we terug denken aan alle armoede die we onderweg hier naar toe hebben gezien dan hopen we maar dat degene die het geld vangt dit goed kan gebruiken. Al zijn het natuurlijk altijd de rijke die rijker worden. Toch heeft deze laatste rit door Cambodja enorm veel indruk gemaakt, want de huizen waren niet meer dan een paar rieten matten en naast de weg waarop wij reden stonden overal verbodsborden. In dit gebied liggen namelijk nog steeds heel veel landmijnen en je mag dan ook de weg dus niet verlaten. Maar er wonen hier wel gewoon mensen en kinderen die hier een bestaan proberen op te bouwen. En dat terwijl het gevaar om de hoek ligt! Maar goed, onze reis gaat verder en om 19.00 uur vertrekt onze zeer luxe dubbeldek bus met airco, tv en wc richting Bangkok. En dit keer "zweven" we over de meest fantastische snelwegen die we de laatste 3 maanden hebben meegemaakt. Uiteindelijk rijden we 's avonds om 22.45 uur Bangkok in en verteld de thermometer ons dat het hier nog 28 graden is. Welkom terug in de bewoonde wereld. De bus zet ons af op Khao San Road, het backpackers-mekka van de wereld, en al snel vinden we een hok om te slapen. Na een reis van 16 uur kruipen we na een warme douche ons bed in. Maar we zijn alletwee zo gebroken dat we gewoon niet kunnen slapen. Wat een dag! Voorlopig willen we alleen maar weer leuke dagen!!!
Vandaag waren we helaas weer om 6 uur wakker en hadden we echt het gevoel als of we alletwee een zware bokswedstrijd hadden verloren. Twee ruggen als houten planken, twee hoofden vol met zaagsel en bond en blauwe armen van al het stoten. Na het ontbijt zijn we eerst opzoek gegaan naar een ander "huis", want het huidige was niet veel. Uiteindelijk vinden we een leuk hotel met een heerlijk zwembadje boven op het dak, dus hier houden we het wel weer even uit. Verder is het geluk alweer met ons want we weten een vliegticket naar Nieuw Zeeland te boeken. Ook al zijn we net in Thailand....28 november vliegen we naar Nieuw Zeeland. En voor een koopje mogen we op hetzelfde ticket ook door vliegen naar Australie en later weer terug naar Bangkok. Dus dat is allemaal weer geregeld. Nou dit was het weer voor deze week. De update kwam even in etappes, maar we hadden wat problemen met de site. Gelukkig zijn die inmiddels weer helemaal opgelost en zijn jullie weer op de hoogte van onze avonturen. De komende week blijven wij nog in Bangkok en in de loop van volgende week verhuizen wij naar een van de tropische eilanden waar we weer lekker gaan relaxen. Wat een rotleven hebben we toch!!!!

Liefs, Fred en Petra