Geen abc-tje naar ABC!

Na een paar dagen niets doen, gaat dan eindelijk het grote avontuur beginnen! Na nog een flink ontbijt komen Bhuwan en Amrit ons ophalen. We zijn allemaal uitgelaten en hebben er zin in om op pad te gaan. We rijden nog even langs Bhuwan zijn appartementje, waar we nog een tas achter laten met spullen die we niet nodig hebben tijdens de trekking en dan gaan we eindelijk echt op pad. Met de taxi rijden we naar Naya Pull, een rit van ruim een uur over een slechte weg met weer vele haarspeldbochten....maar de Suzuki Alto scheurt als een volwaardig 4x4 over de weg...helaas alleen zonder de fijne veering. Toch halen we veilig het startpunt van de trekking. Bepakt en bezakt en vol goede moed gaan we van start op een voor ons bekende route, aangezien we hier 4 jaar geleden zijn geeindigd met de Annapurna Circuit Trek. Vandaar dat ik nog heel goed weet wat ons te wachten staat, wanneer we hier de laatste dag meer dan 1300 meter gedaald zijn over vele, vele trappen......daar waar we nu om hoog gaan. Maar het voelt echt heerlijk om hier weer te lopen en ook hier hebben we het idee dat we gisteren nog aan het trekken waren in de bergen. De route deze dag loopt door een aantal kleine dorpjes, omgeven door rijstvelden en naast ons dendert weer een wild stromende rivier richting de laaglanden van Nepal. Het eerste gedeelte van de trek lopen we over een weg in aanbouw. Terwijl we daar lopen bespreken we met Bhuwan en Amrit het voordeel of nadeel van het aanleggen van deze wegen. De conclusie is dat het een doodsteek voor het toerisme is, aangezien hier straks bussen kunnen rijden en mensen hier niet meer rustig in de natuur kunnen lopen. Met als gevolg dat de mensen die hier een lodge of restaurantje hebben geen business meer hebben. Maar aan de andere kant, kunnen de mensen die in de bergen wonen, sneller in de bewoonde wereld zijn....het blijft een beetje de kip en het ei verhaal...zoals met zoveel dingen hier in Nepal. Uiteindelijk bereiken we het eindpunt van onze eerste wandeldag; Tikhedhunga op een hoogte van 1500 meter. Onze oude, vertrouwde houten britsjes staan weer klaar met een dik matras en hopelijk schonen lakens....maar daar gaan we de komende tijd maar niet te veel over nadenken! Want wanneer we naar bed gaan hebben we echt veel meer om over na te denken omdat er een spin op de muur zit te grote van mijn hand. Fred kijkt mij wat paniekerig aan en zegt; ja, zo kunnen we natuurlijk nooit slapen. Maar ja, wat moeten we anders. Doodslaan durven we ook niet en je weet eigenlijk al dat daar waar er 1 zit, zitten er vast ook wel meer. We besluiten onze houten britsjes van alle muren af te halen en echt midden in de kamer te gaan slapen....met het slaapzakje strak om onze nekjes heen!

Was het gisteren nog een rustig wandeldagje, vandaag staat ons een zware klim te wachten. En deze begint direct zodra we het hotel verlaten. Meer dan 3000 treden moeten ons naar het 400 meter hoge gelegen Uluri brengen. Maar dan zijn we er nog niet, want in totaal stijgen we vandaag wel meer dan 1300 meter, iets wat we nog niet eerder gedaan hebben. Gelukkig is het wat bewolkt, waardoor het niet te warm is, maar toch zweten we al snel als otters. Het voordeel van al dit stijgen is wel, dat we weer zo hoog komen, dat de telefoon weer bereik heeft en langzaamaan komen er wat smsjes binnen. Zo ver van de bewoonde wereld zijn we dus nog niet, al doet de verlaten omgeving om ons heen anders denken. We lopen door zeer nauwe kloven, waar de wolken prachtig tussen blijven hangen en de rhodondenderonbomen in volle bloei staan. Vele kleuren roze en fuchia zien we om ons heen en het maakt het naar boven klimmen net iets aangenamer. Uiteindelijk bereiken we net voor dat het gaat regenen ons einddoel van vandaag; Ghorepani op 2860 meter. Hier staat ons een prachtig hutje te wachten van blauwe, metalen golfplaten...met een eigen douche en toilet (lees gat in de grond en tuinslang uit de muur). Maar er komt heet water uit en na het harde werken van vandaag is dat echt een godsgeschenk. Net als de verse appeltaart die we even later in het restaurant zitten te eten...bij het haardvuur en met een Duitse jongen die op zijn gitaar zit te tokkelen. Wat kan het leven toch heerlijk simpel zijn!
Wanneer we 's avonds lekker weer op tijd ons slaapzakje in kruipen, horen we bij onze naaste buren toch wel wat vreemde geluiden. Nu zijn de wanden tussen onze beide kamers niet meer dan een rieten mat en al snel komen we tot de ontdekking dat zij echt aan het doen zijn, waarvan wij denken dat zij aan het doen zijn. Nu is dat op zich wel natuurlijk. Maar onze Amerikaanse bejaarde buren, waar we vanmorgen nog koffie mee zaten te drinken....nee, die doen dat niet. Onder tussen krijgen we echt de slappe lach en horen de buurman roepen dat hij nog 2 seconden nodig heeft...en dat klopte;-)))

Een aantal uur later horen we dezelfde buurman roepen dat het helder is buiten en dat we vanmorgen de trekking kunnen maken naar Poon Hill (3264 meter). Om half 5 staan we naast ons bedje en niet veel later gaat de klim om hoog beginnen. Nu is klimmen niet echt mijn ding, maar 's morgens vroeg om half 5 op een lege maag 400 meter stijgen in 45 minuten, werd me toch net bijna iets te veel. Bijna kotsend kom ik boven, maar gelukkig is er een klein theehuisje waar we een warm bakje thee kunnen kopen. Wanneer ik ook nog een echte Hollandse Sultana (overlevingsvoer in Nepal;-)) als ontbijt kan nemen, voel ik me gelijk een stuk beter...zeker met het fantastische uitzicht wat we inmiddels hebben op de zonsopkomst op de Dhauligiri Range, Annapurna 1, Annapurna South en Machhapuchhare. Zo dicht bij en bijna aan te raken, het is werkelijk een geweldig gezicht. Na een uurtje dalen we af naar het hotel, waar we bij de kachel lekker bijkomen met mintthee en pannenkoeken. Het lichaam kan wel wat brandstof gebruiken. Inmiddels is het heerlijk zonnig en nadat we even van het zonnetje hebben genoten, pakken we onze tassen en gaan we op weg naar de volgende stop; Tadopani (2630 meter). Het tweede gedeelte van de dag begint nogmaals met een stevige klim en al heel snel blijkt dat dit niet mijn dag gaat worden. Na 5 minuten klimmen zit mn hartslag al boven de 170 slagen per minuut en dat is geen fijn gevoel. Maar stapje voor stapje en meter voor meter gaan we verder en uiteindelijk behalen we de volgende richel waar we over heen moeten. Daarna volgt een geweldige afdaling en deze maakt mijn harde werken van het stijgen helemaal goed (helemaal;-)). En wanneer tijdens de theestop ook het zonnetje heerlijk schijnt is het echt genieten. Vandaag mogen we ook meegenieten van het Holy Festival. Dit betekend dat overal waar we komen wij een rode tike (stip) op ons voorhoofd krijgen. Maar er zijn een aantal zeer ondeugende Nepaleese vrouwen, die niet alleen een stip op je voorhoofd planten, zij zetten een hele handafdruk op je wang. In het dorpje waar we rusten wordt dan ook druk achter elkaar aangerent om iedereen maar in te peperen met zoveel mogelijk rode poeder. Wanneer we halverwege de middag in Tadopani aankomen, worden er echt hele gevechten uitgevoerd tussen de verschillende jongeren. Wij ontsnappen maar net aan de dans....wanneer we net onder een warme douche vandaan komen! Het was weer een toppertje met een echte geizer op gas en geen rivierkoude douchestraal. 's Avonds zitten we met een gemengt gezelschap aan tafel en aangezien er geen kachel in deze kantine is, hangen er allemaal dekens onder de tafel waar we met onze benen onder kunnen zitten en als klap op de vuurpijl wordt er een grote bak met hete kolen onder de tafel gezet. Samen met wat bier, mooie verhalen van mede reizigers en Bhuwan en Amrit die wat Nederlandse woorden aan het leren zijn, is het een heerlijke, warme en gezellige avond!

Na een nacht vol blaffende honden en een stevige wind die om ons golfplaten hotelletje waaide, ben ik blij dat de ochtend zich aankondigd. Buiten zijn de wolken weer verdwenen en heel dichtbij zien we nu Machhapuchhare. Een ontzettende grillige piek, met bijna geen sneeuw op de top aangezien deze daarvoor te stijl is. En tijdens het ontbijt van pannenkoeken en brintapap genieten we dan ook van dit geweldige uitzicht. Na het ontbijt gaan we weer op pad en vandaag is onze groep uitgebreid met Jan-Willem en Jacobien uit Amsterdam. Zij zijn al voor 3 maanden op reis en zijn met de trein vanuit Amsterdam naar Istanbul gereisd, om vervolgens via Turkije naar Iran en Oman te reizen. Nu zijn ze in voor een aantal weken in Nepal en aangezien we gisteravond heel gezellig met elkaar hebben zitten kletsen lopen we vandaag met elkaar verder naar de volgende plaats van vandaag; Chhomrong (2170 meter). Onderweg kletsen we er gezellig op los, gaan verder met de Nederlandse les voor Bhuwan en Amrit en genieten ondertussen van het geweldige uitzicht op de vallei waar we door heen lopen. Wanneer we ergens midden op een bergpaadje op een grote koe stuiten, moeten de mannen natuurlijk hun machokant even laten zien en proberen zij de koe opzij te krijgen. Dit lukt maar gedeeltelijk, maar er is net wat ruimte vrij om toch langs de koe te komen. Jacobien en ik hebben het er niet zo op en we weten dan ook niet hoe snel we langs de koe moeten rennen. Dit natuurlijk tot grote hilariteit van de mannen. Wanneer we voor de eerste stop van vandaag bij een theehuis aankomen, blijkt dit inmiddels te zijn veranderd in een Nederlandse enclave. De afgelopen dagen zijn wij al heel wat Nederlanders tegen gekomen en nu zitten we hier met 8 man/vrouw sterk aan de koffie en thee. En dat is geen straf, zo heerlijk in het zonnentje. De rest van de dag lopen we echt over een prachtige route die ons van de ene vallei naar de andere vallei brengt en inmiddels komt Machhapuchhare steeds dichterbij. Uiteindelijk zijn we rond 2 uur al op de plaats van bestemming en hier komen we in een ontzettende leuke lodge terecht met een fijne tuin. We hebben besloten het Happy Hour van half 6 naar half 3 te verplaatsen en met z'n alle zitten we gezellig aan het bier...en de appeltaart (nr 3 deze reis!). Het wordt een ontzettende gezellige middag, samen met Bhuwan, Amrit, Jacobien en Jan-Willem. En na de appeltaart en de middag in de zon, volgt er wederom een superhete douche....zoveel luxe hebben we nog nooit gehad op een trekking. En het feest wordt alleen maar mooier als we 's avonds met elkaar tijdens het diner aan de pizza gaan. Deze waren echt zo super geweldig, dat het bijna ongelofelijk is dat we ergens midden in de bergen in Nepal zitten en niet in Italie, zoals de pizza doet vermoeden. Voor dat de pizza overigens op tafel kwam, rook het in de kantine al heel erg naar kaas. Eerst hebben we nog het vermoeden dat het om een stuk yakkaas gaat wat ergens in de kast ligt, maar wanneer Jan-Willem even later op onderzoek uit gaat en zijn neus volgt, komt hij uiteindelijk toch bij de voeten van Bhuwan uit. Er ontstaat grote hilariteit en Bhuwan verhuisd vervolgens naar de waterput, waar hij zijn voeten gaat wassen. Net voor het slapengaan is er nog een klein opstootje, wanneer Jacobien op de gallerei van de lodge wordt aangevallen door een vleermuis. In eerste instantie weet ze niet wat het is, en gilt ze er lustig op los. Dit natuurlijk weer tot grote hilariteit van ons. Al met al een einde van een geweldige dag met prachtige vergezichten, mooie gesprekken, heerlijk eten en ontzettend veel plezier. Als het zo doorgaat wordt het een abc-tje naar Annapurna Base Camp (ABC!).

Ook deze nacht zijn het de blaffende honden en een fiks onweer dat ons wakker houd. Maar wanneer we de volgende morgen naar buiten kijken is al het leed alweer vergeten want buiten ligt Annapurna South met zijn besneewde top al helemaal in de ochtendzon en de Machhapuchhare is nu echt bijna aan te raken. Jan Willem staat als een kind zo blij al 2 uur buiten te genieten van het overweldigende uitzicht en de prachtige zonsopkomst. We ontbijten weer met dit prachtige uitzicht en voor Jan Willem is het feest compleet als hij chiapatha krijgt met echte kaas. De kaas is zo geweldig, dat we de kok vragen of we een stuk kaas kunnen kopen. Zij verteld ons dat er verderop in het dorp een soort supermarkt is waar de kaas te koop is en na het ontbijt gaan we dan ook zo spoedig mogelijk op pad. Na een half uurtje lopen komen we inderdaad bij de supermarkt aan en de eigenaar komt met een enorme kaas aan lopen. Hij snijd een mooi stuk voor ons af en natuurlijk mogen we even proeven. Ook heeft hij nog een klein stukje oude kaas en we besluiten beide maar te kopen. Het feest wordt echt helemaal compleet als ik Jacobien vertel dat ze ook wijn verkopen. Zij zijn natuurlijk al 3 maanden onderweg en dan zijn het echt dit soort zaligheden die je gaat missen. We besluiten ook nog een fles wijn te kopen en als een stel uitgelaten kinderen gaan we vervolgens op pad. Het is een prachtige heldere dag en de route van vandaag is pittig. Er volgen in rap tempo flinke afdalingen en dan natuurlijk weer enorme klimpartijen omhoog. Maar stukje voor stukje komen we verder en tijdens de lunch belanden we weer heerlijk op een zonnig terras. Uiteindelijk lopen we het laatste stuk door een enorm bamboobos waarna we aankomen in Dhovan (2600 m), ons eindstation van vandaag. Aangezien we in een diepe kloof zitten is de zon al verdwenen en snel nemen we een warme douche en kleden we ons lekker warm aan. En dan gaat het echte feest beginnen; de kaas wordt gesneden, de wijn wordt in theeglazen verdeeld en ieder beleefd een gelukzalig moment met een heerlijk stuk kaas en een goed glas wijn....voor mij een potje mintthee dan, maar dat smaakt net zo lekker. Ondertussen hebben we weer heerlijke gesprekken met elkaar en wederom is het een geweldig einde van een mooie dag. Maar om 19 uur zijn we allemaal zo moe en voldaan dat we lekker ons bedje in duiken; mountain rules heet dat hier! Je moet goed luisteren naar je lichaam.

Opnieuw is het kraakhelder en vrieskoud als we wakker worden, maar vandaag helaas geen overweldigend uitzicht. Na het ontbijt vertrekken we voor een volgende etappe naar Deurali op een hoogte van 2900 m. Het is een afwissellende tocht, door bamboo- en rhodondenderonbos. Onderweg genieten we tijdens de diverse stops weer lekker van het zonnetje en dat is maar goed ook want wanneer we aankomen in Deurali zitten we alweer dik in de wolken en begint het zelfs zachtjes te sneeuwen. Wij kleden ons warm aan en gaan met z'n allen gezellig weer in de kantine zitten met opnieuw een lekker stuk kaas, crackers en bier. Wanneer er even later een grote kerosine brander onder de tafel geplaatst wordt, kruipen we allemaal rond de tafel en stoppen onze benen weer onder de dekens die hier standaard rond de tafels hangen. Al snel is het ontzettend gezellig en wanneer we gaan kaarten is het feest compleet. Al is het wel oppassen met je benen onder de tafel...want de brander staat flink te vlammen. Maar het is een prima manier om lekker warm te blijven en gezellig bij elkaar te zitten. Aan tafel zit ook een Duits echtpaar die wij al enkele dagen steeds in dezelfde lodge tegenkomen. Ze zitten altijd rustig te lezen, terwijl wij alleen maar aan het lachen, gieren en brullen zijn. Toch genieten ze op de achtergrond mee van ons plezier en natuurlijk laten wij ze ook meedelen van de kaas en crackers, net als de rest van de medebewoners van deze lodge. Zo ook een Taiwaneese medewandelaar. Alleen pakt hij geen stuk kaas, maar een stuk beschimmelde korst van de kaas. Gelukkig weet onze Duitse vriend deze jongen te behoeden van een nacht op het hurktoillet, maar natuurlijk moeten wij er wel hartelijk om lachen.
Ook in deze lodge is de specialiteit pizza en eerlijk is eerlijk, het blijft ongelofelijk hoe ze op deze hoogte van die geweldige pizza's kunnen maken. Met een vol buikje duiken we weer ons warme slaapzakje in....met wat extra dekens die ontzettend ruiken naar gerookte paling...maar warmte boven alles!

Vandaag is de grote dag en gaan we het hoogtepunt van onze reis beleven; Annapurna Base Camp. Het weer is ons heel gunstig gezind en opnieuw is het kraakhelder. We lopen langs de rivier omhoog naar de vallei waar Machhapuchhare en Annapurna samenkomen. Het eerste gedeelte van de tocht moeten we een stukje omlopen, want het oude gedeelte van het pad staat bekend om lawines. Gisterenmiddag, terwijl wij gezellig in de kantine zaten, hoorde wij ook het luide gedonder van een lawine die naar beneden kwam zetten. Maar met de omweg die we nu maken hebben we daar gelukkig geen last van. Na ruim 3 uur lopen en klimmen komen we aan in Machhapuchhare Base Camp. Het uitzicht wordt alleen maar mooier en naast Machhapuchhare, komen ook Annapurna South en Annapurna 1 in zicht. Daarmee komen we nu ook in de sneeuw terecht, maar dat maakt het alleen maar mooier. Op MBC genieten we bij een prachtige lodge van een heerlijke lunch op het zonnige terras met om ons heen de grillige pieken van Machhapuchhare. Dit betekend de Maagdelijke Berg, aangezien de top van deze berg nooit beklommen is. In de jaren 50 zijn er meerdere expedities geweest, maar alle leden van deze expedities zijn om het leven gekomen. De Nepaleese regering heeft daarop besloten dat deze top nooit beklommen mag worden en dat deze berg de naam Machhapuchhare zal krijgen. Wanneer we omhoog kijken naar de stijle top, begrijpen we waarom dit nooit gelukt is. Na de lunch klimmen we omhoog naar het eindpunt van deze trekking; Annapurna Base Camp op een hoogte van 4150 m. Het is een prachtige rustige klim in de sneeuw en inmiddels voelen we wel dat we de 4000 meter gepasserd zijn. Maar het uitzicht om ons heen vergoed het harde werken. Het is ongelofelijk dat we inmiddels omringt worden door toppen van meer dan 8000 meter hoog en deze zien er op dit moment zeer mysterieus door de wolken die komen zakken. Het laatste stuk naar het basiskamp gaat het zelfs zachtjes sneeuwen. Het lijkt allemaal rustig en wonderschoon, totdat we opeens opgeschrikt worden door een enorme donderklap. En zo midden op een open vlakte, in de wolken, tussen de hoge bergen...dat is geen plek om door onweer overvallen te worden. Gelukkig zijn we er bijna en na wat snelle foto's bij het bord van Annapurna Base Camp, lopen we snel door naar 1 van de 3 lodges die hier staan. Daar kleden we ons snel om en gaan we lekker naar de kantine, waar niet veel later het vuur onder de tafel weer aan gaat. En dat is maar goed ook, want buiten laten de bergen zich van hun kwade kant zien. De wind gaat te keer en zo nu en dan raast er een enorme sneeuwstorm over. Maar wij zitten warm en droog met kaas, bier en thee en we maken er weer een waar feestje van. Aan het einde van de middag hebben we zelfs zere buikspieren van het lachen. En als we denken dat we alles gehad hebben, komt Fred, na een wc-bezoekje buiten, de kantine nog even binnenstormen met de vraag; Biertje? Het zijn natuurlijk alleen de Nederlanders die deze reklame van Heineken herkennen.....maar wat klopte dat helemaal met de reklame!

Na een nacht vol draaien en doezelen op een hoogte van ruim 4100 meter, bij een temperatuur van ver onder nul in ons kamertje, kunnen wij maar heel moeilijk uit ons warme bedje komen. Toch kleden we ons om half 6 aan, om buiten te gaan genieten van de opkomende zon op Annapurna. Jan Willem is al een aantal uren wakker en heeft ook de sterren en volle maan nog bekeken....nadat hij de plasbak van Jacobien in hun kamer heeft omgeschopt...de volle bak;-))) Aangezien wij naast ze liggen en onze kamertjes alleen gescheiden worden door een dun houten triplexplaatje...kunnen we alles horen! Wanneer we buiten komen, worden we echt overdonderd door het enorme uitzicht om ons heen. We staan daadwerkelijk in een kom van sneeuw, met om ons heen enorme bergen met gletsjers en rood gekleurde toppen van de opkomende zon. Het is te prachtig en te koud voor woorden. Na een half uurtje van het uitzicht te hebben genoten, verhuizen we dan ook maar weer naar de kantine, waar we ons opwarmen aan een heet kopje thee. Pas wanneer de zon de gehele kom gaat beschijnen, loopt de temperatuur langzaam op en we ontdooien allemaal heerlijk in het zonnetje. We maken nog wat mooie foto's en filmpjes en rond een uur of 10 dalen we af naar Machhapuchhare Base Camp. Inmiddels komen de wolken al aardig over de bergen heen zetten en lopen we het ene moment nog in ons t-shirtje in de zon, 5 minuten later moeten we al onze kleren weer aantrekken als we in de wolken lopen. Het afdalen gaat echt geweldig in de sneeuw en al met een uurtje komen we aan in MBC. Hier blijven we lekker een dagje hangen bij de mooie lodge waar we gisteren hebben zitten lunchen, en ook nu kunnen we net in de zon nog van onze lunch genieten. Daarna zakken de wolken weer over ons heen en verzamelen we ons allemaal weer in de kantine voor een middag vol lezen, schrijven, kaarten, eten en drinken....een gemiddelde dag van een trekking door de bergen!

En terwijl wij de vorige dag zo heerlijk binnen zaten, heeft de sneeuw buiten weer een dikke deken achter gelaten. Dit zorgt er voor dat het deze morgen net lijkt alsof wij ons op de wintersport begeven...zonder de warme slaapkamer dan. Maar wanneer de zon weer over de bergen heen komt, warmt het al een beetje op en het is echt een genot om door de sneeuw af te dalen. Vandaag lopen ook Vivianne en Jeroen mee, 2 Nederlandse studenten die een aantal maanden door India en Nepal aan het trekken zijn. Tijdens hun tocht om hoog zijn ze bijna overvallen door een lawine en vandaag dalen ze met ons mee af naar beneden. Zij hebben geen gids bij hun die kan helpen, maar Bhuwan en Amrit vinden het alleen maar leuk dat hun Nederlandse scharen steeds maar groter wordt. Begonnen we onze tocht nog met z'n vieren, nu zijn we inmiddels met 8 man op pad. Maar het maakt de middagen vol kaarten en spelletjes alleen maar gezelliger. De afdaling gaat verder voortvarend en tot na de lunch blijft het prachtig weer. Maar dan komen de wolken de vallei weer binnen drijven en tegen de tijd dat wij bijna in het plaatsje Bamboo aankomen, begint het ook langzaam te regenen. Het duurt even eer we een lodge vinden met een warme douche, maar dan kunnen we na 4 dagen eindelijk weer genieten van een super hete douche midden in de wc.....en die hebben we inmiddels best verdiend. Alleen Vivian heeft pech, want wanneer zij als laatste gaat douchen blijkt het water op te zijn. En terwijl de regen gestaag uit de hemel blijft vallen vermaken wij ons met bier en popcorn en sterke verhalen van onze tocht om hoog....en tevens dromen we hardop over de dag van morgen, waarin we terug gaan naar Chhomrong....het dorp van kaas, wijn, appeltaart, chocolade en internet....een mooie plek voor een rustmiddag!

Alleen is de weg naar Chhomrong zwaar en omhoog. Het eerste gedeelte van de wandeling gaat nog over vlak terrein, maar als we Chhomrong zien liggen moeten we eerst helemaal afdalen naar de rivier, zo'n 500 meter lager. Om vervolgens weer stijl omhoog te moeten klimmen via eindeloze trappen. Zo eindeloos dat Bhuwan wel meer dan 2300 treden telt. Voor mij een stukje om langzaam aan af te zien en kapot te gaan terwijl Fred natuurlijk fluitend om zich heen loopt te kijken en met volle teugen aan het genieten is...totdat hij over een stuk rots struikeld en naar voren duikeld. Gelukkig valt hij niet heel diep en kan hij z'n val aardig breken. Even later is het net alsof hij weer dat jongetje van 6 jaar is met zijn 2 grote pleisters op zijn knieen. Uiteindelijk bereiken we na hard werken als eerste de supermarkt van Chhomrong, waar we ons zelf weer verwennen met een kilo yakkaas, een fles rode wijn en de nodige chocolade....zo ren ik het laatste stuk nog aardig omhoog! Bij de lodge waar we eerder hebben geslapen en waar we ook zo'n heerlijke pizza hebben gegeten, strijken we nu neer voor de lunch. Inmiddels is het zonnetje weer lekker gaan schijnen en we genieten in de tuin dan ook van het heerlijke weer....en de pizza en de chocoladecake. Het lijf is weer aardig afgetraind, dus we kunnen best wel weer wat extra lekkers gebruiken;-)).
Een aantal dagen eerder hadden we besloten hier na de lunch te stoppen, maar na het tellen van ons geld (en dat gaat hard met al dat bier, wijn en kaas!) en de weersomstandigheden van de afgelopen dagen, besluiten we vandaag toch maar door te lopen naar Jhinu. Elke middag komen namelijk de wolken binnendrijven en verdwijnt het heerlijke warme zonnetje, dus na de lunch pakken we onze spullen weer en beginnen aan weer een stijle afdaling. Ver in de diepte zien we Jhinu al liggen en in rap tempo dalen we af naar dit bijzondere plekje. Want vlak bij de rivier van Jhinu liggen een aantal warm water bronnen...en wat is er nu mooier om de dag af te sluiten in een heerlijk warm water bad, midden in de jungle van Nepal? Maar net als we Jhinu bereiken is er weer wat opschudding, want opeens komen wij Vivianne en Jeroen weer tegen. Eerder vandaag tijdens de koffie hebben wij afscheid van ze genomen, aangezien zij eerder terug moeten zijn van de trekking. Aankomende dinsdag vliegen zij namelijk terug naar Delhi, voor het laatste gedeelte van hun reis door India. Maar inmiddels hebben zij hun route veranderd, waardoor ze vanmiddag toch nog gezellig met ons naar de hotsprings kunnen, en morgen lopen zij dan via een verkorte route terug richting de Naya Pull en Pokhara. Dus niet veel later zijn we weer met 8 man sterk op weg naar de hotsprings van Jhinu, nadat wij de rugzakken bij ons hotel hebben achter gelaten. Op onze slippertjes dalen we door de jungle af naar de rivier en uiteindelijk komen we op een prachtig plekje, waar 3 grote baden zijn aangelegd naast de rivier. Het hete water komt uit de grond de baden in en loopt vervolgens over de rand de lager gelegen rivier in. Eerst wassen we onder een aantal warme stralen het vuil en zweet weer van onze lijven af en niet veel later liggen we allemaal te poedelen in het heerlijke warme water....met een biertje en pringlechips! Maar door het de overgang van het inmiddels weer koude weer, naar het warme water krijgt Jeroen spontaan een bloedneus. Hij gaat even het bad uit en staat onder de warm water straal zijn handen en gezicht af te spoelen, wanneer een Japanse meneer hem te hulp komt. En dit gaat weer op wel heel bijzonder wijze. Jeroen moet zijn hoofd naar achtere doen en de man geeft vervolgens een paar harde klappen op zijn nekwervel. Vivianne staat al lachend het geheel te bekijken, maar wonderbaarlijk stopt de bloedneus direct. Het blijven toch rare mensen die Japanners! En na het bloed van Fred zijn knieen vandaag en de bloedneus van Jeroen, kan Jan WIllen natuurlijk niet achter blijven. Dus wanneer hij uit het bad klimt om een koude duik te nemen in de wild stromende rivier, glijd hij uit over een grote rots en haalt hij de wreef van zijn voet open. Het is een lelijke, grote snee...die eigenlijk wel een hechting kan gebruiken. Maar dat valt hier niet mee. We verbinden de voet even met een bandana en blijven toch nog even lekker in het warme bad hangen, terwijl de mannen heel stoer praten over al het bloed wat er inmiddels gevloeid heeft. Wanneer de avond valt lopen we weer terug naar het hotel en hier genieten we van een bijzonder maal van soep met brood en kaas en wijn....een beetje Holland in Nepal! Ondertussen hebben we met Leukoplast een aantal vlindertjes gemaakt, waarmee we de openstaande snee in de voet van Jan Willem bij elkaar plakken en verder keurig aftapen....hij gaat in ieder geval een mooi souvenier overhouden aan deze reis!

Wanneer we de volgende ochtend wakker worden, zien we dat het weer inmiddels flink veranderd is. Was het eerst weken in de ochtend altijd helder en zonnig en kwamen in de middag de wolken met regen en sneeuw, nu is het ook in de ochtend al bewolkt. We beseffen inmiddels dat we ontzettend geluk hebben gehad met onze trekking naar ABC, want wat kan het daarboven spoken als de wolken over de bergen dalen. Maar de wolken voor vandaag zorgen ervoor dat wij op dit lager gelegen gedeelte heerlijk kunnen wandelen terwijl het niet te warm is. Ook vandaag moet er weer flink afgedaald en geklommen worden....en zo langzamerhand beginnen we dat toch wel erg zat te worden. Maar we gaan weer van start en na de koffie nemen we opnieuw afscheid van Vivianne en Jeroen, met de afspraak dat we maandagavond met z'n allen nog 1 keer gezellig gaan eten in Pokhara. En terwijl zij vandaag terug lopen naar de bewoonde wereld, maken wij nog even een omweg van 2 dagen via Landruk en Tolka. Landruk is een groot dorp op de flanken van een flinke heuvel en we klimmen dan ook weer gestaag omhoog. Toch wordt het klimmen weer beloont als we door het bijzondere dorp lopen, waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. Mensen zijn de mais aan het pellen, kippen, koeien en geitjes scharrelen rond, de kindertjes spelen met elkaar en alles gaat er rustig en gemoedelijk aan toe. Na Landruk maken we ons op voor een volgende klim naar het plaatstje Tolka, waar we de laatste nacht van onze trekking gaan doorbrengen. En ook hier blijken we niet de enige Nederlanders te zijn, want wanneer wij in het zonnetje zitten bij te komen van weer een flinke klim naar boven, komt er een Brabands echtpaar aanlopen. Zij zo fit als een hoentje, hij (met bourgondisch uiterlijk) druipend van het zweet en flink mopperend. Het eerste wat hij roept als hij ons ziet is dat hij lopen echt haat. Wat wij heel knap vinden als een 4-daagse trekking in dit gebied aan het doen bent! Maar na een warme douche, schone kleren en een overload aan aftershave is de Brabander weer helemaal in z'n nopjes en niet veel later staat er een heuse box met Ipod te schallen in dit kleine dorpje. Een feestje wat wij (lees vooral Fred en Jan Willem) ons niet laten ontnemen en het bier vloeit dan ook rijkelijk, terwijl ook het laatste stuk kaas buit wordt gemaakt! De muziek varieert van DJ Tiesto tot Rob de Nijs en vooral de Nederlandse meezingers vinden gretig aftrek. En het wordt Fred bijna even te veel als de hitkraker van Andre Hazes gespeeld wordt; Zij geloofd in mij! Nou, na een uur knallende muziek geloof ik het inderdaad wel;-))) Wanneer ik buiten even sta te genieten van de vallende avond en de rust, komt ondertussen het gehele dorp even kijken wat er nu aan de hand is in de kantine van dit hotel!

En dan zijn we klaar voor de laatste wandeldag. Nog 1 keer trekken we onze vuile en vochtige kleren en gaan we op pad voor de laatste traptreden van deze trekking. En het venijn zit hem echt in de staart want na even lekker te zijn ingelopen volgt er weer een ontzettende stijle klim, waar maar geen eind aan blijkt te komen. Anderhalf uur lang klimmen we weer heel wat trappen op en druipend van het zweet en buiten adem komen we aan in Pittam Deurali. Na een kleine rustpauze en wat droge kleren, gaan we nu alleen nog maar afdalen en dat doen we dan ook in rap tempo, nu alleen maar traptreden naar beneden. Toch moeten we nog goed geconcentreerd blijven, want afdalen over traptreden van diverse afmetingen rotsblokken kan zo maar mis gaan. Uiteindelijk laten we om half 3 de laatste traptreden achterons en springen moe, maar zeer voldaan in de klaarstaande taxi's. Niet veel later verwelkomen wij de drukte, warmte en chaotische taferelen van Pokhara! En zoals afgesproken gaan we ons 's avonds te buiten aan overdadig westers eten; flinke biefstukken, halve kippen, patat, appeltaart en heel veel bier zorgen er voor dat wij een topafsluiting hebben van een wederom hele bijzondere, mooie en zware trekking. Aan het einde van de avond nemen we echt afscheid van Jeroen en Vivianne, want morgen vertrekken zij voor het laatste gedeelte van hun reis naar India....voordat zij weer de schoolbanken in gaan voor hun vervolgstudie. Jan Willem en Jacobien blijven nog even in Pokhara en met hun zullen wij de komende dagen, vast nog wel eens ergens een biertje gaan drinken en foto's kijken van ons geweldig avontuur wat we same beleefd hebben. Wel 10 dagen lang hebben we met elkaar gewandeld en vele hoogte punten beleefd....daar kunnen we nog heel lang over napraten. Nadat we iedereen gedag hebben gezegt, brengen Babu en Bhuwan ons met de motor naar huis, waar we schoon, fris en met een overvolle buik in onze zachte en schone bedjes neerstrijken....dat hebben we al bijna 2 weken niet meer zo meegemaakt!

En na bijna 2 weken wandelen is nu de tijd aangebroken om echt vakantie te gaan vieren. Lekker luieren, slapen, zonnen en goed eten zodat onze lichamen weer op krachten komen. Want 2 weken lang elke dag gemiddeld 5 a 6 uur lopen, dat is ons niet in de koude (en natte) kleren gaan zitten. We hebben ABC gehaald, maar het was zeker niet altijd een abc-tje. Toch eindigde elke dag met een feestje en hebben we genoten van alles wat we weer gezien en meegemaakt hebben!

Liefs,

Fred & Petra


Ps. Inmiddels staan er ook al foto's en een filmpje online, zodat je niet het hele verhaal hoeft te lezen om mee te kunnen genieten......alleen als je dit leest heb je waarschijnlijk het hele verhaal al doorgeworsteld;-)))