Wat is het koud, he? ;-)

Bariloche - 10 februari 2012

Sinds lange tijd gaat op vrijdagochtend voor de verandering de wekker om half 7 en dat is weer even wennen. Maar na een lekker ontbijtje met verse zeekaken en jam zijn we klaar voor een reisdag. Om 8 uur melden wij ons op het busstation, vanwaar we een half uurtje later met de bus vertrekken naar Bariloche in Argentinie. De reis gaat voortvarend en na een klein tussendoortje van een droog stuk cake met thee en een leuke Disney film bereiken we om 12 uur de grens van Chili en Argentinie. We maken ons weer op voor de gebruikelijke burocratie en na bijna 3 uur wachten bij diverse loketjes, het invullen van vele formulieren en de nodige stempels, mogen we Chili verlaten en zijn we welkom in Argentinie...wat zijn wij dan gezegend met 1 Europa....wat open grenzen betreft dan...de economische ellende laten we dan maar even buiten beschouwing;-(
Tijdens de rit over de Andes zien we het landschap langzaam veranderen en we zijn geschokt door wat we zien. We wisten dat vorig jaar een enorme vulkaanuitbarsting hier grote schade heeft aangericht, maar nu zien we met eigen ogen hoe dat er dan uitziet. Uren lang rijden we door een gebied wat bedolven is onder een dikke laag as en alles ziet er doods en kil uit. Hier en daar zien we wel weer een plukje groen verschijnen, maar de natuur moet nog hard werken om dit weer te boven te komen. Ook rijden we door een dikke deken van aswolken die veroorzaakt worden door de wind die er waait en die er voor zorgt dat de zon en de strak blauwe hemel niet te zien zijn. We vragen ons af hoe mensen hier kunnen leven (we zien wel degelijk huizen staan), want in de tijd dat we er door heen rijden, worden wij al spontaan depressief. Maar wij hebben geluk, want als we aan het begin van de avond (na 10 uur reizen!) uiteindelijk Bariloche bereiken, laten we de aswolk achterons en worden we verwelkomt door toch nog een stralende zon. Vanaf het busstation nemen wij met al onze bagage (inmiddels slepen we 7 tassen mee;-) een taxi naar het autoverhuurbedrijf en hier staat onze volgende wagen al op ons te wachten. Geen upgrate deze keer, maar gewoon de Renault Clio, die we geboekt hebben. Wel met nieuwe banden, wat we van onze vorige terrein wagen niet konden zeggen, aangezien daar geen profiel meer op de banden zat! We worden snel en keurig geholpen en een uurtje later staan we al op de camping, hebben we boodschappen gedaan en genieten we van een warm avondmaal van hartige taart en gevulde pasteitjes. Terwijl we zitten te eten, merkt Fred op dat hij de aswolk ook ruikt.....terwijl ik achter hem de buurman bezig zie om de BBQ aan te krijgen;-)))) Na het eten slaat het weer om en begint het te regenen. Niet veel later zitten we lekker warm in onze auto met een kopje thee en koffie, waarna we snel onze slaapzakken weer induiken in ons vertrouwde tentje!

En na een koude, hele koude nacht zijn we al vroeg wakker. Om 6 uur in de ochtend gaan we al voor de 3e keer plassen van de kou en we trekken nog maar een extra trui aan, om toch nog een beetje te kunnen slapen en warm te worden. Gelukkig worden we om 9 uur wel door een zonnetje ons bed uitgeschenen, maar het duurt nog even voor dat we weer helemaal zijn opgewarmt. Dat gebeurd pas onder de hete douche die we hier op de camping dan wel weer hebben. Als alle spullen zijn ingepakt vertrekken we naar het noorden, waar we San Martin de Los Andes gaan bezoeken. Een klein plaatsje, aan een van de vele meren, wat tevens het beginpunt is van de Zeven Meren Route, een mooie auto rit die door dit uitgestrekte merengebied in de Andes loopt. Gelukkig is het vandaag stukken minder erg met de aswolk en hebben we prachtig zicht op de toppen van de Andes. Het is mooi om te zien hoe anders de natuur is, aan de schaduwzijde van een gebergte. De regen blijft voor het merendeel aan de andere kant van de Andes hangen, waardoor het er hier meer droog en woestijnachtig uitziet. Grote rotsformaties, kleine groene of gele struiken en enorme uitgestrekte valleien, waarvan je precies kan zien waar er water is. Want hier staan dan gelijk vele grote, groene bomen en struiken. Het is een geweldig stuk natuur om door heen te rijden en we stoppen dan ook regelmatig om foto's te maken. Na 2 uur rijden verlaten we het asfalt en rijden we via een gravelweg richting San Martin de Los Andes. Vooraf hebben we gelukkig gevraagd of het verantwoord was om met deze auto hier te rijden en volgens de jongen van Budget, rijdt deze auto hier zo vaak, dat de auto dit rondje bijna vanzelf rijd. De gravelweg is gelukkig van redelijke kwaliteit en we rijden dan ook ontspannen verder. Ook hier komen we weer op prachtige plekjes en wanen we ons alleen op de wereld. Uiteindelijk bereiken we rond 16 uur San Martin de Los Andes en hier struinen we eerst even door het dorpje heen, eten een super lekker ijsje, doen wat boodschappen en gaan dan op zoek naar een camping. Uiteindelijk vinden we weer een geweldig plekje, midden in de natuur, aan een klein strandje aan het meer. Over de camping stroomt ook een kabbelend beekje wat uitkomt in het meer, en naast dit beekje, slaan wij ons campement weer op. Zodra de tent staat, gaat Fred hout sprokkelen voor het vuur en ik ga lekker eten koken. En met ons potje spagetti, zitten we voor het haardvuur te genieten van de rust en de natuur om ons heen. Wanneer het vuur uit is, kleden wij ons dik aan en maken we ons weer op voor een koude nacht, aangezien er geen wolk aan de hemel te bekennen is. Wanneer ik met muts en handschoenen de tent in kruip, moet Fred al aardig lachen. Maar als ik hem vertel dat ik de handschoenen over m'n sokken doe, zodat m'n voeten lekker warm blijven, komt hij al helemaal niet meer bij. Grappig of niet, ik zet m'n muts op, trek m'n handschoenen over m'n sokken aan en ga lekker slapen....zonder wakker te worden van de kou of 10 keer te moeten plassen!

Zondagochtend worden we opnieuw lekker uit ons tentje geschenen door de zon en even later zitten we aan het ontbijt, terwijl om ons heen de camping nog in diepe rust ligt. De Argentijnen hebben echt een heel ander ritme en de camping begint op z'n vroegst pas om een uur of 10 te leven. En wanneer wij 's avonds naar bed gaan, steken zij de BBQ nog even aan voor de avondmaaltijd....en dan gaan wij inmiddels echt niet meer om 21 uur naar bed;-)
Aangezien het mooi weer is, besluiten we vandaag heerlijk een dagje aan het meer te blijven staan en terwijl Fred gaat douchen, doe ik nog even de was. Vervolgens hangen we lekker een beetje rond in de zon met een boek en wat bladen. In het pension in Puerto Montt had ik wat Nederlandse bladen gevonden; de Mijn Geheim.....nou, als je nog niet depressief bent, moet je zo'n blad lezen....wat een ellende staat daar allemaal in zeg! Dat lees je echt niet voor de lol. Maar bij gebrek aan beter en om je zo over het leed van een ander te kunnen verkneukelen...wij hebben er een uurtje mee gevuld;-))) Na de lunch rijden we even naar San Martin de Los Andes om te tanken en om nog even een wandelingetje te maken. Alleen weten we niet wat we moeten tanken, maar als we bij het tankstation staan, pakt de tankhulp heel overtuigend de zwarte slang, zonder dat we uberhaubt een woord gezegd hebben.....fijn, dat scheelt weer een ingewikkelde Spaans/Engels/Hollandse conversatie! In het dorp pakken we eerst even lekker een terrasje en daarna gaan we bij een tearoom genieten van een afternoon tea. En genieten wordt het weer met heuse appeltaart en schuimtaart! Na zo'n maal halen we voor het avondeten maar wat yoghurt met muesli en als we terugzijn op de camping eten we dit in het laatste avondzonnetje op. Wanneer de zon achter de bergen verdwijnd koelt het snel af en we duiken dan ook al vroeg ons tentje in, waar we nog lekker even foto's kijken, thee drinken en een beetje kletsen. Als ik later die avond van de toillet kom terug lopen zie ik net mensen langs ons tentje lopen en heel raar kijken. Als ik dichterbij kom, hoor ik dat Fred zich aan het omdraaien is op zijn matje. Maar onze matjes maken soms echt hele rare geluiden...wat wij wel weten....maar waarvan ik nu begrijp waarom die mensen zo vreemd liepen te kijken;-)))

Als we de volgende morgen wakker worden, zien we dat de wind gedraaid is en dat de aswolk inmiddels boven San Martin de Los Andes hangt. Dat zou wel eens goed nieuws kunnen betekenen voor ons, aangezien we vandaag weer naar het zuiden gaan rijden richting Villa Angostura. We ruimen snel onze spullen op, ontbijten wat en nemen nog een hete douche en voor 10 uur zijn we al op pad. En we hebben inderdaad ontzettende geluk, aangezien de route langs de Zeven Meren, vandaag helemaal vrij ligt van de aswolk, die hier al maanden lang letterlijk roet in het eten gooit. Het is wederom een prachtige route die we rijden...langs inderdaad 7 meren en na elke bocht wacht ons weer een mooi stukje natuur. Uiteindelijk komen we rond lunchtijd in Villa Angostura aan en hier gaan we lekker even een broodje eten bij een van de vele restaurantjes. Maar de porties zijn ook hier weer buiten proportie en we krijgen enorme broden, met daartussen geen beleg, maar gewoon een gegrilde kipfilet en een stuk biefstuk....en daarbij dan ook nog eens een enorme hoeveelheid patat. Vanavond kunnen we weer fijn aan de yoghurt met muesli....en volgende keer moeten we gewoon voor 1 persoon bestellen! Aangezien het nog steeds helder is besluiten we hier een nachtje te blijven en we zoeken weer een mooie camping op. De campings zijn hier kwalitatief wel beter dan in Chili, maar dat mag ook wel voor de bijna Nederlandse prijzen. Net alsl we tent hebben op gezet, begint de wind te draaien en een half uurtje later zijn de strak blauwe lucht en zon verdwenen en leven ook wij nu letterlijk is een aswolk. Alles wat we aanraken is stoffig en wit en we blijven maar een beetje tussen de bomen zitten om zo min mogelijk last te hebben van de as. En als er toch overal as is...dan kan er best nog wel vuur gestookt worden denkt Fred en hij gaat weer hout sprokkelen. Dat klinkt heel stoer, maar wat hij eigenlijk doet is alle vuurkorven op de camping afstruinen om te kijken of andere mensen nog hout hebben achtergelaten. Het houd hem lekker bezig! Ook nu eten we lekker bij het kampvuur en na het eten en een warme douche duiken we snel ons asvrije tentje in.

Wat we de volgende morgen niet meer kunnen zeggen, want als we wakker worden zien we boven op de tent al een laag as liggen. En als we naar buiten stappen, wanen we ons even in ons witte en koude kikkerlandje. Want de as ligt overal weer centimeters dik en het lijkt net sneeuw. We maken eerst alle spullen maar goed schoon voor we vertrekken en geven plankgas om de aswolk weer snel te verlaten. Het kan niet gezond zijn om hier te wonen en wij vinden 1 nachtje echt meer dan genoeg. Via de Route 40 rijden we naar het zuiden, naar het kleine dorpje El Bolson. Dit is een dorpje wat in een groene vallei ligt en waar veel fruit geteeld wordt. Ook wordt het dorp bewoont door veel hippies die hier hun manier van leven nog een beetje proberen vol te houden. En we hebben geluk want het is vandaag markt in het dorp en we struinen dan ook heerlijk over deze soort markt uit de jaren ' 70. Het is echt te grappig wat er allemaal te koop wordt aangeboden; van boeketjes met droogbloemen, tot gehaakte mutsen en door oma gebreiden sokken. Na dat we het dorpje gezien hebben en in een leuk tentje lekker geluncht hebben (ok...weer met taart;-)), rijden we naar de camping die iets buiten het dorp ligt. Op internet zag dat er best allemaal prima uit, maar als we de camping oprijden voel ik het al....dit gaat het niet worden. Het is er een rommel en het lijkt wel of er een groep aso's is neergestreken. Overal klinkt knal harde tiroler achtige muziek, er brande vele vuren en de mensen zien er niet heel vriendelijk uit. We kijken wat rond, maar ik weet het al...alleen Fred nog vertellen waarom we hier weg moeten. Hij is er inmiddels aan gewend dat het voor mij soms niet goed voelt, zonder dat ik dat duidelijk kan omschrijven waarom....en even later zitten we dan ook weer in de auto en rijden in 2 uur terug naar Bariloche! Het scheelt morgen alvast weer een rit en het begon toch een beetje te regenen, dus dan kan je beter maar in de auto zitten dan op een vreselijke camping. Aan het begin van de avond bereiken we weer Camping Petunia (ja, de eigenaar is Duits;-)), waar we de 1e nacht in Bariloche ook al gestaan hebben, en hier zetten we snel ons kamp weer op. Voor de verandering eten we lekker een potje spagetti met heel veel groenten en na de koffie en een warme douche bereiden we ons weer voor op een koude nacht...ik vraag me af hoe ik Antarctica ga overleven....maar dat zijn zorgen voor later!!!

Woensdagochtend zijn we al heel vroeg wakker....zeg maar midden in de nacht...want het is weer klappertanden geblazen. Inmiddels heb ik naast het thermo-ondergoed ook nog maar een joggingbroek en een skipully uit de tas gehaald, maar het blijft moeilijk om warm te blijven. Het enige wat nog een beetje helpt is lekker dicht tegen elkaar aan kruipen, alleen gaat dat weer lastig met een slaapmatje wat niet helemaal goed meer is. Maar uiteindelijk halen we weer de morgen en voor het ontbijt zetten we de picknicktafel lekker in het zonnetje en zo zijn we snel weer warm! De komende dagen gaat de temperatuur overdag hier ver boven de 25 graden uitkomen, dus hopelijk zijn we nu eindelijk een beetje van de koude nachten af! Rond de middag gaan we nog een stukje rijden en we belanden in het skigebied boven Bariloche. We hadden het plan om een stuk met de skilift omhoog te gaan, maar de prijzen zijn zo absurt hoog dat we na een klein wandelingetje weer terug naar Bariloche rijden. Daar halen we lekker verse stokbroodjes en tonijnsalade voor de lunch en de rest van de middag genieten we van het zonnetje en kunnen we eindelijk weer wat internetten. Als we met pa en ma Hoek skypen, kunnen we bijna letterlijk meekijken op tv hoe de persconferentie van de Friese Elfsteden verloopt.....Fred kijkt gespannen toe, maar is toch wel lichtelijk opgelucht dat het grote festijn niet doorgaat. Al had hij inmiddels gezien hoe makkelijk het is om via skype mee te kijken op de Nederlandse tv. We kijken nog even naar de winterse plaatjes die vanuit Nederland tot ons komen....terwijl ik nog maar eens mijn stoel bijdraai in het zonnetje;-) Ik geniet nog maar eens extra...want ik weet best dat volgende week mij de koude taferelen vanuit Nederland op Antarctica staan te wachten....maar nu nog even niet!

Al was het nog lang aangenaam warm gisterenavond, zo halverwege de nacht is het toch weer ijzigkoud. Het is duidelijk dat we hier op 800m hoog in de bergen zitten. Alle lagen gaan weer aan en wanneer ik even opzij kijk, zie ik Fred zelfs met zijn neus onder de lakenzak liggen. Het ziet er grappig uit en ik duik ook nog maar eens dieper weg in de slaapzak en extra lakenzak. Gelukkig worden we ook donderdagochtend weer door 't zonnetje opgewarmt en dat zorgt ervoor dat we snel de koude nacht weer vergeten. Tijdens het ontbijt besluiten we wel om vandaag alle kampeerspullen op te ruimen en de komende nacht in het hostel hier op de camping te slapen, zodat we morgenochtend niet in alle vroegte alles hoeven op te ruimen. Na het ontbijt gaan we dan ook lekker aan de slag en maken de tent goed schoon, ruimen de slaapzakken, lakenzakken en slaapmatjes goed op en wassen het thermo-ondergoed en de fleecetruien weer eens. Voor de middag is alles keurig opgeruimd en hebben we onze Engelse buurman blij gemaakt met de stoelen, kussen, gastankjes en andere spullen die we niet meer nodig hebben. Als de auto geladen is, gaan we nog een mooie route rijden langs diverse meren hier in de omgeving en tevens brengen we een bezoekje aan het Lhao Lhao Hotel, het beroemste hotel van Argentinie en een van de hotels waar Wim Lex en Maxima een gedeelte van hun huwelijksreis hebben doorgebracht. Het hotel ligt boven op een heuvel en heeft een geweldig uitzicht over de meren en de bergen rondom Bariloche. Het hotel zelf oogt een beetje Oostenrijks, met heel veel hout en prachtige tuinen daarom heen die natuurlijk fantastisch in bloei staan. We kijken lekker rond en raken aan de klets met een Nederlands echtpaar wat ook voor een aantal weken door Argentinie aan het reizen is. Het is weer een mooie ontmoeting en een bijzonder gesprek. Na het Lhao Lhao Hotel rijden we verder naar een kleine nederzetting met de naam Colonia Suiza.....een plek waar veel Zwitserse emigranten wonen. Hier vinden we een allerschattigst restaurantje waar we lekker gaan lunchen. Als we binnenkomen en een enorme apfelstrudel zien staan, kunnen we de verleiding niet weerstaan en lunchen voor de zoveelste keer met taart. En het is weer een zaligheid, met zelfs echte opgeklopte slagroom. En terwijl we zo zitten te smikkelen komt het Nederlandse echtpaar binnen, waar we zojuist mee hebben staan kletsen. We beloven elkaar dat als we elkaar later vandaag bij de volgende stop weer tegen komen met elkaar een borrel zullen drinken. Na de lunch rijden we weer verder en komen de Nederlanders helaas niet meer tegen....aangezien wij in een hostel op de camping slapen en zij waarschijnlijk in een van de betere hotels van Bariloche. Bij het hostel halen we de auto leeg en in de woonkamer gaan we eerst proberen alle spullen weer in de rugzakken te krijgen. Na een uurtje is alles weer gepakt en zijn de 7 tassen waar we mee kwamen, weer teruggebracht naar de handzame 3 tassen waar we goed mee met de bus kunnen reizen. Ze zijn nog wat aan de zware kant door de extra kleding voor Antarctica...maar dat is voor een goede zaak! Voor het avondeten halen we lekker een uitgebreid maal, aangezien we nu weer een schitterende keuken tot onze beschikking hebben. We genieten van een heerlijke biefstuk met gebakken uitjes, gebakken aardappeltjes in de schil en een frisse salade....uiteraard weggespoeld met een heerlijke Argentijnse Shiraz wijn....een feestmaal voor het feit dat we inmiddels 99 dagen onderweg zijn;-)

En nu zitten we lekker uit te buiken van het grote maal met een kopje thee en verheugen we ons op het echte bed waar we vannacht weer in mogen slapen....op een warme kamer....die we dan wel weer delen met 10 andere mensen....maar dat kan de pret niet drukken! In ieder geval zijn we klaar voor de grote reis terug naar het zuiden, want morgenochend (vrijdag) vertrekken we weer naar Ushuaia. En een lange reis gaat het worden! Vrijdagochtend leveren we eerst de auto in in Bariloche en daarna gaan we weer met de bus van Bariloche terug naar Puerto Montt in Chili. Een reis van ongeveer 9 uur, afhankelijk van hoe snel de grensovergang deze keer gaat verlopen. Vervolgens vliegen we zaterdag van Puerto Montt naar Punta Arenas, een vlucht van 2 uur, wat ons al heel zuidelijk in Chili brengt. En zondag volgt dan de laatste etappe, als we met de bus van Punta Arenas naar Ushuaia gaan. Een rit van 13 uur, waarin we opnieuw de grens overgaan van Chili naar Argentinie. Een hele onderneming, allemaal voor onze grote trip naar Antarctica. Rechtstreeks vliegen was helaas niet mogelijk, wel met 3 tussenlandingen, verspreid over 3 dagen....maar voor 1/3 van de prijs doen we er zo ook 3 dagen over! En met de bus reizen is hier echt geen straf, aangezien het hele ruime stoelen zijn met heel veel beenruimte, het eten en drinken verzorgt is en er altijd wel een film of wat gedraaid wordt....kortom, wij kijken echt uit naar 3 dagen reizen. En het zal geen verrassing zijn dat wij nog meer uitkijken naar het grote avontuur wat we volgende week woensdag (15 februari) gaan opstarten; onze expeditie naar Antarctica! Maar voor die tijd melden we ons nog wel even met wat foto's en filmpjes van de afgelopen weken.


Veel liefs,

Fred & Petra