Weinig nieuws...maar toch een heel verhaal;-)

Over de lange reizen is weinig te vertellen. Het landschap is dor, droog, bergachtig en zanderig...niet uren lang, maar dagen lang. De eerste etappe van Arequipa naar Tacna loopt voortvarend en in een kleine 6 uur
zijn we in Tacna met als hoogtepunt tijdens de busreis de geweldige hakfilm en de enorme beenruimte van onze eerste klas bus. Dieptepunt van deze trip is overigens dat we bij het instappen van de bus,
onze heerlijke manderijntjes en druiven voor onderweg al moeten inleveren. Nu weten we dat bij de grens overgangen van Chili hier heel streng op gecontroleerd wordt, maar deze busmaatschappij neemt geen risico's en voordat we instappen moeten we alles al inleveren....daar gaan onze zo hoognodige vitamientjes;-(((
Aangekomen in Tacna stappen we vervolgens op het internationale busstation over op een oude Amerikaanse Lincon taxi, die we delen met 3 Chilenen zodat we gezamelijk de grens over kunnen.
Zo als we al eerder gewend zijn bij een grensovergang is het een behoorlijke chaotische bedoening, waar aardig wat geld over en weer gaat, iedereen die een graantje wil meepikken er zich ook uitvoerig mee bemoeit en wij vooral bezig zijn om onze spullen in de gaten te houden en uit te kijken dat we niet te veel opgelicht worden. Uiteindelijk moet een van de mannen nog wel hartelijk om mij lachen aangezien hij zegt dat wij even moeten wachten en ik hem vertel dat hij ons geld heeft en wij
netjes bij hem blijven....ondanks dat mijn Spaans nog heel beperkt is, begrijpt hij mij precies en geeft glimlachend ons geld terug....loopt even weg en komt dan weer netjes terug. Uiteindelijk gaan we op pad en na de douane van Peru en Chili te gepasseert te zijn komen we 2 uur later aan in Arica.

Zomers schijnt dit een bruisende Chileense strandbestemming te zijn....wij vinden het te troosteloos voor worden en zouden er niet dood gevonden willen worden. Toch blijven we er een nachtje slapen omdat we pas de dag erna de nachtbus naar San Pedro de Atacama kunnen nemen. We hebben een kamertje geboekt bij een hostel wat gerund wordt door een Frans stel en we worden warm welkom geheten door Julia, die met een handdoek om en haar haar in het sop de deur voor ons open doet.
Ze stond net onder de douche;-) Snel geeft ze aan waar onze kamer is en beloofd ons later even in te checken....als een wervelwind gaat ze weer terug de douch in. Wij maken het hokje van 2 bij 2 ons thuis en nadat Julia ons even later alles heeft laten zien gaan we om boodschappen. Al een poosje is het weer flink mis met mn darmen en zelfs Fred is al een keer geveld, dus we hebben besloten weer eens zelf te gaan koken. Op de markt om de hoek scoren we aardappelen, bloemkool, biefstuk, kaas en wat fruit....daar kunnen we vast wel weer mee aansterken!
Terug in het hostel ga ik lekker de keuken in, terwijl Fred zich in de woonkamer instaleerd. Het hostel is eigenlijk gewoon het huis van Julia en Nico en er zijn 4 kamers die zij verhuren. Eigenlijk leeft iedereen gewoon in hun huis, maakt gebruik van hun keuken en badkamer. Een bijzondere manier van leven waar wij niet mee zouden willen ruilen....dit betekend dat zij in het hoogseizoen ongeveer 16 backpackers letterlijk over de vloer hebben. Nu zijn we gelukkig met 6-en is het er prima uit te houden. Aan de bar, tussen de open keuken en de woonkamer genieten wij van onze heerlijke Hollandse pot, waarna we al heel snel ons
bedje in duiken.

Donderdagochtend schuiven we bij Nico en Julia aan in de keuken voor toast en jam. Maar voor een kleine bijdrage wil Nico wel crepes voor ons bakken....dat laten we ons geen 2 keer zeggen. Na het ontbijt volgt een koude douche, maar de temperatuur buiten is aangenaam, dus we doen het er maar mee. Vervolgens gaan we lekker wandelenen en via de afgetakelde boulevard lopen we naar het centrum van Arica. Hier is nog wel een behoorlijke winkelstraat, met vooral heel veel mannen-winkels met apparatuur en vrouwen-winkels met heel veel schoenen.
We struinen wat rond en het hoogtepunt van de dag is, dat we een zeepbakje scoren met een ouderwets stuk zeep.....need I say more;-)) Douchecreme isbijna niet te krijgen is en is het te krijgen dan al helemaal niet te betalen...dus over op de zeep dan maar! Uiteindelijk belanden we
op een terrasje voor koffie en taart...en het is weer enorm...vele lagen cake met daartussen lagen caramel...we krijgen het gewoon niet op.
Uiteindelijk lopen we terug naar het hostel waar we de rest van de middag lekker onderuit gaan met een boek, wat muziek en een beetje internetten. Voor het avondeten pakken we nog een keer uit met bloemkool, aardappels en biefstuk, omdat gisteren zo een succes was. Nu wordt het maal nog eens extra opgeleukt met een pot appelmoes....blijer kan je mij niet maken;-) De rest van de avond is het wachten tot we met de bus op pad kunnnen, maar kloklslag 22 uur vertrekt onze luxe bus vanaf het busstation naar San Pedro de Atacama....weer een
lange weg te gaan.

En die lange weg is niet geasfalteerd, wordt regelmatig onderbroken door politiecontroles en van slapen komt dan ook niet veel. Zo moeten we zelfs om 4 uur 's nachts de bus uit en moet al onze bagage door de controlemachines heen. Maar wanneer rond een uur of 6 de zon op komt, worden we toch weer verrast met een uitzonderlijk uitzicht op natuur die zich het beste doet omschrijven als een ontzettend kleurrijk maanlandschap. Onderuit gezakt in ons grote stoelen laten we het landschap aan ons voorbij trekken en uiteindelijk worden we om 10 uur in het kleine dorpje San Pedro de Atacama afgezet. Het dorpje bestaat vooral uit heel veel lemen huizen, die er van buiten primitief uitzien, maar van binnen niet onder doen voor de huizen bij ons in Nederland...zo ongeveer dan;-) Wij hebben een kamer gehuurd bij Marcella en zij heet ons welkom in haar huis. Zelf woont zij met haar dochtertje in een klein
schuurtje achter het huis en de 2 kamers in haar huis met gebruik van badkamer en keuken verhuurt zij aan toeristen. Het is heel klein, maar netjes en er is een tv met satelite...dus Fred is al heel erg tevreden. Ik vind de 50,-- euro per nacht buiten proportie (is bijna 2 x zoveel
we normaal hier voor een kamer betalen), maar in het kader van vraag en aanbod hebben we niet veel keus. We maken er weer thuis van en stappen heerlijk onder een warme douche om de gebroken nacht even van ons af te spoelen. Vervolgens gaan we het dorpje verkennen en naast het centrale plein zijn er diverse kleine straatjes met winkeltjes en restaurantjes. Het is er zeer levendig en gezellig en op de achtergrond zien we vele vulkanen en een strakblauwe lucht. Uiteindelijk belanden we bij een leuk restaurant op het binnenterras en genieten we van een
uitgebreide 3-gangen lunch; pompoensoep, couscous met verse groenten en kip en als toetje een creme brulee....we kunnen er weer tegen! De rest van de middag zitten we lekker in het zonnetje wat te lezen en verder regelen we nog onze volgende trip, een 3-daagse tour over de zoutvlaktes van Uyuni, op weg naar Bolivia.

En vanmorgen hebben we heerlijk in onze eigen keuken een ontbijtje klaargemaakt met verse eitjes en de o zo lekkere verse zeekaken..het is fijn om weer in Chili te zijn! Na het ontbijt gaat Fred nog even de Tour
kijken en ik ga de rugzakken ompakken van zomer naar winter, aangezien we morgen echt de Altiplano op gaan reizen. Rond de middag lopen we nog een rondje door het dorp, kopen nog wat overlevingsvoedsel
voor grote hoogte en natuurlijk kan Fred het niet laten om nog een kleurijke wollen muts te kopen. Als we na de koffie thuiskomen, blijkt daar op tv de mini-serie van Freddie Heineken uitgezonden te worden.
Zitten we hier echt in de middle of no-where...zien we opeens Thom Hofman op tv Nederlands praten. Het moet niet gekker worden....maar we komen zo lekker lui de middag door;-)
En zo ga ik een heerlijk Hollands macronie prutje maken, zodat we nog even verder kunnen aansterken voor de volgende etappe van onze reis....we verwachten geen culinaire hoogstandjes tijdens onze reis
door dit uitgestrekte en verlaten gebied.

Zondag (morgenochtend) vertrekken we dus voor een 3-daagse tour over de zoutvlaktes van Uyuni, waar we hopelijk verschillende vulkanen, zoutvlaktes, fel gekleurde meren en heel veel vogels gaan zien....en waar we slapen in houten hutjes op hoogtes van 4400 meter, zonder stromend water met in de nacht temperaturen van -10....ik kijk er zo naar uit...het eerste gedeelte dan...de rest probeer ik wel weer te overleven!!!

En ondanks dat het veel reizen was en weinig echte hoogtepunten...is het toch wel weer een hele lap tekst geworden;-)))


Liefs,

Fred & Petra