Een onverwachts avontuur....

De eerste dag in Mendoza brengen we echt heel relaxt door. En dat is niet zonder reden, want het klimaat in Mendoza is voor ons weer even aclimatiseren, aangezien het hier woestijn-achtig warm is. Zeg gerust maar heet! Overdag is het ver boven de 30 graden en 's nachts komt de temperatuur niet onder de 20 graden.....kortom, het is niet zo moeilijk om het hier heel rustig aan te doen, we worden er gewoon toe gedwongen;-).
We ontbijten eerst in de binnentuin van de Spaanse hacienda waar we verblijven. Het is echt een ontzettend mooi hostel, in een oud Spaans huis. Alle kamers hebben prachtige schouwen, hoge plafonds, brede vensterbanken met kussens om lekker in te zitten, luiken voor de ramen....en geen airco. Nu is het op zich wel aangenaam koel in huis, in verhouding met buiten dan, maar 's nachts valt het toch niet mee om lekker te slapen. Gelukkig hebben we inmiddels wel geleerd dat je van rustig liggen, ook uitrust! En aangezien we vandaag alleen wat regel-plannen hebben, komt dat ook best wel goed.
Na het ontbijt maken we de plannen voor de komende week rond, boeken nog wat nachtjes bij in dit leuke optrekje, regelen wat excursies voor de komende dagen en scoren weer 2 luxe bustickets voor de vervolgreis naar het hoge noorden van Argentinie. Tevens doen we weer eens goed boodschappen en kook ik voor de lunch een heerlijk verse pasta met veel groente en scherpe kaas....wat natuurlijk weggespoeld wordt met de plaatselijk drank; Malbec.
Na de lunch trekken wij ons terug in onze koele kamer, waar we maar eens meedoen met een goed Argentijns gebruik; de siesta...en dat gaat ons heel goed af;-)
Aan het einde van de middag wandelen we voor de nodige beweging lekker naar het centrum van Mendoza, waar we op een terrasje nog maar eens wat fijne ijssmaken gaan uitproberen; brownie-met-caramel-ijs scoort heel erg hoog op de favorieten ijs-smaken-lijst! Moe, warm en voldaan wandelen we weer terug naar het hostel, waar we ons lekker in de tuin nestelen met nog wat vers fruit. Dat aclimatiseren gaat prima zo!

Zaterdagochtend gaat al vroeg de wekker, want om 8 uur worden we opgehaald voor een dagtour door de omgeving van Mendoza. Keurig om 8 uur zitten we klaar op het bankje voor ons hostel, maar zo als gebruikelijk wordt het wat later. Even na half 9 worden we uiteindelijk opgehaald door Niko en Romina....en nog 18 andere touristen. Als eeste rijden we via de route 52 richting de vallei van Villavicencio. De vallei ligt in het voorgebergte van de Andes en staat bekent om de waterbron die hier nog steeds gebruikt wordt om elke dag 5000 flessen water mee te vullen. De vallei is prachtig groen, terwijl de bergen er om heen juist kaal, rotsachtig en droog zijn. Het is een prachtig contrast en goed te zien waar het water zich bevind. Vervolgens verlaten we de Villavicencio-vallei via de 'Jaarweg'.....zo genoemt omdat de weg 365 bochten heeft. We hebben ze niet geteld, maar het waren er ontzettend veel, soms heel scherp, soms heel stijl, maar de uitzichten zijn weer niet te omschrijven en we genieten dan ook met volle teugen. Niko rijd keurig en rustig, terwijl Romina onderstussen van alles over de omgeving vertelt. Een aantal condors en lama's later komen we aan op een prachtig uitzichtpunt...al zien wij vooral veel grijze wolken en af en toe een waterig zonnetje....de besneeuwde toppen van de Andes laten zich niet zien.
Na dit hoogtepunt dalen we weer af naar een andere groene vallei en hier zijn het vooral de wijnranken die de vallei groen kleuren. De weg naar beneden is ruig en ruw en dit komt vooral door de enorme buien die hier pas gevallen zijn. Romina vertelde ons al eerder dat het meestal maar zo'n 4 keer per jaar goed regent in Mendoza, maar dat het de laatste tijd gemiddeld wel 4 keer per week regent....we hebben deze reis nog niets anders gehoord dan niet-normale weersomstandigheden. Uiteindelijk komen we aan in Uspallata, vanwaar we de route 7 nemen richting de grens van Chili. Afgelopen donderdag zijn we via deze weg Argentinie al in gekomen, maar vandaag gaan we nog een keer terug om nogmaals te kunnen genieten van dit uitzonderlijke stukje natuur. Het fijne is, dat Romina van alles over de omgeving verteld en dat we wat meer de kans krijgen om foto's te maken. Het enige jammere is, is dat de zon het inmiddels helemaal laat afweten en dat het langzaam aan ook begint te regenen. Gelukkig hebben wij het landschap ook al met mooi weer mogen bewonderen, waardoor we weten dat de kleuren van de aarde hier overweldigend kunnen zijn. Aan de andere kant, geven de laaghangende wolken ook wel weer een mysterieus beeld aan het geheel. Vlak voordat we de grens met Chili bereiken, neemt Niko opnieuw een andere weg en deze keer stijgen we in een klein half uurtje rijden van 3200m naar 4200 m. Ook deze weg bestaat weer uit niets anders dan bochten en we zijn blij dat Niko ons keurig omhoog rijd, zodat wij lekker van het uitzicht (en de stijle afgronden;-) kunnen genieten. Boven op de berg komen we aan op de daadwerkelijke grens van Chili en Argentinie...en dachten we Chili voorgoed achter ons te hebben gelaten, nu staan we weer met 1 been in dit bijzondere land, terwijl we met ons andere been in dat andere bijzondere land staan. We merken wel dat we inmiddels op grote hoogte zijn en we zijn wat licht in ons hoofd wat niet raar is na zo hoog stijgen in zo'n korte tijd. En we merken ook dat we inmiddels niet meer gekleed zijn op deze wwersomstandigheden, want een korte broek, een vestje en teenslippers zijn toch wat fris op 4200 m, waar de wind waait, het regent en het ook nog eens gaat onweren. We warmen wat op met een warme chocolademelk en gaan daarna snel met de bus weer naar beneden. Daar hebben we op Argentijnse tijd, laat in de middag nog een lunch, voordat we terug rijden naar Mendoza. Maar dan.....begint het avontuur pas echt!!
De hele middag rijden we al voor donkere, dikke regenwolken uit, maar nu moeten we terug naar beneden, de Andes uit, naar Mendoza. Na een uurtje rijden worden we bij een controlepost tegengehouden door de politie. Niko wordt verzocht zijn busje te parkeren en te wachten totdat de weg wordt vrijgegeven, want verder op de weg zijn een aantal lawines van wild stromend water, rotsen en puin naar beneden gekomen. De weg is geblokkeerd en moet eerst vrijgemaakt worden, voordat er weer auto's langskunnen. Maar het water stroomt nog steeds wild en zolang dat niet stopt, kunnen de hulptroepen niet eens beginnen met opruimen. De enorme parkeerplaats bij de controlepost vult zich al snel met vele bussen, vrachtwagens en auto's. Deze weg is namelijk onderdeel van de drukste grensovergang tussen Argentinie en Chili en het is vooral het vrachtverkeer wat hier overvloedig gebruik van maakt. Terwijl we, inmiddels in de stromende regen, staan te wachten, weet Niko her en der wat informatie los te peuteren. Hij heeft gesproken met wat personeelsleden van het restaurant waar we eerder geluncht hebben en zij zijn terug komen rijden van een van de wegversperringen en vertellen dat het er niet goed uit ziet. Zij gaan terug naar het restaurant, aangezien het daar droog en warm is en gelukkig besluiten Niko en Romina na een uur wachten hetzelfde te doen. Het is nog wel een uur rijden naar het restaurant, maar in de bus begint het al wat koeler te worden en we zijn er niet op gekleed een nacht op deze hoogte in de bus door te brengen. We zijn dan ook allemaal blij als we weer bij het warme restaurant aankomen. De koks hebben inmiddels al hard gewerkt en er staat een heerlijk buffet voor ons klaar.....waar natuurlijk ook de nodige flessen wijn op te vinden zijn. Een extra opwarmertje kan geen kwaad.....vinden ook inmiddels onze nieuwe Schotse, Franse en Argentijnse vrienden. We hebben dikke pret met elkaar en wachten ondertussen maar rustig af....al weten we diep van binnen best dat we vanavond niet meer naar huis gaan. Gelukkig heeft Romina ondertussen contact gehad met de reisorganisatie en die hebben een aantal apartementen kunnen regelen in een verderop gelegen, verlaten ski-dorp. Na het eten rijd Niko ons hier dan ook naar toe en wij zijn inmiddels allemaal allang blij dat we gewoon in een bed kunnen slapen en niet in de bus of op de vloer van een restaurant. We delen het apartement met onze Schotse en Franse vrienden en ondanks dat het apartement niet de schoonheidsprijs verdient, liggen we warm en hebben we nog wat wijn...dus we maken er maar het beste van....het is in ieder geval een mooi avontuur....vooral ook omdat we natuurlijk gewoon veilig en wel in een warm bedje liggen. De lange dag en de flessen wijn zorgen er in ieder geval voor dat we allemaal heerlijk slapen.

Wanneer we zondagochtend rond een uur of 8 wakker worden en de luiken opendoen, zien we vooral een strak blauwe lucht en met sneeuw bedekte bergtoppen. Ook zien we de eerste vrachtwagens vanuit Mendoza langskomen, dus het ziet er goed uit. Romina verteld even later dat de weg vanmorgen om half 8 is vrijgegeven en weer helemaal schoon is. Na het ontbijt vertrekken we dan ook weer vol goede moed, in vieze kleding en zonder gepoetste tanden op weg naar Mendoza. Onderweg zien we inderdaad op meerdere plaatsen dat er grote modderstromen over de weg hebben gelopen en we zijn blij dat de politie gisteren al snel heeft besloten om geen enkel risico te nemen. Al hebben we wel medelijden met alle mensen die wel gewoon in hun bus hebben moeten slapen. Maar wij hebben een hele gezellige avond gehad, heerlijk geslapen en rijden nu met stralend weer terug naar Mendoza. Ook hier blijkt weer dat elk nadeel zijn voordeel heeft, want iedereen geniet van de prachtige bergen en rotsformaties die we passeren en die door de zon in vele tinten rood, geel en oranje worden gezet...dat zouden we gemist hebben, als we gisteren avond terug zouden hebben gereden. Dan, onze nieuwe Schotse vriend, verteld ons nog de grootste grap van allemaal; toen zij hun tour boekt voor zaterdag, was hun verteld dat de tour ongeveer 5 uur zou duren en dat zij rond 2 uur weer terug zouden zijn in het hotel.....inmiddels zijn we bijna 30 uur later, is het inderdaad bijna 2 uur en worden we keurig afgezet in Mendoza;-))
Daar worden we weer allervriendelijkst onthaald door de staff van ons hostel en zij vertellen dat zij door de reisorganisatie steeds op de hoogte zijn gehouden van onze extra lange reis. Het eerste wat we doen als we op onze kamer zijn is onze tanden poetsen, een heerlijke douche nemen en schone kleding aantrekken......en nagenieten van dit onverwachtse avontuur!

Maandagochtend ontbijten we eerst lekker in de binnentuin van het hostel en we bespreken wat we zullen gaan doen. Het weer ziet er een beetje wisselvallig uit en we besluiten om vandaag maar even de stad in te gaan en morgen de wijnvelden te gaan bezoeken, in de hoop dat het weer wat zonniger zal zijn. In de stad gaan we op zoek naar een wegenkaart van noord Argentinie, want vanaf zaterdag hebben we daar voor een week een auto gehuurd, zodat we de omgeving van Salta kunnen verkennen. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we wat we nodig hebben. Daarna doen we lekker boodschappen bij de buurtsuper en voor de lunch maak ik een heerlijke verse salade klaar met sperziboontjes, rode paprika, tomaat, avocado, noten en gorgonzola. Onder de parasol in de binnentuin genieten we weer van al deze vitaminen, al zit Fred nog wel een beetje te tutten met zijn eten. Hij heeft ergens een verkeerde bacterie opgelopen die hem nog een beetje dwars zit (hij had zelfs geen zin in wijn of bier vandaag;-)) en na het eten gaat hij dan ook nog maar even liggen. Ik duik weer eens achter de computer en werk een mooie reisroute uit voor de komende week. Op internet vind ik ook een prachtig hotel aan de voet van de 'Berg met de Zeven Kleuren', een van de highlights van noord Argentinie, en we besluiten onszelf eens goed te verwennen. Alle maanden dat we nu onderweg zijn hebben we ons budget goed in de gaten gehouden en met het einde van de reis al weer aardig in zicht, kunnen we ons deze uitspatting nog wel veroorloven. Fred merkt op dat we de laatste weken toch geen hele kostbare uitjes meer gaan doen....maar hij weet nog niet dat ik zeker nog wel een dagje shoppen in Rio in gedachten heb;-) Aan het einde van de middag is het plan voor de komende weken in kannen en kruiken en hebben wij weer een vruchtbare dag gehad. Fred is ondertussen ook al weer opgeknapt en verheugd zich al op de dag van morgen als we eindelijk de wijngaarden in de omgeving van Mendoza gaan bezoeken. Het plan is om met de bus naar Maipu te rijden en daar fietsen te huren, zodat we per fiets van wijngaard naar wijngaard kunnen rijden....om daar natuurlijk uitgebreid te proeven!

De volgende ochtend staan we dan ook al vroeg op en na het ontbijt vertrekken we met de bus naar Maipu, een klein dorpje op 15 km afstand van Mendoza. De busrit is weer een avontuur op zich en wederom hebben we de verkeerde bus genomen. Lokale bussen en wij....gaan niet zo goed samen...al kan dat ook aan ons gebrekkige Spaans liggen. Dachten wij goed te zitten in bus 10, blijkt dat alle bussen in Mendoza 2 nummers hebben en dat we naast bus nummer 10, ook nog het nummer 171, 172 of 173 op de voorruit van de bus moeten hebben. En wij zijn natuurlijk zo in de eerste de beste bus 10 gestapt zonder verder te kijken.....en blijken uiteindelijk in bus 10 - 153 te zitten. Nu gaan alle bussen met nummer 10 wel naar Maipu, maar het 2e nummer geeft aan via welke route. We stappen maar uit in het centrum van Maipu en gaan lopend verder. Maar Maipu blijkt toch wat uitgestrekter te zijn dan we dachten en na een aantal keer vragen zijn we nog geen stap verder. We besluiten maar een taxi te nemen en net als wij bij de remise staan komt er een Engels stel aan die ook op zoek zijn naar hetzelfde fietsverhuurbedrijf als wij. We delen samen een taxi en worden een kwartier later keurig bij het verhuurbedrijf afgezet....ver buiten het centrum van Maipu! Hier staan de eerste glazen wijn al klaar, maar zelfs zonder enige kennis, kan ik al proeven dat dit echt drocht is. Snel pakken we de fietsen en gaan met een goede kaart op weg naar de eerste wijngaard. Dit is de wijngaard van de familie Di Tomasso en zij bezitten de oudste wijngaard van Argentinie. We krijgen een korte rondtour door de oude wijnkelder van deze wijngaard en leren dat de jonge wijn, zo vanuit de tanken de fles in gaat en dat de oudere wijnen eerst verder rijpen in het houten vat. De vaten zijn gemaakt van eiken en het verschil tussen Frans eiken en Amerikaans eiken is de smaak die het afgeeft aan de wijn. Amerikaans eiken geeft vooral de zachte smaken af zoals cocosnoot en vanille en het Franse eiken geeft vooral de sterkere en kruidachtige smaken af. Verder bepaald de kwaliteit van de druif en de duur dat de wijn in het vat heeft gezeten de goede smaak. Een goed wijnjaar is een wijnjaar waarin de druiven veel zon hebben gehad, weinig regen, hagel en wind, en geen andere zaken die de druif kunnen beschadigen. Na de rondleiding is het tijd om te proeven en dat doen wij dan ook graag. Drie soorten Malbec; een jonge wijn zo uit de tank, een 6 maanden gerijpte Malbac en een 12 maanden gerijpte wijn. Al snel ontdek ik dat mijn smaak uitgaat naar de op hout gerijpte wijn en dat de laatst genoemde wel erg lekker is. Als laatste mogen we nog een dessertwijn proeven, naar speciaal recept van Oma Di Tomasso en deze zoete wijn proeft vooral naar honing, vanille en walnoten. Een prima afsluiter voor de eerste proefsessie. Op deze wijngaard bevind zich ook een klein restaurant waar ze vooral koken met streekproducten en op het terras, onder de bomen, met uitzicht op de wijnvelden genieten we van een aantal heerlijke gerechten. Zelfgebakken brood die we in een zalige olijfolie (ook uit eigen tuin) kunnen dippen, gevolgd door met verse groente gevulde cannelones besprenkeld met schimmelkaas en een stoofpotje van groenten en kip, gegaard in donker bier. De wijn laten we tijdens de lunch maar achterwegen, aangezien we nog meer wijngaarden gaan bezoeken, maar de zelfgemaakte limonade van citroen en munt is een heerlijk, fris alternatief. Met een goed gevulde maag en een rozig gevoel verlaten we de oudste wijngaard van Argentinie.
De volgende stop is bij de Carinae wijngaard. Deze wijngaard is in 2003 opnieuw leven ingeblazen door een Frans echtpaar. De wijngaard is oorspronkelijk begonnen door een Italiaanse familie en toen de laatste eigenaar overleed, wilde zijn dochter het bedrijf niet verder voortzetten en werd er geen wijn meer geproduceerd. Een van de werknemers is met zijn familie op de wijngaard blijven wonen en zij hebben meer dan 10 jaar lang wel de wijngaard onderhouden en elk jaar de druiven geplukt en verkocht. Uiteindelijk kwam het Franse echtpaar in Mendoza terecht voor werk en werden na wat omzwervingen de trotse eigenaren van deze wijngaard, die al die jaren keurig was onderhouden. Hierdoor konden een half jaar later al de eerste druiven geoogst worden voor het maken van de eerste Carinae wijn. Ook hier krijgen we weer een mooie rondleiding door een authentiek bedrijf waar alles nog met de hand gebeurd. Met veel passie wordt er verteld en de rondleiding bij Carinae gaat langs de tanken en door de wijnkelder en hier liggen weer vele Frans eiken vaten te wachten op het juiste moment van bottelen. De eiken vaten kunnen maximaal 4 keer gebruikt worden en dan is de binnenkant zo aangetast dat het geen goede smaak meer afgeeft. Wijn uit de vaten is stukken duurder dan de jonge wijn die rechtstreeks uit de tanken komen, want een eiken vat kost gemiddeld tussen de 1200,-- en 2000,-- euro. Na 4 keer gebruiken worden ze vaak voor weinig geld verkocht, zodat er bijvoorbeeld meubels van gemaakt kunnen worden....maar houten vaten zijn dus een kostbare zaak. De wijnen die we hier drinken zijn ook weer heerlijk. Deze keer drinken we ook een koele rose en verder nog 2 rode wijnen van de Malbec druif. Het is nog vroeg in de middag en wij hebben inmiddels al 7 halve glazen wijn naar binnen gezipt....de stemming wordt steeds vrolijker. Op deze wijngaard staan tussen de wijnvelden in ook 125 jaar oude olijfbomen. De bomen beperken eigenlijk alleen maar de groei van de wijnranken (ze halen het meeste water uit de grond en zorgen ervoor dat er een aantal ranken in de schaduw staan, zodat deze minder zon krijgen), maar de wortels van de olijfbomen en de wijnranken zijn zo verweven met elkaar dat deze niet meer weggehaald kunnen worden. De wijngaard produceerd naast de wijn, dan ook olijfolie. Na het proeven en rondkijken lopen we ook nog even door de wijngaard zelf en proeven de heerlijke zoet Malbec druiven. Met een liter wijn in de benen fietsen we terug richting Maipu en ondanks dat we aardig verdoofd zijn, voelen we aan ons achterwerk dat we al heel lang niet meer gefietst hebben. We maken dan ook maar even een tussenstop bij een klein bedrijfje wat zelf chocolade maakt. De proefsessie slaan we hier over, we gaan gelijk over tot aankopen....ik weet toch al dat ik alles lekker vind. En met een heerlijke chocoladesmaak in de mond melden we ons bij de laatste wijngaard van vandaag; de wijngaarden van Trapiche. Het is leuk om te zien hoe divers alle bedrijven zijn en na de oudste wijngaard van Argentinie, een kleine wijngaard gerund door een paar passievolle Fransen, komen we bij het enorme bedrijf van Trapiche. Ooit in de 19e eeuw begonnen door een Italiaanse familie en inmiddels uitgegroeid tot een enorm bedrijf wat kwaliteitswijnen maakt en exporteert over de gehele wereld. De oude gebouwen van vroeger zijn prachtig gerenoveerd en de oude stijl combineerd prachtig met strakke lijnen en materialen die hier gecombineerd zijn. We krijgen ook hier een rondleiding door het bedrijf en beginnen bij het kleine museum waar te zien is hoe men deze wijngaard begonnen is. Tevens lopen we langs het nieuwste gedeelte van het wijnhuis en hier is de productie in volle gang want de eerste druiven zijn inmiddels uit de wijngaard gekomen. Ook hier krijgen we weer een kijkje in het gehele proces en doordat we 3 heel verschillende bedrijven hebben bezocht is het leuk om te zien hoe anders het overal gaat. Na de rondleiding gaan we over tot het hoogtepunt van de dag; het proeven van de kwaliteitswijnen. We worden welkom geheten in een prachtige ruimte waar alles stijl en luxe uitstraald en even later krijgen we uitleg over de wijnen die we gaan proeven. Voor de verandering geen Malbecs hier, maar een paar totaal andere wijnen. We beginnen met een witte Torrantes wijn van Trapiche en dit is een zalige witte wijn met een fruitige geur, maar een droge, frisse dronk....ja ja, we worden nu echt kenners;-) Ondertussen krijgen we nog tips over hoe wijn te drinken en proeven, maar de boodschap is vooral er lekker van te genieten. De volgende wijn die we mogen proeven is uit de Broquet lijn van Trapiche en is een onbekende combinatie van Cabernet Franc. De wijnproever wil ons vooral verrrassende onbekende wijnen laten proeven....en dat lukt hem prima. Ook deze wijn is goddelijk en de glazen zijn dan ook al snel leeg. Als laatste mogen we een van de bekendste wijnen van Trapiche proeven; de Trapiche Medalle. Een Cabernet Sauvignon en wederom een topwijn, die 18 maanden op het vat heeft gelegen. Het is inmiddels duidelijk...wij houden van oude (en dus dure;-)) wijnen. Wanneer we Trapiche verlaten is het al vroeg in de avond en nadat we de fietsen hebben ingeleverd nemen we de juiste bus terug naar Mendoza, waar we na wat yoghurt en fruit als een blok in slaap vallen!

En vandaag gaan we op pad voor de volgende etappe van onze reis. Om 12.30 uur vertrekken we met de bus van Mendoza naar Salta, waar we morgenochtend om 7.30 uur hopen aan te komen. Een lange rit in een wederom luxe bus, ik denk dat wij ons wel weer gaan vermaken en lekker zullen slapen in onze royale stoelen! Zaterdag zullen we dan in Salta weer een auto huren, om vervolgens de komende week het hoge noorden van Argentinie te ontdekken......volgende week meer daarover!!!


Liefs,

Fred & Petra