Het chillen voorbij....

Salvador - zaterdag 12 november

Na een gebroken nacht blijven we dinsdagochtend nog even liggen. De gehele nacht hebben een aantal muggen ons echt uit onze slaap gehouden met hun gezoem...en dat terwijl zij hun buikjes echt heel vol hebben gegeten met ons heerlijke Nederlandse bloed. Daar zijn ze voor de verandering echt dol op, aangezien het lijkt alsof wij de enige zijn die hier met allemaal rode bulten rondlopen. Maar goed, dat hoort er ook een beetje bij in de tropen. De gebroken nacht wordt in ieder geval ruimschoots goed gemaakt met het ontbijt. Allerlei verse sapjes, fruit, broodjes, kaas en ham, gebakken eieren en worstjes....en chocoladecakejes....daar worden wij weer helemaal (helemaal;-)) blij van! Wat taartjes betreft ben ik in Brazilie nog niet erg verwend, behalve dan nu de zelf gemaakte chocoladecake bij het ontbijt en een crepe met suiker en kaneel als dessert. Maar wat niet is, kan nog komen, de Braziliaanen zijn behoorlijke zoetekouwen, want echt overal gooien ze flink suiker door heen (bijvoorbeeld bij de verse sapjes van t ontbijt!?). Na een uitgebreid ontbijt gaan we lekker op pad en over het brede strand lopen we naar het centrum van Porto de Galinhas. Vanuit dit centrum lopen naar noord en zuid 2 lange baaien met parelwitte stranden en achter beide baaien loopt een lange weg. En tussen de weg en het strand liggen vele kleine hotels, pousadas en soms prachtige particuliere villa's. Wij zitten op ongeveer 2 kilometer lopen van het centrum, en over het strand is het een half uurtje lopen naar het centrum. Een prima manier om aan onze dagelijkse beweging te komen en even lekker uit te waaien en ons kleurtje een beetje bij te werken. Het centrum van Porto de Galinhas bestaat uit een aantal kleine straatjes met restaurantjes, souvenierwinkels en de gebruikelijke winkeltjes met hebbedingen zoals teenslippers, tuniekjes, zomerjurkjes en flitsende bikini's (lees; lapjes stof;-)). We struinen lekker rond en zien verder overal beelden van kippen staan in de meest bizarre creaties. Porto de Galinhas betekend namelijk 'Haven van de Kippen', een naam uit vroegere tijden toen de slaven vanuit Afrika hier o.a. aan land kwamen. Nadat het verboden werd om slaven vanuit Afrika naar Brazilie te verschepen, werden de schepen o.a geladen met manden met kippen om te vermaskeren dat zij toch slaven aan boord hadden. Vandaar de naam Porto de Galinhas. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat de naam voortkomt uit het feit dat er overal door het gehele dorp beelden van kippen staan. De een nog vreemder dan de ander. Maar buiten dit onaangename stukje geschiedenis, is Porto de Galinhas een zeer aangename plaats om nu te verblijven. De missie voor vandaag is buskaartjes van Porto de Galinhas naar Salvador te regelen. En dit blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Na een aantal soort VVV kantoortjes te hebben bezocht, blijkt niemand Engels te spreken, en ons verder te kunnen helpen. Het enige wat we wijzer zijn geworden, is dat we eerst terug moeten naar Recife, voordat we verder kunnen met de nachtbus naar Salvador. Uiteindelijk besluiten we eerst maar te gaan lunchen en na de lunch terug te gaan naar de Pousada in de hoop dat ze ons daar verder kunnen helpen. Maar ook hier gaat het moeizaam, al is het meisje achter de receptie echt allervriendelijkst en communiceren we doormiddel van de computer en google-vertalingen....wat mij betreft de uitvinding van de eeuw! Maar om een hele lange middag kort samen te vatten; we eindigen 's avonds om 19 uur op het kantoor van een zeer vriendelijke Finse dame, die prima engels spreekt, en ons adviseert om niet met de nachtbus te reizen i.v.m. de veiligheid en die voor ons 2 goedkope vliegtickets van Recife naar Salvador kan boeken. En dan is de keuze tussen 2 uur vliegen of 15 uur bussen met gevaar voor eigen leven (ok, dat is overdreven, maar de kans dat een bus, en dan vooral de inzittenden, volledig gestript worden, is aanwezig) toch echt niet zo moeilijk. Om 20 uur staan we buiten met 2 vliegtickets op zak voor aankomende zaterdag naar Salvador.....ook dit was toch echt wel een dag vol 'hard werken' (met hier en daar enige frustatie). Maar inmiddels hebben we echt wel geleerd dat dit soort dingen ook altijd wel goedkomen, als je maar rustig blijft en flexibel bent....nou, laat ik daar nou best wel eens moeite mee hebben;-) Toch kan het chillen de komende dagen nu echt gaan beginnen!

En op woensdagochtend doen we dat dan ook op een kleine houten zeilboot die ons naar een stuk rif voor de kust van Porto de Galinhas vaart. Hier worden we afgezet en mogen we snorkelen in de natuurlijke baden die zijn ontstaan, doordat het inmiddels laag water is. Fred gaat als eerste het water in en wordt gelijk aangevallen door vele, vele kleurige vissen. Dit komt vooral omdat onze stuurman, wat voedsel in het water gooit, daar op de plek waar Fred staat. Het kost in het begin wat moeite, maar mijn held hervindt zich snel en kijkt stoer en trots omhoog;-) Even later moet ik er ook aan geloven, en ondanks dat ik op t strand ben opgegroeid als dochter van een zeeman...is dit toch niet echt mijn ding....al die vissen die maar aan je lijf zitten te bluppen. Toch is het uiteindelijk een leuke ervaring en genieten we van de prachtige omgeving en de ontelbare gekleurde vissen. Wanneer we uiteindelijk terug varen naar de kust, mag Fred nog even voor stuurman spelen, maar wanneer hij heel stoer met een soort peddel in z'n hand op de achterkant van het houten zeilbootje staat, valt hij heel knullig van de boot. De echte stuurman kijkt mij wat verschrikt aan, maar wanneer ik heel hard begin te lachen, moet hij toch ook wel lachen. Na de zeiltocht lunchen we in het dorp in stijl met spagetti en een tomatensaus met kreeft....deze keer weggeklokt met een grote fles Bohemian bier....en Rein...ook dit is inderdaad een aanrader! De rest van de middag hangen we lekker rond het zwembadje.....kortom, een top-chill-dag!


Ook donderdagonchtend gaan we op pad en om klokslag 9 uur komt Eduardo ons halen met zijn stoere strandbuggy. Aangezien er in deze omgeving nog vele zandpaden zijn, rijd iedereen hier in zo'n open karretje met enorme banden en een flinke turbomoter.....en natuurlijk kan je met deze wagens ook prima over het strand rijden. Gisterochtend kwamen we Eduardo tegen en aangezien hij redelijk Engels spreekt, was de deal al snel gesloten om met hem en zijn buggy vandaag op pad te gaan en de omgeving van Porto de Galinhas te verkennen. Als eerste rijden we naar het zuiden van de PdG en hier komen we in een groot natuurgebied terecht, waar we op een klein houten bootje stappen dat ons naar de mangrove brengt. De jongen die ons de mangrove in peddelt spreekt geen Engels, maar toch komen we met gebarentaal een heel eind. Telkens wanneer hij van de boot af springt komt hij even later terug met allerlei beestjes. Diverse soorten krabben en kreeftjes, zeewolfachtige visjes en zelfs echte zeepaardjes haalt hij boven water. Heel keurig in een grote glazen pot schept hij de beestjes uit het water, zodat wij ze goed kunnen bekijken en daarna zet hij alles weer even keurig terug in het water. Over de zeepaardjes verteld onze gids dat de mannetjes zwanger zijn en dat zij dus te herkennen zijn aan de dikke buikjes. Wanneer ik tegen Fred zeg dat ik toch wel trots ben op het feit dat ik dit allemaal versta, moet hij heel hard lachen; volgens hem is mijn fantasie zo groot dat ik er zelf wel een verhaal van maak en net doe alsof ik het begrijp. Daar zit misschien wel iets in, maar ik vond het wel een mooie vertaling...die volgens mij ook best wel klopt;-) Het is een leuk uitstapje en de rust in het gebied is zalig. Her en der aan de kant op de oever van het mangrovegebied staan een paar kleine houten huisjes waar vissers wonen en verder is er niets....we wanen ons dan ook ver van de bewoonde wereld. Niets is minder waar en na een uurtje peddelen komen we terug op het strand aan het begin van de mangrove waar Eduardo op ons zit te wachten...althans hij ligt even lekker een tukje te doen. We drinken eerst lekker een frisse cocosnoot en daarna lopen we terug naar het strand waar de buddy staat. We vervolgen onze rit naar de baai aan de noord kant van PdG en hier bezoeken we Muro Alto. Een prachtige baai met voor de kust een muur van oud koraal rif, wat er voor zorgt dat er tijdens laag water een enorm bassin met rustig, kalm en azuurblauw gekleurd zeewater ontstaat. Wanneer wij er rond het middaguur aankomen is het ook laag water en we duiken dan ook gelijk het water in. En terwijl de oceaan op de achtergrond tegen het koraalrif aanbeukt, dobberen wij lekker veilig in de natuurlijk zwembad. Op het strand is een klein strandtentje waar de meest heerlijke geuren vandaan komen. We besluiten na het zwemmen dan ook om maar hier lekker te eten en op het strand genieten we van zelf gemaakte patatjes en gebakken garnalen, natuurlijk weer weggespoeld met een koel pilsje! Wij houden van Brazilie;-)) Na de lunch brengt Eduardo ons weer terug naar de Pousada en wij genieten nog even van de wind in de haren wanneer wij tijdens de rit lekker op de achterbumper van de buggy zitten.....het ultieme gevoel van vrijheid!
's Middags luieren we wat bij het zwembad en aan het einde van de middag lopen we over het strand weer naar PdG. Onderweg zien we op het strand opeens een hele bijzondere kwal liggen; het Portugees Oorlogsschip. Prachtig van vorm en bijzonder van kleur, maar o zo ontzettend gevaarlijk. Hij ziet eruit als een groot, opgeblazen condoom, met aan de ene kant een soort hanekam van prachtige kleuren blauw, paars en roze. En onder aan de kwal zitten lange blauw/paarse draaden, waar je al helemaal niet aan moet komen. Op gepaste afstand nemen we dan ook wat foto's. Eerder deze week kwamen we op het strand ook al een nest tegen van een zeeschildpad. Keurig afgezet met hekjes en een bordje erbij wanneer het nest gelegd is. 't Is goed om te zien hoe ze hier met de natuur om gaan. Vanmorgen in de mangrove was onze gids ook steeds bezig met het verzamelen van plastic wat tijdens hoog water het mangrove gebied in komt vanuit zee en tijdens laag water in de wortels van de bomen blijft hangen.
's Avonds genieten we in het dorp van een lekkere pizza en ijs...het is tenslotte toch een beetje vakantie en als we om 21 uur weer terug zijn in de Pousada duiken we lekker ons bedje in. De jetlag zijn we wel te boven, maar ons slaapschema is nu zo dat we elke avond om 21 uur in coma gaan, om vervolgens om 6 uur in de ochtend weer wakker te worden. Geen wild nachtleven dus, maar wel heerlijke lange en luie dagen!

Vrijdag is voor ons een dag zoals deze ook genoemd is; VRIJdag. En dat is goed getimed aangezien 's ochtends het water met bakken uit de hemel komt. De afgelopen dagen kwamen er elke dag al meer wolken bij en vanmorgen zijn het er zo veel, dat er geen blauwe lucht meer te zien is....de eerste serieuze regen van deze reis. Maar zoals dat zo vaak in de tropen gaat is het rond de middag weer stralend weer en schijnt de zon weer uitbundig. Over het strand lopen we nog een keer naar PdG waar we lekker even wat skypen met het thuisfront, nog een boodschapje doen (lees; biertjes kopen;-)) en na een fantastisch tonijnbroodje bij de Subway lopen we weer terug naar de Pousada. Hier nestelen we ons met bier, en ok...thee en chocoladekoekjes, bij het zwembad en chillen er nog even lustig op los. En na al dit chillen zijn we zo goed geacclimatiseerd, zodat we klaar zijn om op pad gaan om Brazilie verder te ontdekken.

En zo zijn we vandaag weer op reis gegaan en na een taxirit van 10 minuten, een half uur wachten, 2 uur met de bus, nog eens 3 uur wachten, 1 uur vliegen en nog eens een taxirit van 45 minuten zitten we nu in Salvador de Bahia. Het was weer hard werken!
Het inchecken in Recife verliep gelukkig lekker vlotjes, maar wat ons wel op viel is dat we geen enkele keer ons paspoort moesten laten zien, we een liter fles water zo mee door de douane konden nemen en dat we geen vertrekbelasting hebben hoeven te betalen, terwijl er toch hele grote borden van op het vliegveld stonden. Echt zo bijzonder. Het komt denk ook wel doordat echt maar heel weining mensen Engels spreken. En zodra ze in de gaten hebben dat wij geen Portugees praten, laten ze ons vooral met rust en negeren ze ons soms gewoon. Iets wat overigens vooral fijn is, wanneer je door straatventers wordt aangesproken. Zodra ze in de gaten hebben dat je een andere taal spreekt lopen ze snel door. Alleen soms wel lastig als je iets duidelijk wil maken;-)
Op het vliegveld ontdekken we voor het eerst ook een soort Starbucks, maar dan anders, met de meest geweldige taarten. De een met nog meer chocolade dan de ander...daar kunnen we natuurlijk niet zo maar aan voorbij gaan! De taarten zien er zo machtig uit, dat we besluiten om samen een taartje te delen. Maar zelfs dat krijgen we met z'n tweeen niet op. Drie lagen chocoladecake met tussen elke laag een laag puddingachtige cheesecake...de vullingen hebben het zwaar te verduren....en dat terwijl Fred vorige week al stuk kies heeft verloren;-) Na deze bijzondere lunch maken we ons op voor de vlucht naar Salvador. Voordat we het vliegtuig instappen horen we een baby huilen. Fred kijkt al bezorgd en voorziet al dat dit kind natuurlijk bij ons in de buurt komt te zitten. En niets is minder waar; naast Fred, aan de andere kant van het gangpad zit de moeder met de huilende baby. Maar dit kleine meisje valt gelukkig na 5 minuten al in slaap. Dit kan ik helaas niet zeggen van het kleine jongetje wat naast mij zit. Die zit maar te draaien, met het tafeltje te spelen, luikjes naar beneden en omhoog te schuiven en met een klein elastiekje te spelen. En zo met het elastiekje te spelen, dat je weet dat dat gaat knappen en dat het dan natuurlijk in mijn gezicht schiet. Wanneer hij echt het elastiekje zo ver mogelijk probeert op te rekken, draai ik alvast met mn rug naar hem toe. Fred ziet het hele tafereel met een grote glimlach aan...die kent mij natuurlijk ook langer dan vandaag. Maar gelukkig wordt na een klein uurtje de daling al weer ingezet en gaan we landen in Salvador, en word ik verlost van dit irritante mannetje, zonder dat ik geraakt ben door een losschietend elastiek. Wel zijn we even in de war, want volgens onze tickets zou de vliegreis 2 uur duren. Of het ticket is verkeerd geprint, of we hebben opeens weer een uur tijdsverschil te pakken. Het blijkt het laatste te zijn en opeens gaat de klok weer een uur vooruit en leven we nog maar 3 uur achter op Nederland. Dit betekend overigens wel dat we nu weer om 22 uur naar bed gaan i.p.v. 21 uur...dat klinkt toch net wat schappelijker! Wanneer we even later de terminal uitlopen staat onze chauffeur al op ons te wachten, met in zijn hand een bordje met de naam TETRA HOEK....ik doe het er voor en deze variatie zijn wij tijdens al die reizen nog niet tegen gekomen. Niet veel later zijn we al opweg naar de stad en ook deze chauffeur lijkt een reincarnatie van Arton Senna te zijn....we zitten weer met geknepen billen achter in de auto....maar ook nu gaat het allemaal gelukkig weer goed.
Onderweg maken we alvast kennis met Salvador, een enorme stad met 3 miljoen inwoners en even had ik het idee dat we weer terug waren in Nepal. Terwijl we van het vliegveld naar de stad rijden, zien we niets anders dan enorme buitenwijken, met niet afgebouwde huizen, alles is vies, rommelig en oud en ik moet opeens denken aan een paar maanden geleden toen wij in Nepal waren. Daar heb ik Fred namelijk voorgesteld om naar Brazilie te gaan en niet naar Bolivia en Peru tijdens deze reis, omdat ik eens een keer gewoon lekker door westerse landen wilde reizen.....en nu waan ik me toch weer even in een land waar alles een chaos lijkt en niets af is. Maar wanneer we even later in de buitenwijk Barra aankomen, een wijk aan het strand in Salvador, keren we toch weer snel terug naar een land van westerse gemakken! We krijgen weer een klein hokje toegewezen in een leuk hostel, droppen onze tassen en gaan gelijk even om boodschappen, want vanavond gaan we weer eens zelf koken. Ik heb nog een zakje chillimix van Knorr uit Nederland meegenomen en daar gaan we een lekker maal van maken. Alleen is het even zoeken naar de bonen, want die blijken hier niet in blik, maar in een pak te zitten....zelfs boodschappen doen is soms een uitdaging hier. Maar het eten smaakt er niet minder op en op de patio van het hostel genieten we van deze heerlijke warme hap.

De komende dagen blijven we nog even in Salvador, waar we o.a. het oude gedeelte van de stad gaan bezoeken en dinsdag reizen we het binnenland in richting Lencois, waar we in een bergachtig gebied een aantal dagen met een gids gaan wandelen....maar daar volgende keer meer over!

Inmiddels staan er ook wat foto's en een filmpje op de site met wat eerste indrukken van dit bijzondere land!

Veel liefs,

Fred & Petra