(Na)Genieten van afzien en niets doen!

Een lange vlucht naar huis, niet al te best eten en een onbekende film; genoeg tijd om nog even te vertellen hoe wij de laatste dagen van onze vakantie in Nepal hebben doorgebracht. En nog nooit is het contrast zo groot geweest tussen actief zijn en niets doen als in deze reis. Na de trekking hebben we dan ook 10 dagen lang genoten van uitslapen, lekker eten, in zon zitten en een goed boek lezen en vooral heel veel niets doen. En daar was ik best aan toe na het afzien in de bergen tijdens onze trekking naar Annapurna Base Camp. Ik raakte dan ook lichtelijk in paniek toen Bhuwan op onze eerste rustdag in Pokhara voorstelde om voor een dag of 4 a 5 bij zijn ouders op bezoek te gaan....terug de bergen in....weg van de bewoonde wereld. Daar had dit prinsesje na 2 weken lang door de bergen te hebben gewandeld nu echt geen zin in!

Maar met behulp van Jan Willem en Jacobien weten we het bezoek aan Bhuwan zijn ouders te verkorten tot een dag, veel meer prinses-waardig zullen we maar zeggen! Wij hebben namelijk gevraagd of het goed is of Jan Willem en Jacobien ook mee mogen op bezoek en dat een dag dan prima is, aangezien we de familie niet tot last willen zijn. En daarnaast ziet Jacobien het helemaal niet zitten om te blijven slapen na de verhalen over de ratten van vorig jaar;-))
Na de bekende taxirit en de gebruikelijke wandeling naar Kalika worden we weer warm onthaald door de famlie en niet veel later staan de kopjes verse, warme buffelmelk-thee al weer klaar...dit tot grote schrik van Jacobien! Maar de appeltaart die Jan Willem en Jacobien hebben meegenomen, smaakt prima met deze melkthee.Het is heerlijk om hier weer even te zijn en in het zonnetje genieten we weer van het geweldige uitzicht en de zo rustige omgeving. Ondertussen gaan Bhuwan zijn moeder en vrouw alweer aan de slag om eten voor de lunch voor ons te maken. Terwijl Elisha, de bijna 4 jarige zoon van Bhuwan de kip en de kuikens probeert te vangen, zodat ook zij kunnen gaan eten. Dit gaat niet op geheel diervriendelijke wijze en in zijn enthousiasme stapt hij per ongeluk vol op een van de kuikens. Gelukkig is Elisha een vlieggewichtje en het kuiken een sterk beestje en raakt er niemand gewond. Na een goed klaargemaakte maaltijd van dal bath en wilde honing nemen we afscheid van de familie en maken nog een mooie wandeling in de omgeving van Kalika.....voordat wij weer terug keren naar de westerse luxe van Pokhara!

Naast het bezoek aan Bhuwan zijn ouders, worden we op zondag ook uitgenodigd bij Amrit zijn familie voor een overheerlijke lunch, van wederom dal bath; rijst met linzensoep en een groente/aardappelcurry. Dal bath is de nationale maaltijd van Nepal en deze wordt dan ook 2 keer per dag gegeten, 7 dagen per week, 52 weken per jaar. De Nepalezen vinden het heerlijk en willen vaak niets anders, wij daarintegen zijn verwend met heel veel keuzes....en dal bath staat niet echt boven aan het lijstje. Maar we vinden het geweldig om ook Amrit zijn familie te gaan ontmoeten. Helaas gaan Jan Willem en Jacobien door onverwachte omstandigheden niet mee deze keer, maar samen met Bhuwan vertrekken we richting het huis van Amrit, wat hij samen met zijn moeder, broer en adoptie-zus deelt. Wanneer we aankomen bij het huis van Amrit, staat er buiten al een keurig gedekte tafel klaar en niet veel later komt zijn moeder ons met een grote glimlach al welkom heten en beide krijgen we een prachtige bloem van haar. Deze keer is het geen verse buffel-melkthee, maar heuse verse munt thee. De afgelopen weken heb ik elke dag echt liters muntthee gedronken en Amrit heeft speciaal voor mij verse munt laten halen, zodat ik ook hier kan genieten van deze heerlijke thee. Niet veel later worden we ook hier weer verrast door een prima maaltijd en ondertussen genieten we van weer een gezellig samen zijn. Amrit zijn moeder verteld ons in rap Nepali dat we hier altijd welkom zijn en dat ze hoopt dat we snel weer komen. We beloven dat we dat zeker zullen doen en na nog een hartverwarmende glimlach van haar keren we terug naar het vertrouwde Pokhara!

De volgende dagen brengen we de middagen door bij diverse luxe hotels, waar we vooral genieten van de zwembaden in de tuin. En terwijl we bij een van deze hotels liggen te genieten van de zon, raken we aan de praat met een Duits echtpaar. Ze zijn net aangekomen in Nepal en we kletsen wat over hun plannen voor deze reis. Ze zoeken nog een goede en betrouwbare gids en die kennen wij natuurlijk wel. We geven de naam en gegevens van Bhuwan door en vertellen hen wat er allemaal mogelijk is in de omgeving van Pokhara. Een dag later komen we ze in het centrum van Pokhara weer tegen, terwijl ze juist op zoek zijn naar het kantoor van Bhuwan. We lopen met ze mee, maar Bhuwan blijkt vandaag op pad te zijn met een aantal Spaanse toeristen. Wanneer we buiten op straat nog even staan te kletsen, stelt Mathias (denkende aan Lothar Matheus konden we deze naam wel onthouden;-)) voor om vanavond gezellig gezamelijk wat te gaan eten. Wij zijn altijd in voor lekkere etentjes in goed gezelschap, dus een paar uur later zitten we dan ook met Mathias en Stefanie aan tafel bij Moondance, hèt restaurant van Pokhara. Het blijkt dat Mathias en Stefanie ook echte wereldreizigers zijn en dat zij ook al 2 keer voor een jaar op pad zijn geweest. Vooral hun verhalen over de laatste reis naar Fiji, Samoa en Borra Borra spreken mij enorm aan....dat zijn nog eens prinsessen-bestemmingen! Al verzekerd Stefanie mij dat er op Fiji ook plekken zijn waar ze geen electriciteit en warm water hebben....maar daarintegen wel palmbomen, parelwitte stranden en azuur blauw zeewater! Dat is echt wel anders dan de altijd aanwezig chaos, drukte en geluidsoverlast in Pokhara en Kathmandu.

En over geluidsoverlast gesproken; wanneer Fred een bezoekje aan de kapper brengt krijgen we beide even een deja vu naar een eerder reis in Nieuw Zeeland. Hier probeerde ik Fred zijn haar te kortwieken met een tondeuse van niet al te beste kwaliteit met het geluid van een straaljager....en de Indiaase kapper in Pokhara probeert nu hetzelfde te doen met een tondeuse die ook het geluid van een F-16 na doet. Wij moeten beide echt ontzettend lachen, maar na een paar minuten harken met de kapotte en vooral botte tondeuse besluit ik Fred uit zijn leiden te verlossen. De kapper kijkt me even een beetje verbaasd aan wanneer ik hem vraag of hij geen andere tondeuse heeft die niet zo'n herrie maakt en vooral niet bot is. Maar even later springt hij vrolijk op de fiets naar een andere plaastelijke kapper om daar de tondeuse te lenen. Wij blijven beide in zijn shop achter, Fred met 2 grote happen uit zijn haar boven zijn oren. Nu maar hopen dat ie nog terug gaat komen?! Maar na 5 minuten komt de kapper gelukkig weer vrolijk en trots aanfietsen met een andere tondeuse. Deze doet het gelukkig prima, mist de kapper het snoer in een bepaalde stand houd. Het verklaart allemaal wel waarom de kapper vooraf geen prijs met Fred wilde afspreken en dat hij zei; geef maar waar jij blij van wordt, dan ben ik ook blij. Gelukkig is Fred echt blij met het resultaat van een kale bol en een strak geschoren gezicht....en ook de kapper is uiteindelijk blij met zijn verdienste!

Op onze laatste avond in Pokhara hebben we met Bhuwan en Amrit afgeproken om gezamelijk nog lekker te gaan dineren. Ook Jan Willem en Jacobien zijn aanwezig en met elkaar hebben we weer een ouderwets gezellige avond. En dan te bedenken dat we elkaar 3 weken geleden pas ontmoet hebben. Uiteraard worden er nog vele herrinneringen opgehaald van onze gezamelijke trekking naar het Annapurna Base Camp. Aan het einde van de avond nemen we dan ook afscheid van elkaar met de belofte om in Nederland weer met elkaar af te spreken op het Katwijkse strand of in de buurt-kroeg van Jan Willem en Jacobien in Amsterdam. Zij reizen de volgende dag door naar India, om daar nog een aantal dagen te genieten van een aantal highlights in de Gouden Driehoek van Noord-India, voordat zij terug keren naar ons kleine kikkerlandje. Na het eten zwaaien zij ons uit als we achter op de brommers van Bhuwan en Amrit vertrekken naar ons hotel. Het is echt heerlijk om achter op te zitten en langs het meer van Pokhara te scheuren....zonder helm met korte broek en teenslippers aan! Maar daar denken we maar niet te veel over na;-))

Ook wij vertrekken de volgende dag al vroeg vanuit Pokhara en na een innige omhelzing met Bhuwan nemen we weer afscheid van elkaar. We weten niet wanneer, maar we komen hier vast en zeker nog wel eens een keer terug. Al hopen we dan echt dat de weg van Kathmandu naar Pokhara verbeterd is, want ook deze keer doen we bijna 8 uur lang over een rit van 200 kilometer.....en er zijn geen 5 seconden op de gehele rit dat we stil kunnen zitten in de bus. Hobbels, bobbels, bochten en vele gaten in de weg zorgen er voor dat we weer aardig geshaked aankomen in Kathmandu. Maar na een hapje en een drankje op het dakterras van ons hotel komen we weer helemaal bij en een uur later zijn we de rit al weer aardig vergeten. Sterker nog, we zijn al weer aan het bedenken welke geweldige curries we vanavond gaan eten bij het beste Indiaase restaurant van Kathmandu......er nog even van genieten nu het kan!!!

En genieten doen we zeker ook de laatste dagen in Kathmandu. Ontbijten met verse kaneelbroodjes bij de Pumpernickel Bakery Shop, lunchen met geweldiige pizza's en desserts bij La Dolca Vita en dineren met de meest goddelijk Indiaase currries bij the Third Eye....en tussendoor een beetje shoppen, lezen, Indiaase Bollywood films kijken en dromen over volgende bestemmingen....een heerlijk einde van een heerlijke vakantie!!!

Liefs,

Fred & Petra


PS. En dan nu wel het filmpje van Annapurna Base Camp!