Machu Picchu...een groots avontuur!

Na 4 geweldige dagen zijn we weer terug in de bewoonde wereld….en wat een fantastische ervaring hebben wij weer achter de rug. Nieuwe vriendschappen zijn gesloten, we hebben met elkaar afgezien, gelachen, genoten, te kort geslapen, gezongen, gefeest en vooral heel veel gelopen over de orginele Inka trail door de grillage bergen rondom Machu Picchu.

En dit grote avontuur begint zondagavond in Cusco, waar we om 19 uur verwacht worden op het kantoor van Llama Path, de trekkingcompany waar wij mee op pad gaan. Op het kantoor hebben we de laatste briefing en maken we gelijk kennis met onze teamgenoten en gidsen. Ruben is de hoofdgids die de komende dagen onze trek gaat leiden en Ronnie is de assistent-gids, nog in opleiding tot hoofdgids. Verder bestaat het team uit 11 gasten, 15 dragers en 1 kok. Een hele onderneming die de komende dagen de bergen in trekt. Onze groep bestaat uit een bijzondere samenstelling gasten en we weten gelijk dat het feest gaat worden….met 5 meiden uit Ierland. Ze zijn allemaal rond de 30 jaar en allen lerares, op diverse basisscholen verspreid over Ierland.. Verder zijn er Emma uit de USA getrouwd met Shachar uit Israel. En Dave, ook uit de USA samen met zijn reismaatje Jasmin uit Duitsland. Fred en Dave zijn met 48 en 50 de oudjes in de groep en Jasmin is met haar 24 jaar de Benjamin. Onder het genot van cocathee maken we kennis met elkaar en even later verteld Ruben ons alles over wat we de komende dagen kunnen verwachten. Het klinkt goed, alleen de tweede dag beloofd heel hard werken te worden. Na een uurtje nemen we afscheid van elkaar, maar niet voor lang want maandagochtend worden we al om 4.30 uur verwacht voor de reis naar het beginpunt van de trek.

Maandagochtend gaat dan ook al vroeg de wekker en om 4 uur lopen we door de donkere straten van Cusco. Op het central plein staat de bus van Llama Path al klaar, met daarin ook de dragers die ons deze week gaan helpen en verzorgen. We worden dan ook gelijk welkom geheten met een heet kopje cocathee. En als we ons even later bij de overige dragers in de bus voegen worden we onder luid applaus ontvangen. De sfeer zit er gelijk goed in. Om 4.30 uur vertrekken we op weg naar kilometerpaal 82, het beginpunt van de orginele Inka trail. Het is nog donker en koud als we Cusco verlaten, maar wanneer het langzaam dag wordt rijden we de Sacred Valley in. Een prachtige groene vallei met veel landbouw en hier en daar kleine dorpjes met lemen huizen. Na 2 uur rijden stoppen we voor het ontbijt, waarna we onze weg vervolgen naar het startpunt van de trek. Hier worden we door de bus afgezet en terwijl we ons klaarmaken voor het lopen, bereiden de dragers met grote precisie hun werk voor. De avond er voor hebben wij allemaal een tas gekregen om onze spullen in te doen (7 kg pp) en deze tassen dragen de dragers in een grote tas op hun rug…samen met de tenten, stoelen, tafels, keukenspullen (incl gasfles), eten en alles wat er nodig is om ons de komende dagen in de watten te leggen. En de keukenbrigade begint gelijk al goed, want we krijgen allemaal een klein tasje met wat fruit en koekjes voor onderweg. Wanneer de dragers de laatste spullen klaarmaken, gaan wij alvast op pad en we worden uitbundig uitgezwaaid door een enthousiaste groep mannen. De tocht begint langs de rivier op de bodem van de valley en het eerste stuk loopt langs kleine dorpjes en verschillende boerderijen. Regelmatig stopt Ruben om ons van alles over de vallei te vertellen en het is een heerlijk relaxt begin. Onderweg zien we al verschillende oude Inka ruines, maar we beseffen dat dit maar een kleine voorbode is van wat we de komende dagen gaan zien. Aangekomen bij een wat grotere Inka ruine, verteld Ruben ons van alles over het ontstaan van het Inka rijk en de manier waarop de Inka s leefde. We luisteren allemaal aandachtig….terwijl we ondertussen lekker in het zonnetje zitten. Uiteindelijk komen we aan in een klein dorpje, waar de keukenbrigade inmiddels de eet- en keukentent heeft opgeslagen.. Mariano, een van de dragers en lid van de keukenbrigade staat al klaar met voor iedereen een teiltje met warm water en wat zeep. We frissen onszelf even lekker op en in de eettent staat al een grote tafel keurig voor ons gedekt. En het is ongelofelijk hoe we even later met een heerlijke 3-gangen lunch worden verrast. Avocado-mousse met zelfgebakken tortilla s, gevolgd door een heerlijke aardappelsoep en als hoofdgerecht gegrilde forel met groente en aardappeltjes. Alles klaargemaakt op 1 gaspit voor 13 personen en alles wordt steeds voor iedereen te gelijk opgediend…een hoog staaltje van time-management! Na de lunch buiken we nog even uit in het zonnetje, waarna we ons klaarmaken voor de middagwandeling. Het eerste gedeelte is nog vlak maar het laatste uur is een klim van 600 meter naar een hoogte van 3300 meter. Het is hard werken en alvast een voorbode van wat we morgen mogen verwachten. Uiteindelijk komen we om 16 uur aan in het kamp waar de Llama Path Brigade alles al in gereedheid heeft gebracht. Eet- en keukentent staan al weer en onze slaaptentjes staan er netjes omheen. De tassen en matrasjes liggen al in de tent en opnieuw staat Mariano klaar met teiltjes met heet water en zeep…een heerlijke verwennerij na 6 uur wandelen en klimmen. Zittende in ons tentje wassen we ons en trekken lekker schonen en warme kleren aan. Ook maken we ons bedje alvast klaar, zodat we na het eten er gelijk in kunnen duiken. Om 17 uur komt Ruben ons vertellen dat het Happy Hour is en in de eettent staat de afternoon-tea al klaar. Maar eerst wil hij ons voorstellen aan de Rode Brigade van Llama Path. Alle medewerkers van Llama Path dragen rode bedrijfskleding, vandaar de naam. Terwijl de zon langzaam ondergaat stellen de 15 dragers zich een voor een voor. Ze komen allemaal uit de Sacred Valley en varieren in leeftijd van 20 tm 54 jaar. Over het algemeen zijn het allemaal boeren die op deze manier extra bijverdienen. Llama Path is ooit opgezet door een oud-drager en het welzijn van de dragers en de crew staat dan ook enorm hoog in het vaandel. Alle dragers zijn voorzien van goede kleding, schoenen en slaapgerei en verder worden dagelijks alle tassen gewogen zodat de dragers niet met overgewicht lopen. En aangezien de dragers uit de Sacred Valley komen, op 2 tm 6 uur reizen van Cusco, heeft Llama Path in Cusco een groot huis, waar de dragers kunnen wonen als zij tussen 2 trekkingen door vrij zijn en niet naar huis kunnen. Hier zorgen zij ook voor al het material wat er nodig is tijdens de trekking. Llama Path heeft op dit moment zo n 150 dragers en 24 chef-koks in dienst. En zoals we vandaag al hebben kunnen ervaren, alles is met een militaire precisie geregeld en georganiseerd. Er is een soort drager-manager die verteld wie wat moet doen en verder is er chef-kok Sebastiaan, die wordt bijgestaan door een paar assistenten. Ruben, als hoofd tour-gids is verantwoordelijk voor iedereen, maar hij wordt weer bijgestaan door zijn assistent Ronnie, die vooral de link is tussen de Rode Brigade en Ruben…die zich vooral bezig houd met de gasten. Ronnie is tevens als assistant-gids de bezemwagen tijdens het wandelen….en inmiddels mij new-best-friend! Opvallend om te zien is, dat naast dat de Rode Brigade ontzettend hard werkt, zij ook vooral veel plezier hebben met elkaar. Nadat we uitgebreid kennis hebben gemaakt met elkaar gaan we naar de eettent voor Happy Hour en hier staan de thee, warme choco, koekjes en vers geplofte popcorn al klaar. Ondertussen komen de verhalen los en maken wij allemaal uitgebreid kennis met elkaar. Een ding hebben we vooral gemeen….veel en lang reizen is ons allen niet vreemd! Verder is er vooral veel plezier omdat de Ierse meiden Ruben natuurlijk in de maling zitten te nemen. Maar hij speelt het spelletje goed en graag mee en al snel is het een dolle boel! Na de thee volgt in de inmiddels warme eettent het volgende 3-gangen maal. Wederom een heerlijke soep, gevolgd door diverse groentegerechten, rijst, aardappelen en kippenborstjes. En als dessert volgt ongelofelijk maar waar…geflambeerde banana…die werkelijk bij ons aan tafel wordt geflambeert met een fles Grand Marnier….wat ons doet beseffen dat vandaag een van de dragers voor ons deze fles omhoog heeft gedragen!? Na het overheerlijke maal duiken we om 20 uur allemaal ons warme bedje in want het was een lange dag en morgen gaat al weer heel vroeg de wekker.

Maar van slapen komt weinig, ook al is het heerlijk warm in onze nieuwe donzen slaapzakken. Fred snurkt er lekker op los…zo ook Dave die in het tentje naast ons ligt. En ik lig vooral te draaien en te woelen omdat de grote klimdag van morgen mij bezig houd. De eerste wandeldag ging op bepaalde stukken zeer moeizaam omdat ik niet geheel fit ben en steil klimmen is gewoon niet echt mijn ding, zeker niet op deze hoogte. Ik ben dan ook blij als de keukenbrigade ons om 5 uur komt wekken met een heet kopje cocathee. Dat is nog eens heerlijk bijkomen zoo p de vroege ochtend. Even later komt ook Mariano weer met de teiltjes heet water en zeep. Wanneer we aangekleed zijn en alle onze spullen weer hebben ingepakt, gaan we naar de eettent, terwijl de Rode Brigade alle tentjes weer afbreekt en zich klaarmaakt voor een volgende tocht. Ook het ontbijt is weer grote verwennerij met verse toast, pannenkoeken en fruitsalade. Flinke energie voor de grote klim van straks. Na het ontbijt zijn we er allemaal klaar voor en we gaan gelijk hard aan de slag. Ons kamp ligt aan de voet van Death Womans Pass, 900 meter op een hoogte van 4200 meter. Het pad gaat da nook gelijk steil omhoog. Ik weet dat klimmen op deze hoogte niet mijn specialiteit is en begin rustig aan, stap voor stap te klimmen en probeer vooral mijn hartslag laag te houden….altijd een uitdaging op deze hoogte. Maar het gaat lekker en samen met Orla klim ik gestaag omhoog. De rest van de groep is gewoon ongelofelijk snel, maar samen met Ronnie gaan wij in ons eigen tempo omhoog. De wetenschap dat ik in goede handen ben bij Ronnie geeft Fred de vrijheid zichzelf eens even lekker te testen op deze klim en in 2 uurtjes maakt hij het tot de top…terwijl er 4 uur voor staat…bikkel! Daar wacht hij vervolgens dat iedereen binnenkomt druppelen en ruim een uur later zijn Orla en ik de laatste die ook de top van de pass bereiken. Het laatste stukje is Fred mij komen halen en hij kan da nook niet meer stuk bij de meiden….ze vragen hem waar zij meer mannen zo als hem kunnen vinden;-)) Boven op de top maken we verschillende groepfoto s, voordat we aan een mega steile afdaling langs een gevaarlijke trap langs diepe afgronden gaan beginnen. Zeer geconcentreerd gaan we allemaal te werk en om 11.30 uur zijn we allemaal in het kamp voor de lunch…1,5 uur voor op schema. Ruben laat weten dat hij nog nooit zo n snelle groep heeft gehad….zelfs met mij als hekkensluiter…het doet me goed,-))) Terwijl Sebastiaan weer druk bezig is met de lunch, liggen wij lekker allemaal even onderuit in het zonnetje en tanken even bij. De lunch gaat er weer goed in met soep, pasta, groente en vlees en aangezien we zo snel waren laat Ruben ons na de lunch nog een uurtje siesta houden. Om 14 uur vertrekken we vervolgens voor de volgende klim van 400 meter naar opnieuw een hoogte van 4000 meter. Orla en ik nemen ons positive als hekkensluiters weer in en samen klimmen we gezellig naar boven. Orla werkt sinds een jaar als lerares in Dubai en ze verteld over haar werk en leven daar. We komen al snel tot de ontdekking dat we dit wandelen leuk vinden en een groots avontuur….maar dat we beide toch stiekem luxe paardjes zijn die niet vies zijn van een mooie tropische strandbestemmnig! Al klimmende hebben we het over de meest mooie bestemmingen om de spirit er in te houden en dat doet ons goed want een uur later zijn wij gewoon weer boven. Vanaf de top zien we in de diepte ons rode kamp weer liggen en we dalen snel af naar Mariano die weer met heet water voor ons klaar staat. Iedereen is blij en uitgelaten als we weer in het kamp zijn en deze dag overleeft hebben. Voor de Happy Hour verzamelen we ons weer in de eettent en deze keer heeft Sebastiaan een soort appelflapjes gemaakt voor bij de thee en die gaan er goed in na 9 uur wandelen en klimmen. Na wederom een fantastisch maal duiken we om 19.30 uur allemaal uitgeput ons tentje in om lekker uit te kunnen slapen tot 6.00 uur de volgende morgen.

En slapen dat doen we allemaal geweldig na de zware klimdag van gisteren. Iedereen is dan ook nog in diepe rust als de keukenbrigade ons om 6.00 uur komt wekken met hete cocathee. Zittende in ons slaapzakje met de tent open genieten we van het prachtige uitzicht op de besneeuwde bergen die worden beschenen door de opkomende zon. Dat is nog eens bijzonder wakker worden. Na het warmwater badje gaan we weer ontbijten en deze keer is het een goed gevulde tortilla die ons de dag door moet helpen. Al is vandaag een relaxte dag met maar 5 uurtjes wandelen. Om 7.30 uur gaan we dan ook rustig op pad en het uitzicht is wonderschoon. We lopen over een bergkam waardoor we uitzicht hebben over de valleien aan beide kanten. We zien diepe dalen, groene valleien en besneeuwde Andes toppen. Terwijl we bij een mooi uitzichtpunt even staan te rusten komt de Rode Brigade in een lange polonaise voorbij lopen. Gisteravond heeft Ruben ons bij het eten wat Quechuia-taal (streektaal) geleerd en een van de dingen is “lekker kontje”. En nu de dragers in een grote kolonne voorbij lopen roepen de Ierse meiden in koor “munaycha sikys”! De mannen lachen uit volle borst en het is te grappig voor woorden. Na 4 uur wandelen volgt weer een steile afdaling naar beneden waar we uitkomen bij een grote Inka ruine. Vanaf hier hebben we weer een prachtig uitzicht over de vallei en tevens kijken we tegen de achterkant van Machu Picchu aan. Op een van de brede terrassen zoeken we een plekje in de zon en in stilte genieten we allemaal van het geweldige uitzicht. Wanneer het lunchtijd wordt dalen we het laatste stukje af naar het kamp, waar de lunch alweer voor ons klaar staat. Na wederom een geweldige lunch gaan we allemaal onderuit in de zon, want we hebben een vrije middag. Tevens genieten we allemaal van een heerlijk verfrissende douche…de eerste in 3 dagen…river-cold, maar de zon warmt ons daarna snel weer op. En terwijl we allemaal zo heerlijk onderuitliggen, komt Ronnie vragen of we zin hebben in een biertje….er gaat een groot gejuich op in ons kamp. Het kost wel een paar centen, maar even later gaat een van de dragers er op uit om bier te halen. Iedereen is dolgelukkig als even later de blikjes open klikken, de muziek klinkt en het koude bier vloeit. Naturlijk zijn de blikjes veel te snel leeg en de Ierse meiden gooien al hun charmes in de strijd bij Ronnie om hem zo ver te krijgen nog een rondje te halen. Hij kan natuurlijk niet weigeren! Maar de sfeer komt pas echt los als na de 2e ronde bier er ook nog een 3e ronde volgt…al is het bier op…er was nog wel een liter fles rum te krijgen. Het lijkt bijna spiritus en het halve litertje cola waar het mee wordt aangelengt doet natuurlijk niet veel met de smaak….maar met de sfeer des te meer! Ierse muziek wordt gemixt met de Hollandse polonaise en de Ierse meiden komen volledig los. Het is een super gezellige middag en de diverse kampen om ons heen kijken met een scheef jaloers oog naar het kamp Sexy Llama s. Sebastiaan heeft vervolgens voor het Happy Hour echt uitgepakt met een heuse chocoladetaart. De drank is inmiddels op, maar de thee smaakt nog beter bij de taart. Vervolgens volgt ons laatste avondmaal met elkaar en wanneer we uitgegeten zijn begint Orla spontaan een prachtig Iers vaarwellied te zingen. Puur, vanuit het hart en met een heerlijke heese stem….we zijn er allemaal stil van. Als Fred na het lied een klein traantje wegpinkt zijn de meiden nog doller op hem,-)) Het is een prachtige afsluiting van een geweldige dag. Maar voordat we ons bedje ingaan, nemen we nog afscheid van de Rode Brigade, want vannacht om 3 uur gaan wij al weer op pad naar onze eindbestemming Machu Picchu. We danken ze allemaal hartelijk met een dikke envelop, want mede door hun goede zorgen hebben wij de beste camping-trek ooit gemaakt. Na dat we vervolgens alles hebben klaargemaakt voor de vroege start van de volgende morgen, duiken we weer heerlijk ons warme slaapzakje in.

En de vroege start, betekend dat wij om 2.30 uur ons bedje uit moeten. Deze keer geen hete thee in bed, maar nog wel een ontbijtje met gebakken eieren in de eettent. Tevens heeft Sebastiaan voor ons nog extra ontbijtpakketjes klaargemaakt voor onderweg, dus we gaan goed verzorgt op pad. Elke dag mogen er 500 mensen starten aan de Inka trail en dit aantal is inclusief dragers en gidsen. Dit betekend dat er per dag zo ongeveer 200 toeristen elke dag een permit krijgen. Deze toeristen (en wij dus ook) slapen de laatste avond van de trek in het kamp, aan de achterkant van Machu Picchu. Elke ochtend gaan hier om 5.30 uur de hekken open richting de Sun Gate bij Machu Picchu. Vanaf het kamp is het ongeveer 1,5 uur lopen naar de Sun Gate, maar de route gaat over een smal bergpad. Afgesproken is voor de veiligheid dat groepen elkaar niet mogen inhalen op dit pad, waardoor er elke ochtend een soort competitie is in het kamp over wie er als eerste groep bij het toegangshek staat. Ruben heeft het perfect ingeschat en om 3.30 uur staan wij als eerste groep bij het toegangshek….waar het lange wachten tot 5.30 uur begint. Maar de Ierse gezelligheid en de enthousiaste verhalen van Dave over zijn tandartspraktijk in Seatle zorgen ervoor dat de tijd voorbij vliegt. Om 5.30 uur staan we vervolgens in de startblokken en als het hek opengaat gaat Ruben er met ons in een strak tempo vandoor. Het tempo ligt enorm hoog en af en toe rennen we bijna….maar iedereen uit de groep wil als eerste bij de Sun Gate zijn om vanaf daar te kunnen genieten van nog een verlaten Machu Picchu….voordat de grote horde toeristen vanaf de hoofdingang komt. In een uur komen we bezweet bij de Sun Gate aan en vanaf hier hebben we een adembenemend uitzicht over Machu Picchu. Iedereen is er stil van en het voelt raar om hier nu opeens ook echt te zijn. We laten het allemaal op ons inwerken en maken tevens een paar mooie groepfoto s. Na een korte rust dalen we af naar de ruines van Machu Picchu en het wordt steeds groter en groter naarmate we dichterbij komen. Voordat Ruben on seen rondleiding gaat geven genieten wij van ons meegebrachte ontbijtje en als de zon Machu Picchu mooi belicht neemt Ruben ons mee naar de mooiste plekjes. Hij verteld over de geschiedenis van deze ooit verlaten stad, de meest heilige stad uit het grote Inka rijk. Maar na 2 uur begint de vermoeidheid toe te slaan en neemt Ruben ons mee naar een rustige plek waar we in het zonnetje gewoon van het machtige uitzicht genieten. Daarna hebben we zelf ook nog de tijd om rond te kijken, maar niets haalt het meer bij het uitzicht wat we deze morgen vanaf de Sun Gate over een verlaten Machu Picchu hadden. Rond de middag dalen we dan ook af naar Aqua Calientes, een klein toeristisch dorpje aan de voet van de berg waar Machu Picchu op ligt. Hier komen we nog een keer bij elkaar in een gezellig restaurant voor de lunch en de liters bier en mojioto s zijn niet om aan te slepen. Het wordt een geweldig afscheidsfeestje en uiteindelijk is de middag al aardig voorbij als we afscheid nemen van Aine, Orla, Clar, Michelle, Edel, Ruben en Ronnie. Zij gaan met de trein terug naar Cusco, terwijl Dave, Jasmin, Emma, Shacher en wij nog een nachtje in Aqua Calientes blijven. Wij gaan terug naar ons hotel voor een lange, hete douche en een powernapje, waarna we de avonds nog wat met elkaar eten en drinken. Ook dit wordt weer een gezellig samen zijn maar om 22 uur gaat bij iedereen toch echt het licht uit! Maar wat waren het geweldige dagen met elkaar. We zijn weer nieuwe vrienden rijker, hebben soms wat afgezien, maar zijn vooral ook heel erg in de watten gelegd. Het was een avontuur om nooit te vergeten en een prachtige afsluiting van deze reis!

Niet dat we nu al naar huis komen, maar de komende dagen gaan we vooral nagenieten, uitslapen, bijeten en lekker relaxen….voordat we ons weer op gaan maken voor een lange reis naar huis. Dinsdag vliegen we van Cusco naar Lima om vervolgens woensdagnacht van Lima naar Atlanta te vliegen. En na een dagje zonnen in Atlanta volgt dan donderdagnacht de laatste vlucht naar Amsterdam….maar dat is nog heel ver weg…nu gaan we vooral heel veel nagenieten!!!

Veel liefs,

Fred & Petra

PS….volgende week volgen de foto s….aangezien de laptop nu echt kapot is en de internetverbinding heeeeeeel traaaaaaag….volgen die later!!!