Alweer een week verder...

Al weer een week verder….en inmiddels ook al weer heel wat kilometers verder….en dus een heel lang verslag van de afgelopen week!
Nadat we woensdagavond afscheid hebben genomen van ons paradijsje in Sucre, wacht ons even later op het busstation gelijk het grootste contrast. De zeer luxe cama-bus (ligbedden) die wij geboekt hebben, blijkt het oudste barrel op het station te zijn. Hebben wij weer, denken we gelijk en dan zijn je gereserveerde plaatsen ook nog bezet. Er klopt iets niet en we stappen maar weer uit om op onderzoek uit te gaan. Met handen en voeten werk komen we erachter dat dit de bus van 19.00 uur is en dat onze bus pas komt als deze vertrokken is. Pffff, dat valt niet tegen. Even later komt inderdaad, gelukkig, een veel luxere uitvoering het perron op rijden en we halen opgelucht adem. Wanneer we gezien hebben dat onze grote rugzakken het ruim in gaan, gaan we zelf ook onze stoelen/bedden opzoeken. Wederom hele ruime stoelen met een meter beenruimte en een wollen deken….die naar natte hond ruikt! Maar dat kunnen we handelen, we vinden het veel belangrijker dat de bus er degelijk uitziet, de banden profiel hebben en dat de chauffeur een beetje rustig rijdt. Dat doet hij blijkt even later en met een gerust hart gaan we onderuit voor de avondfilm. Ook hierin worden we verrast want het is de prachtige film My name is Khan. Een Bollywoodfilm, zonder de zoetsappige kostuums, dans en muziek, maar een ontroerend verhaal over een Indiaanse authistische jongen die een bestaan in Amerika probeert op te bouwen. De eerste 3 uur van de reis zijn dan ook zo voorbij. Tegen middernacht gaan we lekker onderuit, terwijl de chauffeur keurig in de lange rij bussen richting La Paz rijdt.

Rond half 7 worden we wakker en we zien dat we de verre buitenwijken van La Paz al bereikt hebben. Maar we zijn niet de enige op de weg en het is dan ook al 8 uur als we eindelijk het busstation van La Paz bereiken. Hier nemen we een taxi naar ons hotel, waar we zeer warm welkom worden geheten door Zack. Hij komt uit Amerika en is getrouwd met een Boliviaanse, met wie hij samen een restaurant runt. Restaurant Rendevouz heeft een zeer goede reputatie in Sopachaci, een van de betere buitenwijken van La Paz. En sinds een aantal maanden hebben zij ook 10 hotelkamers boven het restaurant geopend. Via de mail hebben we al contact gehad met Zack en op het laatste moment heeft hij laten weten dat hij een 2-persoonskamer met eigen douche/toillet voor ons vrij heeft. En wanneer hij ons naar de kamer brengt, worden we enorm verrast. Het is een grote hoekkamer met overal ramen, waardoor we een prachtig uitzicht op de stad en omgeving hebben. Verder staan er prachtig antieke meubelen en ligt er een heerlijk dik tapijt op de houten vloer. Voor $30,-- per nacht heeft hij ons goed gematst! We besluiten eerst de tassen maar neer te gooien en ergens even lekker te gaan ontbijten. Zack verteld ons het een en andero ver de buurt en niet veel later zitten we bij Café Blueberry te ontbijten; verse jus, pannenkoeken met blueberries en een gebakken eitje op toast…het doet ons de lange busreis weer snel vergeten. Na het ontbijt gaan we naar de supermarkt voor wat boodschappen, waarna we teruggaan naar het hotel. Hier schijnt de zon heerlijk naar binnen in onze grote suite en op de bank voor het raam doen we dan ook lekker een bakkie. De superhete douche die daarna volgt is ook goddelijk. Schoon en fris dalen we rond lunchtijd dan ook af naar het restaurant en we kunnen nog net een tafeltje bemachtigen tussen de beau monde van La Paz. En we besluiten het er vanmiddag eens goed van te nemen en we bestellen lekker een goede fles wijn bij het eten. Niet alleen de wijn is goddelijk, maar de lunch is er een die lang bij zal blijven! Vers gemaakte pasta met kreeft en een perfect gegrild biefstukje met roquesfortkaas….alles heel verfijnt van smaak. En na zo´n hoofdgerecht worden we natuurlijk nog nieuwsgieriger naar de desserts. We besluiten een dessert te denle en gaan voor de gegrilde appel in een jasje van deeg met caramel en room….het loopt al tegen vieren als we met ronde, volle buikjes het restaurant uitrollen! We besluiten dan ook om nog maar even een stukje te gaan wandelen, naar een mooi uitzichtpunt hoog achter het hotel op de berg. De wandeling valt niet mee door de combinatie van een paar glazen wijn op 3600 met er hoogte, maar we komen boven, waar we heerlijk in het zonnetje een poos van het uizicht genieten. De stad is enorm groots en uitgestrekt en vooral tegen heel veel bergwanden opgebouwd. Het ziet er bijzonder uit en doet ons een beetje denken aan Rio de Janeiro. Wanneer de zon achter de bergen zakt, dalen we af naar ons hotel waar we rond 20 uur toch echt instorten en vervolgens bijna weer het klokje rond slapen!

Na zo´n nacht slapen is het heerlijk wakker worden in het zonnetje. En in het restaurant staat er vervolgens ook nog een heerlijk ontbijtje op ons te wachten met brood en verse aardbeien…we hebben het vaak veel slechter getroffen. Na het ontbijt gaan we de stad in en eerst nemen we de taxi naar het busstation om bustickets voor zaterdag te kopen. Daarna lopen we het centrum van La Paz in. Ook hier is weer een groot central plein mete en kerk en achter het plein zijn diverse kleine gezellige straatjes vol met winkeltjes. Er is van alles te koop en de kruiden kunnen we nog wel plaatsen….maar wat mensen met lama-baby-lijkjes moeten???? Tussen de rare handel zien we ook weer vele mooie lappen stof liggen en niet veel later zijn we ruim 10 meter stof rijker…plus een extra tas om het weer mee te krijgen. Na de vakantie gaan we de slaapkamer maar eens een nieuw kleurtje geven met bijpassende gordijnen! Bepakt en bezakt vervolgen we onze weg naar het hotel, terwijl we onderweg ergens nog even een pizza happen. Ook proberen we nog wat geld te pinnen….maar de meest símpele dingen kunnen in het buitenland soms heel veel tijd in beslag nemen. Een uur en 14 ATM´s later lukt het eindelijk om geld op te nemen en we slaan gelijk in, zodat we voorlopig even vooruit kunnen. Maar al met al was hete en vruchtbare dag in La Paz….die Fred straks nog een leuk schilderklusje gaat opleveren!

Op zaterdagochtend gaat al heel vroeg de wekker en om half 7 gaan we al weer op pad naar onze volgende bestemming. Copacobana aan Lake Titicaca is alweer de laatste bestemming in Bolivia. Het duurt even eer we La Paz achter ons laten, maar dan laat de natuur zich gelijk weer van zn mooiste kant zien. We rijden door een glooiend landschap, met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Andes en uiteindelijk het mooie blauwe wáter van Lake Titicaca. Om bij Copacobana te komen moeten we stuk wáter oversteken en dit gaat op een hele bijzondere manier. De bus gaat op een groot vlot naar de overkant en wij volgen in kleine bootjes…het houd de economie hier lekker draaiende! Uiteindelijk komen we rond de middag aan in een liefelijk klein dorpje in een mooie baai aan het meer. Het uitzicht is prachtig en de sfeer heel relaxt. Onderweg in de bus hier naar toe bedacht ik al dat ik toch echt een watermens ben. Toen het meer in zicht kwam, voelde het gelijk als thuiskomen. En als we even later aankomen bij ons nieuwe hotel, zijn we ook daadwerkelijk thuis! Hotel Las Olas bestaat uit 7 bungalows die tegen een berg zijn aangebouwd. Zo is er vanuit elke bungalow een prachtig uitzicht over het meer en elke bungalow heeft een unieke vorm. Wij krijgen een grote ronde bungalow en als we binnenkomen, komen we ogen te kort want het is echt weer een plaatje. Het huisje bestaat uit een grote ronde, beneden verdieping met daarboven een vide. Bijna de helft van de muren bestaat uit glas zodat we een prachtig uitzicht over het meer hebben, en naast een rond bed, hangt er een hangmat in de woonkamer, i s er een lekker zitje bij de openhaard en is er zelfs een prachtig van hout gemaakt keukenblok. Buiten hebben we ook nog een terras met hangmatten en ligstoelen en de badkamer is uitgerust met een dubbele douche. Allemaal te leuk en te mooi voor woorden en we zijn blij dat we hier even blijven. Als we gesetteld zijn, lopen we lekker naar het dorp en voor de lunch belanden we in de binnentuin van een leuk restaurant. Hier laten we ons verrassen met de specialiteit van deze streek: forel. Heerlijk gegrild met tomaten en uien…weggespoeld met een koud biertje, top! Het is genieten in het zonnetje, ook als we even later langs het wáter lopen. Lake Titicaca is het hoogst gelegen meer ter wereld en o peen hoogte van 3800 meter betekend dat, dat het wáter veel te koud is om te zwemmen. Eind van de middag gaan we terug naar onze villa, waar we verder genieten van de rust , het uitzicht, de zon, thee…en chocolade….meer heeft een mens niet nodig. Wanneer de zon achter de bergen daalt, gaat Fred de openhaard aansteken, terwijl ik in de keuken weer eens zelf een maaltijd kook….macaronie ,et heel veel groente want een beetje vitaminen is nooit weg. En terwijl het vuur het huisje lekker verwarmt, genieten wij bij kaarslicht van ons zelfgemaakte maal…heerlijk huiselijk zo!!!

Ook zondagochtend gaat al vroeg de wekker, want vandaag gaan we een dagje wandelen op Isla del Sol. We maken eerst een ontbijtje klaar in onze eigen keuken en terwijl de zon de hemel kleurt, genieten wij aan de bar van het ontbijt en het uitzicht. Om 8 uur lopen we naar het strand van Copacobana, vanwaar we de boot naar Isla del Sol nemen. De boot brengt ons in 2 uur varen naar het noordelijkste puntje van het eiland. Hier worden we afgezet in een prachtige baai mete en parelwit zandstrand. Voordat we op pad gaan, smeren we ons goed in tegen de genadeloze zon en na nog een bakkie gaan we van start. Het pad volgt eerst een aantal baaien, waarvan de een nog een mooier strand heeft dan de ander. Het is heerlijk wandelen, alleen bij het stijgen merken we dat we inmiddels rond de 4000 meter hoogte zitten. Uiteindelijk verlaten we de baaien en stijgen we verder richting de bergkam van het eiland. Vanaf hier hebben een een geweldig uitzicht over het gehele eiland, Lake Titicaca en de besneeuwde toppen van de Andes. Het is heerlijk om zo weer door de natuur te wandelen en tevens is het een mooie oefening voor de 5-daagse Inca Trail die we volgende week gaan lopen. In ieder geval gaat het prima om op deze hoogte te wandelen, behalve als ik te snel om hoog wil…dus dat doe ik gewoon heeeeel rustig aan. Op een aantal mooie punten rusten we uit, eten wat en genieten van het uitzicht en de rust. Uiteindelijk bereiken we om 15 uur de zuidpunt van het eiland, waar beneden op het strand de boten naar Copacobana al weer liggen te wachten. Het is nog een pittige afdaling eer we daar zijn….maar een koude cola en een snicker maken alles weer goed! Aan het einde van de middag worden we weer in Copacobana afgezet, waar we na een hete douche lekker de openhaard weer aansteken. En terwijl het haardvuur lekker knappert, bak ik met wat aardappelen, bloemkool en eieren een flinke tortilla…een super stevig maal na deze stevige wandeling!

Na zo´n actieve dag slapen we het klokje weer rond, wat toch echt een wonder mag heten op deze hoogte. Op zo´n 4000 meter zit er ongeveel 40% minder zuurstof in de lucht, wat slapen over het algemeen wat lastiger maakt. Maar het lijkt dat we inmiddels aardig gewend zijn aan deze hoogte. Wat nog steeds wennen is, zijn de ijzige nachten op deze hoogte en het vraagt echt moed om je warme bedje uit tekomen. Vanmorgen ben ik de braafste en nadat ik de openhaard heb aangestoken , ga ik het ontbijt klaarmaken….en ik voel me net zo´n ouderwetse huisvrouw….ik hoef nog niet naar buiten om eieren te rapen! Tijdens het ontbijt zien we Copacobana weer tot leven komen en de boten uit de haven vertrekken weer naar Isla del Sol. Wij gaan lekker het dorpje in en brengen een bezoek aan de kerk, het plein, de markt en het strand. Ondertussen drinken we ergens nog een bakkie en daar willen we uiteraard wat lekkers bij. Bij het eerste restaurant waar we neerstrijken blijken alle taarten die op de kaart staan te zijn uitverkocht. We proberen het vervolgens bij de overburen en daar blijken ze nog Lemon Pie te hebben. Het duurt allemaal even (een half uurtje) eer we wat krijgen, maar we zijn geduldig! Maar wanneer even later 4 jonge Spaanse schonen op het terras staan, komt de ober gelijk in actie. Fred vraagt zich hard op af hoe dat kan…..ik gok geslacht en gemiddelde leeftijd!!! Wanneer we ´s middags voor de lunch bijna hetzelfde meemaken, is het duidelijk dat wij niet tot de favoriete doelgroep van de obers hier horen….en dat blijkt even later helemaal als onze bestelling komt: in mn verse jus zwemt een mier, in de soep drijft een dode vlieg en natuurlijk ontbreekt de bekende zwarte haar niet in mijn salade….wat zal ik zeggen??? De rest van de middag hangen we heerlijk in onze hangmatten en geen ober of kok maakt ons nog wat!!

Dinsdag reizen we weer terug naar Peru, alleen gaat voor de verandering de bus pas ´s middags om 13.30 uur. Daarom slapen we maar weer eens lekker uit, ontbijten we nog een maal bij de knapperende openhaard en vertrekken we voor de lunch bepakt en bezakt naar het centrum van Copacobana. Hier verwennen we onszelf nog een maal met gegrilde forel, voordat we in de bus naar Peru stappen. Om klokslag 13.30 vertrekken we en wat ons in al die reizen en al die grensovergangen nog nooit gelukt is….lukt hier bij een verlaten grensovergang aan Lake Titicaca. Binnen een half uur zijn we beide grenzen voorbij en toeren we richting Puno in Peru, waar we 2 uur later aankomen…fijn dat het ook eens gewoon westers snel kan!
En vandaag hebben we een beetje rondgewandeld in Puno, wat ook nog steeds aan Lake Titicaca ligt, maar dan aan de Peruaanse kant. Het is geen bijzondere stad, maar een prima stad om even de was te laten doen, een beetje te internetten (helaas weer in t café, aangezien de computer het weer begeven heeft) en wat dingen voor de komende dagen te regelen. Zo gaan we morgen een eiland in Lake Titicaca bezoeken wat geheel van riet gemaakt is….het eiland, maar ook de huizen etc. En vrijdag vertrekken we met de bijzondere Andean Explorer trein naar Cusco….een super de luxe trein, met glazen daken, die ons in 10 uur tijd door de Andes naar Cusco gaat brengen…..maar volgende keer meer daarover!!

Veel liefs,

Fred & Petra