Antarctic Dream; beter dan onze mooiste dromen!

En de vraag is dan, hoe kunnen we dat beschrijven en duidelijk maken? Bijna 2000 foto's, 2 uur film en een verslag waarin alle superlatieve zeker meer dan 10 keer gebruikt zijn. Hierbij het enorme verslag en een hele kleine greep uit de mooiste foto's en de leukste filmpjes!


Woensdag 15 februari 2012 - dag 1

Vandaag is dan eindelijk de dag dat wij aan onze expeditie naar Antarctica gaan beginnen. En die dag begint met wachten op het moment dat wij aan boord mogen gaan van de Antarctic Dream. Aangezien dat pas om 16 uur 's middags is, brengen wij de ochtend nog een beetje door met internetten. Gisteren hebben we van pa Hoek nog even de laatste weerberichten doorgekregen voor de Drake Passage en het ziet er allemaal gunstig uit. We hopen dat dat ook echt waar is, aangezien de Drake Passage gezien wordt als een van de meest gevaarlijke stukken zee ter wereld. Duizende kilometers Pacific Ocean kunnen er voor zorgen dat de golven in de Drake Passage enorm kunnen zijn, zelfs als er niet veel wind staat. We gaan het beleven!
Voor de lunch wandelen we naar het centrum van Ushuaia en als we onze straat uitlopen en op de boulevard aankomen, zien we dat het een drukte van belang is in de haven van Ushuaia. Er liggen wel 5 schepen in de haven, waarvan 1 onze Antarctic Dream is. Als we wat dichterbij komen, zien we dat wij het natuurlijk het oudste en kleinste schip hebben.....en dat het inmiddels al heel wat ijs is tegengekomen. De voorboeg van het schip is niet meer netjes rood geschilderd, maar inmiddels kaal van al het ijs waar het door heen heeft moeten ploegen. Het schip is dit seizoen al een keer of 8 naar Antarctica geweest...en dat is duidelijk te zien. Maar niets kan de pret drukken, als 2 blije kinderen lopen we over de boulevard van Ushuaia en hopelijk gaat die glimlach de komende 10 dagen niet verdwijnen. Na een laatste uitgebreide lunch op het vaste land van Ushuaia, lopen we terug naar het hotel om onze tassen op te halen. Daar besluiten we om samen met Sandy een taxi naar de haven te nemen. Sandy hebben we afgelopen zondag al ontmoet in ons kleine familiehotelletje en al snel kwamen we er toen achter dat we op dezelfde boot naar Antarctica zitten. Sandy komt uit Colorado, USA en is een leuke, sportieve en hele lieve vrouw van 59 jaar, die voor een week of 6 alleen op reis is door Zuid-Amerika. Als we aankomen in de haven, moeten we nog even 10 minuutjes wachten voordat we aan boord mogen. Het is een spannend moment en we beseffen dat het avontuur nu echt gaat beginnen. Aan boord worden we vriendelijk welkom geheten door de crew en we worden eerst in het restaurant ontvangen met thee en koffie. Daarna worden we per hut opgeroepen zodat we ons bij de receptie kunnen melden, waarna we keurig naar onze hut worden gebracht. En het blijkt dat we maar weer eens een paar zondagskinderen zijn, want we hebben een upgrade gekregen naar een grotere hut....met groot raam! Het is een ruime hut met een heerlijk 2-persoonsbed, tv, veel opbergruimte en een eigen badkamer. Een prima plek om lekker weer eens een hele poos in 1 bed te slapen. Voor het eerst in weken pakken we ook de rugzakken weer eens uit, al laten we de zwembroeken en zomerjurkjes maar in de tas zitten. Die zullen we echt niet nodig hebben! Rond een uur of half zeven moeten wij ons met onze reddingsvesten aan melden in het restaurant en hier krijgen we een uitgebreide veiligheidsinstructie. En wanneer we buiten bij de reddingssloepen staan, verlaten we rustig de haven van Ushuaia en zien we voor de 2e keer de stad met daarachter de besneeuwde bergtoppen steeds kleiner worden. Iedereen is enthousiast en over een weer wordt er al veel kennis gemaakt met de verschillende passagiers. Het is opvallend hoe divers de gasten aan boord zijn en er zijn opmerkelijk veel mensen van onze leeftijd. Japan, Korea, Rusland, Bulgarije, Engeland, Argentinie, Brazilie, Amerika, Nederland, Duitsland, Zwitsterland, Italie, Denemarken, Noorwegen, Zweden...heel wat nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Voor het diner worden we welkom geheten door de kapitein en zijn crew en er blijken heel wat biologen aan boord te zijn, die ons later alles kunnen vertellen over de natuur en de dieren die we hopelijk gaan tegen komen. Na het praatje van de kapitein krijgen we een heerlijk diner geserveerd en de champagne en wijn vloeien weer rijkelijk. We genieten er allemaal nog maar eens extra van....voordat we het gevecht met de Drake aan moeten gaan. Tijdens het eten komt er al bericht vanaf de brug dat er orka's gespot zijn....nu al en we zijn pas 2 uur onderweg! Maar helaas laten ze zich niet meer zien en hopen wij dat we ze later deze trip toch nog gaan zien. Als we na het eten terug in onze hut komen, blijken we toch niet echt zondagskinderen te zijn. Onze hut bevind zich aan de achterkant van het schip (wat wel weer fijn is) maar dan wel boven de schroef ;-( En was het vanmiddag toen we aan boord kwamen nog een oase van rust in onze hut....nu lijkt het net of we in de Trans Mongolie Expres tuffen. Ik haal de oordoppen maar weer te voorschijn en verwacht dat we toch wel lekker kunnen slapen.....vooral ook door de Dramine die we slikken. Een middel wat zeeziekte kan voorkomen, maar dan moet je het wel op tijd innemen en niet wachten dat je zeeziek wordt. Het enige nadeel is dat je er een beetje slaperig van wordt.....wat nu wel weer een voordeel kan zijn. Dus voordat we gaan slapen nemen we allebei een pil in en maken ons klaar voor de nacht!


Donderdag 16 februari 2012 - dag 2

Helaas blijft de gehoopte nachtrust uit en beide liggen we de hele nacht een beetje te doezelen en te rollen in ons bedje. Tijdens het ontbijt blijkt dat we niet de enige zijn die niet goed geslapen hebben, maar het is voor ons allemaal toch een beetje wennen op zo'n deinende boot. We hebben inmiddels een leuke groep met mensen ontmoet en ondanks dat je mag gaan zitten waar je wilt tijdens de maaltijden, zoeken we elkaar toch al weer op. Wij zijn inmiddels in het gezelschap van Sandy uit de USA, die wij al eerder hebben leren kennen. Alison uit Wales, Ivan uit Bulgarije en Guadeloupe uit Argentinie. Iedereen voelt zich best wel prima, al hebben we allemaal wel pillen ingenomen tegen zeeziekte. Dit is een te mooie trip om ziek te zijn en het eten is te lekker om niet van te genieten. Na het ontbijt besluiten we toch nog even ons bedje in te duiken, omdat het toch een rare nacht is geweest.....en de Dramine zorgt ervoor dat we toch een beetje suf zijn. Net voor lunchtijd worden we weer wakker en buiten blijkt het een prachtige dag te zijn. Maar inmiddels hebben we geleerd om hier op de Drake Passage geen uitspraak over het weer te doen, aangezien de Draak heel erg onvoorspelbaar kan zijn. De lunch is geweldig van smaak en de kok doet echt zijn best om ons zo gevarieerd mogelijke gerechten te serveren. Na de lunch gaan we eindelijk het schip eens wat beter verkennen en ook hier mogen we gewoon op de brug komen, als de deur openstaat. De kapitein en 1e stuurman laten vol trots hun domein zien en geven uitleg over de route die we gaan volgen en welke weersverwachtingen we de komende 24 uur kunnen verwachten. Het grappige is, is dat ik voor vertrek van pa Hoek nog een link heb doorgekregen van een site met de weersverwachtingen en golfhoogtes voor de Drake Passage. Nu blijkt dat ze hier aan boord dezelfde site gebruiken voor de weersverwachtingen. Gisteravond aan tafel tijdens het diner had ik onze tafelgenoten verteld over deze site en dat mijn vader voor de Drake Passage gunstige weersomstandigheden heeft doorgegeven. Het grappige was dat iedereen vanmorgen mijn vader van harte bedankte voor de juiste voorspelling.....dat had vast anders geweest als de deining van een ander kaliber had geweest! Als we van de brug afkomen, genieten we op het dek helemaal voor op de boot even lekker van het zonnetje en het is echt uitzonderlijk om hier zo relaxt buiten te zijn. Ondertussen zien we om de boot heen enorme albatrossen zweven en wat blijven dit toch immense vogels. Later die middag hebben we ook nog een lezing over de vogels die in dit gedeelte van de wereld leven op deze enorme zee. Hier laat bioloog Bob nog eens zien hoe groot de spanwijdte van de grootste albatros is en als hij 3 meter lint afwikkeld blijft het onbegrijpelijk dat deze vogels zo kunnen zweven. Als we na de lezing terugkomen in de hut, schijnt net het zonnetje lekker naar binnen en voor het eten doen we nog net een klein powernapje...het leven aan boord dit expeditieschip is zwaar;-)
Ook tijdens het avondeten zoeken we onze nieuwe vrienden weer op en het is leuk om wat meer van elkaars achtergrond te horen. Ivan was vorig jaar met zijn vriendin in Argentinie en Ushuaia en de trip naar Antarctica stond boven aan het lijstje van Ivan zijn wensen. Alleen zijn vriendin wordt al zeeziek in een roeiboot, dus een reis naar Antarctica met z'n tweeen zat er niet in. Imiddels is Ivan zijn vriendin 6 maanden zwanger en heeft ze hem gezegd dat als hij nog naar Antarctica wil gaan, hij dat nu moet doen....daarna zal hij de komende jaren voor zijn kleine dochtertje moeten zorgen. Een groots gebaar, al hebben we Ivan natuurlijk toch een beetje zitten plagen over de prijs die hij hiervoor later zal moeten betalen. Maar hij hoort het aan met een grote glimlach op zijn gezicht, die er deze reis nog niet van af geweest is. Allison komt uit Wales en woont en werkt in Zurich. Zij vliegt voor haar werk de hele wereld over. En toen zij hoorde dat ze voor haar werk naar Buenos Aires moest, twijfelde ze geen moment en boekte haar lang gekoesterde reis naar Antarctica. En terwijl we met elkaar zitten te genieten van weer wat culinaire hoogstandjes, krijgen we ook nog eens een prachtige zonsondergang voorgeschoteld. Een mooi slot van een fijne dag!


Vrijdag 17 februari 2012 - dag 3

Wanneer we na een heerlijke nacht slapen wakker worden, blijkt de deining nog minder te zijn geworden op de Drake Passage. De afgelopen dagen hebben we al heel wat grapjes gemaakt over de Drake "Lake"....maar kalmer dan dit zal het nooit worden. We begrijpen dat we hier waarschijnlijk op de terugweg een enorme prijs voor zullen moeten betalen...maar dat is later, nu genieten we van alles wat we meemaken. Na het ontbijt nestelen wij ons lekker in de hut met een boek, maar als we net zitten te lezen komt er een bericht van de expeditieleider. Door de hele gunstige weersomstandigheden zullen we niet vanavond, maar vanmiddag al de South Shetland Islands bereiken en dit is het begin van de Antarctic Penninsula. En aangezien we zo vroeg hier zijn, gaan we niet morgenochtend, maar vanmiddag al een landing maken op Antarctische bodem! De geplande lezingen van deze ochtend gaan dan ook niet door en in plaats daarvan zullen we een breefing krijgen over de regels die gelden voor mensen die Antarctica betreden. Veel dingen zijn ontzettend logisch, maar het is goed om te zien dat er zo enorm veel aandacht aan wordt besteed. Alle schepen die naar Antarctica varen, moeten lid zijn van IAATO, een speciale vereninging die allerlei regels hebben opgesteld waar iedereen zich aan moet houden. Tevens moeten alle schepen 4 maanden van te voren hun hele seizoensplanning (letterlijk van dag tot dag) al inleveren bij de IAATO, zodat zij kunnen regelen dat er nooit meer dan 1 schip te gelijk op 1 plaats is. We mogen niets meenemen aan land qua eten, drinken, zakdoekjes etc. en er wordt op gehamerd dat we al onze spullen qua handschoenen, mutsen etc. goed in de gaten houden en deze niet laten weg waaien door de wind. Na de breefing krijgen we speciale laarzen en een overlevingsjas uitgereikt en inmiddels zijn we helemaal klaar om aan land te gaan. We brengen al onze spullen naar de hut en als we even later naar buiten kijken is het een witte wereld vol grote sneeuwvlokken die langs ons heen stuiven. Even zitten we in een heuse sneewstorm, terwijl 5 minuten later alweer een helder blauwe lucht te zien is. Eindelijk krijgen we een beetje het gevoel alsof we Antarctica naderen. En dat doen we ook bijna, want als we zitten te lunchen zien we de eerste grote ijsberg langskomen en even later zien we door de wolken heen het eerste stukje land. Iedereen in het restaurant is gelijk helemaal hieperdepieper en we zijn als kinderen zo blij. Na de lunch gaan we boven op het dek nog even een frisse neus halen en proberen we wat foto's te maken van de vogels die al een hele tijd met ons meevliegen (de painted petrol, zoals we gisteren geleerd hebben). En om natuurlijk ook het eerste stukje land wat we in 2 dagen weer zien, vast te liggen. Terwijl we boven op het dek staan, komen er opeens een paar bemanningsleden naar boven om te bellen. Als ik onze gsm check zie ik dat we opeens bereik hebben met het Chileense netwerk. Snel stuur ik een berichtje naar pa en ma Hoek om te vertellen dat we inmiddels Antarctica in zicht hebben. Even later komt er een berichtje terug waarin pa Hoek nog even de laatste weerberichten doorgeeft. Het is geweldig om te zien hoe hij meeleeft en het is jammer dat hij niet even om een hoekje mee kan kijken.....al hoorde ik van de kapitein dat ze nog wat stuurmannen te kort komen....dus pa....misschien een seizoen op Antarctica varen;-) Achteraf horen we dat we enorm geluk hebben gehad, aangezien er ongeveer maar een kwartier lang bereik is met de gsm op dat ene punt waar we door heen vaarden (wat komt door een Chileense bevoorradingsbasis die daar zit).
Inmiddels zijn we steeds dichter bij land gekomen en om ons heen zien we niets anders dan enorme sneeuwvlaktes, afgewisseld met gletsjers en ijsmuren van honderden meters hoog die in het water eindigen, terwijl er om ons heen walvissen, zeeleeuwen en pinguino's zwemmen en vele soorten vogels in de lucht zweven....en dit is pas het begin!!! Het is voor ons nog niet te bevatten waar we zijn en wat we allemaal zien. Na de middagthee is het eindelijk zo ver en hebben we Discovery Bay op de South Shetlands bereikt. Hier bevind zich een basis met Chileense marine-biologen en omdat we zo heel vroeg zijn door de uitzonderlijke kalme oversteek van de Drake Passage, gaan we deze basis bezoeken. We kleden ons dik aan en met de zodiacs worden we keurig aan land gebacht. En terwijl we zo in de kleine zodiac tussen de enorme ijsmuren heen varen....voelen we Antarctica bij ons binnendringen. Bijna letterlijk en figuurlijk en het is een bijzonder moment en bijna niet met woorden te beschrijven wat we hier voelen en ervaren. Op het strand van Discovery Bay worden we heel vriendelijk onthaald door de 9 mannen die hier een jaar lang wonen. Ze laten ons trots hun basis zien wat bestaat uit een aantal rood geschilderde huizen die gemaakt zijn van aluminium plaaten. Van buiten ziet het er niet heel degelijk uit, maar binnen is het keurig netjes, warm en zeer verzorgd. In de zomermaanden is het ook wel best vertoeven hier, maar tussen de maanden april en november komen ze bijna niet buiten omdat de temperaturen dan echt te laag zakken. Het is leuk om hier even rond te kijken en het is grappig om te zien dat ze zelfs een klein voetbalveldje hebben gemaakt op het vlakke grindstrandje. Wanneer we even later een wandeling over het strand maken komen we nog 2 verdwaalde pinguino's tegen, die zich als ware fotomodellen laten fotograveren. Na ruim een uur wandelen zijn we inmiddels zo koud dat we met de zodiac weer terug gaan naar de boot, waar het warme avondmaal al op ons staat te wachten. We delen ons maal weer met Sandy, Ivan en Allison en allemaal zitten we met een enorme glimlach op ons gezicht aan tafel....terwijl we met de boot nog steeds in Discovery Bay voor anker liggen. Het eten is weer fantastisch en het uitzicht wonderschoon. We kunnen allemaal nog niet echt beseffen dat we hier nu gewoon zijn. Ondertussen vertel ik Sandy, Ivan en Allison dat we weer wat weerberichten hebben doorgekregen van pa Hoek en inmiddels wordt er niet meer getwijfeld aan zijn voorspellingen;-) Na het eten gaan we terug naar de hut, waar het inmiddels een stilte van belang is, aangezien we voor anker liggen en de schroef niet meer draait....na een hete douche gaan we dan ook snel ons bedje in voor een rustige nacht!


Zaterdag 18 feruari 2012 - dag 4

Wanneer we wakker worden is het buiten een witte wereld en zien we niets anders dan grote sneeuwvlokken om ons heen. Het plan was, dat we vannacht zouden verder varen naar een baai aan de overkant, maar met de enorme sneeuwbui die de gehele nacht geduurd heeft, vond de kapitein het veiliger om voor anker te blijven liggen in Discovery Bay. Als we aan het ontbijt zitten wordt het anker gehaald en gaan we verder, maar dan maken we iets mee wat bijna niet te omschrijven is. In nog geen half uur tijd veranderd de kalme zee in een kolkende massa en krijgen we storm met windsnelheden van meer dan 100 kilometer per uur over ons heen. Alle activiteiten van deze ochtend worden geannuleerd en iedereen wordt geadviseerd om naar zijn hut te gaan en daar rustig af te wachten en eventueel een film op tv te kijken. Ook Fred en ik duiken ons bedje in en al heel snel voel ik dat mijn ontbijtje ernstige moeite heeft met deze omslag. Maar wanneer ik naar de badkamer stommel, komt het volgende probleem...ik moet plassen en ik wil mijn ontbijtje kwijtraken....wat doe je dan? Het ontbijt maakt al snel de keuze;-) Wanneer ik even later weer in bed ligt, heeft Fred hetzelfde dilemma, maar ook voor hem wordt het vanzelf opgelost. Hebben we de Drake Passage doorstaan, liggen we hier opeens in bed. De hele ochtend gaat het schip als een dobber in een wasmaschine te keer en de golven komen van alle kanten. Op een moment lijkt het alsof de boot door een enorme golf van opzij knock out wordt geslagen. Het is een oorverdovende klap en daarna is alles stil. Fred kijkt mij verschrikt aan, terwijl ondertussen de motor weer verder sputterd. Onze hut is inmiddels een ravage; de stoelen zijn omgevallen, alle kleding is van de haken geslingerd en de gordijnen schuiven open en dicht. We laten het maar over ons heenkomen en blijven rustig in bed liggen. De 3-gangen lunch laten we later maar aan ons voorbij gaan en iemand van de keuken komt ons wat broodjes en fruit brengen, zodat we toch wat kunnen eten. En dat gaat er best wel weer in, al blijven we na de lunch toch nog lekker liggen. De deining lijkt wat minder te worden en net als we ons willen gaan aankleden om even een frise neus te gaan halen, komt er bericht van de brug dat er 5 vinwalvissen voor de boot zijn gesignaleerd. We kleden ons extra dik aan en gaan snel kijken. De kapitein laat de motor van het schip uitzetten en in alle rust duiken de walvissen om ons heen. Het lijkt alsof ze veel plezier hebben met elkaar. Ondertussen is het weer gelukkig een stuk kalmer geworden en we bevinden ons nu weer tussen wat eilanden. Het is een wonderbaarlijk landschap van enorme bergen die uit zee rijzen met daar boven op een dikke laag sneeuw en ijs. En tussen de bergen zien we weer enorme gletsjers, terwijl de zon een prachtig schaduwspel over de witte sneeuw speelt. Het Antarctica gevoel wordt compleet gemaakt met enorme ijsbergen die ons passeren...dit is waarvoor we gekomen zijn....en daar willen we dan best een flinke storm voor doorstaan...al hoeft dat natuurlijk niet elke dag. De rest van de middag genieten we buiten in de ijzige kou (het is inmiddels ver onder 0) van het overweldigende landschap wat aan ons voorbij trekt. Het lijkt een beetje op de gigantische toppen van de Himalaya die hier zo uit zee naar boven reizen.
Aan het einde van de middag komt er een bericht van Roderiques, de expeditieleider, dat we toch nog een landing gaan maken bij Trinity Island. Het weer is inmiddels weer zo rustig en de zee zo kalm, dat het voor de zodiacs veilig is om aan land te gaan. We kleden ons weer aan, wat een hele onderneming is. Thermo-ondergoed, gevolg door een joggingbroek en een ski pully, met daarover heen een winddichte alpine broek en een fleecetrui en als laatste de overlevingsjas die we gekregen hebben. Dan 2 paar dikke sokken, 2 paar handschoenen, een sjaal en een muts en daarover heen nog de bivakmuts van de jas...met daarover heen verplicht nog een reddingsvest....en het geheel wordt afgemaakt met een flitsende zonnenbril. En dan heb je net alles aan....moet je nog plassen;-) Maar we zijn klaar voor een nieuwe landing en deze keer voelt het alsof we echt op Antarctica landen...gisteren waren het tenslotte toch de South Shetland Islands. Het eiland waar we met de zodiacs landen, ligt in een enorme kom omgeven door hoge bergen met dikke pakken sneeuw. En op het eiland wonen duizende Gentoo pinguino's, liggen een paar Weddel zeehonden te slapen en daarboven vliegen roofvogels in de lucht op zoek naar een pinguin-jong. Alles wat we zien, komt vol binnen in ons lijf, hart en ziel. De mensen die wij gesproken hebben zeiden steeds dat het niet te omschrijven hoe Antarctica is....en nu begrijpen we dat het waar is. Het is zoiets als je voorstellen dat je op de maan loopt...dat kan je ook niet! We laten alles om ons heen op ons inwerken. De zon speelt weer met de wolken en de besneeuwde bergen, de roofvogel (skewer) heeft eindelijk zijn maal voor vandaag te pakken en scheurt een pinguin-jong aan flarden, de Weddelseals liggen heerlijk te modderen en krabben met hun poten over de dikke bontlaag, de geur van duizende kilo's pinguinpoep bedwelmd ons, de ijskoude wind snijd door alles heen en onze voeten vriezen er bijna af....dit is waarvoor we gekomen zijn! Een landschap zo uniek en uitzonderlijk dat we er bijna niet meer wegwillen. Maar het zijn de bevroren voeten die er voor zorgen dat we toch terug gaan naar de zodiac. En terwijl we langs een enorme azuurblauwe ijsberg varen, komt er een Weddelseal nog even met ons meezwemmen en kijkt ons met zijn schattige, grote, donkere ogen aan. We genieten allemaal in stilte! Terug op de Antarctic Dream worden we ontvangen met warme chocolademelk en dat gaat er best in. In de hut kleden we ons laagje voor laagje weer uit en maken ons op voor het avondmaal. Na de lunch die we vanmiddag hebben overgeslagen, hebben we inmiddels weer enorme trek....ook door de kou die we hebben moeten doorstaan. Deze avond heeft de kok zich weer enorm uitgesloofd. Als voorgerecht krijgen we kleine pizza's, gevolgd door vis met gegrilde groenten en als toetje komen er verse aardbeien met chocolade-ijstaart. Al komt er morgen weer een storm met windkracht 10 over....nu genieten we met volle teugen en zijn we de stroeve start van vanmorgen al weer helemaal vergeten!!!


Zondag 19 februari 2012 - dag 5

Als we 's morgens vroeg de gordijnen open doen, is het een witte waterwereld die ons welkom heet. Alles prachtig beschenen door de ochtend zon. Al vanuit ons bed zien we de meest prachtige ijsbergen met daarachter de hoogste bergen met wederom een dik pak sneeuw voorbijkomen. De adrenaline stroomt gelijk weer door de aderen en we kleden ons snel aan om voor het ontbijt nog even naar buiten te gaan. En dat is net op tijd want er zijn weer walvissen gespot voor de boot. Deze keer de Humpback walvis, een van de weinige soorten die we nog niet gezien hebben. Ze spelen een beetje met elkaar terwijl wij proberen foto's te maken...wat natuurlijk niet lukt. Dus genieten we zonder camera gewoon van wat we zien en laten alles op ons inwerken. Een fantastisch begin van deze dag. Na het ontbijt kleden wij ons weer dik aan voor de volgende landing op Danko Island. Een klein eiland met een hoge klif, welke bewoont wordt door weer vele pinguino's. Met de zodiacs gaan we aan land en terwijl we net wegvaren komt er een leopardseal even een kijkje nemen. Het beest is zo nieuwsgierig dat het steeds om onze zodiac heen rondjes zwemt en door het heldere water kunnen we prachtig de vlekken op haar vacht zien. Daarna gaat ze verstoppertje met ons spelen en verdwijnt steeds achter een groot stuk ijs wat in het water drijft, om vervolgens ergens onder onze zodiac weer te voorschijn te komen.
Als we op Danko Island aankomen wacht ons een mooie wandeling door de sneeuw naar de top van dit eiland. Al snel gaan er heel wat lagen uit, want met dit zonnige weer en geen wind is het gewoon heerlijk warm. Onderweg naar boven, passeren we vele groepen met pinguino's en soms moeten we zelfs even wachten als ze over een 'pinguin-snelweg' naar beneden komen waggelen en glijden. Het is te leuk voor woorden om te zien en we kunnen er nog geen genoeg van krijgen. Uiteindelijk komen we na een half uurtje klimmen boven op de top aan en het uitzicht vanaf hier is echt niet te omschrijven. Om ons heen zien we een soort Himalaya-gebergte uit zee oprijzen en in het water drijven enorme ijsbergen. We zijn er stil van en ook nu weer komt alles wat we zien en ervaren 'binnen'. Het is een wereld op zich, ver van alles wat je ooit kan voorstellen. Uniek in zijn soort en vandaag in alle pracht en praal door het geweldige weer wat we hier hebben. De camera draait overuren en na een poosje gaan we gewoon even zitten en laten alles nog eens in alle rust op ons inwerken. Wat er nog gaat gebeuren....het is nu al de reis van ons leven! Uiteindelijk worden we door de expeditieleider vezocht weer af te dalen naar beneden en met de zodiacs terug naar de boot te gaan. Daar staat al weer een lekker warm soepie op ons te wachten....al zijn we nog bezweet van het lopen. Vervolgens staat er even later ook nog een perfecte 3-gangen lunch voor ons klaar, maar iederen is zo naar buiten aan het kijken dat er weinig aandacht voor het eten is. Inmiddels varen we namelijk Paradise Harbour binnen en die naam zegt het allemaal. We begeven ons in een kom met daarom heen bergen van duizende meters hoog die uit zee verrijzen en bepakt zijn met een enorm dik pak sneeuw. En al die sneeuw zorgt ervoor dat er weer enorme gletsjes zijn, die beetje bij beetje hun ijs vrijlaten in zee...waardoor er dus ook weer honderden ijsbergen in zee drijven. Gelukkig gaat de Antarctic Dream voor anker op deze uitzonderlijke plek en na de lunch gaan we met de zodiacs het gebied wat beter verkennen. Op de vele ijsschotsen liggen op verschillende plaatsen weer leopardseals te zonnen en het levert prachtige foto's op. Letterlijk iedereen zit met een glimlach van oor tot oor in de zodiacs. En als we even later aan boord weer verwent worden met een afternoon-tea lijken we allemaal wel een stel kinderen in een grote speeltuin...deze dag kan niet meer beter worden! Maar als iedereen nog zit na te genieten komt er bericht van de expeditieleider dat we vanavond na het eten nog een landing gaan maken op Port Lockroy. Het weer is uitzonderlijk mooi en dat willen ze ten volste benutten. Port Lockroy is een Engels onderzoekstation uit de jaren '50 en inmiddels is er een stichting opgericht die dit station beheert en in de oude staat heeft terug gebracht. Naast dat er op het eiland diverse onderzoeken worden gedaan, zorgen de bewoners er voor dat wij als toeristen ook een kijkje kunnen nemen in het oude station. Tevens is er een klein winkeltje en postkantoor, waarvan ze met de opbrengst dit station o.a. draaiende kunnen houden. Op dit moment wordt het station bemant door 4 vrouwen en voor het diner komen zij bij ons aan boord mee eten. Een uitje voor de dames die zo weer eens kunnen genieten van wat verse groenten. De afgelopen maanden (zij zijn hier van november t/m maart) hebben zij vooral voedsel uit blik gegeten. Na het eten vertellen zij alvast wat over de geschiedenis van het station en als iedereen is uitgegeten kleden we ons weer heel dik aan en gaan met de zodiacs van boord. Maar voordat we het eiland bezoeken, maken we nog even een kleine stop op een ander klein eiland, waar vele Chinstrap pinguino's zitten. Vanaf het rotsachtige strandje hebben we een geweldig uitzicht over de besneeuwde bergen om ons heen, die op dit moment door de ondergaande zon in vuur en vlam worden gezet. Opnieuw een hoogtepunt op deze uitzonderlijke dag. We vragen ons intussen af wat nog mooier kan zijn dan deze dag die we hier ervaren. Wanneer de zon bijna onder is, varen we met de zodiac door naar Port Lockroy en hier kopen we in het winkeltje een kleine souvenier van Antarctica, voor onze verzameling meest-foute-souverniers uit elk land wat we bezocht hebben. Een kerstbal van een schattige Antarctische pinguino wint het deze keer als de lelijkste souvenier! Ook posten we onze kaarten, die hopelijk met een week of 5 in Nederland moeten zijn. In ieder geval wordt er flink geshopt door alle mede-passagiers en is het vast mogelijk om deze basis open te houden. Er worden namelijk alleen al vanaf deze post 80.000 kaarten per seizoen verstuurd. De kaarten gaan per boot naar de Falkland Islands en vandaar mee met een militaire vlucht naar de UK...en vandaar verder de wereld over! Als we uitgewinkeld zijn worden we weer keurig terug gebracht naar de boot, waar we net voor het donker wordt nog even bijkomen met een warme chocolademelk. Een gouden dag!


Maandag 20 februari 2012 - dag 6

Al om 5 uur worden we gewekt door Roderiques, de expeditieleider, want we bereiken het Lemaire Kanaal. En ook hier hebben we ontzettend veel geluk want de ijsbergen blokkeren niet de ingang, waardoor we door dit prachtige kanaal naar de volgende baai kunnen varen. Het is 1e keer dit seizoen dat het mogelijk is voor de Antarctic Dream (en het 3e schip dit seizoen) dat ze hier door heen kunnen varen en het is wederom overweldigend om te zien. De wanden komen hier bijna verticaal omhoog uit het water vandaan en in het smalle kanaal drijven ook nog eens vele ijsschotsen. Ik bekijk alles vanuit mijn warme bedje door het grote raam, maar Fred kleed zich dik aan en vertrekt in de vroege ochtend naar buiten om foto's te maken. De zonsopgang is weer wonderschoon op de wit besneeuwde bergen en de dag is nog niets eens echt begonnen als de eerste 200 foto's alweer gemaakt zijn. Af en toe komt Fred even naar beneden om in de hut op te warmen, maar elke keer als hij even naar buiten kijkt, weet hij niet hoe snel hij weer naar het dek moet gaan. Voor het ontbijt kleed ik me ook nog even warm aan en ga nog een frisse neus halen. Het beloofd weer een prachtige dag te worden, aangezien er geen wolk aan de lucht is en de zon uitbundig schijnt. We raken erg gewend aan dit prachtige weer, al beseffen we best een beetje dat het uitzonderlijk is wat we hier meemaken....en we weten ook dat het hier in een half uur tijd ook zo weer anders kan zijn. Na het ontbijt zijn we door het Lemaire Kanaal heen gevaren en komen we weer in een grote baai terecht. Ook hier gaan we weer een landing doen op Yalour eiland waar de Adelia pinguino's wonen. Het zijn prachtige pinguins en vooral hun blauwe ogen zijn zeer opvallend. Er zijn nog een paar jongen die aan het ruien zijn, maar de meeste zijn al bijna klaar om zelf op pad te kunnen gaan. Naast dat er een grote groep pinguins op dit eiland woont, wordt het eiland ook omgeven door opnieuw de hoogste bergen en de grootste ijsbergen. We zoeken dan ook een rustig plekje op, uit de wind en in de zon, en gaan gewoon lekker zitten genieten van het uitzicht, de warmte en de prachtige geluiden. Voor het eiland liggen namelijk een aantal grote ijsbergen die meedeinen op de golven en het geluid is vergelijkbaar met enorme golven die op het strand omslaan. Het geluid doet ons even aan thuis denken, zo ver weg, maar toch zo dicht bij! Rond de middag gaan we met de zodiacs terug naar de boot en daar staat weer een warm kopje soep voor ons klaar. Inmiddels varen we door hetzelfde kanaal terug naar de plek waar we vanmiddag van boord gaan en deze keer ga ik naar de brug om foto's te maken van de prachtige bergen en rotsformaties. Ondanks dat de kapitein druk aan het navigeren is, mogen we nog steeds gewoon op de brug komen en het zicht vanaf hier is wonderschoon. Af en toe moeten we echt door een ijsveld varen en horen we flinke krakende geluiden onder het schip. Het is mooi om te zien dat ook de bemanning op de brug enorm geniet van deze route en dat ze blij zijn dat ze er weer een keer door heen kunnen varen. Inmiddels staat de volgende 3-gangen lunch voor ons klaar met o.a. gebraden konijn. De desserts aan boord zijn overigens echt van grote klasse en de chef hier aan boord staat bekend om zijn desserts en pattiserie. Elke dag worden we weer verrast met de meest mooie creaties tijdens de lunch en het diner...maar ook tijdens het ontbijt staat er altijd wel iets op het buffet. Dacht ik wat kilo's kwijt te raken door zeeziekte.....het tegenovergestelde is eerder het geval. Maar we moeten nog terug de Drake Passage over, al heb ik best een paar kilo extra over voor een rustige overtocht. Zeeziek zijn is niet leuk!
Tijdens de lunch zitten wij aan tafel met Elisabeth en Anne uit Engeland. Moeder en dochter maken samen deze trip, omdat het de grootste wens van Elisabeth was om naar Antarctica te gaan. En op 90 jarige leeftijd is het dan toch geweldig dat die droom eindelijk gaat uitkomen. Het is ook geweldig om te zien hoe de hele crew er voor zorgt dat Elisabeth het goed naar haar zin heeft en vanmorgen is ze zelfs meegeweest in de zodiacs voor een landing bij de pinguino's. Anne verteld dat zij getrouwd is met Hans uit Nederland. Vervolgens verteld ze met tranen in haar ogen dat ze ons gisteren Nederlands hoorde praten en dat ze daardoor bijna moest huilen omdat ze aan haar man moest denken, die ze op dit moment heel erg mist. Omdat het de grootste wens van haar moeder was, had haar man gezegt dat ze lekker met z'n tweeen hier na toe moesten gaan. Maar ze had het ook graag met hem gedeeld, aangezien hij ook een echte 'botenman' is. We hebben tijdens de lunch in ieder geval weer een aantal ontzettend leuke gesprekken en het blijkt dat zij zelfs elk jaar in Katwijk komen, omdat de moeder van Hans daar graag naar toe gaat....het blijkt maar weer eens hoe klein de wereld is.
Na de lunch maken wij ons weer klaar voor de volgende landing in Dorian Bay en deze keer gaan we een wandeling maken naar de top van een berg, vanwaar we een prachtig uitzicht zullen hebben over de weide omgeving. De wandeling begint met een flinke klim over een vers pak sneeuw, maar dat maakt het wel makkelijk lopen op onze speciale laarzen die we elke keer moeten dragen wanneer we aan land gaan. Deze laarzen moeten we ook steeds in een bak met desinfecterend water doen, wanneer we van boord gaan en weer terug komen aan boord. Op alle manieren wordt er voor gezorgt dat we alleen de afdrukken van onze voetstappen achterlaten op de plek waar we aan land zijn geweest. Boven op de top hebben we ook weer zicht op de baai waar we gisteravond voor anker zijn gegaan en hier ligt inmiddels de Europa, een Nederlandse 3-master, die zeilend dezelfde reis als ons doet....alleen dan in 20 dagen. De Nederlandse vlag wappert vier in top en samen met een Akke en Sander, een ander Nederlands stel wat ook bij ons aan boord zit, maken we een foto van deze Hollandse glorie! Het uitzicht over de verschillende baaien is fenomenaal en we zoeken maar weer een plekje op om alles op ons in te laten werken. Later maken we nog wat leuke foto's met Sandy en Allison, voordat we weer terug gaan naar de Antarctic Dream. Hier staat de middag thee al weer klaar en terwijl we deze mooie baai weer verlaten genieten wij van een lekker bakkie met....nog meer lekkere taartjes;-))
En voor het eerst in dagen is er tijd om voor het diner nog even te douche. De afgelopen dagen was het schema zo druk en wilde we niets van de omgeving missen, dat we steeds pas midden in de nacht ergens tijd hadden om een douche te nemen. Nu gaan we eindelijk een keer niet in ons thermo-ondergoed genieten van het avondeten...en het blijkt dat iedereen hetzelfde idee had;-) Wanneer we net gaan beginnen met het toetje, horen we dat de kapitein de motor uitdoet en inmiddels zijn we zo getraind dat we dan weten dat er iets te zien is. Een paar seconde later komt het bericht van de brug dat er weer humpback whales voor de boot zwemmen. Er gaat een gejuich op in het restaurant en we laten allemaal de toetjes voor wat ze zijn en sprinten naar buiten. Daar drijven op korte afstand van de boot 2 grote walvissen en ze dansen prachtig door het water. Het zijn een moeder met haar jong en het blijkt dat de moeder het jong aan leren is hoe zij haar eigen eten moet vangen. Dan laten ze een staart zien, even later flapperen ze met een van hun vinnen en zo nu en dan rollen ze wat om. Iedereen is overenthousiast en bij elke beweging klinken er vele oeesss en aaahhhhsss. Daarnaast klinkt het geluid van duizende klikkende camera's. Als ik even achterom kijk zie ik zelfs op de brug bijna de hele crew inclusief de kapitein met grote telelens staat te fotograveren. Het is toch opvallend hoe enthousiast zelfs de crew elke keer nog is bij alles wat we doen en zien. Terwijl ze hier toch al heel wat keren zijn geweest. Maar aangezien we in ons t-shirt buiten staan en het echt ver onder 0 is, gaan we na 10 minuten toch naar binnen om weer op te warmen met een kopje thee en de rest van het toetje. De walvissen maken de voorstelling compleet en drijven rustig langs het schip, zodat we ook vanuit het restaurant in warmte nog even van ze kunnen genieten. Dit was echt de kers, op de slagroom, op de taart vandaag;-)))


Dinsdag 21 februari 2012 - dag 7

Al vroeg worden we door de zon ons bed uit geschenen en het is uitzonderlijk dat het weer zo mooi is, voor zoveel dagen achter elkaar. De crew laat ons inmiddels steeds weten dat dit echt niet gebruikelijk is en dat we zo ontzettend verwent worden. Wij genieten er in ieder geval met volle teugen van en het lijkt als of wij in een droom leven die inmiddels al 7 dagen duurt. Het schip ligt weer voor anker in een prachtige baai en terwijl we zitten te ontbijten draait het uitzicht om ons heen. Na het ontbijt maken we ons klaar voor een volgende zodiac-safari en de verwachtingen zijn hoog gespannen na de walvissen die we gisternavond hebben gezien. We hopen natuurlijk allemaal dat we walvissen gaan zien als we in de kleine zodiacs zitten zodat we heel dicht bij kunnen komen. Alle lagen kleding gaan weer aan en we stappen bij Bob in de zodiac. Bob is een van de zeer over-enthousiaste biologen aan boord. Een 60 jarige Engelsman en hij weet echt alles over zeevogels. Zodra hij iets ziet vliegen begint hij al te glimlachen. Hij neemt ons mee door de baai, waar we naast wat zeeleeuwen ook nog verschillende soorten vogels zien. Het grappige is, dat wij er inmiddels aardig wat herkennen, maar door Bob alleen de Engelse benaming weten en niet de Nederlandse. Als inmiddels echte vogelaars, zullen wij terug in Nederland wel een boek aanschaffen met de foto's en namen van alle vogels van Antarctica daarin. Het is echt heerlijk om hier zo rond te varen, alleen lijkt het heel warm door de blauwe lucht buiten, maar dat is het zeker niet. De wind op het water is ijzige koud en we zijn dan ook blij als we even de beschuttting van een kleine baai invaren, waarop een grote ijsschots een aantal zeeleeuwen aan het spelen zijn. Het zijn 2 pubers en ze zijn vooral bezig om hun territoriale gedrag te ontwikkelen door steeds te brullen en naar elkaar te happen. Als er even later een andere zodiac langs komt scheuren, gaat Bob er gelijk achteraan, in de hoop dat er humpbacks gespot zijn. We scheuren over de grote baai heen, maar helaas zijn er toch geen humpbacks te zien. Inmiddels zijn we allemaal zo onderkoelt dat we blij zijn dat Bob terug gaat naar de boot, waar we met een warm tomatensoepie worden opgewacht. Wanneer alle zodiacs weer aan boord zijn gaan we verder naar de volgende plek waar we een landing gaan maken. Maar net als we ons in de hut staan om te kleden, horen we dat de motor van de boot weer uitgaat. Humpbacks aan de voorkant van het schip, is het bericht! We kleden ons snel weer aan en net als ik naar voren loop, komen er wat bemanningsleden aan die vertellen dat de humphbacks inmiddels aan de achterkant van het schip zijn. Dat is waar onze hut is, dus ik stap gelijk de achterdeur uit, naar het kleine balkon wat achter onze hut is. En wat ik daar zie is met geen pen te beschrijven. In het heldere water liggen net onder de boot, op 2 meter afstand, een moeder met haar kalf in het water en ze lijken een beetje te spelen met de schroef, die inmiddels stil staat. Het is een moment om nooit te vergeten als ze even later langzaam door het water om hoog komen om adem te halen. Nu zien we pas wat voor enorme beesten het zijn die hier in deze prachtige wateren rondzwemmen. Onder water zien we de witte vinnen en de enorme staart en zelfs de pokken op de huid zijn heel goed zichtbaar. Dachten we dat het niet meer mooier kon worden en dan zien we dit!!! Iedereen aan boord loopt nog steeds te glimlachen en inmiddels kunnen de lachspieren bijna niet meer ontspannen. Sterker nog, zelfs slapen is lastig aangezien we zo veel enorme indrukken op doen, dat onze hersenen het bijna niet kunnen verwerken en dat wij het niet kunnen bevatten. Wanneer de walvissen een poosje onze boot onderzocht hebben gaan ze er weer vandoor en voor ons staat inmiddels de volgende geweldige lunch klaar. Met Allison en Sandy genieten we na van de walvissen en we blijven elkaar maar vertellen wat voor fenomenale trip we aan het maken zijn! En alsof het nog niet genoeg is.....en uiteraard weer tijdens het dessert....komt het volgende bericht van de brug.....3 humpbacks aan de rechterkant van het schip. In eerste instantie lijkt het alsof ze de boot niet interersant genoeg vinden, maar wanneer de kapitein de boot langzaam hun kant op laat drijven, komen ze toch even een kijkje nemen. Een van de walvissen schuurt letterlijk met zijn enorme snuit langs het schip en alle gasten aan boord worden helemaal wild van enthousiasme. Dan lijkt het alsof de walvissen een spelletje met ons gaan spelen! Steeds duiken ze onder de boot door van de ene kant naar de andere kant, om vervolgens weer heel langzaam aan de oppervlakte te verschijnen.....wat betekend dat iedereen boven op dek steeds van de ene kant van de boot naar de andere kant van de boot loopt. Het is een hilarisch gezicht en we zijn allemaal erger dan een stel uitgelaten kinderen in een speeltuin. Uiteindelijk zwemmen ook deze 3 fantastische beesten na een half uurtje verder en wij gaan terug naar ons toetje met thee. Elke dag bedenken we dat het niet meer mooier kan worden en steeds maken we dan toch weer iets mee wat ons hart verwarmt en waardoor we zo geraakt worden. Er wordt wel eens gezegt dat een reis naar Antarctica je leven veranderd....en inmiddels geloven we ook echt dat dat zo is!
Na al dit wildlife-geweld, is het inmiddels ook weer tijd voor de volgende landing en vanmiddag gaan we voor het eerst voet zetten op het vaste continent van Antarctica. Waren het de afgelopen dagen steeds de eilanden....nu is het echt ECHT het vaste land van Antarctica. De zodiacs brengen ons weer aan land en daar wacht ons een flinke steile klim door de sneeuw omhoog. Als we boven komen en naar de andere kant van deze enorme heuvel kunnen kijken, ligt er voor ons opnieuw een stuk natuur wat te groots voor woorden is en zelfs op foto en film niet vast te liggen is. Een enorm wijds landschap van water, ijs, sneeuw, bergen en ijsbergen. Alle tinten wit en blauw zijn vertegenwoordigd en we laten het in alle rust op ons inwerken. Ver beneden ons zien we een zodiac met daarin Elisabeth, ons 90 jarige voorbeeld. Zij is samen met een van de gidsen aan het varen en naast hun zodiac zien we een enorme humpback mee zwemmen. Iedereen boven op de berg is ontroert door dit prachtige moment wat haar zo gegund is. Na een uur genieten op wederom een fantastische plek, gaan we terug naar beneden en terug naar de boot. Als we daar zitten op te warmen met een kop warme chocolademelk horen we van Anne, de dochter van Elisabeth, dat ze tegen de gids had gezegd dat hij de walvis niet zo moest opjagen;-) Waarop de gids haar lachend verzekerde, dat als de walvis zich opgejaagd zou voelen, deze er zeker vandoor zou gaan!
Tijdens het diner varen we door een prachtige baai en het lijkt hier inmiddels een speeltuin voor humpbacks. Deze keer komen ze niet meer zo dichtbij, maar overal waar we kijken zien we spuitende fontijnen, staarten en vinnen. En het lijkt wel alle beesten hier net zo opgewonden zijn als ons vandaag, want ook de zeeleeuwen en pinguino's zijn zeer actief en zwemmen overal rond. Op diverse drijvende ijsschotsen zien we zeeleeuwen steeds glijden, duiken en spelen en dat terwijl ook de avondzon vanavond alles weer in een prachtige oranje gloed zet. Wat grappig is, is dat de tafels in het restaurant aan beide kanten van de boot bij het raam staan. En inmiddels is er een soort competitie ontstaan tussen de tafels aan stuurboord en bakboord, waarbij elke keer als er een walvis aan een van beide kanten verschijnt een gejuich opgaat. De sfeer onder de gasten is echt ontzettend relaxt en iedereen kent elkaar inmiddels. De competitie tussen stuurboord en bakboord gaat nog even door als blijkt dat de desserts vanavond in buffetvorm zijn. Er wordt druk gekeken wie als eerste op gaat staan en wanneer Lars uit Noorwegen een schuinbeweging maakt, springen we allemaal te gelijk en vormen gierend van de lach een rij, waarbij iedereen natuurlijk probeert vooraan te staan. Het is grote hilariteit, vooral omdat de koks nog druk bezig zijn om alles klaar te zetten....en alles is er altijd in overvloed...dus er is eigenlijk helemaal geen reden tot lijnvorming. Maar de competitiedrang is groot, al staan we vervolgens in de rij gezellig weer allemaal te kletsen. Het geeft maar weer eens weer hoe ongelofelijk goed de sfeer aan boord is en de crew doet daar ook zo ontzettend goed aan mee! Helaas is er weer een dag om van dit overweldigende avontuur.


Woensdag 22 februari - dag 8

De laatste dag op dit onbeschrijfbare continent begint midden in de nacht. We gaan er echt alles uithalen wat er in zit en geen minuut gaat verloren! Om half 5 worden we gewekt door Roderiques, de epeditieleider. We hebben de hele nacht doorgevaren en inmiddels zijn we bij Deception Island in Whalers Bay op de South Shetlands. Dit is een enorme baai die ontstaan is door vulkanische activiteit. Er is maar een hele kleine doorgang, waardoor de Antarctic Dream naar binnen kan varen, maar daarna komen in een enorme baai die rondom omgeven is door lavabergen. Eigenlijk is het de top van de vulkaankrater die boven water uitsteekt waar wij in varen. Voor zonsopgang zijn we aan land en na een korte wandeling naar de rand van de vulkaan, kijken we aan de andere kant uit over een zeer gladde Drake Passage's. Langzaam kleurt de lucht van nachtblauw, naar paars en oranje en vervolgens zien we de zon in zee opkomen. Een wonderschoon gezicht en de crew drukt ons nog maar eens een keer op het hart wat voor uitzonderlijke weersomstandigheden wij gehad hebben. Het is bijna nog nooit gebeurd dat ze al een week lang dit kalme en hele zonnige weer hebben gehad. De baai waar we nu in liggen met de boot is normaal ook altijd zeer onstuimig, maar nu zo glad als een spiegel. En dat komt mooi uit, want een andere reden waarom we hier zijn is dat we hier een Antarctic duik mogen gaan maken. Iedereen is erg opgetogen, al vallen de eerste twijfelaars al af nadat ze met hun hand in het water hebben gevoeld. Maar wij zijn bikkels en op 22 februari 2012 maken wij in Whalers Bay onze nieuwjaarsduik! Mijn lijf is in totale shock wanneer ik onder water duik en mijn voeten zijn in 2 seconden al volkomen gevoelloos. Zo erg zelfs dat ik niet voel dat ik een slipper verlies. Wanneer ik terug ren naar mijn droge kleren staat er 60 man te roepen dat ik mn slipper verloren ben en dat ik terug moet....we mogen tenslotte niets achter laten op Antarctica. Met mijn laatste wilskracht strompel ik terug naar m'n slipper die in zee drijft en weer terug naar de kant, waar ik 'zonder voeten' het toch voor elkaar krijg om me een beetje aan te kleden en mijn laarzen aan te trekken. Gelukkig ligt de zodiac al klaar om de eerste zwemmers terug naar de Antarctic Dream te brengen....waar we snel onder een dekbed kruipen om eerst op temperatuur te komen. De beste en koudste (nog geen 1 graad;-)) nieuwjaarsduik ooit! Na een lauwe, warme en vervolgens hete douche gaan we lekker ontbijten en een liter warme thee verdrijft de laatste kou uit ons lijf!
En dan gaan we de laatste landing van deze trip maken op Livingstone Island. Het weer is inmiddels omgeslagen en het is bewolkt en de wind is toegenomen. De zodiac bestuurders verzekeren ons dat het voor Antarctica begrippen nog steeds kalm weer is, maar dat wij niets gewend zijn, door het fantastische weer wat we tot nu toe hebben gehad. Uiteindelijk worden we na een bumpie tocht op het strand van Hannah's Point afgezet. Het eiland wordt gezien als klein-Antarctica, omdat er een divers wildlife is en tevens groeien op dit eiland de enige 2 soorten groen die op dit continent vindbaar zijn. Het zijn 2 grassoorten en voor de wandeling over dit eiland moeten we in een lange rij lopen en mogen we niet van het zandpaadje afwijken. Dit zorgt er voor dat de natuur niet beschadigd en dat wij op veilige afstand van alle beesten blijven...mits deze uit zichzelf naar ons toe komen. Het eiland is maar 1 maand per jaar toegankelijk voor mensen en per dag mogen er niet meer dan 100 mensen aan land gaan. Alles wordt door IAATO goed in de gaten gehouden. We maken weer een prachtige wandelingen en zien verschillende soorten pinguino's, zee-olifanten, albatrossen, meeuwen, skewers en petrols. Het is een prachtige afsluiting van de in totaal 11 landingen die wij gemaakt hebben op dit uitzonderlijke continent. Terug aan boord gaan we lunchen en terwijl wij zitten te genieten worden de ankers gehesen en gaan we aan de lange terugtocht naar Ushuaia beginnen.....we gaan de strijd met de Drake weer aan. Wanneer we aan het eind van de middag de beschutting van de South Shetland Islands gaan verlaten voelen we de deining toenemen, maar het is niet zo erg als tijdens de storm die we op dag 4 hebben moeten doorstaan. Maar we nemen geen risico's en nemen de pillen tegen zeeziekte weer in....wat betekend dat we vervolgens weer een paar uur in coma raken;-) Al kan ook komen omdat we 8 dagen lang op adrenaline hebben geleefd en nu na alle belevenissen compleet instorten! Voor het diner worden we weer wakker en na een warme douche gaan we lekker naar boven, naar het restaurant. Vanavond zit naast Sandy en Allison, ook Abe bij ons aan tafel. Hij is hier aan boord om een documantaire te maken. Hij volgt al een poosje een Koreaanse fotograaf die beroemd is om zijn foto's van Antarctica en op dit moment maakt deze man bij ons aan boord zijn 5e trip naar dit continent. Abe heeft Koreaanse ouders, maar is opgegroeid in Amerika en werkt inmiddels al vele jaren als zelfstandig filmmaker. Naast dat hij nu de documantaire over de fotograaf maakt, is hij tevens een film aan het opnemen over de reizigers hier aan boord, waarbij het thema vooral gaat over de veranderingen die je als mens meemaakt wanneer je aan het reizen bent. We hebben een paar geweldige gesprekken en Abe vraagt ons of hij ons in Ushuaia nog mag interviewen voor zijn documantaire. Dat vinden wij natuurlijk geen probleem...want over reizen kunnen we uren blijven praten;-) Maar eerst moeten wij de reis over de Drake Passage weer doorstaan, die inmiddels aardig zijn staart roert!


Donderdag 23 februari 2012 - dag 9

De gehele nacht liggen wij lekker te schommelen in ons bed en van slapen komt niet veel. Maar we liggen lekker warm en we doezelen wat, dus voor we het weten is het gewoon weer ochtend en gaan we ontbijten. Na het ontbijt nestel ik me lekker in een van de luie banken van het restaurant om te schrijven, terwijl Fred naar een lezing gaat over de vroegere walvisvaarders. Ondanks dat we weer 2 dagen op zee zitten, wordt er door de crew alles aan gedaan om ons bezig te houden. Ik breng ondertussen ook nog even een bezoek aan de brug en daar blijkt dat de reis zeer voorspoedig gaat en dat we inmiddels al halverwege de Drake Passage's zijn. Na de lunch gaan we nog even een powernapje doen en aan het einde van de middag gaan we naar een lezing over de diverse soorten walvissen en deze keer is Jordy de bioloog die uitleg geeft. In de maanden dat hij niet aan boord zit van de Antarctic Dream, doet hij onderzoek naar verschillende soorten walvissen en hun gedrag en is hij dus heel wat uren op het water te vinden in de snelle zodiacs. Gepassioneerd verteld hij over deze prachtige beesten en ondertussen laat hij de mooiste foto's zien, die hij als amateur-fotograaf maakt.
Inmiddels is ons duidelijk dat alle biologen hier aan boord, tevens een grote passie voor fotograferen delen. Het is mooi om te zien dat zij met hun enorme telelenzen net zo enthousiast staan te schieten als alle gasten aan boord. Na de lezing, kunnen we gelijk aanschuiven voor het diner en deze avond delen wij onze tafel met een stel uit Zwitserland en een stel uit Italie. Zij hebben beide hun camper cq landrover vanuit Europa naar Zuid-Amerika laten verschepen en zij rijden hier nu een jaar rond om dit werelddeel te ervaren. Het Italiaanse stel heeft zelfs het plan, als ze het na een jaar nog niet zat zijn, om via Noord-Amerika, Alaska, Rusland en Azie, terug te rijden naar Italie...wat dan nog een extra jaar zal duren. We hebben genoeg praatstof met elkaar en het is weer een fijne avond....nog steeds midden op de rustige Drake!


Vrijdag 24 februari 2012 - dag 10

Was het voor het slapen gaan nog rustig met de deining, midden in de nacht worden we weer wakker gehouden door een paar flinke klappen van meters hoge golven. Gisterenmiddag was ik nog even op de brug en de kapitein voorspelde al dat we misschien nog het begin van een flinke storm zouden doorkruisen. Hij vertelde dat wanneer de golven vanuit het oosten komen (wat wij steeds gehad hebben), deze niet hoger worden dan ongeveer 5 meter. Draait de wind naar het westen en komen de golven van die kant, dan zorgt de Pacific Ocean er voor dat de golven in de Drake Passage's met gemak hoger dan 10 meter kunnen worden. En aangezien de wind in de avond al draaide van oost naar west, genieten we 's nachts van deze enorme golven. Maar gelukkig heeft de kapitein besloten flink door te varen, voordat deze storm echt op gang is en tegen de ochtend bereiken wij al het vaste land van Zuid-Amerika. Wanneer we onze gordijnen open doen, zien we de Kaap Hoorn al weer liggen. Tijdens het ontbijt varen we zo dicht bij Kaap Hoorn langs, dat we het monument, het huis en de vuurtoren zien liggen. Stonden we daar op 1 januari nog te verlangend vanaf Kaap Hoorn richting Antarctica te turen...nu zit ons avontuur er bijna al weer op. Maar al zijn we dichtbij Ushuaia, de regels zorgen ervoor dat de Antarctic Dream pas morgenochtend om 7 uur in de haven kan aanliggen. Wij brengen de dag dan ook drijvend door rond de Kaap Hoorn en de kapitein doet zijn best om nog wat wildlife te spotten. Er komen nog wat dolfijnen met de boot spelen, maar de nog gehoopte orka's laten zich niet zien. Aan het einde van de middag gaan we voor anker in de Beagle Channel en maken wij ons op voor een laatste bijzondere avond aan boord met onze nieuwe Antarctica-familie. Voor het diner worden we verrast met een prachtige fotoreportage die tijdens onze expeditie door de verschillende bemanningsleden is gemaakt. Zij hebben de mooiste foto's van de natuur en van onze groep gebundeld en met passende muziek tot een fantastische slideshow gemaakt. Tevens hebben Bob en Maxi een verslag geschreven en heeft de kapitein een logboek bijgehouden. Alle gegevens en foto's zijn samengevoegd tot een prachtige DVD die wij met z'n allen kijken. Het is ontroerend om alles zo terug te zien en natuurlijk wordt er ook veel gelachen om de soms grappige foto's van ons passagiers, die er tussen zitten. Hebben wij tijdens de Drake Passage's genoten van het even 'niets doen', de crew is ondertussen druk bezig geweest om dit prachtige aandenken voor ons samen te stellen. Iedereen is dan ook blij met een kopie van deze mooie herinnering. Na deze slideshow, vraagt de kapitein ook nog heel bescheiden of wij wat foto's van hem willen zien van zijn reizen naar de Noordpool, die hij in het zomerseizoen maakt. Aangezien wij hem inmiddels al heel wat keren met zijn enorme telelens op de brug hebben zien staan, slaan we dat aanbod niet af. Ook dat zijn prachtige foto's en we spreken met de crew en alle passagiers af dat we met elkaar deze reis nog eens over gaan doen, maar dan op de Noordpool. Tevens is het plan ontwikkeld om met elkaar een Facebook-album te openen, zodat iedereen daar z'n mooiste 5 foto's in kan zetten, zodat we het allermooiste gezamelijke fotoalbum van deze reis kunnen maken. Het is duidelijk dat er vriendschappen voor het leven zijn gevormd en dat wij ons inmiddels allemaal onderdeel voelen van de Antarctica-familie. Maar de avond is nog niet om en voor het diner worden we verrast met een cocktailparty. Het restaurant is prachtig aangekleed, de mooiste cocktails staan klaar, iedereen heeft zijn beste en laatste schone kleding aangetrokken en de kapitein en expeditieleider spreken nog een paar prachtige woorden. En alsof we nog niet genoeg verwend zijn de afgelopen 10 dagen, heeft de chefkok en zijn team voor vanavond een waar 3-sterren 4-gangen diner voor ons klaargemaakt. Wij genieten samen met Sandy en Allison van deze laatste avond samen en bespreken nog maar eens de geweldige reis die we met elkaar hebben gemaakt. Het slogan van de Antarctic Dream is; Way beyond your imagionation en dit is zo juist omschreven. De gehele reis heeft al onze verwachten ver overtroffen en al heb ik geprobeerd het zo goed mogelijk te omschrijven.....in werkelijkheid was het nog vele malen mooier! We kunnen oprecht zeggen dat deze reis naar Antarctica echt de reis van ons leven is geweest.
Maar als we dan denken dat we alles gehad hebben, heeft Roderiques, onze expeditieleider nog een verrassing voor ons. We krijgen allemaal een mooi certificaat, waarop staat dat wij voet op Antarctische bodem hebben gezet. En voor de Antarctische zwemmers is er een extra diploma....wij krijgen allemaal een zwemdiploma waarop staat dat wij zo stom zijn geweest om te gaan zwemmen in het 1 graad koude water van Antarctica....het is een leuk souvenier voor het archief!


Zaterdag 25 februari 2012 - dag 11

Om half 7 in de ochtend worden we voor de laatste keer door Roderiques gewekt en via de luidspeakers laat hij 'I've got sunshine' horen, waardoor we rustig kunnen ontwaken. Voor de laatste keer ontbijten we met elkaar en de stemming is wat gelaten, aangezien we beseffen dat we zo dadelijk afscheid moeten gaan nemen. De boot ligt inmiddels in de haven van Ushuaia en de bussen staan klaar om de meeste passagiers naar het vliegveld te brengen. Na het ontbijt pakken we onze laatste spullen en beneden op de kade nemen we afscheid van Bob, die ons met een stevige knuffel en een dikke kus laat gaan. Even later nemen we ook afscheid van vele andere nieuwe vrienden, maar vooral van Sandy en Allison. Sandy gaat verder met haar reis door het noorden van Zuid-Amerika en Allison heeft een 24-uur durende reis voor de boeg naar Zurich in Zwitserland....samen met onze tent en een back-up van de 6000 foto's en 2 uur film die we tot nu toe gemaakt hebben. Haar gaan we deze zomer zeker nog zien....of in Zurich of in Katwijk....of in haar thuisland Wales! En we hebben Sandy beloofd dat we haar zeker in Colorado een keer komen opzoeken....ze woont aan de voet van de Rocky Mountains...dus een goed excuus om daar een keer te gaan wandelen en haar weer te ontmoeten! Na een paar dikke knuffels en een paar kleine traantjes gaan de rugzakken weer op en lopen we over de kade richting Alba's, ons guesthouse, waar we komende dagen eens goed gaan bijkomen van dit overweldigende, fenomenale en niet te beschrijven avontuur. Antarctic Dream; beter dan onze mooiste dromen!


Veel liefs,

Fred & Petra