Op het hoogte punt afscheid nemen!

Rio de Janeiro - 4 december 2011


Wanneer we donderdagochtend wakker worden is het al stralend weer en de temperatuur blijkt met 10 graden te zijn gestegen....een mooie dag om naar de wijk Centro te gaan en daar een stukje van deze enorme stad te verkennen. Maar voordat we op pad gaan, gaat Fred nog even naar de kapper aan de overkant van de straat om zijn hoofd kaal te laten scheren. Zijn Portugeese gebarentaal voldoet inmiddels prima en na een kwartiertje komt hij met een heerlijke kale kop naar buiten...die kan er weer even tegen. Daarna gaan we op pad en lopen inmiddels heel zelfverzekerd naar t metrostation en nemen we de metro richting Centro. Dit is het oudste gedeelte van de stad en tevens het zakencentrum. Als we weer boven de grond komen, stappen we een hele andere wereld binnen en worden we gelijk omringt door prachtige oude en statige gebouwen. Het is net of we werkelijk even in Parijs zijn. Op het Praca Floriano worden we omgeven door enorme gebouwen met grote zuilen, groene koepeldaken, gouden beelden en prachtig gedetaileerde ornamenten. Vervolgens lopen we richting een klein park, waar zich een van de oudste kerken van Rio bevindt, de Convento Santo Antonio. Voor het eerst gebouwd in 1608 en op dit moment in de stijgers om gerenoveerd te worden. We vervolgen onze wandeltocht richting een mooie winkelstraat en aangezien het ontzettend heet is besluiten we hier een een pauze te houden bij Confeiteria Colombo. Dit adresje had ik als tip ergens op internet gevonden en het is een geweldige tearoom....taartjes a la Wely....helemaal mijn ding dus. We komen weer terecht in een andere wereld en het is even alsof we een paar honderd jaar terug gaan in de tijd (behalve qua kleding dan niet;-))! De Confeiteria bevind zich in een oud gebouw en is van binnen helemaal nog in de Barok stijl. Enorme hoge plafonds, twee etages met in het midden een doorkijk naar een prachtig met glas ingelegd mozaik tafereel in het plafond, aan de wanden enorme spiegels met nog grotere lijsten, overal overdadige ornamenten en lampen, prachtige marmeren vloeren en geheel in stijl stoeltjes en tafels met gekrulde pootjes. Bij binnenkomst lopen we langs enorme vitrines met de meest geweldige gebakjes, taarten, cakes en pasteitjes, waarna we door een ober keurig naar ons tafeltje gebracht worden....de prinses in mij voelt zich hier helemaal op haar plaats. Naast koffie en thee nemen we natuurlijk ook een heerlijk taartje....al weten we niet wat we kiezen moeten uit zoveel prachtige 'schilderijtjes'. Ik zou van alles wel even een hapje willen proeven, maar dat zit er helaas niet in. De keuze valt op een prachtig met luchtige room gevulde soes-achtige creaties met aardbeien en Fred gaat voor een walnoten-room-boterkoek-taartje. In stilte genieten we van de taartjes en de uitzonderlijke omgeving...dat voelt als thuiskomen;-) Na een uurtje gaan we weer verder met onze ontdekkingstocht en het contrast kan niet groter zijn als we even later door de straten van Saara dwalen. Een soort bazaar-achtige wijk, al helemaal versiert met kerstslinger, met honderden winkeltjes met de meest uiteenlopende prullaria....en op dit moment dus enorm veel kerst-prullaria...nu is Fred in zijn element! Gelukkig weet ik hem te overtuigen dat we in Buenos Aires (waar we kerst vieren) wel gaan kerstshoppen, aangezien we nu nog een paar keer moeten reizen en er in de tassen echt geen ruimte is voor kerstspullen. Daar komt bij dat deze winkeltjes een soort groot-handels zijn, dus je moet alles per grote hoeveelheden kopen. Maar t is heerlijk om hier een beetje rond te slenteren en heel even wanen we ons weer in China, wat niet vreemd is aangezien de meeste winkeltjes door Chinezen gerund worden en er letterlijk honderden dozen op straat staan waar 'made in China' op staat. In een van de winkeltjes gaan we beide nog even op zoek naar een nieuwe zonnebril. Onze voor de reis nieuw aangeschafte en te dure zonnenbrillen zijn beide helaas na 1 week reizen al gesneuveld en we lopen dus al 3 weken lang met een zonnebril op die we om de paar dagen moeten lijmen met 1-2-3-lijm. Tijd om hier maar weer over te stappen op wat wegwerpexemplaren, aangezien er tijdens een gemiddelde lange reis bij ons (lees; Fred!) altijd wel een bril of 3 a 4 sneuvelt. We vinden beide een hip en stevig exemplaar en onderhandelen wat met de Chinese eigenaresse over de prijs....aangezien we er geen 12 per model kopen. Maar inmiddels weten we dat je in China met geld alles voor elkaar kan krijgen en voor 2 euro extra op de inkoopprijs mogen we onze nieuwe aanwinsten meenemen...zij een beetje en wij een beetje en beide blij! Vervolgens wandelen we weer verder en de grote contrasten blijven elkaar opvolgen wanneer we even later het Cabinet van Portugeese Literatuur binnenstappen. Een prachtig en overdadig Gotisch gebouw met binnen de meest bijzondere bibliotheek die we ooit gezien hebben...het lijkt bijna alsof we een Harry Potterfilm binnenstappen. Een enorme ruimte met hoge en puntige koepels, wel drie etages met hoge balkons langs alle wanden en duizende, prachtig in leer gebonden boeken. En overal waar we kijken weer ornamenten, beelden en prachtige gekrulde metalen trappen en ballustrades. Midden in de enorme ruimte staan allemaal mooie houten tafels en stoelen en hier en daar zit iemand met z'n neus in de boeken. In alle rust lopen we rond en bewonderen de unieke omgeving. Na de stilte en de koelte van de bibliotheek, storten wij ons even later weer in de chaos en warmte van de stad. Opnieuw komen we bij een bijzonder gebouw uit, wat er van buiten uit ziet als een soort moderne piramide maar van binnen blijkt het een enorme kathedraal te zijn, de Cathedral Metropolitano. De gehele piramide is opgebouwd uit grote betonblokken met een soort open verbinding naar buiten, waardoor het heerlijk koel is in de kerk. En aan alle 4 de kanten van de kerk bevinden zich enorme glas-in-lood ramen. We gaan eens lekker op een bankje zitten en genieten van de koelte, de bijzondere constructie en de zeer kleurrijke ramen....en dat terwijl de kerststal al klaarstaat, de discolichten in de kerstboom wild knipperen en er rustige muziek op de achtergrond klinkt. Even een moment van bezinning!
Inmiddels is het al weer halverwege de middag en we besluiten lekker uitgebreid ergens te gaan lunchen. En opnieuw komen we in het bijzonder restaurantje terecht. Althans, gewoon een Italiaans restaurant, maar in plaats van een menukaart of een buffet, lopen hier de obers steeds langs met schalen met allerlei Italiaanse specialiteiten. En als je denkt; dat wil ik wel proberen dan krijg je een schep op je bord. Zo komen er tientalle gerechten voorbij waar we ons te goed aan doen en het ene is nog lekkerder dan het andere. We eten onze buikjes weer vol en rond en net als we denken dat we ontploffen komen opeens de schalen met dessert langs.....pfff....maar daar kunnen we geen nee tegen zeggen...want voor crepes met banaan en kaneel is natuurlijk altijd nog wel wat ruimte! En aan het einde van de rit betaal je gewoon een vast bedrag per persoon....echt fantastisch! Na zo'n enorme maaltijd rollen we terug naar de metro, die ons veilig en wel weer terugrolt naar Botafogo. Was gisteren al een top dag met een bezoek aan Copacobana en de Suikerbroodberg, vandaag in Centro hebben we ook genoten van een andere, maar ook prachtige kant van Rio!

Na de stralende dag van gisteren, is het vrijdagochtend wanneer we wakker worden koud, nat en druilerig. Niet een juist moment om de Corcovado te beklimmen en het Christus beeld van dichtbij te bekijken. Maar wel prima weer om weer wat zaken te regelen voor de komende 2 weken. We nemen de metro naar Copacobana, waar we bij het plaatstelijke reisburo alle bustickets voor de komende week boeken naar Ouro Preto en Paraty en terug in het hostel boeken we via internet 2 leuke hostels in deze plaatsen. Verder houd Fred zich de hele dag al bezig met de loting van het EK volgend jaar, maar helaas kunnen we in Brazilie niet live meekijken via internet. Gelukkig staat een half uur later alles al uitgebreid op internet en heb ik de uren daarna geen kind meer aan hem, omdat hij natuurlijk gelijk allerlei scenario's aan het uitpluizen is. En naast wat lezen, koffiedrinken en broodjes eten bij de Subway....komen we ook deze dag weer prima door!

Zaterdagochtend gaan we dan eindelijk op pad naar een van de 7 wereldwonderen; het beeld van Christus, boven op de top van de Corcovado. Met de bus gaan we richting het tramstation en vanaf hier nemen we een speciaal treintje wat ons naar de top van de Corcovado brengt. En het zal niemand verbazen dat het hier een drukte van belang is. Nadat we kaartjes gekocht hebben, moeten we nog ruim een uur wachten eer we met het treintje omhoog kunnen....maar de rit omhoog is het wachten ook wel waard. Het treintje klimt in een half uurtje tijd, de 800 meter omhoog, maar rijdt tevens gelijk door het NP van Tijtica, een enorm groot stuk tropisch regenwoud dat midden in de stad ligt en waar vele vogels zoals ara's en toekans voorkomen (voor de kenners, dit is waar de film Rio zich ook voor een gedeelte afspeeld;-)). De Corcovado is de hoogste berg in het park en vanaf hier kijkt Christus dus over de gehele stad uit. Wanneer we boven aankomen stappen we opnieuw in een andere wereld...de wereld van een top-toeristische attractie. Want samen met toch wel zo'n duizend-tal andere mensen, wurmen wij ons op het plateau waar het enorme beeld op staat. En is het beeld vanuit de stad al indrukwekkend, nu van zo dichtbij zien we pas hoe groots echt groot is! We vechten voor een plekje om wat foto's te kunnen maken en het gaat er echt hysterisch aan toe...het werkt enorm op de lachspieren. En in deze hysterie vliegen er dan ook nog tientalle helicopters rond het beeld om de toeristen met wat meer budget het beeld op deze manier te laten zien. Vanaf het plateau hebben we ook een prachtig uitzicht over de enorme stad (6 miljoen inwoners) en zien onder ons de stranden van Copacobana en Ipenema. Ook zien we dat Ipanema duidelijk het rijkste gedeelte is van de stad, aangezien we overal zwembaden en tennisbanen tussen de huizen en appartementencomplexen zien liggen. Nadat we een uurtje hebben rondgekeken dalen we weer af naar beneden en komen in het treintje even bij van alle drukte boven op de top. Vervolgens nemen we de bus naar Ipenema, waar we eigenlijk van plan waren om naar het strand te gaan. Maar de zon laat ons vanmiddag een beetje in de steek en het is inmiddels weer bewolkt geworden. We besluiten lekker weer ergens te gaan lunchen en daarna een paar kilometer over de boulevard van Ipenema te gaan wandelen. En dat is geen overbodige luxe na het enorme maal wat we weer krijgen voorgeschoteld in een druk lokaal restaurant. Nu dachten we kip met patat te hebben besteld, maar dingen gaan ook hier nog wel eens anders dan gedacht, dus in plaats van lekkere dikke patatten, krijgen we gefrituurde geraspte aardappels....gewoon chips dus;-) Prima van smaak, maar niet de frieten waar we ons op verheugd hadden. Maar de malse kip en de verse asperges, het koele tapbier, de verse sap, rumoerige Brazilianen om ons heen en Engels voetbal op tv....zorgen ervoor dat we weer heerlijk genieten van dit uitgebreide maal en ons helemaal onderdeel voelen van deze cultuur. En als we denken dat we niet meer kunnen opstaan, komt de ober ook nog eens langs met een schaal met toetjes. Fred pakt enthousiast een creme brulee, dus ik kan niet achterblijven en vis er een lekkere tiramisu uit. Wanneer ik Fred vraag of hij nog niet genoeg gegeten heeft, zegt hij dat je een gratis toetje niet af kan slaan....maar dat gratis was nou net niet het geval! De smaak is er niet minder om!! Na dit maal moeten we wel 10 x Ipenema op en af lopen om alles te kunnen verwerken...maar na 1 x houden we het maar voor gezien, t blijft tenslotte toch een beetje vakantie. Ondanks de bewolking is het wel druk op het strand, met vooral heel veel mensen die aan het sporten zijn; snelwandelen, hardlopen, fitnessen, volleyballen, voetvolley en een soort beachtennis! Vooral dat laatste heeft mijn aandacht en ziet er leuk uit om te doen. Maar al het eten in mijn maag, behoed mij voor uberhaubt een snoekduik te kunnen maken...dus we houden het bij kijken. Wat wel opvalt is een trend, die ik in Nederland op de sportschool nog niet gesignaleerd heb; het dragen van witte, grof gebreide, kousen. Iedereen die hier aan t wandelen, hardlopen of fitnessen is, draagt van die hele dikke, witte kousen tot net onder de knie...bij voorkeur over een zwarte strakke legging en soms nog net met een stukje blote knie er tussen. Ik weet nog niet of ik het hip of lelijk moet vinden, maar t is in iedergeval anders;-) Wanneer de avond valt nemen we de metro weer terug naar Botafogo, waar we na zo'n heerlijke dag, weer neerstorten in ons bedje!

En zondag is dan eindelijk de dag aangebroken dat we naar de langverwachte voetbalwedstrijd gaan. Aangezien we om 15 uur worden opgehaald, gaan we aan het einde van de ochtend nog even wandelen langs het strand van Botafogo en langs de boulevard staan ook hier allerlei fitness apparaten. Fred laat zijn spieren nog even lekker rollen, terwijl ik op een bankje geniet van de zon die af en toe door de wolken prikt. Voor de lunch eindigen we op de 5e verdieping van de shoppingmall van Botafogo, vanwaar we vanuit het Italiaanse restaurant mooi uitzicht hebben op de baai van Botafogo met op de achtergrond de Suikerbroodberg. Na een flink bord spagetti gaan we terug naar huis om ons klaar te maken voor de wedstrijd. Iets eerder dan gepland worden we opgehaald, maar wij zijn er helemaal klaar voor. We zijn niet de enige toeristen die naar de wedstrijd gaan en uiteindelijk verzamelen we bij een benzinestation in de buurt van het stadion, waar meerdere busjes uit de stad samenkomen. Met een grote groep backpackers (het waren er minstens 100;-)) gaan we onder leiding van Wilson richting het stadion en op straat begint de sfeer er al aardig in te komen. Wilson doet overigens aardig zaken op deze avond, aangezien wij op onze ticket zien dat deze R$ 20,-- per stuk kosten (ongeveer 7,50 euro) en wij R$ 100,-- pp hebben betaald...tel uit je winst! Maar het mag de pret niet drukken en het is werkelijk elke real waard. Van Wilson horen we dat wij in het vak van Flamingo zitten en dat Flamingo nog strijd voor een plek in de Europa Cup van Zuid Amerika. Geen probleem, dan juichen wij vanaf nu af aan heel hard voor Flamingo. En wanneer we even later op het treinstation wat we passeren de F-side van Flamingo treffen....laten we het wel om voor Vasco te juichen. Juist wanneer wij namelijk door het treinstation heen lopen, richting de ingang van het stadion komen de treinen aan met de Flamingo F-side en deze zeer gepassioneerde jongens, rennen met honderden te gelijk, al zingend en luid trommeld het station uit. We laten ze op gepaste afstand passeren, maar het geluid en energie zorgen er voor dat we met kilometers dik kippevel over ons hele lijf staan te kijken naar het tafereel wat zich voor onze ogen afspeeld. Het treft ons werkelijk in hart en ziel. Buiten het treinstation verzamelen de honderden leden van de F-side zich en als een grote, rode en deinende massa gaan ze al zingend in optocht naar het stadion....een mooier begin van de wedstrijd konden we niet indenken. Wilson leid ons naar de andere kant van het stadion en daar komen wij op de grote tribune tussen de Flamingo-supporters te zitten. Al snel worden we opgenomen in de grote Flamingo familie en even later zitten we al met toegestopte Flamingo ballonnen te zwaaien....en de wedstrijd is nog steeds niet begonnen. Wanneer even later de spelers van Flamingo het veld opkomen, glijd er een enorm doek over het gedeelte van de tribune waar wij op zitten, en zelfs onder dit enorme doek gaat het grote feest gewoon door. Er wordt gezongen, gedanst en aangemoedigd als of het leven er van af hangt.....passie met een hoofdletter P.....en Fred is zo in zijn element...ik denk dat ie minstens een paar maanden zo blijft lachen! Helaas is het Vasco die als eerste scoort, maar dit betekend dat de supporters van Flamingo er nog een schepje boven op doen om hun team aan te moedigen en het stadion veranderd werkelijk in een heksenketel. Maar als we denken dat we alles al hebben meegemaakt, scoort Flamingo in de 2e helft de gelijkmaker en wordt er om ons heen gelachen, gehuild en geschreeuwd van geluk. En dan wordt er op het scherpst van de snede gespeeld, want Vasco moet winnen om kampioen te worden en Flamingo mag niet verliezen als zij de Europa Cup van Zuid Amerika willen spelen. Zo nu en dan ontstaan er op het veld behoorlijke opstootjes en van beide teams moet er een speler het veld verlaten. Uiteindelijk eindigd de wedstrijd in 1-1 en eerlijk is eerlijk....het voetbal was niet om aan te zien....maar wie kijkt er voetbal als er om je heen zo veel gebeurd! Beide teams worden na afloop van de wedstrijd door hun supporters nog uitbundig toegezongen, terwijl de arbitrage onder enorme politie-escorte het veld verlaat...deze heren zijn hun leven niet altijd zeker hier! Ook Ronaldinho, de sterspeler van Flamingo (die met die zoef zoef haze-tandjes;-)), komt aan onze kant van het veld de supporters bedanken en het hele feest begint gewoon weer van voor af aan! Het is bijna onbeschrijvelijk wat wij hiet vanavond meemaken. We hebben letterlijk en figuurlijk 2 uur lang zitten stuiteren op de tribune. Wanneer we even later teruglopen naar de opstapplaats voor de taxi, voelen we in ene de spanning toe nemen en wordt het nog even dreigend, wanneer er wat politiemannen te paard worden uitgedaagd. Er wordt korte metten mee gemaakt en zonder pardon wordt er met traangasbommen gegooit. Gelukkig kunnen wij net de rook voorblijven en loopt het met een sisser af.....wat niet vreemd is als je ziet hoeveel politie hier vanavond op de been is.....en dan staan ze hier dus gewoon in grote getalen met enorme geweren op elke hoek en hangen er ook boven het stadion een aantal helicopters, waar we de scherpschutters in zien zitten. Het zorgt er in ieder geval voor dat wij ons geen moment onveilig voelen en gelukkig loopt alles goed af! Maar die glimlach...die gaat voorlopig niet meer van het gezicht af en deze avond was een waardige afsluiting van ons bezoek aan Rio de Janeiro....op het hoogte punt moet je afscheid nemen!


Vandaar dat we morgen vertrekken richting Ouro Preto, een oude koloniale stad ongeveer 450 km ten westen van Rio. We laten de grote stad weer even achter ons en gaan het binnenland weer een stukje verkennen....maar nu eerst nog even bijkomen van het grootse avontuur van deze avond!!!


Veel liefs,

Fred & Petra