Bruisend Brazilie!

Olinda - dinsdag 8 november 2011

Ons bezoek aan Olinda is al weer ten einde en wat een leuke start van onze reis is dit geweest. We hebben hier gelijk goed kennis gemaakt met de Braziliaanse cultuur in al zijn facetten. Het niet te beschrijven klimaat, de kleurrijke huizen, de muziek en het avondleven op straat en de bijzondere stranden hebben er voor gezorgd dat wij hier ons gelijk erg thuis voelen. Wanneer we 's morgens om 6 uur naar buiten lopen, beseffen we elke ochtend weer dat de temperatuur op dat moment al hoger is dan de beste Nederlandse zomerse dag....nog even; om 6 uur in de ochtend;-)) En wanneer we 's avonds door de kleurrijke straten van Olinda wandelen, is het drukker dan de Kalverstraat op zondag middag, klinkt overal muziek en staat iedereen gezellig met elkaar een pilsje te drinken en te swingen. En dan de strandcultuur op een doorsnee zondagmiddag; complete familie's met nog completere koelboxen verhuizen naar het strand, waar duizende parasolletjes er voor zorgen dat zij lekker in de schaduw met elkaar kunnen bijpraten....ook daar weer onder het genot van een drankje en swingende muziek. Raar dat wij ons hier thuis voelen he?

Afgelopen zaterdag hebben we heerlijk nog rondgestruind door de kleine, heuvelachtige en o zo kleurrijke straatjes van het oude Olinda. In het oude gedeelte van de stad bevinden zich ontzettend veel kleine winkeltjes en aterliers, die uiteenlopende kunstvoorverwerpen verkopen. Wanneer we langs een mooi pand lopen, ontdek ik allemaal prachtig geschilderde maskers aan de muur. Als ik Fred er op attent wil maken heeft zijn oog al wat anders gespot....een groot beeld van een naakte Rubens vrouw in een uitdagende pose, zittend op het dak van het gebouw. Toch bijzonder dat iemand met beperkt zicht, dit dan wel weer ziet! Of zullen het de mannelijke hormonen zijn die aangetrokken worden door dit soort uitzichten? Uiteindelijk belanden we voor de lunch weer bij de creperia, waar we wederom genieten van heerlijke gevulde crepes en salades. En na zo'n uitgebreide lunch duiken we snel weer in de hangmatjes bij ons hostel, waar het goed toeven is in de schaduw en met wat wind van zee. De gehele middag komen we dan ook ons hangmatje niet uit, alleen aan het einde van de avond lopen we nog even naar de supermarkt voor wat brood, pindakaas en pasta. En wanneer we zo door de supermarkt struinen ontdek ik opeens grote zakken hagelslag! Loop ik dit mee te slepen vanuit Nederland, verkopen ze het hier gewoon in de eerste de beste supermarkt! Dan wel als versiering voor op taarten...maar he...hagelslag is hagelslag, dus ik zit voorlopig goed hier voor het ontbijt!

Maar wanneer ik de volgende morgen mijn eigen zak hagelslag voor het ontbijt te voorschijn haal, blijken de Braziliaanse mieren deze ook gevonden te hebben! Gelukkig had ik er wel een extra plastic zakje omheen gedaan, dus ver zijn ze niet gekomen....denk ik althans. Alleen wanneer ik even later mijn laatste hapje brood met hagelslag in mijn mond stop, loopt er opeens weer een miertje over mijn hand. Na een grondige inspectie ontdekken we toch een aantal kleine miertjes in de zak met hagelslag. Maar natuurlijk geef ik mijn eten niet zo maar uit handen. Uit de slaapkamer haal ik een klein plastic bakje met deksel (ook dat zit nog in de tas van 17 kg;-)) en leeg vervolgens rustig de zak hagelslag in dit bakje. Beetje voor beetje laat ik de hagelslag er in lopen en ondertussen haal ik er nog wat verdwaalde miertjes uit. Net wanneer ik het laatste beetje hagelslag in het bakje wil laten lopen, laat ik de zak uit mijn handen glijden....en richt nog even een enorme ravage aan op en rondom onze ontbijttafel. Maar de kleine salamander die al het hele ontbijt rond onze tafel aan het struinen is, heeft daar geen enkel probleem mee en helpt snel even opruimen! Na het ontbijt gaan we nog lekker even in de tuin zitten lezen en internetten. Met veel plezier lezen we weer alle berichtjes op onze site en ook skypen we onverwachts nog even met Janneke en Christiaan. Het is zo leuk om op deze manier even met elkaar te praten en elkaar dan ook weer even te zien. De mannen hebben het uiteraard gelijk over voetbal en het Braziliaanse bier...hoe kan het ook anders, aangezien Fred en Chris altijd de die-hards zijn als de mannen eens een biertje gaan drinken met elkaar. Praten over voetbal, onder het genot van een biertje, zorgt er voor dat deze twee altijd de tijd uit het oog verliezen en daardoor dan als laatste uit de kroeg verwijderd worden! Maar goed, het blijft leuk om even zo te praten. Na de relaxte ochtend gaan we vervolgens met de bus op pad naar Recife, en dan specifiek naar het strand van Recife; Boa Viagem. Zeg maar de Copacobana van Recife. En laat zondagmiddag daar nu het juiste tijdstip voor te zijn, wanneer heel Recife geniet van haar vrije dag. Maar eerst moeten we met de bus. En de bus in een vreemd land is altijd even wennen. We weten dat we bus 910 moeten hebben naar Rio Dulce en we weten waar we moeten instappen, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Dus we gaan op pad en we zien het wel. Wanneer we bij de bushalte staan te wachten, volgen er eerst vele andere bussen. Daarin zien we een chauffeur en daarnaast een soort loket met een conducteur die kaartjes verkoopt......ok, we kunnen dus gewoon kaartjes kopen in de bus....en we zien een bordje met een tarief...das makkelijk. Na een half uurtje wachten komt dan eindelijk bus 910 aanrijden. We stappen zelfverzekerd in, kopen 2 kaartjes bij de conducteur, gaan door een draaihekje en vinden een plekje waar we ons goed kunnen vasthouden. Het enige wat we nu nog moeten doen is op de juiste plek uitstappen. Niet zo moeilijk als je bedenkt dat deze bus naar het strand gaat. Maar inmiddels hebben we al ontdekt dat er hier in Brazilie vooral veel eenrichtingsverkeer straten zijn, zo ook in de grote stad Recife. Het strand kunnen we dus niet zien en dus kijken we maar op de borden langs de kant van de weg en uiteindelijk zien we het het bord waar Boa Viagem op staat....snel op t knopje drukken en uitstappen maar. Zo dit eerste busavontuur hebben we overleefd.....toch zijn we wel benieuwd hoe het morgen gaat, als we met volle bepakking gaan doorreizen naar Porto de Gallinhos. Met die rugzak op, komen we namelijk nooit dat draaihekje door....maar dat zien we morgen dan wel weer....eerst op naar t strand van Recife!

En dat strand van Recife is echt geweldig. Vooral op een zondagmiddag geweldig druk bevolkt. Zo druk bevolkt, dat je je moet voorstellen dat alle mensen die in Scheveningen op het strand liggen op een zomerse dag, met z'n allen naar Zandvoort verhuizen op diezelfde zomerse dag en vermenigvuldig die menigte en parasols met tien....en dan heb je ongeveer een beeld van hoe druk het is op het strand van Boa Viagem. We kijken onze ogen uit en krijgen spontaan een glimlach van dit tafereel op het strand. Hele familie's verzamelen zich onder de parasols die werkelijk allemaal tegen elkaar aan geplakt staan. En deze hele familie's verzamelen zich rond een enorme koelbox (of twee of drie;-)) en doen niet anders dan heel veel eten en nog meer drinken en dat natuurlijk begeleid door vele soorten swingende muziek. Tussen de enorme opstelling van parasols, staat zo hier en daar gewoon een dj met complete instalatie lekker zijn ding te doen en iedereen swingt er een beetje om heen. En natuurlijk ontbreken de vele strandvolleybalvelden ook niet en wordt er fanatiek gesport. Het is echt te grappig voor woorden wat we allemaal zien en we kijken onze ogen uit. Het enige wat op valt is dat het begrip strandtent hier nog niet is ingeburgerd. Op de boulevard, onder de palmbomen bevinden zich zo hier en daar wel wat tentjes waar je wat bier, chips en ijs kan kopen. Maar daar houd het dan wel mee op. Dat verklaart wel waarom iedereen dus met zo'n enorme koelbox loopt te zeulen. Nu hadden wij bedacht hier lekker op het strand te gaan lunchen, maar die gedachten moeten we even bijstellen. Als echte backpackers kopen we een blikje bier, een blikje cola en een zak chips en nestelen we ons op het muurtje wat het strand met palmbomen scheid van de boulevard. En zo genieten we van onze lunch, die eigenlijk niet onder doet voor een uitgebreide lunch in een restaurant. Soms kan het leven zo lekker simpel zijn! Na de lunch wandelen we weer verder en het is echt ongelofelijk dat het tafereel wat we zojuist beschreven hebben, zich kilometer aan kilometer voortzet. De gehele boulevard van Boa Viagem heeft een lengte van bijna 10 kilometer, en op zondagmiddag is elke meter van dit strand bezet. Wat ook opvalt zijn de borden die om de paar 100 meter langs het strand staan. Er wordt gewaarschuwd vooral niet te zwemmen met hoog water, aangezien er erg veel haaien voorkomen in dit gebied. De afgelopen 20 jaar zijn er al 19 zwemmers gedood door haaien....maar daar lijken de meeste Brazilianen zich vandaag niet druk om te maken en ondanks dat het hoog water is, wordt er gewoon lekker gezwommen. En wat natuurlijk nog meer opvalt zijn de vrouwen en de mannen op het strand. Mooie Braziliaanse mannen heb ik nog niet gespot, wel een paar lekkere afgetrainde lijven (maar dan wel lelijke hoofden;-)) op en rondom de volleybalvelden, maar daar houd het echt wel mee op. Maar dan de vrouwen! Vrouwen van Nederland, als je onzeker voelt over je eigen lijf...boek een reis naar een willekeuring Braziliaans strand en ga daar eens een kwartiertje om je heen zitten kijken. Ik durf te wedden dat je na dat kwartier spontaan zin krijgt om zelf een string-bikini aan te schaffen, die vervolgens aan te trekken, om daarna op het strand (of beter nog; op de boulevard) rond te paraderen! Ik zeg chappeau voor de Braziliaanse vrouw.....hoe groter de billen, hoe meer de cellulitus, hoe lekkerde de buikrollen over het broekje, en hoe kleiner de driehoekjes die voor bikini-hesje moeten doorgaan, hoe beter het resultaat. En ze dragen het met zoveel flair en style, dat het niet eens afstotelijk werkt....maar goed, misschien komt dat omdat ik ook wel gewend ben aan wat putjes en rollen;-)) Ok, her en der loopt er natuurlijk best een Giselle (Braziliaans topmodel) tussen, maar deze zijn echt op een hand te tellen....en dat is niet veel als je de omschrijving van de drukte op het strand hierboven goed gelezen hebt. Uiteindelijk verlaten wij dit stukje prachtige cultuur en gaan met de bus weer terug naar Olinda. Hier zoeken we weer even de rust op van de hangmatjes in onze tuin en 's avonds gaan we nog even een pizza happen bij onze inmiddels favoriete creperia.

Wanneer we 's avonds het centrum van Olinda in lopen richting de creperia komt de muziek ons alweer te gemoed. Het gehele centrum van Olinda is afgezet, overal staan bandjes op straat muziek te maken of te trommelen, iedereen staat met een pilsje in z'n hand mee te swingen en Olinda bruist. Ook hier kijken we onze ogen weer uit en genieten we van het uitbundige avondleven op straat. En niet omdat het nu een festival is, maar gewoon omdat het weekend is. Dus elke vrijdag-, zaterdag- en zondagavond genieten de inwoners van Olinda op deze manier van hun weekend. We vragen ons af hoe het er hier tijdens de carnaval aan toe gaat, want na dit normale weekend tafereel, moet dat nog veel grootser zijn. Als we even later een heerlijke pizza zitten te happen bij de creperia, komt er opeens een grote groep Nederlandse toeristen binnenstappen. Fred en ik moeten ontzettend hard lachen, aangezien ik juist nog zei dat het opvallend is dat we helemaal niet veel toeristen tegen komen en ook geen Nederlanders...wat meestal toch wel het geval is. En zie hier, achtien Nederlandse toeristen! Wat blijven wij toch een reislustig volkje en wat passen we ons goed aan.....wat het drinken van bier betreft dan...daar doen wij graag in mee met de Braziliaanen, maar winnen doen we het zeker niet. En wat het dansen betreft....daar beginnen wij stijve harken niet eens aan!

Maandag is het weekend weer voorbij en begint ook voor ons het echte werk; reizen! Na het ontbijt pakken wij onze tassen in en gaan op pad naar onze volgende bestemming; Porto de Gallinhas. Een klein vissersdorpje wat uitgegroeid is tot toeristen hot-spot door een koraal rif wat op honderd meter uit de kust van het strand ligt. De vissers hebben inmiddels hun bestaan ingeruild voor het vervoeren van toeristen naar het koraal rif en verdienen daar een goed belegde boterham mee. Maar eerst moeten wij bepakt en bezakt de bus in zien te komen en gelukkig zijn de mensen zeer behulpzaam. We hoeven van de conducteur niet door het poortje en de buschauffeur stopt even, doet de achterdeur open en nadat we betaald hebben, mogen we achterin stappen......probleem opgelost! Na een half uurtje rijden moeten we in de buurt van onze overstap plaats komen en aan de meneer achter ons laten wij het briefje zien wat een meisje uit het hostel in Olinda voor ons geschreven heeft....de man gebaard ons dat we bijna moeten uitstappen en een paar seconden later stopt de bus en stappen wij uit. Midden in het centrum van Recife op een enorme lange straat waar bussen af en aan komen. En dan nu het volgende puzzelstukje...de bus naar Porto de Gallinhas vinden. Met ons briefje in de aanslag gaan we weer op pad en al snel komt een Engels sprekende meneer ons te hulp. Hij weet niet waar de bus vertrekt, maar gaat het even voor ons vragen. Even later worden we naar het einde van deze lange straat gestuurd en daar moeten we ergens opstappen. We lopen weer verder in de volle zon, met op onze rug een tas van 17 kilo en op onze buik nog eens een dagrugzak van 10 kilo, waar laptop, camera, Ipod, telefoon en ebook inzitten....deze tas bewaak ik met mn leven! Maar al met al lopen we inmiddels al ruim 25 minuten en het zweet druipt van onze lijven af. We laten nog 2 maal ons briefje zien en nog steeds worden we verder deze lange, lange straat in gestuurd. Uiteindelijk komen we op een grote kruising aan en wanneer we weer om ons heen staan te zoeken zien we voor het stoplicht de bus naar Porto de Gallinhas staan...grote glimlach op en wat gebaren naar de chauffeur....en ja hoor, de deur gaat open en we mogen snel instappen. Dat was even hard werken vandaag! Maar zodra we in de koele, ruime en rustige bus zitten zijn we alles al weer vergeten. En wanneer we 2 uur later in het kleine dorpje Porto de Gallinhas uitstappen, hebben we het vakantiegevoel gelijk weer te pakken. Zanderige straatjes, langs een lang gerekt en parelwit strand, verlaten van mensen maar bezaaid met palmbomen...een prima plek om nog even 4 daagjes te relaxen en te snorkelen!
Bij een allerschattigste Pousada (soort pension) krijgen we weer een mooie kamer en de binnentuin ziet er weer heerlijk uit met verranda's, hangmatten en een klein zwembadje. We droppen de tassen en vertrekken gelijk naar het kleine dorpje waar we lekker lunchen met een broodje tonijn en een frisje....met uitzicht op zee en de wind in onze haren;-) Home sweet home! Aan het einde van middag doen we nog even wat boodschappen en lopen we over het strand weer terug naar onze Pousada. Nadat ik daar weer even de brave huisvrouw heb gespeeld, door de was even met de hand weg te werken, gaan we lekker onder uit met een boek en verroeren ons niet meer. Een heerlijk einde van een dag hard werken!

En de komende dagen blijven we hier nog even hangen, letterlijk en figuurlijk. Zaterdag vliegen we verder naar Salvador, een grote en kleurrijke stad met een enorme historie. In deze stad werden honderden jaren geleden de slaven vanuit Afrika aan land gebracht en hun cultuur is nog steeds levendig aanwezig in deze stad. Maar first things first.....eerst nog even chillen op t strand!


Veel liefs,

Fred & Petra