Een goed begin....!

Puerto Natales - 4 januari 2012

Alvast een waarschuwing vooraf; dit gaat een enorm lang verslag worden! Want we maken op dit moment zulke bijzondere en mooie dingen mee, dat het uberhaubt moeilijk wordt om dat allemaal onder woorden te brengen. We beginnen op oudjaarsdag, de dag waarop wij mogen inschepen voor onze cruise naar Kaap Hoorn en daarna via het Beagle Kanaal naar de Chileense fjorden. 's Middags om 17 uur mogen we aan boord van de Via Australis, maar als we na het ontbijt een frisse wandeling maken rond de baai van Ushuaia zien we ons scheepje al liggen. En het lijkt echt een klein scheepje naast het enorme cruiseschip de Veendam van de Holland Amerika lijn, die vandaag ook in de haven ligt. Toch zijn wij blij met ons kleine (maar hele luxe;-)) scheepje, want deze kan veel verder de fjorden in varen dan de enorme cruiseschepen...en dus dichter bij de gletsjers komen die in de fjorden uitkomen. Maar voordat we aan boord kunnen checken we in op het kantoor van Cruseros Australis, waar we ook gelijk onze bagage kunnen achterlaten. Tevens geven we onze paspoorten af voor de douane afhandeling, aangezien we vanacht van Argentijnse naar Chileense wateren varen. Het wordt allemaal keurig geregeld en wij hoeven alleen maar te gaan genieten! Toch is het nog niet zo ver en we gaan eerst nog even koffie drinken bij het allerleukste en meest knusse, houten koffiehuis van Ushuaia. Naast een koffiehuis is dit ook een museum (lees vergaarbak van oude voorwerpen) en een bakker. Wanneer we binnenkomen worden we weer verwelkomt met de meest zalige geuren. Aangezien het vandaag oudjaarsdag is, zien wij wel weer reden voor een taartje en laten ze hier nu heuse appelflappen hebben;-) Voor de verandering, en omdat het buiten weer winters-zonnig-fris is, neem ik een lekkere warme chocolade melk. Dat noemen ze hier een sub-marino (in het Nederlands vertaald een onderzeeboot)....en niet zonder reden. Je krijgt namelijk een groot glas warme melk met schuim en daarnaast ligt een groot blok pure chocolade, die je als een onderzeeer in je glas melk kan laten zakken, waarna dit smelt en zich vermengt met de melk....een sublieme uitvinden.
Als we niet beter zouden weten, zouden we ons zo in Nederland kunnen bevinden. Maar als we naar buiten stappen staan we gewoon weer in de haven van Ushuaia en wordt het tijd om op te gaan stappen. Als 2 blije kleuters lopen we naar ons luxe onderkomen en op de kade worden we ontzettend vriendelijk welkom geheten door Diana, de hoofd-purser. Even later worden we keurig naar onze hut gebracht waar onze bagage al op ons staat te wachten. De hut is echt enorm en we kunnen een grote glimlach niet onderdrukken...staan we hier dan als 2 armzalige backpackers in een gigantische hut met een groot raam, 2 royale bedden, een complete badkamer, met riante en zeer hete douche....we hebben wel eens op slechtere plekker geslapen. Wanneer we uitgelachen zijn, gaan we naar de Sky Lounge waar we door de volledige bemanning worden welkom geheten met champagne en zalige vishapjes....ik kijk Fred aan en voorspel dat wij een paar mooie dagen te gemoed gaan;-) Fred is het met me eens, zeker als hij hoort dat alles op deze cruise is inbegrepen bij de prijs...zo ook alle drankjes. Na de champagne, volgt een uitgebreide veiligheidsprocedure, waarbij ook alle reddingsvesten worden gepast en daarna gaan we eindelijk op weg en verlaten we Ushuaia. Net op het moment dat wij de kade verlaten, komt de Corintians II binnen van een expeditie naar Antarctica.....ons hart maakt toch een klein sprongetje, ondanks dat we het Antarctica-plan even op een laag pitje hebben gezet. Eerst gaan we vol genieten van dit avontuur en daarna zien we wel weer verder. En dat genieten begint gelijk al, als we even later in de bar zitten met een drankje en naar buiten staren....terwijl een zeehond ons vervolgens vanuit zee met grote ogen aanstaart...wie bekijkt nu wie? Later op de avond is een speciaal oudejaarsdiner en maken we aan onze tafel kennis met onze medepassagiers. Een Italiaans echtpaar van Fred z'n leeftijd, een Braziliaans stel van mijn leeftijd en een Amerikaans stel met hun zoon en dochter van 17 en 14 jaar. Een gemengt gezelschap, waar we de komende dagen al onze maaltijden mee zullen delen. De wijn vloeit rijkelijk en de stemming zit er gelijk goed in. Er wordt over en weer gekletst en gelachen en we ontdekken dat onze Amerikaanse tafelgenoot, een bekende nieuwsreporter is bij een van de Amerikaanse tv-stations. Het is zo gezellig dat we ons niet meer bewust zijn van de tijd en voordat we er erg in hebben, worden we verzocht om naar de Sky Lounge te gaan, om daar met elkaar af te tellen naar het nieuwe jaar. Ook hier staat de champagne al weer klaar en we krijgen tevens een mooi kadootje van de rederij. Een zilveren lepel met het logo van de maatschappij en het jaar 2012 daarin gegrafeerd. Het is hier namelijk de gewoonte dat iedereen rond middernacht een theelepel met linzen eet, zodat je een voorspoedig jaar gaat krijgen. Een lepel linzen midden in de nacht valt niet mee, maar voor voorspoed doen we alles en met een glas champagne is het snel weggespoeld. Met alle gasten en bemanning luiden we het nieuwe jaar in, met buiten geen spectaculair vuurwerk, maar wel een halve maan die de fjorden verlicht waar we door heen varen. Het einde van 2011 belooft een goed begin van 2012. En een goed begin......!

Al is het begin op nieuwjaarsochtend moeizaam, aangezien om 6 uur de wekker al gaat. Vanmorgen voor het ontbijt gaan wij aan land bij Kaap Hoorn (zo genoemd door de eerste Nederlanders die de Kaap passeerden en die uit Hoorn kwamen;-)). De koffie en thee staan al klaar in de Yamana Lounge en hier krijgen we wederom uitgebreid uitleg over de procedure hoe we aan land gaan en waar we op moeten letten. Het is voor iedereen verplicht om ten allen tijde dat we met de Zodiacs het schip verlaten, een reddingsvest te dragen. Aan deze vesten zitten labels met daarop het nummer van onze cabin. Voordat we de Zodiac instappen, moeten we ons label van het vest afhalen en op een groot bord klikken bij ons cabinnummer. Zo kan de bemanning altijd zien wie er van boord zijn en wie niet. Dik ingepakt tegen de koude wind, stappen we in kleine groepjes in de Zodiacs en bij een kleine baai, met een stukje kiezelstrand worden we door de bemanning heel keurig aan land geholpen. Op dit laatste stukje Kaap Hoorn, staat een vuurtoren die wordt bemand door de 'burgermeester van de zee' en tevens houd deze meneer het scheepverkeer wat Kaap Hoorn passeert, in de gaten. De 'burgermeester' woont hier een jaar lang met zijn gezin (vrouw, 2 kinderen en een hond) in het huis naast de vuurtoren en wanneer we aan land gaan, staat de familie ons al op te wachten. Zij wensen ons allemaal een happy new year, waarna we de vuurtoren mogen beklimmen, een kijkje mogen nemen in het kleine kerkje wat naast het huis staat en tevens mogen we het logboek tekenen dat we Kaap Hoorn hebben bereikt. Vervolgens lopen we over het eiland naar een uitzichtpunt, waar tevens een monument staat met een prachtige albatros daarop afgebeeld. Het monument staat er ter nagedachtenis aan alle zeemannen die verdronken zijn rond Kaap Hoorn. De gedachten is dat de ziel van een verdronken zeeman niet verloren gaat in de donkere golven, maar verder zweeft op de vleugels van een albatros. Een zeeman zal een albatros daarom nooit iets aandoen en altijd als vriend beschouwen. Naast het indrukwekkende beeld van de albatros, is ook het uitzicht over Kaap Hoorn prachtig. Vooral omdat het weer ons heel gunstig gezind is. De zon komt af en toe tussen de wolken door en er staat een licht fris briesje, terwijl het hier op Kaap Hoorn ook echt wel heel anders kan zijn. Tijdens grote stormen, worden hier wel eens windsnelheden van 350 km per uur gemeten. Iets wat bijna niet voor te stellen is! Nadat we de Kaap bezocht hebben, gaan we met de Zodiacs weer terug naar het warme schip, waar het ontbijt al op ons staat te wachten. Na het ontbijt bekijken we een prachtige film over de over de heer Shackleton, die met zijn expeditieteam Antarctica verkende en door omstandigheden, vele maanden op het ijs heeft moeten overleven. Ons Antarctica-bloed gaat toch weer even harder stromen....en de verhalen over de enorme stormen die daar huishouden....die vergeten we snel;-) Na de film gaan we boven op het dek lekker een frisse neus halen en kijken of we walvissen kunnen spotten. De walvissen laten zich niet zien, maar de albatrossen vliegen in grote getalen om ons heen. En wat een enorme vogels zijn dat toch. Het is prachtig om te zien hoe ze over de zee heen zweven, met hun vleugels van soms wel 3 meter spanwijdte. Wanneer het te koud wordt, gaan we lekker weer naar binnen om op te warmen met een kopje thee en om 13 uur staat de lunch al weer voor ons klaar. Het buffet is gevuld met veel vis, krab en kreeft en daarbij smaakt de witte Chileens wijn echt zalig. Fred begint zich inmiddels wat zorgen te maken, aangezien ik hier inmiddels toch wel 2 glaasjes wijn per dag drink...terwijl thuis 1 glaasje in de paar weken meer dan genoeg was, waardoor hij de rest van de fles kon nuttigen....dat wordt straks meer delen;-) Tijdens de lunch worden we weer verrast door moeder natuur wanneer er 2 dolfijnen met de boot mee zwemmen en prachtige duiken maken, om ons te vermaken. Opwinding allom in het restaurant natuurlijk!
Na de lunch gaan we even lekker een tukje doen, aangezien het wel een heel kort nachtje was vannacht. Maar net wanneer we in ons bedje liggen, komt vanaf de brug het sein dat er walvissen gespot zijn aan de rechterkant van de boot. Laten wij nu net aan de linkerkant zitten, waardoor we ze niet vanuit onze hut kunnen zien. We kleden ons snel en dik aan en lopen naar het 5e dek, vanwaar we overal uit het water spuitende waterfontijnen omhoog zien komen. Het is nog maar weer een kadootje, dat we ook deze enorme bultruggen mogen zien. En het is echt heel bijzonder, want om ons heen drijven echt tientallen walvissen. We genieten in stilte, maar moeten elke keer weer lachen als er een fontijn water omhoog spuit en er even later een bult uit het water verschijnt. Dit is echt een zeesafari op z'n best. Van ons middagtukje komt niet veel meer, maar als we even later in de hut nog even zitten op te warmen, zien we ook vanuit onze hut nog een paar walvissen voorbij komen. Aan het eind van de middag komen we aan in Wulaia Bay, waar we wederom aan land gaan. We worden met de Zodiacs aan land gebracht en alsof het nog niet genoeg is geweest vandaag, komen er opnieuw 2 dolfijnen heel dicht bij de Zodiac met ons meezwemmen. Ze duiken prachtig over elkaar heen en wat blijven dat toch mooie beesten. Even later gaan we aan land bij Wulaia Bay en hier gaan we een mooie wandeling maken. Ondertussen verteld de gids heel veel over de Yamana mensen, die hier duizenden jaren hebben overleefd in deze grillige en uitzonderlijke natuur. En dat ging goed, totdat de blanken mensen kwamen.....die altijd denken dat zij het beter weten....zoals op meerdere plekken op deze wereld is gebeurd. De Yamana mensen hebben in dit gebied duizenden jaren te weten overleven op een hele bijzondere manier. Het waren nomaden, die vooral in hun kano's op het water leefde (ze brande zelfs vuur in hun kano's) en alleen tijdens heel slecht weer kwamen zij aan land. Hun lichamen waren zo gewend aan het koude weer, dat ondanks de kou, zij geen kleding droegen. Waarom zou je kleren dragen, als ze toch altijd nat zijn...dan kan je maar beter niets dragen was hun gedachten. Het enige waar zij hun lichaam mee beschermde was het vet van een zeehond, waar ze zich mee insmeerde. De gids verteld het indrukwekkende verhaal van deze Yamana-mensen. Op dit moment is er nog maar 1 oude vrouw van 89 die een volbloed Yamana is en de rest van het volk is inmiddels gemengd. De rederij waar wij nu mee varen heeft dit stuk land in Wulaia Bay in beheer en probeert op deze manier een klein stukje cultuur en geschiedenis van de Yamana-mensen in stand te houden. Terwijl Marcello, onze gids van alles verteld, wandelen wij omhoog naar een prachtig uitkijkpunt, vanwaar we een mooi zicht hebben op diverse eilanden, fjorden en besneeuwde bergtoppen. Ook laat Marcello ons een beverdam zien en hij verteld ook hier weer een wonderlijk verhaal. In de jaren '40 haalde een aantal Argentijnen 12 bevers vanuit Canada, om hier de beesten verder te fokken voor hun bont. Na een paar weken kwamen ze erachter, dat de kwaliteit van het bont toch niet zo best was en lieten ze de beesten los in het Tierro del Fuego. Inmiddels zijn we 70 jaar en 54.000 bevers verder en vernietigen zij een groot gedeelte van de natuur in Patagonie. Het probleem is, dat zij vele bomen kapot knagen om dammen te bouwen, alleen duurt het in Patagonie ongeveer 150 tot 200 jaar eer een boom de volwassen staat heeft bereikt (tegenover 40 jaar in Canada). Het gevolg is dat de schade die de bevers aanrichten, door de natuur niet meer goed gemaakt kan worden. Bij de beverdam zien we ook met eigen ogen hoe enorm de ravage is, die hier 4 bevers hebben aangericht....wat ons een kleine voorstelling geeft van de ravage die 54.000 bevers aanrichten. Afgelopen jaar zijn er 4000 bevers gedood, maar dat is minder dan dat er kleine bevertjes zijn bijgekomen, dus voorlopig is het probleem hier nog niet opgelost......ook dit is weer zo'n voorbeeld van wat er gebeurd als mensen zich ergens mee gaan bemoeien! Maar eerlijk is eerlijk....als we even later de vrouwtjes bever door het water zien zwemmen en zien klappen met haar staart...zijn we toch wel weer onder de indruk. Na de wandeling gaan we met de Zodiac weer terug naar de Via Australis en hier staat inmiddels een 4-gangen diner op ons te wachten. We worden zo ontzettend verwend door alle bemanningsleden en ze zijn allemaal zo lief, aardig en behulpzaam. Tijdens het diner vloeit de Chileense wijn weer rijkelijk en we hebben wederom een hele gezellige avond met onze internationale tafelgrenoten. Maar na het uigebreide diner en de zalige wijn en het korte nachtje van daarvoor storten we letterlijk in. Terug in onze hut, heeft een van de bemanningsleden lekker de kachel wat hoger gezet en onze bedjes keurig opengeslagen voor de nacht.....we genieten nog maar extra van deze luxe, want over een paar dagen liggen we waarschijnlijk te klappertanden in ons tentje! Maar deze dag neemt niemand ons meer af en als deze 1e dag van januari een voorbode is voor de rest van het jaar...!!!

En na zo'n bijzondere nieuwsjaardag hebben wij natuurlijk als een blok geslapen, al kan dat ook door wat wijntjes hier en daar komen;-) Vannacht zijn we via het Beagle Kanaal richting de Chileens fjorden gevaren, maar als we naar buiten kijken is daar helaas weinig van gezien, aangezien het water echt met bakken uit de hemel komt en de wolken bijna op het water hangen. Gelukkig staan er voor vanmorgen geen buitenactiviteiten op het programma, aangezien we een heel stuk moeten varen naar de Nina Gletsjer die we aan het einde van de middag gaan bezoeken. Na het ontbijt blijven we nog even gezellig kletsen met Candice en Mark en vervolgens kijken we In de Yamana Lounge een leuke documantaire over de Maggelhan pinguin, die wij morgen gaan bezoeken op Magdalena eiland. Voor de lunch is er vervolgens nog een wijnproeverij met Chileense wijnen en we hebben nu zo de smaak te pakken dat we dit niet overslaan. Alleen op het moment dat de proeverij aan de gang is, moeten wij een soort bocht varen om een groot eiland heen. Hierdoor moeten we een uurtje lang op open water varen en krijgen we dus wat Pacific Ocean golven te verduren. Gelukkig hebben we inmiddels behoorlijke zeebenen ontwikkeld en hebben we nergens last van. Maar de kapitein doet ook erg z'n best om het schip zo stabiel mogelijk te houden en maakt een wat ruimere bocht zodat we geen last hebben van zijdewaardse deining. Net voor de lunch komen we weer in rustigere vaarwater, zodat er geen borden en glazen over de tafel glijden. Door deze extra manouvre komen we uiteindelijk wel wat later aan in het fjord vanwaar we de gletsjer gaan bezoeken. Pas aan het begin van de avond gaan we met de Zodiacs van boord en aangezien het nog steeds heel hard regent, zijn we weer goed ingepakt met fleecetruien en regenjassen. Een uur lang varen we met de Zodiac tussen de ijsschotsen richting het uiteinde van de gletsjer. En ondanks dat we in no-time nat en koud zijn van de regen en de wind, genieten we toch enorm van het natuurwonder wat we hier weer aanschouwen. Een enorme gletser eindigd in het water en we zien grote pieken van blauw ijs over elkaar geschoven liggen. Terwijl wij rustig, op enige afstand van de gletsjer in ons bootje zitten, komt er een enorm stuk ijs naar beneden vallen met donderend geweld. Het is een indrukwekken geluid en de plons is enorm....dus we zijn blij dat we op gepaste afstand met ons kleine Zodiac-bootje liggen. De bootsman kan het natuurlijk niet laten om even grappig te maken en even later laat hij de Zodiac over wat drijfijs varen. Wat natuurlijk een bonkend geluid onder de boot maakt en we kijken hem allemaal verschrikt aan....t is geen weer en temperatuur om hier een duik te nemen. De gids en de bootsman moeten natuurlijk ontzettend lachen om onze verschrikte gezichten...en we zijn weer gerustgesteld. Uiteindelijk gaan we weer terug naar de Via Australis, die om de hoek in een ander fjord ligt, zodat het schip geen last heeft van de ijsschotten die in dit fjord drijven. Terug aan bord kunnen we op temperatuur komen met warme chocolademelk of gluhwijn en jullie begrijpen dat de warme douche daarna echt zalig is.
's Avonds aan het diner hebben we weer ontzettend veel lol met ons inmiddels nieuwe vrienden en we hebben vooral lol om de tafel met Italiaanse gasten achter ons. Al een aantal keer hebben we gezien dat zij enorme borden met eten halen tijdens de lunch, vervolgens meer dan de helft niet opeten en als wij dan wat later ook wat willen halen (omdat we te veel zitten te kletsen;-)) is er een soort geplunderd buffet. Dit vooral tot grote ergernis van Ian, die een van de Italiaanse gasten wel op z'n gezicht kan slaan....ook omdat deze meneer steeds als eerste overal bij is....en nog wel eens wat voor Ian z'n neus weghaalt. Ian verteld dit met Braziliaans temperament en wanneer hij de Italiaan begint na te doen (deze meneer ziet eruit als een soort Ken en is elke dag gekleed in de meest gekleurde designers outfits, waarbij de kraag altijd goed omhoog staat;-)) houden wij het allemaal niet meer droog. Na het diner gaan we met z'n allen naar de Sky Lounge waar de kapitein alvast afscheid van ons neemt....natuurlijk weer onder het genot van wat glaasjes champagne. Het is zo ontzettend gezellig en we kletsen, lachen en drinken er weer op los! Aan het eind van de avond (lees; diep in de nacht!) staan we in een zeer interesant gezelschap nog wat na te babbelen. Een CEO van een groot Duits internationaal bedrijf, een internationaal rechter en een bekende nieuwsreporter....hier aan boord zijn we allemaal 1 en Fred voert het hoogste woord...want het gaat over voetbal....de taal van sport blijkt universeel te zijn! Ergens ver na middernacht plompen we eindelijk weer in onze heerlijke bedjes...voor nog een paar uurtjes slaap.

En meer dan een paar uur slapen wordt het niet, aangzien om 6 uur de wekker gaat voor een laatste landing met de Zodiacs. De hele nacht heeft het schip doorgevaren en inmiddels zijn we aangekomen bij Magdalena eiland. Hier gaan we om 7 uur van boord en de Zodiac brengt ons naar het eiland, wat bewoont wordt door duizende pinguins. Vanmorgen vroeg, toen ik de gordijnen van onze hut al opende zag ik de eerste pinguins al over het water springen en duiken. En nu gaan we ze van heel dichtbij bekijken op het eiland. Op dit moment zijn er heel veel jongen en op het eiland hebben de pinguins allemaal kuilen gegraven om hun eieren te leggen en hun kinders op te voeden. Wanneer we aan land komen zien we overal om ons heen pinguins en we kunnen niets anders doen dan lachen. Het is zo ontzettend leuk om te zien hoe stuntelig ze zijn als ze over de rotsen vanuit zee komen aan hobbelen. En de jonge pinguins met hun nog grijze veren in het nest, zijn echt hele schattige grote pluizebolletjes. Over het eiland is een soort pad afgezet tussen de nesten door, maar de pinguins zien natuurlijk het verschil niet en het is tenslotte hun eiland, dus zo nu en dan komen ze over het pad heen hobbelen. Wanneer ik een foto sta te nemen van een aantal kleine pinguins, komt er ondertussen een hele nieuwsgierige pinguin even kijken wat ik aan het doen ben. Met een scherpe snavel komt ie op me afhobbelen en ik loop toch maar even een stukje achteruit....ik ben dan wel inge-ent tegen hondsdolheid, maar hoe het met pinguins zit weet ik niet;-) Na een uurtje moeten we helaas weer terug naar het grote schip, maar elke keer als we aan deze grappige beesten denken, verschijnt er weer een glimlach op ons gezicht! Na het ontbijt nemen we afscheid van onze ober, een alleraardigste man die echt de hele cruise lang z'n benen uit z'n lijf heeft gelopen om het ons naar de zin te maken. Hij is zo schattig en vraagt ons niet te lang te wachten om weer terug te komen naar Patagonie en de Via Australis! Het liefst zouden we zo weer meevaren naar Ushuaia....maar ons reisbudget is helaas niet oneindig! Nadat alle bagage door de crew is verzameld, wachten wij rustig, terwijl het schip de haven van Punta Arenas invaart en ondertussen kletsen we nog even met onze nieuwe vrienden. Het blijft leuk om nieuwe mensen te leren kennen en vooral met zo'n verschillende achtergrond. Uiteindelijk ligt het schip aan en mogen we, nadat onze bagage naar de terminal is gebracht, voet op Chileense bodem zetten. In de terminal nemen we afscheid van iedereen en terwijl zij in hun luxe taxi's naar de betere hotels van Punta Arenas verhuizen, lopen wij weer ouderwets met ons backpack op naar ons hostel....t is weer over met het luxe, decadente, prinsessenleven....we gaan weer back to basics in een hostel uit de jaren '70, in een ouderwetse kamer zonder eigen douche en toillet.....maar t is er warm en droog, er staat een schoon bed en we hebben een eigen tv met satelite tv....wat wil een mens nog meer? Nou, in ons geval na de te korte nacht, de enorme indrukken die we hebben opgedaan en de hele gezellige tijd die we hebben gehad...vooral eerst bijslapen! Al vroeg gaat het licht uit en dromen we over vliegende pinguins die bijten in m'n arm....en dan heb ik echt geen wijn op vandaag!

Vandaag, woensdag, zijn we verder gereisd naar Puerto Natales, waar we morgen een wandeling in het Torre del Pain gaan maken. Het plan was om hier een 5 daagse trekking te gaan maken, maar door een of andere domme Israeli is een groot gedeelte van het park afgebrand. Gelukkig kunnen we toch nog een dagwandeling maken door het mooiste gedeelte van het park, wat vandaag weer is vrij gegeven. Daar volgende keer vast meer over!

Veel liefs,

Fred & Petra