Reis weer met ons mee 2007/2008 - India

Vrijdag , 2 November 2007

En hierbij de eerste berichten vanuit India.....de grootste vuilnisbelt ter wereld!!!! Althans, dat is onze eerste indruk. Maar daarnaast zijn we ook zeer aangenaam verrast door de bijzondere mensen, de prachtige architectuur en het geweldige eten. Kortom, wij verheugen ons erg op de komende weken, waarin wij in vogelvlucht door dit enorme land zullen reizen! Maar om hier te komen hebben we twee dagen lang in een bus gezeten vanuit Pokhara naar Varanassi. En ook dat leverde weer een aantal bijzondere momenten op.....!?!?
Afgelopen zondag brachten wij onze laatste dag in Pokhara door met vooral lekker niets doen. Een beetje lezen, muziek luisteren, de tassen pakken en nog een keer lekker eten in het beste restaurant van Pokhara. 's Middags komt Bhuwan nog even langs en gezamelijk gaan we naar UPS om een postpakketje naar Nederland te sturen. De gewone post is hier helemaal niet betrouwbaar en omdat we ook wat kostbare, niet meer nodige wandelkleding naar huis sturen, hebben we maar besloten om het met UPS te sturen. Uiteindelijk zijn we 6 kilo en 120,- euro lichter, maar zijn de spullen wel met een week in Nederland....dat is ook wat waard! Vervolgens drinken we nog wat en dan wordt het echt tijd om afscheid te nemen van Bhuwan. Hij is er een beetje triest onder, maar we hebben tenslotte 5 geweldige weken met elkaar doorgebracht. We beloven om vooral veel mailcontact te houden en de komende tijd zal Bhuwan gaan uitzoeken welke opleiding hij kan en zal gaan volgen. Na het afscheid eten we nog even een soepie op de kamer en gaan vervolgens al vroeg naar bed want morgen gaat om 4.30 uur de wekker......en dat is heel lang geleden!?
Maar die wekker hebben we niet nodig want om 4 uur zijn onze Indiaase buren al wakker....en kletsen er luid en duidelijk op los...we zijn alvast gewaarschuwd. Na een klein ontbijtje stappen we om 6 uur in de taxi naar het busstation en zoals we inmiddels gewend zijn is het oudste barrel wat er staat voor ons. De banden hebben geen profiel meer en de moterklep staat nu al open. Maar dat is hier redelijk normaal dus daar laten we ons niet meer door afschrikken. Onze tassen gaan op dak en wij vouwen ons dubbel tussen de kleine bankjes in de bus. Gelukkig zijn er weinig lokale mensen die naar de grens van India willen en we zitten vooral met een aantal toeristen in de bus. De rit gaat voortvarend van start, maar na een half uurtje moeten we stoppen om de radiator bij te vullen want deze blijkt lek te zijn. Gelukkig hebben we 20 liter water bij ons....dus we kunnen wel even vooruit...dachten wij heel positief. Maar wanneer de bus steeds vaker moet stoppen om water bij te vullen, krijgen we het langzaamaan een beetje benauwd...we zien de bui al hangen. Nadat we 4 uur onderweg zijn en 100 km verder, kunnen we nog maar 5 minuten rijden en dan moet de radiator al weer bijgevuld worden. Uiteindelijk stopt de bus er echt mee en staan we stil in niemandsland. Na 20 minuten wachten komt er een andere bus langs, en er is geen toerist die twijfeld. We pakken allemaal onze tassen en klimmen op het dak van de bus....want binnen zit deze echt al helemaal vol. Maar alles beter dan hier moeten blijven wachten. Normaal gesproken zijn wij geen liefhebbers om op het dak van een bus te reizen want er gebeuren hier nog wel eens wat ongelukken en dan wil je zeker niet op het dak zitten. Toch valt het nu wel mee, want de chauffeur rijdt erg voorzichtig. Alleen wanneer we bij een wegversperring aankomen, krijgen we het even benauwd, want midden op een enorme landslide staan we stil. Wanneer we naar beneden kijken zien we een grote glijbaan van rotspuin die eindigd in een diep ravijn...waar al een vrachtwagen in stukken ligt. Maar wanneer we van schrik snel maar de andere kant opkijken zien we op de berg boven ons een aantal rotsblokken ter grote van onze bus op scherp liggen?!?!? We zijn dan ook zeer opgelucht als de bus na een paar minuten achteruit gaat om een andere bus door te laten. En wij maar denken dat we geen gevaarlijke dingen meer zouden gaan doen. Uiteindelijk bereiken we 's middags om 16.00 de grens en gaan op zoek naar een hotel. We vinden een redelijk hotel, maar wanneer we na het eten in bed duiken blijken we gezelschap te hebben....van wat bedvlooien. Maar na zo'n lange dag zijn we echt te moe om ons daar druk over te maken. We drukken degene die we kunnen vinden dood en gaan daarna heerlijk slapen...morgen wacht weer een hele lange reisdag.
En omdat we nog een lange reisdag voor de boeg hebben, besluiten we om opnieuw om 6 uur op pad te gaan. We nemen een taxi naar de grens en checken hier uit bij de Nepaleese douane. Daarna lopen we India in en melden ons bij de Indiaase douane voor het nodige papierwerk en na een half uurtje hebben we alles geregeld. Ik zie onszelf al in de bus van 7 uur zitten, maar deze gedachten wordt gelijk afgestraft...de toeristenbus vertrekt pas om 8.30 uur. Dat betekend dus dat we twee uur moeten wachten...en dus nog twee uur langer in ons vlooienbedje hadden kunnen blijven liggen....maar helaas dus. We overwegen nog even om met de lokale bus te gaan, maar deze stopt overal waar mensen in en uit willen en zit tot de nok toe gevuld. De toeristen bus stopt nergens, is wat ruimer en er zitten alleen toeristen in. We besluiten om maar te wachten....en te wachten...en te wachten. En wanneer we om 9.15 uur nog steeds niet vertrokken zijn ga ik toch maar eens aan de bel trekken....ik blijf toch een beetje de ongeduldige, westerse inslag behouden. Na een kwartiertje vertrekken we eindelijk. De bus zit niet helemaal vol en Fred en ik hebben beide twee stoeltjes tot onze beschikking. Dat maakt het allemaal wel wat comfortabeler. Het landschap is totaal veranderd en we hebben de bergen helemaal achterons gelaten. We rijden door de rijstvelden en zien hoe de vrouwen in hun prachtige, kleurrijke sarongs de rijst aan het binnen halen zijn. Ook hier valt op dat het zware werk toch echt weer aan de vrouwen wordt overgelaten. Wat verder ook opvalt is de enorme vuiligheid die hier overal op straat ligt. Het lijkt wel of we in een zwijnenstal beland zijn. Iedereen gooit gewoon alles achter zich neer. Wanneer we 's middags bij een pitstop een zakje chips kopen en opeten, ga ik daarna op zoek naar een prullenbak om het lege zakje weg te gooien. Deze vind ik natuurlijk niet en ik breng de lege zakjes terug naar het winkeltje waar ik de zakjes gekocht heb....de mannen kijken me aan alsof ik een buitenaards wezen ben...en dat ben ik hier eigenlijk ook wel...en wanneer ik wegloop zie ik vanuit mijn ooghoek hoe de verkoper de lege zakjes op de grond achter zijn stalletje neergooid. Fred staat alles van een afstandje te bekijken en ligt hlemaal in een deuk. Dit was echt het hoogte punt van de dag..wat dus ook verder wel genoeg zegt. Uiteindelijk komen we 's avonds om 9 uur helemaal gesloopt in Varanassi aan en bedenken we dat we de afgelopen dagen 20 uur gereist hebben om een kleine 600 km te overbruggen...we hadden net zo goed kunnen gaan fietsen?!? Door een hele behulpzame tuktuk-chauffeur worden we bij het hotel afgezet waar we naar gevraagd hebben...en dat schijnt heel bijzonder te zijn voor Indiaase begrippen. De chauffeur is zo behulpzaam dat hij zijn tuktuk zelfs parkeerd en helemaal met ons meeloopt door de oude stad heen, waar je alleen lopend doorheen kunt. Wanneer we na 5 minuten lopen toch een beetje gaan twijfelen aan zijn oprechtheid zien we opeens de Ganges voor ons opdoemen en niet veel later ook het hotel waar we zijn moeten. We betalen de man royaal voor zijn hulp en niet veel later ploffen we neer op de heerlijke zachte bedjes van onze riante hotelkamer, met een nog groter balkon en een prachtig uitzicht over de Ganges. Hier gaan we het wel weer even uithouden!
De volgende ochtend zijn we toch al weer heel vroeg wakker, want om 6 uur is het leven aan de heilige rivier de Ganges al weer in volle gang. Vanaf ons balkon genieten we van de zonsopgang boven de rivier en kijken we naar de mensen die zich in de rivier uitgebreid aan het wassen zijn.....terwijl 100 meter verderop de lijken verbrand worden van de mensen die de afgelopen 24 uur zijn overleden. Voor de Hindoeisten is de Ganges een heilige rivier en het is een om hier gecremeerd te worden. Vanaf ons balkong hebben wij een goed uitzicht op een van deze plekken waar op grote stapels hout lijken verbrand worden....gelukkig staat de wind de andere kant op! In het meest sfeerloze restaurant genieten we daarna van een heerlijk ontbijt, maar daar was niet heel veel voor nodig aangezien we de dagen er voor niet veel meer ophebben dan een pak kaakjes en wat zakjes chips. Na het ontbijt lopen we eerst eens door de oude stad heen en we zijn weer erg onder de indruk van alles wat we zien. Wanneer we langs de burning-gath (cremeerplaats) lopen komt er juist een stoet langs met een draagbaar, waar een lijk op ligt. We proberen plaats te maken, maar in de straatjes die niet breder zijn dan een meter, valt dit niet mee. We kijken recht in het gezicht van het lijk....wat keurig in doeken op de versierde draagbaar ligt. Vervolgens struinen we wat verder en zien naast een aantal prachtige, maar zeer verwaarloosde gebouwen, de koeien door de steegjes lopen, mensen die thee zitten te drinken en eigenlijk het gehele dagelijkse leven wat zich hier afspeeld. Nadat we de oude stad verlaten hebben, nemen we een tuktuk naar het treinstation om kaartjes te kopen voor de trein naar Agra, over een paar dagen. De rit op zich is weer een belevenis, vooral omdat de chauffeur denkt dat hij meespeelt in een James Bond-film. Het is net alsof we achterna worden gezeten door een paar slechterikken en hij scheurt echt door het verkeer heen. En elke keer als we denken; dit gaat niet goed, weet hij toch weer een gaatje te vinden om zijn tuktuk tussen te zetten. Veilig weten we uiteindelijk het station te bereiken en wanneer we na een half uur twee tickets rijker zijn, brengt hij ons in sneltreinvaart weer terug naar de oude stad. Hier lopen we nog even langs de rivier en uiteindelijk belanden we op het terras van een heerlijk restaurantje. Hier luieren we de rest van de middag lekker op de dikke kussens die op de grond van het terras liggen en ondertussen genieten we van goddelijke eten en het uitzicht over de heilige Ganges.....heerlijk deze rust na de chaotische drukte van de stad!
Ook de volgende ochtend zijn we weer vroeg wakker, want om 5.30 uur gaan we varen over Ganges. Ondertussen kunnen we genieten van een geweldige zonsopgang en de zon kleurt de prachtige gebouwen aan de rivier van paars, naar oranje, naar zacht geel. En ondertussen zien we ook hoe duizende mensen zich weer wassen in de rivier...en wij maar denken aan al die lijken die verbrand worden en waarvan het as in de rivier wordt gegooid?!?!? Even later zien we nog iets walgelijks en we besluiten spontaan om niemand hier meer een hand te geven. Aan de oever van de rivier zien we hoe een man gaat zitten poepen, met zijn hand zijn kont afveegt en even later zijn handen vast in de rivier....terwijl 10 meter verder op iemand in de rivier zijn tanden staat te poetsen met het heilige rivierwater....nou, die rivier kan wel heilig zijn.....maar het is het smerigste water wat je maar kan bedenken. En niet alleen het water is smerig, want wanneer we na ons relaxte boottochtje opweg gaan naar de German Bakery voor een ontbijtje, lopen we weer door de nauwe steegjes waar iedereen zijn troep zo neer gooit. En ook de heilige koeien die tussen het afval naar eetbare dingen zoeken, poepen er lustig op los. We hebben echt ogen te kort en moeten opletten waar we onze voeten neerzetten. Verder doen we de gehele dag niets anders dan handen wassen. Toch zijn we nog steeds onder de indruk van deze bijzondere stad en het maakt ons alleen maar nieuwsgieriger hoe de rest van India er uit zal zien. Wanneer we 's avonds ook nog eens genieten van opnieuw een geweldige Indiaase maaltijd, beseffen we nu al dat we tijd te kort gaan komen om alles in dit enorme land te zien en vooral te ervaren.
Vannacht zullen we met de nachttrein van Varanassi naar Agra reizen, om daar de komende dagen een bezoek te brengen aan de Taj Mahal. Vandaar uit zullen we proberen een auto met chauffeur te huren om nog wat andere bijzondere steden te bezoeken....maar daarover volgende week weer meer!!!


Liefs,
Fred en Petra



Zaterdag , 10 November 2007

En hier zijn we weer vanuit een betoverend India. Nadat we over de eerste schok van al het vuil, en de daar bij behorende lucht, heen waren zijn we inmiddels helemaal verliefd op dit wonderbaarlijke land. De prachtige gebouwen, de fantastisch kleurig geklede vrouwen en de gehele sfeer....wij zijn er helemaal weg van. Maar eerlijk is eerlijk....het komt waarschijnlijk ook een beetje door de luxe manier van reizen. Met een prive-chauffeur en luxe auto, die ons van het ene mooie paleis naar het andere geweldige paleis rijdt, is het zeer comfortabel reizen....en dan hebben we het nog niet over de enorme, sfeervolle hotels waar we in slapen!!!
Vorige week vrijdagavond zijn we vanuit Varanassi met de nachttrein naar Agra vertrokken, om daar een van de 7 wereldwonderen te bezoeken; de Taj Mahal! En in de eerste klas wagon van de trein delen wij deze keer onze coupe met een Belgisch stel. We kletsen gezellig even met elkaar, onder het genot van bruin brood en een Edammer kaasje, wat we in Varanassi op de kop hebben weten te tikken en ondertussen boemelt de trein lekker door. Uiteindelijk komen we de volgende morgen met 3 uur vertraging in Agra aan, maar dit komt eigenlijk wel goed uit want het is pas 9 uur in de ochtend. Een tuktuk brengt ons vervolgens naar het door ons opgegeven hotel, maar wanneer we daar aankomen schrikken we even. Van buiten lijkt het hotel meer op een gevangenis, maar wanneer we de grote poort door komen blijkt er een grote binnentuin achter te liggen met allemaal kamers er om heen. Eerst ontbijten we wat in de tuin en daarna worden we naar onze kamer gebracht. Hier plompen we vervolgens op bed neer en daarna genieten we van een heerlijke hete douche. s' Middags gaan we een praatje maken met de eigenaar van het hotel, want we willen een auto met chauffeur huren om zo in korte tijd de hoogte punten van Rajasthan te bezoeken. Doordat we 10 dagen langer in Nepal zijn gebleven hebben we iets minder tijd in India....en we hadden daar al niet zo veel tijd voor. Maar op deze manier hopen we toch een beetje een beeld te krijgen van wat dit enorme land te bieden heeft. Samen stellen we een mooie 8-daagse reis samen en daarna zullen we vanuit Delhi naar het zuiden van India vliegen voor een heerlijke strandvakantie....daar zijn we namelijk al een poosje ernstig aan toe!!!! 's Avonds is alles geregeld voor de komende maand in India en in vogelvlucht zullen we dus de highlights van het noorden en zuiden bekijken. Wanneer we deze vruchtbare dag eindigen met een etenje bij Zorba the Bhudda, worden we al lopende op straat regelmatig aangehouden door mensen die ons van alles willen verkopen. In Varanassi hadden we daar al eerder mee kennisgemaakt en daar kregen we wel 100x per uur de vraag of we een boot wilde huren. Fred is inmiddels zo getraind in het zeggen van; NO BOAT...dat hij hier in Agra dus ook tegen iedereen roept; no boat! Het gespek klinkt meestal als volgt; Tuktuk sir? No boat!....Silk sir? No boat!.....Taj Mahal sir?......No boat!....Postcards sir? No boat!....Maar ik vroeg of u postcards wilde hebben sir?! No boat!.....Wat wilt u dan wel sir? No boat!....Nee, ik vroeg wat u wel wilde hebben sir? 1 miljoen roepies!....Fred heeft in een klap de aandacht van alle verkopers en ze moeten allemaal erg om hem lachen...en gelukkig begrijpen ze ook dat er aan deze sir niets te verkopen valt!!!
Zondagochtend gaat al heel vroeg de wekker, want we gaan de Taj Mahal bij zonsopgang bekijken. Echt uitgeslapen zijn we nog niet, want we zijn de gehele nacht wakker gehouden door 10-tallen muggen. Fred ziet eruit alsof hij waterpokken heeft, want zijn gehele gezicht zit onder de rode plekken. Eerst lach ik hem een beetje uit, maar wanneer ik zelf in de spiegel kijk zie ik dat ik er niet veel beter uitzie!? Wanneer we ons aangekleed hebben gaan we buiten opzoek naar een tuktuk en deze brengt ons in een paar minuten naar de Taj Mahal. Bij het loket worden we flink gediscrimineerd, want wat blijkt? De Indiaase bevolking hoeft niet meer dan 20 roepie te betalen (0,40), maar alle buitenlanders moeten het enorme bedrag van 750 roepie betalen (15,-). Natuurlijk begrijpen we dat het complex onderhouden moet worden....maar dit slaat toch wel alles!?!?! Toch tellen we gewoon de 30,- neer, want we willen dit wereldwonder nu toch ook wel zien. Inmiddels begint het langzaam aan dag te worden en door de poorten heen zien we van verre het enorme gebouw staan. Sprookjesachtig en mysterieus in de vroege ochtendnevel. De Taj Mahal is een enorme graftombe, gebouwd door een van de grote heersers van Agra, voor zijn grote liefde. Toen zij bij de geboorte van hun 14e kind stierf gaf hij opdracht om dit enorme complex te bouwen. Alles gemaakt van de mooiste soorten marmer en ingelegd met vele, kleurige soorten steen. Rustig lopen we door de tuinen naar het complex toe en wanneer de zon opkomt kleurt de Taj helemaal oranje/rood. Het is een prachtig schouwspel en Fred kijkt met open mond naar al het fijnbesneden marmer. Hij had graag mee willen werken aan dit enorme meesterwerk! Wanneer we honderden foto's hebben gemaakt lopen we naar de oude bazaar van de stad, waar we heerlijk gaan ontbijten. Daarna gaan we verder met onze culturele dag in Agra en we brengen een bezoek aan het grote fort wat midden in de stad ligt. Ook hier worden we weer verrast door de prachtige architectuur en het gebruik van de mooiste soorten marmer. En met de zon die prachtig op het rode steen en de witte marmer schijnt, maken we de meest mooie foto's. Ook hier kijken we weer onze ogen uit en na zoveel pracht en praal wordt het wel tijd voor een pauze. Bij een klein lokaal restaurantje langs de weg drinken we een colaatje, maar wanneer we weglopen blijkt dat we beide onder de groene verf zitten.....dat verklaard waarom de eigenaar ons eigenlijk aan een ander tafeltje wilde hebben...de tafel en bank waar wij met alle macht wilde zitten, was zojuist geverfd?!?!? Als hij dat nou gewoon had verteld....maar waarschijnlijk hadden we hem dan toch niet geloofd!! Met twee groen-gestreepte broeken gaan we dus verder en brengen nog een bezoek aan de baby-taj....een kleinere uitvoering van de Taj Mahal....maar qua marmer en ingelegde patronen, zeker niet minder mooi! Inmiddels is het lunchtijd en we laten ons door een tuktuk afzetten bij het beste restaurant van de stad. Voor Indiaase begrippen echt een hippe tent....maar het interieur is echt jaren-70. Toch is het eten goddelijk en we genieten weer van een heerlijke Indiaase maaltijd. Daarna gaan we terug naar ons gevangenis-hotel en de rest van de middag brengen we lekker relaxt door. 's Avonds moet ik nog erg lachen om Fred, want inmiddels lijkt hij wel een junk...met al die pillen die hij slikt. Want naast zijn antibioticakuur die hij nog slikt, zitten we sinds we in India zijn ook aan de malariatebletten. Twee keer per dag moeten we die innemen, na het ontbijt en na het avondeten. Maar sinds we in India zijn, zijn mijn darmen weer een grote puinhoop, dus ik slik ook pillen voor mijn darmen. Alleen de pillen voor mijn darmen lijken heel erg op de malariatabletten en wanneer ik mijn darmpillen wil innemen blijken deze weg te zijn. Fred had ze zien liggen en dacht dat het de malariapillen waren...dus hij heeft ze vrolijk ingenomen...terwijl hij juist om de 5 dagen naar de wc gaat en dus eigenlijk eerder laxeerpillen nodig heeft....nu gaat hij minstens een week niet!!!!
Wanneer we maandagochtend uitchecken, staat onze chauffer al op ons te wachten....met een gloednieuwe auto! Na de verrotte boot in China, de oude jeep in Tibet en de uitgewoonde bussen in Nepal....gaan we nu eindelijk in stijl reizen. We maken kennis met Damodar, onze prive-chaffeur, en nestelen ons vervolgens in de nieuwe Tata (zeg maar een royale Opel Corsa). Als eerste brengt Damodar ons naar Fatehpur Sikri, een verlaten stad even buiten Agra. Ook hier is weer een enorm fort, met paleis en moskee te zien en het is echt ongelofelijk wat voor prachtige gebouwen ze hier 400 a 500 jaar geleden konden bouwen...we vragen ons af waarom ze dat nu niet meer kunnen, want nu is het echt afbraak....geld zal waarschijnlijk het antwoord zijn! Nadat we weer alles uitvoerig hebben bekeken rijdt Damodar ons keurig naar Jaipur, de roze stad. De wegen onderweg zijn opvallend goed en onze chauffeur rijdt zeer voorzichtig...voor Indiaase begrippen dan. Hij spreekt niet heel veel engels, maar we weten uit te vissen dat hij al meer dan 20 jaar chauffeur is, getrouwd is en 5 kinderen heeft. In Jaipur brengt hij ons naar een geweldig hotel, met boven op het dakterras een prima restaurant en een fantastisch uitzicht over de stad....wat is dit genieten zeg! Lekker overal naar toe gebracht te worden, zonder te overhandelen over de prijs...dat maakt het allemaal wel wat relaxter! Het enige wat wel minder is, is dat wij in de grote steden wanneer wij voor een stoplicht staan te wachten vaak worden aangesproken door bedelaars. De auto's waar toeristen in vervoert worden hebben allemaal een speciaal nummerbord, waardoor de auto's heel goed te herkennen zijn. Wanneer wij dus voor een stoplicht staan te wachten staat er altijd wel een kindje of een moeder met een baby op je raampje te kloppen en te smeken om wat geld. Een keer krijgen we zelfs een rekening van het ziekenhuis naar binnengeschoven. Helaas komen we tot de conclusie dat we onszelf inmiddels helemaal hebben afgesloten voor dit soort leed....om onszelf te beschermen, omdat het er te veel is of omdat we het idee hebben dat we, met name de kinderen, er toch niet structureel mee kunnen helpen....we weten het niet?
Dinsdagochtend slapen we lekker uit en in de loungehoek van onze kamer genieten we van een lekker ontbijtje. Vevolgens neemt Damodar ons mee naar het Amber Fort, wat even buiten de stad ligt. Boven op een hoge heuvelrug ligt een enorm geel fort en binnen de muren van het fort bevindt zich een prachtig paleis. Opnieuw zien we een gehele andere architectuur dan dat we in Varanassi en Agra hebben gezien en het is weer genieten. Voor de lunch zet Damodar ons af bij een Italiaans restaurant in de stad en blijft vervolgens op ons wachten om ons 's middags weer naar een ander paleis te brengen....we voelen ons net Wim-Lex en Maxima, zo achter in de auto van paleis naar paleis vervoert worden!!! Na het eten bezoeken we het City Palace wat midden in de roze stad ligt. Alle huizen en muren rondom de stad zijn van rood steen gemaakt en wanneer de zon aan het einde van de dag achter de horizon zakt, kleuren alle gebouwen roze...vandaar de bijnaam; Pink-City. Wanneer we bij het City Palace uitstappen, stapt Fred vol in een grote, verse koeienvlaai. De poep spat alle kanten op en loopt zo zijn Teva-slipper in. Ik lig natuurlijk in een deuk wanneer ik de poep tussen al zijn tenen zie zitten...maar 10 seconden later zet hij zijn poepvoet "per ongeluk" op mijn blote voet.....in een klap is het koninklijke Wim-Lex en Maxima-gevoel weg!
Maar wanneer wij de volgende dag in Jodhpur bij ons volgende hotel worden afgezet....is dat koninklijke-gevoel in een keer weer helemaal terug. Damodar heeft ons meegenomen naar een oud paleisje wat is omgebouwd tot hotel. Overal zijn schattige binnenplaatsjes met zitjes en schalen vol met verse rozen. Doorkijkjes van prachtig uitgesneden hout en vele bijzondere muurschilderingen. En boven op het dakterras hebben we een prachtig uitzicht over de blauwe stad, die midden in de woestijn ligt, tegen de grens van Pakistan aan. De ezels hebben plaats gemaakt voor kamelen en al het kleurige groen is inmiddels veranderd in geel gruis en puin. En midden in deze gele eindeloze vlakte ligt dus de blauwe stad Jodhpur. Alle huizen zijn in vele kleuren blauw geschilderd, van babyblauw tot indigoblauw. En in de vroege ochtend, wanneer de zon nog niet is opgekomen geeft het de stad een sprookjesachtig uiterlijk. Tijdens de lunch hangen we heerlijk in onze luie rieten zetels op het dakterras en genieten e van het mooie uitzicht en het heerlijke weer....ondertussen bedenken we dat sinds we in India zijn, dat we nog geen wolkje aan de hemel hebben gezien...dat noemen wij nog eens zonnig herfstweer!!! Net wanneer we onze bordjes leeghebben gaat de telefoon....van harte gefeliciteerd met jullie nieuwe huis...wordt er aan de andere kant van de wereld geroepen! Vorige week hadden wij ons namelijk, voor het eerst, voor een 3-kamer flat in Katwijk ingeschreven en vrijdag werden wij in Agra op onze gsm gebeld of we nog interesse hadden? Na veelvuldig contact via de telefoon en de mail (foto's!) met mijn moeder en zus Mennie, hebben wij doorgegeven dat wij de flat graag willen hebben en zojuist heeft Mennie dus te horen gekregen dat wij de flat toegewezen hebben gekregen. We spreken snel nog even de laatste details door en per 15 november hebben wij dus weer een eigen huis...en na bijna 3 jaar werd dat toch wel weer tijd. Alleen duurt het dus nog 3 maanden voordat wij daadwerkelijk gaan klussen....maar we kunnen hier in India in ieder geval al heel veel inspiratie opdoen! Na het verlossende telefoontje bestellen we nog maar wat te drinken en we proosten op onze nieuwe woning. En verder maken we gelijk wilde plannen over de inrichting....ik dan...terwijl ik Fred zie denken...ja, ja, maar ik moet dat allemaal maken!?!? Nadat we klaar zijn met onze zeer lange lunch gaan we nog een bezoekje brengen aan het enorme fort wat hier hoog boven de stad uittorent. Ook hier zien we weer allemaal bijzondere architectonische hoogstandjes en verder genieten we van het prachtige uitzicht over de stad. Terug in ons eigen paleisje genieten we 's avonds van een romantisch diner op het dakterras, omgeven door zacht kaarslicht, heerlijk geurende rozen....en irrtant jengelde Indiaanse folklore muziek...je kan niet alles hebben!?!?
Donderdag gaan we al vroeg op pad en vandaag rijden we naar Ranakpur, een klein plaatsje midden in de heuvels, waar zich een hele bijzondere tempel bevindt. Deze tempel is geheel gemaakt van marmer en bestaat uit 1444 pilaren die allemaal zeer fijn uitgesneden zijn. Fred loopt echt met open mond rond en vraagt zich af hoe ze dit in hemelsnaam allemaal hebben kunnen maken...600 jaar geleden en met welk gereedschap? Hij is echt sprakeloos en eerlijk is eerlijk...de Taj Mahal is bijzonder...maar het meesterwerk wat hier geleverd is, is van een grotere klasse. 's Middags genieten we heerlijk van ons hotelletje midden in de natuur. Geen paleisje dit keer, maar de rust en de groene natuur om ons heen zijn toch ook wel weer een aangename afwisseling en verrassing.
Voordat we de volgende dag naar Udaipur rijden, bezoeken we eerst nog Kumbal Garh, waar zich ook weer een enorm fort bevindt. Terwijl de zon genadig brand, klimmen wij de stijle heuvel op waar het fort zich bevindt en vanaf hier hebben we een mooi uitzicht over het heuvelachtige landschap om ons heen. Inmiddels hebben we de woestijn weer verlaten en zijn we teruggekeerd naar een wat groener landschap. Na de lunch rijdt Damodar ons naar Udaipur en ook hier neemt hij ons weer mee naar een geweldig hotel. In de oude binnenstad van Udaipur komen wij in een oude haveli terecht. Dit is een heel oud herenhuis wat inmiddels helemaal in de oude stijl is opgeknapt en in een hotel is veranderd. Alle kamers zijn uniek en voor een keer springen we eens lekker uit de band en gaan voor een geweldige kamer. In de enorme kamer bevindt zich een geweldig, van hout uitgesneden bed met spiegeltjes, een grote nis met allemaal kussens en glas-in-lood-ramen en overal hangen prachtige oosterse lampen en spiegels. Verder is het wel van alle luxe en westerse gemakken voorzien en voor twee nachten wordt dit ons thuis! Boven op het dakterras bevindt zich weer een geweldig restaurant met allemaal grote zithoeken met duizende zijde kussens...we gaan India steeds leuker vinden!!! En ook in India vallen we met onze neus in de boter wat festivals betreft, want vandaag vieren zij Diwali, wat een beetje te vergelijken is met onze oud en nieuw. Damodar had 's middags al gevraagd of wij het met hem wilde vieren omdat zijn familie thuis is en wij nu een beetje zijn familie zijn. Dus voor het eten spreken we af op het dakterras en voordat het zo ver is halen we nog even een kadootje voor hem. We kopen een mooie cd voor hem zodat hij muziek kan luisteren in de auto, wanneer hij weer eens op ons moet wachten en verder kopen we een doosje met speciale koekjes...zeg maar een soort oliebollen, maar dan heel anders! Wanneer we elkaar zien heeft ook Damodar kadootjes voor ons gekocht en we krijgen van hem een bloemenkrans van oranje afrikaanjes en tevens zegend hij ons met een rode tikka op ons voorhoofd....daar zijn we inmiddels aan gewend. Verder krijgen we nog een enorm stuk zoete cake in onze mond. Ik ben inmiddels gewend om zo snel mogelijk vreselijke dingen weg te kanen...maar ik zie bij Fred de tranen over zijn wangen biggelen en af en toe zie ik hem bijna kokhalzen. "Niet trutten" zeg ik tegen hem, "het is geen geitendarm". Hij kan er niet om lachen en ik ga alleen maar harder lachen!!! Vervolgens gaan we met Damodar vuurwerk afsteken en daarna drinken we lekker een biertje met elkaar. Een leuke ervaring weer....al zit die mierzoete cake nog lang dwars!
En vanmorgen hebben we heerlijk lang uitgeslapen, genoten van een enorm ontbijt op het zonnige dakterras en daarna zijn we de stad gaan verkennen. Omdat het nog steeds Diwali is, zijn de vrouwem op straat nog mooier en kleuriger gekleed dan anders. Ze hebben echt hun mooiste sari's aangetrokken en daarbij alle sieraden die zij bezitten omgedaan. Het is echt een kleurrijk festijn op straat. Aan het einde van de ochtend brengen wij een bezoek aan het City Palace van Udaipur en dit paleis is echt prachtig gerenoveerd. Overal zien we mozaikwanden, marmeren vloeren, prachtige pilaren en geweldige balkonnetjes. Midden in de tuin van het paleis bevindt zich een sjiek restaurant en aangezien we ook in India ons budget flink gaan overschreiden, genieten we hier van de meest geweldige taartjes die we in lange tijd ophebben...we willen dat koninklijke gevoel nog even vasthouden!!!
Al zal het niet heel lang meer duren, want zondag en maandag rijdt Damodar ons terug naar Delhi en vanaf daar zullen wij weer als armzalige backpackers door het leven gaan! Al zal dat ook geen straf zijn, want woensdag vliegen wij naar het zuiden van India. Hier zullen wij dan uitgebreid de stranden van Goa gaan verkennen.....maar meer hierover volgende week!!!


Veel liefs,
Fred & Petra



Maandag , 19 November 2007

En eindelijk....na ruim 3 maanden zien wij weer zee en zand...en daar worden wij, strand-liefhebber, nog veel gelukkiger van! Want na alle prachtige natuur, cultuur en architectuur zijn wij wel toe aan, een volgens ons, welverdiende stradvakantie. En waar kan dat beter op de beroemde stranden van de "Costa del Goa" in India?! Maar voordat wij hier aankwamen beleefde wij nog een paar bijzondere dagen met Damodar, tijdens onze rondreis door Rajasthan in het noorden van India.
Na ons bezoek aan de prachtige stad Udaipur, vertrekken wij zondagochtend in alle vroegte naar Puskar, een klein dorpje midden in de woestijn wat bekend staat om zijn beroemde kamelenmarkt. Het beloofd een lange rit te worden vandaag, dus om 8.30 rijden wij de snelweg op richting Puskar. Damodar trapt het gas lekker in, aangezien de wegen in prima staat zijn en het is gelukkig nog niet erg druk op de weg. De reis begint dus voorspoedig...maar helaas niet voor lang. Want na een half uurtje rijden passeert ons een andere auto, die zijn dak vol geladen heeft met koffers. Maar helaas zitten deze, volgens goed Indiaas gebruik, natuurlijk niet vast en net voor onze ogen valt er een enorme koffer van het dak, stuitert over de weg richting onze auto en klapt vervolgens met enorm geweld op onze voorkant. Damodar ziet de koffer aankomen, maar ziet gelukkig ook gelijk dat hij niet kan uitwijken omdat er een vrachtwagen op de andere baan rijdt en bomen aan de ander kant van ons staan. Gelukkig weet hij de auto op de weg te houden en af te remmen, terwijl de koffer aan de onderkant van de auto vastzit. Wanneer we, na de ergste schrik, uitstappen zien we dat de voorkant compleet in elkaar zit en dat de radiator al zijn water heeft verloren. En dan kan je wel als Wim-Lex en Maxima met een nieuwe auto door Rajasthan reizen...hier is natuurlijk niets tegen bestand. Damodar takelt met de krik de auto omhoog en neemt de koffer mee als bewijsstuk.....de eigenaar van de koffer heeft niet eens in de gaten gehad dat hij wat verloren is en zal waarschijnlijk pas bij aankomt thuis merken dat hij wat verloren is!!! Fred en ik zien de bui al hangen en vragen aan Damodar of we maar moeten terug keren naar Udaipur. Maar volgens hem kunnen we gewoon verder naar Puskar, want de moter doet het nog. Ja, dat de moter het nog doet dat horen we...maar we zien ook dat de radiator zo lek is als een mandje en dat er totaal geen water meer inzit??? En na onze avonturen met Wicky in Australie, vorig jaar....weten wij alles van water en radiatoren. Maar als Damodar op de goden vertrouwd...wie zijn wij dan om onze nuchtere kijk daar op te geven....we stappen in en rijden verder! Natuurlijk niet voor lang want na 5 minuten rijden begint er rook onder de moterkap vandaan te komen en stoppen we weer langs de kant van de weg. Wanneer we aan Damodar voorstellen om nu toch maar terug te gaan naar Udaipur, vind hij dat toch ook wel een goed idee en wanneer het moterblok wat is afgekoeld rijden we terug richting Udaipur. Ook dit gaat weer op z'n India's want elke keer als we een heuveltje afrijden gooit Damodar de moter uit en rijden we in alle stilte verder...en pas als we helemaal stil staan doet hij de moter weer aan om even verder te rijden!!! Maar het brengt ons uiteindelijk waar we zijn moeten....een autogarage! Hier kunnen we gelukkig gelijk geholpen worden en wanneer de monteurs aan de slag gaan, krijgen Wim-Lex en Maxima een echte zetel aangeboden....de voorstoelen die uit een oude auto gesloopt zijn....en daarna worden we prima verzorgt met vele kopjes mierzoete melkthee. En ondertussen kijken wij weer met verbazing toe hoe de radiator gerepareerd word. In Nederland wordt zo een ding er natuurlijk gelijk uitgesloopt en wordt er zonder blikken of blozen een nieuwe ingezet....maar hier wordt heel voorzichtig de krom gebogen radiator eruit gehaald en ondertussen wordt met een hamer de voorbumper weer een beetje in model geslagen en gebogen. Ondertussen houden twee andere monteurs zich bezig met het maken van de radiator. Ook deze wordt weer rechtgebogen...gewoon met mankracht en een van de monteurs staat er gewoon met zijn hele gewicht op. Even later wordt er iets vanaf gehaald, wat ook nog even recht geslagen wordt en daarna wordt alles weer heel professioneel aan elkaar gelijmd. Wanneer de lijm gedroogt is, gooien ze eerst wat water in de radiator om te kijken of deze nu gemaakt is.....maar uiteraard komt er overal nog water uit. Er komt een nog grotere tube lijm aan te pas en na een klein uutje prutsen wordt de radiator weer keurig op zijn plek gezet. Wij kijken natuurlijk weer met verbazing toe, maar hebben inmiddels ook wel geleerd dat dingen hier anders gaan dan thuis...en dat ook hier alles vaak weer op zijn pootjes terecht komt! Dus rond een uur of 12 stappen we met veel goede moed weer in de auto om vervolgens toch nog naar Puskar te rijden. Wanneer we onderweg stoppen voor de lunch zien we Damodar toch bedenkelijk kijken, want de radiator verbruikt toch nog heel veel water?!?!? Toch komen we met wat bijvullen van de radiator, net voor zonsondergang in Puskar aan. Hopelijk houd de radiator het morgen nog een dagje uit, zodat we wel op onze eindbestemming van deze trip kunnen komen. 's Avonds brengen we een bezoekje aan de nachtmarkt van Puskar en genieten we ergens op een dakterras van een lekkere, kleffe pizza...eind goed, al goed!
En doordat we gisteren zo laat zijn aangekomen in Puskar, zijn we de volgende ochtend al weer vroeg uit de veren om zo toch nog wat van het stadje te kunnen zien. Om 7 uur lopen we al buiten te wandelen en genieten van het heerlijke frisse weer, de zon die net over de bergen heen komt en de geur van de rozen die hier overal gekweekt worden. Uiteindelijk belanden we bij een grote tempel, waar het al een drukte van belang is en verder kijken we ook nog even bij de badingsplaatsen langs het meer, waar vele mensen zichzelf alweer aan het wassen zijn. En na onze ochtendwandeling stranden we bij de German Bakery voor een heerlijk vers ontbijtje....vers gebakken kaneelbroodjes, gebakken eieren en dikke, romige yoghurt...we vullen onze maagjes weer lekker. Na het ontbijt lopen we terug naar het hotel waar Damodar de auto alweer heeft gepoetst en net het water weer aan het bijvullen is. Wij pakken onze tassen snel in en vervolgens gaan we op pad voor onze laatste lange rit naar Delhi, de hoofdstad van India. Naarmate we steeds dichter bij Delhi komen, worden de wegen steeds beter....tot wel 3 banen breed, waar je dan natuurlijk makkelijk met 6 auto's naast elkaar kan rijden. Na ruim 7 uur rijden, zijn we net op tijd voor de middagspits in Delhi...wat betekend dat het wel ruim een uur duurt eer we bij ons hotel aankomen! Hier nemen we afscheid van Damodar, want hij rijd vanavond nog terug naar Agra, waar hij woont en waar wij onze tour begonnen zijn. We geven hem een mooie kaart met een extraatje voor al de goede zorgen van de laatste week en verder schrijven wij nog even een briefje aan zijn baas om uit te leggen dat Damodar helemaal niets aan het ongeluk kon doen en dat hij er juist voor gezorgt heeft dat er geen ergere dingen gebeurd zijn. Hij nodigd ons uit om over een paar jaar nog eens naar India te komen...met onze kinderen en dan mogen we bij hem in Agra komen logeren! Een heel schattig gebaar en we vertellen deze goedgelovige Hindoe maar niet over onze niet-kinderwens...dat valt zeer moeilijk te begrijpen!
Dinsdagochtend slapen we lekker een keertje uit en in de loop van de ochtend gaan we nog wat culturele hoogtepunten in Delhi bezoeken. Het Rode Fort, de Grote Moskee en Mc Connaught Place bezoeken we allemaal....maar eerlijk is eerlijk...na alles wat de afgelopen week al gezien hebben, raken we niet heel erg opgewonden meer van deze gebouwen. Op Connaught Place genieten we overigens wel weer een keer van een lekkere vette bek bij de Mac....alleen hebben ze geen echte hamburgers...en daar hadden we nou net zo'n zin in. Maar in een Hindoeistisch land als India eten ze geen koeien...en dus ook bij de Mac geen hamburgers! Verder halen we bij een super-de-luxe pattiserie nog een paar goddelijke taartjes en bruin brood voor de volgende ochtend en daarna rijden we terug naar ons hotel. Aan het einde van middag besluiten we naar de bioscoop te gaan voor een echte Bollywood-gigant, want al weken lang zien wij op tv allerlei spotjes van de film Om Shanti Om. En om de India-ervaring compleet te maken, hoort daar ook het kijken van een Bollywood film bij. Maar wanneer wij bij de bioscoop aankomen blijken alle 6 de voorstellingen van deze film al uitverkocht te zijn voor vandaag. Helaas pindakaas, maar misschien lukt het de komende weken nog om deze film te gaan bekijken.
Woensdagochtend genieten we van onze bruine boterhammen en nadat we onze tassen hebben ingepakt vertrekken we met de taxi naar het vliegveld. Ook India is in de ban van allerlei goedkope vliegmaatschappijen en na wat zoekwerk op internet bleek het goedkoper te zijn om te gaan vliegen naar Goa, dan om met de trein te gaan....die er overigens 25 uur overdoet, terwijl het vliegtuig maar 2 uurtjes nodig heeft! Die keuze was dus niet heel moeilijk en vandaar dat wij vandaag dus lekker luxe gaan vliegen. Het voelt ook net alsof we echt op vakantie gaan, aangezien we in Goa een dag of 12 aan het strand gaan modderen! Helaas heeft onze vlucht wel 4 uur vertraging en ipv 12 uur gaan we pas om 4 uur de lucht in. Maar niets kan de pret drukken en om 7 uur zitten we in de taxi naar Calangute....waar we tot de ontdekking komen dat geheel India "Diwali-vakantie" heeft (zeg maar kerstvakantie) en dat al deze 1,2 miljard mensen ook bedacht hebben om een strandvakantie in Goa te gaan houden?!?!? Het lukt dan ook bijna niet om een fatsoenlijke, betaalbare kamer te vinden en uiteindelijk vinden we een ranzig kamertje aan een drukke weg boven een bar. Maar goed, we kunnen slapen en morgen zien we wel weer verder...het kan niet altijd mee zitten!
De volgende ochtend zijn we dan ook al vroeg wakker van alle herrie en gaan we eerst maar eens lekker ontbijten. Aan de overkant van ons hotelletje zit de beste bakker van geheel Goa en hier doen wij ons weer eens te goed aan een goddelijk ontbijt....letterlijk en figuurlijk, aangezien de bakker naast de katholieke kerk ligt waar net een dienst gaande is. En doordat de deuren wagenwijd open staan kunnen wij prima meegenieten. Na het ontbijt gaan we eerst eens kijken hoe het strand er hier uitziet....en dat valt niet mee....eigenlijk valt dat heel erg tegen. Het lijkt meer op een enorme vuilnisbelt...net als de rest van India...en overal lopen grote groepen Indiaase mannen. Niet echt de plek om lekker rustig van het strand te genieten. Uiteindelijk besluiten we richting Zuid-Calangute te lopen en na een kwartiertje lopen worden de stranden al veel schoner en rustiger. Dat gaat er meer op lijken. Hier en daar komen wat vissersbootjes binnen, er staan wat beachshacks voor een happie en een drankie en de starende Indiaase mannen zijn hier op een hand te tellen. Uiteindelijk verlaten we het strand en gaan achter het strand op zoek naar een leuk hotelletje. Nadat we er een paar bekeken hebben belanden we uiteindelijk bij Arabian Retreat, een schattig hotel van twee etages in een geweldige tropische tuin aan een rustig weggetje achter het strand. De kamer is meer een appartement met woonkamer/keuken en een apparte slaapkamer en niet geheel onbelangrijk...een tv! Want zo tijdens onze strandvakantie vinden wij het ook wel lekker om af een toe een filmpje te kijken op tv en weer eens zo nu en dan het nieuws te kijken....want eigenlijk hebben we geen flauw idee wat er de afgelopen 3 maanden in de wereld gebeurd is. Nadat we een goede deal gesloten hebben, nemen we een taxi om onze spullen op te halen bij ons ranzige hotel van afgelopen nacht en daarna instaleren wij ons in ons nieuwe huisje.....heerlijk, 12 nachten lang in een en hetzelfde bed, de kleren eens uit de tas halen en goed wassen, de tassen een wasbeurt geven en niet altijd maar onderweg te zijn van A naar B! Na de lunch is het dan eindelijk zo ver....we vertrekken naar het strand waar we op twee heerlijke strandbedjes neerplompen. Sarah, de gastvrouw van onze beachshack, komt zichzelf gelijk voorstellen en vraagt of Fred een koud pilsje wil en wanneer ik gemasseerd wil worden....hier gaan wij echt een hele leuke tijd beleven!!!!!
En wat wij vrijdag, zaterdag en zondag gedaan hebben....daar kunnen we heel kort over zijn; uitslapen, ontbijten met bruin brood EN Hollandse kaas, een beetje lezen, lunchen, naar 't strand gaan, lekker zonnen, een pilsje drinken, genieten van een verse juice, muziek luisteren, een middagdutje doen, 's avonds lekker uiteten op het strand en genieten van vers ge-BBQ-de vis en daarna nog een mooie film kijken.....kortom...vakantie op-en-top!!!
Voor aankomende week hebben wij geen bijzonder plannen....waarschijnlijk verder gaan met datgene wat we de afgelopen dagen gedaan hebben! Maar als er nog iets bijzonders gebeurd dan zullen we dat volgende week wel weer melden op de site!!!


Veel liefs,
Fred en Petra



Maandag , 26 November 2007

Bij deze kan ik jullie nu al vertellen dat dit een hele korte update gaat worden....want het enige wat we momenteel doen is naar 't strand gaan! En daar zou ik best een heel lang verhaal over kunnen schrijven, maar daar zitten jullie in het koude en winderige Nederland natuurlijk helemaal niet op te wachten. Daarom hierbij een hele korte beschrijving van onze gemiddelde dagindeling en daarnaast nog een paar grappige dingen die we deze week toch ook nog hebben meegemaakt!
En hoe ziet onze gemiddelde dagindeling er momenteel dan uit....nou, daar komt ie dan; We slapen uiteraard eerst lekker uit, vervolgens gaan we rustig ontbijten met bruin brood, Hollandse kaas, yoghurt en muesli, waarna ik meestal even ga internetten en Fred lekker gaat lezen en/of muziek luisteren. Vervolgens gaan we lunchen om daarna lekker te gaan uitbuiken op een fijn zonnebedje op het riante zandstrand van Goa. Om een beetje af te koelen verfrissen wij ons zelf zo nu en dan met een lekkere duik in het warme zeewater en genieten we van een koel pilsje en een vers sapje. Na de zonsondergang gaan we weer terug naar de kamer voor een heerlijke douche, zodat we fris en fruitig weer naar het strand kunnen voor een geweldige Indiaase maaltijd. Terug op de kamer drinken we daarna meestal nog een lekker bakkie en kijken we nog filmpje of iets anders leuks op tv.....kortom, jullie begrijpen dat wij echt vakantie aan het vieren zijn!
Toch zijn we ook nog wel een klein beetje aktief geweest en hebben we op woensdagochtend een bezoek gebracht aan de vlooienmarkt in Anjunja. Anjunja is een plaats waar in de jaren 60 de eerste hippies van over de gehele wereld naar toe kwamen. En zelfs vandaag de dag zie je nog bejaarde hippies ronddwalen die hier zijn blijven hangen. De markt is echt nog een overblijfsel uit die tijd en op het strand, waar de markt elke woensdag plaatsvind zijn allerlei tentjes met kleding, sieraden, tassen, zonnenbrillen, muziek, en allerlei andere prullaria te vinden. Fred en ik zijn er al vroeg zodat we heerlijk rustig kunnen rondneuzen en we kopen ons helemaal een ongeluk. Fred komt met 5 overhemden en een broek thuis en ik met twee broeken, een tuniek, een zonnenbril en een nieuwe tas! Kortom onze tassen zijn weer een paar kilo zwaarder, maar naar huis sturen doen we het niet, want alles bij elkaar waren we nog geen 30,- euro kwijt....en uit ervaring weten we inmiddels dat UPS het daar niet voor wil versturen!?!?!
En verder zijn we uiteindelijk toch nog naar de bioscoop geweest. In Delhi hadden we al geprobeerd kaartjes voor de Bollywood-kaskraker "Om-Shanti-Om" te bemachtigen, maar dat was daar helaas niet gelukt. Vandaar dat we afgelopen vrijdag de taxi naar Panjim hebben genomen om hier nog eens een poging te wagen. Maar wat blijkt, juist vandaag begint hier in Panjim het grootste filmfestival van India en de bioscoop (zo groot als 10 Pathe-theaters bij elkaar!) is helemaal klaar voor de ontvangst van alle grote Bollywood-sterren......en dus niet voor twee backpackers die er zeker niet gala-achtig uitzien....ik heb net met een heggeschaar mijn pony bijgewerkt en Fred heeft zich in een week nog niet geschoren!!!! Gelukkig weet onze taxichauffeur nog wel een andere bioscoop en hier brengt hij ons naar toe. De film is net begonnen, maar aangezien deze 2,5 uur duurt gaan we gewoon naar binnen. En ondanks dat wij natuurlijk geen woord Indiaas verstaan en de film niet engels ondertiteld is, genieten wij echt van het begin tot het eind van deze film. Het is een soort musical-achtige film, met prachtige decors, bloedmooie acteurs (de Indiaase Miss World 2006 speelt de vrouwlijke hoofdrol!), geweldige muziek en een sprookjesachtig liefdesverhaal waar je helemaal blij van wordt. Kortom, we hebben een geweldige leuke middag....ook omdat de Indiaase mensen in de bioscoop ons eigenlijk een grotere atractie vinden dan de film zelf!
Verder maken we op het strand ook elke dag een soort film mee, want inmiddels hebben ook de Russen de stranden van Goa ontdekt. En zoals wij al eens eerder geschreven hebben tijdens onze reis door Rusland....zo mooi de Russische vrouwen zijn, zo lelijk zijn hun mannen. En dat geld ook voor de Russen die bij ons op het strand liggen. Drie vrouwen met alle uiterlijke kenmerken van Paris Hilton en Pamela Anderson samen....en twee mannen die wij al snel de bijnaam "de Walrussen" hebben gegeven...wat gelijk hun uiterlijk verklaard. Nu begrijpen jullie dat wij natuurlijk al een paar dagen aan het bedenken zijn geweest hoe de verhouding 3 vrouwen/2 mannen nu precies zat....maar daar zijn we nog steeds niet uit....en dat willen we misschien ook wel niet weten!?!? En ook hebben we natuurlijk hele gesprekken gehad over wat zulke vrouwen nu in deze walrussen zien....uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat daar twee mogelijkheden voor zijn; of de mannen zijn echt HEEEEEEEL erg lief....of ze hebben enorm veel roebels...eigenlijk is dat dus maar gewoon 1 mogelijkheid!!! Maar waar de de afgelopen week nog het meest van genoten hebben is de reactie van alle Indiaase mannen op de 3 Russische schonen....in string! Als wij voor elke blik en openmond 1 Indiaase roepie (0,02 euro) hadden ontvangen.....dan waren we zelfs in euro's nu multi-multi-miljonair geweest!
Op het strand lopen overigens ook nog veel mensen rond die je een massage willen geven en dat doen ze dan op een hele slinkse manier. Wanneer je lekker langs het strand aan het wandelen bent, komen ze naar je toe om je een hand te geven. Nu zijn we daar erg voorzichtig mee....want wij hebben nog steeds die man op ons netvlies staan, die met zijn hand zijn strontkont stond schoon te maken. Maar Fred denkt even niet na....hij heeft tenslotte vakantie, dus de hersenen staan op non-aktief....en geeft een van die mannen dus een hand. Deze man begint gelijk zijn hand te masseren en niet veel later gaat hij verder met zijn arm, schouders en rug. En ondertussen brabbelt hij lekker verder...no problem sir, good for you, you like?, no problem, where you from...en zo kabbelt het gesprek lekker door. Ik loop rustig verder en ga van een afstandje staan lachen....net als al die andere mensen die vanaf hun strandbedjes dit tafereel liggen te bekijken. Na een minuut, wanneer de man al richting Fred zijn benen begint te werken, weet Fred de man af te wimpelen.....maar deze begint nu om zijn salaris te vragen...100 roepie graag! Nou is dat maar 2 euro, maar dat is hier al snel een dagsalaris en dat is toch wel makkelijk verdienen voor 1 minuutje kneden!!! Wanneer ik Fred zijn gezicht zie, moet ik nog harder lachen want nu is hij helemaal beledigd....eerst zeggen "no problem sir" en vervolgens nog geld vragen ook....Fred vind dat hij er minstens geld voor moet krijgen omdat hij zo voor lul stond op het strand!!!!!
En verder hebben we ook beide nog onze eigen "projectjes" waar we zo nu en dan mee bezig zijn. Inmiddels hebben wij de sleutel van ons huis al gekregen en van zus Mennie hebben we via de mail al heel veel foto's ontvangen. Ik ben dan ook al druk bezig met het bedenken van allerei wilde plannen voor het huis....lang leve internet en de Ikea-site!!! Nou wil Fred er helemaal nog niet mee bezig zijn, want we zijn tenslotte nog ruim 10 weken op vakantie en het verbouwen van het huis is dus nog ver van zijn zonnebed. Hij houd zich momenteel vooral bezig met voetbal, het Nederlands Elftal en het EK van aankomende zomer....iets wat weer heel ver van mijn zonnebed afligt....aangezien we daar voor eerst nog ruim 10 weken vakantie hebben, dan nog een paar weken gaan klussen en dan ook al weer aan het werk gaan....voordat eindelijk dat EK begint. Maar momenteel levert het hier in Goa echt de meest geweldige gesprekken op;.....Petra; wat vind jij van een rode keuken....Fred; iedereen moppert wel over het voetbal, maar het gaat toch om het resultaat....Petra; het lijkt mij leuk om wat Aziatische meubelen te zoeken....Fred; zal ik even gezellige Oranje-muziek opzetten.....Petra; als jij dan de keuken plaatst, dan kan ik gaan schilderen....Fred; hoop dat we aankomende zondag de loting kunnen zien, bij wie denk jij dat ze in de groep komen?....... Hopelijk gaat het straks wel allemaal goed komen met ons huis...en het Nederlands Elftal....waarschijnlijk zullen we tijdens de verbouwing van ons huis luisteren naar Hollandse-hoempapa-voetbal-muziek, terwijl ik de Aziatische kast sta in te ruimen en Fred een oranje keuken aan het plaatsen is!!!!
Nou, het is inmiddels toch weer een heel verhaal geworden, maar ik ga nu stoppen want het strand wacht! Helaas is het vandaag wel voorlopig de laatste dag, want morgen vliegen we naar de oostkust van India, naar Chennai. Van hier uit gaan we nog een bezoek brengen aan Mamallampur en Pondicherry, om daar wat culturele dingen te bekijken...en misschien toch ook nog even het strand te bezoeken. En vrijdagavond vliegen we dan naar onze volgende bestemming; Maleisie. Hier zullen we komend weekend de wereldstad Kuala Lumpur bezoeken, om daarna verder te vliegen naar Indonesie....kortom, weer genoeg leuke dingen in het vooruitzicht!!!


Liefs,
Fred & Petra



Maandag , 3 December 2007

En terwijl jullie genieten van de pepernoten en choco-letters, genieten wij weer eens van wat westerse luxe in de wereldstad Kuala Lumpur. En na een paar maanden chaotische steden, overal vuiligheid en mensen die ons niet begrijpen omdat ze geen of weinig Engels spreken.....is het echt een verademing om hier te zijn! Maar voordat wij hier aankwamen hebben wij weer heel hard moeten "werken"....reizen dus!
En dat reizen begon vorige week dinsdag toen we van de westkust van Zuid-India naar de oostkust zijn gevlogen....van Goa naar Chennai/Madras. Helaas was het ons niet gelukt om tickets te krijgen voor een rechtstreekse vlucht en dit betekende dus dat wij eerst naar Mumbai/Bombay zijn gevlogen, om even later weer af te zakken naar Chennai/Madras......zeg maar via Groningen naar Maastricht. Maar echt een straf was het niet, want we vlogen met Kingfisher Airlines....nou zegt dat jullie niet zo veel, maar Fred heeft inmiddels behoorlijk wat aandelen in deze maatschappij, aangezien zij ook de grootste bierbrouwer van India zijn! Met name hij verheugd zich dan ook op deze vlucht....want er wordt vast wel een Kingfisher-tje geschonken! Op het vliegveld worden we keurig geholpen en omdat we wat aan de vroege kant zijn kunnen we nog een vlucht eerder mee.....20 minuten later gaan we de lucht al in! Dit komt wel mooi uit want nu hebben we wat extra tijd voor onze overstap in Mumbai, die eerst wat aan de krappe kant was. De vliegtuigen van Kingfisher zijn echt super-de luxe; we hebben enorme beenruimte, lekkere leren stoelen, een eigen tv en we krijgen een leuk tasje met allerlei hebben-dingen zoals pennen, snoepjes, oordoppen, verfrissingsdoekjes etc.....en voor een low-cost-carrier is dat natuurlijk wel geweldig! En in het uur dat deze vlucht duurt, krijgen we zelfs nog een maaltijd.....met een Kingfisher! Alleen is het niet een fles Kingfisher-bier.....maar een fles Kingfisher-water....want ook daar is deze maatschappij groot in! Ik lig natuurlijk helemaal in een deuk, maar Fred kijkt toch een beetje zuur! In Mumbai kunnen we gelijk overstappen in het volgende vliegtuig en inmiddels nemen we net zo makkelijk het vliegtuig als de bus. Ook de vlucht van Mumbai naar Chennai loopt voortvarend en om 8 uur 's avonds staan we met tassen en al in Chennai. Hier staat ook al een taxi op ons te wachten en deze brengt ons naar Mamallampuran, een klein vissersdorpje net onder Chennai. En even wanen wij ons weer als onze alter-ego's Wim-Lex en Max...want onze taxi is een oude, klassieke Ambassador die van binnen helemaal bekleed is met fluweel.....lekker super-kitsch! Een uutje later worden we afgezet op de plaats van bestemming en krijgen we een aardige kamer toegewezen....dan wel weer niet in stijl...want we hebben geen airco, er is alleen koud water en het matras ruikt naar pis....maar we kunnen weer slapen....en daar zijn we na een dag hard werken wel weer aan toe!
Woensdagochtend worden we gewekt door regen op de ramen....en dat is na 6 weken elke dag zonnenschijn even een vreemde gewaarwording. Maar gelukkig klaart het in de loop van de ochtend weer op en na de lunch gaan we lekker even een stuk wandelen. Het strand van Mamallampuran is totaal niet toeristisch en er liggen alleen wat vissersboten. Verder is het er, zoals op zoveel plaatsen in India, weer een grote bende en het strand ligt bezaaid met stukken plastic en allerlei andere ondefineerbare dingen. Dit dorp is trouwens tijdens de tsunami van 2004 ook flink beschadigd, maar inmiddels is de meeste schade alweer hersteld. Op het strand bevindt zich een grote Hindoeistische tempel en hier brengen wij even een bezoekje aan...althans we maken wat foto's vanachter het hek er omheen, want we hebben geen zin om 250,- roepie (5,- euro) entree te betalen terwijl de Indiers maar 10,- roepie hoeven te betalen....want dat is deze bouwval echt niet waard. Vervolgens struinen we wat door het dorpje, waar een heerlijk relaxte sfeer hangt. Achter het strand liggen ook nog wat grote rotspartijen waar allerlei beelden in zijn uitgehakt en ook hier kijken we nog even rond. Aan het einde van de middag zoeken we een leuk restaurantje op waar we wat drinken en nog maar eens genieten van een Indiaase maaltijd. Fred krijgt zijn bier weer in een grote milkshake-beker, want ook dit restaurant heeft geen alcohol-vergunning....maar op deze manier wordt er toch heel wat bier weggeschonken!
De volgende ochtend staan we al vroeg op, want vandaag gaan we een bezoek brengen aan Pondicherry. Deze stad ligt 100 km verderop en heeft nog veel Franse invloeden, nadat dit jaren lang een Franse Kolonie is geweest. Eerst genieten we van een heerlijk ontbijtje bij ons hotel, al doen we er wel bijna twee uur over voordat we alles op hebben. En dat komt niet omdat we zoveel besteld hebben, maar de kok is ziek en de ober moet nu zelf alles klaar maken....en dat gaat gerecht voor gerecht. Maar inmiddels zijn we de rust zelve en terwijl we genieten van een lekker bakkie, lezen we weer eens de krant. Fred merkt op dat Bush nog steeds leeft, aangezien zijn foto in de krant van vandaag staat....we hebben weinig idee van wat er de laatste maanden in de wereld gebeurd is....maar nadat we de krant weer hebben gelezen, komen we tot de conclusie dat alles gewoon doorgaat. Nadat we onze wentelteefjes en romige yoghurt met vers fruit en muesli hebben weggewerkt, stappen we om 9 uur op de bus naar Pondicherry. En in de lokale bus zijn we natuurlijk weer de talk-of-the-town en worden we door iedereen aangestaard....zolang de busrit duurt! Maar inmiddels zijn we daar in India wel aangewend en wij genieten van het landschap om ons heen. Al valt het niet mee om hier in alle rust van te genieten want de buschauffeur gebruikt bij elk wissewasje zijn toeter en aangezien wij vlak achter hem zitten zijn onze oren inmiddels flink beschadigd. Na 2 uur rijden verlaten wij dan ook doof de bus en zijn inmiddels zo geirriteerd door het geluid dat we het laatste half uur echt de neiging hadden om de toeter in de buschauffeur zijn kont te steken!!! Maar wanneer we op de boulevard van Pondicherry aankomen, keert de rust in ons weder...we blijven tenslotte strand-mensen. Nadat we bij een heel leuk restaurantje lekker een bakkie hebben gedaan met een goddelijk stuk caramel-cake, struinen we lekker door het Franse kwartier. Deze wijk is de laatste jaren flink onder handen genomen en al vele oude gebouwen zijn in ere hersteld. Voor de lunch zoeken we een leuk Frans restaurantje op en hier genieten we voor het eerst in weken weer eens van een groot stuk vlees; een heerlijke cordon-bleu! Na de lunch lopen we naar het centrum van Pondicherry en hier scoren we nog wat lekkere stokbroodjes voor 's avonds en aan het eind van de middag nemen we weer de bus naar Mamallampuran. Deze keer zoeken we een plekje achter in de bus...zodat we ver van de toeter zitten.