Rio rocks....nu al!

30 November - Rio de Janeiro


Weekend op Morro de SP is een fenomeen op zich. Zagen we op vrijdag de drukte op het strand al toenemen, zaterdagochtend wanneer we de deuren van ons balkon openen, lijkt het strand al de Kalverstraat op zaterdagmiddag. Grote groepen Brazilianen lopen al te paraderen over het strand en wij gaan er dan ook weer lekker voor zitten. Na de koffie gaan we zelf ook weer onze dagelijkse kilometers lopen en onderweg nemen we lekker nog even een duik in het bijna kokende zeewater. Het is inmiddels weer laag water en dat betekend dat er in het rif wat droog komt te liggen, allerlei kleine baden ontstaan en die warmen door de zon ontzettend op. En aangezien we al een week een koude douche hebben, is het heerlijk om even zo in een heet bad te dobberen. Rond lunchtijd drinken we weer lekker een borrel bij de leuke strandtent op strand 4 en ondertussen lopen er allerlei mensen voorbij die etenswaar verkopen....gewoon aan de mensen die bij de strandtent wat zitten te drinken....en niemand die daar moeilijk over doet. Sterker nog, zelfs het jongens die bij de strandtent werken kopen lekkere hapje bij de strandventers en staan tussen het bedienen door ook te eten. We voelen ons dan ook geheel niet schuldig als we in deze toch wel dure strandtent (30,-- voor een 2-persoons lunchgerecht) wel wat drinken, maar vervolgens goedkope pasteitjes (2,-- per stuk!!) bij iemand anders kopen...Brazilie blijft zo leuk;-)
Na de kleine lunch van vanmiddag lopen we 's avonds naar de Villa om daar lekker uit eten te gaan. Het is gezellig druk, overal staan buiten mooi gedekte tafels met kaarsjes en op het centrale plein in de Villa is een kleine markt waar weer allerlei hebbedingen te koop worden aangeboden. En dat terwijl midden op het plein de kleine jongens gewoon voetballen, de lokale bevolking op de bankjes gezellig een biertje zit te drinken en de kerk een dienst heeft waar iedereen zo maar in en uit loopt! Wij gaan uiteindelijk lekker pizza happen en we zijn inmiddels gewend aan het feit dat als je hier een gerecht besteld, dit altijd voor 2 personen is. Zo ook de pizza die we nu bestellen. Maar als even later ons pizza vol met verse groente op tafel wordt gezet, moeten we toch wel even lachen.....een houten bord van minstens een halve meter doorsnee met daarop een nog grotere pizza, past maar net op tafel. Daar kunnen we onze magen en de avond wel mee vullen! En terwijl wij lekker zitten te smikkelen kijken we ondertussen weer naar alle mensen die voorbij flaneren....het is echt zien en gezien worden hier....een prima tijdsverdrijf op de zaterdagavond. Na het eten slenteren ook wij lekker nog even door het dorp en op de markt ontdekken we een tentje waar ze zelfgebakken taarten verkopen. En al hebben we een halve meter pizza op, een stuk zelfgemaakte taart kan er altijd nog wel bij. We gaan voor een prachtige creatie met heel veel room, chocolade en een knapperige bodem....ook hier weten ze wel raad met heuse calorieenbommetjes! Maar het is een overheerlijke afsluiting van een zalige dag!

Zondag is onze laatste dag op Morro de SP en deze begint met stromende regen. Maar zoals al vaker gebeurd is deze week, breekt na een uurtje het wolkendek weer open en schijnt de zon weer uitbundig. Na nog even geskyped te hebben met het thuisfront tijdens de zondagmiddagborrel, vertrekken wij rond de middag weer voor onze dagelijkse wandeling naar strand 4. En daar worden wij wederom verrast met een echte zondagmiddagbesteding in Brazilie; voetbal! En dit is echt voetbal waar zelfs ik van kan genieten. Aangezien er geen voetbalveld is op het eiland, wordt er door een viertal plaatselijks teams elke zondag op het strand gespeeld, afhankelijk van het getij. Dus nu het om 13 uur laag water is, beginnen ze rond het middaguur met spelen. Op het strand zijn de lijnen van een heus voetbalveld uitgezet en van 3 smalle boomstammen is aan elke kant een doel gemaakt. In de corners staat een stok in de grond en bij gebrek aan meer leiding wordt er gespeeld met een lijnrechter en een scheidsrechter die tevens ook dan gelijk de tweede lijnrechter is. Alle teams spelen in een eigen tenue, alleen opvallend is dat er 1 team is waar ze allemaal met rugnummer 10 spelen...het is echt te grappig voor woorden....maar wel lastig als je nummer 10 moet dekken;-) En terwijl het 30 graden is lopen de jongens gewoon in hun blote voetjes op het strand te voetballen en dat gaat er echt niet zachtjes aan toe. Het is geweldig om te zien met hoeveel passie er gespeeld wordt en zelfs hier op het strand is het Braziliaanse samba-voetbal te herkennen. Maar in zo'n omgeving kan het ook bijna niet anders; rechts van het veld enorme palmbomen (waar zo nu en dan de bal in verdwijnt;-) en aan de andere kant de azuurblauwe zee, het lijkt bijna een grap. Toch is dat het zeker niet, want er wordt op het scherpst van de snede gespeeld en iedereen bemoeid zich er luidruchtig mee. Ook de spelers van de teams die al gespeeld hebben en die bij het strandtentje (alias clubhuis) natuurlijk nog even nagenieten van de 3e helft....uiteraard met heel wat grote literflessen Skol. En wat nog hilarischer is, is dat er naast het clubhuis een hele reeks paarden staat, waarop de voetballers naar het 'voetbalveld' zijn toegekomen....en waar ze later met hun dronken kop waarschijnlijk automatisch mee naar huis hobbelen! Voor ons is het een onverwachts, maar heel bijzonder hoogte punt van deze dag....daar kan geen toeristische trekpleister tegen op! Ook wij hebben dorst gekregen van het voetbal kijken en uiteraard belanden wij ook nog 1 keer met een bier en een vers sapje op het terras. Zoals we een uurtje later ook voor de laatste keer bij ons inmiddels favoriete strandtentje gaan eten; garnalenstoofpot met rijst en pompoenpuree....het leven kan zo heerlijk simpel zijn!
Maar het is nog steeds zondag en zondagavond betekend ook in Brazilie Studio Sport op tv. Vandaag is een bijzondere dag want Corinthians kan kampioen worden. Dat hopen wij echter niet want dan kunnen wij als het mee zit volgende week zondag naar de wedstrijd van Vasco tegen Flamingo in Rio. En als Vasco volgende week de stadsderby in Rio wint en Corintians verliest of speeld gelijk, dan kan Vasco nog kampioen worden.....jullie zien dat ik inmiddels tot in de details op de hoogte ben van de Braziliaanse competitie....aangezien er niemand anders is met wie Fred zijn ellelange annalyses kan bespreken;-) Toch moet Vasco vandaag dan wel winnen en ik kan jullie vertellen dat ze dat heel spannend hebben gehouden, aangezien in de 90ste minuut pas de verlossende 2-1 viel....de Braziliaanse Jack van Gelder heeft wel 2 minuten lang 'goal' geroepen (ik overdrijf echt niet!) en Fred zat net zo hard mee te juichen. Nu nog even duimen, want Wilson, onze nieuwe allerbeste vriend in Rio laat ons woensdag weten of wij tickets kunnen krijgen voor de stadsderby tussen Vasco en Flamingo....volgens Fred zoiets als DOSR tegen Alkemania...de grapjas!!!

Maandag is ook voor ons weer een werkdag, want vandaag gaan we met de boot terug naar Salvador. Wanneer ik 's morgens vroeg wakker wordt hoor ik de wind al door de kieren van de balkondeur gieren....geen goed teken, aangezien de wind hier elke dag pas in de middag in kracht toe neemt. Dat het nu al zo hard waait betekend dat het vanmiddag alleen nog maar harder gaat waaien. En als ik naar buiten kijk zie ik dan ook al witten koppen in zee....dat gaat geen leuke overtocht worden. Maar eerst gaan we nog even ontbijten, want voor zo'n reis moet je natuurlijk wel een gevulde maag hebben. Vervolgens helpt een van de kruiwagen-taxi's ons met de bagage naar de haven en om half 12 gaan de trossen los en vertrekken we deze keer met een 25 meter lange catamaran richting Salvador. Een veel groter schip, met veel meer snelheid maar helaas zijn er ook veel hogere golven. Zodra het schip de haven uit is gaat het gas voluit en stuiteren we letterlijk over de golven heen. De eerste 5 minuten wordt er bij elke klap nog een beetje gelachen en gegild alsof we in een achtbaan zitten, maar ik voorspel Fred al dat dit echt niet lang gaat duren. Na 15 minuten is het dan ook al ernstig stil aan boord en wordt hier en daar al naar de plastic zakjes gepakt (die keurig aan elke stoel vast zitten...dat had al een hele grote waarschuwing moeten zijn!). Ook mijn maag begint al aardig op te spelen en ik trek me maar weer terug in een soort half slaap. Alleen het nadeel van een grotere boot is, dat er ook meer mensen aan boord zitten en in dit geval dus ook veel meer mensen die zeeziek zijn. Half slapende valt mij op hoe verschillend mensen overgeven. De een hoest een paar keer en probeert het netjes te houden. Een ander geeft vol overgave toe aan enorme braakgeluiden en de buurman voor mij maakt een soort grappige kokhalsgeluiden. Nu kon ik de geluiden nog wel aardig handelen, maar wanneer de zure kostgeur mijn neus bereikt ga ik helaas ook voor de bijl. Mijn ontbijtje van 2 broodjes hagelslag verdwijnt geluidloos in mijn zakje....zonde van de hagelslag is mijn eerste gedachten, maar fijn dat ik het nare gevoel kwijt ben. Vervolgens wordt ik heel schattig door een bemanningslid geholpen. Ik krijg een nieuw zakje, wat wc-papier om mijn mond wat af te doen en wat nog veel liever is....hij voert mijn ontbijtje netjes af. Soms heb je veel respect voor werk wat mensen doen.....en voor dit werk heb ik ontzettend veel respect; kotszakjes-afvoerder...daar vallen vast ontzettend veel geweldige verhalen over te vertellen als je op een feestje bent. Ik kan me zo ook voorstellen dat ze voor elke vaart met elkaar een dealtje sluiten hoeveel toeristen er nu weer voor de bijl gaan. Maar de meneer blijft vriendelijk en behulpzaam en gebaard mij dat ik een beetje onderuit moet gaan liggen in de stoel met mn hoofd naar achteren. En dat helpt prima, al is het ook een opluchting dat ik mn ontbijt kwijt ben...sterker nog; ik heb gelijk weer trek in eten en kan het volgende uur alleen maar denken aan waar we straks lekker gaan eten in Salvador. Fred vecht naast mij zijn eigen strijd en weet deze weer te winnen, net als de weddenschap die we vanmorgen hadden afgesloten over wie er het eerst over zijn nek zou gaan...hij is alvast klaar voor de eventuele overtocht van Drake Passage;-) Na ruim 2 uur stuiteren over een grootse oceaan voel ik opeens dat het slingeren afneemt en wanneer ik naar buiten kijk zie ik dat we inmiddels in de luwte van de landtong varen waar Salvador op ligt...we hebben het weer overleeft! Vervolgens nemen we vanaf de haven de lift naar een hoger gelegen gedeelte van de stad en lopen weer naar ons leuke hostel in de Pelourinho. Wanneer we hier aankomen verteld de eigenaar dat ze wat opknapwerkzaamheden in de kamers aan het doen zijn en dat we helaas nog even moeten wachten. Voor ons geen probleem, want het is inmiddels 3 uur en we verlangen wel weer naar een lunch. Hij bied ons een lunch aan in zijn restaurant Zulu, net om de hoek van het hostel en een gratis lunch slaan wij armzalige backpackers niet af. Hij belt even met het restaurant en verteld dat wij gratis een dagmenu mogen nuttigen. En dat is niet mis, want we mogen kiezen uit een Thaise curry, lasagne of een steak met pepersaus.....een half uurtje later zitten we aan een uitgebreid maal met een heerlijk koel drankje...dat doet ons in 1 keer het harde werken van het reizen weer vergeten! En na het geweldige maal krijgen we zelfs nog een ijsje met caramelsaus. Moe maar voldaan settelen we ons even later op de patio van het hostel voor een kleine siesta....voor zo'n lunch willen wij best wel even op onze kamer wachten. En aangezien we 's middags zo uitgebreid gegeten hebben, besluiten we 's avonds de maaltijd over te slaan en lekker 2 taartjes voor bij de koffie te halen en ons bezoek aan Salvador en omgeving in stijl af te sluiten. Het was de moeite waard en we hebben genoten van de prachtige stad Salvador, de ongerepte natuur in het binnenland bij Lencois en de verlaten stranden van Morro de Sao Paulo! Tijd voor de volgende etappe.

Dus ook dinsdag is een reisdag en na de gehele nacht in ons bed te hebben gestuiterd door de live-drum-band die aan de overkant van het hostel een feestje vierde, zijn we niet erg ons bed uit te krijgen. Maar om 9 uur gaan we toch bepakt en bezakt weer op pad en nemen de bus naar het vliegveld. Daar komen we ruim op tijd aan, zodat we zelfs nog een vlucht eerder mee kunnen naar Rio de Janeiro. Vliegen is hier bijna net zo iets als met de bus gaan. Dus om 12 uur gaan we lucht al in en 2 uur later landen we in een zonnig Rio de Janeiro, waar we vanuit het vliegtuig het beeld van Christus al zien staan. Het enige nadeel van de eerdere vlucht is, dat we nu moeten wachten op onze pick-up op het vliegveld. Tijd om even iets te lunchen, want de snack in het vliegtuig bestond uit een crackertje met kaas en een stukje cake....niet echt maagvullend. Helaas op het vliegveld geen Subway en alleen maar veel te duren snacktenten, maar bij een kleine supermarkt score ik een pak volkoren crackers en wat Icetea....we hebben wel eens beter geluncht, maar t kan niet altijd feest zijn. Na een uurtje wachten komt er iemand aanlopen met een bordje met mijn naam daarop. Geen rare spellingen deze keer, alleen is de meneer erg verbaast ons al te zien, aangezien onze eigenlijke vlucht nog moet landen en dat wij er nu al zijn. We gebaren dat we een vlucht eerder zijn gekomen en hij lijkt het te begrijpen;-) Niet veel later zitten we in de auto op weg naar Rio en we worden weer verrast door de omgeving van een nieuwe stad. Opgebouwd tegen heel veel heuvels, liggen kleurrijke huizen met daartussen allerlei oude Gotische kerken. En natuurlijk torent hoog boven dit alles, boven op de Corcovado, het beeld van Christus uit. Nu zien we het als eerste van opzij....wat Fred doet opmerken dat de Christus net zijn armen even naar beneden heeft;-) Wanneer we even later in een andere hoek omhoog kijken, zien we daar gelukkig toch wijd gespreid de armen van Christus hoog boven Rio geheven. Het is bijzonder om te zien dat bijna overal waar je bent, je het beeld kan zien....het geeft je bijna het gevoel dat je continue in de gaten wordt gehouden!
Uiteindelijk komen we aan in Botafogo, een oude en leuke midden-klasse wijk net achter Copacobana. Er is hier nog veel laagbouw, met prachtige oude koloniale gebouwen en brede straten met veel bomen. Ook het Stand Fast Hostel zit in zo'n prachtig gebouw, en is geweldig gerenoveerd. Alles ziet er keurig, netjes, schoon en verzorgd uit en we worden warm onthaald door de Braziliaanse eigenaresse....die 5 jaar in Nederland heeft gewoond! Haar man is Schots en werkte bij Shell en mede daardoor hebben zo over de hele wereld gewoond en dus ook 5 jaar in Voorburg, waar tevens haar oudste dochter is geboren. Een band is gelijk gesmeden en wanneer wij later voor het avondeten in de woonkamer settelen met salade, crackers en kaas, komt ze gelijk met zelfgemaakte pate aanzetten....dat laat Fred zich niet ontzeggen! We kletsen nog een poos met elkaar en zij weet zelfs nog wat Nederlandse woorden....vooral van kinderliedjes...het is echt te grappig voor woorden, maar het is wederom een mooie ontmoeting! 's Avonds kijken we via internet nog even naar wat fragmenten van de Voice of Holland en gaan na 2 reisdagen weer lekker op tijd naar bed....morgen moeten we weer fris zijn voor een nieuw avontuur in een nieuwe stad!!!!

En na de nacht vol herrie van gisteren, slapen we hier in alle rust bijna het klokje rond...uitgerust kunnen we weer op pad om deze bijzondere stad te gaan ontdekken. Na het ontbijt vertrekken we dan ook naar de metro, om daarmee als eerste richting de Copacobana te gaan. Het is even uitpuzzelen hoe de metro werkt, maar als snel ontdekken we dat hier hetzelfde systeem als in Parijs is. En nog geen 10 minuten later staan we dan ook daadwerkelijk op Copacobana. Alleen is Copacobana op woensdagochtend niet zo spectaculair als op zondagmiddag....en zeker niet nu het toch wat bewolkt is. We lopen een aantal kilometer over de boulevard en kijken toch onze ogen uit bij de vreselijke hoogbouw hier, maar ontdekken ook dat het van veraf, als we terugkijken ook best wel weer mee valt. Van het weekend nog maar een keer terugkomen dus....en hopen op wat zonnenschijn! Inmiddels is het al lunchtijd en we belanden weer bij een geweldig kilo-restaurant en eten daar ons buikje vol met een heerlijke warme maaltijd. Nu hadden we het plan om vanmiddag naar de Suikerbroodberg te gaan, maar aangezien het nog steeds bewolkt is besluiten we terug te gaan naar t hostel in de hoop dat het tegen de avond nog opklaard. En dat was een juist keuze, want om 16 uur breekt het wolkendek open en tegen de avond lopen wij naar de kabelbaan die ons naar de 395 m hoge heuvel moet brengen. Het uitzicht vanaf dit punt is echt geweldig en vanaf hier kunnen we goed zien hoe bijzondere de vormen van deze stad zijn. Het is een langgerekt lint langs een aantal prachtige baaien, zoals Botafogo, Copacobana en Ipenema, waar vooral veel hoogbouw staat. Maar tussen al deze wijken komen er groen beboste bergen omhoog. Het lijkt net of eerst de stad gebouwd is en dat daarna de bergen door de aardkorst omhoog zijn geduwd. Met de ondergaande zon en het Christusbeeld hoog verheven boven de stad boven op de Corcovado is het werkelijk een prachtig plaatje. Daar moet op gedronken worden en met een pilsje en frisje nestelen we ons op een bankje en genieten heel romantisch (met honderden andere toeristen;-)) van dit fenomenale uitzicht. Een prima start van onze eerste dag in Rio de Janeiro. Wanneer de zon onder is dalen we af en lopen we terug naar Botafogo, de wijk waar wij slapen. Inmiddels zitten de terrassen van alle kleine eettentjes vol en iedereen geniet op deze zwoele zomeravond (om 19 uur meten we nog 29 graden!) van een lekker pilsje met vrienden. Wij kopen als avondeten een ijsje en slenteren ondertussen genietend terug naar t hostel. Daar wacht ons weer een verfrissende douche en een zalig bed....wij voelen ons al helemaal thuis in Rio....Rio rocks!

De komende dagen gaan we de stad nog verder verkennen en zullen we de Corcovado beklimmen om het Christus beeld van dichtbij te bewonderen, een wandeling maken door het oude centrum van Rio, met de tram de artiestenwijk Santa Theresa doorkruisen en natuurlijk nog naar t strand op Copacobana of Ipanema gaan. Verder hopen wij donderdag het verlossende antwoord te krijgen van Wilson, of we zondagavond nog naar de wedstrijd kunnen van Vasco tegen Flamingo....maar daar over de volgende keer weer meer!!!


Veel liefs,

Fred & Petra