Noord Argentinie......onbekend maar o zo mooi!

Opnieuw een lang verslag, want de afgelopen week hebben we een werkelijk prachtige rondreis gemaakt door het noorden van Argentinie. Een gebied dat nog niet door toeristen wordt overspoeld, maar wat voor ons zeker tot de mooiste regio van Argentinie behoort. Kortom, weer heel veel woorden om duidelijk te maken wat we gezien en beleeft hebben! Terug dus naar 14 maart, toen we van Mendoza naar het hoge noorden reisden.....

De busreis van Mendoza naar Salta is een mooie rit en we rijden weer paralel aan de Andes, deze keer naar het hoge noorden. Eerst zijn het nog groene wijnranken die aan de voet van de Andes liggen, maar naar mate we steeds noordelijker komen veranderd het landschap meer naar woest, rotsachtig en kaal gebied. Nu en dan rijden we door wat kleine dorpjes, waar de huizen vooral van leem en golfplaten zijn gemaakt en het zijn weer van die momenten dat wij ons gezegend voelen dat wij in een andere wereld geboren zijn. En terwijl de bus langzaam aan noordwaards beweegt, kijken wij de ene slechte film na de ander. Via Cowboys & Aliens komen we bij The Transformers terecht en als klap op de vuurpijl volgt ook nog A Night in the Museum....we zijn blij dat het uiteindelijk tijd is om te gaan slapen. Helaas krijgen we deze keer geen deken en kussen en aangezien de airco op volle kracht staat te draaien, is het lastig om lekker in slaap te vallen. Toch is het uiteindelijk heel snel ochtend en worden we wakker gemaakt omdat we in Salta zijn. Al met al toch weer een voortvarende reis.

Op het busstation kopen we gelijk maar tickets voor de reis naar Cordoba over 10 dagen....we nemen geen risico meer dat we straks weer vast komende te zitten, omdat het weer een of andere vakantie of feestdag is! Uiteindelijk worden we om 8 uur door de taxi bij ons hostel afgezet en hier mogen we direct gaan ontbijten. Dat is nog eens een fijne ontvangst. Na het ontbijt nestelt Fred zich voor de tv, want er is Europees voetbal (van de vorige avond dan) en ik ga nog wat leuke hotels zoeken voor de komende weken. Om 11 uur is onze kamer al klaar en mogen we gelijk inchecken, dat is echt heel fijn, want inmiddels zijn we wel toe aan een heerlijke douche. Het hostel waar we zitten is pas een paar maanden geleden geopend en alles ziet er spik en span uit. Er is een prima keuken, woonkamer en een aantal patio's en de kamer is gewoon lekker strak en schoon....en met eigen douche en toillet...dat hadden we al een tijdje niet meer gehad....het zijn de kleine dingen waar we dan zo weer van kunnen genieten! Voor de lunch wandelen we naar het centrum van Salta en hier worden we verrast door een ontzettend leuk sfeertje. Er is een groot, centraal plein met in het midden een groen park met flinke palmbomen. Rond het plein staan allemaal oude, koloniale gebouwen, een grote rose geschilderde kathedraal en flink wat gezellige terrasjes. Bij een leuk, lokaal restaurant gaan we lekker eten en voor 6,-- pp bestellen we het dagmenu; gevulde empanadas (deegenvelopjes gevuld met heerlijk gekruid vlees), een vers, dun gesneden, met broodkruimels en verse kruiden geparneerd rundvlees lapje....met dikke frieten en salade en als toetje een flam (zoiets als creme brulee;-)). Na een aantal busmaaltijden smaakt dit echt weer als een koningsmaal. Tegen de tijd dat we met een volle buik weer terugwandelen naar het hostel is de middag al bijna om en de rest van de dag hangen we lekker in de woonkamer van het hostel rond. Fred kijkt met 8 onbekende nieuwe vrienden weer Europees voetbal en ik hobbie nog even verder op het internet. Maar tegen een uur of 21 merken we toch dat we een kort nachtje hebben gehad in de bus, dus we duiken lekker vroeg ons bedje in!

Vrijdagochtend worden we al vroeg wakker en we gaan op tijd ontbijten, want vandaag hebben we een culturele dag in Salta. En dat betekend dat we een aantal mooie kerken gaan bezoeken. Na het ontbijt wandelen we dan ook lekker de stad in en struinen gewoon wat rond door een aantal kleine straatjes. Uiteindelijk komen we weer op het grote plein terecht en hier gaan we de grootste kerk van Salta bezoeken. Als we naar binnen wandelen is er net een mis aan de gang en het is bijzonder om te zien hoe iedereen hier gewoon maar in en uit loopt tijdens de dienst. En ondertussen lopen er ook gewoon nog toeristen rond die met hun grote camera overal foto's van lopen te maken. Nu begrijpen we wel dat ze foto's willen maken, want de kerk is van binnen echt een en al pracht en praal, maar wij wachten toch maar even totdat de mis is afgelopen. Vervolgens lopen we verder naar de oudste kerk van Salta en ook dit is weer een mooie kerk, maar dan vooral van buiten. Overal zijn er overdadig gedecoreerde ornamenten en alles is in vrolijk rood en geel geschilderd....en met een helder blauwe lucht op de achtergrond is dat een prachtig contrast. Van binnen is de kerk iets minder uitbundig, maar het is er heerlijk koel, dus we blijven even rustig rondlopen. Na alle pracht en praal van de kerken gaan we op het grote plein heerlijk op een terrasje zitten en naast een top capuchino en een verse thee, genieten we vooral van heel veel mensen kijken. Het maakt het vakantiegevoel echt compleet om zo even lekker een terrasje te pakken! Voor de lunch (al is het inmiddels bijna diner-tijd) halen we boodschappen bij de buurtsuper en ik maak een zelfgemaakte pizza klaar. Alleen hebben ze in het hostel een gasoven en dat is toch anders dan de heteluchtoven die wij thuis hebben....de bodem van de pizza is helaas net iets te knapperig en zwart....maar alle groenten en schimmelkazen die er boven op zitten, smaken er niet minder om....soms zit het mee en soms zit het tegen!

Vandaag gaan we op pad met een eigen auto en dat is weer heerlijk. We nemen een taxi naar het autoverhuurbedrijf en een uurtje later rijden we met onze eigen Opel Corsa de grote stad uit. Via een hele smalle en zeer bochtige weg rijden we van vallei naar vallei en ondertussen brand de zon alle wolken weer weg. Onderweg stoppen we op een mooi plekje om even wat te drinken en om ons heen fladderen wel honderden vlinders in de meest felle kleuren. Blauw, oranje, geel, wit, groen, groot en klein, het is een bonte verzameling en we proberen wat foto's te maken...wat niet echt lukt met al die bewegingen. Na 3 uur rijden veranderd in een paar kilometer rijden de omgeving van heuvelchtig groen, naar bergachtig rood en geel. De weg kruipt langzaam aan omhoog en opeens wanen wij ons weer in een compleet andere wereld. We zitten ook nog maar 300 km vanaf de grens met Bolivia en dat is te zien aan de natuur, maar ook aan de mensen. Uiteindelijk komen we in een nauwe kloof aan en daar rijden we regelrecht tegen een prachtig natuurwonder aan; Cerro Siete Colores...de berg met zeven kleuren. De middagzon zorgt ervoor dat alles in vuur en vlam staat en het is een uitzonderlijk stuk natuur. Voordat we het te voet verder gaan verkennen, rijden we eerst naar ons hotel en de verwachtingen zijn hooggespannen, aangezien we onszelf eens verwend hebben met een luxe hotel aan de voet van de berg. Midden in de natuur ligt een laagbouw complex met een grote binnentuin, omringt met brede veranda's. Hier krijgen we een prachtige cabana toegewezen en het is een tijd geleden dat we zoveel ruimte voor ons zelf hebben gehad. Een grote woonkamer met open keuken, een slaapkamer met een enorm bed en een super-de-luxe badkamer. En vanuit het huisje hebben we uitzicht op de ruige bergen om ons heen. Het is al halverwege de middag als we lunchen en na de lunch lopen we richting Purmamarca, het kleine dorpje wat een paar kilometer verderop ligt. Het is een dorpje, waarvan alle huizen bijna van leem zijn gemaakt en het past helemaal in de natuur er om heen. Aan de rand van het dorpje is een kleine heuvel, die we beklimmen en vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de vallei en de Cerro Siete Colores. We gaan lekker even boven op het uitkijkpunt zitten en genieten van de rust, het uitzicht en de warmte van de zon. Inmiddels zitten we op ruim 2200 meter en het is nog steeds aangenaam warm, al zal vannacht de temperatuur flink dalen....ik ben blij dat we niet kamperen;-) Na de beklimming van de heuvel slenteren we lekker door het dorpje en aangezien de siesta voorbij is, gaan net alle winkeltjes weer open en midden op de plaza worden de marktkraampjes weer klaar gemaakt voor de verkoop. Het is een kleurrijk en bont geheel en we laten ons verleiden tot een paar mooie aankopen. Een lap prachtige gekleurde stof, om thuis een paar kussen van te maken. Een leuke en warme wollen muts voor als het volgend jaar weer een horror winter gaat worden en een paar wollen handschoen-wanten.....waar ik al heel lang naar op zoek ben! Het zijn handschoenen zonder vingertoppen, maar er zit wel een wanten-klep overheen, zodat je bijvoorbeeld makkelijk foto's kan maken omdat je vingers vrij zijn en daarna kan je dan snel de wantflap er weer overheen doen voor je vingers op te warmen....en dan zijn ze ook nog in allerlei vrolijke kleuren gebreid. Ik ben blij met de aankopen en Fred ziet zijn rugzak al langzaam weer zwaarder worden. Wanneer de zon langzaam ondergaat genieten wij nog van een lekker ijsje op een klein terrasje op de plaza en ondertussen kijken we een beetje hoe Purmamarca weer tot leven komt. Net voordat de avond valt lopen we terug naar ons kleine paleisje en daar kruipen we eens lekker op de bank voor een filmpje...met een knikkebolletje voor Fred dan;-)

Zondagochtend worden we door de zon uit bed geschenen en als we naar buiten kijken zien we al weer een strak blauwe Andes lucht. We laten de receptie weten dat we wakker zijn en even later komt er iemand een blad met ons ontbijt brengen, zodat wij dit heerlijk in ons eigen huisje kunnen opeten. Warme croissantjes, verse zeekaken en een jus...we hebben wel eens (heel vaak;-)) slechter ontbeten. Na het ontbijt gaan we op pad voor een tocht door de Quebrada de Humahuaca. Dit is een enorme vallei met uitzonderlijke rotsformaties in de meest prachtige kleuren en we rijden dan ook in alle rust door dit prachtige natuurgeweld heen. Na elke bocht moeten we weer stoppen, omdat er weer een Kodak-uitzicht te zien is. Het is mooi om te zien dat de rivier die door de vallei loopt er voor zorgt dat er een dikke groene ader door dit kale landschap loopt. En op dit moment is de bevolking druk bezig om de groente te oogsten. We zien langs de weg dan ook vele wagens met rode bietjes, wortels en ijsbergsla. Bij een van de foto-stops, blijf ik even in de koele auto zitten, terwijl Fred naar buiten gaat om een foto te nemen. Terwijl hij aan de overkant van de weg het veld in loopt, komt er naast mij uit de bosjes een jonge jongen kruipen, met een mandje met beeldjes gemaakt van leem. De jongen blijft met zijn mand naast de auto staan, zegt niets en wacht geduldig af. Na een minuut kan ik het niet langer aan zien (iemand negeren heeft zo iets mens-onteerend) en stap ik uit de auto om dan toch maar even in het mandje te kijken van deze jongen. En natuurlijk kan ik niet alleen kijken, want deze jongen heeft duidelijk geen gemakkelijk leven, hier langs de weg, in de bergen, onder een struik. Ik zoek een klein Maria-beeldje uit, gemaakt van leem, en vraag wat het kost. Ik stop hem iets extra's toe en heel gelaten kruipt hij weer terug de bosjes in. Het leven kan soms heel erg oneerlijk zijn en dat beseffen wij ons op dit moment maar weer eens heel goed. En toch gaat ons leven verder en rijden wij naar Humahuaca, een klein dorpje wat aan het einde van de vallei ligt. Hier parkeren we de auto lekker veilig voor het politieburo en vervolgens slenteren we over de markt en door het dorpje. Het is echt een klein Andes-dorpje en alle huizen zijn gemaakt van leem, in het midden van het dorp bevind zich een plaza met een kerk en wat winkeltjes. Op de markt kopen we wat verse perzikken en appels en bij een mevrouw kopen we uit haar grote rieten mand, zelf gemaakte empanades. Deze keer zijn de deegenvelopjes gevuld met aardappel, kip en kruiden en voor een avondhapje gaat dat vast wel weer smaken. In het dorp vinden we ook weer een allerleukst lokaal restaurantje en daar bestellen we het dagmenu van vandaag. Voor Fred de stoofpot met lamavlees en voor mij de gevulde spinaziepannenkoekjes. En natuurlijk genieten we op deze fijne dag van een lekker dessert en de kokkin verrast ons met een heerlijk stukje warme appelcake. Na de uitgebreide lunch (niet in grote van porties, maar in tijdsduur...alles gaat hier lekker een paar versnellingen lager;-), wandelen we terug naar de auto en rijden rustig weer terug naar Purmamarca. Ondanks dat we via dezelfde weg terugrijden is het opnieuw genieten als we door de Quebrada de Humahuaca rijden, aangezien de zon alles vanuit een ander hoek beschijnt. Aan het einde van de middag komen we weer in ons kleine paleisje aan en hier brengen we de avond door met het terugkijken van foto's.....terwijl we ondertussen lekker happen van de empanades en perzikken die we vanmiddag op de markt hebben gekocht. Kortom, weer een fijne relaxte dag met wonderschone natuur.

Maandagochtend pakken we na het ontbijt onze spullen weer in en nemen we afscheid van onze cabana midden in de bergen. We rijden voor een laatste keer nog naar de Cerro Siete Colores toe, waar we in het ochtendlicht nogmaals genieten van het uitzicht op dit kleurenparadijs. Vervolgens rijden we via de route 52 richting de Salinas Grandes en dit is een enorme zoutvlakte in het hooggebergte van de Andes. De weg omhoog loopt weer via honderden haarspeldbochten, maar gelukkig is de weg breed en goed geasfalteerd. Wat maar goed is ook, want het zijn vooral zwaarbeladen vrachtwagens die vanuit Chili deze kant op komen. Uiteindelijk komen we op het hoogste punt van deze bergpas aan en wanneer we uitstappen voelen we direct dat we op bijna 4200 meter staan. Het is wat frisser en we moeten vooral rustig aan doen....aangezien we meer dan 2000 meter gestegen zijn in het afgelopen uur....tegen alle bergwandel-regels in. Toch was dit wel makkelijker omhoog gaan, dan lopend naar Annapurna Base Camp, waar we vorig jaar nog op eigen kracht naar 4200 meter gelopen zijn;-) Na een korte stop dalen we snel weer af via de ander kant van de bergpas en hier komen we opnieuw in een totaal andere wereld. Het zijn de besneeuwde toppen van de Andes op de achtergrond, vele gekleurde rotsen op de voorgrond en daartussen zien we in de verte al het wit van de zoutvlaktes van de Salinas Grandes. We dalen snel af naar beneden en even later staan we al aan de rand van deze enorme witte vlakte. Een gedeelte van de zoutvlakte staat onder water en dit zorgt ervoor dat de bergen rondom de enorme vlakte weerkaatsen in het water. Het is weer uniek stukje natuur, zoals we dat nog niet gezien hebben. In alle rust doen we dan ook lekker een kopje thee en koffie uit eigen thermoskan en ondertussen genieten we van de uitgestrekte vlaktes. Nadat de camera weer overuren gedraaid heeft, keren we om en rijden we terug richting Purmamarca. Helaas is het voor ons, met onze kleine huurauto, niet mogelijk om de route 40 te nemen naar San Pedro????. Daarom rijden we terug via de weg die we gekomen zijn en toch is dat ook geen straf. De zon geeft alles weer een totaal ander uiterlijk en het is alsof we over een geheel nieuwe route rijden....al herkennen (en voelen) we wel het hoogste punt van 4170 meter! Onderweg lunchen we wat met eerder (zelf)gemaakte pastasalade en ondertussen maken we een plan de campagne voor de vervolgroute, aangezien we niet de route 40 hebben kunnen nemen. We besluiten maar om zo ver mogelijk richting Cafayate te rijden, onze volgende stop en dan maar te zien waar we gaan uitkomen vandaag. We laten het Andes-hooggebergte weer achter ons en via Jujuy en Salta rijden we richting Cafayate. Bij Salta maken we weer kennis met een goed Argentijns gebruik....het NIET plaatsen van verkeersborden...en dan met name borden die de weg wijzen. Zo nu en dan staat er een bord, dat je bijvoorbeeld de volgende afslag moet nemen. Maar wanneer je dan onder aan de afslag komt, staat er vervolgens niets meer en moet je het zelf maar uitzoeken. Op goed geluk rijden we een beetje om Salta heen, al rijden we tot 2 keer toe over een snelweg die nog helemaal niet af is. Maar we zijn niet de enige en we denken maar zo dat hier in het verkeer in Argentinie heel veel kan...dus ook aan het einde van de snelweg die nog niet af is, gewoon door de berm en langs de wegversperring naar de volgende snelweg rijden;-). Wanneer we ongeveer op 135 km voor Cafayate zitten, passeren we langs de weg een bord met daarop de tekst 'guesthouse'. Nu is het inmiddels al 18 uur en de weg voor ons is nog een lange en bochtige weg, dus we besluiten om te draaien en even te gaan kijken of het 'guesthouse' wat is. We zijn tenslotte al weer 9 uur onderweg. Uiteindelijk komen we terecht bij een Zwitsers/Spaans stel dat hier 3 jaar geleden is komen wonen en inmiddels een klein paradijsje hebben gecreeerd. Zij hebben inmiddels 4 grote, houten huizen neer gezet met in het midden een patio en in 2 van de huizen hebben zij in totaal 4 kamers. Alles hebben zij zelf bedacht en gebouwd en sinds een paar maanden is er 1 huis klaar en kunnen zij 2 kamers verhuren. Alles ziet er degelijk, netjes en schoon uit en beide kamers hebben een eigen douche en toilet.....en voor 13,-- euro per nacht zijn wij de trotse eigenaren van 1 van deze kamers. Nadat we onze spullen uit de auto hebben gehaald, kijken we even rond en we ontdekken dat we tevens op een kleine boerderij terecht zijn gekomen; 2 schapen, 4 geiten, 2 lama's, heel veel vogels, pluimvee, nog meer konijnen en cavia's...en 2 hele kleine boxer-pups van 2 maanden oud. Ze hangen gelijk in onze veters en als we even later onze bergschoenen voor slippers hebben verruild, doen ze zich te goed aan onze tenen;-( Ondertussen raken we aan de praat met Heinz en Carolina en onder het genot van een pilsje hebben we een gezellige avond met elkaar. Het is maar weer eens grappig om te zien, hoe onverwachts we weer van dit soort mooie ontmoetingen kunnen hebben.

Na een heerlijke nacht slapen nemen we na het ontbijt afscheid van het kleine paradijsje wat we ontdekt hebben en van een stel bijzondere mensen. Ook van de 2 jonge honden krijgen we nog even een vrolijke hap in de kuiten, voordat we weer op pad gaan. Het is nog heerlijk rustig op de weg, als wij onze route richting Cafayate vervolgen en als we even op weg zijn, zijn we blij dat we gisteravond niet zijn doorgereden. De route die we volgen loopt door de Quebrada de las Conchas en het is alsof we letterlijk door de Grand Canyon rijden, maar dan nog grootser en imposanter. Uitzichten die we gisteren in het donker zeker gemist zouden hebben. Het is al de 3e dag op rij dat we door de natuur getrakteerd worden op al haar schoonheid en toch is elke dag weer uniek in zijn eigen soort. We rijden deze dag van kloof naar kloof en de aarde is vooral rood gekleurd. Op een tweetal plaatsen heeft de wind, het zand en de regen er voor gezorgt dat er enorme ronde kloven zijn ontstaan die bijna op een theater lijken....ze dragen dan ook de naam El Anfiteatro;-) Uiteindelijk arriveren we voor de lunch in Cafayate en hier gaan we op zoek naar een plek om te slapen. Het is even zoeken, want straatnamen doen ze hier niet aan, maar toch vinden we het hostel wat we zochten. Het Rustic-K Hostel heeft weer een heerlijke binnentuin met een aantal druivenbomen die er voor zorgen dat we lekker in de schaduw kunnen zitten. En op dit moment hangen de bomen vol met grote trossen druiven....die we onbeperkt mogen eten! Nadat we de tassen in de kamer gedropt hebben, lopen we het centrum van Cafayate in en hier gaan we lekker een pizza happen bij de Italiaan op de plaza....met een flesje overheerlijke witte wijn van de Torrontes-druiven....daar waar Cafayate om bekend staat. En na al het natuurschoon van vandaag, smaakt dat nog eens extra lekker. Na de lunch struinen we nog door het dorp, genieten nog maar eens van een lekker ijsje en de middag is al bijna weer om als we ons in de binnentuin van het hostel nestelen....terwijl we ons zo nu en dan nog even te goed doen aan een paar druifjes;-))

Woensdagochtend gaan we na het ontbijt opnieuw op pad, al hebben we nog geen strak plan voor vandaag. We rijden in ieder geval eerst door de vallei waar Cafayate in ligt en het zijn vooral weer heel veel wijnranken die we zien staan. Cafayate is na Mendoza het tweede wijngebied van Argentinie en het is vooral de witte wijn van de Torrontes-druif die het op deze grote hoogte goed doet. De vallei ligt namelijk op 1800m boven zeeniveau en dat schijnt erg goed te zijn voor deze druiven en wijn...wij zijn geen experts, maar we vinden het in ieder geval een heerlijke wijn. Wanneer we bijna de vallei uitrijden komen we bij een aantal historische opgravingen; de ruines van Quilmes. Nu denkt Fred gelijk dat het hier om de oosprong van het Argentijnse bier gaat, want die draagt ook deze naam, maar niets is minder waar. Quilmes was ooit een nederzetting van de oorspronkelijke bewoners van deze regio, ver voordat de Spanjaarden Argentinie veroverden. Er zijn veel overeenkomsten gevonden met de Inca stammen in het hoge noorden van Zuid-Amerika en de ruines die we vanmorgen bekijken hebben dan ook wat weg van de ruines die te zien zijn in Machu Pichu in Peru....alleen niet op de hoge bergtop dan;-)
We kijken rond tussen de stenen ruines, maar ondertussen hebben we vooral veel aandacht voor de enorme cactussen die hier staan....zo cultureel aangelegd zijn we nu ook weer niet! Na dit historische hoogstandje besluiten we terug te rijden naar Cafayate en daar lekker uitgebreid te lunchen. Morgen wacht ons weer een lange rijdag, dus vanmiddag houden we het maar lekker rustig. We vinden deze keer een wat luxer restaurant, maar op z'n tijd moet dat ook wel kunnen. We gaan voor de specialiteit van het huis en we krijgen beide een super-malse biefstuk met gefruite, verse uien. Groente en zo doen ze hier niet aan, maar de smaak van het vlees is zo heerlijk...en combineert zo goed bij de fles wijn die we hebben besteld...dat we meer ook niet nodig hebben. We sluiten de lunch af met een lekker stuk taart, wat we delen, terwijl we ondertussen heerlijk zitten te kletsen. Maar zo rond een uur of 4 worden we toch langzaam aan het restaurant uit gekeken en verplaatsen wij ons naar de binnentuin van ons hostel. Hier gaan we eens lekker onderuit met een boek en wat muziek en het enige actieve wat we nog doen is even naar de buurtsuper lopen voor het diner van vanavond; yoghurt met muesli en fruit....een heerlijke vakantiedag weer!

Donderdagochtend vertrekken we na het ontbijt weer voor een lange rit, dit keer richting Cachi. Ook deze keer kunnen we niet over de route 40 en dus rijden we via de Quebrada de las Conchas weer richting Salta en vlak voor Salta nemen we de bergpas richting Cachi. Het is vandaag bewolkt, wat er voor zorgt dat het wel heerlijk autorijweer is, maar de Quebrada is deze keer niet zo overweldigend als een aantal dagen geleden toen we er met stralend weer doorheen reden. Na 3 uur rijden zijn we bij de afslag richting Cachi en de bergweg begint gelijk goed met een smalle gravelweg die aan de bergwand zit vast geplakt. Inhalen is er niet bij, passeren lastig en het regent ook nog eens pijpenstelen, waardoor de weg in een modderpoel is veranderd. Heel langzaam rijden we verder en verder en uiteindelijk komen we wat hoger in de vallei en de weg wordt gelukkig ook weer wat breder. De regen maakt plaats voor laag hangende wolken en het lijkt wel of we door een soort spookland rijden. Het is een zeer avontuurlijke route, aangezien op veel plaatsen regenwater vanuit de bergen over de weg naar beneden stroomt....en wij moeten daar met de auto gewoon door heen rijden. Onze grijze bolide is in no time veranderd in een roodbruine modderschuit....maar dat ziet er best wel weer stoer uit. Uiteindelijk draaien we 2 uur lang bocht naar bocht omhoog, steeds verder de wolken in. Ondanks dat we niets te zien krijgen van de natuur, hebben we veel lol in de auto. We fantaseren hard op hoe het er achter de wolken uit ziet en wanneer we een kudde geiten op de weg passeren, beginnen we geits te praten;-) Te flauw voor woorden, maar wij kunnen niet meer van de lach! Uiteindelijk bereiken we het hoogste punt van 3100m en daar komen we op een enorme hoogvlakte terecht. Een compleet ander gebied en gelukkig beginnen de wolken aardig te breken, zodat we nu veel meer kunnen zien. Droog landschap met weer bijzondere rotsformaties en velden vol met enorme cactussen. Alles inmiddels weer beschenen door een felle zon...de dikke wolken hebben we achter gelaten in de bergen. Uiteindelijk komen we in een weidse vallei aan en hier ligt het kleine dorpje Cachi. Het dorp bestaat vooral uit witte huizen gemaakt van leem, rondom een groot plein. Aan het plein weer de gebruikelijke kerk, het park en diverse restaurantjes. Het is een en al rust wat het uitstraalt.....al kan het ook zijn omdat het inmiddels siesta is. We vinden weer een leuke plek om te slapen in een oude finca en de kamer is gemeubileerd met antieke meubels. Het ziet er keurig en netjes uit....alleen de geur van dat antieke hout vind ik echt zo ongelofelijk vies. Maar goed, ieder gek zijn gebrek...voor 20 euri per nacht laten we de ramen wel openstaan. Aan het einde van de middag slenteren we lekker even door het kleine dorpje en het is echt leeg en verlaten, we komen alleen 2 verdwaalde toeristen tegen.....bij de ijsbooer....aangezien dit de enige winkel is die op dit moment open is! In het park op het plein genieten we onder de bomen lekker van een ijsje en daarna gaan we op zoek naar iets van een buurtsuper. Maar als we 2 keer het hele dorp zijn doorgelopen, hebben we nog niets gevonden en gaan we met lege handen maar weer terug naar het hostel. Hier verteld de eigenaresse ons dat de super pas om 18 uur open gaat....ze doen hier aan een hele lange siesta. En naast dat de super aan lange siesta's doet, doen ze ook weinig aan verse producten. En wat er vers te verkrijgen is, zou in Nederland allang in de kliko liggen. We houden het maar bij yoghurt met muesli en wat brood met smeerkaas....net als vanmiddag en vanmorgen....het kan niet elke dag feest zijn met uitgebreide maaltijden en flessen wijn;-)

Na een nacht op een antiek bed, zijn we blij dat we weer op mogen staan. Het matras was voorzien van een diepe kuil, waarin we gedwongen werden scheef te slapen en daar zijn onze oude ruggen niet echt meer op gebouwd. Na een karig ontbijtje vertrekken we voor de laatste rit, opnieuw de bergpas over richting Salta. Maar scheen in Cachi al weer volop de zon, wanneer we de bergen naderen zien we de wolken al weer hangen. En hoopte we vandaag op beter weer, het is eigenlijk alleen nog maar erger dan gisteren. We rijden nu door zulke dikke wolken, dat ons zicht niet meer dan 10 meter is en daarnaast is het ontzettend vochtig. Het is weer een spannende onderneming, zeker wanneer er tot 3 keer toe beesten op de weg lopen. Een kudde wilde ezels, gevolgd door een grote kudde paarden en dan ook nog een aantal los lopende koeien....het blijven spannende verschijningen in de dichte wolken, wanneer ze opeens opdoemen. Maar uiteindelijk gaan we weer veilig de pas over. Wanneer we zo rijden richtig de bewoonde wereld, passeren we ondertussen een lifter. Het is hier heel gebruikelijk in verlaten gebieden (dus weinig tot geen bussen) dat de lokale bevolking die er woont, lift om van A naar B te komen. En midden in de bergen, in de stromende regen, passeren wij een jonge man die ook zijn duim op steekt. In een opwelling zeg ik tegen Fred dat we die arme stakker wel mee kunnen nemen. Fred stopt gelijk en even later zit Hugo bij ons in de auto. We hebben weer een geweldig gesprek met een paar woorden Spaans en een paar woorden Engels en Hugo is opweg naar zijn oma in Salta....en hij heeft geluk, want wij zijn ook op weg naar Salta! Na ruim 3 uur rijden zetten wij Hugo hier dan ook midden in de stad af en hij dankt ons hartelijk voor de lift en wij danken hem hartelijk voor zijn gezelschap. Het is weer een leuke ervaring en wij hebben onze goede daad voor vandaag weer verricht;-) Na Salta rijden wij nog een stukje verder, richting San Lorenzo, een klein dorpje op 12 km van Salta, aan de voet van een prachtig, groen en heuvelachtig gebied. Hier slapen wij weer op een bijzonder plekje, want via een goede tip, zijn wij terecht gekomen bij Alex en Rijkje. Een Nederlands stel wat 5 jaar geleden een B&B is begonnen in San Lorenzo en wij komen weer terecht in een waar paradijsje. Zij hebben een prachtig oud huis gerenoveerd en veel orginele details in ere hersteld. Rondom het huis ligt een hele grote tuin met heerlijk zwembad en door Rijkje worden wij gelijk hartelijk welkom geheten. We krijgen een rondleiding door het huis, waarna we gezellig samen met Rijkje aan tafel gaan voor koffie en thee. Alex is een paar dagen elders, maar komt zaterdag weer terug. Het voelt echt een beetje als thuiskomen en we kletsen heel wat af met Rijkje. Ze geeft ons uitleg over San Lorenzo en heeft nog wat tips voor leuke restaurantjes. Als het al bijna 15 uur is rijden we nog wat verder de bergen in waar we inderdaad op een heel leuk plekje terecht komen bij een kneuterig, vooral houten restaurant. Daar doen we ons te goed aan een enorme pizza calzone, gevuld met verse tomaten, knoflook en schimmelkaas en tonnetje rond arriveren we aan het einde van de middag weer in Casa Hernandez (http://www.lacasahernandez.com.ar/). Hier houden we even een kleine siesta en aan het begin van de avond lopen we richting de buurtsuper op de hoek, wat meer een delicatesse winkel blijkt te zijn....wat natuurlijk echt aan ons besteed is. Maar aangezien we nog niet zo lang geleden geluncht hebben, houden we het bij wat fruit en yoghurt, met het voornemen om hier voor morgenavond wel het diner bij elkaar te sprokkelen! Met zoveel soorten kaas en wijn gaat dat vast wel lukken. Terug in de Casa ontdek ik in de tv hoek de dvd van de film Gooise Vrouwen....en niets fijner om na 5 maanden reizen, zo'n heerlijke Hollandse film te kijken. Na de film raken we in de keuken met Rijkje weer aan de klets en we mogen proeven van de heerlijke, met groente gevulde empanadas, die zij heeft gemaakt. Voor dat we er erg in hebben is het al laat op de avond, maar Hollandse gezelligheid kent geen tijd en we hebben weer een paar mooie gesprekken met elkaar. Het is weer een genot om op zo'n plek terecht te komen en zulke bijzondere mensen te ontmoeten.

En zaterdag en zondag gaan wij nog lekker genieten van het paradijsje van Rijkje en Alex, voordat wij ons gaan opmaken voor de laatste etappe in Argentinie. Zondagavond vertrekken we met de nachtbus van Salta naar Cordoba, een oude en koloniale stad, waar we onze laatste dagen in Argentinie gaan doorbrengen....voordat we volgende week donderdag richting Uruguay vertrekken...land nummer 5 van deze fantastische reis! Maar meer daarover volgt vast wel weer.


Veel liefs,

Fred & Petra