Brazilie voorbij...

Buenos Aires - 19 december 2011


Nu had ik gedacht woensdag en donderdag niet veel te schrijven te hebben, aangezien dit reisdagen waren, maar niets is minder waar. Toen we namelijk woensdagmiddag terug kwamen in Rio werden we weer allerhartelijkst ontvangen door Rosanna en haar dochter Cloud van het Stand Fast Hostel in Botafogo. Het is toch wel leuk om weer even op een oude en inmiddels vertrouwde plek terug te komen. Rosanna nodigt ons gelijk uit om 's avonds wat ribs te komen eten, want de BBQ gaat aan. Julian, een andere gast in het hostel trakteert vanavond op ribbentjes. Eerst twijfelen we nog even, maar wanneer er aan het begin van de avond een zwaar onweer over Rio trekt, welke de straten blank zet, besluiten we lekker aan te sluiten bij de BBQ beneden op de patio, zodat we niet meer op pad hoeven voor een hap buiten de deur. Op de patio is het al een gezelligheid van belang, de grote flessen bier staan op tafel, de zak met pinda's gaat rond en Julian staat als een echte master chef achter de enorme BBQ. Wanneer hij even later het vlees gaat klaarmaken, weten we niet wat we zien. Onder ribs verstaan ze hier namelijk niet de spareribs die wij kennen, maar heuse koeienribben! Deze gevaartes hebben al 6 uur lang in diverse braadzakken, zachtjes staan garen op de BBQ en nu maakt Julian grote schalen met vlees klaar. Verder heeft Rosanna nog wat casave gekookt en zijn er gepofte aardappels met room.....maar dat is echt bijzaak. Als je hier vlees eet, dan eet je ook echt vlees. Fred laad zijn bordje vol en als hij even later gaat zitten en zijn mouwen opstroopt, moet Cloud ontzettend lachen....zo eten mannen vlees....en drinken ze bier. Door de eeuwen heen is er nog niets veranderd! En eerlijk is eerlijk, dat vlees was heerlijk. Grote botten met daarom heen, heel mals draadjesvlees....dan eet je nooit geen Nederlandse spareribjes meer! Tijdens het eten raken we aan de praat met Kate en Will uit het noorden van Engeland. Zij zijn inmiddels al bijna een jaar op reis en volgende week vliegen zij terug naar hun normale bestaan. Het eerste gedeelte van hun reis komt overeen met het eerste gedeelte van onze eerste reis richting Azie en we kletsen er dan ook vrolijk op los. Het enige verschil is dat zij de Trans Mongolie Express hebben gedaan in januari en dus de ijzige kou in Siberie en Mongolie hebben ervaren....maar slapen in een gertent terwijl het buiten -39 C graden is....mij niet gezien. De avond vliegt voorbij....net als de grote flessen bier. Maar gezelligheid kent geen tijd, al komt er aan alles een eind. Zo ook aan deze avond en ons korte bezoekje aan Rio. Rond middernacht nemen we met stevige knuffels afscheid van Rosanna, Cloud en de rest van de gasten en we beloven Cloud, dat als we terug zijn in Nederland, dat we haar wat dozen hagelslag en vruchtenhagel zullen opsturen. Cloud is namelijk in Nederland geboren en heeft daar met Rosanna en haar vader de eerste 5 jaar van haar leven gewoond....en zij is dus nog steeds verliefd op dit broodbeleg. Nu hebben ze hier in Brazilie wel een soort hagelslag, maar die is natuurlijk niet te vergelijken met de Hollandse hagel! Tijdens het eten heeft Cloud ook nog zitten vertellen over haar jeugdervaringen met Sinterklaas en dat zij zo gewend was aan deze Nederlandse gewoonte, dat Santa Claus voor haar nooit de echte Sint is geweest. Maar terwijl Cloud in het Engels zit te vertellen over Sinterklaas en zijn hulp-Pieten, moeten we beide erg lachen omdat het in het Engels echt vreslijk klinkt, met zoiets als zwarte slaven die hulpje zijn voor SInterklaas. De overige gasten begrijpen er niet veel van en als Cloud en ik helemaal lyrisch over pepernoten beginnen te praten haken ze allemaal af;-) Uiteindelijk lukt het ons nog om een paar uur te slapen voordat we om 7 uur in de ochtend al weer opgehaald worden door de taxichauffeur die ons naar het vliegveld brengt.

Wat donderdag dan opnieuw een reisdag maakt en rond de middag bevinden we ons opeens weer aan de andere kant van dit enorme land. De vlucht van Rio naar Iguazu gaat met wat turbulentie gepaard en dat terwijl we tijdens het wachten op het vliegveld in Rio nog grapjes zaten te maken over het neerstorten van een vliegtuig en als dat dan in de Iguazu Falls is, dat dat dan wel weer een bijzondere plek is.....dat soort grapjes gaan we dus niet meer maken;-) Maar gelukkg loopt alles zeer voortvarend en uiteindelijk komen we in een prachtig hostel terecht, net even buiten Foz do Iguazu. Het hostel ( www.paudimarfalls.com.br ) is meer een soort resort in een prachtige groene omgeving met diverse gebouwen, leuke kleine cabins, een zwembad en een (lege!) camping. Wij hebben een prachtige cabin en we vinden het gelijk al jammer dat we hier maar 1 nachtje slapen...zeker als we even later lekker bij het zwembad liggen bij te komen van de lange reis en de korte nacht. Maar wanneer het daadwerkelijk tijd wordt om te gaan slapen, begint boven ons hoofd het leven van elke nacht in het dierenrijk. We weten niet wat er allemaal tussen de dakpannen rondkruipt en vooral veel herrie maakt....en eigenlijk willen we dat ook helemaal niet weten, maar t zorgt er voor dat ik lekker met mn oordoppen in ga slapen. Wat pietje niet hoort, is er niet;-)

Vrijdagochtend staan we opnieuw vroeg op om vanaf de Braziliaanse kant naar de Iguazu Falls te gaan kijken. In de ochtend is het licht het beste aan deze kant van de watervallen en na het (deze keer hele slechte ontbijt;-() gaan we al vroeg op pad. Wanneer we een uurtje later in het Nationale Park lopen, zien we door de bomen heen opeens watervallen en voordat we er erg in hebben, staan we voor een massale muur van water die over een enorme breedte naar beneden komt denderen. En als we denken dat dit al fantastisch is, worden we in de wandeling die daarna volgt elke keer nog maar meer verrast door het steeds maar breder worden van de waterval. Uiteindelijk komen we bij het meest indrukwekkende gedeelte van de waterval terecht, de zogenaamde Keel van de Duivel. Voor dit gedeelte langs is een vlonder gebouwd, waardoor we voor het wildste gedeelte van de waterval heen kunnen lopen....en dus ontzettend nat worden, door de nevel die hier van alle kanten aan komt waaien. Het is een fantastische ervaring, en we kunnen gelijk even afkoelen....van de warmte en alle sensatie. Het blijft lastig om zo'n natuurwonder te beschrijven, maar t is ontzettend indrukwekkend. Na een paar uur wandelen langs de gehele waterval gaan we met de bus terug naar het hostel waar we nog even wat lunchen en vervolgens staat om half 3 taxi klaar die ons naar Puerto Iguazu gaat brengen, aan de Argentijnse kant van de watervallen. Het is heerlijk decadent met de taxi, want wij kunnen gewoon blijven zitten en de chauffeur regelt onze paspoortzaken bij de Braziliaanse en Argentijnse douane....en zo bevinden wij ons opeens in Argentinie. En net zoals je vanuit Nederland de grens overgaat naar Belgie en alles veranderd, zo veranderd hier ook alles; de huizen, de wegen, de verkeersborden, de taal, de soorten winkels die we zien en even later als we daadwerkelijk ook echt in een winkel staan, zien we dat de prijzen nog veel harder veranderen! En daar zijn we best blij mee, want Brazilie is nog lang geen westers land, maar de prijzen van bijna alles zijn zeker wel westers. Maar in Argentinie dus andere prijzen en Fred staat met zijn neus gelijk al voor een koelkast met bier....en de glimlach wordt nog groter...al kan dat bijna niet meer. Een literfles bier voor 8 pesos...zoiets als 1, 40! Nadat ik even later het chocoladeschap geinspecteerd heb, geloof ik dat wij ons prima gaan vermaken in Argentinie! Vervolgens regelen we nog even wat practische zaken voor de komende dagen en de rest van de avond kijken we vooral heeeeel veeeel foto's terug van het bezoek aan de watervallen aan de Brazliaanse kant.

Maar aangezien de watervallen op het drielandenpunt ligt van Argentinie, Brazilie en Paraguay, gaan we zaterdagochtend al weer vroeg op pad voor een bezoek aan de Iguezu Falls aan de Arentijnse kant. En vroeg blijkt opeens heel vroeg te zijn als we in de bus opweg naar het park ontdekken dat we bij het passeren van de grens gisteren opeens weer een uur tijdsverschil er bij hebben gekregen. Alleen hebben we dat gisteren even gemist....en zijn we dus eigenlijk om 20.30 uur naar bed gegaan;-) Maar vandaag hebben we nu opeens een 25 uur durende dag, waardoor we om klokslag 9 uur in het park staan! En dat komt heel mooi uit, want bij de Argentijnse kant van de watervallen is het mogelijk om 4 verschillende wandelingen te maken, waarbij je de watervallen van heel dichtbij, van bovenaf en van opzij kan zien. Zagen we gisteren vanaf de Braziliaanse kant vooral een totaal overzicht en aangezicht, hier aan de Argentijnse kant zien we vooral veel verschillende details van diverse stukken van de waterval. Het zonlicht zorgt ervoor dat er vele regenbogen te zien zijn en het blijft nog steeds onbeschrijfelijk hoeveel water er naar beneden komt. Na een aantal uur lopen over diverse paden en bruggen langs en over de watervallen, komen we beneden bij een van de watervallen op een soort strandje aan. Hier vandaan vertrekken er grote speedboten die de watervallen van heel dichtbij gaan bekijken en natuurlijk willen wij dat ook wel meemaken! Nadat we keurig een waterdichte tas en een zwemvest hebben gekregen, gaan de trossen los en eerst varen we rustig langs wat watervallen zodat we ook vanaf deze hoek foto's kunnen maken. Vervolgens krijgen we een seintje dat we de camera's in de waterdichte tas moeten opruimen en nu gaan we nog eens hetzelfde ritje maken, maar dan op full speed en onder de watervallen door. Niet door de allergrootste watervallen natuurlijk, want dat zou niemand overleven, maar ook de 'kleinere' watervallen zorgen er voor dat we kletsnat worden! Het is een fantastische ervaring die natuurlijk veel te snel voorbij is. Na het waterspectakel gaan we lekker even op het strandje bijkomen en opdrogen en ondertussen genieten we van onze meegebrachten lunch van crackers en een blikje tonijn....een koningsmaal, zo op een klein strandje bij de Iguazu Falls. 's Middags maken we nog 2 andere mooie wandelingen met als hoogtepunt de wandelbrug die over de bovenkant van de Devil's Throat loopt. Het is onbeschrijvelijk en bijna niet te vertellen wat we hier zien en vooral horen. Een denderend geluid, wat lijkt op een vliegtuig wat op 10 meter afstand overvliegt. We kijken vol ontzag rond en genieten van dit hoogtepunt van de dag. Uiteindelijk komen we aan het begin van de avond weer terug in Puerto Iguazu en het was maar goed dat we opeens een uurtje extra hadden, want anders hadden we nog tijd te kort gekomen. En na zo'n lange dag wandelen en genieten hebben we niet veel puf meer om uit eten te gaan en wanneer we vanaf het busstation teruglopen naar het hotel, halen we bij de bakker even een lekker stuk kerstbrood en wat kaas, crackers en yoghurt...een prima diner na zo'n mooie dag!

Na zoveel natuurgeweld van de afgelopen dagen houden we zondag lekker een rustdag en maken we de plannen wat concreter voor onze reis door Argentinie en Chili. Het is zo fijn dat er bijna overal draadloos internet is en dat we heerlijk kunnen internetten. Het maakt het reizen wel heel gemakkelijk en de wereld nog kleiner als ik zelfs even kan skypen met Danielle, een vriendin die op dit moment in Sri Lanka zit. Maar was ik voorheen degene die meestal met zijn neus in de computer zat; Fred heeft inmiddels ook al aardig de smaak te pakken. Het is nu steeds even met elkaar afstemmen wie wanneer wil internetten;-) Gelukkig werkt het digitale boek ook fantastisch en is Fred eindelijk aan het lezen geslagen met de Harry Potter boeken....dus we kunnen mooi afwisselen; leest de een, internet de ander en andersom! 's Middags gaan we lekker uiteten en t is weer even wennen in een nieuw land. Al enige dagen eten we weinig groente, dus ik had wel zin in een salade. En wat kan er mis gaan met een salade met tomaat, mozzarella en basilicum? Nou, ze nemen dat hier heel letterlijk en ik krijg letterlijk een torentje op mn bord van tomaat en mozzarella, met daar boven op een toefje basilicum....maar de sla (dat lekkere, groene, frisse blad!) was heel ver te zoeken. En Fred maar lachen boven zijn bord spagetti Carbonara. Maar de smaak is heerlijk, net als het vers gebakken brood wat we erbij krijgen. Morgen maar opnieuw proberen! De rest van de middag gaan we verder waar we die ochtend gebleven waren en langzaam aan krijgt het plan voor Argentinie en Chili meer vorm. Ook zoeken wij verder nog wat zaken uit voor de geplande trip naar Antarctica en hopen we over ruim een week, in Ushuaia meer duidelijkheid te krijgen. We gaan er voor!

Zo dadelijk vertrekken wij met de bus naar het 1300 km verderop gelegen Buenos Aires. In 18 uur rijden moet de luxe bus ons daar afleveren en we zijn benieuwd hoe het reizen gaat. De foto's die we gezien hebben van de bus, zagen er veel belovend uit; stoelen die 's avonds tot bedjes worden omgetoverd, diner en ontbijt aan boord, goed verzorgt door een stewardess en een eigen tv met keuze uit heel veel films...ik denk dat we ons wel gaan vermaken;-) Buenos Aires here we come!

Veel liefs,

Fred en Petra