De eerste week in Peru...

...zit er bijna op en we zitten er al weer helemaal in! We genieten van de nieuwe indrukken, een andere cultuur en vooral ook van het relaxte niet te veel doen;-) Maar des ondanks weer genoeg te schrijven...

Het werd een lange reisdag om in Peru te komen! Na bijna 22 uur onderweg te zijn geweest van New York via Mexico, komen we midden in de nacht aan in een koud en verlaten Lima. Maar daar wachtte ons uiteindelijk in een prachtig oud, maar goed gerenoveerd koloniaal
gebouw, een kleine kamer met een 2-persoonsbed met een heerlijk dik dekbed! Zo vergeten wij dan ook heel snel weer de urenlange turbulentie, draken van stewards en een kliene 6 uur wachten op het vliegveld van Mexico City. Het was hard werken!

Vrijdagochtend slapen een klein gat in de dag. En ergens rond 9 uur ontwaken we. Keurig op tijd voor een mager ontbijt....2 witte broodjes met jam....we zijn weer helemaal backpackers. De rest de ochtend hangen we lekker wat onderuit aangezien het buiten toch grauw en grijs is. Ondertussen skypen we nog even met Katwijk en nemen een uitgebreide wame douche. Rond de lunch besluiten we toch even door de stad te gaan wandelen, maar al snel belanden we in een soort shoppingmall met diverse restaurantjes. Daar bedenken we dat we het er maar eens lekker gaan nemen, want de dagen in New York stonden niet in het teken van erg gezond eten. Fred kiest voor een sappige biefstuk,
met zijn eerste Peruaans biertje en ik ga voor een lekkere frisse salade.
Het is echt even genieten en wat vooral belangrijk is...het is lekker warm in het restaurant. Dat kunnen we van buiten niet zeggen, want daar lijkt het net Nederland;-( En als we na de lange lunch naar buiten komen, blijkt het ook nog te zijn gaan regenen. De middagwandeling door het oude centrum van Lima slaan we lekker over en via de supermarkt vinden we
snel onze weg weer terug naar het hostel. Hier gaan we lekker onderuit met een warm dekbedje over ons heen en een goed boek....het leven kan gewoon zo lekker simpel zijn!

Maar ook als het leven simpel is, gaat gewoon weer heel vroeg de wekker en zo staan wij op zaterdagochtend om half 7 al klaar voor de taxi naar het busstation, vanwaar om half 8 onze bus naar Paracas vertrekt. Op het busstation maken we gelijk kennis met een niet verwacht, zeer
gestructureerde en georganiseerde instapprocedure. Aan de ene balie leveren wij onze bagage in, die keurig wordt gelabeld. Vervolgens checken wij zelf bij een andere balie in, worden onze paspoorten gecontroleerd en gaat de handbagage langs security en vervolgens worden we bij de ingang van de luxe bus welkom geheten door een steward. Binnen komen we weer in een waar bussen-paradijs met enorme stoelen, een meter beenruimte, stoelen die bijna plat kunnen en diverse tv's en wc's....zo willen wij best met de bus reizen! Keurig op tijd vertrekken we even later en laten we een nog steeds grauw en grijs Lima achter ons. De ochtend gaat snel voorbij ondanks dat het landschap waar we door heen reizen niet erg afwissellend is. Zeg maar gewoon
troosteloos, kaal, woestijnachtige gebied aan de linkerkant en aan de rechterkant een in een enorme dikke laag mist gehulde Grote Oceaan....we worden er nog niet erg enthousiast over en ondertussen vragen we ons af waar we weer terecht gaan komen. Maar als we rond de middag in Paracas afgezet worden, begint de zon net door de wolken heen te breken en kunnen we onze jassen uitdoen...dat biedt al veel perspectief! Als we even later ook nog door een allerhartelijkste
Alberto worden ontvangen in zijn Backpackers House, weten we dat het goed gaat komen. We krijgen een heerlijke, schone en nette kamer met eigen douche en toillet op de 1e etage van het nieuwe gedeelte zodat we nog net uizicht hebben op de zee. Alberto verteld ons gelijk alle in en outs van het kleien stranddorp, geeft tips voor excursies en goede restaurantjes en zorgt er voor dat we ons gelijk heel erg thuis voelen.
Voor de lunch steken we de straat over naar het strand waar we op advies van Alberto bij een klein lokaal restaurantje heerlijke vis gaan eten. Zalig klaargemaakt op de grill met een heerlijke salsa met allerlei zeevruchten er over heen, het is weer genieten. Na de lunch wandelen we nog lekker over de kleine promenade bij het strand en na wat boodschapjes te hebben gedaan, gaan we lekker onderuit in de hangmatten op de patio!

Na een lange nacht lekker slapen gaat ook op zondagochtend gewoon weer op tijd de wekker, want vandaag gaan we met de boot naar de Isla Ballestas. Dit zijn een aantal kleine rotseilanden voor de kust van Paracas, die bewoont worden door honderdduizende vogels, pinguins en zeeleeuwen. Om 8 uur zitten we al in een enorme speedboot en vertrekken we vanaf de pier van Paracas. Het is nog wat koud en bewolkt en iedereen zit dan ook dik ingepakt in z'n winterjas. Onderweg richting
de Isla Ballestas, stoppen we nog bij een prachtig fenomeen, uit de pre-Inca tijd. Vanaf zee zien we op de hoge rotswanden en zandduinen een enorm lijnenspel wat er uit ziet als een kandelaar met 3 armen. Het is nog steeds een raadsel wat het precies is, waarom het er is en waarvoor het gemaakt is, maar het heeft grote overeenkomsten met de beroemde Nasca-lijnen, een paar honderd kilometer zuidelijker. Het is indrukwekkend om te zien, net als de gehele grillige kustlijn overigens. Het zijn vooral hoge kliffen die uit zee oprijzen en die vervolgens overgaan in enorme zand/kalkduinen. Na een half uur stuiteren over de zee met de snelle speedboot komen we aan bij de Isla Ballestas. En daar worden we verwelkomt door het geluid en de geur van duizende vogels. Iedereen op de boot zet z'n muts op...want er valt natuurlijk nog wel eens wat naar
beneden hier;-) Overal waar we kijken zien we vogels, en sommige rotsen zijn gewoon niet meer te zien omdat er zo veel vogels op zitten. Her en der zien we er ook nog wat pinguins tussen en op een aantal rotsen liggen ook groepen zeeleeuwen te modderen. Isla Ballestas wordt wel eens vergeleken met een klein formaat van de Galapagos Eilanden, door het unieke eco-systeem wat het heeft. We zien verschillende soorten cormorants, de Peruaanse booby, pelikanen en andere vogels, maar we missen wel de stem van een enthousiaste Bob, die ons tijdens de reis naar Antarctica zo passievol kon vertellen over de vogels.....nu komen we zelf niet verder dan...kijk daar heb je er zo een met een rode snavel;-) We varen ruim een uur rond en zolang ik me niet te enthousiast beweeg, houd mijn maag het rustig. Maar uiteindelijk ben ik heel blij als we rond 10 uur de haven van Paracas weer invaren. Mooi op tijd voor een bakkie om even lekker op te warmen....en nu we er toch zijn....
dan proberen we die brownies ook gelijk even! Na de koffie lopen we terug naar onze kamer, waar we ons eerst ontdoen van alle kleding want inmiddels is de zon heerlijk gaan schijnen en is de dichte mist verdwenen. In onze korte broek en met slippers aan lopen we even later terug naar
het strand, waar we genieten van de kapriolen van de pelikanen die op het strand bij het haventje bivakkeren. Om ons heen zien we vele Peruanen die genieten van een vrije zondag....wel in winterkleren...want het is hier tenslotte winter. Maar met 22 graden en een lekker zonnetje
denken wij daar toch echt heel anders over. Voor de lunch belanden we op een leuk terrasje aan het water en we doen ons te goed aan een flink bord pasta, terwijl we ondertussen lekker gluren naar de mensen die voorbij lopen....altijd zo leuk; totdat er een klein jongetje aankomt
lopen en voor onze neus gaat staan kotsen...hebben wij weer. De ouders zijn nog wel zo aardig om even een krantje over het plakkaat heen te liggen, maar toch;-((( Na de lunch verplaatsen we ons weer naar de hangmatten op de patio, waarna we ook de reisplannen voor de komende week even doornemen. Lang leven internet en 's avonds hebben
we alvast weer een paar leuke onderkomen voor de komende week gereserveerd. Zoals inmiddels gebruikelijk eten we 's avonds lekker wat fruit met yoghurt en muesli, waarna om 21 uur toch echt het licht uit gaat...wij zijn zulke feestnummers;-)

Maandagochtend slapen we lekker uit, omdat de tour die we geboekt hebben pas om 11 uur van start gaat. Echt een fijne tijd, waardoor ik daarvoor nog even een handwasje kan doen, de tassen wat beter reis-klaar kan maken en uiteindelijk ook nog even in de ochtendzon wat kan lezen. Maar om klokslag 11 uur worden we opgehaald voor een tour naar het Nationaal Park van Paracas, wat op een grote penninsula in zee ligt. Het is maar een klein stukje rijden, toch worden we gelijk al verrast door het unieke landschap wat we hier zien. Het is een mengeling van hoge heuvels, die er uit zien als enorme zandduinen, maar het niet zijn en die
uiteindelijk als hoge kliffen in de oceaan eindigen. Het is een prachtig kleurenspel van gele en rode heuvels en kliffen die overgaan in een strak blauwe lucht en een azuurblauwe zee. We kijken vol verwondering om ons heen en zijn verbaast dat dit stukje natuur zo weinig genoemd wordt in de reisgidsen, want het is is toch zo uitzonderlijk. Onze lieftallige
Peruaanse gids verteld in redelijk Engels wat over het gebied en laat ons diverse fossielen zien. Uiteindelijk belanden we op een prachtig stuk strand met de naam Playa Roja....en dat is het ook...volledig rood! Rood zand en rode rotsen zijn hier de scheiding tussen water en woestijn.
En in dit verlaten en desolate landschap wonen een viertal vissersfamilies in een kleine baai waar de mannen vissen en de vrouwen koken. Wij schuiven aan voor de lunch die uiteraard bestaat uit vers gevangen vis. Voor Fred zo van de grill en voor mij heerlijk gekookt in een soort tomatensalsa met wat uien en kruiden. Een super gezond maal op een hele bijzondere plek....we voelen ons weer bevoorrecht dat we hier mogen zijn. Na de lunch kijken even bij de houten vissersboten en de pelikanen die geduldig zitten te wachten op wat extra's. Een wereld zo ver weg van de onze, anders, maar slechter of beter...dat vragen wij ons
altijd af! Halverwege de middag worden we weer thuis afgezet, waar we nog even wat boodschapjes halen voor de avond en vervolgens gaan we weer heerlijk met een boek onderuit. Was de eerste week vooral heel hectisch, druk en over de top...de eerste dagen in Peru zijn vooral heel
relaxt en geven ons de kans om zo heerlijk rustig Peru te omarmen.

En dat relaxen gaan we de komende dagen nog even doorzetten, al nemen we op dinsdagochtend wel de bus naar Huacachina. Een klein ritje van een uur, maar toch weer een hele andere wereld. Zo belanden we in een hele kleine oase in een enorm duingebied aan de rand van Ica.
De oase bestaat uit een heel klein meertje tussen hoge zandduinen en om het meer zijn een twintigtal hotelletjes gebouwd. Elk hotel met z'n eigen terras en restaurant en elk in z'n eigen sfeer en staat van opbouw (of afbreuk;-) Nu hadden wij geen zin in een oud backpackerskrot te verblijven en via internet hebben wij een aantal dagen geleden een hele goede deal kunnen maken bij het oudste en beste hotel in de oase; Hotel Mossone. Het is gebouwd in de stijl van een Spaanse hacienda met een grote binnenplaats met fontijnen en bomen en brede gallerijen met zitjes....en dan krijgen we ook nog een suite! Waar hebben we dat aan te danken? Bij binnenkomst komen we in een kleine zitkamer en daarna komen we in een balzaal van een slaapkamer terecht met aansluitend nog een enorme badkamer met ligbad. Alles in oude stijl, maar netjes schoon en met 4 meter hoge plafonds....hier houden we het wel weer even vol!
Aangezien het lunchtijd is, lopen we even een rondje langs het water en besluiten dan ergens lekker op een terrasje te gaan eten. We kiezen voor het dagmenu wat bestaat uit een salade en een bord spagetti met saus en groente. Geen culinaire hoogvlieger, maar voor 6,-- euro pp eten en drinken wij onze buikjes weer vol. De rest van de middag gaan we lekker op de binnenplaats van de hacienda zitten en genieten van de rust, de zon en nog wat Nederlandse bladen...het blijft nog even lekker vakantie!!!

Woensdagochtend gaan we dan ook gewoon verder met waar we gisterenmiddag gebleven zijn. Wanneer de koude ochtendmist is opgetrokken en de zon zich weer van haar beste kant laat zien
lezen we lekker verder, terwijl ondertussen het wasje weer hangt te drogen. Voor de middaglunch laten we ons verleiden tot een flinke hamburgen, die er voor mij gelukkig gewoon in een vegetarische
variant is...dat is nog niet veel voorgekomen hier. Na de lunch lopen we nog even een stukje de zandduinen in om van bovenaf de oase te zien en het blijft een raar fenomeen, bijna onwerkelijk dorpje midden in de woestijn. Maar het is er heerlijk relaxt vertoeven en daar houden wij van.
Toch staat er voor de middag nog een excursies op het programma, want we gaan met een enorme zandbuggie die duinen in om te crossen, te sleeen en te genieten van de zonsondergang. Om 4 uur gaan we op pad met een voertuig wat zo uit de film Mad Max kan komen en de chauffeur
laat gelijk merken dat hij er zin in heeft. Het lijkt eerder alsof we in een soort achtbaan zitten, waardoor de lunch van een paar uur eerder iets omhoog komt...net als de rest van onze ingewanden. En we gillen de longen uit onze lijven van plezier...dat is nog eens even een ritje! Gelukkig krijgen we na 10 minuten even rust en mogen we uitstappen om van de omgeving te genieten. Maar uitstappen valt niet mee uit zo'n hoog gevaarte en daarnaast zitten we ook nog eens helemaal in de riemen ingesnoert...het is een heel gedoe. Het uitzicht is prachtig en in de verte zien we de zandduinen over gaan in een groene zone waar veel groente en fruit verbouwd wordt en daarachter zien we de Andes omhoog rijzen. Het is een mooi gezicht, maar niet veel later kunnen we ons weer in het harnas hijsen voor een volgend ritje. Gelukkig is het deze keer wat rustigere, maar op een van hoogste duintoppen stopt de buggie en krijgen we allemaal een snowboard voor de volgende uitdaging....naar beneden boarden. Nu heeft Fred in het verleden zijn ribben al 2 keer gekneusd tijdens sleeen in de Katwijkse duinen, maar deze duinen zijn toch echt van een andere categorie. En onze reis is pas begonnen.....dus ik hou mijn hart een beetje vast. Maar uiteindelijk kunnen we het toch
niet laten om op onze buik op het snowboard naar beneden te racen. Wat is dat ontzettend lachen zeg.....maar wel met t mondje dicht, want het zand zit echt overal. Al snel krijgen we de smaak te pakken en geen duin is ons meer te hoog....om naar beneden te sleeen dan....weer omhoog lopen is helaas een ander verhaal. Training voor de Inca-trail denken we dan maar. Na een uurtje spelen gaat de zon bijna onder en boven op de duintop zoeken we een rustig plekje om te genieten van het kleurenspel....al verliezen we wel gelijk de warmte van de zon. Na een moment van stilte klimmen we weer in onze buggie en rijden we terug naar de oase. Maar de chauffeur heeft nog een paar uitsmijters voor ons in petto en het is maar goed dat we vastzitten in onze stoelen, want anders waren we zelf uit de buggie gesmeten;-) Als we even later uitstappen, voelt het alsof onze gewanden op plaatsen zitten waar ze niet horen en het duurt even eer alles weer goed zit;-) Wat was dat een leuke excursies zeg....waar we gelukkig zonder kleerscheuren zijn uitgekomen.....maar wel met n kilo zand in onze oren, neus, nek en haren!

Na al het relaxen staat er weer een lange reistrip op het programma. Vandaag blijven we nog even in de oase van Huacachina, maar aan het einde van de dag nemen we de bus naar het zuiden over de Pan-American-Highway naar Arequipa. Een nachtricht van ruim 12 uur, maar gelukkig hebben we een luxe bus en kunnen we hopelijk nog een paar uurtjes slapen....we zien het wel weer. Arequipa ligt in de uitlopers van de Andes en is een oude coloniale stad met nog veel mooie kerken en oude gebouwen. Verder liggen er in de omgeving van de stad 3 prachtige vulkanen van ruim 5000 meter en bevindt zich er ook een van de diepste kloven ter wereld, de Colca Canyon. Kortom, genoeg bezienswaardigheden om een aantal dagen in deze stad te blijven!


Liefs,

Fred & Petra