Reis weer met ons mee 2007/2008 - Nepal

Zaterdag , 22 September 2007

En vanuit een herfstachtig Pokhara melden wij ons weer, na een rustige en hele relaxte week. Na de avonturen van de weken daarvoor hebben we het echt even rustiger aan gedaan, om ons weer op te laden voor het volgende avontuur; een 20-daagse trekking rond de Annapurna....een grote berg van meer dan 8000 meter hoog! Maar eerst nog even een kort verslag van de afgelopen dagen in Kathmandu en Pokhara.
Maandag hebben we niet zo veel gedaan in Kathmandu. We hebben nog even wat geinternet en ook heb ik nog even met zus Mennie gebeld want zij gaat komende week onder het mes voor een galoperatie. Ook de telefoonverbinding is meer dan slecht en we moeten echt over en weer praten....en dat valt natuurlijk niet mee voor twee van die praterige Hoekjes. Toch is het weer heerlijk om even gekletst te hebben! De rest van de dag kijken we wat films op filmnet en genieten we heerlijk van wat Indaase gerechten....dat beloofd al veel goeds voor als we straks naar India gaan!
De volgende ochtend regent het pijpenstelen als we wakker worden. We brengen de ochtend al schrijvende en lezende door en wanneer het rond lunchtijd weer zonnig wordt, besluiten we de taxi naar Patan te nemen. Dit is een van de oude koningssteden en je vind hier nog prachtige, houten gebouwen uit de middeleeuwen. We kijken eerst op Durban Square, het oude centrum van de stad, even rond en daarna gaan we op het dakterras van een van de leuke restaurantjes lekker eten. We genieten wederom van een Indaase gerechten, het mooie uitzicht en het zonnetje wat inmiddels weer heerlijk schijnt. Wanneer we zijn uitgekeken pakken we een taxi terug naar Kathmandu, maar hier raken we heel ongelukkig een beetje beknelt in een grote demonstratie. Al heel wat jaren is het politiek gezien erg onrustig in Nepal. Nadat de koninklijke familie een aantal jaar geleden is vermoord is een strijd gaande tussen de regering en de maoisten. Een klein jaar geleden is er een nieuwe regering gevormd tussen de bestaande regering en de maoisten. Maar dit heeft nog niet tot veel verbetering geleid. En juist vandaag hebben de Maoisten besloten om uit de regering te stappen. Er zijn dan ook enorme demonstraties aan de gang en wij belanden hier met de taxi midden in. De taxichauffeur wil ons uit de auto hebben en zegt dat het nog maar 5 minuten lopen naar ons hotel is. Wij weigeren uit te stappen want hier willen we niet in verzeild raken. Na wat onderhandelingen en bijbetalingen brengt de chauffeur ons zonder problemen naar het hotel. Gelukkig bijft het verder redelijk rustig in de stad. De regering heeft overigens ook besloten dat mensen met een auto en brommer maar een liter benzine per dag mogen tanken en dit veroorzaakt enorme wachtrijen voor alle benzinestations. Ook is er niet voldoende stroom, waardoor elke avond zo'n twee uur lang de stroom uit gaat. Dit maakt het overigens wel heel sfeervol in de stad, want iedereen steekt kaarsen aan. 's Avonds gaan we eens lekker vlees happen, en na een flinke biefstuk trakteren we ons zelf ook nog eens op appelstrudel met ijs.....heerlijk weer...al dat westerse eten!
Woensdagochtend gaan we eens lekker uit ontbijten. En daar weten we in Kathmandu een prima plekje voor....de binnentuin van de Pumpernickel Bakery Shop! In het zonnetje genieten we van een enorm ontbijt met bruin brood, gebakken eieren, croissantjes, kaas, koffiebroodjes en verse jus....dat is pas fijn wakker worden! De rest van de dag doen we niet veel meer dan wat internetten, boodschapjes doen, de was wegwerken en nog maar eens een filmpje kijken. 's Avonds besluiten we lekker Thais te gaan eten en wanneer overal de kaarsen weer aan gaan lopen wij naar het restaurant. Fred heeft zijn nieuwe oranje shirt aangetrokken en net voordat we het hotel verlaten zegt hij tegen mij...zo, nu hoeft niemand te vragen waar ik vandaan kom, want dat is we duidelijk met dit oranje shirt. We zijn nog geen 2 seconde buiten en er passert ons een man die ons vriendelijk namaste wenst....en vervolgens vraagt; where you from zeur? Ik kijk naar Fred zijn zure gezicht en lig op de grond van het lachen! Fred kan er niet erg om lachen en zegt; en dan noemt hij me nog zeur ook!!
Donderdagochtend gaat al vroeg de wekker want vandaag vertrekken we naar het 200 km verderop gelegen Pokhara. Keurig om 7.30 vertrekt de bus en verlaten we de Kathmandu Valley. Dit gaat gepaard met heel veel haarspeldbochten en Fred begint langzaam aan groen te worden. Gelukkig weet hij met een fles cola zijn 12 sneetjes brood met pindakaas binnen te houden en bereiken we na 7 uur hobbelen uiteindelijk Pokhara. Wat hier gelijk opvalt is dat het een stuk warmer is dan in Kathmandu en na 5 minuten loopt het zweet al onze bilspleet in. Al snel vinden we een hotelletje waar we onze tassen dumpen en gaan we eerst wat drinken op een van de vele terrasjes hier. Net wanneer we aan een vers sapje en een pilsje zitten komen Mel en Josh op de motor voorbij scheuren. Ze komen er even bijzitten en we kletsen even bij. Zij gaan zaterdag aan de Annapurna trek beginnen en ook daar zullen we ze vast nog wel tegenkomen. Na de borrel gaan we even een stukje wandelen en we lopen naar het guesthouse waar we 4 jaar geleden hebben geslapen. Het staat nog steeds midden in de rijstvelden buiten Pokhara, alleen is het een aantal weken geleden aan beide kanten door enorme landslides gepasseerd. Gelukkig staat alles er nog wel en we drinken er even een kopje thee. Wanneer Fred de suikerpot opendoet is het een zwarte mierenmassa die zich binnen in de pot bevind. Na 5 suikerpotten heeft hij er een gevonden die nog wit ziet....en we genieten dan ook van een lekker bakkie. Terug in het dorp besluiten we gelijk maar te gaan eten zodat we vannavond vroeg naar bed kunnen. Wederom ploffen we bij een leuk restaurantje neer en genieten ook hier weer van een heerlijke biefstuk....we zijn echt lekker aan het hamsteren voor de komende trekking.
Na een warme nacht, zijn we al vroeg weer wakker en we besluiten nog maar eens een keer uit ontbijten te gaan....bij de Pokhara-vestiging van de Pumpernickel Bakery Shop! Ook deze bakker heeft een prachtige tuim, aan het grote meer waar Pokhara aan ligt. We zoeken dan ook een mooi tafeltje uit aan het water en genieten wederom van een groot vers ontbijt...en dat terwijl het zonnetje net lekker achter de besneeuwde bergtoppen vandaan komt. Maar terwijl wij net zo lekker zitten te genieten komt er een zwerfhond aanlopen die zijn maag naast onze tafel even leeggooit....hebben wij weer!?! Na het ontbijt verhuizen we naar een ander hotel, want we hebben besloten om de laatste dagen dat we hier zijn nog maar even extra te genieten van alle westerse gemakken. Dus even later pakken we onze tassen uit in een riante kamer met utzicht over het meer, een groot balkon, een airco en een badkamer met bad....o ja, en het allerbelangrijkste volgens Fred...satelite tv...voor de voetbal! En wanneer Fred dan ook voor de tv neerpoft ga ik de tassen even uitmesten en alvast klaarmaken voor de trekking...we gaan heel wat kilo's achterlaten in het hotel en nemen echt alleen het hoognodige mee. 's Middags gaan we ons permit ophalen zodat we de Annapurna-regio mogen betreden en verder halen we nog wat extra dingen zoals wolle mutsen, een waterzak en wat extra droogvoer. En wanneer we tijdens de lunch zitten te genieten van een heerijke Italiaanse maaltijd besluiten we toch om een drager mee te nemen. Ik zie het toch niet zitten om naast het vele lopen , ook nog eens mijn eigen rugzak te dragen...want eerlijk is eerlijk....mijn conditie is 0,0! Dit geeft mij de gelegenheid om ook te genieten van de tocht....want het duurt tenslotte maar 3 weken!!! Ik krijg er steeds meer zin in en om het te vieren bestluiten we ook nog maar een grote coupe met zelfgemaakt ijs en vers fruit te nemen...reserves opbouwen heet dat! En die zullen we best nodig hebben, want iedereen die van de trekking terug komt is kilo's afgevallen....en er steken na 6 weken reizen al weer wat botjes uit bij mij, dus veel meer hoeft er niet van af?!?!
En vandaag en morgen zullen we dan ook niet veel meer doen dan rusten en eten....en genieten van het mooie herftweer...even voor de duidelijkheid; hier in Pokhara betekend dat elke dag heerlijk zonnig weer en zo'n 28 graden!!! Vanmiddag gaan we kennismaken met onze drager en we zijn erg blij dat hij mee gaat. Naast het dragen kan hij ons ook prima de weg vertellen (al is dat waarschijnijk niet zo moeilijk!) en verder kan hij aan het einde van de dag voor ons uit lopen om een kamer voor ons te reserveren....multifunctioneel zo'n drager! Nou, zoals beloofd een kort en niet zo spectaculair verslag deze keer....maar dit hopen we de volgende keer weer helemaal goed te maken....al gaat dat dus nog wel even duren, want de komende 3 weken zijn we ver weg van de bewoonde wereld.
De volgende update zal dus pas rond 17 oktober (hieper de piep, dan ben ik jarig...en dan wil ik echt weer terug zijn in de bewoonde wereld!) te lezen zijn!!!! Ik ga nu terug naar Fred die in zijn eentje waarschijnijk een feestje aan het bouwen is op de hotelkamer...want het is vandaag kermis in de Veen...en dat mist hij stiekem toch wel heel erg!!!


Veel liefs,
Fred & Petra



Dinsdag , 16 October 2007

En na drie lange weken is hier eindelijk weer een teken van leven van ons....en we kunnen alvast verklappen dat dat echt niet zo vanzelfsprekend is, zoals dat klinkt! Maar wij houden van avontuur en dat hebben we zeker gekregen tijdens onze wandeling rondom het Annapurna-massief. Alleen nu aan mij de taak om dit allemaal op de website te zetten en dat gaat een hele klus worden. De overweldigende natuur, de kleine dorpjes ver van de bewoonde wereld, het gevoel van 3 weken lang lopen en alles wat we hebben meegemaakt....te veel om allemaal op te schrijven. Vandaar dat ik hard heb nagedacht over een wat compactere manier van schrijven, anders ben ik drie dagen bezig met schrijven....en jullie een dag met lezen...en dat is nu ook weer niet de bedoeling!!!
Eerst maar eens een korte samenvatting over de Annapurna-trekking. De trekking heeft ons in 21 dagen wandelen en klimmen, rondom de machtige en 8091 meter hoge Annapurna geleid. Tijdens de trekking zijn we vele kleine dorpjes gepasseerd die ver weg van de bewoonde wereld liggen. Het landschap veranderden van tropisch laagland, tot de hoge en droge Tibetaanse vlaktes achter de Annapurna. En als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt hebben we na bijna 2 weken lopen de Thorung La Pass op 5416 meter hoogte beklommen. Daarna zijn we via het woenstijnachtige gebied, wat in de regenschaduw van de Annapurna ligt, verder gelopen naar Jomsom. Vanuit hier hebben we een week lang de rivierbedding van de Kali Gandaki gevolgd, terug naar het tropische laagland. En vlak voor het einde van de trekking hebben we nog een beklimming gedaan van de Poon Hill, een 3210 meter hoge heuvel, om vanaf hier nog eenmaal terug tekijken op het machtige Annapurna-massief.....waar we in al die dagen omheen hebben gelopen!
En hoe zag een gemiddelde wandeldag er dan uit....? Om te beginnen stonden wij redelijk op tijd op en zaten we meestal om 7.00 uur aan het ontbijt. Daarna pakten we onze tassen in en vertrokken we rond 8.00 uur voor een nieuwe wandeldag. Bhuwan, onze gids en de drager van mijn rugzak (het moet wel leuk blijven, dat wandelen, natuurlijk!!!) nam ons dan weer mee naar de volgende plaats terwijl hij ondertussen veel vertelde over zijn land, zijn cultuur en zijn leven. Gemiddeld liepen wij zo'n 6 uur per dag en probeerde we om de twee uur te stoppen voor een lekker bakkie of de lunch. Wanneer we in de loop van de middag dan aankwamen in een hotel (lees; houten hutje), trokken we ons wandelkloffie uit en wanneer we geluk hadden, dan konden we een douchje nemen.....meestal rivier koud....heel soms een beetje lauw...en vaak ook niet!? Daarna zochten we het restaurant op om samen met Bhuwan lekker wat te drinken en te genieten van heerlijke, voedzame maaltijd. Wanneer we onze bordjes dan leeghadden, belanden we meestal tussen 19.00 en 20.00 uur in onze warme slaapzakjes om te gaan slapen....inmiddels vraag je je dan natuurlijk af wat er dan zo leuk en spannend is aan 21 dagen wandelen???? Dat zullen we nu proberen te vertellen, want elke dag gebeurde er wel grappige, spannende en merkwaardige dingen.....kortom, hierbij een overzicht van de "Highlights of the day"!
Maandag 24 september Pokhara-Besishahar
Deze dag begon al vroeg en heel merkwaardig, want midden in de nacht worden we wakker gemaakt door een enorm kabaal. De klok verteld ons dat het pas 3.00 uur is en buiten horen we geschreeuw, trommelgeluiden en gejoel. Nu is de politieke situatie in Nepal nog steeds erg onrustig en we vrezen dan ook het ergste. Wanneer ik naar de wc loop, zegt Fred dan ook dat ik maar niet langs de ramen moet lopen...stel je voor dat er wat naar binnen vliegt. Het dringt niet erg tot me door en na de plas duik ik mijn bed weer in om lekker verder te slapen. De volgende ochtend horen we waarom het zo'n herrie was en wat blijkt....een Nepaleese jongen heeft vannacht Indian Idols gewonnen en dat werd groots geviert....al hadden ze daar in een andere stad toch andere ideeen over. Want wanneer wij later die dag in de bus zitten van Pokhara naar Besishahar (hier begint de Annapurna-trek) belanden wij in een enorme file. Na ruim twee uur wachten mogen we uiteindelijk verder. Wanneer we doorrijden is er geen ongeluk te bekennen, maar wanneer we even later een stadje passeren, zien en horen we waarom we twee uur hebben vast gestaan.....; Indian Idols werd uitgezonden door Sony-tv en deze stad had gisteravond geen bereik voor Sony-tv...rede genoeg voor de plaatselijke bevolking om het kantoor van Sony-tv, wat zich toevallig in deze stad bevindt, kort en klein te slaan en in brand te steken....en daar staan wij dan twee uur voor in de file?!?! Kortom, de eerste dag van ons avontuur staat gek genoeg in het teken van Indian Idols.Toch wil ik ook nog wat over de busrit vertellen, want dat gaat hier toch wel een beetje anders dan in Nederland. De bus vertrekt bijvoorbeeld pas als deze vol zit en vol betekend dan wel vol tot op het dak. Vrouwen met kinderen krijgen de beste plaatsen en dat is helemaal voorin naast de chauffeur. Zo ook in onze bus en wanneer we Pokhara verlaten zitten er twee moeders voorin met twee kleine kindjes van 2 en 3 jaar. Veiligheidsriemen zijn nergens te bekennen, van een airbag hebben ze hier nog nooit gehoord en als de kindertjes het zat zijn om veilig in mama's armen te zitten dan mogen ze lekker tussen de benen van mama op de grond spelen....waarna het nog maar een klein uitstapje is naar de benen van de chauffeur....want daar zitten natuurlijk hele interessante pedalen....en geen mens die hier van opkijkt. Het zorgt voor ons in ieder geval weer voor wat afleiding tijdens de 7o km lange rit, welke toch alles bij elkaar weer 7 uur in beslag neemt!


Dinsdag 25 september Besishahar-Bahundanda
En dan begint eindelijk onze trekking rond de Annapurna! En we beginnen goed, want als we op pad gaan begint het zachtjes te regenen....en dat zal het de gehele dag blijven doen. Wanneer we voor de lunch bij een restaurantje stoppen staat er letterlijk een paar centimeter water in onze waterdichte schoenen en hebben we geen droge draad meer aan ons lijf. Toch is de wandeling prachtig en lopen we door groene rijstvelden en kleine dorpjes. Aan het einde van de middag gaan we op zoek naar een hotelletje, maar dit wil niet erg lukken. Uiteindelijk is er ergens nog een kamertje over van het kaliber "houten hok met twee houten britsjes", maar bij gebrek aan beter zit er niets anders op. Als eerte trekken we onze natte kleren uit en in 10 seconden veranderen we ons hokje in een grote natte benden. Maar na 10 minuten hebben we wat droge kleren weten te vinden en hebben we onze natte kleren een plekje weten te geven...tijd om even onze kamer eens wat beter te bekijken....en daar worden we niet echt heel blij van want overal zien we opeens spinnen van het formaat "een grote hand"?!?!? We vluchten maar naar het restaurant en denken nog maar niet aan de tijd dat we hier moeten gaan slapen. In het restaurant maken we even een praatje met de eigenaar en we vragen hem naar het weer....we komen tenslotte uit Nederland en daar praten/klagen we graag over het weer. Helaas weet de eigenaar ons niet heel veel informatie te geven en hij zegt alleen dat het erg "unusual" is.....deze term zullen wij de volgende dagen nog veel gebruiken voor het ongebruikelijke weer wat hier momenteel heerst!!?!? Wanneer iedereen gegeten heeft sluit het restaurant en zijn wij genoodzaakt om terug te keren naar ons spinnenhok. Hier wikkelen wij ons helemaal in onze slaapzakjes in de wetenschap dat wij geen oog dicht gaan doen...zeker nadat we ontdekt hebben dat de enorme spinnen ook nog kunnen springen?!?!?!

Woensdag 26 september Bahundanda-Jagat
Wanneer we de volgende ochtend op pad gaan is het bijna droog, maar onze wandelkleren zijn nog doorweekt. Toch zit er niets anders op om ons natte kloffie aan te trekken. Maar ondanks onze natte kleren hebben we toch een heerlijke wandeldag en we genieten wederom van de prachtige, weelderige en groene natuur. Voor de lunch stoppen we in het kleine dorpje Jagat en wanneer we hier zitten te genieten van een groot bord Dal Bat (het nationale gerecht van Nepal; rijst met een aardappelcurry en linzensoep) breekt de zon er gebrekkig door heen. Rede genoeg voor mij om hier te stoppen voor vandaag....ook omdat ik gezien heb dat ze in het hotel spin-loze kamers hebben. Gelukkig zijn Fred en Bhuwan snel overgehaald en na de lunch hangen we onze natte wandelgoed in de zon te drogen en genieten wij in de tuin van het inmiddels heerlijke weer. Ondertussen verteld Bhuwan het een en ander over zijn leven en we zijn zeer onder de indruk van zijn doorzettingsvermogen. Hij is 23 jaar, getrouwd met een vrouw die zijn ouders voor hem hebben uitgezocht en hij heeft twee kindertjes. Zijn vader is boer en hij komt uit een arm gezin. Helaas heeft hij na twee jaar zijn studie aan de universiteit moeten stoppen omdat er echt geen geld meer was. Daarna is hij naar Maleisie vertrokken om daar bergen met geld te verdienen, zoals hem was beloofd. Onder zware omstandigheden heeft hij daar uiteindelijk 10 maanden gewerkt voor 60, - euro per maand terwijl hij ondertussen soms geslagen werd en geen kant op kon. Uiteindelijk is hij terug gekeerd naar Nepal, zonder bergen met geld maar met een grote lening om zijn ticket te kunnen betalen. Toch blijft hij positief en probeerd er het beste van te maken...iemand waar we alleen maar alle respect voor kunnen hebben. En terwijl wij zitten te praten is er in het dorp opeens grote opschudding want er is een varken ontsnapt! Het hele dorp rent er achteraan en wanneer het beest eindelijk gevangen wordt gilt het als een speenvarken. Na 10 minuten daalt de rust weder en spelen de kindertjes weer lekker verder op straat (auto's kennen ze hier niet...alleen muilezels die zo nu en dan passeren met vracht voor de hogergelegen dorpjes!) en de volwassen maken her en der een kletspraatje.

Donderdag 27 september Jagat-Dharopani
En deze dag beginnen we met prachtig weer en voor het eerst kunnen we de natuur ook in volle glorie bewonderen. De rijstvelden zijn groener dan groen, de lucht is hemelsblauw en her en der zien we al wat toppen van wit besneeuwde bergen. De wandeling voert ons door een prachtige kloof en de wanden van de kloof zijn bedekt met dikke, groene vegetatie. De bewoonde wereld hebben we al ver achter ons gelaten en de mensen leven hier in alle rust met elkaar en met de prachtige natuur. Wel verteld Bhuwan ons dat het hier ook anders kan zijn en dat er tijdens de moeson soms hele bergen verdwijnen door landslides. We genieten van alles om ons heen en lopen lekker door. Doordat we zo hard gelopen hebben, hebben de mannen enorme trek en voor de lunch dagen ze elkaar uit om kilo's Dal Bat te eten. Wanneer we na de lunch verder lopen, moeten de mannen al snel lossen en loop ik ze er compleet uit....maar ja, zij moeten beide dan ook 3 kilo Dal Bat in hun maag meedragen!

Vrijdag 28 september Dharopani-Chame
Helaas was het mooie weer van de dag ervoor maar voor korte duur want inmiddels heeft het de gehele nacht geregend. En wanneer we de volgende ochtend naar buiten kijken, zien we alleen maar dikke, dikke wolken. Toch gaan we van start voor een lange tocht en pas aan het einde van de middag komen we als verzopen katjes in Chame aan....het heeft echt de gehele dag geregend en we hebben echt alleen in de wolken gelopen. Wanneer we in Chame aankomen zijn we dan ook heel blij met het hotel...want zij hebben een klein kamertje waar een enorme kachel staat te branden. Nadat we onszelf hebben gewassen met een emmertje warm water, zoeken we dan ook een plekje dicht bij de kachel om verder op te warmen. Onze kleren hangen we te drogen aan de waslijnen die door de gehele kamer gespannen zijn. Wanneer we 's avonds naar bed gaan regent het nog steeds pijpenstelen...deze dag geen hoogtepunt, maar eerder een nat dieptepunt!
Zaterdag 29 september Chame-Chame
En wanneer we de volgende ochtend wakker worden is het weer nog niet veranderd....inmiddels komt het water al 36 uur met bakken uit de hemel. Toch trekken we onze natte plunje weer aan en gaan op pad. Het pad is inmiddels veranderd in een rivier en dat maakt het lopen er niet veel makkelijker op. Toch stappen we lekker door en wanneer ik wat zand van een wand, 10 meter voor ons, af zie komen, zeg ik voor de grap; kijk, een kleine landslide! Twee seconden later valt er een 40 meter hoge denneboom voor ons neer en alle elektriciteitskabels springen alle kanten op. Het enige wat wij kunnen doen is ons hoofd beschermen en wonder boven wonder worden we niet geraakt. We staan alle drie aan de grond genageld en beginnen na 3 seconden alledrie opgewonden te praten. Even weten we niet wat we moeten doen, maar na 10 minuten besluiten we over de boom heen te klimmen en verder te lopen. Maar wanneer we weer een uur verder zijn stuiten we op een enorme landslide. Het gehele pad is weggeslagen en er is niet meer over dan een grote, modderige massa met wat omver gevallen bomen. Fred en Bhuwan proberen een pad te maken maar wanneer zij na 5 stappen tot hun knieen in de modder wegzakken gilt Bhuwan dat ze terug moeten omdat deze landslide net gevallen is. Terwijl ze staan bij te komen, komen er nog wat andere wandelaars aan en ook zij komen tot de conclusie dat hier geen doorkomen aan is. We besluiten terug te lopen naar Chame en daar maar af te wachten. Maar op de weg terug komen we langs een andere route die boven de landslide langsgaat en uiteindelijk besluiten we het op deze manier te proberen. Helaas zit het ons niet mee en stuiten we na een half uur lopen op een nog grotere landslide. Inmiddels ben ik het aardig zat, doorweekt en verkleumt en wil ik eigenlijk alleen nog maar terug naar Chame....ik vind het nog geen tijd om hier aan mijn einde te komen. Bhuwan is het er wel mee eens, maar Fred twijfeld nog. Wanneer ik hem uitleg dat Mt Everest ook niet in 1x beklommen wordt, ziet hij ook de ernst van de situatie wel in en gaan we terug naar Chame. Hier komen we net voor de lunch weer aan en na een warme hap duiken we 's middags allmaal onze warme bedjes in....en denken we nog eens na over hoeveel geluk we vandaag gehad hebben.

Zondag 30 september Chame
Na het ongelofelijke avontuur van gisteren hebben we besloten om voorlopig maar in Chame te blijven, totdat het een aantal dagen mooi weer is geweest. En wanneer we zondagochtend wakker worden zien we na ruim 48 uur stromende regen, de zon over de bergen komen. We doen de gehele dag niet veel meer dan lekker bij de kachel zitten, een beetje door het dorpje wandelen en wat met de familie van het hotel kletsen. Het is een jong stel wat het hotel runt en ze hebben een klein babytje van 4 maanden. Wanneer we 's middags lekker bij de kachel zitten, gaat de mama het kindje masseren met een speciale olie, die er ook voor zorgt dat het kindje schoon wordt/blijft. Maar dit gaat er echt met grof geweld aan toe en de benen en armen van het kindje worden echt alle kanten op gebogen. Volgens Bhuwan is dit normaal en wordt het kindje hier erg sterk van....in Nederland zou je allang opgepakt zijn voor kindermishandeling?! Wanneer aan het einde van de middag de kok komt vragen wat we willen eten, vragen wij hem, wat zijn specialiteit is. Pizza is zijn antwoord en we bestellen beide de Pizza Karma (zo heet het hotel!). Wanneer een uur later de pizza's worden gebracht, moeten we beide eerst heel hard lachen.....de kok heeft namelijk met tomatenketchup P.I.K. op de pizza geschreven. Bhuwan snapt niet waarom wij moeten lachen....en ik laat het lekker aan Fred over om hem dit uit te leggen!!!

Maandag 1 oktober Chame-Lower Pisang
En na de droge dag van gisteren besluiten we vandaag toch de gok maar te wagen om verder te gaan. Het is nog steeds prachtig weer en er is geen wolkje aan de lucht. We gaan dan ook met goede moed van start en na een poosje lopen, komen we weer bij de boom die twee dagen eerder voor ons is neergestoort. Daarna nemen we gelijk de boven-route zodat we de eerste landslide weer kunnen omzeilen. Na ruim 1,5 uur lopen staan we weer voor de tweede landslide, waar we twee dagen eerder zijn gestrand. Nog steeds is het een grote modderbende en is er geen pad te bekennen. Bhuwan neemt het heft in handen en zoekt met een grote stok de weg door de modderbende heen. Het eerste gedeelte van de landslide komen we netjes overheen. Maar dan stuiten we op een stuk waar over 200 meter de helft van de berg is weggeslagen. We zoeken onze weg omhoog om zo om de landslide heen te lopen. Maar wanneer we bijna boven aan de berg zijn, zien we dat het stuk waar wij op lopen inmiddels al een meter gezakt is en ook dreigt weg te zakken. We houden ons aan struiken en boompjes vast en proberen zo snel als het kan het gevaarlijke stuk te verlaten. Inmiddels hebben we al heel wat gevaarlijke dingen gedaan.....maar dit was toch wel over the top! Gelukkig bereiken we na 15 minuten ploeteren veilig de overkant van de landslide. Hier hebben we alledrie even wat tijd nodig om onze hartslag weer op een normaal nivo te krijgen. We zijn benieuwd wat ons verder nog te wachten staat? Inmiddels beginnen we aardig hoog te komen en laten we de boomgrens achter ons. Om ons heen zien we steeds meer hoge bergen, allemaal bedekt met een dik pak sneeuw. Wanneer ik een hoge berg voor me zie vraag ik aan Bhuwan hoe deze berg heet. Hij kijkt me aan en zegt heel serieus; Die heeft geen naam want dat is geen echte berg. Ik kijk vervolgens omhoog en schat het gevaarte voor mij toch wel minstens 5000m in....vervolgens probeer ik Bhuwan uit te leggen dat wij in Nederland 1 heuvel hebben van ongeveer 300m....en dat noemen wij al een berg!!! s' Middags worden we door de politie tegengehouden want even verder op gaan ze een enorme rots opblazen. We wachten rustig op de enorme explosie....na ons avontuur van vanmorgen zijn we niet zo heel snel meer onder de indruk!

Dinsdag 2 oktober Lower Pisang-Manang
Wanneer ik de volgende ochtend mijn ogen open doe zie ik een 8000m hoge berg in vuur en vlam staan. Buiten is het weer strak helder weer en de opkomende zon kleurt alle toppen oranje....en dat is een prachtig gezicht vanuit je warme slaapzakje! De route van vandaag is ook onbeschrijfelijk en we lopen door een enorme vallei met meertjes, dennebomen en dat alles omzoomt met besneeuwde bergtoppen. Onderweg drinken we koffie bij een klein restaurantje en de eigenaar heeft net verse kaneelbroodjes gebakken....het kan niet leuker worden! Maar aan het einde van de dag heeft Bhuwan ook nog een verrassing voor ons in petto want voor het eerst krijgen we een kamer met eigen toilet....en dat is toch wel heel luxe. Hij maakt me ook nog blij met een dooie mus, want vervolgens zegt hij ook nog dat er een douche is....wanneer ik het hokje met het gat in de grond instap (het luxe toilet dus!?!?) om te kijken waar de kraan dan zit, moet hij heel hard lachen....'t was een grapje! Maar goed, inmiddels zijn we al heel blij met een eigen gat in de grond!!!

Woensdag 3 oktober Manang
Aangezien we inmiddels tot ruim 3500m gestegen zijn, hebben we vandaag een acclimatiesatiedag in Manang. We slapen lekker uit tot 7 uur en na het ontbijt gaan we een klein wandelingetje maken naar een iets verderop gelegen gletsjermeer. Wanneer we voor de koffie terug zijn, gaan we bij de bakker een bakkie doen....met een groot stuk, verse apple-crumble-pie....wat een top dag! En hij wordt alleen maar beter want na 10 dagen kunnen we 's middags ook nog eens genieten van een super-hete douche...top,top,top! De kleren zijn ook weer eens gewassen...want na 10 dagen zweten was dat ook hoognodig...kortom, we kunnen er weer even tegen!

Donderdag 4 oktober Manang-Yak Kharka
Inmiddels zijn we zo hoog gestegen dat het lopen langzaam aan wat moeizamer gaat. We hadden in Tibet natuurlijk al wat hoogtestage opgedaan, maar hier moeten we op eigen kracht naar 4050m lopen. Toch gaat het allemaal prima en voor de lunch zijn we al op de plaats van bestemming. Hier genieten 's middags heerlijk van de geweldige, indrukwekkende omgeving en het warme zonnetje.

Vrijdag 5 oktober Yak Kharka-Thorong Phedi
En langzaam aan gaan we naar het hoogtepunt van onze trekking werken. Met een korte wandeling naar Thorong Phedi overbruggen we nog eens 500m aan hoogte en passeren we voor de verandering nog meer landslides. Gelukkig is er inmiddels weer een behoorlijk pad ontstaan en kunnen we redelijk doorlopen. Voor de lunch bereiken we ons eindstation voor deze dag en maken wij ons klaar voor de grote dag van morgen. Want om 4 uur in de ochtend gaan we van start met de beklimming van de Thorong La-pass van 5416m! Al vroeg gaan we onze bedjes en wachten tot het tijd is om op te staan...want slapen doe je niet erg voor zo'n spannende dag!

Zaterdag 6 oktober Thorong Phedi-Muktinath
Om half drie staan we dan ook maar op om ons dik aan te kleden. Thermo-ondergoed, handschoenen en een dikke muts moeten ons beschermen tegen de kou. Gisteravond, voordat we naar bed gingen is het gaan sneeuwen en dat doet het nog steeds. Om 3 uur werken we een bord warme rijstenpap naar binnen en een klein uurtje later zijn we klaar om op pad te gaan. We zetten onze hoofdlampen op en Bhuwan gaat voorop om ons de route te wijzen. Het eerste gedeelte gaat stijl omhoog en in 1,5 uur klimmen we in het donker naar High Camp, wat niet meer is dan een hotel. Hier rusten we even 5 minuten uit, want het is te koud om langer te blijven staan. Het sneeuwt nog steeds, maar er staat gelukkig niet te veel wind. Inmiddels zitten we op ruim 4800m en krijgen we steeds meer last van de hoogte. Bhuwan is al een aantal dagen erg verkouden (niet zo heel raar met al die regen die we gehad hebben!?) en doordat hij niet goed adem kan halen krijgt hij enorme hoofdpijn....de eerste verschijnselen van hoogteziekte. Ik ben vooral erg misselijk en merk dat mijn coordinatie achteruit gaat....niet heel erg handig als je over een sneeuwrichel loopt met aan de rechterkant een afgrond waarvan je het einde niet kan zien?!?!? Toch lopen we heel geconcentreerd en rustig door. Fred is de enige die vrolijk heen en weer loopt en overal foto's van maakt. Inmiddels is het sneeuwen gestopt en probeerd de zon zo nu en dan even door de wolken heen te prikken...helaas niet erg succesvol. De hoogte geeft mij steeds meer problemen en het lukt mij alleen nog maar om 10 stappen te zetten en dan weer uit te rusten. Het enige wat mij rustig houd is de gedachte dat er maar 1 oplossing is en dat is doorlopen. Terug gaan is geen optie want dat is 10 dagen lopen en stoppen kan niet want dan vries je hier dood....dus doorlopen blijft de enige optie. Uiteindelijk duurt het 4 uur eer we de laatste 600 meter naar de top van Thorong La hebben overbrugt. En wanneer wij 's morgens om 9.00 uur de top van de pass hebben bereikt, rest mij nog maar 1 ding....ik kots mijn ontbijt eruit en ga even lekker een potje zitten janken...dat lucht op! Na een kopje thee...ja, er staat een klein theehuisje op de top....beginnen we gelijk aan de afdaling richting Muktinath, een dorpje aan de andere kant van de pass. Bhuwan zijn conditie wordt er niet beter op en het is van belang dat we zo snel mogelijk afdalen. Bij mij gaat de knop om en elke meter die we dalen voel ik me sterker.....na 10 minuten dalen voel ik me weer ijzersterk en over het dikke pak sneeuw heen dalen we in een recordtempo af naar beneden. Hebben we ruim 5 uur gedaan over bijna 1000m stijgen....in 2 uur tijd, dalen we 1600m af. Opvallend is de natuur aan de andere kant van de pass, wat heel veel weg heeft van een enorm woestijn landschap. Het weer is hier dan ook stukken beter en eindelijk krijgen we weer wat zicht...boven op de top hebben we niet veel meer gezien dan wolken en sneeuw!? Uiteindelijk bereiken we aan het begin van de middag Muktinath, waar we in het Bob Marley-hotel een kamer met toilet...en douche kunnen krijgen. Eerst trakteren we ons zelf op een enorm stuk apple-crumble-pie en na een koude douche stappen we in onze slaapzakken om eerst eens goed op te warmen en de benen even wat rust te geven....wat een prestatie en wat een dag....stiekem zijn we toch wel heel trots op onszelf en erg blij dat we dit allemaal weer veilig overleefd hebben. Na een middagdutje gaan we lekker een borrel drinken in het restaurant, waar een uitbundige sfeer heerst aangezien iedereen blij is dat we allemaal de pass gehaald hebben. Bhuwan is na een ibuprofen ook weer wat bijgekomen en begint ook weer wat praatjes te krijgen....hij is nog nooit zo ziek geweest op de pass. Inmiddels heeft hij Fred en mij wel aangestoken met zijn verkoudheid....maar gelukkig hoeven we nu alleen nog maar af te dalen...een weekje nog maar! Na het eten gaan we allemaal vroeg naar bed en slapen het klokje rond....dat doet een mens goed!

Zondag 7 oktober Muktinath-Jomsom
En na de top-prestatie van gisteren, voelt deze dag als een relaxt vakantie-wandel-dagje. We genieten van het inmiddels weer prachtige weer, de ruwe en grillige omgeving en de schattige, Tibetaans uitziende dorpjes waar we doorheen banjeren. Het leuke is dat we inmiddels een gebied zijn binnen gelopen waar appels verbouwd worden en dat is in de restaurantjes goed te merken....verse appelsap, net gebakken appeltaart en appelstroop....we kunnen niet stoppen met eten! Gelukkig verbranden we genoeg met al dat wandelen, dus we kunnen het hebben. Uiteindelijk bereiken we de Jomsom vallei, waar de wind al aardig is opgestoken. Elke dag blijft het tot een uur of 10 in de ochtend rustig en daarna steekt er een hele sterke wind op. Dit zorgt ervoor dat er heel veel zand waait en dat maakt het lopen er ook niet prettiger op. Het laatste stuk lopen we echt in recordtempo....ook omdat het hier vlak is...we komen tenslotte uit het platte Nederland. In Jomsom brengt Bhuwan ons naar het beste hotel van de stad en naast een eigen badkamer hebben we nu ook nog een tv met satelite op de kamer...reden genoeg om hier maar eens een dagje rust te houden!

Maandag 8 oktober Jomsom
En rust houden doen we dan ook. We genieten van heel veel lekker eten, wassen nog eens wat vuile kleren en kijken naar de kleine speelgoedvliegtuigjes die tussen de enorme bergen door landen op het kleine vliegveld van Jomsom, recht voor ons hotel. En inmiddels hebben we besloten om de laatste 5 dagen van de trek ook te lopen en niet vanuit Jomsom in 20 minuten terug te vliegen naar Pokhara. We zijn het nog steeds niet zat, het wandelen, en inmiddels heeft Bhuwan ons uitgenodigd om een aantal dagen bij zijn familie te komen logeren tijdens het grote festival wat op 19/20/21 oktober zal plaatsvinden...we hebben dus geen haast om terug te gaan naar Pokhara.

Dinsdag 9 oktober Jomsom-Tukuche
Tijdens onze trek zijn we diverse keren dezelfde mensen tegen gekomen. Zo ook een Nederlands stel met hun 14-jarige dochter die al 20 jaar in Australie wonen. Ze spreken nog prima Nederlands en een paar dagen eerder hebben zij ons de tip gegeven van een Nederlands hotel met bakkerij....een goede plek om eens een dagje te vertoeven. Vandaar dat we maar een kort wandeldagje hebben en wanneer we uiteindelijk Tukuche bereiken worden we al hartelijk begroet door deze familie....aangezien zij hier ook een aantal dagen rust houden. We worden gelijk op de hoogte gebracht van alle lekkere hollandse lekkernijen die hier te krijgen zijn en we beginnen maar eens met een lunch met Hollandse kroketten. 's Middags bij de borrel komt er een heuse kaasplank op tafel en voor het diner bestellen we bami met zelfgemaakte satesaus...hoe hollands wil je het hebben? Ook Bhuwan laten we kennismaken met onze Hollandse keuken....maar hij eet toch liever twee keer per dag Dal Bat. De eigenaar van dit hotel is Patick en hij is getrouwd met een Nepaleese vrouw. Zij spreekt inmiddels perfect Nederlands en wanneer ze een bakje echte DE-koffie komt brengen, verklapt ze dat de schattige tafelkleden bij de Zeeman vandaan komen....dat noemen wij nou Hollandse gezelligheid! Voor het ontbijt bestellen we alvast zelfgebakken bruin brood met kaas...weer eens wat anders dan rijstepap of pannenkoeken.

Woensdag 10 oktober Tukuche-Kalopani
Nadat we hebben genoten van ons echt Hollandse ontbijt gaan we weer vroeg op stap. Inmiddels zijn we niet meer de enige wandelaars op het pad want de afgelopen dagen zijn er ook honderd-duizenden geiten en schapen op pad, die via deze route naar Pokhara worden gebracht. Ook zij zijn op weg naar het grootste festival (zeg maar het Nepaleese kerstfeest)....alleen zullen al deze beestjes als hoofdmaal dienen tijdens de belangrijkste dag. Elke familie zal namelijk een geit of schaap kopen en deze slachten tijdens het festival. Met Bhuwan hebben we het er al over gehad of het misschien handig is om nu al een geit te kopen en deze de laatste dagen met ons mee te nemen, maar we komen samen tot de conclusie dat we na 5 dagen lopen met de geit waarschijnlijk te veel van het beestje zullen houden, zodat we het niet meer willen slachten. Dus Bhuwan zal in Pokhara een geit gaan kopen. De geiten zorgen er overigens wel voor dat we regelmatig vertraging oplopen. Met name wanneer we een hangbrug moeten passeren moeten we soms wel een uur wachten totdat alle beesten, vaak met grof geweld, de brug hebben overgestoken. Toch levert het grappige taferelen op want de geiten hebben de eigenschap om alle kanten op te gaan behalve de goede....Bhuwan en Fred hebben inmiddels al heel wat eigenwijze geitjes naar mij vernoemt. Voor de lunch stoppen we in Kalopani en vanaf het dak van het restaurant hebben we voor het eerst in 17 dagen zicht op de Annapurna....en dat is toch ook wel een hoogtepuntje. We besluiten dan ook maar om hier te blijven slapen zodat we de gehele middag in het zonnetje van het prachtige uitzicht kunnen genieten....wat ook wel de doorslag gaf om te blijven slapen is dat we op de menukaart een echt Hollands gerecht ontdekte....hutspot met een bal gehakt!!! Iets wat we thuis echt nooit eten, maar hier smaakte het echt goddelijk!

Donderdag 11 oktober Kalopani-Tatopani
Aangezien we gisteren eerder gestopt zijn, staat er vandaag een lange wandeldag op het programma. We gaan dan ook vroeg van start en stappen lekker door. Ook vandaag moeten we regelmatig wachten voor kuddes geiten en schapen die de bruggen moeten oversteken, maar uiteindelijk komen we rond de lunch in Dana aan. Hier is een enorme waterval en Bhuwan weet een leuk restaurantje waar we kunnen lunchen met prachtig uitzicht op de waterval. Alleen als we bij het restaurant aankomen blijkt er nog een ander bijzonder uitzicht te zijn. Naast de waterval heeft eerder die dag een grote landslide plaatsgevonden en nog steeds komen er grote rotsen naar beneden denderen. Helaas is er geen andere route en zit er niets anders op om tussen de vallende rotsen door over te steken. Eerst besluiten we maar te lunchen en onder tussen kijken we hoe iedereen zijn leven waagt om aan de overkant te komen. Aan beide kanten van de landslide staan mensen en zij kijken naar boven om te zien of er vallende rotsen aankomen. Wanneer dit het geval is beginnen zij te gillen of je terug moet rennen of door moet gaan....het is een luguber spektakel en als de lunch op is moeten wij er ook aan geloven. Bhuwan gaat voor ons op de uitkijk staan en wij lopen zo snel we kunnen over het smalle richeltje naar de overkant van de landslide. Net wanneer Fred over is komt er een rots van een meter doorsnee naar beneden denderen en we doen nog maar even een schietgebedje voor het feit dat we weer veilig zijn overgekomen. Daarna loodsen wij Bhuwan naar de overkant en wanneer ook hij veilig over is, nemen we even rust om onze hartslag weer te laten dalen....hopelijk hebben nu al het gevaar wel gehad. Aan het einde van de middag komen we in Tatopani aan, wat niet meer betekend dan heet water....er bevinden zich hier namelijk een aantal warmwater bronnen! En na een lange dag lopen laten wij onze vermoeide lichamen dan ook lekker in het hete water zakken....en samen met een biertje is dat een aangename verrassing op deze toch weer enerverende dag!

Vrijdag 12 oktober Tatopani-Ghoropani
Inmiddels zijn we bijna aan het einde van onze trekking en hebben we de keuze uit twee routes. De eerste route loopt regelrecht naar Beni, vanwaar je met de bus weer terug kan naar Pokhara en de tweede route loopt via Poon Hill, een 3210 meter hoge heuvel, vanwaar je nog 1x zicht hebt op het Annapurna-massief. En aangezien wij op de Thorong-La pass slecht weer hebben gehad, hebben wij nog geen zicht gehad op het gehele Annapurna-massief. Voor Fred is de keuze dan ook niet moeilijk om via deze weg terug te gaan naar Pokhara, maar ik zie toch wel op tegen de klim van 1670m die we weer voor de boeg hebben....zeker na het drama van de beklimming van de Thorong-La!? Maar goed...het is geven en nemen...dus we vertrekken vanuit Tatopani naar Ghoropani! En het enige wat ik daarvan kan zeggen is....trappen lopen...heel veel trappen lopen...wel 8 uur lang. Wanneer we uiteindelijk in Ghoropani aankomen zijn we er dan ook helemaal klaar mee...hopelijk doen we al deze ellende weer vergeten als we het overweldigende uitzicht zien?!?!

Zaterdag 13 oktober Ghoropani
Maar helaas zijn de weergoden ons weer even niet goed gezint en wanneer we om 5 uur opstaan voor een zonsopgang boven het Annapurna-massief....zien we alleen maar grote, dikke, grijze wolken. We duiken snel ons warme bedje maar weer in en hopen dat het in de loop van de morgen een beetje op zal klaren...tegen beter weten in! Uiteindelijk gaan we na het ontbijt toch nog even buiten kijken, maar het lijkt erop dat de wolken alleen maar dikker zijn geworden. De rest van de dag zitten we dan ook lekker bij de openhaard van het restaurant en genieten nog maar eens van al het heerlijke eten wat ze hier hebben. De kilo's vliegen er nog steeds af met al dat lopen en inmiddels hebben we redelijk afgetrainde lichamen...dus een flink stuk chocolade-taart kan er best nog wel bij!!!

Zondag 14 oktober Ghoropani-Nayapull-Pokhara
En na een flink ontbijt starten we vol goede moed aan onze laatste wandeldag....en dat is geen kleintje, want in 8 uur tijd gaan we 2000m afdalen. Dit doen we hoofdzakelijk met trappen lopen....en nu is afdalen wel makkelijker dan stijgen....maar na 3 uur afdalen beginnen de bovenbenen toch aardig te trillen. Toch zetten we de tanden nog even flink op elkaar en uiteindelijk bereiken we om 4 uur Nayapull....het einde van onze ongelofelijk trek rondom het Annapurna-massief. Een avontuur om nooit te vergeten en een prestatie om trots op te zijn....en het enige wat we nu nog willen is een hele lange en warme douche en schonen kleren. In een uur tijd rijden we met de taxi terug naar Pokhara en hier krijgen we in ons hotel dezelfde kamer als voordat we weg gingen....voelt dat even als thuiskomen. We nemen alle drie een hete douche en daarna genieten we voor de laatste keer met z'n drieen nog van een flinke pizza....die door de mannen uiteraard word weggespoeld met heel veel bier.

De volgende ochtend komt Bhuwan nog even gedag zeggen en samen met Fred gaat hij nog even naar de kapper om de baard van 3 weken weg te laten halen en een frisse coupe aan te laten meten voor het festival. Bhuwan gaat daarna naar huis om voorbereidingen te treffen voor het festival en woensdag zal hij ons komen ophalen. Wanneer wij teruglopen naar ons hotel komen we weer oude bekenden tegen, want Mel en Josh zijn ook nog steeds in Pokhara (met hen zijn we in een jeep van Lhasa naar Kathmandu gereden). We spreken af om 's avonds een borrel te gaan drinken en een hapje te gaan eten. Ook zij hebben de Annapurna-trek gelopen...en wat blijkt....zij liepen steeds twee dagen voor ons uit. Tijdens een zeer gezellige avond wisselen we dan ook heel wat spannende verhalen uit en het is heerlijk om ze weer even te spreken....het is dan ook al laat als we onze bedjes in rollen.
En de komende dagen staat ons dus al weer een nieuw avontuur te wachten, want woensdag gaan we met Bhuwan op stap om kadootjes te kopen voor zijn familie en donderdag vertrekken we naar zijn huis wat op een uur rijden van Pokhara ligt. Midden in de rijstvelden, naar een klein dorpje met 90 inwoners. Hier zullen we 3 dagen lang te gast zijn bij zijn familie en zullen we de belangrijkste dagen van het festival meemaken...we zijn heel benieuwd wat we allemaal weer gaan meemaken....de gehele familie, 6 personen, wonen in een hutje met twee kamers, zonder wc, douche of stromend water....waar wij dus ook mogen/moeten slapen. En uiteraard zullen we getuigen zijn van het slachten van de geit....kortom...volgende week zullen we verslag doen van onze eigen aflevering van "groeten uit de rimboe"!


Liefs,
Fred & Petra



Vrijdag , 26 October 2007

Terug vanuit de rimboe, volgt hierbij het verslag van onze geweldige dagen bij Bhuwan en zijn familie. Zo nu en dan moesten we ons behoorlijk aanpassen, maar het was een ervaring om nooit te vergeten en we hadden het zeker niet willen missen.....behalve het eten van de gekookte geitendarm dan!?!!?
Het avontuur begon vorige week woensdag tijdens mijn verjaardag. Fred had mij gevraagd wat ik wilde hebben voor mijn verjaardag en ik vond het wel leuk om die dag samen met Fred en Bhuwan kadootjes te gaan kopen voor Bhuwan zijn familie ipv voor mijzelf. Fred was het hier al snel mee eens....ook omdat hij nu zelf niet op pad hoefde voor een volgens hem altijd onmogelijke opdracht! Maar om mij toch een beetje te verrassen neemt hij me 's morgens mee uit ontbijten naar een fantastisch restaurant hier in Pokhara. We krijgen een tafeltje in de geweldige tropische tuin aan het meer en met uitzicht op de bergen. En terwijl wij zitten te genieten van verse wafels met fruit en room klinkt er op de achtergrond heerlijke, zachte klassieke muziek...een heel goed begin van deze feestelijke dag. Daarna gaan we nog even internetten en wordt ik verrast met vele verjaardagkaarten en wensen....allemaal hartelijk dank hiervoor en heel erg leuk allemaal...dan voel je je toch wel heel erg jarig! Na het internetten ontmoeten we Bhuwan en zijn zwager Babu, die vandaag ook in Pokhara is en gezellig met ons mee gaat. We nemen de taxi naar het centrum van Pokhara, waar het inmiddels al heel erg druk is, want iedereen is druk bezig met het doen van inkopen voor het festival. Met Bhuwan hebben we afgesproken om kleding voor zijn gehele familie te kopen, aangezien dit hetgene is wat zij het beste kunnen gebruiken. We beginnen met de vrouwen en we gaan opzoek naar mooie sarongs voor zijn moeder, vrouw en zus. Rood is de favoriete kleur bij de vrouwen hier in Nepal en we kopen voor alledrie dan ook een mooie, rode sarong met wat glitters en kanten randjes. Daarna gaan we naar een kinderzaak waar we voor Bhuwan zijn dochter en zoon en voor de zoon van Babu allemaal een leuk setje kopen. Voor Alisha (de dochter van Bhuwan, zij is 4 jaar) en voor Amit (de zoon van Babu, hij is 3 jaar) kopen we een stoere spijkerbroek met een leuk shirt erop. En voor Lisha, de zoon van Bhuwan die 4 maanden oud is, zoeken Fred en Bhuwan echt een vreselijk skipakje uit met gele en bruine ruiten. Maar het is warm, en dat is het belangrijkste, want in de komende wintermaanden kan het heel koud worden in het dorpje waar Bhuwan zijn familie woont. Verder kopen we voor zijn vader een mooie lap, wollen stof, waar hij in zijn eigen dorp een pantalon van kan laten maken. Na al het geshop gaan we bij een leuk restaurantje lekker momo's eten en daarna nemen we even afscheid van Bhuwan en Babu, want ook voor hen moeten we nog een kadootje kopen. We spreken af om die avond gezellig met elkaar te gaan eten, om zo mijn verjaardag nog een beetje te vieren. 's Middags kopen we voor beide mannen nog twee mooie windjackjes die ze bij eventuele volgende trekkingen nog kunnen gebruiken en verder laten we voor Bhuwan nog wat foto's afdrukken van onze trekking. Wanneer we alle inkopen gedaan hebben, ga ik alle kadootjes gezellig inpakken en daarna maken we ons klaar voor een leuke avond. Eerst gaan we wat drinken bij Club Amsterdam en we laten Bhuwan en Babu kennismaken met Nederlandse bitterballen...deze gaan er smakelijk in. Daarna hebben Bhuwan en Babu nog een verrassing voor mij, want ze hebben allebei een kadootje voor mij gekocht. Bhuwan verrast mij met een houten muziekdoos en Babu heeft een Hindoeistische tempel gekocht die in een glazen doos zit en wanneer je op een knopje drukt klinkt daar happy birthday uit.......te kitsch voor woorden, maar recht uit het hart!!!! Alleen vraag ik me heel practisch af hoe we dat gaan meenemen...of naar huis sturen??? Na de borrel gaan we lekker uiteten en genieten we van een heerlijk verjaardagsmaal....biefstuk met mosterdsaus...top verjaardag!!!
Donderdag zijn we al vroeg wakker want vandaag gaan we de rimboe in. Helaas voelt Fred zich niet al te lekker en is hij bang dat hij griep krijgt. Voordat we met de taxi vertrekken kopen we dan ook nog even wat noodrantsoen van cola en crackers. Daarna nemen we de taxi naar het busstation van Pokhara om hier over te stappen op de bus. Maar met het festival in het vooruitzicht kunnen we met geen mogelijkheid een kaartje voor de bus naar Kalika krijgen...en dat zegt heel veel in Nepal, want ze stoppen hier gerust 200 mensen in een bus. Uiteindelijk besluiten we maar een taxi te nemen, ook omdat Fred zich echt steeds beroerder gaat voelen. Bhuwan en Babu onderhandelen druk over de prijs, maar uiteindelijk gaan we op pad. Bhuwan heeft al gewaarschuwt dat de weg heel slecht zal zijn, maar het eerste half uur rijden we lekker door....en net terwijl ik denk; die weg valt best wel mee...stopt het asvalt. We rijden nog 5 minuten door over een dirtroad met flinke kuilen en dan stopt de taxi....het is helaas geen 4x4, maar een Suzuki Alto...en we zijn al drie keer met de bodem over een flinke rots gereden. Dit betekend dat we nu nog een uurtje moeten lopen naar Bhuwan zijn huis....maar met de Annapurna-trek in de benen draaien we daar onze voeten niet meer voor om! Na een half uurtje komen we aan in Kalika en hier gaan we lunchen...bij de apotheek?! De eigenaar van de apotheek is een vriend van Bhuwan en Babu en zijn dochter maakt voor ons een bordje noedels klaar. De tafel wordt gedekt...midden in de apotheek en tussen de potjes en de pillen genieten wij van een heerlijk maal. Ondertussen komt natuurlijk het gehele dorp kijken wat wij daar aan het doen zijn, maar de apotheker trekt de gordijnen dicht zodat wij in alle rust kunnen eten! Na de lunch lopen we het laatste half uurtje naar Deumadi, het dorpje waar Bhuwan woont. De omgeving is werkelijk prachtig en we lopen tussen de groene rijstvelden door omhoog, naar een hoogte van 1600m. En ondertussen hebben we uitzicht op de Pokhara-vallei, de Annapurna-range en de Dauhilgiri-range...beide onderdeel van de machtige Himalaya. Opeens wijst Bhuwan naar een klein oranje huisje in de rijstvelden en hij verteld dat dat zijn thuis is...Fred fleurt even op....van de kleur oranje...maar verder wordt hij eigenlijk alleen maar zieker. Wanneer we even later aankomen bij het huisje staat Bhuwan zijn familie al te wachten. We maken kennis met zijn moeder Mina (48), zijn vrouw Apsora (23) en hun dochter Alisha en baby Lisha, zijn zus (en dus Babu's vrouw) Chanti (25) en hun zoontje Amit. Bhuwan zijn vader (Til Bahadur, 60) is nog in Pokhara om daar een geit te kopen voor het festival. Wanneer we net 1 seconde zitten krijgen we allemaal melkthee, gemaakt van verse melk van de buffel die ze naast het huis hebben staan. Verder heeft Bhuwan zijn moeder speciale zoete, koeken gebakken...alleen hebben de mieren deze ook al gevonden. We krijgen dus allemaal een schaaltje vol met koek...en mieren. Zo goed en zo kwaad als dat gaat proberen we erom heen te eten...en eigenlijk smaakt het echt zo slecht nog niet. Na de thee stort Fred volledig in en vraagt hij aan Bhuwan waar hij kan gaan slapen....zoals gevreesd krijgen wij de beste plek ik huis....een klein kamertje met een houten bed...zonder matras...waar wij de komende nachten mogen slapen. De rest van de familie zal in de woonkamer bij elkaar slapen. Maar voordat Fred gaat slapen, geven wij eerst de kadootjes aan iedereen en vooral de kinderen zijn erg blij met het speelgoed wat we nog extra gekocht hebben. De vrouwen zijn vooral ingetogen blij met hun sarongs, en uitbundig blij met de kleding voor de kinderen. Het is een fijne gedachte dat we op deze manier deze mensen een beetje kunnen helpen. De rest van de middag kijk ik een beetje rond in en om het huis en geniet verder ook van de enorme rust die hier heerst. Het dorpje Deumadi bestaat uit 45 huizen verspreid over een hoge bergrug. Tegen de berg aan liggen ontelbaar veel, prachtige, groene rijstterrassen en het uitzicht is bijna niet te omschrijven. Bhuwan zijn familie hebben een aantal rijstvelden en verder verbouwen ze wat mais, aardappelen en groenten voor eigen gebruik. Naast het huis staan twee buffels, die ze vooral gebruiken voor de melk en daarnaast hebben ze ook nog twee ossen die ze gebruiken om het land te bewerken. Zijn ouders en vrouw zijn echt de gehele dag bezig om in hun eigen eten te voorzien. Eten hebben ze dus genoeg, maar geld verdienen doen ze dus niet. Wanneer er iemand dus ziek wordt is er geen geld om naar de dokter te gaan. Het huis is verder gemaakt van stenen en klei en heeft een rieten dak. Vlak voor het festival hebben de vrouwen het huis helemaal schoongemaakt en oranje geschilderd. Naast het huis bevindt zich aan de ene kant een stal voor de koeien en aan de andere kant een klein hutje wat als toilet dient. Verder bestaat het huis uit twee kamers, waarvan een kamer voor Bhuwan en zijn gezin is (dit is de kamer waar wij in slapen). De andere ruimte is een soort woonkeuken, waarin midden in de kamer in de vloer een gat zit waar ze vuur maken om op te koken. 's Avonds worden er wat rieten matten uitgerolt en hier slapen dan zijn vader en moeder....en nu dus ook Bhuwan met zijn vrouw en kindertjes. Stromend water is er niet en de vrouwen zijn elke keer een half uur onderweg om water te halen bij een tap aan de andere kant van het dorp en zij lopen dus een paar keer per dag met een tank van 10 liter op hun rug naar de tap. Verder moeten ze hout sprokkelen om op te koken, gras snijden voor de koeien en daarnaast moet ook het land bewerkt worden en het huishouden gedaan worden. Wanneer wij dit alles vergelijken met de rijkdom waar wij in leven, is dit bijna niet voor te stellen. Maar wat wel een enorme indruk maakt is de rust en de saamhorigheid waarin ze hier leven...stress komt in het woordenboek niet voor, ze hebben alle tijd voor elkaar en de kinderen en doen alles samen. Wanneer het donker wordt gaat Apsora voor ons koken, maar Fred heeft helaas geen trek. Ik eet eerst samen met Bhuwan en daarna eten de vrouwen pas, iets wat hier gebruikelijk is wanneer er gasten zijn. Ze eten hier overigens twee keer per dag dalbat...rijst met een linzensoep en groentencurry. Het smaakt prima en nadat ik mijn buikje heb volgegeten, krijg ik ook nog een kommetje verse buffelmelk. Daarna ga ik naar Fred en proberen we te slapen, maar dit valt niet mee want net voordat ik in bed wilde stappen zag ik een enorme spin over Fred zijn slaapzak wandelen. Volgens Bhuwan zijn deze echt ongevaarlijk en de ratten en muizen die we vannacht over het dak en door de kamer zullen horen lopen doen ook echt niets!?!?!? Slaap lekker!!
Zoals verwacht hebben we dan ook geen oog dichtgedaan van alle geluiden om ons heen en ondertussen is Fred er ook niet veel beter op geworden. Daarnaast zijn mijn darmen al helemaal leeggelopen van de verse buffelmelk...een lekker stel zijn we zo! Al vroeg komen we ons bedje uit terwijl ondertussen de vrouwen alweer rond het huis lopen te rommelen. Samen met Bhuwan brengen wij eerst een bezoek aan de tempel in het dorp en hier worden wij hartelijk welkom geheten door de priester...of hoe je deze meneer ook wilt noemen. Wij krijgen van hem een tika, wat betekend dat hij een rode stip aanbrengt op ons voorhoofd en ons daarnaast een heel lang en gezond leven toewenst. Ondertussen komt er een vrouw uit het dorp ons nog even een kopje thee brengen en worden wij helemaal opgenomen in de gemeenschap....en dat terwijl wij ondertussen alle bloedzuigers van onze voeten af proberen te houden. Nadat we weer terug zijn bij het huis heeft Apsora inmiddels weer gekookt en kunnen we weer genieten van een bordje dalbat. Na het eten gaat Fred weer slapen en ik ga lekker even in het zonnetje zitten en speel wat met Alisha. We hebben haar wat kinder-keuken-gerei kado gegeven en samen koken we allerlei gerechten...terwijl we ondertussen Nepalees en Nederlands tegen elkaar praten...de taal van kinderen blijkt toch universeel. Ondertussen krijg ik van Apsora ook Lisha nog in mijn handen geduwd en ondanks dat hij pas 4 maanden oud is moet hij echt enorm lachen wanneer ik Nederlands tegen hem praat. De hele familie vindt het geweldig en zij lachen nog veel harder. Wat niet om te lachen is, is dat de baby's hier geen luiers dragen, maar een katoenen doek. Apsora moet Lisha dan ook wel 80 keer per dag verschonen en de natte doek wordt daarna gewoon eventjes te drogen gelegd in het zonnetje....iets wat ik dus ook elke keer maar doe met mijn broek, wanneer Lisha mij weer heeft ondergezeken!!!! Aan het einde van de middag komt Babu nog even langs en net wanneer we zitten te kletsen komt er iemand vertellen dat Bhuwan zijn vader met de geit in Kalika is aangekomen en dat Bhuwan en Babu daar naar toe moeten om hem te helpen om de geit naar boven te krijgen. De klim van Kalika naar Deumadi is soms best steil en aangezien het al bijna donker is het moeilijk voor Bhuwan zijn vader om de geit mee te krijgen. Ondertussen vertrouwd Bhuwan mij toe, dat zijn vader waarschijnlijk ook wel een borreltje gedronken heeft, aangezien hij met vrienden in Pokhara was. Het duurd uiteindelijk 2 uur voordat Bhuwan pas terug komt...met zijn vader en een enorme geit! De geit was met geen mogelijkheid meer vooruit te krijgen in het donker...en waarschijnlijk ook omdat het beest al twee weken lang, dagen lang gelopen heeft vanuit de Tibetaanse bergen naar Pokhara. Bhuwan heeft de geit dan ook een aantal maal op zijn nek moeten nemen om hem de berg op te krijgen. Nadat het beest eindelijk in een soort hok zit, krijgt het nog wat vers gras en maken we uiteindelijk kennis met Bhuwan zijn vader. Een getekende man, door het harde leven op het platte land, maar met een paar vriendelijke ogen die een en al oprechtheid uitstralen. Na de kennismaking gaan we naar bed en worden die nacht maar een keer wakker....van een rat die van het dak valt en een enorme smakkert maakt! We lachen erom, draaien ons om en slapen verder....goed in ons slaapzakje gewikkeld,zodat er geen ongewenste beesies