Reis met ons mee 2005/2006 - Vietnam 2
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Fred
16 September 2005 | Vietnam, Nha Trang
Vrijdag , 16 September 2005
Daar zijn we weer....moe en voldaan uit de bergen terug gekeerd en nu lekker weer luierend op het strand! En daar waren we zo druk mee, dat de update dus even iets later kwam! Maar we hebben weer genoeg te vertellen....dus daar gaat ie.
Vorige week donderdag zijn we in alle vroegte met de bus naar Dalat vertrokken. Het ligt in het binnenland van Zuid-Vietnam, op een hoogte van 1475m. En naast dat het een heel ander klimaat heeft (zeg maar "Nederlands"!) dan aan de kust, heeft het ook een hele andere sfeer. Duidelijk zijn de Franse invloeden weer te herkennen en dat komt door het feit dat veel Fransen die ooit in Vietnam gewoont hebben, vaak hun vakanties en weekenden in de bergen van Dalat doorbrachten voor het aangename klimaat. Dit is met name te zien aan de oude statige Franse villa's die je hier terug ziet en natuurlijk ook door de replica van de Eifeltoren die het centrum van de stad staat. Eigenlijk doet het hele sfeertje ons denken aan het Franse Biaritz. Na een busreis van 7 uur (205 km), worden we bij een klein, oud hotelletje afgezet. Voor $6 krijgen we een 2-persoonskamer....en we krijgen waar na ons geld....niet veel dus! Als we onze spullen hebben neergezet gaan we de stad in om te lunchen, maar buiten is het inmiddels gigantisch gaan regenen. Dus met wat yoghurt en muesli gaan we terug naar de kamer en nestelen ons daar voor het filmkanaal. Zo komen we de middag wel weer door. Als we 's avonds opnieuw de stad in willen om te gaan eten, gaat het weer enorm regenen en we besluiten bij het hotel maar wat te eten. Een bordje gebakken rijst en wat loempia's vullen weer goed, maar na het decadente leven van de afgelopen weken is het wel weer even omschakelen! Jullie zien dat er ook bij ons wel eens mindere dagen zijn.
Als we de volgende ochtend wakker worden is het nog steeds bewolkt, maar het regent niet meer. Na het ontbijt gaan we lopend de stad in en bij een klein touristen buro boeken we voor de volgende dag een off-road-mountainbike-tour. De rest van de ochtend slenteren we wat door de stad en brengen nog even een bezoekje aan de bank (dollars gaan erg hard hier!), de cathedraal (een mooi katholiek exemplaar!) en het treinstation (prachtig gebouw in Dudok-stijl en met een heuse Russische stoomlokomotief!). Als laatste lopen we ook nog een rondje rondom het meer wat midden in de stad ligt en zien daar een visser op een bootje die de hele tijd op een trommel aan het slaan is. We houden het erop dat hij een nieuwe techniek aan het ontwikkelen is om te vissen...maar wij geloven er niet in! 's Middags gaan we nog even achter de computer zitten en 's avonds eten we voor het eerst in weken weer eens een westers maal; rollade met aardappelpuree en groente....en gewoon bestek! We zijn het nog niet verleert....en het smaakt heerlijk.
Na een heerlijke nacht, lepeltje-lepeltje, diep onder het dekbedje worden we weer vroeg wakker. Voor het eerst in maanden heb ik het weer eens koud, en dat is wel weer even wennen. Ik moet zelfs m'n fleece trui aandoen om een beetje warm te worden. En het ziet er niet naar uit dat het vandaag veel warmer gaat worden want het is nog steeds bewolkt en regenachtig. Maar warm zullen we het uiteindelijk nog wel krijgen vandaag want we gaan fietsen. Na het ontbijt melden we ons bij Jan en hij neemt ons vandaag mee op pad. Zijn echte naam hebben we niet goed kunnen verstaan, maar het klonk als Jan...en hij luistert er ook naar...dus vandaar: Jan! Via een aantal kleine straatjes verlaten we Dalat en al snel begint het luie zweet rijkelijk te vloeien. De omgeving van Dalat is behoorlijk heuvelachtig en met name mijn conditie is echt 0,0. Het fietsen gaat dus al snel over in lopen voor mij, want zelfs in de lichtste versnelling krijg ik de pedalen niet meer rond. Na een poosje verlaten we de weg en rijden nu over kleine zandpaadjes dwars door de bossen. Als het niet zo heuvelachtig zou zijn, zou je denken dat we over de Veluwe aan het fietsen waren met al die dennenbomen om ons heen! Het is wel een glibberige bedoening want het is inmiddels weer gaan regenen en het duurt niet lang eer we er als modderflotsen uitzien. Na een bezoekje aan een waterval, rijden we verder richting een groot meer waar we onderweg van Jan een lekker bakkie krijgen. In twee plastic bakjes, die hij van de onderkant van een waterfles heeft afgesneden, krijgen we alletwee een warm bakkie. Wat zijn die waterflessen toch multi-functioneel. Gebruikt Jan ze om koffie uit te drinken, ik gebruik ze in noodgevallen nog wel eens als wc! Kortom, dus nooit op pad zonder een waterfles. Na deze rustpauze gaat het geploeter weer verder en Fred is helemaal in z'n element. Lekker weer eens actief bezig zijn....nou, geef mij dat warme strand maar! Onderweg laat Jan ons ook allerlei vruchten en groenten proeven die hij overal vandaan haalt. Zo komt hij ook met een vrucht aan die de naam boesieman (klinkt als: bosjesman) heeft. Hij breekt de rode vrucht door midden en ik neem braaf een hap......ggrrrr, het leek wel een stuk zure, rauwe rabarber. Wat was dat smerig zeg! En vervolgens zie ik ook nog eens een dikke vorm uit het stuk vrucht komen lopen wat ik nog in m'n hand heb. Jan ligt helemaal in een deuk en smakt lekker verder op zijn boesiman. Na nog wat klim- en modderwerk komen we uiteindelijk aan bij een hoge berg. Boven op de top staat een groot kruis en hier gaan we lunchen. Maar net als we boven komen begint het weer enorm te regenen. Onder het kruis bevind zich een soort bunker en we besluiten hier te schuilen en te lunchen. Maar we zijn hier niet de enige, want in de bunker zitten al twee Israelische jongens met hun gids te lunchen. Wij gaan er gezellig bij zitten en samen genieten we van de lunch. Dit zijn toch wel de kleine dingen die het reizen zo bijzonder maken. Zit je opeens in de middle-of-know-were met een stel wild vreemde gezellig te lunchen. We kletsen er lekker op los en buiten regent het gestaag door. Maar na een uur moeten we toch verder want we hebben nog een stukje voor de boeg. Zij gaan lopend verder met hun gids en wij beginnen met Jan aan een glibberige afdaling. Ik hou het fietsen maar weer even voor gezien want ik ben al twee keer bijna over de kop geslagen.....dat gebeurd namelijk als je je remmen te hard indrukt!!!! Onder het fietsen hebben we nog een aantal hele leuke gesprekken met Jan. Hij is echt een leuke, enthousiaste jongen die elke dag weer van het leven geniet. Hij straalt zoveel energie uit. Hij heeft een aantal jaar voor de regering gewerkt maar vond het niks om de hele dag maar niks te doen en alleen jezelf hogerop te kunnen werken door aan te pappen met je chef. Uiteindelijk heeft hij ontslag genomen en is als gids voor diverse touroperators gaan werken. Begin dit jaar heeft hij z'n eigen bedrijfje op gestart, waarmee hij zich gespecialiseerd heeft in fiets-tours. En dat doet hij met veel plezier en overgave. Het laatste stuk wat we moeten fietsen is echt een drama. Het is eigenlijk een weg die nog aangelegd moet worden en waar veel vrachtwagens over heen hebben gereden. En nu het al een aantal dagen regent is de weg echt in een grote modderpoel veranderd. Van fietsen komt niet veel en wel een uur lang ploeteren we lopend met onze fietsen door de modder. Aan het einde van deze "weg" peuteren we allemaal met een stokje en wat bladeren onze fietsen een beetje schoon, zodat in ieder geval de banden weer rond kunnen draaien. Uiteindelijk komen we moe maar zeer voldaan (en vuil!) weer aan in Dalat. We nemen afscheid van Jan en bedanken hem voor de hele fijne dag die we gehad hebben. Terug in het hotel nemen we een warme douche om al de modder eens van ons af te spoelen. Als we 's avonds na het eten nog even langs het kantoor van Jan lopen, horen we dat hij wel 3 uur bezig is geweest om de fietsen schoon te maken. Maar ze zien er dan ook wel weer piekfijn uit!
Zondag vertrekken we in alle vroegte weer vanuit Dalat. We hebben al het luie zweet er wel weer uitgewerkt vinden wij, en we gaan dus weer eens lekker een strand opzoeken. Deze keer gaan we naar Mui Ne, een strand van 22 km lang in het zuiden van Vietnam. Na wederom een lange busreis in een overvolle bus komen we daar in de loop van de middag aan. We worden bij een klein hotelletje afgezet en vinden hier een kamer. Het is niet wat we in gedachten hadden, maar voor vandaag is het voldoende en morgen gaan we wel op zoek naar iets anders. Het leuke is dat we hier weer de 2 Hollandse meiden tegen komen met wie wij in Nha Trang zo gezellig, ladderzat in het water hebben liggen dobberen. Wat trouwens niet te geloven is, is dat Judith uit Voorhout komt!!!! Zit je aan de andere kant van de wereld en ontmoet je iemand uit het dorp waar we gewoont hebben....ongeloofelijk. De rest van de dag doen we niet veel meer en al vroeg liggen we weer in ons bedje.....een heus "princessenbed" met klamboe!
De volgende ochtend zijn we na het ontbijt op zoek gegaan naar een nieuw paradijsje. We hadden ons namelijk voorgenomen om ruim een week hier in Mui Ne te blijven en ons eens lekker te laten verwennen op een mooi resort. Zoals we dat voorheen in onze "gewone" vakanties ook wel eens deden. Maar we hebben toch te maken met een beperkt budget dus zijn we gewoon overal eens gaan kijken wat er te krijgen is. Nou, er is genoeg te krijgen.....als je maar betaald! We hebben echt een aantal geweldige resorts bezocht, waar we de meest mooie bungalows hebben bekeken.....met openlucht badkamer, japanse interieur, grote hemelbedden, 2-persoonshangmatten op de verranda en ga zo maar door. Het is dat Fred nuchter aan ons budget bleef denken, want ik was natuurlijk allang verkocht....ik blijf toch wel een luxe backpacker! Uiteindelijk hebben we toch een geweldig plekje weten te vinden. Op een klein resort met een aantal bungalows rondom een zwembad, aan het strand en in een prachtige tuin. En wij kregen de bungalow op het strand, met een eigen prive-strandje en tuin waar onze "eigen" ligstoelen in staan. En als we op bed liggen en het raam uitkijken zien we niets anders dan zee! Kortom, we hebben ons paradijsje weer gevonden. Nadat we onze spullen weer geinstaleerd hadden, hebben we 2 fietsjes gehuurd om op zoek te gaan naar een internet cafe. Om even te mailen en even te bellen want Fred z'n vader is vandaag jarig en die willen we natuurlijk even feliciteren. Via de computer krijgen we verbinding en Fred klets er lekker op los. Het is toch heerlijk om hun stemmen na 3 maanden weer even te horen. We beloven dat we vanavond een borrel en een taartje op zijn verjaardag zullen nemen. Helaas is er in de wijde omtrek niets anders dan hotels en resorts te vinden en geen bakker, dus in plaats van het taartje nemen we na het eten een heerlijke sorbet. Dat kan overigens toch geen kwaad, want toen wij vanmorgen in een van de resorts een weegschaal zagen staan konden we het niet laten om er even op te gaan staan.....en 3 maanden Azie scheelt toch al snel 5 kilo!
Als we dinsdagochtend wakker worden regent het helaas pijpenstelen. Dus de geplande dag op het strand zit er niet in. Fred besluit om weer lekker te gaan wandelen en ik ga internetten. Later speel ik ook weer eens de brave huisvrouw en ga met de hand een was van een week wegwerken. Je kan het er maar druk mee hebben! Al valt het niet mee om onze kleren die we tijdens het fietsen in Dalat aan hebben gehad schoon te krijgen. Maar dat geeft niets....want nu hebben we weer een excuus om straks in Bangkok eens een paar nieuwe (en ook wat vrouwelijkere!) outfits aan te schaffen! De rest van de dag modderen we lekker verder met lezen, eten en kaarten. Eind van de middag ga ik nog wel een paar baantjes trekken in het zwembad want na het fietsen in Dalat ben ik tot de conclusie gekomen dat het tijd wordt om weer eens wat aan m'n conditie te gaan doen. Fred ligt helemaal in een deuk als ik na 4 minuten zwemmen al weer terug ben! Maar je moet toch ergens beginnen.....morgen ga ik 5 minuten en dat is dan al 20% meer!
Woensdagochtend worden we al vroeg ons bedje uit geschenen en om 9.30 uur liggen we dan ook al lekker te bakken in de zon. Maar tegen de middag wordt het wat bewolkt en besluiten we lekker een stukje te gaan fietsen. De billen zijn er inmiddels aan gewend en op onze kinderfietsjes peddelen we naar Phan Thiet, een redelijke stad, 10 km verderop. Onderweg komen we veel mensen tegen die allemaal heel enthousiast beginnen te zwaaien en "hello" te roepen. Het is ons al een aantal keer opgevallen dat de mensen naarmate we zuidelijker komen, ook vriendelijker worden. Terwijl uit alles blijkt dat ze armer zijn dan in het noorden. Al wonen veel mensen wel in stenen huizen, toch zien we nog regelmatig houten, rieten en bouwzijl-achtige huisjes voorbij komen. In Phan Thiet wonen met name veel vissers. Al hun boten liggen in de "haven" te wachten tot het weer donker wordt en ze weer zee op kunnen. De boten varieren van ronde rieten mand tot behoorlijke sloepen met een klein hutje erop. Alles ziet er wel vrolijk geschilderd uit, maar dat neemt niet weg dat de lucht die hier hangt echt onbeschrijvelijk is. En als ik bij de visafslag even stop om een foto te maken van het lossen van een schip zie ik overal om me heen de maden krioelen. Maar het deert de mensen die hier werken helemaal niets en ze gebaren me allemaal om dichterbij te komen zodat ik het allemaal goed kan zien. Na deze pitstop fietsen we terug naar ons paradijsje waar we nog even gaan zonnen en zwemmen....5 minuten! Als we 's avonds zitten te kaarten lijkt het net of die lucht van de vismarkt maar in m'n neus blijft hangen, het is echt niet normaal. Maar als ik even later langs m'n teva-slippers loop heb ik de boosdoeners gevonden. Wat een lucht komt daar vanaf zeg. Ik laat ze de hele nacht maar in een sopje weken.
Ook donderdagochtend beginnen we weer met een beetje luieren op onze zonnenbedjes. Maar na de lunch van heerlijke bananenpannenkoeken, gaan we toch weer met onze fietsjes op pad. Dit keer gaan we de andere kant op richting het dorpje Mui Ne, waarna de strook kust/strand vernoemt is. Het is een heel klein vissersdorpje en ook hier zijn alle mensen weer zeer vriendelijk. Aan de andere kant van het dorp is een groot duinachtig gebied en we besluiten hier naar toe te gaan om even een stukje te wandelen. Het zijn echt prachtige rode zandduinen, zoals je die in een woestijn zou verwachten. Als we nog maar net onze fietsjes hebben neergezet worden we al overvallen door een aantal kinderen die met ons willen sleeen vanaf de duinen. En er is natuurlijk een groot kind wat hier enthousiast mee instemt. Met zes kinderen (3 jongens en 2 meisjes en 1 groot kind) op sleeptouw ga ik de duinen in en hebben we enorme pret. Natuurlijk is het de kinderen uiteindelijk om wat geld te doen en we spreken af dat we van ieder z'n slee gebruik zullen maken. Alleen is het tegen onze priciepes om kinderen geld te geven. Want op deze manier kan het gebeuren dat ze niet meer naar school gaan omdat ze zo in hun ogen veel geld verdienen. Wat voor ons een kleine fooi is (zeg maar 1 euro) is hier al snel een dagloon. En als kleine kinderen al thuis komen met meer dan hun vader per dag verdiend, dan is 1+1 al heel snel 2. Na al het gespeel besluiten we de kinderen mee te nemen naar een restaurant om wat te drinken, want cola krijgen ze hier echt niet thuis. Even komt er nog een klein excuus dat ze geen cola lusten en liever het geld krijgen, maar uiteindelijk zitten ze voor ons in het restaurant te wachten op wat ze gaan krijgen. Toch valt het soms niet mee om in deze landen vast te houden aan je principes, maar in dit geval waren er toch weer 5 blije kindertjes. En verder was er natuurlijk nog een heel blij groot kind, want Fred heeft echt de middag van z'n leven gehad met z'n nieuwe vriendjes en vriendinnetjes! Wat ook geweldig was om te zien, is dat het jongste meisje (6 jaar) steeds met Fred z'n grote teenslippers aan door het zand liep te ploeteren. Als zandmannetjes fietsen we weer naar huis, waar Fred nog even gaat zwemmen en ik nog even ga internetten. Via de mail krijgen we het bericht dat Marieke en Fedor paps en mams gaan worden, geweldig voor hun......als jullie met trouwen maar wachten tot we terug zijn, want dat feest willen we natuurlijk niet missen!!!! 's Avonds gaan we volgens Vietnameese normen weer naar bed....vroeg dus!
Vandaag, vrijdag is het bewolkt. Dus voor mij een mooie gelegenheid om dit bericht weer te schrijven en voor Fred weer de kans om lekker te gaan wandelen. Verder hebben we vandaag geen bijzondere plannen en tot komende woensdag zullen we onze dagen voornamelijk vullen met luieren....al zal er natuurlijk wel elke dag aan de conditie gewerkt gaan worden! De komende dagen zullen we ook het hoofdstuk "Lachuh" weer eens updaten want daar hebben we weer een paar juweeltjes voor en als het meezit zullen we volgende week ook de foto's en onze "conclusie" over Vietnam online zetten. Want ons verblijf in Vietnam gaat ten einde lopen. Volgende week zullen we naar Saigon vertrekken om daar vandaan via de Mekong-delta naar Cambodja te varen. Nou, dat was het weer voor deze week. Het was weer lekker kort en bondig...niet dus...maar jullie zijn weer helemaal op de hoogte!
Liefs,
Fred en Petra
Vrijdag , 23 September 2005
Hierbij de laatste update vanuit Vietnam. We zitten inmiddels in de hoofdstad Ho Chi Min City, beter bekent als het vroegere Saigon. En wat een wereldstad is dit zeg. Echt een aangename verrassing, want we hadden er echt een andere voorstelling van. Al kwam dat misschien omdat we de laatste weken toch wat meer in de "provincie" hebben doorgebracht. Maar inmiddels kunnen we ons weer te goed doen aan bruin brood met kaas, is onze voorraad pindakaas en chocopasta weer aangevuld en hebben we ook weer een deodorantroller kunnen vinden! Dus jullie begrijpen dat we weer helemaal gelukkig zijn...en lekker ruiken. Toch gaan we eerst nog even terug naar vorige week zaterdag toen we nog heerlijk op het strand van Mui Ne woonde.
De eerste dagen in Mui Ne was het weer wisselvallig. Vaak bewolkt, af en toe een bui en zo nu en dan de zon. Gelukkig komt de temperatuur hier niet onder de 25 graden, dus ondanks wat "mindere" omstandigheden blijft het gewoon tropisch. Zo was het ook zaterdagochtend niet echt strandweer, dus we zijn maar lekker op pad gegaan om wat van de omgeving te zien. Volgens een Nederlands stel dat wij in het begin van onze reis door Vietnam in Sapa hebben ontmoet, zou hier een hele leuke wandeling langs en door een rivier zijn. Dus rugzak op en gaan. We lopen eerst richting de brug waar we het pad inslaan langs de rivier. Maar na 100 meter stopt het pad al en worden we door een jongetje de rivier in geloodst. Het is niet een wildstromende rivier, maar gewoon een rustig kabbelend beekje. We lopen dwars door de rivier, stroomopwaarts, en zien prachtige groene vegetatie aan beide kanten van de rivier. Na een poosje lopen veranderd de omgeving en komen we in een soort duin-achtig gebied terecht. Prachtige rode zandduinen reizen aan beide kanten van de rivier op en het is echt genieten om zo door deze natuur te lopen. Maar Fred kan het niet laten om toch even een van de duintoppen te beklimmen. Ik geloof het wel en wacht rustig beneden totdat hij terug komt. Nu ben ik natuurlijk niet echt een heel geduldig typje, maar na 20 minuten vraag ik me toch wel af wat er boven nou te zien is. Dus ook ik begin aan de klim naar boven. Daar blijkt boven niet boven te zijn, maar zijn er nog een aantal hogere toppen waar je naar toe kan klimmen. En Fred is in geen velden of wegen te bekennen. Dus ik besluit toch ook nog maar even verder te klimmen. Nou, om een lang verhaal heel kort te maken.....na 40 minuten zie ik eindelijk weer een oranje shirtje tussen de bosjes door verschijnen en zie gelukkig Fred weer aan komen lopen. Zijn "navigatie-systeem" begint zich best goed te ontwikkelen, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je in een onbekend duingebied zo maar de weg weer terug vindt! Heel blij zijn we elkaar weer in de armen gevlogen...niet dus! Mopper, mopper, mopper! Na dit avontuur lopen we verder door de stroom en de natuur wordt steeds mooier. Via grote rode zandkloven komt er water in de stroom en het is ongeloofelijk wat de natuur allemaal te bieden heeft. Uiteindelijk komen we bij een waterval aan, waar de rivier begint. Al het regen dat in de duinen valt verzameld zich uiteindelijk onder aan de duinen in een kom en vanaf hier stroomt het via de waterval en de rivier naar zee. Het is echt een prachtige trekking, vooral ook omdat er geen andere tourist in velde of wegen te bekennen is.....en daar houden backpackers van! Op de weg terug naar huis brengen we nog even een bezoekje aan de markt en kopen bij een schattig oud, klein vrouwtje twee komkommertjes en 6 tomaten voor 0,15 euro. Verder doen we bij 10 verschillende winkeltjes nog wat andere boodschappen en rond de lunch zijn we weer thuis. Wat zou een supermarkt toch weer eens fijn zijn. Maar we hebben alles voor een picknic bij elkaar gescharreld en op ons prive strandje genieten we van stokbrood, smeerkaasjes en rauwkost. De rest van de dag doen we niet veel bijzonders meer en al vroeg liggen we weer te knorren.
Zondagochtend worden we al vroeg door een vrolijk zonnetje het bed uitgeschenen en de golven maken inmiddels ook zo'n enorm kabaal dat we elkaar niet eens kunnen we verstaan in ons huisje. Als we naar buiten kijken staat de zee tot aan de muur (1 meter hoog!) die ons huis van het strand scheid. Na het ontbijt duikt Fred dan ook gelijk de zee in om weer even kind te zijn en zich lekker met de golven mee te laten sleuren. Met mijn bikini aan wordt het niet veel dus ik ga lekker even op het muurtje zitten en geniet van de zon en het uitzicht. Niet veel later komt er een Nederlands stel aan lopen. Ook zij duiken de golven in, maar haar bikini is ook niet bestand tegen het natuurgeweld. Ze komt bij mij op het muurtje zitten en terwijl de jongens verder "spelen" raken wij gezellig aan de praat. Het zijn Edith en Marco en zij wonen en werken sinds twee weken in Saigon. Dit weekend zijn ze even aan de drukte van de stad ontsnapt en genieten hier ook lekker van het strand. Als de mannen zijn uitgezwommen komen ze erbij zitten en we kletsen een eind weg. Uiteindelijk gaan we met elkaar lunchen en als zij na de lunch terug gaan naar Saigon spreken we met elkaar af om eind van de week in de stad wat met elkaar te gaan eten. Een leuke ontmoeting op deze heerlijke dag. Na de lunch, als Edith en Marco vertrokken zijn, duiken wij nog even het zwembad in en spelen daar nog even verder. 's Avonds gaan we piza eten...want het is tenslotte weekend. Maar we hebben het nog steeds niet geleerd.....bij een pizaboer bestel je geen Vietnamees eten en in een Vietnamees restaurant bestel je dus geen piza!!!!!! Hij was dus niet te eten.
Maandag is het bewolkt dus Fred besluit te gaan wandelen en ik ga verder met het updaten van de website. Als ik tegen lunchtijd terug fiets naar huis (20 min, we zitten echt in niemandsland!) kom ik Fred tegen. Ik bied hem een lift aan achter op m'n kinderfietsje. Iedereen die ons voorbij ziet komen, ligt helemaal in een deuk! Twee van die grote reuzen op zo'n klein fietsje. Thuis instaleren we ons bij het zwembad en genieten van een heerlijke pannenkoek. Verder bakken en braden we zelf nog wat bruiner en de rest van de dag doen we niet veel bijzonders meer.
Vandaag willen we nog een bezoek brengen aan de witte zandduinen. Maar deze liggen 42 km verderop en we hadden het ambitieuze plan om te gaan fietsen. Al zag ik dat echt niet zitten op m'n kinderfietsje (en op een echte fiets ook niet hoor!). Dus als we bij de uitgang van ons resort komen houd Fred twee scooterboys aan, die ons voor $6,- pp wel willen brengen en halen. Goed geregeld dus en achter op de scooter toeren we richting de zandduinen. Maar de jongens houden aardig de vaart er in en al snel rijden we 100 km per uur. Let wel; zonder helm, alleen een korte broek en een t-shirt aan en een paar teenslippers aan de voeten! Als het me iets te gortig wordt, grijp ik mijn chauffeur in z'n middel vast en hij schrikt hier zo van dat hij abrupt het gas los laat. Eindelijk iemand die mij begrijpt hier....en dat zelfs zonder te praten!!!! Na ruim een half uur worden we bij een zeer uitgestrekt duinen gebied afgezet. Het weer is ons weer gunstig gestemd en de zon doet het weer goed. Zo goed zelfs, dat het onmogelijk is om op je blote voeten hier te lopen. We klimmen naar een aantal hoge duintoppen (samen deze keer!) en genieten van het wonderbaarlijke uitzicht. We wanen ons echt even in de woestijn. Na een uitgebreide fotosessie gaan we terug naar onze scooterboys, die in een hangmatje op ons liggen te wachten. Op de weg terug naar Mui Ne maken we nog een pitstop bij de Red Canyon. Het is een grillige, rode kloof die je een beetje kan vergelijken met de Grand Canyon, maar dan anders! Zeg maar vele male kleiner! Ook hier draaid de camera overuren. Tegen lunchtijd zijn we weer thuis. Hier hou ik me maar weer even bezig met de was, want morgen gaan we verder en dan is het lekker als alles weer schoon is en de tas weer eens een keer is uitgemest! 's Avonds genieten we nog een keer van diverse garnalen gerechten en met een volle buik rollen we weer ons bedje in.
Woensdagochtend genieten we nog even van het zonnetje dat schijnt en als we rustig op het strand liggen komt er opeens een kudde koeien voorbij. Lig je net rustig te dromen....staat er een koe aan je voeten te likken. We moesten er wel erg hard om lachen. Na de laatste uurtjes strand gaan we vroeg lunchen want om 13.00 uur vertrekt onze bus naar Saigon. En niet alleen onze bus maar ook de bus van 50 medepassagiers....met 50 mederugzakken. En die passen dus echt niet allemaal onder in het ruim. Vanuit achter in de bus worden de tassen dus opgestapeld in het gangpad en uiteindelijk ligt de hele bus tot aan de chauffeur toe gevuld. Maar alles en iedereen heeft een plaatsje en om 14.00 uur vertrekken we uiteindelijk op weg naar Saigon. Alleen onderweg stopt de bus nog een keer voor een plaspauze en iedereen probeerd dus op zijn manier de bus uit te komen. Een aantal mensen klimt door de ramen naar buiten en de rest klautert over de tassen en stoelen heen naar de deur......en dan zeggen ze dat de lokale bussen vol zitten???? Tegen de avond komen we aan in Saigon en de eerste indruk is super. Het Sheraton hotel verwelkomt ons al van verre, maar helaas rijdt onze bus er snel voorbij. Even later worden we bij een klein hotel midden in de stad afgezet, maar voor $10,- is het een prima thuis! Nadat we onze tassen hebben gedumpd gaan we de stad in om te snacken. Op weg hier naar toe kregen we opeens een enorme trek in de Mac. Maar deze is hier in de stad niet aanwezig. Toch zit naast ons hotel een prima alternatief met exact dezelfde burgers alleen met een ander naampje. Het maakt ons helemaal niets uit en er volgt een enorme schranspartij. Wat kan een vette bek op z'n tijd toch heerlijk zijn. Na een hete douche rollen we weer met een volle maag ons bedje in en knorren er weer lekker op los.
De volgende dag worden we voor 5 uur al gewekt door het verkeer wat buiten al in alle hevigheid door de straten rijdt. Maar goed, dan hebben we een lekkere lange dag zullen we maar denken. We hebben vandaag eerst een aantal zaken die geregeld moeten worden en daarna willen we nog even de stad verkennen. Na het ontbijt gaan we eerst onze reis naar Cambodja regelen. Wij willen met de boot in twee dagen via de Mekong Delta naar Phnom Phen (hoofdstad van Cambodja) reizen. Gelukkig is dit geen enkel probleem en we bespreken twee plaatsjes voor zondag. Verder regelen we ook ons visum voor Cambodja. Ons paspoort begint al aardig vol te raken met al die visums en we willen al helemaal niet meer weten hoe "duur" ons paspoort inmiddels geworden is. Als we ook de bank berooft hebben van $500,- zijn we klaar met al het regelen en bij een cafeetje doen we even een bakkie. Hierna slenteren we lekker door de stad en komen langs een hele grote markt. Altijd leuk om even te kijken en deze keer zijn er gelukkig geen levende dieren aanwezig. Op onze slentertocht door de stad komen we ook weer een bakker tegen.....die bruin brood verkoopt!!! Joepie. Later vinden we ook een westerse supermarkt waar Goudakaas te krijgen is dus we zijn weer helemaal gelukkig. Als we terug lopen richting de wijk waar wij zitten, begint Fred opeens te flippen.....maar na een paar seconden begrijp ik hem. We zijn net namelijk Edith voorbij gelopen, maar hij kon zo snel niet op haar naam komen. Ik roep dus heel hard Edith en ze hoort ons gelukkig. Echt ongeloofelijk....6 miljoen inwoners en dan lopen we elkaar gewoon op straat tegen het lijf. Geweldig! We spreken af dat we vanmiddag wat gaan drinken, nadat ze naar Vietnameese les is geweest. Als we verder lopen komen we langs Paris Deli, een leuke franse lunchroom. We trakteren ons zelf op een tonijnsandwich....en dit vind ik nou zo leuk aan de stad....gewoon even een westers restaurant. Die zijn hier overigens in overvloed! Verder is de stad toch vrij ruim opgezet met veel parken in de stad en dat maakt het allemaal zeer aangenaam. 's Middags belanden we met Edith gezellig ergens op een terras en we kletsen er op los. Marco is voor twee dagen naar de Mekong Delta en dus al hard aan het werk. Edith begint in oktober en heeft dus nog even vrij. Ze logeren voorlopig in een hotel, maar hebben inmiddels wel een eigen huis gevonden in de stad, waar zo over een week naar verhuizen. Het is de bedoeling dat ze voor 4 jaar blijven en dan zien ze wel weer verder. Over een uitdaging gesproken. Rond etenstijd gaan we met z'n drieen naar een leuk Vietnamees restaurant waar we ons echt helemaal volstauwen. Marco was er helaas niet bij....maar zijn portie hebben we wel opgegeten!!!! Eind van de avond nemen we afscheid van elkaar en we hebben echt een hele leuke middag en avond gehad. We beloven via de mail contact te houden en als we ooit nog eens in Saigon terug komen dan hebben we er in ieder geval een logeeradres bij. Het ontmoeten van andere mensen geeft onze reis echt extra dimentie.
Vandaag, vrijdag, zijn we al vroeg op pad gegaan naar de Cu Chi tunnels. Hier hebben de VC-soldaten zich tijdens de oorlog met Amerika schuil gehouden. In de omgeving van Hue hebben we ook al wat tunnels bezocht en vandaag gaan we nog eens op een andere plek een kijkje nemen. Deze keer is er ook veel te zien over welke vallen er gemaakt werden en over hoe de soldaten hier overleefde in de jungle. Toch is het onwerkelijk als je hier loopt en dringt het niet echt door welke gruwelijke dingen hier allemaal gebeurd zijn. De kruiptocht door de tunnels is deze keer niet zo lang, maar aangezien de tunnels veel smaller zijn dan bij Hue is dat ook niet zo erg. Het is een hele interesante ochtend, waarbij we weer een completer beeld hebben gekregen over de oorlog hier in Vietnam.
En dit was dan alweer de laatste update vanuit Vietnam. Morgen laten we ons nog even lekker verwennen met een massage zodat we vanaf zondag weer helemaal fris en fruitig aan een nieuwe etappe van onze reis kunnen beginnen. Een korte etappe deze keer want ons verblijf in Cambodja zal ongeveer ruim een week duren. De eerste dagen zullen we in Phnom Penh doorbrengen en vanuit daar zullen we naar Siem Reap reizen waar we een paar dagen zullen verblijven in de omgeving van de tempels van Ankor Wat. Maar daar zullen we volgende week weer verslag van doen.
Liefs,
Fred en Petra
Daar zijn we weer....moe en voldaan uit de bergen terug gekeerd en nu lekker weer luierend op het strand! En daar waren we zo druk mee, dat de update dus even iets later kwam! Maar we hebben weer genoeg te vertellen....dus daar gaat ie.
Vorige week donderdag zijn we in alle vroegte met de bus naar Dalat vertrokken. Het ligt in het binnenland van Zuid-Vietnam, op een hoogte van 1475m. En naast dat het een heel ander klimaat heeft (zeg maar "Nederlands"!) dan aan de kust, heeft het ook een hele andere sfeer. Duidelijk zijn de Franse invloeden weer te herkennen en dat komt door het feit dat veel Fransen die ooit in Vietnam gewoont hebben, vaak hun vakanties en weekenden in de bergen van Dalat doorbrachten voor het aangename klimaat. Dit is met name te zien aan de oude statige Franse villa's die je hier terug ziet en natuurlijk ook door de replica van de Eifeltoren die het centrum van de stad staat. Eigenlijk doet het hele sfeertje ons denken aan het Franse Biaritz. Na een busreis van 7 uur (205 km), worden we bij een klein, oud hotelletje afgezet. Voor $6 krijgen we een 2-persoonskamer....en we krijgen waar na ons geld....niet veel dus! Als we onze spullen hebben neergezet gaan we de stad in om te lunchen, maar buiten is het inmiddels gigantisch gaan regenen. Dus met wat yoghurt en muesli gaan we terug naar de kamer en nestelen ons daar voor het filmkanaal. Zo komen we de middag wel weer door. Als we 's avonds opnieuw de stad in willen om te gaan eten, gaat het weer enorm regenen en we besluiten bij het hotel maar wat te eten. Een bordje gebakken rijst en wat loempia's vullen weer goed, maar na het decadente leven van de afgelopen weken is het wel weer even omschakelen! Jullie zien dat er ook bij ons wel eens mindere dagen zijn.
Als we de volgende ochtend wakker worden is het nog steeds bewolkt, maar het regent niet meer. Na het ontbijt gaan we lopend de stad in en bij een klein touristen buro boeken we voor de volgende dag een off-road-mountainbike-tour. De rest van de ochtend slenteren we wat door de stad en brengen nog even een bezoekje aan de bank (dollars gaan erg hard hier!), de cathedraal (een mooi katholiek exemplaar!) en het treinstation (prachtig gebouw in Dudok-stijl en met een heuse Russische stoomlokomotief!). Als laatste lopen we ook nog een rondje rondom het meer wat midden in de stad ligt en zien daar een visser op een bootje die de hele tijd op een trommel aan het slaan is. We houden het erop dat hij een nieuwe techniek aan het ontwikkelen is om te vissen...maar wij geloven er niet in! 's Middags gaan we nog even achter de computer zitten en 's avonds eten we voor het eerst in weken weer eens een westers maal; rollade met aardappelpuree en groente....en gewoon bestek! We zijn het nog niet verleert....en het smaakt heerlijk.
Na een heerlijke nacht, lepeltje-lepeltje, diep onder het dekbedje worden we weer vroeg wakker. Voor het eerst in maanden heb ik het weer eens koud, en dat is wel weer even wennen. Ik moet zelfs m'n fleece trui aandoen om een beetje warm te worden. En het ziet er niet naar uit dat het vandaag veel warmer gaat worden want het is nog steeds bewolkt en regenachtig. Maar warm zullen we het uiteindelijk nog wel krijgen vandaag want we gaan fietsen. Na het ontbijt melden we ons bij Jan en hij neemt ons vandaag mee op pad. Zijn echte naam hebben we niet goed kunnen verstaan, maar het klonk als Jan...en hij luistert er ook naar...dus vandaar: Jan! Via een aantal kleine straatjes verlaten we Dalat en al snel begint het luie zweet rijkelijk te vloeien. De omgeving van Dalat is behoorlijk heuvelachtig en met name mijn conditie is echt 0,0. Het fietsen gaat dus al snel over in lopen voor mij, want zelfs in de lichtste versnelling krijg ik de pedalen niet meer rond. Na een poosje verlaten we de weg en rijden nu over kleine zandpaadjes dwars door de bossen. Als het niet zo heuvelachtig zou zijn, zou je denken dat we over de Veluwe aan het fietsen waren met al die dennenbomen om ons heen! Het is wel een glibberige bedoening want het is inmiddels weer gaan regenen en het duurt niet lang eer we er als modderflotsen uitzien. Na een bezoekje aan een waterval, rijden we verder richting een groot meer waar we onderweg van Jan een lekker bakkie krijgen. In twee plastic bakjes, die hij van de onderkant van een waterfles heeft afgesneden, krijgen we alletwee een warm bakkie. Wat zijn die waterflessen toch multi-functioneel. Gebruikt Jan ze om koffie uit te drinken, ik gebruik ze in noodgevallen nog wel eens als wc! Kortom, dus nooit op pad zonder een waterfles. Na deze rustpauze gaat het geploeter weer verder en Fred is helemaal in z'n element. Lekker weer eens actief bezig zijn....nou, geef mij dat warme strand maar! Onderweg laat Jan ons ook allerlei vruchten en groenten proeven die hij overal vandaan haalt. Zo komt hij ook met een vrucht aan die de naam boesieman (klinkt als: bosjesman) heeft. Hij breekt de rode vrucht door midden en ik neem braaf een hap......ggrrrr, het leek wel een stuk zure, rauwe rabarber. Wat was dat smerig zeg! En vervolgens zie ik ook nog eens een dikke vorm uit het stuk vrucht komen lopen wat ik nog in m'n hand heb. Jan ligt helemaal in een deuk en smakt lekker verder op zijn boesiman. Na nog wat klim- en modderwerk komen we uiteindelijk aan bij een hoge berg. Boven op de top staat een groot kruis en hier gaan we lunchen. Maar net als we boven komen begint het weer enorm te regenen. Onder het kruis bevind zich een soort bunker en we besluiten hier te schuilen en te lunchen. Maar we zijn hier niet de enige, want in de bunker zitten al twee Israelische jongens met hun gids te lunchen. Wij gaan er gezellig bij zitten en samen genieten we van de lunch. Dit zijn toch wel de kleine dingen die het reizen zo bijzonder maken. Zit je opeens in de middle-of-know-were met een stel wild vreemde gezellig te lunchen. We kletsen er lekker op los en buiten regent het gestaag door. Maar na een uur moeten we toch verder want we hebben nog een stukje voor de boeg. Zij gaan lopend verder met hun gids en wij beginnen met Jan aan een glibberige afdaling. Ik hou het fietsen maar weer even voor gezien want ik ben al twee keer bijna over de kop geslagen.....dat gebeurd namelijk als je je remmen te hard indrukt!!!! Onder het fietsen hebben we nog een aantal hele leuke gesprekken met Jan. Hij is echt een leuke, enthousiaste jongen die elke dag weer van het leven geniet. Hij straalt zoveel energie uit. Hij heeft een aantal jaar voor de regering gewerkt maar vond het niks om de hele dag maar niks te doen en alleen jezelf hogerop te kunnen werken door aan te pappen met je chef. Uiteindelijk heeft hij ontslag genomen en is als gids voor diverse touroperators gaan werken. Begin dit jaar heeft hij z'n eigen bedrijfje op gestart, waarmee hij zich gespecialiseerd heeft in fiets-tours. En dat doet hij met veel plezier en overgave. Het laatste stuk wat we moeten fietsen is echt een drama. Het is eigenlijk een weg die nog aangelegd moet worden en waar veel vrachtwagens over heen hebben gereden. En nu het al een aantal dagen regent is de weg echt in een grote modderpoel veranderd. Van fietsen komt niet veel en wel een uur lang ploeteren we lopend met onze fietsen door de modder. Aan het einde van deze "weg" peuteren we allemaal met een stokje en wat bladeren onze fietsen een beetje schoon, zodat in ieder geval de banden weer rond kunnen draaien. Uiteindelijk komen we moe maar zeer voldaan (en vuil!) weer aan in Dalat. We nemen afscheid van Jan en bedanken hem voor de hele fijne dag die we gehad hebben. Terug in het hotel nemen we een warme douche om al de modder eens van ons af te spoelen. Als we 's avonds na het eten nog even langs het kantoor van Jan lopen, horen we dat hij wel 3 uur bezig is geweest om de fietsen schoon te maken. Maar ze zien er dan ook wel weer piekfijn uit!
Zondag vertrekken we in alle vroegte weer vanuit Dalat. We hebben al het luie zweet er wel weer uitgewerkt vinden wij, en we gaan dus weer eens lekker een strand opzoeken. Deze keer gaan we naar Mui Ne, een strand van 22 km lang in het zuiden van Vietnam. Na wederom een lange busreis in een overvolle bus komen we daar in de loop van de middag aan. We worden bij een klein hotelletje afgezet en vinden hier een kamer. Het is niet wat we in gedachten hadden, maar voor vandaag is het voldoende en morgen gaan we wel op zoek naar iets anders. Het leuke is dat we hier weer de 2 Hollandse meiden tegen komen met wie wij in Nha Trang zo gezellig, ladderzat in het water hebben liggen dobberen. Wat trouwens niet te geloven is, is dat Judith uit Voorhout komt!!!! Zit je aan de andere kant van de wereld en ontmoet je iemand uit het dorp waar we gewoont hebben....ongeloofelijk. De rest van de dag doen we niet veel meer en al vroeg liggen we weer in ons bedje.....een heus "princessenbed" met klamboe!
De volgende ochtend zijn we na het ontbijt op zoek gegaan naar een nieuw paradijsje. We hadden ons namelijk voorgenomen om ruim een week hier in Mui Ne te blijven en ons eens lekker te laten verwennen op een mooi resort. Zoals we dat voorheen in onze "gewone" vakanties ook wel eens deden. Maar we hebben toch te maken met een beperkt budget dus zijn we gewoon overal eens gaan kijken wat er te krijgen is. Nou, er is genoeg te krijgen.....als je maar betaald! We hebben echt een aantal geweldige resorts bezocht, waar we de meest mooie bungalows hebben bekeken.....met openlucht badkamer, japanse interieur, grote hemelbedden, 2-persoonshangmatten op de verranda en ga zo maar door. Het is dat Fred nuchter aan ons budget bleef denken, want ik was natuurlijk allang verkocht....ik blijf toch wel een luxe backpacker! Uiteindelijk hebben we toch een geweldig plekje weten te vinden. Op een klein resort met een aantal bungalows rondom een zwembad, aan het strand en in een prachtige tuin. En wij kregen de bungalow op het strand, met een eigen prive-strandje en tuin waar onze "eigen" ligstoelen in staan. En als we op bed liggen en het raam uitkijken zien we niets anders dan zee! Kortom, we hebben ons paradijsje weer gevonden. Nadat we onze spullen weer geinstaleerd hadden, hebben we 2 fietsjes gehuurd om op zoek te gaan naar een internet cafe. Om even te mailen en even te bellen want Fred z'n vader is vandaag jarig en die willen we natuurlijk even feliciteren. Via de computer krijgen we verbinding en Fred klets er lekker op los. Het is toch heerlijk om hun stemmen na 3 maanden weer even te horen. We beloven dat we vanavond een borrel en een taartje op zijn verjaardag zullen nemen. Helaas is er in de wijde omtrek niets anders dan hotels en resorts te vinden en geen bakker, dus in plaats van het taartje nemen we na het eten een heerlijke sorbet. Dat kan overigens toch geen kwaad, want toen wij vanmorgen in een van de resorts een weegschaal zagen staan konden we het niet laten om er even op te gaan staan.....en 3 maanden Azie scheelt toch al snel 5 kilo!
Als we dinsdagochtend wakker worden regent het helaas pijpenstelen. Dus de geplande dag op het strand zit er niet in. Fred besluit om weer lekker te gaan wandelen en ik ga internetten. Later speel ik ook weer eens de brave huisvrouw en ga met de hand een was van een week wegwerken. Je kan het er maar druk mee hebben! Al valt het niet mee om onze kleren die we tijdens het fietsen in Dalat aan hebben gehad schoon te krijgen. Maar dat geeft niets....want nu hebben we weer een excuus om straks in Bangkok eens een paar nieuwe (en ook wat vrouwelijkere!) outfits aan te schaffen! De rest van de dag modderen we lekker verder met lezen, eten en kaarten. Eind van de middag ga ik nog wel een paar baantjes trekken in het zwembad want na het fietsen in Dalat ben ik tot de conclusie gekomen dat het tijd wordt om weer eens wat aan m'n conditie te gaan doen. Fred ligt helemaal in een deuk als ik na 4 minuten zwemmen al weer terug ben! Maar je moet toch ergens beginnen.....morgen ga ik 5 minuten en dat is dan al 20% meer!
Woensdagochtend worden we al vroeg ons bedje uit geschenen en om 9.30 uur liggen we dan ook al lekker te bakken in de zon. Maar tegen de middag wordt het wat bewolkt en besluiten we lekker een stukje te gaan fietsen. De billen zijn er inmiddels aan gewend en op onze kinderfietsjes peddelen we naar Phan Thiet, een redelijke stad, 10 km verderop. Onderweg komen we veel mensen tegen die allemaal heel enthousiast beginnen te zwaaien en "hello" te roepen. Het is ons al een aantal keer opgevallen dat de mensen naarmate we zuidelijker komen, ook vriendelijker worden. Terwijl uit alles blijkt dat ze armer zijn dan in het noorden. Al wonen veel mensen wel in stenen huizen, toch zien we nog regelmatig houten, rieten en bouwzijl-achtige huisjes voorbij komen. In Phan Thiet wonen met name veel vissers. Al hun boten liggen in de "haven" te wachten tot het weer donker wordt en ze weer zee op kunnen. De boten varieren van ronde rieten mand tot behoorlijke sloepen met een klein hutje erop. Alles ziet er wel vrolijk geschilderd uit, maar dat neemt niet weg dat de lucht die hier hangt echt onbeschrijvelijk is. En als ik bij de visafslag even stop om een foto te maken van het lossen van een schip zie ik overal om me heen de maden krioelen. Maar het deert de mensen die hier werken helemaal niets en ze gebaren me allemaal om dichterbij te komen zodat ik het allemaal goed kan zien. Na deze pitstop fietsen we terug naar ons paradijsje waar we nog even gaan zonnen en zwemmen....5 minuten! Als we 's avonds zitten te kaarten lijkt het net of die lucht van de vismarkt maar in m'n neus blijft hangen, het is echt niet normaal. Maar als ik even later langs m'n teva-slippers loop heb ik de boosdoeners gevonden. Wat een lucht komt daar vanaf zeg. Ik laat ze de hele nacht maar in een sopje weken.
Ook donderdagochtend beginnen we weer met een beetje luieren op onze zonnenbedjes. Maar na de lunch van heerlijke bananenpannenkoeken, gaan we toch weer met onze fietsjes op pad. Dit keer gaan we de andere kant op richting het dorpje Mui Ne, waarna de strook kust/strand vernoemt is. Het is een heel klein vissersdorpje en ook hier zijn alle mensen weer zeer vriendelijk. Aan de andere kant van het dorp is een groot duinachtig gebied en we besluiten hier naar toe te gaan om even een stukje te wandelen. Het zijn echt prachtige rode zandduinen, zoals je die in een woestijn zou verwachten. Als we nog maar net onze fietsjes hebben neergezet worden we al overvallen door een aantal kinderen die met ons willen sleeen vanaf de duinen. En er is natuurlijk een groot kind wat hier enthousiast mee instemt. Met zes kinderen (3 jongens en 2 meisjes en 1 groot kind) op sleeptouw ga ik de duinen in en hebben we enorme pret. Natuurlijk is het de kinderen uiteindelijk om wat geld te doen en we spreken af dat we van ieder z'n slee gebruik zullen maken. Alleen is het tegen onze priciepes om kinderen geld te geven. Want op deze manier kan het gebeuren dat ze niet meer naar school gaan omdat ze zo in hun ogen veel geld verdienen. Wat voor ons een kleine fooi is (zeg maar 1 euro) is hier al snel een dagloon. En als kleine kinderen al thuis komen met meer dan hun vader per dag verdiend, dan is 1+1 al heel snel 2. Na al het gespeel besluiten we de kinderen mee te nemen naar een restaurant om wat te drinken, want cola krijgen ze hier echt niet thuis. Even komt er nog een klein excuus dat ze geen cola lusten en liever het geld krijgen, maar uiteindelijk zitten ze voor ons in het restaurant te wachten op wat ze gaan krijgen. Toch valt het soms niet mee om in deze landen vast te houden aan je principes, maar in dit geval waren er toch weer 5 blije kindertjes. En verder was er natuurlijk nog een heel blij groot kind, want Fred heeft echt de middag van z'n leven gehad met z'n nieuwe vriendjes en vriendinnetjes! Wat ook geweldig was om te zien, is dat het jongste meisje (6 jaar) steeds met Fred z'n grote teenslippers aan door het zand liep te ploeteren. Als zandmannetjes fietsen we weer naar huis, waar Fred nog even gaat zwemmen en ik nog even ga internetten. Via de mail krijgen we het bericht dat Marieke en Fedor paps en mams gaan worden, geweldig voor hun......als jullie met trouwen maar wachten tot we terug zijn, want dat feest willen we natuurlijk niet missen!!!! 's Avonds gaan we volgens Vietnameese normen weer naar bed....vroeg dus!
Vandaag, vrijdag is het bewolkt. Dus voor mij een mooie gelegenheid om dit bericht weer te schrijven en voor Fred weer de kans om lekker te gaan wandelen. Verder hebben we vandaag geen bijzondere plannen en tot komende woensdag zullen we onze dagen voornamelijk vullen met luieren....al zal er natuurlijk wel elke dag aan de conditie gewerkt gaan worden! De komende dagen zullen we ook het hoofdstuk "Lachuh" weer eens updaten want daar hebben we weer een paar juweeltjes voor en als het meezit zullen we volgende week ook de foto's en onze "conclusie" over Vietnam online zetten. Want ons verblijf in Vietnam gaat ten einde lopen. Volgende week zullen we naar Saigon vertrekken om daar vandaan via de Mekong-delta naar Cambodja te varen. Nou, dat was het weer voor deze week. Het was weer lekker kort en bondig...niet dus...maar jullie zijn weer helemaal op de hoogte!
Liefs,
Fred en Petra
Vrijdag , 23 September 2005
Hierbij de laatste update vanuit Vietnam. We zitten inmiddels in de hoofdstad Ho Chi Min City, beter bekent als het vroegere Saigon. En wat een wereldstad is dit zeg. Echt een aangename verrassing, want we hadden er echt een andere voorstelling van. Al kwam dat misschien omdat we de laatste weken toch wat meer in de "provincie" hebben doorgebracht. Maar inmiddels kunnen we ons weer te goed doen aan bruin brood met kaas, is onze voorraad pindakaas en chocopasta weer aangevuld en hebben we ook weer een deodorantroller kunnen vinden! Dus jullie begrijpen dat we weer helemaal gelukkig zijn...en lekker ruiken. Toch gaan we eerst nog even terug naar vorige week zaterdag toen we nog heerlijk op het strand van Mui Ne woonde.
De eerste dagen in Mui Ne was het weer wisselvallig. Vaak bewolkt, af en toe een bui en zo nu en dan de zon. Gelukkig komt de temperatuur hier niet onder de 25 graden, dus ondanks wat "mindere" omstandigheden blijft het gewoon tropisch. Zo was het ook zaterdagochtend niet echt strandweer, dus we zijn maar lekker op pad gegaan om wat van de omgeving te zien. Volgens een Nederlands stel dat wij in het begin van onze reis door Vietnam in Sapa hebben ontmoet, zou hier een hele leuke wandeling langs en door een rivier zijn. Dus rugzak op en gaan. We lopen eerst richting de brug waar we het pad inslaan langs de rivier. Maar na 100 meter stopt het pad al en worden we door een jongetje de rivier in geloodst. Het is niet een wildstromende rivier, maar gewoon een rustig kabbelend beekje. We lopen dwars door de rivier, stroomopwaarts, en zien prachtige groene vegetatie aan beide kanten van de rivier. Na een poosje lopen veranderd de omgeving en komen we in een soort duin-achtig gebied terecht. Prachtige rode zandduinen reizen aan beide kanten van de rivier op en het is echt genieten om zo door deze natuur te lopen. Maar Fred kan het niet laten om toch even een van de duintoppen te beklimmen. Ik geloof het wel en wacht rustig beneden totdat hij terug komt. Nu ben ik natuurlijk niet echt een heel geduldig typje, maar na 20 minuten vraag ik me toch wel af wat er boven nou te zien is. Dus ook ik begin aan de klim naar boven. Daar blijkt boven niet boven te zijn, maar zijn er nog een aantal hogere toppen waar je naar toe kan klimmen. En Fred is in geen velden of wegen te bekennen. Dus ik besluit toch ook nog maar even verder te klimmen. Nou, om een lang verhaal heel kort te maken.....na 40 minuten zie ik eindelijk weer een oranje shirtje tussen de bosjes door verschijnen en zie gelukkig Fred weer aan komen lopen. Zijn "navigatie-systeem" begint zich best goed te ontwikkelen, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je in een onbekend duingebied zo maar de weg weer terug vindt! Heel blij zijn we elkaar weer in de armen gevlogen...niet dus! Mopper, mopper, mopper! Na dit avontuur lopen we verder door de stroom en de natuur wordt steeds mooier. Via grote rode zandkloven komt er water in de stroom en het is ongeloofelijk wat de natuur allemaal te bieden heeft. Uiteindelijk komen we bij een waterval aan, waar de rivier begint. Al het regen dat in de duinen valt verzameld zich uiteindelijk onder aan de duinen in een kom en vanaf hier stroomt het via de waterval en de rivier naar zee. Het is echt een prachtige trekking, vooral ook omdat er geen andere tourist in velde of wegen te bekennen is.....en daar houden backpackers van! Op de weg terug naar huis brengen we nog even een bezoekje aan de markt en kopen bij een schattig oud, klein vrouwtje twee komkommertjes en 6 tomaten voor 0,15 euro. Verder doen we bij 10 verschillende winkeltjes nog wat andere boodschappen en rond de lunch zijn we weer thuis. Wat zou een supermarkt toch weer eens fijn zijn. Maar we hebben alles voor een picknic bij elkaar gescharreld en op ons prive strandje genieten we van stokbrood, smeerkaasjes en rauwkost. De rest van de dag doen we niet veel bijzonders meer en al vroeg liggen we weer te knorren.
Zondagochtend worden we al vroeg door een vrolijk zonnetje het bed uitgeschenen en de golven maken inmiddels ook zo'n enorm kabaal dat we elkaar niet eens kunnen we verstaan in ons huisje. Als we naar buiten kijken staat de zee tot aan de muur (1 meter hoog!) die ons huis van het strand scheid. Na het ontbijt duikt Fred dan ook gelijk de zee in om weer even kind te zijn en zich lekker met de golven mee te laten sleuren. Met mijn bikini aan wordt het niet veel dus ik ga lekker even op het muurtje zitten en geniet van de zon en het uitzicht. Niet veel later komt er een Nederlands stel aan lopen. Ook zij duiken de golven in, maar haar bikini is ook niet bestand tegen het natuurgeweld. Ze komt bij mij op het muurtje zitten en terwijl de jongens verder "spelen" raken wij gezellig aan de praat. Het zijn Edith en Marco en zij wonen en werken sinds twee weken in Saigon. Dit weekend zijn ze even aan de drukte van de stad ontsnapt en genieten hier ook lekker van het strand. Als de mannen zijn uitgezwommen komen ze erbij zitten en we kletsen een eind weg. Uiteindelijk gaan we met elkaar lunchen en als zij na de lunch terug gaan naar Saigon spreken we met elkaar af om eind van de week in de stad wat met elkaar te gaan eten. Een leuke ontmoeting op deze heerlijke dag. Na de lunch, als Edith en Marco vertrokken zijn, duiken wij nog even het zwembad in en spelen daar nog even verder. 's Avonds gaan we piza eten...want het is tenslotte weekend. Maar we hebben het nog steeds niet geleerd.....bij een pizaboer bestel je geen Vietnamees eten en in een Vietnamees restaurant bestel je dus geen piza!!!!!! Hij was dus niet te eten.
Maandag is het bewolkt dus Fred besluit te gaan wandelen en ik ga verder met het updaten van de website. Als ik tegen lunchtijd terug fiets naar huis (20 min, we zitten echt in niemandsland!) kom ik Fred tegen. Ik bied hem een lift aan achter op m'n kinderfietsje. Iedereen die ons voorbij ziet komen, ligt helemaal in een deuk! Twee van die grote reuzen op zo'n klein fietsje. Thuis instaleren we ons bij het zwembad en genieten van een heerlijke pannenkoek. Verder bakken en braden we zelf nog wat bruiner en de rest van de dag doen we niet veel bijzonders meer.
Vandaag willen we nog een bezoek brengen aan de witte zandduinen. Maar deze liggen 42 km verderop en we hadden het ambitieuze plan om te gaan fietsen. Al zag ik dat echt niet zitten op m'n kinderfietsje (en op een echte fiets ook niet hoor!). Dus als we bij de uitgang van ons resort komen houd Fred twee scooterboys aan, die ons voor $6,- pp wel willen brengen en halen. Goed geregeld dus en achter op de scooter toeren we richting de zandduinen. Maar de jongens houden aardig de vaart er in en al snel rijden we 100 km per uur. Let wel; zonder helm, alleen een korte broek en een t-shirt aan en een paar teenslippers aan de voeten! Als het me iets te gortig wordt, grijp ik mijn chauffeur in z'n middel vast en hij schrikt hier zo van dat hij abrupt het gas los laat. Eindelijk iemand die mij begrijpt hier....en dat zelfs zonder te praten!!!! Na ruim een half uur worden we bij een zeer uitgestrekt duinen gebied afgezet. Het weer is ons weer gunstig gestemd en de zon doet het weer goed. Zo goed zelfs, dat het onmogelijk is om op je blote voeten hier te lopen. We klimmen naar een aantal hoge duintoppen (samen deze keer!) en genieten van het wonderbaarlijke uitzicht. We wanen ons echt even in de woestijn. Na een uitgebreide fotosessie gaan we terug naar onze scooterboys, die in een hangmatje op ons liggen te wachten. Op de weg terug naar Mui Ne maken we nog een pitstop bij de Red Canyon. Het is een grillige, rode kloof die je een beetje kan vergelijken met de Grand Canyon, maar dan anders! Zeg maar vele male kleiner! Ook hier draaid de camera overuren. Tegen lunchtijd zijn we weer thuis. Hier hou ik me maar weer even bezig met de was, want morgen gaan we verder en dan is het lekker als alles weer schoon is en de tas weer eens een keer is uitgemest! 's Avonds genieten we nog een keer van diverse garnalen gerechten en met een volle buik rollen we weer ons bedje in.
Woensdagochtend genieten we nog even van het zonnetje dat schijnt en als we rustig op het strand liggen komt er opeens een kudde koeien voorbij. Lig je net rustig te dromen....staat er een koe aan je voeten te likken. We moesten er wel erg hard om lachen. Na de laatste uurtjes strand gaan we vroeg lunchen want om 13.00 uur vertrekt onze bus naar Saigon. En niet alleen onze bus maar ook de bus van 50 medepassagiers....met 50 mederugzakken. En die passen dus echt niet allemaal onder in het ruim. Vanuit achter in de bus worden de tassen dus opgestapeld in het gangpad en uiteindelijk ligt de hele bus tot aan de chauffeur toe gevuld. Maar alles en iedereen heeft een plaatsje en om 14.00 uur vertrekken we uiteindelijk op weg naar Saigon. Alleen onderweg stopt de bus nog een keer voor een plaspauze en iedereen probeerd dus op zijn manier de bus uit te komen. Een aantal mensen klimt door de ramen naar buiten en de rest klautert over de tassen en stoelen heen naar de deur......en dan zeggen ze dat de lokale bussen vol zitten???? Tegen de avond komen we aan in Saigon en de eerste indruk is super. Het Sheraton hotel verwelkomt ons al van verre, maar helaas rijdt onze bus er snel voorbij. Even later worden we bij een klein hotel midden in de stad afgezet, maar voor $10,- is het een prima thuis! Nadat we onze tassen hebben gedumpd gaan we de stad in om te snacken. Op weg hier naar toe kregen we opeens een enorme trek in de Mac. Maar deze is hier in de stad niet aanwezig. Toch zit naast ons hotel een prima alternatief met exact dezelfde burgers alleen met een ander naampje. Het maakt ons helemaal niets uit en er volgt een enorme schranspartij. Wat kan een vette bek op z'n tijd toch heerlijk zijn. Na een hete douche rollen we weer met een volle maag ons bedje in en knorren er weer lekker op los.
De volgende dag worden we voor 5 uur al gewekt door het verkeer wat buiten al in alle hevigheid door de straten rijdt. Maar goed, dan hebben we een lekkere lange dag zullen we maar denken. We hebben vandaag eerst een aantal zaken die geregeld moeten worden en daarna willen we nog even de stad verkennen. Na het ontbijt gaan we eerst onze reis naar Cambodja regelen. Wij willen met de boot in twee dagen via de Mekong Delta naar Phnom Phen (hoofdstad van Cambodja) reizen. Gelukkig is dit geen enkel probleem en we bespreken twee plaatsjes voor zondag. Verder regelen we ook ons visum voor Cambodja. Ons paspoort begint al aardig vol te raken met al die visums en we willen al helemaal niet meer weten hoe "duur" ons paspoort inmiddels geworden is. Als we ook de bank berooft hebben van $500,- zijn we klaar met al het regelen en bij een cafeetje doen we even een bakkie. Hierna slenteren we lekker door de stad en komen langs een hele grote markt. Altijd leuk om even te kijken en deze keer zijn er gelukkig geen levende dieren aanwezig. Op onze slentertocht door de stad komen we ook weer een bakker tegen.....die bruin brood verkoopt!!! Joepie. Later vinden we ook een westerse supermarkt waar Goudakaas te krijgen is dus we zijn weer helemaal gelukkig. Als we terug lopen richting de wijk waar wij zitten, begint Fred opeens te flippen.....maar na een paar seconden begrijp ik hem. We zijn net namelijk Edith voorbij gelopen, maar hij kon zo snel niet op haar naam komen. Ik roep dus heel hard Edith en ze hoort ons gelukkig. Echt ongeloofelijk....6 miljoen inwoners en dan lopen we elkaar gewoon op straat tegen het lijf. Geweldig! We spreken af dat we vanmiddag wat gaan drinken, nadat ze naar Vietnameese les is geweest. Als we verder lopen komen we langs Paris Deli, een leuke franse lunchroom. We trakteren ons zelf op een tonijnsandwich....en dit vind ik nou zo leuk aan de stad....gewoon even een westers restaurant. Die zijn hier overigens in overvloed! Verder is de stad toch vrij ruim opgezet met veel parken in de stad en dat maakt het allemaal zeer aangenaam. 's Middags belanden we met Edith gezellig ergens op een terras en we kletsen er op los. Marco is voor twee dagen naar de Mekong Delta en dus al hard aan het werk. Edith begint in oktober en heeft dus nog even vrij. Ze logeren voorlopig in een hotel, maar hebben inmiddels wel een eigen huis gevonden in de stad, waar zo over een week naar verhuizen. Het is de bedoeling dat ze voor 4 jaar blijven en dan zien ze wel weer verder. Over een uitdaging gesproken. Rond etenstijd gaan we met z'n drieen naar een leuk Vietnamees restaurant waar we ons echt helemaal volstauwen. Marco was er helaas niet bij....maar zijn portie hebben we wel opgegeten!!!! Eind van de avond nemen we afscheid van elkaar en we hebben echt een hele leuke middag en avond gehad. We beloven via de mail contact te houden en als we ooit nog eens in Saigon terug komen dan hebben we er in ieder geval een logeeradres bij. Het ontmoeten van andere mensen geeft onze reis echt extra dimentie.
Vandaag, vrijdag, zijn we al vroeg op pad gegaan naar de Cu Chi tunnels. Hier hebben de VC-soldaten zich tijdens de oorlog met Amerika schuil gehouden. In de omgeving van Hue hebben we ook al wat tunnels bezocht en vandaag gaan we nog eens op een andere plek een kijkje nemen. Deze keer is er ook veel te zien over welke vallen er gemaakt werden en over hoe de soldaten hier overleefde in de jungle. Toch is het onwerkelijk als je hier loopt en dringt het niet echt door welke gruwelijke dingen hier allemaal gebeurd zijn. De kruiptocht door de tunnels is deze keer niet zo lang, maar aangezien de tunnels veel smaller zijn dan bij Hue is dat ook niet zo erg. Het is een hele interesante ochtend, waarbij we weer een completer beeld hebben gekregen over de oorlog hier in Vietnam.
En dit was dan alweer de laatste update vanuit Vietnam. Morgen laten we ons nog even lekker verwennen met een massage zodat we vanaf zondag weer helemaal fris en fruitig aan een nieuwe etappe van onze reis kunnen beginnen. Een korte etappe deze keer want ons verblijf in Cambodja zal ongeveer ruim een week duren. De eerste dagen zullen we in Phnom Penh doorbrengen en vanuit daar zullen we naar Siem Reap reizen waar we een paar dagen zullen verblijven in de omgeving van de tempels van Ankor Wat. Maar daar zullen we volgende week weer verslag van doen.
Liefs,
Fred en Petra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
